vrienden

Nieuwe woonst

Gisteren waren we op bezoek in het nieuwe huis van onze vrienden C en H en hun zoontje O. Ik hou van het enthousiasme waarmee je wordt rondgeleid in een nieuwe woonst. De trots die de nieuwe bewoners uitstralen na al het harde werk dat ze verricht hebben. De kleine en grote dingen die ze veranderd hebben, de toegevingen die ze hebben moeten doen, genoodzaakt door budgettaire beperkingen, het vele werk nog voor de boeg. Het geluk van een eigen nest. Daar drinken we graag een glaasje op. 😉

Kaasoverschot

Wat doet een mens met een gigantisch kaasoverschot en een nog onaangeroerde kom fruitsla? Een nachtelijk sms’je sturen naar vrienden E en T om te informeren of ze geen zin hadden om op zondagmiddag te komen brunchen. En zo kwam het dat ik op een zondagnamiddag met twee blondje meisjes op mijn schoot naar incy wincy spider en five little monkeys filmpjes zat te kijken. En de oudste van de twee, die normaal zo verlegen is dat ze mij niet eens in mijn ogen durft te kijken, heeft zelfs twee woorden tegen mij gezegd. Als dat geen vooruitgang is! En oja, de kaas is bijna opgeraakt.

Kaas en wijn

Een uur te laat waren ze en even vreesden we dat ze in het station van Louvain-la-Neuve in plaats van Leuven uitgestapt waren. Maar die vrees bleek ongegrond te zijn. Gelukkig maar, want ik begon al flink honger te krijgen, zo rond een uur of acht. Drie mannen, één vrouw en een kind van zeven betraden in een wolk van enthousiasme en talen ons appartement. Het gezelschap bestond uit vier Italianen en één verdwaalde Pool en de rest van de avond werd en voortdurend schakelen tussen Frans, Engels en een paar woordjes Italiaans. We spraken zelfs even Japans met onze Italiaanse gaste die ooit nog Japans aan de unief gestudeerd had.

Omdat ik gisterenmiddag al een afspraak had met mijn vader, hadden we het ons gemakkelijk gemaakt met een kaasschotel vergezeld van een glaasje wijn. Dat concept is blijkbaar niet bekend in Italië en Polen, want de gedekte tafel met kaas, druiven, noten en gedroogd fruit werd op heel wat ooh’s en aah’s onthaald. De rest van de avond verliep gezellig, maar bijzonder chaotisch. Italianen blijven nu eenmaal niet braaf op hun stoel zitten en moeten zich overal tussen wringen. Best wel vermoeiend.

We eindigden de avond met een paar glaasjes wodka. En ik vernam tot mijn grote verbazing van onze Pool dat Polen wodka helemaal niet lekker vinden. Blijkbaar drinken ze alleen maar wodka om dronken te worden. Kunnen ze in dat geval dan niet beter iets drinken wat ze wel lekker vinden?

Bij het afscheid (de laatste trein naar Brussel moest immers gehaald worden) kreeg ik nog een hoop complimenten en heel veel dikke knuffels. Ik ging er zowaar een beetje van blozen.

Childproof

Gisterenavond hadden we vrienden K en M met hun kroost over de vloer. Drie kinderen van respectievelijk drie, vier en vijf jaar. Ik moet jullie niet vertellen dat het gezellig druk was op ons mini-appartementje. Gelukkig hebben we veel knuffels in huis en hadden de ouders zelf ook een hoop speelgoed bij en dan was er nog Nemo om rust te brengen. Al schort er nog iets aan de childproofheid van onze rotanzetel. Die kieperde maar liefst twee keer om, telkens met een ander kind erin. Gelukkig kwamen ze er allebei met de schrik vanaf.

Het hoofdgerecht (pasta met scampi en appel in een kerriesausje) was niet echt een succes bij onze jonge gasten. De oudste van de drie vond het: beikes en beperkte zich tot enkel scampi (waar ik ook al blij mee was). De gevulde pasteitjes en de tomatensoep met balletjes (hey, ik ken mijn klassiekers) vielen daarentegen gelukkig wel in de smaak. En de fruitsla met ijs ging er ook vlotjes in. Al stond de oudste erop om het fruit in “patronen” te eten: eerste de kiwi, dan de bosbes, dan de framboos en tot slot de appel. Enzoverder enzovoort.

Ach, de onbezorgdheid van een kindertijd. Hoe erg mis ik dat niet.

Bananenclafoutis

Gisteren mochten we ons verheugen in het gezelschap van Goya, Lies, Ella, Karel en Eveline. Een afspraak die al zoveel keren verzet werd, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Gelukkig betekende uitstel in dit geval geen afstel. Reden te meer om extra ons best te doen om iets lekkers te koken. Als voorgerechtje aten we komkommer met cottage cheese en gerookte zalm, professioneel bereid door mijn vriendje. We dronken er een glaasje biologische cava bij. Het hoofdgerecht was een wokschotel met kip, asperge en peultjes. Voor het dessert besloot ik me nog eens aan een bananenclafoutis te wagen, deze keer had ik gelukkig een mixer waardoor het opkloppen van het eiwit een fluitje van een cent werd. 😉

Omdat ik die bananclaufoutis zo geweldig lekker vind (vooral met een bolletje vanille-ijs), wil ik graag het recept met jullie delen. Het is echt poepsimpel om te maken.

Ingrediënten

  • 6 eetlepels boter, gesmolten
  • 3 eetlepels bruine suiker
  • geraspte schil en sap van 1 citroen (voorzichtig zijn dat je je niet verwond tijdens het raspen!)
  • 3 eetlepels rum
  • 1 kg bananen in stukken gesneden
  • 250 ml halfvolle melk
  • 4 eieren, gescheiden
  • 3 eetlepels suiker
  • 125 g bloem
  • 1 eetlepel kaneelpoeder

Bereiding

Verwarm de oven voor op 230 graden. Doe de gesmolten boter, de bruine suiker, geraspte citroenschil, het citroensap en de rum in een ovenschaal van 32,5 bij 22,5 cm en meng alles goed. Doe de bananen erbij en wentel ze door het mengsel zodat alle stukken met het sausje zijn bedekt. Leg de bananen 12 tot 15 minutenin de oven totdat ze zacht zijn gesmolten, schep het sausje er regelmatig overheen.

Verwarm in tussentijd de melk langzaam in een steelpannetje. Klop de eigelen met de suiker tot een zachtgeel en romig mengsel. Meng daarna de verwarmde melk erdoor, daarna de bloem en de kaneel. Klop de eiwitten tot ze zachte pieken vertonen en vouw ze dan behoedzaam door het mengsel. Haal de bananen uit de oven en verlaag de temperatuur tot 200 graden. Verdeel het beslag over de bananen en zet de schaal weer in de oven. Bak de clafoutis 20 tot 25 minuten (bij mij duurde dit slechts een kwartiertje) totdat die bruin van kleur en goed gerezen is. U kunt controleren of de pudding gaar is door met een satéprikker middenin te prikken. Deze moet er schoon uitkomen. Serveer warm met een bolletje ijs.

PS: Karel en Eveline, ik kijk al uit naar dat gebakken ijs. 😉

Cursusweek

Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .

Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.

Een onverwachte gast

Vandaag kreeg ik ergens rond de middag een telefoontje van vriendin L. Ze had op het laatste nippertje te horen gekregen dat ze voor haar werk naar een congres in Leuven moest. En aangezien ze ergens in het verre West-Vlaanderen woont, zag ze het niet zitten om vrijdagochtend supervroeg op te staan om de files te trotseren. Ze was, m.a.w., op zoek naar logies.

Nu wil het toeval dat wij een mooie logeerkamer heb met daarin een stapelbed uitermate geschikt voor logeerpartijtjes. Enig nadeel was dat noch ik, noch mijn vriend vóór kwart voor tien thuis zouden zijn. We spraken af dat mijn vriend, die naar een laatavondvergadering moest in de buurt van ons appartement, vriendin L even zou binnen laten en dan zou terugkeren naar zijn vergadering.

En zo werd ik vanavond na de Russische les verwelkomd door een vrolijke vrouwenstem. Het is eens iets anders. 😉

Trouwfeest

Eens te meer is gebleken dat de feestjes waar je het minste van verwacht, altijd een meevaller zijn. Gisterenavond werden we verwacht op een tuinfeest/huwelijksfeest. Het feest vond plaats in de (niet zo grote) tuin van het koppel. Het koppel zelf was in intieme kring getrouwd in het verbluffend mooie Toscane (aan de foto’s te zien, zelf ben ik er nog nooit geweest). Ik had er niet zoveel zin in. Het weer leende zich niet echt voor een tuinfeest en ik wist dat ik op het feest bijna niemand zou kennen.

Gelukkig hadden bruid en bruidegom tenten en gasbranders voorzien om hun gasten droog te houden. We hadden afgesproken met de enige persoon die we nog kenden om op hetzelfde tijdstip aan te komen. Er was superlekker barbecuevlees van een Turkse slager, massa’s groentjes en Limburgse vlaaien als dessert. De ouders van de bruidegom bleken supertoffe mensen te zijn. En aangezien de vader ook fotografie als hobby had, was er meteen een gemeenschappelijk onderwerp gevonden.

We zijn niet tot de laatste man gebleven, want op den duur begon ik toch koude voeten te krijgen, maar het was gezellig. En de limoncello als afsluiter vormde een perfect tegengewicht voor het druilerige weer.

Sombat

Ok, het rijmt op wombat, maar verder geen klagen over dit gezellige en lekkere restaurant in Antwerpen. Elke keer als ik in Antwerpen kom, maak ik me de bedenking dat dit toch wel een toffe stad is. Met mooie historische gebouwen, een majestueuze rivier, leuke restaurants en cafés,… Alleen jammer dat er na zo’n avondje Antwerpen steevast een lange en saaie nachtelijke rit naar Leuven volgt. Wanneer wil er iemand zo vriendelijk zijn om teleportation uit te vinden?