Zomeren in Limburg

Dit weekend brachten mijn vriend en ik door in mijn ouderlijk huis. Mijn broer en zijn vriendin hadden ons zaterdag uitgenodigd voor een authentieke Limburgse barbecue, een plaatselijke specialiteit. 😉 Uiteraard voorafgegaan door een rondleiding in hun steeds verder vorderende villa. Ze hebben er lang op moeten wachten, maar hun droomhuis begint nu echt vorm te krijgen. Mijn broer, de perfectionist, heeft elk detail tot in de puntjes uitgewerkt. Erg benieuwd om over een paar maanden het eindresultaat van al dat zwoegen en zweten te zien te krijgen.

De voorspelde regen bleef gelukkig uit, waardoor we buiten konden zitten tot het te donker werd om de Expoding Kittens kaarten te zien. Om het spel te kunnen verder zetten, moesten we noodgedwongen naar binnen verhuizen, alwaar we een glaasje whisky (of twee) en een Vana Tallinn dronken om de avond af te sluiten.

Zondag maakten we van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen en op het gemak samen te brunchen en de overschotjes van de barbecue weg te werken. Mijn voorstel om te gaan wandelen werd op weinig enthousiasme onthaald (te warm en mijn broer en zijn vriendin waren ook te moe van het werken in hun huis), dus gingen we een ijsje eten bij ‘t Kremmeke in Stevoort en daarna nog iets drinken in de Piano in Herk-de-Stad.

En toen was het al tijd om afscheid te nemen, want mijn vriend moest op tijd op de luchthaven zijn om zijn vliegtuig te halen. We namen samen de trein. Alleen stapt hij af in Zaventem en ik een aantal haltes later in Berchem.

Niet echt het meest actieve weekend ooit, maar een beetje relaxen af en toe kan geen kwaad, zeker?

Middelheim

Dit weekend was mijn agenda maagdelijk leeg. Geen afspraken, geen plannen, geen uitstapjes, niks. Een oproep op Facebook leverde niet meteen een supertip, noch een uitnodiging voor een geweldig feestje op (mijn populariteit is tanende, ik besef het). Al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat ik niet veel zin had me ver te verplaatsen. De komende weekends dienen zich op dat vlak al druk genoeg aan.

Maar een godgans weekend alleen thuis zitten, dat kan ik gewoon niet. Zelfs al zijn er in principe genoeg dingen waarmee ik mij kan bezig houden (mijn Koreaans opfrissen, mijn achterstand in tripadvisor reviews wegwerken, de foto’s van mijn voorbije vakantie verwerken, de was doen,…), ik voel na een dag de muren al op mij afkomen.

Dus besloot ik iets te doen wat al lang op mijn lijstje stond: een bezoekje aan de tentoonstelling Experience Traps in het Middelheimmuseum. Ik fietste op mijn gemak naar ginder en wandelde een beetje in willekeurige volgorde van het ene naar het ander kunstwerk met in mijn oren de podcasts Trojka (over de Russische revolutie) en Death in Ice Valley (over de mysterieuze dood van de tot nu toe ongeïdentificeerde Ishdal vrouw). Een combinatie die wonderwel werkte.

Ik beperkte me niet tot de Experience Traps kunstwerken, ik passeerde ook langs een paar klassiekers uit de collectie die mij in het verleden al aanspraken. De hemel was strak blauw met hier en daar een schapenwolkje en het gras was bijna volledig verdord door de aanhoudende droogte. Het leek wel alsof ik een andere wereld binnen stapte.

The Passage of the Hours – Pedro Cabrita Reis:

Condor – Josuë Dupon:

Untitled – Monika Sosnowska:

Koning en koningin – Henry Moore:

Eindeloze Kronkel – Max Bill:

Het zwarte schaap – Johan Muyle:

Arc de Triomphe – Gelitin:

Folding House 2 – Monster Chetwynd:

Envelope – Tony Cragg:

Zuilenpaviljoen – Charles Vandenhove:

Nose Job -Andra Ursuta:

Misconceivable – Erwin Wurm:

Na mijn bezoek vond ik dat ik wel een gelato verdiend had en fietste ik speciaal helemaal naar Fratelli omdat ik ergens gelezen had dat deze ijsjeszaak de beste gelato van heel Antwerpen verkocht. Uiteraard niet zo lekker als de gelato van Decadenza, maar toch lekker genoeg om een omweg voor te maken!

Op stap in Antwerpen

Dit weekend stond er een afspraak met onze West-Vlaamse vrienden op het programma. De derde stad die we samen bezoeken, na eerdere uitstapjes naar Ieper en Gent. We hadden ‘s middags afgesproken op, hoe kan het ook anders, de Dageraadplaats. Onze vrienden had voor ons zessen een tafel gereserveerd op het terras van restaurant Aan het strand van Oostende (ja, ik vind dat ook een bizarre naam voor een Antwerps restaurant).

Onze vrienden arriveerden een beetje te laat, maar dat kon ons niet deren. Hadden mijn vriend (die voor het weekend overgevlogen was) en ik wat meer quality time voor ons tweetjes. De zon scheen, maar afgewisseld met wat wolkjes, dus was het aangenaam toeven onder de schaduw van de bomen op de Dageraadplaats. Om de eerste honger te stillen bestelden we wat tapas, terwijl de kinderen van onze vrienden zich uitleefden op de speeltuigen op de Dageraadplaats. De tapas (albondigas en scampi in look) waren bijzonder lekker. We genoten.

Gelukkig hadden we stof genoeg om bij te praten, want het hoofdgerecht liet wel heel lang op zich wachten, daar Aan het strand van Oostende. En het terras zat nog niet eens vol. Ook drankjes versieren bleek minder evident dan verwacht, want de bediening (nochtans waren ze met drie) was niet bepaald opmerkzaam en eens besteld duurde het een eeuwigheid om een paar drankjes aan onze tafel te brengen (hoe lang kan het duren een glas wijn uit te schenken?). Jammer, want de salmon poké bowl (een soort Hawaïaanse gedeconstrueerde sushi geserveerd in een kom) was best wel lekker.

Na een lunch die wat langer uitgelopen was dan gepland, namen we de tram naar de Groenplaats. De zoon van onze vrienden wilde graag de kathedraal bezoeken. Jammer genoeg kwamen we net aan toen de kathedraal sloot. 15u is wel een heel vroeg uur om dicht te gaan, vind ik persoonlijk. We waren duidelijk niet de enige teleurgestelde toeristen. En dat allemaal omdat we zo lang moesten wachten op onze lunch…

We lieten het echter niet aan ons hart komen en besloten een fijne wandeling te maken langs de Schelde in de richting van Park Spoor Noord. Onderweg passeerden we het MAS en lieten we de roltrappen ons tot aan het dakterras voeren. Na vijf minuten van het uitzicht genoten te hebben, waren de kinderen het al beu. 😉 Gelukkig waren ze wel te vinden voor een ijsje van Fratelli!

Op ons gemak wandelden we verder naar Park Spoor Noord, waar we nog net genoeg tijd hadden voor één drankje, want onze vrienden hadden die avond een tweede afspraak in het Antwerpse en we moesten nog helemaal terug wandelen naar de Dageraadplaats waar hun auto geparkeerd stond.

Het is vreemd, het was alsof de uren voorbij waren gevlogen en voor we het goed en wel beseften was het tijdstip om afscheid te nemen alweer aangebroken. Het was fijn om een dagje de toerist uit te hangen in Antwerpen.

In de reeks: Waar was yab vandaag?

In het verre Bilzen, alwaar ik eerst genoot van wat ongetwijfeld de lekkerste barbecue ooit was en vervolgens een zeer boeiende rondleiding kreeg in het gloednieuwe hotel Martin’s Rentmeesterij, op een steenworp afstand van Alden Biesen.

En de zon scheen, dat was ook mooi meegenomen!

Weekend in Waimes!

Toen ik in mijn facebook feed een foto van het splinternieuwe super fancy barbecuestel van Goofball en echtgenoot zag passeren, reserveerde ik me snel een plekje in hun vakantiehuisje in Waimes voor een barbecuefestijn.

Ik spoorde met de trein van Berchem naar Eupen, ervan overtuigd dat zaterdag rond de middag op een iet of wat grauwe en kille dag de treinen wel stipt zouden rijden. Helaas, ik had beter moeten weten: bij mijn overstap in Brussel Noord bleek meteen de de trein naar Eupen vertraging had. Op zich niet zo erg: had ik meer tijd om op mijn gemak cadeautjes uit te kiezen. En kon ik ook de recent heropende grote hal bewonderen.

Helaas bleef het niet bij vijftien minuten vertraging in Brussel Noord. Tijdens de rit zelf tikten de minuten vertraging aan en uiteraard arriveerde ik met veertig (!) minuten vertraging in Eupen, me ontzettende schuldig voelend dat ik Jan en de jongens zo lang op mij had laten wachten. De NMBS, altijd goed om je zorgvuldige plannen in de war te sturen.

Na een rit van een half uur kwam ik dan eindelijk aan in Waimes. Ik moet toegeven dat een wagen toch handig is om sommige uithoeken van het land te bereiken. Gelukkig vielen de boekjes die ik gekocht had in de smaak bij de jongens! We keken wat voetbal, maakten een fijne wandeling door het mooie groene landschap van de Oostkantons en groetten onderweg een hoop nieuwsgierige koeien.

Bij thuiskomst had Jan de barbecue al aangestoken en konden we ons te goed doen aan een heuse overdaad aan vlees. Denk dat Goofball and friends nog een hele week van de overschotjes hebben kunnen genieten. 😉

We kropen mooi op tijd in bed. Kabouter was zo vriendelijk mij zijn kamer af te slaan, zodat ik ‘s ochtends ongestoord lang kon uitslapen. Zalig. Dikke dankjewel, Kabouter! We ontbeten (of lunchten, afhankelijk van het tijdstip waarop we opgestaan waren) op het gemak en maakten vervolgens een tweede wandeling (allez, Goofball en ik wandelden, de mannen kozen voor de fiets als vervoersmiddel). Ik genoot van het buiten zijn in de gezonde buitenlucht en vond het zelfs maar een heel klein beetje jammer dat de zon niet scheen. Onderweg ontmoetten we een paar mooie pony’s en toen was het tijd om koekjes te bakken! Een heerlijk geurend moederdagcadeautje, dat Goofball echter zelf niet kon opeten, wegens geen fan van chocolade. Gelukkig was er ook taart met aardbeien!

En toen was het tijd om naar huis te keren. Omdat het nogal krapjes was op de achterbank, met twee kinderstoeltjes nam ik opnieuw de trein vanuit Eupen. Misschien toch niet de beste beslissing, want ik reed net het station van Luik binnen, toen Goofball een berichtje stuurde dat ze al in Leuven was.

De NMBS, altijd goed voor wat onverwachte wendingen.

Teambuilding in Blankenberge

Ongeveer week na ons team-uitstapje naar Oostende, stond er al weer een teambuilding activiteit op het programma. Ditmaal wel iets grootser van opzet: alle medewerkers van ons bedrijf werden verwacht in Blankenberge voor een dagje highland games in het Sport Vlaanderen centrum. Ik moet toegeven dat ik op voorhand niet goed wist wat ik van het concept moest verwachten, maar hey, een dagje plezier maken met de collega’s is altijd mooi meegenomen. Al had de locatie zich wel iets dichter bij huis mogen situeren. Vanuit Berchem was ik bijna twee uur onderweg om ter plekke te geraken. Gelukkig waren er redelijk wat collega’s die opstapten in Berchem en werd zo de treinrit zelf al een plezante bedoening.

Bij aankomst was het aanschuiven om een naamkaartje en drankbonnetjes (what!? drankbonnetjes?!) Het organiserende team had er blijkbaar niet aan gedacht dat iedereen met dezelfde trein zou aankomen en slechts twee personen voorzien als ontvangstcomité. Tss.

We werden onthaald met koffiekoeken en niet veel later werden we toegesproken door de nieuwe baas in de behoorlijk ongezellige sporthal van het complex. Flashback naar mijn middelbareschoolcarrière. Daarna was het al tijd voor het aperitief (één zielig glaasje schuimwijn, ‘t is duidelijk crisis) en het middagmaal: ontzettend lekkere paella. Perfect klaargemaakt in gigantische pannen. De accommodatie was misschien niet al te gezellig, maar het gezelschap maakte veel goed.

Met volle magen (tja, ik was nog terug gegaan voor een tweede portie) begonnen we aan het tweede gedeelte van de dag: de highland games. Nooit verwacht dat ze ons effectief in Schotse rokjes zouden steken, maar hey, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje (of rokje). We werden opgedeeld in verschillende clans en mochten vervolgens tegen mekaar strijden. Voor de pauze was mijn clan (clan McChouffe) duidelijk in topvorm: we wonnen alle uitdagingen: het schoofwerpen, de slalom met een paal tussen stokken (variant op paalwerpen) en het in duo lopen terwijl we een houten blok achter ons aan moesten slepen, ondertussen begeleid door een doedelzakspeler. Wie in deze laatste proef eerst eindigde, mocht vervolgens het nummer raden dat de doedelzakspeler gespeeld had.

Helaas kwam er een einde aan onze winning streak na de pauze. Blijkt dat behendigheidsproeven veel minder ons ding waren dan de proeven waarvoor brute kracht en snelheid vereist was. Het via walkietalkie bouwen van een constructie van houten latten viel nog mee, maar van het hoefijzerwerpen (met als handicap dat we een whiskybril moesten opzetten waardoor je amper zag) en het met touwen transfereren van tennisballen van de ene melkkruik naar de melkkruik naar de andere, brachten we niet veel terecht.

We eindigden in de totaalstand dan ook ergens in de middenmoot. Iets wat eerlijk gezegd niemand veel kon schelen, want het echte feest moest toen nog beginnen. Met zo’n zestien die hards zakten we af naar de zee. Vijf dapperen waagden zich zelfs helemaal in het koude water. Zelf hield ik het bij pootje baden.

Daarna trakteerden we onszelf op garnaalkroketjes op de dijk en namen we vervolgens gezamenlijk de trein van 20.54u terug naar huis. Tussen Blankenberge en Gent trakteerden we onze treincoupé op luidkeels gezongen schlagers (De meeste dromen zijn bedrog!) terwijl ondertussen de fles cava die ik meegenomen had na de afsluitende drink, van hand tot hand rondging.

Ongelooflijk goed geamuseerd! Die houte kop de dag nadien nam ik er maar al te graag bij!

Vriendenweekend in Libin

Ons jaarlijkse vriendenweekend in Libin is weer voorbij gevlogen volgens het aloude gekende recept: onthaal met pizza’s op vrijdagavond, relaxen in zwembad en jacuzzi, aangevuld met een heerlijke barbecue op zaterdag, nog meer weken in jacuzzi en zwembad op zondag en de overschotjes van de dag voordien wegwerken. En oja, veel weerwolven gespeeld!

Het weer had beter kunnen zijn, de zon hebben we amper gezien, maar we hielden het droog en het was warm genoeg om ‘s avond buiten te kunnen eten op het terras met zicht op het zwembad. Hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze hun eigen plan trekken en hoe minder werk we eraan hebben, wat maakt dat de volwassenen zich ook wat meer kunnen ontspannen. (Benieuwd trouwens wanneer de eerste kinderen zullen bedanken voor een weekendje op stap met die oude zakken.)

Doordat ik dit jaar veel te laat was met het vastleggen van ons weekend, was het derde huis al verhuurd aan een andere groep. Hierdoor moesten we met vier volwassen en vier kinderen uitwijken naar de grote speelzolder. Meteen de eerste keer dat ik in Libin op een luchtmatras geslapen heb, wat redelijk meeviel, moet ik zeggen. Ik had dan ook een extra dik, zichzelf opblazend exemplaar gekocht.

Totaalcijfers van het weekend:

17 volwassenen
20 kinderen tussen nul en veertien jaar
aantal pizza’s verorberd: 35
aantal uitstapjes gemaakt: 0

Teamdag in Oostende! Wegpiraten

Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?

Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.

We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.

Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉

Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!

Teamdag in Oostende! The Crystal Ship

Op basis van de voorstellen van de medewerkers van mijn team, won Oostende na een democratische stemming overtuigend als locatie voor onze allereerste teamdag op 11 juni 2018. Mijn jongste medewerker (nog geen 25, slik!) bokste een mooi programma in mekaar, afspraken werden gemaakt om samen de trein te nemen en deze maandag was het dan eindelijk zover.

Onze teamdag startte alvast onder een gunstig gesternte: de zon gaf het beste van zichzelf aan een stralend blauwe hemel. Beter weer hadden we ons niet kunnen wensen. Onze trein had een beetje vertraging waardoor er geen tijd meer overbleef om ons bij de andere collega’s te voegen en nog een koffie (of thee) te drinken. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik dat niet zo erg: ik had wel zin in een wandeling door het zonnige Oostende.

Tijdens de voormiddag stond er een rondleiding op het programma langs een aantal kunstwerken van kunstenfestival The Crystal Ship. Speciaal voor dit unieke evenement maakten vijftien kunstenaars doorheen gans Oostende grootschalige muurschilderingen en kunstinstallaties. Street art op z’n best, met andere woorden. De rondleiding toonde ons enkel een selectie, maar ik was bijzonder aangenaam verrast door de kwaliteit.

Een kleine bloemlezing:

Alexis Diaz:

Oak Oak:
Oak Oak

Pastel:
Pastel

Onbekende kunstenaar (geen onderdeel van The Crystal Ship):

Outings Project

Pol Cosmo en Jaune:

Bué The Warrior en Jaune:

Isaac Cordal (zoek het kunstwerk):

Levalet:

Strook:

Pixel Pancho:

Pop In Gent

Na een veel te korte nacht (door de adrenaline van de avond voordien, was ik dan nog eens een half uur te vroeg wakker ook), spoelde ik onder de douche de slaap en stress van mijn lijf. Ik was vast van plan het beste van deze dag te maken, want ondanks het feit dat ik niet echt een gin-liefhebber ben, leek het me wel leuk om de deelnemende dames aan Pop In Gent hun eigen gin te zien samen stellen.

Ik ontmoette mijn partner Florence bij de toeristische dienst, alwaar we onthaald werden op verse koffiekoeken voor het ontbijt. Net wat ik nodig had! We haalden onze vlag op en vertrokken te voet naar het atelier van de gebroeders Heyneman, de bedenkers van het Ginderella concept. Onderweg maakten we verder kennis met mekaar en spraken we een taakverdeling af.

Een woordje uitleg over het concept van de gin is hier wel op zijn plaats: Ginderella is werkelijk een uniek product op de markt. Alle ingrediënten voor deze gin worden door de broers Heyneman met de nodige vakkennis vers geoogst in en rond Gent. De kruiden die in de gin gebruikt worden zijn meestal exoten, zoals Robertskruid en Japanse Duizendknoop. Onkruid in de zuiverste betekenis van het woord, dus. Maar daarmee stopt het niet: ook het productieproces is uniek op zich. De meeste gins gebruiken gedroogde kruiden als smaakbrengers, terwijl Ginderella enkel werkt met extracten van verse kruiden. Dat het concept aanslaat moge duidelijk zijn door de interesse van topchefs zoals Sergio Herman.

Het atelier van de gebroeders Heyneman bevond zich vlak naast de bekende drankenspeciaalzaak De Hopduvel. Toen wij daar aankwamen rond 8.30u, viel er echter nog geen kat te bespeuren. En de winkel zelf zou ook pas om 10u open gaan. Hum, toch maar even bellen, want het startschot voor Pop In Gent zou om 9u gegeven worden en de ervaring van vorige edities leerde me dat je al snel daarna de eerste deelnemers mag verwachten.

Gelukkig arriveerde Jan Heyneman een tiental minuten later en leidde hij ons het atelier binnen langs een grote garagepoort. Het atelier bevond zich op een historische industriële plek langs de Coupure, waar vroeger stoommachinefabriek ‘Van De Kerckhove’ had gestaan. In het atelier zelf werd vroeger de krachtigste stoommachine van België gebouwd.

Jan bleek een fantastisch figuur te zijn met een bijzonder boeiend levensverhaal: geneeskunde gestudeerd omdat zijn moeder aan kanker overleden was, een tijd in het buitenland gewoond, omdat hij zijn lief was gevolgd, een carrière als CEO en dan de keuze om een eigen bedrijfje met zijn broer op te starten, gebaseerd op een wederzijdse passie. Een bedrijfje ontstaan uit een uit de hand gelopen hobby. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goeie verkoper als Jan ben tegen gekomen. De passie voor zijn product spatte er gewoon vanaf. Geen flauwe verkooppraatjes, neen, een oprecht streven om een uniek product tegen een eerlijke prijs aan de klant aan te bieden. Het contrast met zijn timide broer Geert, Gents stadsecoloog (die heel even binnen sprong), kon amper groter zijn. Voor stiltes in het gesprek hoefde ik alvast niet te vrezen. 😉

We maakten alles in gereedheid om de dames van Pop In Gent te ontvangen. Jan maakte van de gelegenheid gebruik om de vloer nog snel af te spuiten. Wat ik persoonlijk niet zo’n goed idee vond. Zelfs met de reuze-aftrekkers die Jan ons ter beschikking stelde, kregen Florence en ik de vloer niet droog. En ik wist dat een stormloop van dames een hoop stof en vuil van de straat met zich mee zou brengen dat zou blijven plakken aan de natte vloer. Oh well.

Florence en ik hadden de taken verdeeld: zij zou de deelnemers opvangen aan de ingang van de winkel en hen de weg naar het atelier wijzen (doorheen de winkel en dan de trap op). Tot elf uur zagen we amper een zevental teams. Niet bepaald de overrompeling die in verwachtte. Niet dat ik me verveelde, want Jan liet me ruiken aan allerlei bijzondere extracten en toonde me trots zijn Laphroaig quarter cask. Ik proefde ook van hun befaamde huisgemaakte gin en vermouth. Ik ben niet echt een grote gin-drinker, maar de Ginderella viel me best mee. Al moet ik toegeven dat mijn voorkeur uitging naar de vermouth. Zalig lekker!

Zo rond elf uur wisselde ik van plaats met Florence, die zich ongetwijfeld een beetje zielig zat te vervelen op de parking van De Hopduvel, niet bepaald een bijzonder boeiende plaats, daar moet ik eerlijk in zijn. Het was er wel bijzonder druk: veel mensen die nog op zoek waren naar een cadeautje voor vaderdag, ongetwijfeld. Een paar keer werd ik op de parking aangesproken door mensen die vroegen wat al die oranje t-shirts in het straatbeeld te betekenen hadden. Ik legde hen graag het concept uit, maar stelde me ook wel de vraag waarom zo weinig Vlaamse dames zich ingeschreven hadden voor dit evenement. Als ruwe schatting zou ik zeggen dat zo’n 85 procent van de deelnemers Franstalig waren. Ik ontmoette tijdens de dag een paar Nederlandse en Waalse dames, maar Vlamingen, nope. Spijtig toch?

Memorabele momenten van de dag: de ontmoeting met een achternichtje van mijn pas bevallen vriendin die deelnaam aan de wedstrijd en het mengen van mijn eigen flesje gin (goed schudden om zuurstof toe te voegen!). Na een week zouden de smaken optimaal vermengd moeten zijn. Ik ben benieuwd!

Florence en ik wisselden nog één keer van plaats en dan zat onze taak erop. Stipt om 17u sloten we af en hielpen we Jan met het opruimen van zijn atelier. Vervolgens bracht ik de spullen terug naar de Stadshal van Gent, waar de finishlijn van de wedstrijd lag. Florence was achtergebleven in De Hopduvel om wat flessen drank te kopen, dus was ik al vertrokken om de deelnemerslijst zo snel mogelijk aan de organisatie te bezorgen.

Nadat ik mijn plicht gedaan had, zette ik me in het gras voor de Stadshal om wat te genieten van het zonnetje dat er eindelijk was doorgekomen. Terwijl ik zelf zat te twijfelen of ik nog wel zin had om naar het slotevenement te gaan, kreeg ik een berichtje van Florence dat ze te moe was om te blijven voor het afsluitend feestje en dat ze naar huis ging. Begrijpelijk, want ze was om half zes moeten opstaan. Ik voelde bij mezelf dat ik ook niet meer zoveel had, maar stelde de beslissing nog wat uit.

Eerst op zoek naar iets lekkers om te eten! Dat vond ik in de vorm van een heerlijke veganistische couscous bij de Greenway. Na al de gin en (vooral) vermouth dit ik in de namiddag gedronken had, leek het mij verstandig een flesje limonade bij mijn eten te drinken. Die heerlijke bloedsinaasappellimonade gaat er altijd wel in!

De zon die zich de ganse dag achter een dikke, grijze wolkenlaag had verschuild, scheen nu volop en ik wandelde op mijn gemak door de straten van Gent.

Ik trakteerde mezelf op een lekker ijsje van Crèmerie Gérard en hakte de knoop door: te moe voor een feestje waarop ik niemand kende. Ik nam de trein terug naar Berchem en keek op mijn gemak nog wat Netflix voor het slapen gaan.

Een fijne dag!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap