Leuk toch? Niet als je de dag erna een belangrijke cursus moet geven en het zoveel handiger zou zijn om vandaag met je collega’s samen te zitten om face to face de laatste aanpassingen aan de oefeningen en de slides te bespreken.
Awoert, stakers!
werk
Moe
Pfft, blij dat de week erop zit. Op werkgebied zelden zo’n drukke week gehad. Het leek wel of alle belangrijke vergaderingen en opleidingen in één week gepropt werden. Ik was van plan om vanavond naar de opening van ‘t STUK te gaan, maar gebruikte die paar regendruppels als excuus om binnen te blijven zitten. En morgen blijft ik lekker tot ‘s middags in bed liggen. Ik kan het gebruiken.
Het verschil tussen Japans en Russisch
De juffrouw van Japans is er de eerste les al goed ingevlogen met nieuwe leerstof, terwijl de juffrouw van Russisch ons twee lessen herhalingsoefeningen gegeven heeft. Geen wonder dat Russisch mij momenteel beter afgaat. 😉 En hoera! We hebben weer les van de schattige Russische juf die we tijdens het eerste semester van vorig jaar hadden.
En nu ga ik even bekomen van een dag die één opleiding van twee uur, één vergadering van vier uur en één Russische les van drieënhalf uur telde.
NMBS humor
Het was vandaag een zware dag. Een uur vroeger opgestaan dan normaal om mij voor te bereiden op een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten. Een ramp voor een niet-ochtendmens als ik. Gelukkig verliep dat vergadering vlekkeloos. Ik denk zelfs dat ik een goeie beurt gemaakt heb. Zenuwen voor niets, dus. Ik wilde na de vergadering, die van tien tot drie uur in de namiddag geduurd had, niet meer al te lang op het werk blijven, maar ja, je kent dat: er heeft zich een fijn voorraadje mails opgestapeld en er komen wat mensen met dringende vragen aan je bureau en voordat je het beseft is het toch weer laat geworden.
Op het perron van Brussel centraal stond ik dan ook vol ongeduld te wachten op mijn trein. Ik zag de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 voorbijrijden en verwachtte elk moment de trein naar Leuven-Landen-Genk. Toen de volgende trein aankwam op spoor 1 werden de schermen op het perron plots zwart. Ik aarzelde om in te stappen (en met mij vele anderen) en terecht, zo bleek, want de stem van de omroepster meldde dat de trein op spoor 1 de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 was. Tiens, hadden we die trein niet een drietal minuten geleden zien wegrijden van exact hetzelfde perron? Verwarring alom. De opgestapte mensen, stapten weer af, terwijl de omroepster bleef verkondigen dat dit toch echt wel de trein naar Aarschot-Hasselt was. Wat me deed vermoeden dat de vorige trein waarschijnlijk de trein naar Leuven-Landen-Genk was. Het feit dat deze trein ook niet meer aangekondigd stond op de tv-schermen, bevestigde mijn vermoeden.
Diepe zucht en een gevoel van gelatenheid. Dan maar de stoptrein genomen en een boekje gekocht om de tijd te doden. Ik had mijn Russisch bij om wat grammatica te oefenen, maar de moed was me eensklaps in de schoenen gezakt. Ik zat echter vol goede voornemens om vanavond zeker wat grammatica te doen, tot we in het restaurant waar we snel een hapje gingen eten, een collega van mijn vriend tegenkwamen die erop stond om ons op één of meerdere drankjes te trakteren. Ik voelde me moreel verplicht om mee te gaan (vooral omdat de collega in een gulle bui ook ons eten trakteerde), maar de goesting ontbrak me wat en ik voelde een vermoeidheidshoofdpijn opkomen. Enfin, ik ben gebleven voor één drankje en ben dan braaf naar huis gegaan. Waar ik nu helemaal geen Russisch zit te doen. 😉
The Matrix
Tijdens de vergadering deze ochtend had ik mijn eigen persoonlijke Neo-moment: “Why am I here?” Altijd al vermoed dat de persoon die mij die rooie pil aansmeerde een oplichter was.
Op stap met het werk
Gisteren een fijn dagje gehad. Naar het schijnt is het voor teambuilding en zo belangrijk om af en toe met het hele departement op stap te gaan. Ik ben uiteraard een grote voorstander van teambuilding. Een mens kan wat mij betreft niet genoeg op stap gaan.
Het departementale uitstapje voerde ons naar het blinkende atomium (waarvan ik, omdat de reproductierechten in het bezit zijn van de erven Waterkeyn, helaas geen foto online kan zetten). We kregen een heel interessante rondleiding en genoten van het schitterende uitzicht over Brussel. Het weer zette voor de gelegenheid zijn beste beentje voor en zoals men zegt: alles is mooier als de zon schijnt.
Na de rondleiding wachtte ons een overheerlijk koud en warm buffet in het vlakbij gelegen Kinepoliscomplex. De kelners liepen af en aan met flessen goeie wijn en de sfeer was dan ook opperbest. De flensjes met sinaasappelsaus vormden een waardige afsluiter van de dag. En ik was mooi op tijd terug om nog op mijn gemak langs de kapper te gaan.
Meer van dat!
Iedereen gaat naar de kust!
Zo lijkt het althans. Vandaag legde de NMBS voor de tweede dag op rij een extra trein in naar de kust. Gisteren maakte ik de grote fout om ‘s ochtends voor mijn dagelijkse rit naar Brussel de trein naar Oostende te nemen. Het ding zat stampvol met gezinnen met kinderen, voorzien van emmertjes, schopjes, strandmatjes, kinderwagens, frisbees en koelboxen. De pendelaars konden rechtstaan in de halletjes en in de gangen tussen de zetels. Er heerste een leuk vakantiesfeertje in de trein. Wie houdt er niet van zon, zee en zand? Helaas eindigde voor mij de rit in Brussel.
Deze ochtend heb ik wijselijk een andere trein genomen.
Netwerkproblemen
Veroorzaakt door de Tour de France. Werkelijk, je kan het zo gek niet bedenken…
Nog even doorbijten en dan…
Weekend! Man, ik heb het echt nodig. Beetje een woelige week geweest op het werk. Met de aanstelling van de nieuwe baas en wat interne verschuivingen die bij mij niet echt in goede aarde gevallen zijn. ‘k Heb een beetje op mijn strepen moeten staan om niet een taak kwijt te spelen die ik heel erg graag doe. Gelukkig is het zover niet gekomen, maar laat ons zeggen dat zulke dingen niet echt een goeie weerslag op mijn humeur hebben.
Gelukkig zijn er dan toffe collega’s die met een ganse doos manga’s aan je bureau staan. “Ach ja, we hebben er toch zoveel en na onze verhuis zijn we wat aan het opruimen geslagen. Ik dacht dat ik je er een plezier mee zou kunnen doen.” Ik ben geen échte mangafan, maar hey, een gegeven paard… Mijn Frans kan er alleen maar op vooruit gaan, want alle manga’s zijn in de taal van Molière geschreven. En het wordt hoog tijd dat ik, met het tweede jaar Japans in aantocht, dit stukje Japanse cultuur eens wat nader onder de loep neem. binnenkort zie je mij dus met manga’s op de trein. Nog even wachten, want eerst moet ik nog Middernachtskinderen van Salman Rushdie uitlezen.
Pensioen
Mijn baas gaat op pensioen. Gisteren was het afscheidsfeest en vandaag is zijn laatste dag. Ik heb alle respect voor zijn beslissing. De stress en het vele werk na de laatste herstructurering zijn hem ongetwijfeld te veel geworden. Ik zal hem missen. Hij is immers degene die mij deze job gegeven heeft en die altijd in mij geloofd heeft. Zelfs mijn zotte idee om nog iets bij te studeren, kon op zijn goedkeuring rekenen.
Het afscheid van mijn baas wil zeggen dat er spannende tijden in aantocht zijn. Een nieuwe baas, nieuwe accenten. Ik werd erg vrij gelaten op mijn werk. De vraag is of dat nog zo zal blijven. Feit is dat de nieuwe baas met de nodige uitdagingen geconfronteerd zal worden. Benieuwd hoe hij het zal aanpakken.