Hier op het werk. Jongens toch, niet te doen. Iedereen loopt rond als kippen zonder kop. Net een woede-uitbarsting van de grote baas. Door iedereen gehoord natuurlijk. Aja, de voordelen van een landschapsbureau. Het is een ongezien drukke periode, ook voor mij. Ik probeer het hoofd boven water te houden en voorlopig lukt dat nog. Maar ojee, wat heb ik een heimwee naar de zon en de warmte van Australië.
werk
Engagement
Wat is dat toch met mensen die zich met mooie woorden ergens voor engageren en vervolgens niks, nada, noppens doen? Ik kom zulke mensen veel te vaak tegen naar mijn goesting. Zowel in professionele als in privé-context. Voor mij is het simpel: als ik mij ergens voor engageer, doe ik dat ten volle. Als ik u een belofte doe, zal ik deze ook houden, tenzij ik door overmacht in het ziekenhuis lig of zo.
Ook bij vrijwilligerswerk kom ik dit vaak tegen. Mooie woorden genoeg, maar daden, ho maar. Vooral bij vrijwilligerswerk snap ik dit niet. Engageer je dan gewoon niet als je denkt je engagement niet te kunnen waarmaken.
Ik weet dat het belachelijk is dat ik mij opwind in zulke zaken. Ik zou beter moeten weten na jaren bij een studentenvereniging geweest te zijn waar ik exact hetzelfde fenomeen heb mogen aanschouwen. Na een oproep voor nieuwe medewerkers kregen we onveranderlijk enthousiaste mailtjes van mensen die medewerker wilden worden. Ja, ze gingen er helemaal voor gaan. Ze hadden grootse plannen. Je zag zulke mensen op één vergadering en daarna nooit meer. Ze hadden zelfs niet het goed fatsoen om een mailtje te sturen om te zeggen dat ze het toch niet zagen zitten om medewerker te worden.
Ik snap dat niet. Meer nog, ik erger mij daar geweldig aan. Ik heb een enorme hekel aan mensen die enkel lippendienst bewijzen aan de goeie zaak en vervolgens het werk aan anderen overlaten. Ik snap niet dat zulke mensen niet door schuldgevoel overrompeld worden.
Tiens
Ik dacht dat ik morgen een vergadervrije dag had. Ja tarara, op een half uurtje tijd krijg ik twee vergaderverzoeken in de mailbox. Eentje voor in de voormiddag en eentje voor in de namiddag. Zo geraak ik nooit bijgewerkt!
Current mood: tevreden
Vandaag erg positieve feedback op mijn les van gisteren gekregen. Ik hoef jullie niet te vertellen dat ik daar heel erg gelukkig mee ben. Per slot van rekening heb ik geen enkele opleiding gevolgd om les te geven en staat dat strikt genomen ook helemaal niet in mijn functiebeschrijving, maar hey, een mens moet flexibel zijn, nietwaar, in deze economisch onzekere tijden. 😉
Goeie raad?
Vorige week zat ik naast een meisje op de trein dat net terug was van een sollicatiegesprek. Ze was het hele sollicitatiegesprek van naadje tot draadje aan het uiteenzetten tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. En hoewel ik erg hard mijn best deed om me te concentreren op mijn cursus Japans, kon ik niet anders dan meeluisteren naar het gesprek. De vloek van de gsm.
Het meisje was net afgestuurd en eigenlijk was de functie waarvoor ze gesolliciteerd had, helemaal niet wat ze voor ogen had en zelfs niet waarvoor ze gestudeerd had. Maar het was zo’n uitgelezen kans! Een nieuw gecreëerde functie met veel verantwoordelijkheid. Ja, het was waar, ze had nog geen ervaring, maar ze waren erg enthousiast over haar geweest. Uit wat ze zei, kon ik opmaken dat ze nog geen jobaanbod op zak had, maar ze was al wel alle pro’s en cons aan het afwegen. Ja, ze zou nog helemaal opgeleid moeten worden, maar zo’n kans, dat zou ze nooit meer krijgen. Neen, ze zochten volgens haar echt wel een starter, iemand die kon groeien in de functie. Ze zag het helemaal zitten.
Hoe meer ik naar haar uiteenzetting luisterde, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat deze job helemaal niks voor haar was. Ik was er zeker van dat, als ze de job al kreeg, ze er niet gelukkig zou zijn. En even dacht ik, zal ik er iets van zeggen? Zal ik haar ongevraagd wat goeie raad geven? Raad van iemand die zelf in zo’n totaal verkeerde eerste job is terechtgekomen?
Natuurlijk heb ik niets gezegd. Want het station van Leuven kwam in zicht en je bemoeit je nu eenmaal niet met de zaken van een ander.
Een dagje thuiswerken
Leuk toch? Niet als je de dag erna een belangrijke cursus moet geven en het zoveel handiger zou zijn om vandaag met je collega’s samen te zitten om face to face de laatste aanpassingen aan de oefeningen en de slides te bespreken.
Awoert, stakers!
Moe
Pfft, blij dat de week erop zit. Op werkgebied zelden zo’n drukke week gehad. Het leek wel of alle belangrijke vergaderingen en opleidingen in één week gepropt werden. Ik was van plan om vanavond naar de opening van ‘t STUK te gaan, maar gebruikte die paar regendruppels als excuus om binnen te blijven zitten. En morgen blijft ik lekker tot ‘s middags in bed liggen. Ik kan het gebruiken.
Het verschil tussen Japans en Russisch
De juffrouw van Japans is er de eerste les al goed ingevlogen met nieuwe leerstof, terwijl de juffrouw van Russisch ons twee lessen herhalingsoefeningen gegeven heeft. Geen wonder dat Russisch mij momenteel beter afgaat. 😉 En hoera! We hebben weer les van de schattige Russische juf die we tijdens het eerste semester van vorig jaar hadden.
En nu ga ik even bekomen van een dag die één opleiding van twee uur, één vergadering van vier uur en één Russische les van drieënhalf uur telde.
NMBS humor
Het was vandaag een zware dag. Een uur vroeger opgestaan dan normaal om mij voor te bereiden op een heel belangrijke vergadering die ik moest voorzitten. Een ramp voor een niet-ochtendmens als ik. Gelukkig verliep dat vergadering vlekkeloos. Ik denk zelfs dat ik een goeie beurt gemaakt heb. Zenuwen voor niets, dus. Ik wilde na de vergadering, die van tien tot drie uur in de namiddag geduurd had, niet meer al te lang op het werk blijven, maar ja, je kent dat: er heeft zich een fijn voorraadje mails opgestapeld en er komen wat mensen met dringende vragen aan je bureau en voordat je het beseft is het toch weer laat geworden.
Op het perron van Brussel centraal stond ik dan ook vol ongeduld te wachten op mijn trein. Ik zag de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 voorbijrijden en verwachtte elk moment de trein naar Leuven-Landen-Genk. Toen de volgende trein aankwam op spoor 1 werden de schermen op het perron plots zwart. Ik aarzelde om in te stappen (en met mij vele anderen) en terecht, zo bleek, want de stem van de omroepster meldde dat de trein op spoor 1 de trein naar Aarschot-Hasselt van 43 was. Tiens, hadden we die trein niet een drietal minuten geleden zien wegrijden van exact hetzelfde perron? Verwarring alom. De opgestapte mensen, stapten weer af, terwijl de omroepster bleef verkondigen dat dit toch echt wel de trein naar Aarschot-Hasselt was. Wat me deed vermoeden dat de vorige trein waarschijnlijk de trein naar Leuven-Landen-Genk was. Het feit dat deze trein ook niet meer aangekondigd stond op de tv-schermen, bevestigde mijn vermoeden.
Diepe zucht en een gevoel van gelatenheid. Dan maar de stoptrein genomen en een boekje gekocht om de tijd te doden. Ik had mijn Russisch bij om wat grammatica te oefenen, maar de moed was me eensklaps in de schoenen gezakt. Ik zat echter vol goede voornemens om vanavond zeker wat grammatica te doen, tot we in het restaurant waar we snel een hapje gingen eten, een collega van mijn vriend tegenkwamen die erop stond om ons op één of meerdere drankjes te trakteren. Ik voelde me moreel verplicht om mee te gaan (vooral omdat de collega in een gulle bui ook ons eten trakteerde), maar de goesting ontbrak me wat en ik voelde een vermoeidheidshoofdpijn opkomen. Enfin, ik ben gebleven voor één drankje en ben dan braaf naar huis gegaan. Waar ik nu helemaal geen Russisch zit te doen. 😉
The Matrix
Tijdens de vergadering deze ochtend had ik mijn eigen persoonlijke Neo-moment: “Why am I here?” Altijd al vermoed dat de persoon die mij die rooie pil aansmeerde een oplichter was.