En werd vandaag al goed ingezet met een stevige nieuwjaarsdiner en vele zoenen van de collega’s. Ik had er ‘s ochtends niet zoveel zin in (het feit dat ik weer veel te laat in bed lag zal daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben), maar na een glaasje voortreffelijke champagne ging het merkelijk beter.
Morgen begint het echte werk. Ik zie er tegenop, want de eerste maanden beloven behoorlijk druk te worden. Maar goed, eens eraan bezig zal het wel meevallen, zeker?
In de vergadering vanochtend is het woord van het jaar zeker twintig keer gevallen. Vergaderen hoeft niet altijd een saaie bezigheid te zijn. 😉
Maandag was ik op een Nogal Belangrijk Event. Zo eentje waar je alleen met een uitnodiging binnen geraakt en waar allerlei hooggeplaatste personen (denk ministers en zo) rondwaren. Mijn collega en ik werden mooi op tijd ter plekke afgezet door de chauffeur (yep, u leest het goed) en bij het aanmelden kregen we te horen dat we zowaar gereserveerde plaatsen hadden! Een pluchen zetel op de tweede rij met daarop mijn naamkaartje. ‘k Voelde me even superbelangrijk. Al ging dat gevoel snel over toen de pers van dienst mij straal negeerde en zich op de échte VIP’s stortten. 😉
Je de notulen van een vergadering aan het opnemen bent en er plotseling een paar zinnen baarlijke onzin op je scherm verschijnen terwijl je je niet kan herinneren deze getypt te hebben. Ik hoop dat niemand gemerkt heeft dat ik mijn ogen amper kon open houden.
Interessant artikel bij Netsensei.
Ik vind dit een heel relevante discussie. Eerst en vooral denk ik dat het goed is dat mensen even stilstaan bij wat het eigenlijke doel is van zo’n klantenkaart. Als de consument dan goed geïnformeerd is, kan hij of zij de keuze maken om al dan niet zo’n kaart aan te vragen.
Aan de andere kant werk ik momenteel mee aan een (niet-commercieel) project waarbij het de bedoeling is informatie aan de klant te leveren die zo goed mogelijk aansluit bij wat die klant wil. En dan kom je automatisch terecht bij het analyseren van het gedrag van de klant op een website, eventueel gecombineerd met profielinformatie die de klant zelf vrijgeeft. Belangrijk in deze is volgens mij dat de klant goed geïnformeerd wordt over wat er met zijn gegevens gebeurt.
Naar mijn aanvoelen, gaan jongeren veel losser om met persoonlijke informatie dan ouderen. Ze zijn het immers gewoon altijd en overal profielinformatie achter te laten op honderd en één netwerksites. Daar waar ouderen de reflex hebben zich meer af te schermen.
Gelukkig bestaat er in België een wet op de verwerking van persoonsgegevens die elke Belg beschermt.
Hier op het werk. Jongens toch, niet te doen. Iedereen loopt rond als kippen zonder kop. Net een woede-uitbarsting van de grote baas. Door iedereen gehoord natuurlijk. Aja, de voordelen van een landschapsbureau. Het is een ongezien drukke periode, ook voor mij. Ik probeer het hoofd boven water te houden en voorlopig lukt dat nog. Maar ojee, wat heb ik een heimwee naar de zon en de warmte van Australië.
Wat is dat toch met mensen die zich met mooie woorden ergens voor engageren en vervolgens niks, nada, noppens doen? Ik kom zulke mensen veel te vaak tegen naar mijn goesting. Zowel in professionele als in privé-context. Voor mij is het simpel: als ik mij ergens voor engageer, doe ik dat ten volle. Als ik u een belofte doe, zal ik deze ook houden, tenzij ik door overmacht in het ziekenhuis lig of zo.
Ook bij vrijwilligerswerk kom ik dit vaak tegen. Mooie woorden genoeg, maar daden, ho maar. Vooral bij vrijwilligerswerk snap ik dit niet. Engageer je dan gewoon niet als je denkt je engagement niet te kunnen waarmaken.
Ik weet dat het belachelijk is dat ik mij opwind in zulke zaken. Ik zou beter moeten weten na jaren bij een studentenvereniging geweest te zijn waar ik exact hetzelfde fenomeen heb mogen aanschouwen. Na een oproep voor nieuwe medewerkers kregen we onveranderlijk enthousiaste mailtjes van mensen die medewerker wilden worden. Ja, ze gingen er helemaal voor gaan. Ze hadden grootse plannen. Je zag zulke mensen op één vergadering en daarna nooit meer. Ze hadden zelfs niet het goed fatsoen om een mailtje te sturen om te zeggen dat ze het toch niet zagen zitten om medewerker te worden.
Ik snap dat niet. Meer nog, ik erger mij daar geweldig aan. Ik heb een enorme hekel aan mensen die enkel lippendienst bewijzen aan de goeie zaak en vervolgens het werk aan anderen overlaten. Ik snap niet dat zulke mensen niet door schuldgevoel overrompeld worden.
Ik dacht dat ik morgen een vergadervrije dag had. Ja tarara, op een half uurtje tijd krijg ik twee vergaderverzoeken in de mailbox. Eentje voor in de voormiddag en eentje voor in de namiddag. Zo geraak ik nooit bijgewerkt!
Vandaag erg positieve feedback op mijn les van gisteren gekregen. Ik hoef jullie niet te vertellen dat ik daar heel erg gelukkig mee ben. Per slot van rekening heb ik geen enkele opleiding gevolgd om les te geven en staat dat strikt genomen ook helemaal niet in mijn functiebeschrijving, maar hey, een mens moet flexibel zijn, nietwaar, in deze economisch onzekere tijden. 😉
Vorige week zat ik naast een meisje op de trein dat net terug was van een sollicatiegesprek. Ze was het hele sollicitatiegesprek van naadje tot draadje aan het uiteenzetten tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. En hoewel ik erg hard mijn best deed om me te concentreren op mijn cursus Japans, kon ik niet anders dan meeluisteren naar het gesprek. De vloek van de gsm.
Het meisje was net afgestuurd en eigenlijk was de functie waarvoor ze gesolliciteerd had, helemaal niet wat ze voor ogen had en zelfs niet waarvoor ze gestudeerd had. Maar het was zo’n uitgelezen kans! Een nieuw gecreëerde functie met veel verantwoordelijkheid. Ja, het was waar, ze had nog geen ervaring, maar ze waren erg enthousiast over haar geweest. Uit wat ze zei, kon ik opmaken dat ze nog geen jobaanbod op zak had, maar ze was al wel alle pro’s en cons aan het afwegen. Ja, ze zou nog helemaal opgeleid moeten worden, maar zo’n kans, dat zou ze nooit meer krijgen. Neen, ze zochten volgens haar echt wel een starter, iemand die kon groeien in de functie. Ze zag het helemaal zitten.
Hoe meer ik naar haar uiteenzetting luisterde, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat deze job helemaal niks voor haar was. Ik was er zeker van dat, als ze de job al kreeg, ze er niet gelukkig zou zijn. En even dacht ik, zal ik er iets van zeggen? Zal ik haar ongevraagd wat goeie raad geven? Raad van iemand die zelf in zo’n totaal verkeerde eerste job is terechtgekomen?
Natuurlijk heb ik niets gezegd. Want het station van Leuven kwam in zicht en je bemoeit je nu eenmaal niet met de zaken van een ander.