vrienden

Besmettelijk

De geplande avond met zes volwassenen en drie kinderen werd er eentje met vier volwassenen en twee kinderen, wegens een al dan niet griepje dat heerste in het huis van onze gastheer en gastvrouw en een zwangere gaste die zich niet aan een potentieel virus wilde blootstellen. Jammer, maar begrijpelijk.

Alhoewel het gezelschap uitgedund was, werd het toch een gezellige avond, met een keure aan lekker hapjes, heerlijke zalm met broccoli en een lekker luchtig dessert. En  natuurlijk haalde ik mijn aloude trucje boven om de sympathie van de kinderen te winnen: mijn iphone. En om me helemaal populair te maken, liet ik een paar kinderspelletjes achter op de ipad-van-het-huis. (Al valt die angry birds ook in de smaak bij de mama, heb ik vernomen.)

Uit je fouten leren

Terwijl ik foto’s maakte van sympathieke modellen, trof mijn vriend op zijn eentje alle voorbereidingen voor het etentje. Hij koos het gerecht, zorgde voor de hapjes én het dessert (niemand die neen zegt tegen de gebakjes van Demeestere). Wijzer geworden na ons vorig fiasco, werd de kip een achttal minuten langer in de oven geschoven en met warme hertoginnekrokantjes geserveerd. Waar het vorige keer helemaal de mist in ging, verliep deze zaterdagavond alles vlekkeloos. En ik, ik hoefde enkel de flessen wijn te openen. Over een ideale taakverdeling gesproken. 😉

Verwend

De ene vlucht is nog niet geboekt, of daar valt de volgende trouwuitnodiging al in de brievenbus. Iets minder ver ditmaal: Uttenreuth is de plaats waar de ringen uitgewisseld zullen worden. Ik zal er meteen bijzeggen dat ik in heel mijn leven nog nooit van Uttenreuth gehoord had. Maar dat zal ons niet tegenhouden om Uttenreuth  en omgeving grondig te verkennen.;-)

De timing kon niet veel beter zijn: het feest vindt plaats de zaterdag na Onze-Lieve-Heer Hemelvaart. Kunnen we er meteen een verlengd weekendje annex roadtrip van maken, want Uttenreuth, dat ligt niet bepaald bij de deur.

Zo ziet onze voorlopige planning eruit. Die reisgids van Duitsland is weer goed van pas gekomen.

Het staat vast!

Onze vlucht naar Japan is geboekt! Eind augustus, begin september keren wij terug naar het land van de rijzende zon. We zullen onze trip starten in Tokyo waar het trouwfeest van onze vriend plaatsvindt. Een goede motivatie om ons Japans wat op te frissen, want buiten ons, de vader van de bruidegom en nog een kameraad, zullen er niet veel Belgen op het feest aanwezig zijn. Daarna reizen we met grote waarschijnlijkheid door naar Hokkaido in het noord voor een fietstocht van meerdere dagen. Iets helemaal anders dan wat we normaal doen op reis, maar het zal ons een keer deugd doen om fysiek bezig te zijn.

En het tofste van alles is: we maken een tussenlanding in Moskou! Ik zal mij voor de eerste keer in mijn leven op Russische bodem bevinden, zij het dan wel in de transitzone van een luchthaven, maar toch, Russische mensen om mijn Russisch op uit te proberen!

Babyborrel

Jaja, die babyboom blijft maar duren. Grotere gezinnen zijn duidelijk weer in de mode. Ditmaal bracht het nieuwe leven dat gevierd moest worden ons naar de Menatoren in Rotselaar, een beschermd dorpsgezicht én beschermd monument. We hadden een interessant gesprek met de buren van de trotse ouders, geboren en getogen Rotselaarders (Rotselarezen? enfin, inwoners van Rotselaar) die ons wat meer vertelden over de opkomst en teloorgang van de Mena-brouwerij en de evolutie van Rotselaar door de jaren heen.

Natuurlijk oogstte mijn vriend veel bijval bij de oudere dames aanwezig door, behulpzaam als hij is, in te springen bij het afruimen van de tafels en het afdrogen van de vaat. Het tempo waaraan er vuile glazen en borden geproduceerd werd, lag dan ook ontzettend hoog, want, amai, er was veel volk naar Rotselaar afgezakt om de pasgeborene te bewonderen, maar niet genoeg om al die taarten op te krijgen. 😉 En op het feest maakte ik ook kennis met een bijzonder streekproduct: een soort dikke pannenkoeken met pruimen- of abrikozenconfituur ertussen: carnavalvlaaikes of vastenavondvlaaikes. Te verkrijgen bij bakkerij Lemmens in Rijmenam en blijkbaar ook online.

Balletjes in paprikasaus

Het begint zowaar een wekelijkse traditie te worden. Ditmaal werden de balletjes ons in de Limburgse fruitstreek geserveerd. Normaal zouden we met z’n zessen rond de tafel gezeten hebben, maar één koppel haakte af omdat ze helemaal uit het verre West-Vlaanderen moesten komen en het niet evident bleek een babysit te vinden. Meer balletjes voor ons, dus. Al heb ik het nu wel even gehad met balletjes. Geef mij toch maar een lekker stuk niet-gemalen vlees. Maar de moelleux, die was echt to die for! Met dank aan Jeroen Meus voor het recept en de gastvrouw voor de vakkundige uitvoering.

PS: Het nadeel van een groot huis is, dat al die grote kamers slecht opgewarmd geraken als de temperaturen diep onder nul duiken. En ik was vergeten een topje onder mijn kleedje aan te doen. :-(

Kinetische energie

Vanavond vijf kinderen, waaronder één tweeling, tussen één en zes over de vloer samen met hun ouders. Man, man, wat een hoop gebalde energie schuilt er in zo’n kinderlichaampje, zeg. Ik sta er altijd weer van versteld. Er werd getekend, gerend, gegeten (maar niet van alles), in boekjes gebladerd, geroepen, geweend, gelachen en dat allemaal in een tijdspanne van luttele uurtjes. De temperatuur in ons appartement steeg er zelfs enkele graden van. De rust die er over ons appartement neerdaalde toen we afscheid hadden genomen, was bijna onwezenlijk.

Als voorgerecht serveerden we groentjes met humus en allerlei gerechtjes uit de oven (mini-quiches en gevulde bladerdeeghapjes met dank  aan de Delhaize). De wok met kip, asperges, peultjes en paksoi viel in de smaak bij de gasten en voor de kinderen hadden we wat appelmoes en kip klaargemaakt. De kip ging er vlot in, de appelmoes wat minder. Waarschijnlijk te gezond of zo. 😉

En oja: mini-croques zijn een grote hit bij de kinderen. Te onthouden voor de volgende keer!

Op ziekenbezoek

De zieken bezoeken is niet alleen een werk van barmhartigheid, het kan soms ook gewoon heel erg plezant zijn.

Een collega is een tijdje geleden geopereerd aan haar voet en moest daardoor noodgedwongen een maand thuis blijven om alles te laten helen. Dus zakten wij met het bijna-ganse team (één iemand ontbrak wegens ziekte) naar Gent af. En al had ik op voorhand gezegd dat ze zeker niet te veel moeite moest doen, de flessen cava stonden al koel toen we tramgewijs bij haar arriveerden. Het cadeau dat we bij hadden, het boek Mysterium van Rita Monaldi en Francesco Sorti, viel in goede aarde. We snackten op olijfjes, artisjokharten en kroepoek, genoten van overheerlijke gevulde broden (naar een recept van Jamie Oliver), dronken een glaasje wijn en keuvelden gezellig de avond weg.

En dat alles terwijl onze collega rondhobbelde op haar gipsverband. Gelukkig had ze geen pijn meer van de operatie en kon ze zich nu al aardig uit de slag trekken. Wij kijken alleszins uit naar de dag dat ze ons team opnieuw komt vervoegen. ‘t Is een beetje stilletjes, zo zonder haar!

Contrastrijk

Een goeie omschrijving van het voorbije weekend. Zaterdagavond zaten we met twaalf volwassenen (en één erg brave baby) rond de tafel in ons appartement te klinken en te drinken op het nieuwe jaar. (Misschien toch iets te enthousiast in de wodka gevlogen op het einde van de avond. Grenzen, ze zijn nodig.) En zondagmiddag zaten we pistoleetjes en taart te eten van prinsessenbordjes, ter gelegenheid van de verjaardag van de jongste dochter van de zus van mijn vriend (pfiew, wat een omschrijving). Het contrast kon moeilijk groter zijn, maar gezellig was het allebei.

Iets minder gezellig was het kleine accidentje met het petekindje van mijn vriend. De enthousiaste iphone-speelster en digital native ging zo erg op in haar spel dat ze de natuur haar gang liet gaan. Toen ik opeens iets warms en nats in mijn schoot voelde, wist ik hoe laat het was. Ach, niets wat een wasbeurt er niet uit krijgt, zullen we maar zeggen. In de toekomst toch op tijd informeren of een bathroom break gewenst is.