vrienden

Culinaire overdaad

Het begon met de fajitas vrijdagavond, gevolgd door talrijke hapjes, Oosterse scampi met rijst en door de gastvrouw gemaakte chocoladecake als dessert op zaterdagavond. Zondagmiddag schoven we onze voeten onder de Langste Tafel terwijl we gezellig keuvelden met de oudjes rondom ons en zondagnamiddag werden we getrakteerd op taart en koffie voor de verjaardag van mijn grootmoeder. 91 al en ondanks het feit dat ze de week voordien haar pols had gebroken in het rusthuis door een ongelukkige uitschuiver op een natte plek, at ze met veel smaak haar taart op. Alsof er niets gebeurd was en ze helemaal niet het verband en vervolgens de voorlopige gips van haar pols had getrokken. De vrouw is gewoon fysiek onverwoestbaar. Doodjammer dat haar geheugen steeds meer op een kaas met gaten begint te lijken.

Mijn vriend kon dit weekend ook zijn hartje ophalen. Zowel vrijdag als zaterdag waren we te gast bij een koppel dat een kat in huis had. De eerste kat was speels, de tweede kat liet zich gewillig strelen terwijl ze op de schoot van mijn vriend lag. En de twee vrolijke jongens van het zaterdagse koppel maakte dat hij het kind in hem de vrije teugel kon laten.

Zonder de begrafenis was het een perfect weekend geweest.

Begrafenissen

De dood hoort bij het leven. En al wanen we ons soms onsterfelijk, vroeg of laat komt de confrontatie met de harde werkelijkheid. De pijn van een te vroeg gestorven vader, gestorven aan de ziekte die de laatste tijd in mijn omgeving heftig te keer gaat, want ook mij collega moest zijn moeder vorige week afgeven.

En zo zaten mijn vriend en ik vandaag in de mis te luisteren naar verhalen over een man die ik slechts vluchtig leerde kennen. Vorig jaar, op het huwelijk van zijn zoon, onze vriend. Bijna dag op dag een jaar geleden hoorden we onze vrienden opnieuw muziek maken en gedichten voordragen, maar nu was de vrolijkheid vervangen door droefenis. En op zo’n momenten voel je je machteloos, want hoe troost je mensen die een rots in hun leven verloren hebben? De troost van een weerzien na de dood, kan ik hen niet geven, want daar geloof ik nog niet in. Een knuffel, een kus, een stilzwijgende blik van begrip, dat is alles wat we te bieden hadden.

Fajitas

Gisteren waren we te gast bij vrienden en boy, werden we verwend. Eerst toastjes met zalm en tomaatjes en ham, daarna fajitas met kip en gehakt en elk mogelijk sausje dat je je maar kan voorstellen en dan nog tiramisu met speculaas (waarom noemt iedereen dat tegenwoordig speculoos?) als dessert. Dit alles vergezeld van een lekker glaasje wijn. Gelukkig was de fietstocht op weg naar huis bergaf, zodat we de zwaartekracht haar werk konden laten doen.

Erg knap waren trouwens de bouwplannen voor hun nieuwe huis, helemaal zelf getekend door de vrouw des huizes die werkt in een architectenbureau. Een mooi, modern huis van twee verdiepingen en een grote kelder eronder op een niet onaardig lapje grond. Van zoveel ruimte kunnen wij appartementsbewoners enkel dromen. Al zit ik niet meteen te wachten op de miserie van het opvolgen van aannemers en vaklui die zich nooit, maar dan ook nooit, aan gemaakte afspraken houden. Minder oppervlakte heeft ook zo zijn voordelen. Het grootste voordeel is minder schoonmaakwerk en als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan is wel aan schoonmaken. 😉

Weekendje Libin

Het weekend was vorig jaar zo enorm goed meegevallen, dat we de week nadien al meteen de reservatie vastlegden voor dit jaar. De zon liet ons een beetje in de steek, vrijdag en zaterdag, maar dat weerhield ons er niet van in het zwembad te duiken. Door ervaring wijzer geworden, zorgde ik er dit keer voor dat we een kamer hadden in het gastenverblijf, dat wat apart stond van het hoofdhuis waar de gezinnen met kinderen sliepen. De herinnering aan de huilpartijen vanaf half zes met tussenpozen van een half uur (elk kind werd op een ander uur wakker), stond me nog levendig voor de geest. Dit jaar sliep ik echter zalig en werd ik gewekt door het vrolijke gefluit van vogeltjes.

Vrijdagavond maakte kameraad U pasta klaar voor de ganse bende. En dat verdient een dikke chapeau, want die bende bestond uit maar liefst 21 volwassenen en 7 kinderen. Als er nog wat kinderen bijkomen, zullen we ze in tenten te slapen moeten leggen. 😉 Op zaterdag maakten we nadat de regenbui was overgetrokken met een groepje van een tiental personen en één buggy (buggy’s bergop duwen, is goed voor de conditie) een wandeling van een kilometer of tien.

En kijk, bij thuiskomst stonden de groentjes voor de barbecue al klaar en kon het bakken beginnen. We eindigden de avond met een quiz. Snel in de namiddag in mekaar gestoken door S en F, terwijl wij wandelden. Maar het feit dat het snel moest gaan, had geen invloed op de kwaliteit gehad. Het was superleuk. Mijn favoriete ronde was de pictionary ronde. Altijd al eens mijn tekenkunsten op Eddy Wally willen uitleven. 😉 En daarna speelden we, zoals de traditie (en vriendin L) het vraagt, weerwolven. Waarbij niet alleen wolven en onschuldige burgers gelyncht werden, maar ook kemels geschoten. 😉 O.a. door onze charmante lime. 😉

Zondag had de zon wat goed te maken en verbleven we bijna de ganse dag in het zwembad. We sloten de dag af met de overgebleven mensen in een Chinees restaurant in Waver en maakten al meteen plannen voor het volgend jaar. We gaan voor het perfecte weekend!

PS: Ook plezant: S helpen met het verbeteren van zijn laatste lading examens. Altijd al eens stiekem iemand een nul willen geven met een rode balpen. 😉

Brunchen bij Sint-Gerardus

Vorige zondag hadden we een afspraak met oud-collega L en haar man en drie kindjes. Een weekje voor onze afspraak kreeg ik een mailtje van L met de vraag of we geen zin hadden om mee te gaan brunchen in Sint-Gerardus, waar pluimgewichtje een tijdje in de opvang was gebleven. Tuurlijk wilden we graag een kleine bijdrage leveren aan de school waar pluimgewichtje en andere kinderen met een functiebeperking zo goed werden opgevangen.

Veel had ik me er niet van voorgesteld, van die brunch: wat broodjes met hesp en kaas met koffie en thee. Bleek dat ik de omvang van Sint-Gerardus volledig verkeerd had ingeschat. Het bleek een zeer grote, moderne school te zijn waar hopen leerkrachten en vrijwilligers rondliepen in hippiekledij, volgens het thema van dit jaar. Alles was mooi versierd en we mochten aanschuiven aan een indrukwekkend buffet met eitjes, spek en worstjes, een ruime keuze aan beleg, yoghurtjes, perziken met tonijn, tomaat garnaal, tongrolletjes en veel groentjes. En dan was er ook nog eens een dessertbuffet. Bij dit alles kon natuurlijk het glaasje cava niet ontbreken. 😉

Terwijl we smulden, speelden we met de kindjes. Pluimgewichtje is al een flinke jongen en hij kan veel meer dan de dokters verwacht hadden. Hij hield zijn hoofd meestal mooi recht en keek je soms aan met die indringende blik van hem terwijl hij geluidjes uitstootte die ik niet kon interpreteren, maar waaruit zijn ouders wel konden afleiden of hij het comfortabel had of niet. En hij leert beetje bij beetje weer zelfstandig eten (zonder voedingspomp), al mag hij enkel eten krijgen dat bijzonder fijn gemixt is. Al de juffrouwen van de oppas kwamen hem bewonderen en over zijn krullenbol strelen.

Na het eten liepen we nog wat rond op de Vlaamse kermis. De jongste van het gezelschap (drie jaar) kon zijn geluk niet op toen hij even brandweerman mocht spelen met een echte brandslang. Verder werd er op eendjes gevist, trampoline gesprongen en liepen er cavia’s in genummerde holletjes. De kindjes hadden het naar hun zin. Bij elk spel dat ze deden konden ze bonnetjes verdienen, die op het eind ingeruild werden voor een speelgoedje.

Toen de ouders oordeelden dat het welletjes was geweest, trokken we naar hun huis, terwijl de vader afscheid nam om nog wat te werken. We speelden samen UNO (lang geleden, maar zoiets verleer je niet), een soort memory met krokodillen en een spelletje van Lego waarbij je verschillende magische voorwerpen moest verzamelen.

Tegen het avondeten namen we afscheid. Best wel vermoeiend, zo’n dag met drie kinderen op schok. Chapeau voor mijn oud-collega L die er door de drukke baan van haar man vaak alleen voor staat en altijd lief en geduldig is tegen de kinderen.

Een makkelijke vraag

Terwijl mijn vriend ik met de wagen onderweg waren naar hartje Limburg stelde ze gsm-gewijs de vraag. Of mijn vriend en ik peter en meter wilden worden van hun derde kindje. En dat we door de afstand (zij wonen in Den Haag) elkaar wel niet zoveel zien, maar dat ze het als een manier zagen om de vriendschapsband te bevestigen en te verstevigen. Over het antwoord hoefden we niet lang na te denken. Natuurlijk wilden we dat.

Het peterschap en meterschap heeft immers niks dan voordelen. Je mag ongegeneerd het kind in je loslaten terwijl je met de kleine speelt en pampers verversen kan je fijn overlaten aan de ouders. 😉 Je kan leuke uitstapjes maken, maar je draagt niet de zware verantwoordelijkheid van het ouderschap. Je blijft gespaard van slapeloze nachten. Je kan leuke speelgoedjes en kleertjes kopen (ik ben dol op de huidige generatie baby- en peuterboekjes, zo inventief). Als ze (want het wordt een meisje) wat groter is, dan koop ik een Fundels-boekje voor haar. En als ze nog wat groter is haar eerste digitale camera. En uiteraard zetten we een centje opzij voor als ze gaat studeren. Want het wordt ongetwijfeld een briljante meid, als ze de genen van haar ouders meekrijgt.

Alleen hoop ik stilletjes dat er geen doopviering van ons verwacht wordt.

De barbecue die er geen was

Gisterenavond waren we uitgenodigd voor een barbecue bij vrienden in Kessel-Lo. Helaas doorkruisten de grillen van de weergoden deze plannen, waardoor mijn vriend en ik waarschijnlijk de enige mensen in België zijn die dit jaar nog niet gebarbecued hebben. In de plaats daarvan aten we een verrukkelijk komkommersoepje met garnalen en kalkoengebraad met broccoli, ananas, pommes duchesses en een heerlijk kokos-currysausje. Als dessert was er nog aardbeientaart en een glaasje chartreuse.

En we hadden het voorrecht getuigen te zijn van de eerste pasjes van Nieuwjaarskindje O. Nog een beetje oefenen en hij stapt als een pro.

Kinect

Vrijdagavond waren we samen met vrienden C, J en hun offspring te gast bij vrienden in Rotselaer. Belangrijkste item op de todo-lijst van de avond (naast frietjes en hot dogs eten, waar ik helaas niet zo’n fan van ben): hun kinect uitproberen. Een kinect is een fancy (Microsoft-)versie van de Wii waarbij je geen controller meer nodig hebt en je enkel je lichaam gebruikt om commando’s te geven  aan de console. Plezant was het zeker, al dat huppen en springen en rare bewegingen maken, maar soms had ik toch het gevoel dat de bewegingen niet altijd even juist werden geïnterpreteerd. Maar ik kan me goed voorstellen dat dit de toekomst is van de spelconsoles. Weg met die vervelende controllers die batterijen nodig hebben om te functioneren. Je eigen lichaam is een zoveel veelzijdiger instrument. En je kan ondertussen nog eens goed met jezelf lachen ook, door de foto’s die tijdens het spel genomen worden achteraf te bekijken.

(Al dat huppen en me in rare bochten wringen, leverde me de volgende dag wel wat spierpijn op. Nog goed voor een extra workout ook.)

Wat een service

Deze avond samen met collega L de trein naar Leuven genomen. Onderweg het idee opgevat om samen een snelle hap te gaan eten. We zouden pas rond zeven uur in Leuven zijn en aangezien collega L om acht uur verwacht werd op de AV van haar appartementsblok, moest het allemaal snel gaan. Dus gebeld naar mijn vriend, onze bestelling via de telefoon doorgegeven. Hij al naar L’Etoile d’Or om een tafeltje te bemachtigen en onze bestelling door te geven. En net op het moment dat we het restaurant binnen wandelden, werd onze bestelling (vissoep, maatjes en koninginnehapje) geserveerd.

Dat noem ik nu eens goede service.

(Uiteraard is collega L uiteindelijk toch nog te laat op haar AV gekomen, omdat we het gesprek maar niet afgerond kregen. Babbelkousen dat we zijn.)

Babybezoek

Jaja, het ziet er niet naar uit dat er snel een einde zal komen aan de babyboom in onze vriendenkring. Grote gezinnen zijn weer hip tegenwoordig! Dus gingen we gisterenavond op bezoek bij F, zes weken en een serieuze brok van een baby die alle groeicurves aan haar laars lapte. Speciaal voor ons beperkte baby F haar huilavondje tot een huilkwartiertje, iets wat wij ten zeerste apprecieerden. En we werden door de trotse ouders getrakteerd op bavarois en ander gebak. Er zijn voordelen aan op babybezoek gaan. 😉