uitstap

Een weekendje Libin

Het pizza-incident was de opmaat voor een easy going weekendje waarin mijn voornaamste activiteiten bestonden uit: liggen in het zwembad, liggen in de splinternieuwe jacuzzi, met de kindjes spelen (iphones, they make you popular), crappy weerwolf spelleider spelen en groenten snijden voor de barbecue. De zon die zaterdag voor heel wat rode neuzen en verbrande schouders zorgde, liet het zondag echter jammerlijk afweten. Al hield de regen ons niet tegen om nogmaals in de jacuzzi te liggen weken. Alleen onze neuzen hadden het koud. We konden zelfs de moed opbrengen om in het zwembad te springen na onze jacuzzibeurt. Fris en verfrissend tegelijkertijd.

De rustigere momenten tijdens het weekend gebruikte ik om na te denken over het concept. Want een weekend voor twintig volwassen en acht kinderen organiseren, dat vraagt toch wel wat voorbereiding. Tijdens de voorbereidingen van het laatste weekend en dan meer bepaald de calvarietocht om voldoende mensen te vinden om het huisje vol te krijgen, begon het mij allemaal wat tegen te steken. Het is niet makkelijk om voor zo’n grote bende een geschikt huis te vinden, vandaar dat we al drie jaar op rij hetzelfde, uiterst luxueuze huisje betrekken. Om er zeker van te zijn dat het huis zeker voor handen is, leg ik de datum voor het nieuwe weekend een jaar op voorhand vast en betaal ik dus ook een jaar op voorhand het voorschot. Bovendien moet er ook een flinke waarborg betaald worden, die mijn vriend en ik altijd voorschieten. Als het huis geen voldoende hoge bezettingsgraad heeft,  moeten de andere deelnemers van het weekend natuurlijk meer betalen om de kost van het huis, de schoonmaak en het verbruik te dekken en dat kan ik moeilijk maken ten opzichte van de deelnemers.

Enfin, op voorhand was ik er zeker van dat dit het laatste weekend was geweest. Ik had het gevoel dat het werk dat we in de organisatie stopten niet echt gewaardeerd werd en dat het enthousiasme van de deelnemers aan het afkalven was. Tijdens het weekend zijn er echter verschillende mensen aan mij komen vragen of het nu echt het laatste weekend was en dat ze het erg jammer zouden vinden als de traditie hier stopte. Daardoor ben ik weer aan het twijfelen geslagen. Ik ben er momenteel nog niet helemaal uit. Misschien is de formule zelf aan vernieuwing toe, moeten we naar de zee ipv de Ardennen trekken of moet ik meer leren delegeren. Een periode van beraad dringt zich op.

Het pizza-mysterie

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen startte vorige week vrijdag met een pizza-diner. Lekker makkelijk als mensen op veel verschillende tijdstippen arriveren (we hebben het hier over 19 volwassenen en 8 kinderen) en wie lust er nu geen pizza (behalve die enkeling die gaan kaas lustte, maar zich gelukkig voorzien had met een pakje opwarmsoep)? Mooi meegenomen dat die pizza’s van Dr. Oetker nog lekker zijn ook.

De pizza’s verdwenen sneller dan ze konden opgewarmd worden. De klassieke oven kregen we maar niet aan de praat en dat terwijl menig burgie (inclusief mezelf) en informaticus zich over het bedieningspaneel had gebogen, waardoor we ons noodgedwongen tot de combi-oven moesten beperken. Gelukkig bleek een paar pizza’s later één van onze vriendinnen over the magic touch te beschikken, want zij slaagde er wel in het ding in gang te krijgen. Wat ze anders deed dan ik, het raadsel viel niet te ontcijferen.

Groot was echter de consternatie toen bleek dat de pizzavoorraad sneller slonk dan verwacht. 13 pizza’s sneller dan verwacht om precies te zijn. Er waren nog maar twee pizza’s over en nog veel hongerige magen te vullen. En het volk morde, want het had honger.

Nu moeten jullie weten dat we al een paar jaar onze inkopen voor het weekend doen via Collect&Go van de Colruyt. Super handig als je voor zo’n bende moet inkopen doen. Je stelt op gemak je boodschappenlijst samen, alles wordt voor jou in bakjes geladen en je hoeft de bakjes enkel af te rekenen en vervolgens in de wagen te laden. Ideaal. Twee weekdagavonden had mijn vriend gewerkt aan het optimaliseren van de lijst. Het leek dus hoogst onwaarschijnlijk dat hij een fout gemaakt had. Maar niets is uitgesloten natuurlijk. Dus werden de originele bestellijst en de rekening erbij gehaald. Beide maakten melding van 25 pizza’s en geen 12. Mysterie. Waar waren die overige 13 pizza’s?

Een kameraad merkte op dat naar alle waarschijnlijkheid één van de bakjes van onze bestelling gevuld met pizza’s in het diepvriesvak van de Collect&Go was blijven staan. Moeilijk om die nog te gaan halen, natuurlijk, als je in de Ardennen zit en de inkopen in Leuven gedaan hebt. Maar we belden toch naar de Colruyt om te horen of er daar effectief nog ergens een doos pizza’s stond. Ondertussen was het zowat acht uur, dus veel andere winkels waren er niet meer open in het Ardens dorpje waar we verbleven. De Colruyt bevestigde ons vermoeden: er stond nog een ongeschonden voorraadje pizza’s bij hen en of we die nog wilden komen ophalen. Euh, niet echt. Drie uur heen en weer rijden voor wat pizza’s was er toch wat over. Maar de Colruyt verzekerde ons dat we bij een volgende winkelbeurt zeker het geld van de niet-geleverde pizza’s zouden terugkrijgen.

Sympathiek en al, maar daarmee was het hongerprobleem nog niet uit de wereld. Gelukkig bleek niet al te ver van ons vakantiehuisje een Colruyt te zijn die open was tot half negen. Waarop mijn vriend gezwind in onze splinternieuwe wagen sprong om ons pizzaprobleem uit de wereld te helpen. Een dik half uur later stond hij er terug met vijftien pizza’s recht uit het diepvriesvak.

En de vrede keerde terug in onze Ardense woonst.

Vermoeiend

Onbegrijpelijk dat een weekend waarop je niet meer gedaan hebt dan in het zwembad/de jacuzzi liggen, met de kindjes spelen en elkaar weerwolfgewijs uitmoorden, zo vermoeiend kan zijn. Het lijkt wel alsof ik geradbraakt ben. Ofwel heb ik van één van de kindjes een virus overgenomen. Ik voel enig ongemak in de neus-keel-regio…

Circus is de ultieme vorm van lichaamsbeheersing

Vrijdag had ik het genoegen tijdens een conferentie twee fantastische voorstellingen te kunnen bijwonen. De eerste was een magisch optreden van Alexander Vantournhout & Niko Hafkenscheid. De combinatie van muziek en een simpel rad schiep een poëtisch moment dat moeilijk in woorden is te vatten. Zo mogelijk nog indrukwekkender was de prestatie van Katleen Ravoet, een Leuvense, die elegantie combineert met een sublieme controle over haar lichaam. Ongelooflijk magnifiek. Als kers op de taart volgde dan nog een dansoptreden van de laatstejaarsstudenten van Anne Teresa De Keersmaeker, allen knappe, gespierde kerels. Meer is er niet nodig om mij in vervoering te brengen. 😉

Deze filmpjes geven een idee van het talent van Alexander Vantournhout en Katleen Ravoet:

Talent van eigen bodem dat het verdient in het zonnetje gezet te worden.

Sagalassos

Na de uitreiking van de Romulusprijs, was ik toch wel erg nieuwsgierig geworden naar de tentoonstelling Sagalossos, City of Dreams in het Gallo-Romeins museum in Tongeren. Gelukkig had een vriendin ons een tijd geleden uitgenodigd om samen met hen naar de tentoonstelling te gaan. We zouden uitleg krijgen van een kennis die enkele jaren op het Sagalossos-project gewerkt had. En zo begaf ik me deze zondag naar Tongeren (mijn vriend bleef thuis om te studeren). Perfecte timing wat mij betreft!

De tentoonstelling is echt de moeite, in het bijzonder omdat het de eerste overzichtstentoonstelling is met als onderwerp Sagalassos, de vergeten stad hoog in het Turkse Taurusgebergte en veel stukken voor het eerst Turkije verlieten. De tentoonstelling toont niet enkel voorwerpen die op de site gevonden werden, maar roept de sfeer op van de archeologische site met filmbeelden gepresenteerd op een panoramisch scherm van 270 graden, zwevend boven een maquette van de Grieks-Romeinse stad op het hoogtepunt van haar bloei.

De topstukken van de tentoonstelling worden getoond in een decor, ontworpen door operaregisseur Guy Joosten, die zich voor zijn opstelling liet inspireren door de fatale aardbeving die Sagalassos trof in de jaren 600-620 n.Chr. Het tweede deel van de tentoonstelling is een kunstwerk op zich door de bijzondere uitvoering en belichting.

Alleen jammer dat de tentoonstelling een beetje het slachtoffer is van haar eigen succes: te veel bezoekers die het vaak moeilijk maken om de stukken in alle rust te bekijken en de interactieve schermen uit te proberen. Maar laat dat jullie beslist niet tegenhouden om de tentoonstelling te bezoeken. De tentoonstelling loopt nog tot en met 17 juni.

Speelgoedmuseum in Mechelen

Zaterdag bezochten we met zes volwassenen en zeven kinderen het speelgoedmuseum in Mechelen. Voor mij was dit de allereerste keer dat ik kennis maakte met dit museum en ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de uitgebreide collectie. Je merkt ook dat er inspanningen gedaan worden om de collectie op een inventievere manier te presenteren dan louter door het speelgoed in vitrines achter glas te steken (het schilderij van Brueghel met de kinderspelen was echt tof gevonden). Het museum deed ook moeite om wat interactiviteit in te bouwen door de kinderen via drukknoppen het speelgoed in beweging te laten zetten. Leuk dat ook speelgoed uit andere continenten een plekje kreeg. De kinderen zelf waren het na een uurtje of twee wel beu: al dat speelgoed en nergens mee kunnen spelen! Gelukkig was er in de cafetaria genoeg speelgoed voorhanden waar wél mee gespeeld kon worden. (For the record: de vier-op-een-rij score tussen mezelf en kameraad K: 1-1. Dat vraagt om een revanche!)

Zelf had ik gerust nog wat langer in het museum kunnen ronddwalen. Want eerlijk, ik denk dat het museum leuker is voor volwassenen dan voor kinderen. Voor ons werd het een echte trip down memory lane met oude gezelschapsspellen (nog overgeërfd van mijn moeder), de eerste Suske en Wiskes en Jerommekes, monchichi’s, lego en duplo, viewmasters, K’nex, Elektro, speelgoed van Fisher Price, Barbies (die ik nooit kreeg en waar ik enkel bij vriendinnen mee kon spelen) en oude puzzels. Het kind in mezelf maakte een vreugdesprongetje bij al die mooie en bijna vergeten herinneringen: al die gewonnen Mens-erger-je-niet-spelletjes tegen mijn oma en de kibbelpartijen wanneer mijn broertje weer maar eens verloor met Hotel, omdat ik in de eerste spelronde Hotel President binnenhaalde. Sweet memories.

Wat crappy iphone-foto’s:

Oja. Ons afsluitende etentje in De Ridder van Musena bleek ook een schot in de roos te zijn. Iets minder budgetvriendelijk dan verwacht, maar wat een service. We hadden de gezellige Orangerie helemaal alleen voor ons gezelschap en alle kinderen kregen kleurpotloodjes en een kleurplaat om zich bezig te houden. De balletjes in tomatensaus vielen erg in de smaak bij het jonge volkje en mijn parelhoen mocht er ook zijn. Toplocatie met lekker eten vlakbij Planckendael.

Anderhalve dag Kopenhagen

Ik weet het, mijn ecologische voetafdruk is er alweer wat groter op geworden, maar de plicht riep. Dus stapte ik gisteren op een vliegtuig richting Kopenhagen voor een conferentie en bijhorend diner. De weersomstandigheden in Kopenhagen waren suboptimaal en met suboptimaal bedoel ik ijskoud. Waar blijft die lente? Het is verdorie april. En zo was ik genoodzaakt in mijn vrije uurtjes van winkelcentrum naar winkelcentrum te vluchten om mijn verkilde vingers de kans te geven weer op temperatuur te komen. Gelukkig was vandaag de zon wel van de partij, wat meteen een wereld van verschil maakte. De conferentie zelf was kort, maar boeiend. Het aantal aanwezigen was bewust beperkt gehouden om de interactie tijdens de brainstormsessies te verhogen. Heel interessante mensen leren kennen en een tof gesprek gehad met één van de aanwezigen uit Tallinn. De locatie waar de conferentie doorging was schitterend: The Black Diamond is werkelijk een adembenemend verlengstuk van de Deense Koninklijke bibliotheek.

En vandaag ben ik alweer terug in België. Zo vliegt een werkweek wel snel voorbij.

Oja, foto’s genomen met mijn oude Canon Powershot G7. Vandaar de crappy kwaliteit.

Bokrijk

Een beetje nostalgie op tijd en stond, kan al eens deugd doen. En het is gewoon een feit dat ik erg mooie kindertijdherinneringen heb aan Bokrijk. Herinneringen aan de immense speeltuin, maar ook aan het Openluchtmuseum met de charmante huisjes (zolang je er zelf niet in moet wonen), de in traditionele kledij uitgedoste vrijwilligers, en de oude voorwerpen die nog niet zo heel lang geleden dagelijks gebruikt werden. Een confrontatie met een verleden dat nog niet zo veraf is, maar toch lichtjaren verwijderd lijkt van de huidige maatschappij met zijn elektronica, overconsumptie en toenemende jachtigheid.

En zo speelden we samen met de kinderen van vriendin en oud-collega L Trou-Madame en andere kegelspellen. Aan Krulbol waagden we ons niet, omdat de vriendelijke meneer in de spelletjesschuur ons verzekerde dat dit een spel voor volwassenen was (en hij had gelijk, die dingen waren echt veel te zwaar voor kinderen uit de tweede kleuterklas en het tweede leerjaar). De pannenkoek in de namiddag luidde de definitieve aftocht in van dat buikgriepachtig virus dat langer in mijn lichaam blijft sluimeren dan verwacht en gehoopt. Al hield ik het ‘s avonds bij een heel erg kleine portie van de pastaschotel van onze sympathieke gastvrouwe, om eventuele accidentjes te vermijden.

Zelfs de weergoden waren ons gunstig gezind, want de enige druppeltjes regen vielen net op het moment dat wij aan de pannenkoeken zaten. Ideaal. Al had een paar graden warmer mijn verkleumde handen beslist geen kwaad gedaan.