Gisteren bezocht ik samen met wat collega’s het Europees Parlement. Eigenlijk een beetje schandalig dat ik na al die jaren werken in Brussel dit belangrijke gebouw nog nooit betreden had. Het uitstapje deed een beetje denken aan een schoolreis, al waren de deelnemers net iets ouders dan de gemiddelde leerling in een klas. Zulke uitstapjes zijn altijd een ideale manier om je collega’s beter te leren kennen. Handig als je weet dat er de laatste tijd om de haverklap nieuwe gezichten bij ons op de werkvloer rondlopen. We kregen een interessante uitleg over de Europese instellingen, bewonderden het gigantische parlement en hadden de gelegenheid om een gesprek te voeren met Ivo Belet, Vlaams europarlementslid en beminnelijke mens.

Op de terugweg raakte ik verwikkeld in een serieus gesprek met twee collega’s over de druk die er tegenwoordig op mensen rust, de stress die het moderne leven met zich meebrengt en de overvloed aan informatie waarin een mens dreigt te verdrinken. We hadden het ook over het feit dat de generatie die nu volwassen wordt waarschijnlijk de eerste naoorlogse generatie zal zijn die het slechter heeft dan haar ouders. En of technologie wel zo zaligmakend is en soms niet leidt tot vervreemding. En of we niet zo langzaamaan tegen de grenzen van het vooruitgangsdenken botsen. Zware discussies voor een maandagnamiddag, die beslist op een ander moment verder gezet zullen worden.