Zeven

Dat was het totaal aantal studenten dat vandaag is komen opdagen voor de inhaalles Koreaans (de vorige les werd immers geannuleerd vlak na de aanslagen in Brussel).

Laat ons zeggen dat ik in het geheel niet verbaasd was over deze bijzonder lage opkomst en laat mij meteen de redenen opsommen waarom dit zo was:

Aan een student vragen om een poll te organiseren op de facebook groep die slechts door een gedeelte van de leerlingen bezocht wordt en niet meteen barst van het leven: geen goed idee.
Op basis van een poll waaraan in totaal acht leerlingen hebben deelgenomen en waarvan de uitkomst fifty fifty was, beslissen om een inhaalles te organiseren: geen goed idee.
De laatste vrijdag van de paasvakantie via mail communiceren dat de inhaalles de maandag daarop zou plaatsvinden: geen goed idee.

Koreanen, het zijn voorwaar geen Japanners.

De leerkracht zelf scheen er alleszins niet van wakker te liggen dat er zo weinig volk was. Ze nam de gelegenheid te baat om het tempo flink op te drijven (“Now only the good students are here, I can finally teach at a higher pace”), iedereen om beurt aan bord te roepen om zinnetjes op te schrijven en mij mijn opstel te laten voorlezen voor de klas (jullie moeten je niet te veel voorstellen van dat opstel, hoor, niveau tweede studiejaar of zo) en er nog wat nieuwe grammatica door te rammen.

Onze leerkracht slaagt er elke keer opnieuw in mij te verbazen met haar pedagogisch verantwoorde aanpak. 😉

Expo ‘Van Salvador tot Dali’ in Liège-Guillemins

Deze zaterdagvoormiddag gingen we met de Spaanse les op een surreëel uitstapje. We kochten een B-dagtrip ticket voor de tentoonstelling ‘Van Salvador tot Dali‘ en spoorden van Leuven naar Luik.

Het station Liège-Guillemins van Calatrava is natuurlijk een surreëel gebouw op zichzelf. Alleen is het dood- en doodjammer dat dit architecturale kunstwerk er nu al zo vuil bij ligt. Van de tentoonstelling zelf had ik niet al te veel verwacht, maar er stond mij een aangename verrassing te wachten. Zeer knappe, goed opgebouwde tentoonstelling met veel meer werk van Dalí dan ik verwacht had. De man was niet alleen goed in zichzelf vermarkten, maar maakte vele iconische werken die net als de werken van Van Gogh en Picasso tot het collectieve bewustzijn horen.

Ik laat de beelden voor zich spreken.

Koreaans diner op Saint Patrick’s Day

Na het samen koken en het samen zingen, kon een gezamenlijk diner in een Brussels restaurant met de medestudenten niet uitblijven. De keuze viel op restaurant Hana, omdat dit uitgebaat wordt door échte Koreanen. We waren met z’n twaalven, maar voor ons eigen comfort (zogezegd om makkelijker naar het toilet te kunnen gaan) hadden de uitbaters beslist om ons per zes aan twee aparte tafels te zetten. Dat leek me niet echt gezellig, dus na wat aandringen van mijn kant werden beide tafels tegen mekaar geschoven. Toegegeven, ik heb een vrij kleine blaas, maar het lijkt me niet onoverkomelijk dat een paar mensen even moeten opstaan om mij door te laten om deze te ledigen. Rare jongens, die Koreanen.

Het eten was werkelijk uitstekend. Veel beter dan in het restaurant waar ik samen met mijn collega’s lunchte. Ik liet meteen wat mede-studenten kennis maken met de Koreaanse versie van umeshu, mijn favoriete pruimenlikeur. We hadden op voorhand onze menukeuze moeten doorgeven en onze gerechten verschenen met een schrikbarende snelheid op tafel. De bulgogi (불고기) was subliem. Alleen jammer dat ik mijn tong verbrandde in mijn enthousiasme om van dit heerlijke gerecht te proeven. Natuurlijk werd er kimchi als bijgerecht geserveerd. Ikke blij, natuurlijk.

Tijdens het eten informeerde ik bij mijn mede-studenten of er sommigen reisplannen naar Korea hadden. Er waren inderdaad een aantal mensen die aan het plannen waren voor 2017. Ik kreeg zelfs het aanbod om bij een groepje aan te sluiten, maar om heel eerlijk te zijn, lijkt het me leuker om deze ervaringen enkel met mijn vriend te delen. Hoe groter de groep hoe moeilijker het vaak is om tot een overeenstemming te kon over reisplannen. En ik zou graag willen dat deze reis even bijzonder wordt als onze twee reizen naar Japan.

Ik kon het niet laten om nog een dessertje te bestellen. De Koreaanse versie van mochi (찹쌀떡) sloot de maaltijd in stijl af. Omdat we al om 18.30u hadden afgesproken, waren we vrij vroeg klaar met tafelen. Een deel van de groep haakte af en koos ervoor om op een weekavond tijdig naar huis terug te keren. En zo bleef ik achter met nog vier andere mede-studenten. Zelf had ik met mijn vriend afgesproken dat ik hem en zijn collega’s zou vervoegen als het diner vroeg gedaan zou zijn. Hij zat samen met zijn collega’s Saint Patrick’s Day te vieren in The Meeting Point.

Dit zei ik ook zo aan mijn collega-studenten en tot mijn grote verbazing zagen ze het allemaal geweldig hard zitten om te komen meevieren. Ok, hoe meer zielen, hoe meer vreugd, uiteraard. En het bijkomende voordeel was dat één van mijn collega-studenten met de auto was en ons zo een fikse wandeling bespaard bleef. 😉

In The Meeting Point aangekomen reageerden de collega’s van mijn vriend lichtelijk verrast, maar wel vriendelijk. We schoven een tafeltje bij en maakten er één grote groep van. Al moet ik er wel eerlijk bij vermelden dat de groepen niet echt vlot mengden. De ruwe bolsters van de Polen, Litouwers en Roemenen zullen de ietwat fragiele meisjes uit mijn Koreaanse klas was afgeschrikt hebben. 😉 Polen zijn natuurlijk geen Aziaten, he. 😉

Verder was het een erg gezellige avond, die eindigde in een sprintje van mezelf en mijn vriend om de laatste trein te halen die ons vóór middernacht in Leuven zou brengen. 2016 is voorwaar het jaar van de treinsprintjes!

사랑해

Het blijft toch een speciaal geval, onze juffrouw Koreaans. Vandaag kregen we de uitslag van ons examen. Normaal zou je verwachten dat je dan een verbeterd exemplaar van je examen terug krijgt, zodat je kan leren uit je fouten. Aan zulk didactisch verantwoord gedoe doet onze juffrouw niet mee, hoor. Neen, in de pauze moesten we één voor één bij haar gaan in een ander lokaal om daar onze uitslag te vernemen. Ze heeft snel mijn punten gezegd (87,5%, heel blij mee, wetende dat 91% de hoogste score was en er mensen in mijn klas zitten die al enkele maanden in Korea gewoond hebben of een Koreaanse partner hebben) en vervolgens dat alles heel goed was, ik moest alleen op mijn uitspraak letten. Dat laatste weet ik zelf wel, maar eigenlijk oefenen we nooit op uitspraak en moet ik altijd thuis opzoeken hoe bepaalde woorden uitgesproken worden. Straks ga ik van pure miserie nog Koreaanse drama’s bekijken…

Haar grootste punt van kritiek voor de ganse klas was dat er teveel schrijffouten gemaakt werden op het examen. Iets wat mij vrij normaal lijkt als je een nieuwe alfabet onder de knie moet krijgen. Maar in plaats van klassikaal de meest voorkomende fouten te bespreken, moeten we het doen met zo’n algemene opmerking. Ze gaat nu elke week een dictee geven. Al een geluk dat we via democratisch stemming konden bekomen dat dit dictee niet zou meetellen voor het examen.

Oja, vandaag hebben we de dagen van de week geleerd, met onderstaand filmpje als didactisch materiaal:

PS: De titel van deze post is ‘I love you’ in het Koreaans.

Como agua para chocolate – Laura Esquivel

De eerste klassieke roman die ik volledig in het Spaans gelezen heb. Ik had al wel eerder Spaanse boeken gelezen, maar dat waren altijd jeugd- of kinderboeken. Alweer een horde genomen!

Echt genoten van deze roman trouwens, al moest ik er wel regelmatig een woordenboek bij nemen om al de culinaire termen die de schrijfster gebruikt, op te zoeken. Dit boek is namelijk opgevat als een receptenboek. Elk hoofdstuk begint met een recept uit de traditionele Mexicaanse keuken en de bereiding van de gerechten komen uitgebreid aan bod doorheen elk hoofdstuk. Heel boeiend om wat bij te leren over de culinaire geneugten van het vroegere Mexico. Dat het boek geschreven is in de magisch realistische stijl is een extra pluspunt. Sinds mijn kennismaking met schrijvers als Isabel Allende en Gabriel García Márquez, ben ik fan.

Het hoofdpersonage, Tita, wordt geboren in de keuken en is zowat voorbestemd om een erg begaafde kokkin te worden. Wanneer ze op vijftienjarige leeftijd verliefd wordt, verbiedt haar moeder haar echter te huwen met haar grote liefde Pedro. En wat nog erger is: haar moeder biedt Pedro de hand aan van haar oudere zus Rosaura, Tita veroordelend tot een leven in de keuken, in dienst van haar tirannieke moeder. Waarom een moeder zo wreed zou zijn ten opzichte van haar eigen dochter, ontgaat me volledig, maar deze premisse levert wel een meeslepende roman op. De scène waarin de oudste zus, Gertudis, in vuur en vlam gezet door een recept met rozenblaadjes dat Tita bereid heeft, naakt rennend door de velden, gekidnapt wordt door een revolutionair, is één van de hoogtepunten van het boek.

En hoewel je het Tita van harte gunt, een happy end is er voor het hoofdpersonage helaas niet bij. Te herlezen als mijn Spaans nog wat beter is.

Twee uur

Zo lang hebben mijn examenpartner en ikzelf staan schilderen in het Korean Cultural Center in Brussel alvorens we ons mondeling examen mochten afleggen. En toen het dan eindelijk onze beurt was, duurde heel het examen amper tien minuten. En dat terwijl ik in de voorgaande lessen aan de leerkracht nog de bijzonder praktische suggestie gedaan had om elke groepje een uur toe te wijzen, anticiperend op een dergelijk scenario. Maar neen, dat was waarschijnlijk te voor de hand liggend. Grr. De volgende keer maak ik zelf een lijst op, als zij het niet doet.

Twee uur van mijn leven die ik nooit meer terug krijg. Ik ben er nog altijd slecht gezind van.

Hectische weken

Amai, januari is stevig uit de startblokken geschoten. Nu is januari sowieso altijd wel een drukke maand, maar dit jaar zijn er toch verschillende records gesneuveld, denk ik. Een combinatie van veel conflicterende deadlines op het werk met sollicitatiegesprekken voor de vervanging van één van mijn medewerkers die ons helaas gaat verlaten en daar dan nog eens de jaarlijkse taalcursusexamens bovenop. Omdat het vijfde jaar Spaans niet voldoende uitdaging vormt, besloot ik me dit jaar in te schrijven voor de wereldtaal Koreaans. 😉 Nu, begrijp me niet verkeerd, ik doe beide talen erg graag, maar toch nét iets minder op het moment dat er gestudeerd moet worden. Gelukkig heeft één van mijn mede-cursisten Koreaans zijn tijd gestopt in het maken van een heel goeie Memrise cursus om de woordenschat onder de knie te krijgen. Ideaal om te studeren op de trein.

Deze vrijdag was de zoveelste dag op rij dat mijn middagpauze opgeofferd werd om verder te werken. Met één hand typen aan een belangrijke nota en met de andere hand je eten in je mond proppen. Niet zo gezond, ik weet het wel, maar aan de andere kant krijg ik er ook een kick van wanneer onmogelijke deadlines toch gehaald worden. En alhoewel ik nog geen uitslagen heb, zijn alle examens goed verlopen. Nog even doorbijten voor de laatste sollicitatiegesprekken en het mondelinge examen Koreaans volgende week en januari is alweer voorbij.

Dat ging alweer ongelooflijk snel!

Tellen in het Koreaans!

Ook een manier om mijn Sino-Korean counting te herhalen. 😉

Pech onderweg

Een nieuw jaar, een nieuwe NMBS-staking. Veruit het merendeel van mijn collega’s kozen voor thuiswerk, maar ik wilde per sé naar Brussel sporen om toch maar niet de eerste les Koreaans van 2016 te missen. Ok, eerlijk is eerlijk, ik had ook op een ongoddelijk vroeg uur kunnen opstaan om samen met mijn vriend in de file richting Brussel te gaan staan, maar mijn nachtrust is mij lief en dan wacht ik nog liever een half uur in het station van Leuven. Natuurlijk verdween de trein die ik op railtime gespot had van het scherm van zodra ik in Leuven station arriveerde en werd de volgende ook afgelast. Gelukkig kwam de trein van 9.09u die over de luchthaven naar Brussel spoorde er wel door. Te laat op het werk, maar weinig collega’s om daar iets op te zeggen. 😉

De rest van de dag verliep bijzonder rustig, met als hoogtepunt de Japanse noedelsoep lunch. Een ideale dag om wat CV’s te lezen! Maar 56 kandidaten voor de vacature in mijn team. Ik had er eerlijk gezegd meer verwacht. Maar goed, niet dat ik klaag. Honderden CV’s doorploegen is niet meteen mijn favoriete hobby.

Omdat ik het niet wilde riskeren om na de les Koreaans (die tot 21.15u duurt) geen trein meer terug richting Leuven te hebben, sprak ik met mijn vriend af dat hij me na de les zou komen ophalen. Hij ging na zijn werk iets gaan eten met een collega terwijl ik op Koreaanse zinsconstructies zwoegde. Tijdens de pauze kwam ik erachter dat één van mijn mede-cursisten ook richting Leuven moest. Zij vreesde net als ik geen trein terug meer te hebben. Natuurlijk bood ik haar een lift aan. Steeds bereid om mijn medemens de chauffeur-diensten van mijn vriendje aan te bieden. 😉

Stipt op tijd stond mijn vriendje ons op te wachten aan de uitgang van het Korean Cultural Center (mad love voor het beste vriendje van de hele wereld). Wat een rustig ritje met drie op een filevrije autosnelweg moest worden, draaide echter anders uit. In de buurt van Woluwe reden we op (waarschijnlijk) een stuk metaal dat op de weg lag. Ons rechtervoorwiel ving de schok op, maar mijn vriend voelde meteen dat er iets niet in de haak was. Vlak na de klap zagen we dat links en rechts nog een stuk of vier auto’s met knipperlichten langs de weg stil stonden. Wellicht allemaal op hetzelfde stuk gereden. Mijn vriend had de wagen nog volledig onder controle, dus reed hij een beetje verder om de wagen op de pechstrook te parkeren, zodat we veilig konden uitstappen (gekleed in onze fluovestjes) en de schade konden opnemen. Mijn collega-cursist zal zich haar lift richting Leuven ook anders voorgesteld hebben. 😉

Terwijl mijn vriend de schade bekeek, belde ik naar de politie om te melden dat er een brokstuk op de weg lag dat wellicht al een stuk of zes platte banden veroorzaakt had. Een tiental meter achter ons stonden twee Franstaligen op dezelfde pechstrook, ook met schade aan hun wagen. Ondertussen probeerde mijn vriend stoer te zijn en het reservewiel uit de koffer te halen. Verder dan het wiel uit de koffer halen zijn we echter niet geraakt. Na een blik op de krik, besloten we toch maar wijselijk onze pechbijstand op te bellen. De Franstaligen deden hetzelfde, want zij hadden meer schade dan enkel een platte band. Bij ons leek het op het eerste gezicht nogal mee te vallen, maar we sloegen het aanbod van onze twee Franstalige lotgenoten om het wiel te vervangen toch maar af.

Terwijl ik ons droevig lot deelde op sociale media, wachtten wij op de VAB. Ere wie ere toekomst, de wagen van de VAB arriveerde sneller dan de politie. Na nog geen kwartier wachten, stonden ze er. (Dat kwartier doodden we de tijd door de Koreaanse instructies op de krik te ontcijferen.) De schade aan onze band bleek makkelijk gerepareerd te kunnen worden. Hadden we dat reservewiel helemaal voor niks uit de koffer gehaald! Een paar minuten na de eerste takelwagen van de VAB volgde de tweede, voor onze onfortuinlijke lotgenoten. De schade bij hen bleek aanzienlijk groter te zijn: een gebroken vooras, dus hun wagen moest getakeld worden.

Ik moet zeggen dat we heel vriendelijk en professioneel geholpen werden door de VAB. Supersympathieke mannen die met een kwinkslag onze wagen repareerden. Mijn collega-cursist was ook danig onder de indruk van het incident, want ze stopte gewoon niet met praten en ik ondertussen iedereen op de sociale media geruststellen dat we ok waren. 😉

Uiteindelijk waren we rond 22.45u in Leuven. Alweer een avontuur rijker. Eens opzoeken hoe je platte band zegt in het Koreaans.

Een bijzondere zaterdag

Of hoe vaak bent u op één en dezelfde dag naar een trouw, een kerstfeest en een verjaardagsfeest geweest?

Een overzichtje van deze bijzondere dag.

Zaterdag 19 december schoot uit de startblokken om kwart na negen (de eerste stipte Spanjaard, ik moet hem of haar toch nog tegen komen). Onze juffrouw was verhinderd voor de les, maar had voor een alternatief programma gezorgd. Een zeer sympathieke Spanjaard uit Jerez de la Frontera zou ons de komende drie uur wat bijleren over de flamenco. Tot mijn grote schande moet ik bekennen dat mijn kennis over deze traditionele muziek- en dansvorm uit Andalusië zeer beperkt is. Gelukkig bleken mijn medeleerlingen al even onwetend als ikzelf. Het werden drie ongemeen boeiende uren. Onze Spanjaard was een rasverteller gepassioneerd door flamenco. We leerden verschillende types herkennen en verdiepten ons (een beetje) in de geschiedenis van gitanos en flamenco. Ik had persoonlijk niet verwacht dat het verhaal van de flamenco me zo zou meeslepen. Als ik mijn vriend ooit weet over te halen om samen naar Andalusië te reizen, wil ik zeker naar een flamenco-optreden gaan (een écht optreden, niet zo’n tourist trap).

Na de les fietste ik als de bliksem naar het stadhuis van Leuven alwaar onze vrienden elkaar om 12.30u het jawoord zouden geven. Het was een huwelijk uit praktische overwegingen (over drie maanden emigreren ze naar San Francisco en het papierwerk is allemaal net iets makkelijker als beide partners een ring aan de vinger hebben), maar dat nam niet weg dat mijn vriend en ik er toch op stonden om hun proficiat te wensen met een boeketje bloemen. Bruid en bruidegom straalden en zagen er ongelooflijk relax uit. Zo’n quickie wedding in besloten kring is duidelijk goed om de stressniveaus onder controle te houden. Ze zullen al genoeg aan hun hoofd hebben met het regelen van hun verhuis naar San Fran.

Na afscheid genomen te hebben van bruid en bruidegom en hun familie gingen we snel langs de Domo om een zwarte bedovertrek te kopen. Een bestelling van een collega op het werk die nergens anders haar gading vond. Tien minuten later stonden we alweer buiten en racete ik nog snel naar de Standaard Boekhandel voor een boekenbon. Kwestie van niet met lege handen naar het verjaardagsfeestje van deze avond te moeten gaan.

In sneltempo stak ik een boterham binnen om meteen daarna te vertrekken richting Kempen voor het kerstfeest van de ouders van mijn vriend. Eerst maakten we een tussenstop bij de opa van mijn vriend. De arme man gaat gebukt onder de typische ouderdomskwalen (gehoorverlies en maculadegeneratie) die maken dat ook de laatste geneugten van het leven (naar muziek luisteren en boeken lezen) voor hem hoe langer hoe moeilijker worden. Heel erg, want mentaal is hij nog helemaal bij de pinken. Ik hoop dat de geneeskunde voldoende geëvolueerd is om deze kwalen te bestrijden tegen dat ikzelf op leeftijd ben.

Het kerstfeest bij de ouders van mijn vriend verliep volgens het alom gekende stramien: aperitief, hapjes, eten voor de kindjes, cadeautjes uitpakken (godzijdank in de vorm van een Secret Santa, waardoor iedereen maar één cadeau hoeft te voorzien), de kinderen in bed steken, de volwassenen die een zucht van verlichting slaken en vervolgens zelf aan de feesttafel kunnen gaan. De kinderen waren hyperenthousiast, vooral over de cadeautjes, natuurlijk. Het inpakpapier vloog naar alle kanten. Hun glanzende ogen herinnerden mij eraan hoe ver mijn eigen jeugd ondertussen achter mij ligt. Mijn enthousiasme over cadeautjes is al een tijd uitgedoofd, daarom vraag ik al jaren hetzelfde: een Unicef Happy Pack, omdat er nu eenmaal mensen zijn die zo’n cadeau beter kunnen gebruiken dan ikzelf.

Omdat de groep genodigden dit jaar wat groter was, hadden de ouders van mijn vriend koude schotels besteld. Een geweldig idee, want ik ben meestal maar matig enthousiast over de resultaten van hun kookkunsten. De koude schotels waren van die heerlijk ouderwetse schotels, zoals ik die mij nog herinner van in mijn jeugdjaren. Hoera voor tomaat garnaal, gerookte zalm, forel, rosbief, hespenrolletjes met asperges, gevulde eitjes en gekookte bloemkool! Die dikke toef mayonaise verwijderde ik probleemloos van de tomaat garnaal en ik liet het mij smaken.

Het dessert sloeg ik dit jaar over en ik beperkte mij tot één glaasje wijn bij het diner. Ik zou immers BOB spelen. (De laatste tijd al genoeg alcohol binnen gekapt.)

Terug in Leuven dropten we onze cadeaus af op ons appartement en sprongen we op de fiets richting Oude Markt alwaar een collega een feestje gaf voor haar dertigste verjaardag. Zo’n memorabele verjaardag moet in stijl gevierd worden natuurlijk! Het was voor mij de eerste kennismaking met ‘t Gewelf, een zeer leuke feestruimte onder de Barvista. Langer dan een uur bleven we niet. Het was al een vermoeiende dag geweest en ik sukkelde met een erg vervelende verkoudheid. (En om heel eerlijk te zijn, was de muziek ook niet helemaal mijn stijl, want ik had eigenlijk wel zin om te dansen.)

Al een geluk dat we zondag konden uitslapen!

Yet Another Blog

Life on my side

taal