De datum voor dit familieweekend stond al maanden in onze agenda. Doel van het weekend was de ouders van mijn vriend in de bloemetjes te zetten, omdat ze dit jaar allebei zeventig geworden zijn. Een mooie leeftijd om een feestje te geven, al zeg ik het zelf! Spijtig genoeg gooide een onverwachte begrafenis de plannen wat overhoop. Zowel de zus als de broer van mijn vriend wilden graag aanwezig zijn op de begrafenis van de moeder van een goeie vriend. Gelukkig kostte het weinig moeite om de plannen wat aan te passen: mijn vriend en ik zouden zoals oorspronkelijk gepland ‘s ochtends vanuit Leuven vertrekken en zijn ouders zouden iets vroeger samen met de vijf kleinkinderen vanuit Herentals vertrekken in de auto van de zus van mijn vriend. We timeden ons vertrek zo dat we ongeveer op hetzelfde moment in Dinant zouden zijn.

De weersvoorspellingen waren al de ganse week aan het kwakkelen, maar ik hoopte toch stiekem op een mooi en zonnig weekend, die paar procentjes kans op regen, daar maakte ik graag abstractie van. Helaas kregen we op de heenweg naar Dinant toch wat regen te verwerken. Hopelijk zou het dit weekend daarbij blijven! Mijn vriend en ik kwamen een dik kwartier voor zijn ouders aan, parkeerden onze cambio ergens langs de Maas en dankzij location sharing via googlemaps was het een fluitje van een cent om even later zijn ouders en zijn nichtjes en neefjes te vinden. Na iedereen begroet te hebben, besloten we eerst een kijkje te nemen in de Collegiale kerk Onze-Lieve-Vrouw van Dinant. Lang duurde ons bezoekje niet (wellicht tot opluchting van de minder geïnteresseerden in ons gezelschap), want ik had om 12.30u gereserveerd voor negen personen bij Chez Bouboule, le roi des moules! Ja, in een restaurant met die roepnaam, kon ik toch niet anders dan mosselen bestellen, he! Met kreeftensaus en garnaaltjes, noblesse, oblige! Meteen een goed begin van ons weekend!

Helaas zagen we op de KMI-app de regenbui die normaal zou vallen tijdens onze lunch steeds verder opschuiven in de tijd. We besloten dan maar eerst in te checken in Auberge de la Lesse in de hoop dat daarna de lucht zou opklaren. Na een tocht langs allerlei veldwegen kwamen we aan bij de charmante Auberge gelegen aan een iets minder charmante grote parking, maar hey, wel makkelijk om onze wagens kwijt te geraken. De omgeving vond ik niet echt mooi, maar het was vlakbij de Lesse en de kamers zelf waren in orde. Het vriendelijke meisje dat ons ontving, sprak trouwens uitstekend Nederlands. Tegenwoordig spreken onze Zuiderburen beter Nederlands dan wij Frans!

De pubers waren nog maar net begonnen aan de verkenning van de kamers toen de zus van onze vriend ons vervoegde samen met de hond des huizes. Na even gebrainstormd te hebben, besloten we terug naar Dinant te rijden voor een bezoekje aan de citadel. Om ons ‘s avonds niet te moeten haasten, veranderde ik onze oorspronkelijke reservatie voor het avondmaal in Auberge de la Lesse van zes naar zeven uur. Maar eerst op zoek naar een tankstation, want de zus van mijn vriend had de laatste kilometer met de wagen van haar ouders in het rood gereden. En net terwijl wij aan het tanken waren, reden de broer en schoonzus van mijn vriend ons voorbij. Ze hadden ons niet gezien en wij hadden geen ontvangst, waardoor we hen niet konden bereiken. Zij waren volgens afspraak onderweg naar de Auberge, dus maakten wij rechtsomkeer om hen daar te treffen. Gelukkig waren we nog niet ver!

Na een kleine reünie aan de Auberge was ons gezelschap eindelijk compleet! De zon ging er spontaan van schijnen. We reden naar een parking aan de achterkant van de Citadel en kochten een kaartje voor zowel de kabelbaan als een boottocht. Ik denk dat dit mijn eerste bezoek was aan de Citadel, of ik kan me alvast een vorig bezoek niet meer herinneren. De citadel is oorspronkelijk gebouwd door de Nederlanders en de meeste ruimtes toonden taferelen uit die tijd, maar er werd ook aandacht besteed aan de bewogen geschiedenis van Dinant zelf. Het uitzicht op 100 meter hoogte boven de Maas was alvast adembenemend. Aangezien de laatste boot om 17u vertrok, moesten we ons bezoek op een drafje afhandelen. Spijtig, want ik had gerust nog wat langer op deze boeiende site kunnen ronddwalen.

Van de citadel namen we de kabelbaan naar beneden en haastten we ons naar Quai 3. Quai 3 bevond zich iets verder van het startpunt van de kabelbaan dan ik had gehoopt. In marstempo voerde ik mijn troepen aan, want het zou wel heel sneu zijn, mochten we de laatste boot missen. Gelukkig is snelwandelen mijn specialiteit en was ik er twee minuten voor vijf om te kunnen aankondigen dat de rest van de troepen nog volgden. We haastten ons zo snel mogelijk naar het bovendek van de boot en schraapten daar her en der stoeltjes bijeen om een cirkel te vormen voor ons gezelschap van zeven volwassenen (de schoonbroer van mijn vriend moest helaas werken) en vijf kinderen. De zon had ondertussen alle wolken verjaagd en het was stevig puffen op de boot, gelukkig zorgde de verplaatsing van de boot voor een licht briesje. We genoten van de mooie Maas en de drankjes waren noodzakelijk om ons vocht op peil te houden.

Na de boottocht moesten we ons opnieuw haasten: ditmaal om de laatste rit van de kabelbaan naar boven te halen. Serieus, 18u is toch veel te vroeg om zo’n attractie te sluiten in de zomer? Enfin, we waren net op tijd, want achter ons werd de wachtrij voor de kabelbaan afgesloten. En zo werd ons de klim naar boven via 408 traptreden bespaard.

Gelukkig verliep de rest van de avond iets meer op het gemak. De kinderen doken het zwembad in en wij genoten van een aperitiefje op het terras van de Auberge de la Lesse. Al hadden we misschien beter ons eten iets eerder besteld, want uiteindelijk aten we pas om 21u. Maar eigenlijk vond niemand dat erg, de forel smaakte en het was een zalige avond om buiten te zitten en spelletjes te spelen. De ouders van mijn vriend waren trouwens bijzonder blij met hun cadeau, op bijzonder originele wijze verpakt door de broer en schoonzus van mijn vriend (bonuspunten voor wie weet waarnaar de verpakking verwijst). Een avond om een strik rond te doen.

De donkere donderwolken waarmee ik deze dag was begonnen, verdwenen als sneeuw voor de zon, toen ik deze ochtend op de trein opeens een inval kreeg. In mijn hoofd klikten opeens alle puzzelstukjes ineen en ik zag opeens heel helder hoe we het probleem dat mij al een paar dagen in de greep hield, konden oplossen. Met veel plezier kan ik jullie bijgevolg meedelen dat mijn collega’s en ik het bedrag dat we niet kunnen opvragen tot 9000 euro wisten terug te brengen. En amai, opeens kon mijn dag niet meer stuk. De verwachte lastige vergadering in de voormiddag werd opeens een fluitje van een cent. We kregen zelfs felicitaties voor het goede werk.

Het kon me zelfs niet deren dat ik in de namiddag een half uur te laat was voor mijn vergadering in Oostende en dat mijn twee collega’s en ik bij de terugkeer naar het station van Oostende de trein net voor onze neus zagen vertrekken. Ik trakteerde mezelf op een warme chocomelk met de dikste toef slagroom aller tijden en het was zelfs gezellig toeven op de onaangenaam harde zitjes in het station van Oostende, terwijl we wachtten op de volgende trein. Het stoorde me zelfs niet dat ik nog een korte vergadering moest afhandelen op de trein en ik door de trein te missen ook mijn salsales van deze avond moest laten passeren. (Had toch al niet zoveel zin in een fietstocht van een half uur heen en terug door de kou.)

Over een happy end gesproken.

Amai, het contrast met de versie van de Kosmopol kon niet groter zijn… Thanks, Van de Weyer!

Omdat het precies al lang geleden was. Blijft toch een raar zicht: die hoogste toren van Sint-Maartensdal zonder de spits.

Third time’s a charm. Alhoewel ik niet onverdeeld enthousiast was na ons eerste bezoek, viel de tweede keer al beter mee en de derde keer vond ik het niet eens erg dat het personeel er niet in slaagt ook maar één woord Nederlands over de lippen te krijgen. De kwaliteit van het eten lijkt er ook alleen maar op vooruit te gaan. Ik merk echt dat de kwaliteit van de gerechten in stijgende lijn gaat bij elk bezoek. En misschien is het persoonlijk ondertussen druk bezig om een cursus Nederlands te volgen. 😉

Mijn baas en ik hadden deze plek uitgekozen voor de overhandiging van het afscheidscadeau aan onze recent gepensioneerde conservator. Het was duidelijk dat hij zich het eten goed liet smaken en ernaar uitkeek om zijn bon voor het Paard van Troje in boeken om te zetten. Eén van zijn uitspraken tijdens deze lunch zal me alleszins nog lang bijblijven: “Zoveel verschil is er niet tussen mijn werkleven en mijn leven als gepensioneerde.” Euh?? Ik moest even moeite doen om me niet te verslikken in mijn glas wijn en ben er verder niet op in gegaan, want ik heb effectief gemerkt dat hij als conservator van zijn mini-museum meer niet dan wel aanwezig was en dat zijn ploeg nogal zwalpte de laatste maanden.

Ik ben er alvast rotsvast van overtuigd dat de nieuwe conservator die ik onlangs geselecteerd heb een bijzonder frisse wind door deze enigszins ingedommelde organisatie zal laten waaien.

Blijkt dat, in tegenstelling tot wat ons management dacht, de sky toch niet de limit is. En wie mag de boel op kuisen? Juist ja, de teamverantwoordelijken. Goochelen met VTE’s. Niet bepaald mijn favoriete bezigheid.