uitstap

Een bezoek aan Konz

Alhoewel ik gisteren mijn geplande verlofdag moest annuleren wegens te veel werk, kwamen onze oorspronkelijke plannen om een avond en een dag bij vrienden in Duitsland door te brengen niet in het gedrang. Ergens in juli hadden we al eens geprobeerd af te spreken, maar toen gingen de plannen niet door omdat onze vrienden zelf tijdens die periode op vakantie waren. Ze bleken gelukkig geen plannen te hebben voor Allerheiligen, dus lag de afspraak snel vast.

Na het werk vertrokken we richting Konz om daar zo’n twee uur en drie kwartier rijden later aan te komen. Het was de eerste keer dat we de nieuwe woonst van onze vrienden konden bewonderen. Deze “kleine” woning (die wij als appartementsbewoners uiteraard helemaal niet klein vonden en ook helemaal niet klein wás) had een schitterend uitzicht op een groene vallei en een prachtig terras met wijnranken die een overvloedig oogst hadden opgeleverd.

We maakten het niet al te laat, want de vermoeidheid van de laatste weken begon zo stilletjesaan door te wegen. De volgende ochtend werden we onthaald op een heerlijk ontbijt dat ons meer dan voldoende energie opleverde voor een aangename en zonnige wandeling tussen de wijngaarden met uitzicht op de Saar.

Ergens tijdens de wandeling ontstond er goesting in ijs en zo belandden we na de wandeling op een terras in Saarburg met een ijsbeker/pannenkoek/Schwarzwaldtorte voor onze neus. Jaja, ook in november kan er tegenwoordig geterrast worden. We beklommen de trappen van de Burg en genoten van de ondergaande zon en het uitzicht op de Saar.

De dag werd afgesloten met boeiende discussies en een heerlijk vegetarisch avondmaal. Zo probeerden we achtereenvolgens de verkeersproblematiek op te lossen (wat met bedrijfswagens? meer openbaar vervoer? meer carpoolen? meer thuiswerk?), het Duitse onderwijssysteem te hervormen (voor deze discussie had ik echt te weinig inzicht in de werking van hun systeem) en te bedenken hoe de vaak moeilijke evenwichtsoefening tussen werk, gezin en vrije tijd in onze moderne samenleving beter benaderd kan worden. Daarnaast bespraken we ook de zin en onzin van het Europese reddingsplan voor Griekenland.

Een leuke en interessante uitstap waarop de weergoden ons bijzonder gunstig gezind waren en die ons twee potten druivengelei opleverde.

De laatste zondag van oktober

Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.

In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.

Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.

Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis:

Tallinn

Ons bezoek aan Tallinn dateert ondertussen al van meer dan een maand geleden, maar jullie hebben nog een verslagje en enkele foto’s van mij tegoed.

Tallinn had me vorig jaar tijdens onze reis door Europa al betoverd. Die schattige torentjes, het uitzicht op de baai, de prachtige kerken, de gezellige sfeer, het lekkere eten, de middeleeuws aandoende straatjes, de voelbare nabijheid van Rusland,… Dus trokken we dit jaar tijdens het Marktrockweekend opnieuw naar Tallinn, ditmaal in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin. Het werd een prachtige driedaagse met veel zon, een lange wandeling langs de zee die de kuiten van mijn schoonzusje helemaal rood verbrand achterliet, de beklimming van vele torens, de tevergeefse zoektocht naar het beroemde amfitheater waar de zangfestijnen gehouden worden, de ontdekking van een militair kerkhof, het schattige havenstadje Pirita, пельмени, блины en wodka (zo dicht bij Rusland, moet een mens Russisch eten, nietwaar), een hernieuwd bezoek aan het nog altijd geweldige restaurant Fish & Wine (spijtig dat de ober van de vorige keer er niet meer scheen te werken), cocktails op terrasjes terwijl het in België goot, een bezoek aan het volledig vernieuwde Estse historisch museum, het sublieme Kadriorg paleis en de Linnahall als ultiem monument voor de vergankelijkheid van het Sovjettijdperk.

Ik zou zo weer terug willen!

Ballonnen in Sint-Niklaas

Al jaren stonden de Vredefeesten in Sint-Niklaas op mijn verlanglijstje. Het kwam er alleen maar niet van. Tot ik begin dit jaar vernam dat onze vrienden T en I een huurhuis gevonden hadden in Sint-Niklaas. Nog voordat ze goed en wel verhuisd waren, werd de afspraak gemaakt om samen naar de Vredefeesten te gaan.

Vorige week zaterdag was het dan zover. De zon had er voor de verandering nog eens zin in: het was zalig warm en ik kon eindelijk nog eens zonder kippenvel een zomerjurk aandoen. Toch waren de weersomstandigheden voor de luchtballonnen niet geheel ideaal. De hitte zorgde voor onstabiele lucht en je voelde dat er een flink onweer zat aan te komen.

Tot mijn grote vreugde zagen we toch de gasballonnen (gevuld met helium) en de gewone warmeluchtballonnen de lucht in gaan. De speciale vormballonnen werden wel opgeblazen, maar konden door de snel verslechterende weersomstandigheden niet meer opstijgen. Wat ik niet zo erg vond, want nu kon je de bijzondere figuren langer bewonderen.

Er bestaan trouwens telegeleide mini-warmeluchtballonnen. Misschien een ideetje voor mijn volgende verjaardag. 😉

Dankzij tripadvisor vonden we een supergezellig én lekker restaurant. We reserveerden om zeker te zijn van een plaatsje en zo aten we ons avondmaal in Het Laatste Avondmaal. Ik kan jullie alvast het slaatje kip samoerai en het vispannetje van de chef aanraden.

Na het avondmaal voegden we ons bij de mensenmassa op de Grote Markt om naar het vuurwerk van Christophe Byl te kijken. Het vuurwerk begon met wat vertraging omdat de brandveiligheid nog niet helemaal in orde was: de deuren en ramen van sommige appartementen rond de Grote Markt waren nog niet gesloten. Na wat aandringen van de organisatie, kwam dit toch in orde en konden we genieten van een prachtig klank- en lichtspel. Het was magnifiek. Vuurwerk en ballonnen, what’s not to like?

Na het vuurwerk wilden we op een terrasje nog een cocktail drinken. We zaten echter nog geen vijf minuten of we werden bijna letterlijk weggeblazen door een heftige windstoot. Parasols wankelden en glazen gingen tegen de grond. We besloten wijselijk de tocht naar het huis van onze vrienden aan te vangen. We waren nog maar net vertrokken of we werden overvallen door de dikke druppels van de onweersbui. In een paar tellen waren we doorweekt. Zo’n zomerjurk kan niet veel hebben en opeens had ik het ijskoud.

Het werd een memorabele tocht door de gietende regen waarbij we al zingend en roepend de kou probeerden te verbijten. Door en door nat, maar goedgeluimd, kwamen we aan bij het huis van onze vrienden. We wrongen onze kleren uit en droogden onze haren met zachte handdoeken en probeerden een beetje op te drogen alvorens de tocht naar huis aan te vatten.

Een memorabele dag.

Ons petekindje

Vorige week zondag reden we naar Den Haag om ons petekindje voor het eerst in ‘t echt te bewonderen. Zoals we dat gewoon zijn van onze vrienden in Den Haag werden we getrakteerd op uitmuntend eten en authentieke West-Vlaams/Poolse gastvrijheid. Ons petekindje bleek een dotje te zijn, mét een uitmuntende wijnkennis. We kwamen met cadeautjes voor haar en kregen meteen een prachtig cadeau terug. Bedoeling is de flessen wijn te openen als ze achttien wordt. Hopelijk ziet ze het dan zitten om een glas wijn te drinken met twee oude zakken. 😉

Oja, we hebben de ganse dag buiten gezeten zonder dat er ook maar een zonnetje te zien was en toch zag mijn decolleté knalrood op het einde van de dag. Achter de wolken schijnt de zon, een waarheid als een koe.

Heerlijk eten:

Cadeautje: