uitstap

Gewond

Zaterdag hadden we een afspraak met vriendin en oud-collega L. Haar man kon er wegens zijn superdrukke job niet bij zijn en pluimgewichtje kan niet zo goed tegen de warmte en was daarom ook thuis gebleven. Om het voor de twee kindjes die wel mee waren (2 en 5) een beetje plezant te maken, trokken we naar het Provinciedomein. Hadden we meteen ook een excuus om zelf een beetje het kind uit te hangen. Het werd een middag genieten van de zon, waterfietsen, ijsjes eten en spelen in de speeltuin. Alleen het ritje met de minicars (je weet wel, van die ouderwetse autootjes waar je een muntstuk moet insteken om ze te laten starten, als kind was ik daar dol op) was geen succes. M vond het na één rondje meer dan welletjes. Denk dat ze het een beetje te snel vond gaan. Gelukkig vonden we een bereidwillig jongetje dat maar al te graag het voertuig van M wilde overnemen.

Iets minder was de onzachte ontmoeting van mijn hiel met het kinderfietsje van M. Gevolg: een verticale kras van meer dan vijf centimeter. Nooit beseft dat bandjes van een kinderfiets zo scherp konden zijn. Het bloed droop langs mijn hiel naar beneden en het deed verrekte veel zeer. Voorzichtige M was er helemaal van aangedaan. Gelukkig helen zulke wonden snel, al kan ik nu wel even geen schoenen met fijne bandjes op de hielen aan.

Het Ros Beiaard

Zoals gezegd, bevonden wij ons zondag in Dendermonde om te delen in de Ros Beiaard-gekte. Karel en Eveline hadden een prachtig plekje voor ons uitgezocht waar niet te veel volk stond en we een prima zicht hadden op de stoet. Om verkeersopstroppingen te vermijden, hadden we de trein genomen en bij onze wandeling door Dendermonde viel meteen op dat veel huizen versierd waren met wit-rode vlaggen en affiches van de ommegang.

En de stoet stelde niet teleur. De verschillende wagens en groepen beeldden de legende van het Ros Beiaard en de vier heemskinderen uit. Iedereen in de stoet was mooi verkleed. Er waren steltenlopers, vuurspuwers, schapen, ganzen en honden. Al moet ik zeggen dat de prachtige paarden mij nog het meest konden bekoren. Zoveel schitterende beesten voorbij zien komen, het was een lust voor het oog. Ik was zo onder de indruk van de paarden dat ik de meeste taferelen maar half heb gezien.

En toen kwam het moment waar iedereen op stond te wachten: de laatste groep was voorbij gekomen en er viel opeens een leegte. Waar bleef het Ros? Je voelde het ongeduld in de menigte toenemen. Na wat leek een eindeloze wachttijd, ging er een zucht van opluchting door de menigte. Daar draaide het Ros onze straat in. De menigte jubelde en klapte. Ik kreeg er zowaar kippenvel van. Al ben ik zelf niet van Dendermonde en heb ik geen enkele band met de streek, even begreep ik heel goed waar heel die gekte om draaide. Een traditie die al zo lang bestaat en zoveel mensen beroert, verdient het om tot UNESCO-werelderfgoed uitgeroepen te worden. Het was prachtig.

Respect ook voor die vier jonge gastjes op dat paard. Je zag aan hun gezichten dat ze afzagen. De jongste had volgens één van de deelnemers in de stoet al enkele keren het paard moeten verlaten wegens krampen, vandaar de vertraging, waarschijnlijk. Maar ze verbeten de pijn en hieven hun zwaard terwijl het paard steigerde. En de menigte werd wild. Respect ook voor de pijnders die dit paard van duizend kilo op hun schouders torsten. Enige minpuntje: de fanfare had beter vóór het paard gelopen, niet erachter, nu was het vreemd stil toen het Ros voorbij kwam.

Een onvergetelijke namiddag.

Oorverdovend

Dit filmpje geeft maar een vaag idee van hoe het werkelijk was. Als je te dicht bij de geïmproviseerde orgelpijen kwam, werd je echt omgeven door een muur van geluid die je trommelvliezen en je ingewanden deed trillen. Behoorlijk indrukwekkend.

En verder was het een heel gezellige namiddag bij de Girl Geeks in het Gentse S.M.A.K.. Hacking Public Space was een fascinerende tentoonstelling en Ed Templeton overdonderde met zijn overdadige overvloed aan foto’s die een vaak nogal grauw beeld schetsten van la condition humaine. En het was sowieso leuk om al die oude bekenden nog eens terug te zien en weer frisse nieuwe gezichten te leren kennen.

De zondag na de zaterdag

En na een zaterdag, volgt natuurlijk een zondag. Te veel gegeten, te veel gedronken en te weinig slaap, echt geweldig voelde ik me niet. Maar het uitgebreide ontbijt in het Grand Café in het gezelschap van de bruid en bruidegom maakte dat ik me meteen stukken beter voelde. Dat moest ook wel, want er wachtten nog familiale verplichtingen op ons. Een bezoekje aan mijn oma, altijd goed voor een moment van bezinning. Over een leven dat steeds verder uitdooft, langzaam vervaagt tot alle dagen er gelijk uitzien en er slechts het wachten op de dood overblijft. Terwijl de gezichten rondom haar geen enkele vorm van herkenning meer oproepen. Het contrast met het bezoekje aan de broer en schoonzus van mijn vriend die net de trotse ouders geworden waren van hun eerste zoon, kon moeilijk groter zijn.

Het was een goed gevuld weekend.

Zonnige zaterdag

Zaterdag trokken we richting Sint-Truiden voor het huwelijk van vrienden B en M. De massa’s eieren die het bruidspaar en hun familie naar de Clarissen hadden gedragen, hadden duidelijk effect gehad, want de zon was de ganse dag stralend van de partij. De misviering was een beproeving voor mijn geduld, wat wil je ook als én een katholieke priester én een protestantse dominee hun ding moeten doen. Waar de homilie van de priester nog meeviel en zoals dat de gewoonte is de nodige verwijzingen naar het bruidspaar bevatte, bestond die van de dominee uit een exegese van de bijbeltekst die net was voorgelezen. It was horrifying. Gelukkig had ik mijn fototoestel bij zodat ik ondertussen wat foto’s kon nemen van de bruidsmeisjes.

Na de ellenlange viering, scheen de zon gelukkig nog altijd. Omdat het feest pas om half zeven begon en mijn vriend en ik toch al een hongertje voelden opkomen, zochten we een plaatsje op een terrasje van de Sint-Truidense Grote Markt. Dat bleek lastiger dan gedacht, want het mooie weer had duidelijk veel terrasjesliefhebbers naar Sint-Truiden gelokt. Gelukkig vond mijn vriend na even zoeken een plekje op het terras van eetcafé Bacchus. Ik bestelde pannenkoeken met appeltjes en mijn vriend een omelet. Over de kwaliteit van het eten kan ik kort zijn. Dit moeten voorwaar de allerslechtste pannenkoeken zijn die ik in heel mijn leven gegeten heb. Vermoedelijk opgewarmd in de microgolfoven, waardoor ze verschrikkelijk taai waren en de appeltjes bestonden uit drie kleine schijfjes appel die niet eens opgebakken waren. Dat je zoiets je klanten durft voorschotelen, het is een echte schande. Eetcafé Bacchus, u blijft er beter weg als u iets wil eten.

Ondertussen was ik bij de toeristische dienst een kaart gaan halen om een bloesemwandeling te doen. Twee euro, kostten ons deze drie velletjes papier. Lichtelijk overdreven vond ik dat, maar soit, ze hebben gelijk dat ze de troeven van hun streek optimaal exploiteren. De wandeling stelde alleszins niet teleur. Prachtige vergezichten, mooie holle wegen. Op sommige momenten waanden we ons alleen op de wereld. De kerselaars stonden in volle bloei, de perenbomen stonden vol knoppen die op barsten stonden, maar om hun bloesems te kunnen bewonderen was het nog net iets te vroeg. We lieten het niet aan ons hart komen en genoten van de wandeling. Al vermoed ik dat andere wandelaars ons maar een vreemd stel gevonden zullen hebben: mijn vriend in het pak en met zijn nette schoenen en ik met mijn kleedje met diepe decolleté en flipflops (ik zag het niet zitten om met mijn hoge hakken door de velden te banjeren).

Na de wandeling van vijf kilometer was het tijd om richting feestzaal te trekken. Ik deed mijn andere schoenen aan en was er helemaal klaar voor. Naar goeie traditie was er veel te veel eten, puilde het dessertenbuffet uit en werd er uitbundig gedanst. We zaten aan tafel met de meisjes die ik tijdens de vrijgezellen had leren kennen en de gesprekken waren zeer gemoedelijk. Hoogtepunten van de avond: mijn gesprekje over camera’s en lenzen met de fotograaf die het bruidspaar had ingehuurd, de prachtig ingestudeerde openingsdans van het bruidspaar, de slideshow van de foto’s van de vrijgezellen die iedereen heel leuk vond en de overheerlijke gevulde parelhoen, die ik helaas niet op kreeg.

Rond drie uur ‘s nachts was onze pijp echter uit. We grepen al ons materiaal bijeen (een laptop, een netbook, de rugzak met mijn fototoestel en lenzen in, de projector en al onze verlengkabels) en trokken richting Hotel Stayen, een dikke tien minuutjes stappen van de feestzaal.

Frida Kahlo

De tentoonstelling van Frida Kahlo in de Bozar stond al lang op mijn verlanglijstje en ja, op het allerlaatste nippertje (de tentoonstelling loopt dit weekend af) zijn we er toch nog geraakt. Voor we ons in de wereld van Frida onderdompelden, aten we een snelle sushihap in restaurant Anata. Zeker niet de beste sushi die ik ooit at, maar we kregen snel ons eten en het was niet duur. Al wist mijn vriend me te vertellen dat de toiletten niet zo geweldig waren.

De tentoonstelling zelf bestond uit een bescheiden collectie werken. De schaars verlichte ruimte met enkel verlichting op de schilderijen deed de werken alle eer aan. Alleen maakte de schaarse verlichting het moeilijk om het programmaboekje te lezen. Ook jammer dat het er superdruk en bijgevolg superwarm was. Frida Kahlo is een persoonlijkheid die tot de verbeelding spreekt en haar schilderijen zijn afspiegelingen van haar turbulente en tragische leven. De beeldtaal die ze gebruikt spreekt veel mensen aan, dat is zeker.

Gelukkig lukte het mits wat manoeuvreerwerk toch om elk schilderij van dichtbij te bewonderen. Alleen jammer dat de slideshow van foto’s en dagboekfragmenten zo klein geprojecteerd werd. De onderschriften van de foto’s waren bijna niet te lezen en technisch leek het me perfect mogelijk om de projectie te vergroten.

Ook heel leuk om te bekijken waren de Alebrijes, Mexicaanse fabelachtige figuren van papier-maché of hout.

Een klein uurtje is ruim voldoende om de tentoonstelling te bezoeken, maar ik vond het zeker de moeite waard.

Europees Parlement

Gisteren bezocht ik samen met wat collega’s het Europees Parlement. Eigenlijk een beetje schandalig dat ik na al die jaren werken in Brussel dit belangrijke gebouw nog nooit betreden had. Het uitstapje deed een beetje denken aan een schoolreis, al waren de deelnemers net iets ouders dan de gemiddelde leerling in een klas. Zulke uitstapjes zijn altijd een ideale manier om je collega’s beter te leren kennen. Handig als je weet dat er de laatste tijd om de haverklap nieuwe gezichten bij ons op de werkvloer rondlopen. We kregen een interessante uitleg over de Europese instellingen, bewonderden het gigantische parlement en hadden de gelegenheid om een gesprek te voeren met Ivo Belet, Vlaams europarlementslid en beminnelijke mens.

Op de terugweg raakte ik verwikkeld in een serieus gesprek met twee collega’s over de druk die er tegenwoordig op mensen rust, de stress die het moderne leven met zich meebrengt en de overvloed aan informatie waarin een mens dreigt te verdrinken. We hadden het ook over het feit dat de generatie die nu volwassen wordt waarschijnlijk de eerste naoorlogse generatie zal zijn die het slechter heeft dan haar ouders. En of technologie wel zo zaligmakend is en soms niet leidt tot vervreemding. En of we niet zo langzaamaan tegen de grenzen van het vooruitgangsdenken botsen. Zware discussies voor een maandagnamiddag, die beslist op een ander moment verder gezet zullen worden.

IJssculpturen

Al jaren spreken mijn vriend en ik erover om naar het ijssculpturenfestival van Brugge te gaan. Door onze drukke agenda’s tijdens de kerstvakantie (jaja, ik zie daar de ironie zelf ook van in) kwam het er echter nooit van. Dit jaar hadden we ons vast voorgenomen te gaan. Lang op voorhand een datum geprikt (30 december), vriendjes gezocht om mee te gaan, fototoestel hoog op de niet-te-vergeten-lijst gezet, we waren er helemaal klaar voor.

En nu is de boel vroegtijdig afgebroken. :-(

Een weekendje Ardennen – zaterdag

Goed, ik zal er geen doekjes om winden. Sunparks Vielsalm is een park dat zijn beste tijd gehad heeft. De muren van ons huisje leken wel van karton en het meubilair ging duidelijk al een tijdje mee. Gelukkig was het sanitair, inclusief sauna, splinternieuw. Het was voor mij de eerste keer dat ik in zo’n park verbleef. Uit mezelf zou ik dit ook nooit doen. Het heeft iets kunstmatigs: al die identieke huisjes, het zwembad dat ooit hip geweest moet zijn, het winkeltje dat veel te dure producten verkocht, de belachelijke verplaats-je-wagen-stickers die ‘s nachts op de wagens geplakt werden terwijl er parkeerplaats zat was. Maar kom, het was goedkoop.

Aangezien we vlak boven de keuken sliepen, werden we ‘s ochtends vroeg gewekt door hongerig babygehuil. Het kon erger, want de baby’s hadden zich ‘s nachts voortreffelijk gedragen en waren muisstil geweest. Eén voor één druppelden de neven en nichten binnen en werd er aan de ontbijt/brunchtafel aangeschoven. Ik kauwde moeizaam op veel te hard brood uit het plaatselijke winkeltje. We speelden wat spelletjes en hingen wat rond. Ik moest me wat aanpassen aan dit ritme, want ik ben een veel hoger tempo gewoon als ik een uitstapje maak. Gelukkig had ik wat CV’s mee om na te lezen, want wie weet, misschien zou ik me nog verveeld hebben.

In de late middag (14.00u) schoven we de voeten onder tafel voor een lading croque-monsieurs. Ontdekking van de dag: croques met kaas en banaan. Verrassend lekker. Daarna kwam er eindelijk wat actie in de groep en vertrokken we richting het subtropisch zwemparadijs. Nuja, paradijs, het ding had een zwembad, een glijbaan en dat was het zowat. Op een klein uurtje hadden we zowat alles gezien wat er te zien viel en amuseerden we ons wat met elkaar natspetsen in het kinderbadje. De baby’s in het gezelschap waren eigenlijk nog een beetje te klein om echt te kunnen genieten van de waterpret, maar ze gedroegen zich eens te meer voorbeeldig. Modelkinderen.

Ik vind zwemmen op zich heel leuk, maar er zijn een paar dingen waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb: de veel te kleine omkleedhokjes, die rottige lockers waarvan er altijd wel een paar kapot zijn en die gewoon veel te klein zijn om je spullen goed op te bergen, de douches na het zwemmen die niet krachtig genoeg zijn om het zeep uit mijn haren te spoelen, de vuile voetstappen achtergelaten door modderschoenen in de kleedhokjes, de geur van chloor in mijn haar. Als ik naar een publiek zwembad gaan, zijn dit dingen waar ik me altijd over moet zetten.

Na een uur of twee zwemmen, hielden we het voor bekeken. We droogden ons haar en gingen terug naar het huisje, waar we ongeveer een uur discussieerden over wat we vervolgens zouden doen. Uiteindelijk splitsten mijn vriend en ik ons samen met aangetrouwde neef D en zijn zoontje B af van de groep en gingen we een avondwandeling maken in de omgeving. Tot dan toe hadden we nog niets van de streek gezien. Omdat bij valavond een boswandeling maken met een buggy niet zo’n goed idee leek, trokken we naar het centrum van Vielsalm waar we rond een kunstmatig meer liepen. Heel leuk en ontspannend.

Na de wandeling dronken we iets in een plaatselijke taverne.. Een warme chocomelk met amaretto voor mij en een plaatselijk gebrouwen bier voor de heren. Peuter B hield het op een beetje water en glutenvrije koekjes. De koekjes hadden duidelijk een gunstig effect op de spijsvertering van B, want de geur die even later uit zijn pamper omhoog steeg was memorabel. De geneugten van het ouderschap. 😉

We wandelden op het gemak naar het huisje terug en genoten van een laat avondmaal met spaghetti en spelletjes als dessert.