Zeilen op het Grevelingenmeer

Jaja, na het diner bij het Land aan de Overkant en het communiefeest van zijn petekindje, zat het weekendje weg er nog niet op voor mijn vriend. Pinkstermaandag stond er namelijk een zeiltochtje op het Grevelingenmeer gepland. Met hetzelfde koppel waarmee we voordien ook al een paar keer de Nederlandse wateren verkenden. Terug naar het vertrouwde Grevelingenmeer, maar ditmaal vertrokken we vanuit Bruinisse.

Ik was een beetje grumpy om wille van het vroeg uur waarop ik moest opstaan om om negen uur in Bruinisse te zijn, maar nadat mijn ochtendhumeur verteerd was, kon ik oprecht genieten van ons tochtje, ondanks het feit dat het voor mij eigenlijk te koud was. Al een geluk dat ik mijn windbreker bij had en de zon meer door de wolken kwam dan oorspronkelijk verwacht, anders waren mijn lippen zeker blauw uitgeslagen van de kou. Ik denk dat zeilen met dit koppel een garantie is op goed weer, want de vorige keren gaven de weersvoorspellingen ook altijd zwaarbewolkt en kwam de zon er toch door. De momenten dat de zon door het wolkendek breekt, zijn echt heerlijk. En ik slaagde er zelfs in twee hoofdstukken Koreaans door te nemen tijdens ons tochtje.

We legden ditmaal maar één keer aan onderweg, om naar het toilet te gaan en onze lunch op te etn in de boot. Geen uitstapjes of wandelingen gemaakt en dat vond ik persoonlijk wel een beetje jammer. Omdat op de heenweg de wind onze boot flink vooruit geblazen had, moesten we genoeg tijd incalculeren om tijdig terug te zijn in onze vertrekhaven . Extra stoppen konden we ons dus niet permitteren. Omdat de wind in de namiddag wat afzwakte, waren we zelfs maar nipt op tijd om de boot in te leveren.

Een impressie van de zeiltocht:

Naar goede gewoonte gingen we na de zeiltocht samen dineren. Het is altijd verrassend vast te stellen hoe hongerig je van zo’n dagje op het water wordt. Het eten in paviljoen Meerzicht smaakte dan ook verrukkelijk en de overheerlijke apfelstrüdel (uiteraard een Nederlandse specialiteit) was de spreekwoordelijke kers op de taart.

Communiefeest op een hete lentedag

Een tijdje geleden viel een mooie uitnodiging voor het communiefeest van het zoontje van onze vrienden uit Moorsele in onze Leuvense brievenbus. Mijn vriend kon er sowieso niet bij zijn, want zijn ecologische voetafdruk is al groot genoeg door al die vluchten van Genève naar Brussel en terug. Maar omdat het ons vorig jaar niet was gelukt naar het communiefeest van de oudere zus van de communicant te gaan én onze vrienden erom bekend staan geweldige feestjes te geven, wilde ik er ditmaal graag bij zijn. Praktisch gezien, bracht dit een aantal problemen met zich mee, want onze auto bevond zich in Genève en Moorsele is niet bepaald goed bereikbaar met het openbaar vervoer.

Gelukkig stelden onze vrienden voor om mij te komen afhalen aan het station van Kortrijk. Ik arriveerde op verzoek van het organiserende comité een tweetal uur te vroeg, maar bij aankomst bleken onze vrienden alles onder controle te hebben. De pizza-oven stond opgesteld, de drank was koud gelegd, de versiering was opgehangen en de tent opgezet in de tuin om wat schaduw voor de gasten te voorzien op deze bloedhete zesentwintigste mei. Onze vrienden hebben twee jaar na mekaar de weergoden aan hun kant gehad, want ook tijdens het communiefeest van hun dochter een jaar geleden was het schitterend weer. Het was net of we in het zuiden van Frankrijk zaten, in plaats van in Moorsele. 😉 Er werd dan ook druk met zonnecrème gesmeerd.

Buiten onze vrienden en hun kinderen kende ik eigenlijk niemand op het feest, maar dat stoorde niet. Iedereen was super sympathiek en met een glaasje cava achter de kiezen, ben ik best wel een vlotte prater. Echt, de uren vlogen voorbij. Ik genoot van de warmte, de zon, de gesprekken, de heerlijk verse pizza’s (trouwe lezers weten ongetwijfeld dat ik niet zo’n pizzafan ben, maar deze pizza’s recht uit de oven, gemaakt door een ongelooflijk sympathieke gepensioneerde, waren fantastisch, of misschien kwam het gewoon door de positieve vibe dat het mij zo smaakte).

Tot na middernacht zaten we buiten in de tuin te praten en te drinken. En toen werd het tijd om naar bed te gaan. Ik nestelde me op een best comfortabele luchtmatras en keek uit naar een goede nachtrust. Een fenomenaal feest achter de kiezen!

Mijn neefje heeft een baby!

Voorbij zijn de tijden dat we samen tikkertje speelden, zandkastelen ontwierpen of kampen bouwden in het bos. Mijn neefje (tweede in een rij van vier zonen) is papa geworden. Een meisje in een bastion van mannen. Benieuwd wat dat zal geven!

Deze eerste mei was hét geknipte moment om mijn achternichtje te gaan bewonderen. Mijn vriend en ik spraken met mijn broertje en zijn vriendin af om samen naar Antwerpen-Centraal te sporen. Veel keuze aan treinen hadden we niet, maar om de twee uur reed er toch een trein van Limburg over Leuven naar Antwerpen. Een korte wandeling later kwamen we aan bij de woonst van mijn vriend. Een woonst die mijn neef en zijn vriendin voor het eerst betrokken na terugkomst uit het ziekenhuis met hun kersverse dochter. Het bed moesten zijn ouders ‘s de avond voordien nog ineen vijzen. Kwestie van zoveel mogelijk grote veranderingen ineens achter de rug te hebben. 😉

Mijn neef en zijn vriendin hadden smakelijke hapjes voor ons voorzien en na hun dochter uitgebreid bewonderd te hebben (wat een braaf kindje!) kregen we een rondleiding in hun nieuwe huis. Mijn neef heeft de maanden na de aankoop al flink gewerkt, maar er is nog veel werk voor de boeg. Niet ideaal met een baby’tje in huis, maar moeilijk gaat ook, zeker?

De namiddag vloog voorbij en we namen afscheid met de belofte nog eens terug te komen voor een zomerse barbecue (als mijn vriend en ik dan toevallig in het land zijn).

Alvorens terug te keren naar Leuven/Limburg gingen we nog snel ramen eten bij de Wagamama. Best wel ok, maar niet te vergelijken met échte Japanse ramen. Misschien bij gelegenheid nog eens naar Zaventem sporen. 😉

Uit dineren met de ‘schoon’ouders

Onze cadeau voor de veertigste huwelijksverjaardag van de ouders van mijn vriend was een diner in De Pastorie in Kasterlee. Opdat iedereen bij deze feestelijke gelegenheid een glaasje wijn zou kunnen drinken, reserveerden we een overnachting in het pand tegenover het restaurant. Dat bleek een goeie beslissing te zijn, want voor een heel redelijke prijs kregen we een appartement te onzer beschikking dat ongeveer even groot was als het appartement waar mijn vriend en ik ons dagelijks leven in slijten. Echt dik in orde én een gemak om na het diner gewoon de straat te moeten oversteken om in bed te kruipen.

We checkten om 16u in zodat we ons op ons gemak konden douchen en klaarmaken voor het avondmaal om 19u. Voor zo’n feestelijke gelegenheid mag er al eens een glitterjurk uit de kast gehaald worden, he? Hoeveel huwelijken houden tegenwoordig nog zo lang stand?

De Pastorie zelf loste de verwachtingen die een Michelinster met zich meebrengt moeiteloos in. Zeer vriendelijke bediening, prachtig pand en overheerlijk eten. Wij waren erg blij met de tafel die we toegewezen kregen, die een beetje apart lag van de rest van het restaurant (onze theorie was dat we dineerden op de plek waar ooit de persoonlijke kapel van de pastoor was geweest), waardoor we bijna het gevoel hadden de enige klanten te zijn.

Ik laat jullie naar goede gewoonte meegenieten van de culinaire lekkernijen die we binnen speelden.

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Dim sum van gevogelte:

Jacobsvrucht, schorseneer, bouillon van knolselder en zure room, winterpostelein:

Grietbot, rode biet, frambozenazijn, lardo di Colonata, aardappelmousseline:

Zeetong, peterseliewortel, waterkers, gerookte paling, gekonfijte sjalot:

Filet van het kalf, wintertruffel “tuber Melanosporum:

Winterse salade:

“Creatie”…als thema mango, rijstcrème, chocolade:

Zoetigheden voor bij de thee:

De wijnen die bij dit alles geserveerd werden, waren ook uitstekend.

Na een goede nachtrust wachtte ons een heerlijk ontbijt aan dezelfde tafel als waar we de avond voordien gedineerd hadden. We voelden ons echt de koning te rijk. Want het ontbijt is én blijft, de belangrijkste maaltijd van de dag!

Een heerlijk verwenweekendje én een ideale gelegenheid om de schoonfamilie van onze nieuwe (spannende) plannen op de hoogte te brengen. Al werden deze niet op onverdeeld enthousiasme onthaald, wat ik vanuit hun standpunt uiteraard begrijp.

Azïe in Antwerpen

Gisteren dompelde ik me onder in de Aziatische cultuur in de Waagnatie in Antwerpen. Mijn vriend zat een heel weekend op FOSDEM, dus ik had het rijk voor mij alleen. Na mijn examen Koreaans en een snelle tussenstop bij de opticien om mijn nieuwe lenzen te laten controleren, nam ik de trein naar Antwerpen. Een busrit en een kleine wandeling later kwam ik aan bij de Waagnatie, alwaar ik zonder dat ook maar iemand mijn toegangsticket of (grote fototoestel-) rugzak controleerde, de expositiehal binnen kon wandelen.

De Waagnatie is een grote, oude loods, dus het is moeilijk om het er echt gezellig te maken, maar de deelnemers hadden hun best gedaan met typisch Oosterse versieringen. Veruit de meeste aandacht ging (uiteraard) naar de Aziatische keuken, met een overdaad aan eetstandjes en food trucks. Daarnaast sprongen voor de Thaise massage-stand en de Koreaanse schoonheidsproducten standjes in het oog. Ongeveer in het midden van de ruimte was een vierkant podium gebouwd waarop traditionele dansen getoond werden.

Natuurlijk maakte ik van de gelegenheid gebruik om te proeven van het bijzonder diverse aanbod. Al moet ik zeggen dat ik toch lichtelijk verbaasd was een foodtruck aan te treffen waar ze ceviche verkochten, bij mijn weten toch afkomstig uit een ander werelddeel. Uiteraard werd er heel veel sushi verkocht, maar ik had zin om van de platgetreden paden af te treden en eens iets anders te proberen. De Aziatische keuken heeft zoveel meer te bieden dan enkel sushi!

Dus startte ik met een portie overheerlijke takoyaki, een soort Japanse poffertjes met inktvis, gember en groene ui. Een goed begin!

Daarna liet ik mij verleiden om ceviche te kopen. Een beslissing die ik me niet beklaagde, want voor mij het culinaire hoogtepunt van de namiddag.

Nikkei ceviche with tiger’s milk, sweet potato, chuka wakame, ponzu, canchita, Norway haddock and salmon:

Als hoofdgerecht at ik loempia’s met pad thai en toen zat mijn buikje ongeveer vol.

Al was er nog net genoeg plaats voor een warme brownie met karamelsaus en sakésorbet.

Tussen al dat eten door pikte ik wat optredens mee: een Balinese religieuze ceremonie, de traditionele leeuwendans ter ere van het Chinese Nieuwjaar en optredens van Balinese, Thaise en Chinese danseressen. Niet alle danseressen waren even professioneel, maar het plezier dat ze uitstraalden bij het tonen van hun traditionele dansen aan het publiek, maakte veel goed. De Thaise dame die naast mij zat, schiep er alleszins plezier in mij wat meer uitleg te geven bij de dansen. Altijd leuk om wat bij te leren. Als afsluiter keek ik naar het optreden van een wel erg niet-Aziatisch aandoende luchtacrobate en toen vond ik het welletjes en wandelde ik helemaal van de Waagnatie te voet naar Antwerpen Centraal om aldaar de trein naar Leuven terug te nemen.

Een fijn initiatief dat wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar is!

Bergbaumuseum – 1 november 2016

De laatste dag van onze vierdaagse zetten we opnieuw in met een gezamenlijk ontbijtje. Na het ontbijt speelden de kinderen buiten terwijl wij onze spullen bijeen pakten. Ongelooflijk wat een mens zoal meesleurt voor amper vier daagjes weg.

Na afscheid genomen te hebben van de vriendelijke gastvrouw van Burg Blens (ze benadrukte meermaals hoe braaf de kinderen wel niet geweest waren en beloonde hen zelfs met extra snoepjes, wij trots natuurlijk), vertrokken we richting Heimbach.

Heimbach is een charmant dorpje vlakbij de stuwdam Rurtalsperre Schwammenauel. We beklommen in Heimbach de toren van het plaatselijke kasteel en genoten van het uitzicht op de mooie omgeving. Qua weersomstandigheden hadden we het moeilijk beter kunnen treffen, dit weekend, wat een prachtig herfstweer! Vervolgens maakten we een fijne wandeling langs de Rur. De kinderen begonnen lastig te worden (want wandelen is saai), maar niets dat we niet onder controle konden houden met een beetje Pokemon Gó.

We wandelen tot aan de leuke brasserie Terrasse am See met uitzicht over de rivier en besloten daar het middagmaal te nuttigen. Dat de vermoeidheid bij de kinderen begon te wegen, bleek uit het geruzie tussen de twee meisjes. Wat volgende grappige situatie opleverde: twee meisjes die over tafel met elkaar ruzie maakten met daartussen twee jongens die geen kik durfden geven.

Ik moet toegeven dat ikzelf ook last van de vermoeidheid had, want mijn geduld was ongeveer opgebruikt. Gelukkig was er onze vriend die het lont uit het kruitvat haalde door één van de nichtjes op schoot te nemen en haar soep geduldig binnen te lepelen. Spijtig genoeg zaten er tientallen peperbolletjes in de tomatensoep. Die er allemaal één voor één uitgevist moesten worden, want de jongedames houden niet van pikant. Wie kiepert er nu ook ganse peperbolletjes in tomatensoep?

Enfin ja, we zagen al snel in dat het geen goed idee was om de kinderen de ganse wandeling terug te laten doen, dus gingen de mannen te voet de wagen halen terwijl mijn vriendin en ik ons best deden om de kinderen koest te houden. Om tot bij ons te geraken, moesten de mannen een verbodsbod (de weg was enkel toegankelijk voor plaatselijk verkeer) en veel boze blikken van wandelaars negeren. Maar nood breekt wet!

Als afsluiter van ons weekend brachten we een bezoek aan het Bergbaumuseum van Mechernich. Het leek ons wel fijn om in de onderaardse gangen van de mijn rond te dwalen. De gids bleek echter enkel Duits te spreken (wat voor mij geen probleem is, maar de kinderen verstonden er uiteraard helemaal niks van) en ging te zeer in detail bij het uitleggen van de werking van de mijn. Mijn Duits is niet slecht, maar al die geologische en technische termen gingen toch ook mijn petje te boven. Enfin ja, ik zal nooit meer vergeten dat ‘blei’ lood is in het Duits.

Na de veel te lange inleiding mochten we dan eindelijk de mijn zelf verkennen. We kregen allemaal een helm op het hoofd (vooral nuttig voor de volwassenen, want die mijngangen zijn niet al te hoog en ik slaagde er toch in een paar keer in mijn hoofd te stoten). De vriendelijke gids (een actieve gepensioneerde) deed echt zijn best om de kinderen wat te animeren, maar al zijn vragen aan hen stelde hij in het Duits. Ik deed mijn best om te vertalen, maar je zag dat de aandacht van de kinderen al snel verslapte.

De mijn zelf was echt de moeite van een bezoek waard: de rondleiding was vrij uitgebreid en bracht ons in verschillende gangen en zalen. Het was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een oude mijn bezocht en dat terwijl ik niet eens zo ver van de Limburgse mijnstreek ben opgegroeid. Interessant om weten is dat deze mijn tijdens de Tweede Wereldoorlog drie jaar lang door de bevolking als schuilplaats gebruikt werd.

Na ons bezoek was het al bijna half vijf. We stonden voor de keuze om rechtstreeks naar huis te rijden (toch een goeie drie uur rijden naar Geel om de nichtjes terug bij hun ouders af te leveren). Het leek ons daarom verstandiger om een vroeg middagmaal te nuttigen (‘s middags hadden we toch niet veel gegeten) en dan in één trek naar huis te rijden en de kinderen in bed te steken.

Op Allerheiligen waren er jammer genoeg veel zaken gesloten, maar gelukkig konden we terecht bij Bistro Rathaus in het centrum van Mechernich. Aangezien het één van de enige zaken was die open was, was het er behoorlijk druk. Gelukkig slaagden we erin een tafel voor acht personen te bemachtigen door drie oude dametjes weg te jagen die er een tasje koffie kwamen drinken. 😉

Het duurde nogal lang voordat we effectief ons eten kregen, maar de wafels met poedersuiker die de twee jongsten besteld hadden, vielen zo goed in de smaak, dat we meteen een tweede portie bestelden. Het oudste nichtje at (weeral) spaghetti, deze keer zelfs mét de saus op de pasta geserveerd. Progress!

Na het avondmaal reden we met twee dodelijk vermoeide meisjes in één ruk door naar Geel. Half slapend werden ze van schoenen en jassen ontdaan en rechtstreeks in bed gestoken. We bleven nog wat napraten bij de zus en schoonbroer van mijn vriend, maar maakten het niet te laat. Een goede nacht slaap zou ons immers zelf ook deugd doen.

Een rit naar Leuven later, zat het weekend er alweer op!

Pompoenen, dinosaurussen en een stuwdam – 31 oktober 2016

Hoera! Dit keer geen nachtmerries die mijn nachtrust verstoorden. De nichtjes presteerden het zelfs om tot 7 uur in bed te blijven liggen. Een daverend succes! Opvoedkundig verantwoord als we zijn, stuurden we de twee jongedames vervolgens naar beneden om in het Duits gedubde Sponge Bob afleveringen te kijken (wat een verschrikkelijk lelijke tekenfilm is me dat, zeg!), terwijl we we zelf nog een uurtje langer bleven soezen.

We ontbeten opnieuw bij onze vrienden. Op het gemak, want ditmaal stond er geen Grote Uitstap op het programma. Vandaag zouden we het wat rustiger aan doen. Na het ontbijt vertrokken we voor een bezoekje aan het stuwmeer in de buurt. ‘t Zal ons leren: voor die ene keer dat mijn vriend en ik niet navigeerden en gewoon de auto van onze vrienden achterna reden, ging onze uitstap helemaal de mist in. Na een rit van drie kwartier was er nog altijd geen stuwmeer in zicht. Een kleine opzoeking van mijn kant leerde dat we die stuwdam al ongeveer tien minuten na ons vertrek hadden moeten tegen komen. Hoe verkeerd kan een mens rijden?

We lieten het niet aan ons hart komen en zochten snel naar een Plan B, want helemaal terug rijden zagen we niet zo direct zitten. Zo belandden we in Krewelshof, een boerderij met een grote winkel met zelfgemaakte producten en een bijhorend terrein met dinosaurussen gemaakt uit pompoenen. Jawel, u leest het goed, rondom een waterplas stonden talrijke grote sculpturen van dinosaurussen volledig bekleed met pompoenen. De lucht was blauwer dan blauw, wat in combinatie met de gele, oranje, rode en groene pompoenen werkelijk schitterende plaatjes opleverde.

Ik was erin geslaagd met de kinderen per ongeluk via een onofficiële ingang binnen te gaan, waardoor we met z’n vijven aan de inkomprijs ontsnapten. Mijn vriend en het bevriend koppel die nog wat blijven hangen waren in de hoevewinkel, betaalden wel de volle pot. Ik vond de sculpturen nog wel leuk, maar het jonge volkje was er duidelijk snel op uitgekeken. Niet cool genoeg, zo’n pompoendinosaurus! Gelukkig was er een berg van strobalen waarop ze konden spelen, terwijl wij een glaasje sekt (inbegrepen bij de inkomprijs van vijf euro) dronken. De sekt trok op niks en vijf euro was eerlijk waar veel te duur voor een half uurtje rondlopen tussen pompoenen.

Het plan om ter plekke iets te eten, bliezen we af en via tripadvisor belandden we bij Lago Beach Zülpich, een restaurant gelegen aan een meer met een klein strandje. Spijtig genoeg was het restaurant op het eerste verdiep afgehuurd voor een huwelijk en restte er ons geen andere mogelijkheid dab iets te eten in de bar beneden. Het aanbod op de kaart was kort samengevat vettige Duitse kost uitgevoerd in reuzeporties. De hamburger die de twee mannen bestelden, zwom in de vettige saus (en dat vond zelfs mijn vriend, notoir hamburgerliefhebber) en de maaltijden van de kinderen zagen er ook niet al te gezond uit. Mijn slaatje was gewoon aanvaardbaar. De nichtjes blijven ons trouwens verbazen op culinair vlak. Die frietjes met chicken nuggets werden wonderbaarlijk snel opgepeuzeld en de gigantische pasta van de tweede (met saus apart) verdween bijna helemaal in dat kleine lijfje. Al die frisse buitenlucht zal goed zijn voor de eetlust.

Terwijl wij nog een koffie en een thee dronken, speelden de kinderen buiten in het zand. Zand is duidelijk cooler dan pompoenen. Na afgerekend te hebben en vervolgens zoveel mogelijk zand uit kledingstukken en schoenen geklopt te hebben, bezochten we eindelijk het stuwmeer dat normaal gezien deze ochtend op het programma stond. We parkeerden vlakbij het uiteinde van de stuwdam en waren nog net op tijd om de laatste zonnestralen de beboste hellingen rondom het meer te zien oplichten. Jammer dat de zon zo vroeg onder gaan (en door dat winteruur zelfs nog een uurtje vroeger!). We wandelden over de ganse lengte van de stuwdam (Rurtalsperre Schwammenauel, alles klinkt mooier in het Duits) en genoten van het uitzicht.

We waren een pak vroeger dan gisteren op onze appartementjes wat ons de tijd gaf om de kinderen uitgebreid te douchen en een kleine party te houden op het appartementje met spelletjes en knutselwerkjes. We aperitiefden zoveel dat we daarna enkel nog wat boterhammetjes nodig hadden om de resterende gaatjes te vullen. Het smaakte ons alvast!

Ook ditmaal gingen de kinderen zonder al te veel drama slapen en konden we een flesje schuimwijn open trekken om alweer te klinken op een fijne dag.

Phantasialand – 30 oktober 2016

De dag (of moet ik zeggen: nacht) kon onmogelijk slechter beginnen. Om vijf uur ‘s ochtends (winteruur) stond de eerste jongedame aan ons bed: nachtmerrie gehad. Even bij ons in bed genomen en haar dan toch vriendelijk verzocht nog enkel uren (bij voorkeur drie) opnieuw in haar eigen bed te kruipen. Helaas, helaas om zes uur was het opnieuw prijs. Twee klaarwakkere jongedames die graag aan de dag wilden beginnen. Dat verdomde winteruur ook. Dit moet wellicht de allereerste keer in mijn leven geweest zijn dat ik niet blij was met het winteruur. Normaal verwelkom ik dat extra uur slapen met open armen, maar nu leek het alsof het winteruur mij een dolksteek in de rug had gegeven. Enfin ja, ik kan hier nog twee hele paragrafen over schrijven. Feit is dat het lang geleden is dat ik nog zo’n kanjer van een ochtendhumeur gehad heb. Nogmaals mijn respect voor al die jonge ouders die meerdere keren per nacht uit bed moeten. Ik snap niet hoe jullie erin slagen als normale mensen te blijven functioneren.

We ontbeten met zijn achten in het appartementje van onze vrienden. Alhoewel het grootste gedeelte van het ontbijt in zombiemodus aan mij voorbij gegaan is, ben ik blij dat er thee was om me wat op te kikkeren. Het weer was ons alvast goed gezind: een stralend blauwe lucht bood het vooruitzicht op een fijne, zonnige dag in Phantasialand. Die kleine file van een half uur voordat we de parking op konden rijden, zagen we dus maar al te graag door de vingers. Daardoor kon ik trouwens mijn ogen nog even dichtdoen terwijl de twee nichtjes op de achterbank met digitale middelen koest gehouden werden.

Het was duidelijk dat wij niet de enigen waren die het idee hadden op deze prachtige herfstzondag naar Phantasialand te gaan. Het was er over de koppen lopen, zo druk. Opvallend veel Belgen en Nederlanders ook, in dit Duitse pretpark. De Chinese acrobaten bij de ingang waren meteen al een schot in de roos. Het jongste nichtje plooide zich de rest van de dag op elk vrij moment in de meest acrobatische poses. Ideaal om de tijd te doden in de wachtrijen. Al deden we ons best om de familieattracties uit te kiezen met de minst lange wachtrijen, aan aanschuiven konden we niet ontsnappen.

Ondanks het volk en mijn slaapgebrek moet ik zeggen dat de dag enorm is meegevallen. De leukste attractie vond ik persoonlijk de Colorado adventure, een snelle roetsjbaan die helaas de jongste in het gezelschap niet zo beviel. Vooral tijdens het donkere gedeelte van de rit vloeiden er traantjes. Maar ‘t is een stoere kerel, onze vierjarige, want hij herpakte zich al snel en ging zonder problemen mee in de Tikal. Om niet te veel tijd te verliezen aten we als middagmaal koffiekoeken in een wachtrij. Om de verloren filetijd in te halen, zullen we maar denken. De zweefmolen was ook een groot succes, al deed er zich een klein drama voor toen het jongste nichtje het nodig vond op de lip van het oudste nichtje te slaan en die laatste haar pas uitgekomen, scherpe grotemensentand een sneetje in haar bovenlip had gemaakt. Een grote verzoening later konden we toch allemaal als vrienden in de zweefmolen gaan.

Aan het Afrikaanse dansen wilde het jongste nichtje dan weer eerst niet meedoen. Gelukkig konden de vriendelijke dansers haar na een tijdje toch overtuigen om het beste van zichzelf te geven. Het ritje doorheen Hollywood met de mama en haar vierjarige bleek achteraf bezien echter niet zo’n goed idee. Wellicht heeft het jongste nichtje daar een trauma voor de rest van haar leven opgedaan. Ze heeft gans de rit liggend op de zitbank doorgebracht met haar handen voor haar ogen. En die paar keren dat ik haar kon overtuigen om toch te kijken, voeren we net onder een reuzentarantula door of kwamen we langs een gigantische King Kong met rode oplichtende ogen. Ik zag het horror-nachtmerriescenarie van de voorbije nacht alweer aan de horizon opdoemen. Aiaiai.

De show Jump! met spectaculaire stunts op trampolines, springveren en bmx’en was dan weer een plezier om naar te kijken. Goed gebracht en niet te lang, een ideale rustpauze in een druk gevulde dag. Omdat het zo’n prachtige dag was, kwam na het afsluiten van de show de melding dat het park uitzonderlijk langer zou open blijven tot 20u. Iedereen blij, want 18u was niet meer zo ver van ons verwijderd. Om dat te vieren trakteerden we de kinderen en onszelf op een ijsje. Ondanks het feit dat beide nichtjes beweerden zonder problemen twee bollen op te kunnen, moesten we uiteraard de helft van het ijsje weggooien. Ogen groter dan de maag, ik had het moeten weten.

Als laatste attractie van de dag kozen we voor Maus au chocolat, waar we met slagroomspuiten op 3D-muizen konden schieten. Ik voelde me helemaal in mijn element en verpulverde de scores van mijn mede-schieters moeiteloos. Heel erg plezant!

Doordat het park langer open bleef en de koffiekoeken ondertussen al verteerd waren, durfden we het erop te wagen om in een restaurant in het park zelf te eten. Restaurant Mandschu bleek nog open (knap dat dat personeel in Phantasialand zomaar twee uur langer wil werken, ik hoop dat ze daar een dikke bonus voor krijgen) en helemaal niet druk te zijn. De kinderen kregen kleurplaten en kleurpotloodjes en in een wip en een zucht stond ons eten voor onze neus. Wat een bliksemsnelle bediening! Het eten was niet bijzonder, maar als je honger hebt, smaakt alles.

Tegen dat we uiteindelijk terug op ons appartementje waren, waren de kinderen doodop. Na een kattewasje stopten we ze snel in bed. Ditmaal moesten er geen dreigementen aan te pas te komen om de twee nichtjes te laten slapen. Als ze maar uitgeput genoeg zijn, slapen ze vanzelf. 😉 En zo konden we op het gemak nagenieten van een erg geslaagde dag onder het genot van een glaasje wijn. Al kropen ook wij vroeg in bed, wegens totaal uitgeput.

Uitgerust zullen we alvast niet terug komen van dit weekendje. 😉

Hochwildpark Rheinland – 29 oktober 2016

Na het overdonderend succes van ons weekendje met vier volwassenen en vier kinderen in Nederland, beslisten we ditmaal richting de Eifel te trekken. Onze vriendin had twee appartementjes naast mekaar geboekt in een mooi gerestaureerde vierkantshoeve én de weersvoorspellingen voor het lange Allerheiligenweekend zagen er geweldig uit. We hadden er zin in!

Zaterdagochtend zette de zus van mijn vriend haar twee oudste dochters (vijf en zeven jaar) af op ons appartementje in Leuven. We propten onze auto bomvol (ongelooflijk hoeveel wijn een mens nodig heeft om vier dagen met kinderen door te komen 😉 ) en vertrokken stipt om 10u naar Burg Blens in Heimbach.

De rit verliep dankzij tablets, smartphones en aanverwanten bijzonder vlotjes. Een stralend zonnetje en blauwe hemel heetten ons welkom in Burg Blens. Onze vrienden arriveerden met hun twee zonen (drie en acht jaar) nog geen vijf minuten na ons. We parkeerden de wagens op het binnenplein van de grote vierkantshoeven en regelden de formaliteiten terwijl de kinderen speelden met de bijzonder vriendelijke honden van de eigenaars.

Tot onze vreugde vonden de eigenaars het totaal geen probleem dat we al in de appartementjes trokken. Zeer klantvriendelijk, want we waren rond het middaguur gearriveerd en eigenlijk was de check-in pas om 15u voorzien. Handig, zo konden we meteen de wagens uitladen en de voeten onder tafel schuiven voor het middagmaal. Onze vriendin was zo slim geweest om een grote verse kom soep mee te brengen. Tomatensoep met balletjes, voorafgegaan door een aperitiefje met zwan worstjes en balletjes uit de AH, dat gaat er altijd wel in!

We bladerden door de stapels brochures die de vriendelijke uitbaatster van de vierkantshoeve ons had meegegeven en beslisten onze namiddag door te brengen in Hochwildpark Rheinland. Na een kleine tussenstop in Nideggen om geld af te halen, arriveerden we op de parking vban het wildpark. De inkom was spotgoedkoop, dus onze verwachtingen waren niet al te hoog. De geiten, ezels en hangbuikzwijnen achter een omheining deden ons ook niet meteen van enthousiasme overlopen. Al was het wel leuk dat je de beestjes kon voeren met maïs, gedraaid uit een soort ouderwetse sjiekenbak.

Daarna begon het echte werk pas. We liepen het domein op en werden meteen al overrompeld door een horde reeën die zomaar los rondliepen. De beestjes waren overduidelijk gewend aan mensen, want ze kwamen zonder problemen uit de handen van de kinderen eten. Al een eerste succes! De lama’s die we verderop tegen kwamen zaten gelukkig wel achter draad. Ik heb altijd schrik om een keertje in mijn gezicht gespuwd te worden door zo’n beest.

De wandeling op zich was prachtig, doorheen een loofbos getooid in de mooiste herfstkleuren, maar het beste moest nog komen: een hele troep everzwijnen (inclusief schattig gestreepte biggetjes) liep wat te kuieren langs en op het wandelpad. Nu heeft men mij altijd gezegd voorzichtig te zijn met everzwijnen en zeker op te passen voor een zeug met jongen. Dat moederinstinct kan wel eens gevaarlijk zijn voor nietsvermoedende wandelaars. Deze beesten waren echter zo tam dat sommige zich zelfs probleemloos lieten aanraken. Voor mij meteen de eerste keer dat ik een everzwijn streelde. Ook de kinderen waren onder de indruk. Al vond het jongste nichtje die grote varkens toch wel een beetje eng.

We genoten met volle teugen van het prachtige herfstweer en het schitterende domein. Het verlengde weekend was alvast goed begonnen. Ons oorspronkelijke plan om ter plekke iets kleins te eten en te drinken, herzagen we echter snel, toen we de speeltuin bij de brasserie aan een nauwer onderzoek onderworpen. Veel gevaarlijke, ijzeren speeltuigen, waarvan dan ook nog eens meer dan de helft met een muntstuk in gang gezet moesten worden. We lieten de kinderen één rondje rijden op wat scooters en maakten ons vervolgens uit de voeten.

Gelukkig bracht tripadvisor soelaas in de vorm van het gezellige Italiaanse restaurant Miracoli. In mijn beste Duits reserveerde ik telefonisch een tafel voor acht personen. Doordat we vóór 18u in het restaurant waren, hadden we de zaak ongeveer voor ons alleen. Al maar goed, want een paar minuten later, stootte één van de kinderen een volledig glas cola over tafel uit. De bediening maakte er gelukkig geen drama van en ruimde met de glimlach de boel op.

Het eten was heel lekker en tot mijn opluchting aten de beide nichtjes mijn mijn vriend (gekend om hun moeilijke eetgewoonten) een flink portie. De jongste smulde van de pizza en de oudste van haar spaghetti met de saus apart geserveerd. Ze at zelfs een beetje saus! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

We arriveerden mooi vóór bedtijd in ons appartementje. ‘We spraken met de volwassenen af de kinderen op het gemak in bed te steken en dan bij elkaar te gaan ‘buurten’. Tot aan het tanden poetsen, pyama aandoen en in bed steken ging alles vlotjes. We oefenden zelfs hoe ze ‘s nachts naar onze kamer moesten komen als er een probleem was en hoe ze het licht moeten aandoen om ‘s nachts de trap af te dalen naar het toilet. Geen probleem voor onze vijf- en zevenjarige. Ze lagen mooi volgens plan om 20u in bed.

De spanning van samen een kamer delen op een vreemde locatie maakte echter dat de slaap uitbleef. We hoorden de hele tijd gefezel en trippelende voetjes die zich van het ene naar het andere bed verplaatsten. Na een paar keer vriendelijk verzocht te hebben zich over te geven aan de armen van Morpheus, restte mij geen andere optie dan boos te gaan dreigen met het aflassen van de geplande uitstap naar Phantasialand. En nog waren de babbelkousen niet onder de indruk.

Uiteindelijk werd het pas stil rond 21u. Bij de jongens van onze vrienden, zo vernamen we via whatsapp, was het slaapritueel gelukkig iets vlotter verlopen. Mijn vriend en ik vonden alleszins dat we ons glaasje wijn wel verdiend hadden.

Ondanks de overgang naar het winteruur die nacht, maakten we het onder ons viertjes niet te laat, want morgen stond ons een vermoeiende dag te wachten in het gezelschap van vier wellicht hyper-enthousiaste kindjes.

Ik hoopte alleszins vurig dat de kinderen niet op hun normale uur (7u, wat 6u wintertijd werd) op zouden staan. Ik had hen voor de zekerheid alvast op het hart gedrukt dat ze ‘s ochtends alleen naar beneden mochten gaan om tekenfilmpjes te kijken. De afstandsbediening lag alvast klaar. Duimen dat we een rustige nacht tegemoet zouden gaan!

Een weekendje Antwerpen

De hoofdreden voor ons bezoekje aan Antwerpen, was uiteraard ons diner bij The Jane. Omdat het ons weinig waarschijnlijk leek dat we na de maaltijd nog een trein zouden vinden om ons naar Leuven terug te brengen, boekten we een overnachting in het Radisson Blu Astrid hotel vlakbij Antwerpen Centraal. Zoals ik ondertussen al gewoon ben, nam ik na de Koreaanse les de trein naar Antwerpen. Ditmaal was ik wel zo slim om een slaatje voor onderweg te kopen, kwestie van niet volledig uitgehongerd in Antwerpen aan te komen.

Mijn vriend en ik hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten op de trein. Hij spoorden vanuit Leuven naar Mechelen en zou daar overstappen op de trein waarop ik zat. Ik liet hem bijtijds weten dat ik in de allerlaatste wagon had plaatsgenomen en was in mijn nopjes omdat mijn trein voor één keer eens geen vertraging had. Stipt op tijd stopte de trein in Mechelen. Alleen zag ik mijn vriend niet opstappen. Ik belde, hij belde, we belden gelijktijdig en misten mekaar. Uiteindelijk lukte het ons elkaar te bereiken, maar hij zei dat hij mij niet vond, in de laatste wagon en ik zei dat ik hem niet zag, in de laatste wagon. Mijn vriend vroeg me om naar de deuropening te komen in een poging elkaar te vinden. We stonden al even stil in Mechelen, dus ik durfde niet op het perron stappen uit vrees de trein te zien vertrekken, maar ik ging wel zo ver mogelijk uit de deuropening hangen. En jawel, gans in de verte zag ik hem: helemaal vooraan bij de allereerste wagon. Ik deed nog een poging om zijn aandacht te trekken, maar hij zag me niet. Gelukkig was hij slim genoeg om op de trein te stappen…

Spijtig genoeg reisden we met een Desiro trein en was het onmogelijk om gans de trein door te lopen. Ik liep dus in zijn richting tot ik niet meer verder kon en hij deed hetzelfde. In het volgende station stapte ik uit en wisselde ik van rijtuig, maar nog lukte het me niet om tot bij hem te geraken. Pas ergens in Mortsel slaagden we erin elkaar te vinden. Een bijzonder komische situatie. 😉

Na een bijzonder korte gezamenlijke treinrit kwamen we aan in Antwerpen. We meldden ons stipt om 14u (het check-in uur vermeld op onze reservatie) aan bij de balie van het Radisson Blu Astrid hotel, maar kregen te horen dat onze kamer al wel klaar was, maar nog geïnspecteerd moest worden. Origineel excuus alvast. De dame aan het onthaal zei dat we gerust iets konden gaan drinken in de bar en dat ze ons een seintje zou geven als onze kamer klaar was. Aangezien ik dorst had gekregen van het heen-en-weer-geloop in de trein, zag ik dat wel zitten. Ik bestelde een peperduur glas vers sinaasappelsap (7 euro!!) en mijn vriend een biertje. Na zo’n drie kwartier in de bar gezeten te hebben, vond ik het welletjes en besloot ik te gaan informeren of de inspectie al rond was. De dame die mij had geholpen, keek me aan alsof ze mij voor het eerst zag, maar bevestigde gelukkig dat de kamer klaar was. Ze was duidelijk helemaal vergeten dat ze beloofd had ons een seintje te geven. Niet zo’n goed begin van ons verblijf.

Gelukkig was de kamer in orde. We gooiden de koffer open, graaiden onze badkledij eruit en kleedden ons als de weerlicht om. We waren immers zo vroeg naar Antwerpen gespoord om optimaal gebruik te kuknnen maken van de wellnessfaciliteiten van het hotel. En door de onhandigheid van de receptioniste hadden we al drie kwartier minder om te relaxen. Het zwembad was niet al te groot, maar het water was ideaal van temperatuur en het stoombad was werkelijk geweldig. Ik voelde me helemaal ontspannen. We waren niet de enige klanten in de wellness, maar dat stoorde niet. We hadden aan de zus en de schoonbroer van mijn vriend laten weten dat we in de jacuzzi zaten en na een klein uurtje vervoegden ze ons. De ideale aanloop naar een bijzondere avond!

Zondag sliepen we uit en verdreven we de lichte kater met een uitgebreid ontbijt. Mijn vriend en ik stonden volgens afspraak stipt om 10u aan het ontbijt. Het was spitsuur en we moesten even wachten om onze naam op te geven. Ik had veel geluk dat ik een prachtig tafeltje voor vier kon te pakken krijgen met uitzicht op Antwerpen Centraal, het mooiste station ter wereld. Wat later sloten de zus en schoonbroer van mijn vriend aan. We lieten ons het uitgebreide ontbijtbuffet goed smaken! Doordat we te lang ontbeten, was er spijtig genoeg geen mogelijkheid meer om nog van het zwembad te genieten, maar ik was toch niet echt in topvorm na zo’n avond uitgebreid dineren.

Rond de middag checkten we uit en namen we afscheid van onze tafelgenoten. Onze eerste poging om tot in Leuven te geraken, strandde helaas in Antwerpen Berchem wegens een defect aan onze trein. We werden bijna van het perron geblazen door de stormwind en moesten noodgedwongen gaan schuilen in het bijzonder hippe station van Antwerpen Berchem. De beste optie om ons zo snel mogelijk in Leuven te brengen was een overstap in Mechelen. Uiteindelijk waren we bijna drie kwartier later terug in Leuven dan voorzien. Gelukkig was ik na dit fantastische weekend vergevingsgezind en zag ik voor de zoveelste keer door de vingers dat de NMBS er niet in slaagde mij op een vlotte manier van punt A naar B te brengen.

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap