Feestelijke opening Belgisch voorzitterschap in Bozar

Gisteren hadden mijn vriend en ik de eer om het openingsconcert bij te wonen van het Belgisch voorzitterschap van de Europese Unie in Bozar.

Samen met een vrolijke bende collega’s zetten we op kantoor de avond feestelijk in met een lekkere maaltijd van Les Filles. Omdat Les Filles op een later tijdstip voor ons de catering van een evenement verzorgt, konden we nu al genieten van een proevertje. Geproefd en goedgekeurd!

IMG_4070

IMG_4071

Na deze vrij stevige maaltijd, trokken we met onze groep van veertien personen naar Bozar, waar ik het zelden zo druk gezeien heb. We moesten ons door de mensenmenigte wurmen om bij de vestiaire te geraken en vervolgens vechten om een glaasje aperitief te bemachtigen in de bloedhete foyer.

In het gewoel raakten we een deel van onze collega’s kwijt, maar geen erg, we zaten allemaal op dezelfde rij op het balkon, waar we elkaar troffen bij aanvang van het concert. (Ik moest even een collega tot de orde roepen die bijna ‘Vive la République’ had geroepen toen de koning en koningin de zaal betraden. Ik denk niet dat dat goed voor hem zou zijn afgelopen.)

Het concert startte vanzelfsprekend met de Brabançonne, gevolgd Ode an die Freude van Beethoven.

IMG_4096

Het Belgisch volkslied:

Vervolgens heette onze premier Alexander De Croo alle belangrijke en minder belangrijke mensen welkom. En ook Ursula von der Leyen mocht een woordje placeren. Wie goed zoekt, spot hen op onderstaande foto’s.

IMG_4100

IMG_4103

Daarna volgde een muzikale avond onder de professionele leiding van pianist Jef Neve die samen met zangeressen Selah Sue en Charlotte Adigéry (wat! een! jurk!) een mengeling van Belgische klassiekers en eigen nummers bracht. Maar dé ster van de avond was voor mij violist Lozenzo Gatto, amai wat een talent! Continue reading

Nieuwjaarsreceptie en een party!

Vandaag hebben mijn collega’s en ik het nieuwe werkjaar in stijl ingezet met een Weense receptie (niet alle hapjes waren even geslaagd, maar de cava was lekker en de variant op de bekende Sachertorte kon ik wel appreciëren). Aangezien ik met een infectie aan de bovenste luchtwegen sukkel, wisselde ik uitzonderlijk geen kussen met de collega’s uit. Al viel het op dat er merkelijk minder gezoend werd dan vroeger. Een resultaat van de coronacrisis?

Na de receptie strekten we met een coalition of the willing onze dansbeentjes tot ik letterlijk mijn voeten niet meer voelde en al strompelend naar Brussel-centraal terugliep. Mooi, die hoge hakken, maar erop rechtstaan van half tien tot vijf uur ‘s avonds, dat zijn mijn voeten duidelijk niet meer gewoon.

Eindejaarsreceptie

De voorlaatste werkdag van het jaar afgesloten met een receptie voor al de collega’s van mijn afdeling. Ondanks het feit dat ik meer besteld had dan gewoonlijk werden er minder hapjes geleverd. Shrinkflation it’s a thing. Gelukkig was er meer dan genoeg drank voorhanden en offerde een lieve collega zich op om nog snel een paar zakken chips te gaan halen. 😉

IMG_3409

De treinrit terug naar Leuven met vier geweldige vrouwelijke collega’s was alleszins een vrolijke bedoening en een fijne afsluiter van een boeiend, maar zwaar werkjaar.

Garnaalkroketten bij Vincent

Een teleurstellende ervaring, deze laatste businesslunch van het werkjaar 2023. Nochtans is het interieur van restaurant Vincent erg bijzonder: een grote houten boot is letterlijk in het interieur ingewerkt en sommige zitbanken maken deel uit van de boot. De muren zijn versierd met prachtige tegeltjes die allerlei lieflijke taferelen uitbeelden.

Helaas, het eten stelde teleur. Mijn collega en ik bestelden allebei de garnaalkroketten als hoofdgerecht. De kroketten op zich waren best lekker, maar als je deze als hoofdgerecht serveert, verwacht ik daar toch minstens een slaatje bij en niet enkel frieten en peterselie. Daarnaast was dit gerecht ook echt te duur voor wat het was.

Geen wonder dat de zaak bijna leeg was…

IMG_3395

IMG_3403

Mu.ZEE, again

Ik zei toch dat ik nog eens zou terug keren om de mooie stillevens van Ensor te bewonderen. 😉 Al was het maar tien minuutjes vóór een vergadering die tweeënenhalf uur duurde. En daarna in marstempo naar het station van Oostende om op tijd te zijn voor de volgende vergadering in Brussel, onderweg op de trein het slechtste broodje aller tijden opetend. Echt, géén idee hoe je een broodje hummus zo kan verknallen.

IMG_3329

IMG_3331

IMG_3332

IMG_3334

IMG_3335

IMG_3336

IMG_3337

Afscheidsfeestje op maandag

De eerste dag van de laatste werkweek van het jaar afgesloten met een dubbel afscheidsfeestje. Twee collega’s van een andere afdeling verlaten ons bedrijf voor een nieuwe uitdaging. Er was massaal veel volk aanwezig op het afscheidsfeestje, wat aangeeft dat beide collega’s graag gezien zijn. Ze werden dan ook met mooie woorden en dito cadeaus overladen. Eén ding is zeker: we gaan in de toekomst zeker nog samenwerken, want mijn bedrijf heeft nauwe banden met de organisaties waarnaar ze vertrekken. Wat maakt dat het afscheid in dit geval als minder definitief aanvoelt.

Opening Ensor tentoonstelling in Mu.ZEE

Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik na mijn dagje Antwerpen zou meerijden met de collega’s die met de wagen van het MAS naar Mu.ZEE in Oostende reden om de vernissage van de tentoonstelling ‘Rose, Rose, Rose à mes yeux – James Ensor en het stilleven in België 1830 – 1930′ bij te wonen. Bij nader inzien betekende dit dat ik dan opnieuw de verplaatsing van Antwerpen-centraal naar het MAS moest maken (zonder fiets ditmaal, want die moest aan het station blijven). Aangezien mijn date in Berchem woonde, leek het mij eenvoudiger om gewoon van Antwerpen-Centraal naar Berchem te sporen en de tien minuutjes van het station naar haar huis te voet af te leggen. Zo konden we ook gezellig met zijn twee naar Oostende rijden. Change of plans, dus, maar duidelijk de beste oplossing om in Oostende te geraken.

De rit verliep vlot en bood ons de gelegenheid om nog een aantal werk gerelateerde zaken te bespreken. We moesten even zoeken, maar uiteindelijk vonden we vrij makkelijk een parkeerplaats vlakbij Mu.ZEE. Dat Ensor als schilder veel mensen aanspreekt, bleek duidelijk uit de massale opkomst. Eigenlijk was het te druk om echt van de schilderijen te kunnen genieten. Al moet ik zeggen dat het fijn was om een voor mij iets minder bekende kant van Ensor te ontdekken: zijn stillevens. De vijftig stillevens van Ensor in de tentoonstelling worden geconfronteerd met een indrukwekkende collectie stillevens van Belgische kunstenaars uit de periode tussen 1830 en 1930. Echt de moeite om nog eens voor terug te komen en alles rustig op te nemen als het minder druk is.

De op Ensor geïnspireerde hapjes mochten er trouwens ook zijn. In het begin van de avond kreeg je alleen een bordje met hapjes in ruil voor een blauwe jeton, maar tegen het eind van de avond werden de bordjes vrij rondgedeeld, zodat we onze buikjes rond konden eten.

Super tof trouwens dat er zoveel collega’s op de vernissage aanwezig waren. Echt een fijne gelegenheid om onder het genot van een hapje en een drankje je collega’s wat beter te leren kennen.

IMG_3214

IMG_3217

IMG_3218

IMG_3219

IMG_3220

IMG_3221

IMG_3224

En voor de terugrit naar Leuven kon ik meerijden in de gloednieuwe elektrische bedrijfswagen van de man van een collega. Wat een luxe!