vrienden

House tour

Gisteren brachten we voor de allereerste keer een bezoekje aan het nieuwe stekje van onze onlangs gescheiden vriend. Vol trots toonde hij ons zijn appartement, dat bijna anderhalve keer zo groot is als het onze (nuja, bij hem moeten er natuurlijk halftijds twee dochters inwonen). Hij heeft zelfs een tuintje waar de jongedames buiten kunnen ravotten. Op korte tijd is onze vriend erin geslaagd met meubels van het Spit en IKEA van zijn appartement een echte thuis te maken. Pronkstuk is toch wel de tweedehands Duitse vleugelpiano uit 1948. Prachtig instrument dat terecht een ereplek kreeg.

IMG_9037[1]

Nadat mijn vriend en ik van een klein privéconcert genoten hadden, trokken we de stad in voor een gezamenlijke maaltijd. Natuurlijk hadden we moeten weten dat het de laatste donderdag vóór de kerstvakantie superdruk zou zijn in de stad met het einde van de examens in het middelbaar en de kerstmarkt die veel kooplustigen aantrok. Gelukkig slaagden we er na wat zoekwerk in een tafeltje te bemachtigen bij een vrij nieuwe Indiër in de ‘s Meiersstraat. Masalatop bleek een schot in de roos te zijn. Heerlijke palak en madras curry gegeten.

Na het eten trokken we opnieuw naar het appartement van onze vriend voor een afzakkertje. Tegen een glaasje cava en/of whisky zeggen wij natuurlijk nooit neen!

Fijn om te zien, hoe onze vriend de draad van zijn leven opnieuw opneemt. Hopelijk beleeft hij nog veel mooie muzikale momenten in zijn nieuwe stekje.

IMG_9039[1]

Sinterklaas!

Jawel, ten huize yab wordt Sinterklaas na kerstmis gevierd. De goedheilig man zal het ons ongetwijfeld niet kwalijk nemen dat we zijn verjaardag met een weekje vertraging vierden.

Twee van onze drie petekindjes werden op zondag 13 december om 12 uur verwacht op ons appartementje, alwaar de Sint zich van zijn gulste kant getoond had. Ons derde petekindje moest het helaas met een postpakket stellen. De Sint slaagde er niet in om vervoer voor haar te regelen om haar vanuit Aubonne in Zwitserland naar Leuven te brengen. Gelukkig stuurde de mama ons een fotootje van haar tevreden gezichtje. 😉

Mijn vriend en ik hadden alle mogelijke voorbereidingen getroffen om een gezelschap van vier volwassenen, drie meisjes (de nichtjes van mijn vriend), één jongen (mijn petekindje) en een baby (het broertje van mijn petekindje) zo goed mogelijk van spijs en drank te voorzien. De Sint was zo vriendelijke geweest om ook voor de niet-petekindjes chocolade en een klein cadeautje te brengen. ‘t Is toch een man van de wereld, onze Sinterklaas. En ja, de cadeautjes vielen in de smaak. Vooral de op schaal nagebouwde takelwagen kon op heel wat goedkeuring van mijn petekindje rekenen, maar ook de lego-bouwsets en het sokkenspel zorgden voor veel plezier.

Jullie zullen onderhand al wel weten dat mijn vriend en ikzelf het ons op culinair vlak graag gemakkelijk maken. Wat eten de meeste kindjes graag? Juist ja: pasta. Lang geleden dat we nog eens pasta bij Pastificio Antonio gehaald hadden, maar de pasta daar heeft ons nog nooit teleurgesteld. We moesten ons inhouden om niet gans de winkel leeg te kopen. 😉 En jawel, onze keuze bleek een schot in de roos. Mijn petekindje van tweeënenhalf smeet zich vol enthousiasme op de pasta met tomaat en kon bijna niet stoppen met eten. De meisjes smulden vooral van de pasta met ham en kaas (de één al iets enthousiaster dan de andere) en de volwassenen konden zich te goed doen aan de lasagne. Te onthouden voor toekomstige gelegenheden.

We vierden niet alleen de verjaardag van de goedheilig man, maar ook die van het jongste nichtje van mijn vriend. Drie jaar al! Help, hoe snel glipt de tijd ons door de vingers! Mijn vriend en ik hadden voor een super fancy taart (made by Titatovertaart) gezorgd. Prachtig, maar al die suikerpasta is toch niet echt mijn ding. Gelukkig was de biscuit met chocomousse wel heel lekker. En die suikerpasta hoef je helemaal niet mee op te eten. (De onthoofde prinses ook niet.)

IMG_9627

Na een drukke namiddag namen we rond vijf uur afscheid van onze gasten. Moe, maar tevreden met de enthousiaste reacties.

Het eerste kerstdiner van het seizoen

Ja, we beginnen er dit jaar vroeg aan. Normaal gezien was het de bedoeling om het grote jaarlijkse kerstdiner met onze vriendengroep een week later te vieren, maar die datum werd vervroegd om wille van onze (ondertussen in het water gevallen) skiplannen. Net als vorig jaar reserveerde ik een apart zaaltje in de Abdijmolen. Het was de bedoeling om dit jaar de recordopkomst van vorig jaar te verbreken, want er waren maar liefst 24 personen ingeschreven. Helaas, het mocht niet zijn: op de dag zelf moest één koppel afhaken wegens ziekte. Het record van vorig jaar blijft dus overeind.

Dit jaar bevond ons gezelschap zich een verdieping hoger in de Abdijmolen, waardoor we van bovenaf zicht hadden op het mechanisme van de watermolen. Natuurlijk konden er zich een paar mensen niet bedwingen om het houten luik in de vloer open te maken en naar beneden te gluren. (Ok, ik beken, ik was één van die mensen.) De avond verliep vlotjes. De formule met de receptie vooraf maakte dat het niet erg was dat er wat speling zat op de aankomsttijden van de gasten die vanuit het ganse land naar Leuven waren afgezakt speciaal voor dit kerstdiner.

Het eten was lekker, maar niet uitzonderlijk. Het gezelschap daarentegen was van de bovenste plank. Zo fijn dat deze traditie al zoveel jaren stand houdt en dat iedereen de moeite doet om deze avond vrij te houden in al die drukke agenda’s.

Dé anecdote van de avond: onze twee vrienden uit West-Vlaanderen waren net gearriveerd toen ze een telefoontje kregen van hun buren om hen te informeren dat de voordeur van hun huis wagenwijd open stond en dat het licht binnen brandde. Even ongerustheid, maar het besef drong al snel door dat dit niet echt de modus operandi van een dievenbende was. De buren zouden even snel poolshoogte gaan nemen. En jawel, tien minuten later kwam het verlossende telefoontje dat alles er op het eerste gezicht ok uit zag. Wellicht was onze vriendin bij het vertrek in de namiddag vergeten de deur achter zich dicht te trekken. Met andere woorden: de voordeur van een huis in een grensgemeente met Frankrijk had van 15u tot 19u open gestaan. Hilariteit alom natuurlijk, gemengd met opluchting omdat alles goed was afgelopen.

De avond was helaas veel te snel voorbij. Zo rond 23 uur maakte het personeel ons maar al te duidelijk dat het tijd werd om op te krassen. Het enige nadeel aan deze overigens prachtige locatie: het is te ver verwijderd van het centrum om achteraf nog samen iets te gaan drinken. Volgend jaar ga ik op zoek naar een nieuwe locatie dichter bij het centrum.

Het menu van dit jaar:

Tartaar van gerookte zalm, kruidenslaatje en mosterdroom
OF
Najaar salade met kwartel, krokant spek, witloof en Luikse siroop
***
Heilbot met bintje aardappel, zure room, veldsla, kerstomaat
OF
Ragout van everzwijn met herfstgroenten en een witloofslaatje
***
Liquid center met ijs van groene thee
OF
Gebak van zanddeeg, appel, crumble en calvadosijs

IMG_8992

IMG_8993

IMG_8995

IMG_8996

IMG_8999

IMG_9002

Mannen die kunnen koken!

Ok, ik weet dat ik het op heel wat vlakken heel erg getroffen heb met mijn vriendje, maar een kookwonder is hij helaas niet (don’t worry, zelf ben ik dat ook verre van). Dus wanneer ik op bezoek ben bij een vriend die echt graag kookt en die de moeite heeft gedaan om een hele feestmaaltijd voor ons te bereiden, geniet ik daar dubbel en dik van. Ik heb onze vriend dan ook verscheidene keren oprecht gecomplimenteerd voor zijn culinaire inspanningen, maar hij bleef er bescheiden bij. Onterecht, want iemand die maar liefst twee verschillende voorgerechtjes uit zijn oven tovert, verdient een dikke schouderklop.

En jawel, dames, hij is recentelijk terug op de markt. Dus waar wachten jullie nog op?

IMG_8971

IMG_8972

IMG_8974

IMG_8975

Blue eyed boys

Weekends! Tijd voor vriendschap en lekker eten!

Zaterdagavond waren we uitgenodigd samen met een ander koppel bij vrienden hier in Leuven. We werden onthaald op een heerlijk stukje rosbief. Moet jaren geleden zijn dat ik dit traditioneel Vlaams feestgerecht nog eens gegeten heb. Is (wat onterecht) helemaal uit de mode geraakt. Verdrongen door hippere bereidingen en sushi. 😉 Maar het smaakte heerlijk!

IMG_8883

Heel veel respect trouwens voor de wilde plannen van onze vrienden, die binnen een drietal maanden met hun negen maanden oude zoontje naar San Francisco zullen migreren. Een tijdje in het buitenland leven en werken is ook altijd stiekem een droom van mij geweest, maar om de één of andere reden is het er (tot nu toe) nooit van gekomen. Enfin ja, San Franciso schijnt een heel fijne vakantiebestemming te zijn. 😉 Nu alleen nog mijn vriend over zijn VS-aversie helpen.

Zondag was het onze beurt om gastheer en gastvrouw te spelen voor twee bevriende koppels en hun respectievelijke zoontjes. Omdat wij graag onze tijd maximaal in gesprekken met onze vrienden investeren (en ook omdat koken niet onze sterkste kant is), bestelden we een fijne collectie quiches bij Convento Food. Een overzichtje:

  • Quiche met grijze garnalen, paprika en dille
  • Quiche met broccoli, doperwten, mascarpone en pijnboompitten
  • Quiche met zalm en broccoli
  • Quiche met lamsvlees, butternutpompoen en fetakaas

Allemaal superlekker!

Heel grappig ook om te zien hoe verschillend van karakter beide jongens waren. Al zal de leeftijd daar wellicht ook voor iets tussen gezeten hebben. De ene was al een flinke peuter die heel goed wist wat hij wilde (en ook wat hij niet wilde), terwijl de tweede een rustig ventje was dat zich alles liet welgevallen.

PS: De titel is ontleend aan het feit dat al de baby’s die we dit weekend zagen, prachtig blauwe ogen hadden.

Een West-Vlaams weekend

Onze vrienden uit West-Vlaanderen hadden ons en een ander bevriend koppel (met vier jongens) uitgenodigd om op zaterdagnamiddag samen pannenkoeken (met warme appelmoes!) te eten. Omdat helemaal naar West-Vlaanderen rijden voor pannenkoeken er een beetje over is, waren we uiteraard ook uitgenodigd voor het avondmaal. Zes enthousiaste kinderen in één huis, dat betekent veel plezier, maar ook weinig gelegenheid tot een goed gesprek.

IMG_8864

IMG_8868

Na het avondmaal met de overheerlijke home made spaghettisaus namen we afscheid van het bevriende koppel met de vier zonen. Zij hadden nog een hele rit naar het Leuvense voor de boeg. Nadat ook de andere twee kinderen in bed gestopt waren, kwam er eindelijk ruimte vrij voor een gesprek dat niet om de haverklap onderbroken werd. Het was lang geleden dat we daartoe nog de gelegenheid hadden, dus stof genoeg om over te praten. Van zulke momenten kan ik oprecht genieten. Gewoon een lekker glas wijn en fijn gezelschap. Dat we mochten blijven logeren en daardoor de lange terugrit naar Leuven met een dagje konden uitstellen, was mooi meegenomen.

‘s Ochtends slaagden we er zelfs in om min of meer uit te slapen. We genoten van een gezamenlijk ontbijt met koffiekoeken en lieten de zondag genoegzaam verder kabbelen. Het overschot van de spaghettisaus vormde een perfecte lunch en we namen pas afscheid in de late namiddag.

Echt enorm genoten van de extra tijd die we met onze vrienden doorbrachten. Zalig om je ergens oprecht welkom te voelen.

Ladies night out!

Trouwe lezers van deze blog weten dat ik regelmatig een stapje in het Leuvense zet in het uitstekende gezelschap van vijf vrouwelijke collega’s. De data voor deze uitstapjes worden meestal maanden op voorhand ingepland en wie had toen kunnen voorspellen dat één collega verplicht op ziekteverlof moest wegens voortijdige weeën, een tweede zou afhaken wegens een recente nog niet verwerkte miskraam en een derde de dag zelf ziek zou worden. De vierde collega had nog even overwogen af te haken omdat haar oma de dag voordien overleden was, maar had besloten dat ze wel een avondje uit kon gebruiken om haar gedachten te verzetten. Het leven, het is niet altijd rozengeur en maneschijn.

Met ons behoorlijk uitgedunde groepje van drie besloten we toch het op voorhand vastgelegde programma af te werken. We hadden immers afgesproken om onze zwangere collega’s haar verplichte rust wat op te vrolijken. Alsof het afhaken van bijna de helft van ons groepje al niet erg genoeg was, kregen we er ook nog eens een ferme wolkbreuk bovenop. De weg van het werk naar het station van Brussel Centraal moesten we door bijna enkeldiepe plassen waden. Het vooruitzicht om van Wijgmaal station een kwartier door deze regen te moeten wandelen naar het huis van onze zwangere collega stemde ons niet bepaald tot enthousiasme. Gelukkig beschik ik over een fantastische hulplijn, aka mijn vriend, die zo vriendelijk was om aan te bieden ons met de auto van Leuven naar Wijgmaal te voeren zodat wij ongestoord van het aperitief aldaar konden genieten. ‘t Is toch een schatje.

Dankzij de lift van mijn vriend geraakten we min of meer droog bij onze vriendin. Omdat mijn vriend er nu toch was, kon hij ook een aperitiefje meedrinken. Ik zou, denk ik, gek worden als ik enkele weken verplicht op de sofa zou moeten blijven zitten, maar onze zwangere vriendin was (zoals we dat van haar gewoon zijn) helemaal haar vrolijke zelve. Ze had zich niet verveeld en rustig van de tijd gebruik gemaakt om de nodige voorbereidingen voor de nakende geboorte te doen. Blij voor haar!

Na het aperitief namen we afscheid van onze zwangere collega en bracht mijn vriend ons naar het stadscentrum. Gelukkig was het zo rond 20.30u eindelijk opgehouden met regenen. We hadden een tafeltje gereserveerd in de nieuwe culinaire sensatie van Leuven: Baracca. Het zat er stampvol met hipsters, maar het lekkere eten en de toffe plek die wij toegewezen kregen aan het raam maakten dat ik dit detail snel vergat. We probeerden verschillende van de gerechtjes uit die op de kaart stonden. Leuk concept, dat delen met je tafelgenoten. Zo kan je van alles een beetje proeven. Ik ben zelf niet echt een pizzaliefhebber, maar de pizza die mijn collega besteld had, smaakte mij enorm. Eén van de beste pizza’s die ik in mijn leven gegeten heb (wat wellicht niet veel wil zeggen, want ik eet zelden pizza).

Het werd nog een hele fijne avond met grappig momenten, emotionele ontboezemingen en wat weggepinkte traantjes. Het leven zoals het is.

IMG_8850[1]

Dal Pesce Innamorato

Als dat geen mooie naam voor een restaurant is! Al was Dal Pesce Innamorato wel onze tweede keuze nadat ik een telefoontje kreeg van Bistro Lust om onze reservatie af te zeggen. Over het restaurant zelf kan ik kort zijn, aanvaardbaar eten opgediend met charmante knulligheid. Gelukkig maakte het gezelschap van onze vriend veel goed. Het is altijd een plezier om met S af te spreken. Hij loopt over van de interessante theorieën en boeiende ideeën. Een intellectuele reddingsboei in tijden waarin de platte commercie maar al te vaak het voortouw neemt.

De avond sloten we af met een theetje in de Savoye, al waren we bij het afscheid nemen nog lang niet uitgepraat.

Kliederen met zoutdeeg

Zaterdag 14 november vormde ons appartement het strijdtoneel voor een heuse virtuele strijd, aka lan-party. Mijn vriend en zijn makkers stortten zich vanaf de vroege namiddag tot de late avond op het gamen. Een ideaal moment om af te spreken met mijn petekindje!

Het oorspronkelijke plan om naar het provinciedomein van Diest te gaan, werd doorkruist door het slechte weer. Gelukkig had de creatieve mama van mijn petekindje een plan B achter de hand. Zoutdeegfiguurtjes maken voor in de kerstboom!

Jullie zullen mij er misschien raar op aankijken, maar dit was de allereerste keer in mijn leven dat ik met zoutdeeg aan de slag ging. Erg eenvoudig te maken, trouwens, dat deeg, zeker als je over een keukenrobot beschikt. En zo zat ik samen met mijn petekindje aan tafel en rolde ik het deeg terwijl hij de figuurtjes uitstak en van een gaatje voorzag. Met een beetje hulp lukte dat prima. En zo kwamen we tot een mooie collectie om de kerstboom te versieren.

IMG_8810[1]

Het was de eerste keer dat mijn petekindje en ik echt samen speelden. Mijn petekindje is van nature erg timide en het is niet zo makkelijk om een band met hem op te bouwen. Ik was dus ontzettend blij dat hij op voorstel van zijn mama bij mij op schoot kroop om samen sinterklaasliedjes te zingen. En jawel, de Sint moet ons gezang mooi gevonden hebben, want opeens regende het chocolaatjes en nicnacjes. 😉 Leuk om de verrassing te zien in de ogen van mijn petekindje. Hij kon niet snel genoeg van mijn schoot af zijn om de snoepjes op te rapen. Het is de eerste keer dat hij het Sint-gebeuren bewust meemaakt. Een magische tijd die me stiekem deed terug verlangen naar mijn eigen kindertijd. Al wist ik al in het eerste studiejaar dat de Sint een fabeltje was. Mij maakte je als kind niks wijs. 😉 Gelukkig kon ik dankzij mijn broertje dat zes jaar jonger was nog jaren genieten van de komst van de Sint.

Ik bleef gezellig plakken bij de ouders van mijn petekindje voor het avondmaal (hmm, pasta!) en werd na een laatste limoncello aan het station van Aarschot afgezet voor de treinrit naar Leuven.

Hopelijk is het ijs bij mijn petekindje nu definitief gebroken en volgen er nog vele fijne momenten samen.

Een beknopt weekoverzicht

Ik blijf maar gigantisch achter de feiten aanhollen op deze blog, dus bij deze een klein inhaalmanoeuvre in de vorm van een puntsgewijs weekoverzicht.

  • maandag 9 november: salsa time!
  • dinsdag 10 november: openingsavond van het holebifilmfestival in de stadsschouwburg. Ik moet eerlijk toegeven dat ik liever wat meer film en minder gepraat had aanschouwd. De roze bubbels na de openingsavond vielen daarentegen bijzonder in de smaak en werden rijkelijk bijgevuld. Hips!
  • woensdag 11 november: vrij dagje voor mij, helaas niet voor mijn vriend. Ik bracht de dag door met het wegwerken van mijn onwegwerkbare fotoachterstand. ‘s Avonds aten we met een vriend tapas in De 3 Tonghen. Heel fijne, ontspannen avond met goede gesprekken!
  • donderdag 12 november: genoot ik ‘s middags van een heerlijke gelaatsverzorging en liet ik mij één of andere ongetwijfeld veel te dure oogcrème aansmeren. ‘s Avonds ging ik voor het eerst sinds lang nog eens squashen met een goede vriend die helaas onlangs zijn relatie op de klippen zag lopen.
  • vrijdag 13 november: klonken we op de zwangerschap van onze vrienden in restaurant Trente en genoten we van het heerlijk verfijnde eten aldaar.