Van Brussel over Milaan naar Lugano – 22 november 2019

Om mijn vlucht van 11.55u in Zaventem te halen, heb ik vandaag een dagje verlof genomen. Wat niet wegneemt dat ik stiekem nog wat mails beantwoord, want het drukke jaareinde staat weer voor de deur en ik kan me eigenlijk geen vrije dag permitteren. Aan de andere kant had ik ook weinig zin om bijna dubbel zo veel voor een latere vlucht te betalen. Het is duidelijk dat voor vluchten van Brussel naar Milaan andere tarieven gelden van voor Brussel naar Genève. Ik vlieg op Milaan om van daaruit de trein naar mijn eindbestemming Lugano te nemen. Mijn vriend is immers een ganse week in Lugano om daar de nieuwe supercomputer van zijn werk in gang te sjotten. En het leek ons wel leuk om daar een weekendje Lugano aan te koppelen.

Voor één keertje verloopt mijn vlucht zonder problemen. En ook de trein van Malpensa naar Lugano Paradiso brengt mij stipt op tijd op mijn bestemming. Ik kan het zelf amper geloven! Tot zover mijn geluk, want in Lugano wacht mij een verschrikkelijk rotweer en dat terwijl ik de zon heb achtergelaten in België. Het regent zo hard dat ik mijn plannen om wat te gaan wandelen langs de oever van het meer opberg en mij met mijn laptop in de lobby van Hotel Admiral nestel. Ik krijg het echter al snel te koud en keer terug naar mijn kamer alwaar ik de thermostaat probeer te overtuigen dat het in de kamer écht geen 22 graden is, zoals deze aangeeft. Dus kruip ik maar onder de dekens om daar verder op mijn laptop te werken.

Mijn vriend komt aan rond 20.50u. Te laat om nog een uitgebreide zoektocht aan te vatten om iets te eten. Dus maken we het onszelf makkelijk en gaan we naar de Italiaan om de hoek. Ik bestel ossobuco omdat dit bij de specialiteiten van het huis staat, maar ik ben duidelijk vergeten dat ik ossobuco eigenlijk helemaal niet zo’n fantastisch gerecht vind, ondanks het feit dat dit een klassieker is. Niet dat de ossobuco van Ristorante Paradiso slecht is, gewoon niet echt mijn ding. De moelleux daarentegen kan wel op mijn goedkeuring rekenen. Serieus, gesmolten chocolade? What’s not to love?

Omdat het al zo laat is, kruipen we vlak na het eten in bed. Ik ben echt doodop. Vreemd dat je van een halve dag reizen zo moe wordt. Veel meer dan in een vliegtuig en op een trein gezeten heb ik nochtans niet gedaan…

Kerstsfeer in Genève, feestgedruis in Aubonne

Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat het al van de zomervakantie geleden was dat ik nog eens naar Genève vloog (die reisverslagen hebben jullie trouwens nog te goed, dat komt ervan als je werkdagen draait van meer dan tien uur per dag). Maar dit weekend had ik wel een heel goeie reden om mijn valies te pakken: onze vrienden hadden ons uitgenodigd om samen met hen hun vijftienjarig huwelijk te vieren.

Het weekend begon iet of wat in mineur: één of andere onverlaat heeft vrijdagavond bij het verlaten van het vliegtuig in Genève mijn ballotin met 750 gram Neuhaus pralines gepikt. Toegegeven ik was ze eerst zelf vergeten, maar mijn eurocent viel net op het moment dat ik uit het vliegtuig stapte. Natuurlijk moest ik even wachten tot de stroom afstappende passagiers verminderde, alvorens ik terug op het vliegtuig kon om de zoektocht in te zetten. Helaas geen spoor van mijn pralines. Ik kan maar hopen dat de dief ervan genoten heeft… Tot zover mijn voornemen om de feestvarkens echte Belgische pralines cadeau te geven.

Zaterdagochtend sliepen we een beetje uit en gingen we rond het middaguur naar de kerstmarkt van Carouge. Veel stelde de kerstmarkt niet voor, moet ik toegeven. Eerder een gewone markt met wat extra kraampjes met prullaria en een kerstman op stelten. Er was zelfs niet overdreven veel volk. Als je echt een fabuleuze kerstmarkt wil zien, raad ik je aan om naar Montreux te gaan. Maar goed dat onze verwachtingen niet al te hoog waren en gelukkig was de patate à la montagnarde zeer lekker!

Na die patat konden we er weer even tegen en wandelden we op ons gemak terug naar de flat van mijn vriend, terwijl we onderweg getrakteerd werden op een mooie Zwitserse regenboog.

Rond een uur of vier vertrokken we met onze bagage naar station Genève-Cornavin. Van daaruit namen we de trein naar Allaman en vervolgens de bus naar Aubonne. Om optimaal van het feest te kunnen genieten, hadden we een kamer geboekt in Auberge du Lion d’Or . Aangezien het ons een strak plan leek eerst een stevige bodem te leggen alvorens ons in het feestgedruis te storten, dineerden we in het uitstekende Italiaanse restaurant Il Circolo. Heerlijke risotto, meer is er niet nodig om mijn hart sneller te laten kloppen.

Vanaf het restaurant was het een kwartiertje wandelen naar het prachtige huis van onze vrienden mét uitzicht over het Meer van Genève. We werden enthousiast welkom geheten door het feestkoppel en hun drie kinderen. Het was een blij weerzien, want alweer van begin dit jaar geleden dat we elkaar nog eens gezien hadden. Mijn vriend en ik waren, naast onze vrienden, het enige Belgische koppel aanwezig. Verder waren er Britten, Italianen, Russen, Fransen,… Naar goede gewoonte waren de Zwitsers weer dik in de minderheid. Buiten onze vrienden kenden we niemand op het feest, gelukkig was het verrassend gemakkelijk om aansluiting te vinden bij een groepje en leerden we heel fijne mensen kennen.

We genoten van de heerlijke prosecco en lekkere hapjes, ons gepresenteerd door de kinderen. Later op de avond lieten we ons zelfs verleiden tot een kleine salsademonstratie. Zo leuk om nog eens de beentjes te kunnen losgooien. Daarna kwamen de meer toegankelijke muziekgenres aan bod en kregen we gezelschap van de andere gasten op de dansvloer. Uiteraard sloten we het feest af in de vroege uurtjes. Blij dat we maar een kwartier moesten stappen naar onze hotelkamer…

De dag nadien ontbeten we op het laatst mogelijke moment in ons hotel. Het ontbijt stelde helaas niet veel voor. Wat brood, kaas en yoghurt. Nuja, we hadden de dag voordien al hapjes genoeg gegeten, dus veel honger hadden we niet. Na uitgecheckt te hebben, begaven we ons opnieuw naar onze vrienden. Die hadden ondertussen bijna al de vuile vaat en rommel van de avond nadien weggewerkt. Wij konden enkel nog een beetje helpen met de overtollige drank naar de kelder te dragen. Voor de lunch toverde onze vriend een gezond slaatje met vis op tafel. Waarbij we stiekem nog een glaasje wijn dronken en genoten van een Zwitserse praline. Ach, het was een feestelijk weekend voor iets, nietwaar?

Om toch nog iets gezond te doen, maakten we samen met de kinderen een wandeling door de winterse wijngaarden van Aubonne. Het weer viel beter mee dan verwacht en we kregen zelfs een streepje blauwe lucht te zien. De kinderen zeurden een beetje (moe van het late opblijven de dag voordien), maar het deed deugd om even buiten te zijn.

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en spoorden we van Allaman rechtstreeks naar de luchthaven, waar mijn vriend en ik (alweer) Italiaans aten. Vervolgens nam ik afscheid en begaf ik mij naar de security. Aan alle mooie liedjes komt een einde.

De Zürich trip samengevat

Ik weet het, ik kijk weer tegen een historische achterstand aan, hier op mijn blog. Maar bij deze, voor de liefhebbers: een overzichtje van alle Zürich reisverslagen.

Zürichsee en Rapperswil – 2 juni 2019

Laatste ontbijt in het Platzhirsch hotel. Ik moet zeggen dat ik dat niet zo erg vind. Elke dag de keuze hebben uit drie dezelfde kazen en een hardgekookt ei begint op den duur wat tegen te steken.

We maken onze valiezen en checken uit. Tot onze verbazing is het een heel gedoe om onze valiezen achter te laten in het hotel. Blijkbaar is er geen aparte ruimte waar deze achter gelaten kunnen worden en zetten ze de valiezen gewoon in de ontbijt/restaurant/bar-ruimte. De nogal onvriendelijke mevrouw die ook het ontbijt verzorgde, deelt ons mee dat we de valiezen vóór 16u moeten komen ophalen. Wij hebben een boottochtje op de Zürichsee gepland, dus voor ons is dat te vroeg. We blijven aandringen en uiteindelijk haalt ze haar schouders op. Hmm, ok, laten we hopen dat we deze avond nog valiezen hebben…

We trekken het ons niet aan en wandelen naar het vertrekpunt van de boottochten op de Zürichsee. We willen een uitstapje maken naar de andere kant van het meer: naar Rapperswil en Insel Ufenau. We moeten redelijk wat geduld uitoefenen alvorens we onze tickets voor de boot kunnen bemachtigen. Echt, die rij aan het loket gaat niet vooruit. Het is iets wat ons blijft verbazen: de ongelooflijke traagheid van Zwitsers. In België ben je overal minstens twee keer zo snel bediend.

De zon is ons nog steeds goed gezind en ik kijk uit naar een boottocht van ongeveer twee uur op het mooie meer van Zürich. We weten een goed plekje op het voordek te bemachtigen en zien aan onze rechterkant de plekken voorbij glijden waar we gisteren gewandeld hebben. De boot stopt onderweg een paar keer om mensen op en af te laten stappen, maar wij blijven zitten. Vlak voordat we bij Insel Ufenau aanmeren, beslissen we deze stop toch maar over te slaan. We vermoeden sterk dat we te weinig tijd hebben om dit eilandje te combineren met eindhalte Rapperswil en uiteindelijk willen we liever naar Rapperwil.

Rapperswil is een charmant dorpje met een prachtige burcht, een klooster en pittoreske oude straatjes. Op het moment dat wij er aanmeren, wordt Rapperswil helaas helemaal overspoeld door een iron man race. Ik moet zeggen dat ik er zelf niet het nut van inzie om je lichaam tot zulke extreme inspanningen te dwingen, maar aan de andere kant heb ik wel respect voor de lopers die ons voorbij zoeven. Het is erg warm, geen ideale omstandigheden voor zo’n wedstrijd.

We klimmen meteen naar de burcht op de heuvel. De burcht is helaas vandaag uitzonderlijk gesloten. Waarschijnlijk om wille van de iron man race. Ach ja, geen erg, wij genieten wel van het mooie uitzicht en de vlak bij de burcht gelegen rozentuin. Om de rozentuin te bereiken moeten we een steile trap afdalen. De trap is echter in gebruik door een kerel die zowaar de trap van boven naar beneden helemaal af stuitert met zijn fiets. Ik hou mijn hart vast, maar hij raakt heelhuids beneden zonder op zijn gezicht te gaan. Knap staaltje van stuurmanskunst.

Voor de lunch belanden we op het terras van restaurant Rathaus. Een superfijne ontdekking. Het is ondertussen erg warm geworden en we smeren als een gek zonnecrème om niet te verbranden. Het is prettig toeven onder de parasols van het terras van restaurant Rathaus en ik geniet van de heerlijke risotto met asperges en de lekkere witte wijn.

Omdat het zo warm is, doen we het rustig aan. We zoeken een plekje waar ze gelato verkopen en lopen door de spoorwegtunnel onder de treinsporen naar de oever van het meer. Aan de oever stikt het van de zonnebadende mensen. Wij hebben echter een andere doel: de langste houten brug van Zwitserland. Helaas hebben we te weinig tijd om de brug helemaal af te lopen, want we mogen onze boot niet missen. Ik vlieg immers vanavond terug naar België en het zou stom zijn mijn vliegtuig te missen.

Het is jammer dat we maar een paar uur hebben kunnen doorbrengen in Rapperswil, misschien hadden we deze uitstap eerder moeten plannen. Maar ach, dan hebben we nog iets om voor terug te komen, nietwaar? Het is superwarm tijdens de terugtocht op de boot en we zweten wat af. Doet me denken aan onze boottocht naar Yvoire van bijna een jaar geleden.

Wanneer we opnieuw vaste grond onder de voeten hebben, wandelen we op het gemak terug naar het hotel, waar onze valiezen mooi op ons staan te wachten ondanks het feit dat het later is dan 16u. We hebben nog wat tijd over en drinken iets op het terras van ons hotel. Ik bega de vergissing om een ijsthee te bestellen die één, niet huisgemaakt is en twéé, veel te zoet is. En ook de mint julep van mijn vriend smaakt minder lekker dan degene die ik bij aankomst in Zürich dronk.

Tijd om naar het station te vertrekken om de trein naar de luchthaven te nemen. Ik ben ruimschoots op tijd en check mijn valies in. Ik ben net voorbij het eerste poortje om naar de security te gaan, wanneer ik besef dat ik vergeten ben mijn laptop uit het voorste vak van de koffer te halen en in mijn fototoestelrugzak te steken. Damn. De laptop staat in standby en dat kan een potentieel gevaar opleveren in het ruim van het vliegtuig.

Ik meld mijn probleem aan de beambte bij het poortje maar die zegt dat er niets meer aan te doen valt. Ik weet hem echter te overtuigen dat ik toch wil proberen de laptop nog terug te halen. Ik heb mijn valies nog maar pas ingecheckt en ik wil geen neergestort vliegtuig op mijn geweten hebben. Ik keer dus terug en wend mij tot een zeer vriendelijke beambte van Swissair (ik moet zeggen dat ik stiekem blij ben dat dit een Swissair vlucht is). Ze luistert naar mijn probleem, scant mijn bagagetag in en zegt me dat ze mijn koffer terug zullen laten komen.

Voordat het zover is, moet ik nog een hele tocht afleggen, naar de lost and found in een bepaalde terminal, daar aanbellen en dan wachten aan bagageband 21. En jawel, ik ben nog maar net daar aangekomen of mijn valies komt geheel eenzaam de band opgerold. Opgelucht haal ik de laptop eruit en vraag me vervolgens af hoe ik mijn valies nu terug in het systeem krijg. Ik ga naar een andere lost and found beambte en die brengt mijn valies ergens naar een geheim luik et voilà, de valies is weer op weg om hopelijk bij het juiste vliegtuig uit te komen.

Uiteindelijk heb ik in totaal een half uur of zo verloren, dat vind ik persoonlijk heel goed meevallen. Erg onder de indruk van de efficiëntie van de luchthaven van Zürich. Benieuwd of dat in Zaventem zo vlotjes zou verlopen.

Opgelucht dat ik mijn laptop kon recupereren, ga ik opnieuw naar het poortje waar ik al een keer door geweest ben en waar je je boarding pass moet scannen. Uiteraard krijg ik de boodschap dat mijn boarding pass een duplicaat is. Gelukkig doet de norse dame aan het poortje niet moeilijk en laat ze me erdoor.

Ik geraak vlot door security en dan is het nog een flink eind stappen naar de gate. Zürich is echt een enorme luchthaven.

Bij terugkomst in Zaventem rolt tot mijn opluchting mijn valies mooi van de bagageband. Eind goed, al goed. Een treinrit later ben ik alweer terug in Leuven. Al bij al nog op een redelijk uur.

Zürich is echt een stad die mij aangenaam verrast heeft. Zeker de moeite van een bezoek waard.

Uetliberg – 1 juni 2019

Opgestaan met het nieuws over de Virginia Beach shooting. Ons gesprek met de Amerikanen gisteren blijkt zowaar profetisch geweest te zijn. Ongelooflijk dat een land dat zich het machtigste land ter wereld noemt, er niet in slaagt deze massa shootings onder controle te krijgen. En dat terwijl de oplossing zo voor de hand ligt: een strengere wapenwetgeving. Fuck the NRA.

Vandaag hebben we een uitstapje naar de Uetliberg gepland, een beetje de Mont Salève van Zürich. Een treinrit van amper twintig minuten brengt ons van Zürich Hauptbahnhof naar de 873 meter hoge Uetliberg. Een paar minuten later staan we al boven op de (betalende) uitkijktoren te genieten van het uitzicht op Zürich en de bergen rondom ons.

Het is nog steeds schitterend weer, ideaal voor een bergwandeling. We wandelen in de richting van Felsenegg met de Zürichsee aan onze linkerkant. De wandelpaden zijn breed en helemaal niet steil. Het is duidelijk dat de Zwitsers ernaar streven om deze plek voor zoveel mogelijk mensen toegankelijk te maken.

Onze middagpauze brengen we door op het terras van Uto Staffel, volgens hun website het hoogste gelegen restaurant van Zürich. Of dat klopt weet ik niet, maar het uitzicht was er alleszins fenomenaal en het eten heel lekker. Mijn risotto met zalm was heerlijk en mijn vriend was ook zeer te spreken van zijn beefburger.

We zetten onze wandeling verder naar Felsenegg. Onderweg stoppen we even bij de plek waar de parapenters van de heuvel springen. Het zijn duidelijk de ideale omstandigheden om te vliegen, want de ene na de andere gaat de lucht in. In restaurant Felsenegg lassen we onze volgende rustpauze in (dat terras ziet er gewoonweg té geweldig uit). Ik drink een flesje Rivella om mijn vochtniveau weer op peil te brengen en we besluiten vervolgens nog een kleine extra wandeling naar Buchenegg aan ons uitstapje te breien. Buchenegg is een klein dorpje waar duidelijk niet veel te beleven valt. We maken de lus rond en komen opnieuw in Felsenegg uit. En ja, we kunnen opnieuw de verleiding van het prachtige terras niet weerstaan. We drinken een glaasje wijn en omdat het ons zo smaakt en het uitzicht zo prachtig is, nog een tweede. Zowel de chasselas als de riesling zijn uitstekend.

Om de ganse wandeling terug te vermijden (het is ondertussen al 18u) nemen we in Felsenegg de Lufstseilbahn (aka funiculaire) naar Adliswil. Beneden aangekomen moeten we enkel de mensen volgen om bij het station van Adliswil uit te komen. Een beetje later komt onze trein aan en hup, een half uurtje later staan we alweer in het Hauptbahnhof. Echt, het openbaar vervoer in Zwitserland is geweldig.

Omdat mijn vriend zin in Thais heeft, zoek ik op tripadvisor een goed Thais restaurant op. Het restaurant is een stukje stappen van de Hauptbahnhof, maar uiteindelijk blijkt Kinkhao een geweldig ontdekking. Kinkhao is een verrassend modern restaurant waar alle klanten plaatsnemen aan lange tafels, met het idee de klanten aan te moedigen gesprekken aan te knopen met je buurman of buurvrouw. Daar hebben wij eerlijk gezegd niet zo heel veel zin in, dus we zoeken ons een plekje aan het uiteinde van zo’n lange tafel. Je kan kiezen uit hoeveel gangen je menu bestaat, maar je moet wel eten wat de pot schaft. En jawel, ook hier heeft foodsharing zijn intrede gedaan: de meeste gerechten die we krijgen, zijn te verdelen onder ons tweetjes. Uiteindelijk gaan we voor de zesgangenmenu. Lekker, maar in combinatie met ons toch vrij copieuze middagmaal ietwat te veel. De gerechten zijn echter om duimen en vingers af te likken. Beste pad thai die ik ooit gegeten heb. Wat een verwennerij!

Na deze superavond keren we terug naar het hotel. Morgen is het al onze laatste dag in Zürich. Snik.

Zürich-West Food Tour – 31 mei 2019

Ontbeten met kaas en een felgekleurd hardgekookt eitje (het lijkt hier wel alle dagen Pasen) en vervolgens de dag goed ingezet met een uitgebreide vrijpartij.

Onze tweede dag op verkenning in Zürich beginnen we met een bezoek aan de Grossmünster. Voor een bescheiden toegangsprijs mogen we de toren beklimmen. 187 treden later genieten we van een fabuleus uitzicht over het zonovergoten Zürich. Spijtig genoeg is het ook in de Grossmünster niet toegestaan foto’s te nemen van het interieur. Ik snap eerlijk gezegd echt niet waarom. Het is niet dat er nog auteursrecht geldt op de tentoongestelde kunstwerken.

Mijn vriend en ik zijn allebei gefascineerd door een deurtje in het midden van de kerk. Het is onduidelijk wat er zich achter dit deurtje bevindt. Buiten een plakkaatje dat aangeeft dat wat er zich ook achter de deur bevindt, opent om 12u, vinden we geen info. We oefenen tien minuutjes geduld uit en stipt om twaalf uur treden we binnen. We beklimmen een trap en komen terecht in een plek boven het middenschip van de kerk waar de tentoonstelling ‘Getruckt zů Zürich’ te bewonderen valt. De tentoonstelling toont een prachtige collectie oude gedrukte bijbels, met zeer gedetailleerde uitleg én de mogelijkheid om tot in de details in te zoomen op de digitale replica’s van de bijbels. Zeer boeiend en we komen weer wat meer te weten over de fameuze Zwingli en de reformatie in Zwitserland.

Het is nog steeds schitterend zonnig weer en we kunnen de verleiding niet weerstaan om te aperitieven met een glaasje rosé op het terras van het Rathaus Café aan de oever van de rivier de Limmat. Omdat we in de namiddag een food tour geboekt hebben, houden we het op een zeer bescheiden lunch: we kopen een hartige pannenkoek met kaas en spinazie aan een foodtruck vlakbij ons hotel.

Na een kleine stop in ons hotel vertrekken we te voet naar Zürich-West waar onze food tour begint om 16u. Een wandeling van iets meer dan een half uur. We zijn ruimschoots op tijd, dus hebben we nog tijd voor een glaasje wijn op een wel heel bijzondere plek onder een spoorwegviaduct. Onder het viaduct zijn allerlei winkels, eetgelegenheden en zelfs een heuse markthal onder gebracht. Een soort stadsontwikkelingsproject dat mij heel erg aan Londen doet denken, qua sfeer en invulling. Wij kiezen een fijn plaatsje uit onder een parasol en genieten van ons drankje op deze hippe locatie.

Iets voor 16u komen we aan bij tramhalte Toni-Areal waar de food tour begint. We sluiten aan bij het groepje mensen dat er al staat en maken kennis met de gids, een vriendelijke dame op leeftijd. Mijn vorige ervaringen met food tours zijn altijd heel positief geweest, dus benieuwd wat Zürich te bieden heeft.

We starten in restaurant NENI at the 25 hours hotel. Zoals de naam doet vermoeden, situeert dit restaurant zich in het 25 hours hotel. Tot mijn verbazing starten we onze food tour met falafel, hummus, baba ghanoush en andere mediterrane mezze. Toch wel onverwacht, dit. We maken kennis met één van de deelnemers aan de tour, een vriendelijke Nederlandse dame die hier op bezoek is bij haar nichtje. Het nichtje en haar gezin hadden vandaag andere verplichtingen, vandaar dat de Nederlandse van de gelegenheid gebruik maakt om deze food tour mee te pikken.

Bij het boeken van de tour werd benadrukt dat het zeer belangrijk was om over een tramticket te beschikken. Wij, braaf als we zijn, dus mooi op voorhand een dagticketje gekocht. Blijkt dat we de ganse tour maar één keer de tram nemen. En dat om slechts één stop verder te geraken. Ik begrijp dat zo’n officiële tour zwartrijden niet kan aanmoedigen, maar het voelt voor ons toch wel als weggegooid geld.

Onze volgende food stop is Sphères. Hier krijgen we lokaal gebrouwen bier met kaas, charcuterie en olijven. Ik schuif mijn portie bier door naar mijn vriend en beperk me tot de hapjes. Onze gids houdt er een strikt tempo op na, ze spoort ons aan om wat sneller te eten, want de tour duurt maar drie uur en we moeten op schema blijven! Chop chop!

Volgende halte: LaSalle. Weer een voorbeeld van een geslaagd stadsvernieuwingsproject. Ik moet zeggen dat ik de buurt waarin we ons bewegen bijzonder interessant vind. Je ziet nog duidelijk de sporen van de vroegere industrie hier aanwezig en tegelijkertijd is er een grote reconversie gaande om de oude leegstaande industriële gebouwen een nieuwe leven te geven. Restaurant LaSalle bevindt zich in een glazen kubus gelegen in het industriële Schiffbau pand. Historisch diende dit pand voor de bouw van stoommachines en boten. Nu biedt het onderdak aan een theater, een restaurant en een bar. De kubus maakt het mogelijk om vanuit het restaurant het bestaande industriële gebouw te bewonderen en tegelijkertijd toch over alle nodige comfort te beschikken. We worden er onthaald op de beste hapjes tot nu toe: een soepje, een hapje met avocado en een baguette mit rindssteak und café de paris.

Verder naar Les Halles, alweer een oud industrieel gebouw dat nu een commerciële functie heeft gekregen. Het lijkt me duidelijk wat de rode draad is van deze food tour. Niet zozeer het voedsel zelf, maar eerder de bijzondere plekken waar we onze hapjes en drankjes consumeren. Wat de gerechten zelf betreft, tot nu toe heb ik weinig echt authentiek Zwitserse gerechten gegeten. En de gids lijkt helemaal niet culinair geschoold. Telkens als we wat meer achtergrond vragen bij de gerechten moet ze ons het antwoord schuldig blijven. En bij haar uitleg geraakt ze nooit verder dan: lekker bier, lekker hapje, lekkere wijn. Op dat vlak was de rondleiding in Lyon veel interessanter. Die rondleiding legde echt de link tussen het eten dat we kregen en de geschiedenis van Lyon. En die link mis ik hier.

In Les Halles eten we alweer een bijzonder typisch (???) Zwitsers gerecht: mosselen in witte wijnsaus, vergezeld van een lekker glaasje witte wijn. De mosselen zijn petieterig klein, maar wel heel lekker. We raken aan de praat met een koppel uit Birmingham dat aan hetzelfde tafeltje als wij staat. Ze vertellen dat ze elk jaar een uitstapje doen zonder de kinderen om hun huwelijksverjaardag te vieren. Ik schat het koppel ruim tien jaar jonger in dan ons en voel me opeens heel oud. 😉

Volgende stop: Foifi ZeroWaste Ladencafé. Yep, jullie raden het al: een verpakkingsvrije winkel. Hier krijgen we wat lokaal geproduceerde kaas en chocolade en lokaal geteelde rode biet, tomaat en komkommer. Allemaal heel lekker, maar ook hier mis ik een beetje de link met Zürich. Onze gids maant ons opnieuw aan tot spoed. Snel, snel, want we moeten ons tijdschema respecteren!

Onze laatste halte is, en dat hadden we eigenlijk kunnen verwachten, het viaduct waar mijn vriend en ik eerder deze namiddag iets gedronken hebben. Zo’n bijzondere locatie mag natuurlijk niet ontbreken op een food tour door een voormalige industriezone. We eten er een vegan ijsje bij St. Jakob Beck. Ik ga voor de smaak pistache, een beetje uit mijn comfort zone, maar heel lekker.

We nemen afscheid van de gids en de rest van de groep en besluiten nog iets te gaan drinken. Het is 19u, maar nog altijd aangenaam warm en we willen profiteren van de zalige avondzon. We keren terug naar één van de stops op de food tour: restaurant LaSalle. We zoeken een plekje op de houten terrastafels die buiten langs de gevel van het oude industriële pand staan en drinken een heerlijke cocktail. Een lekkere cosmopolitan gaat er altijd wel in!

Veel honger hebben we niet na al de hapjes die we gekregen hebben, dus besluiten we Zürich-West nog wat verder te ontdekken. En hoe beter dat te doen door iets te drinken in de hoogste toren van Zürich (tip van onze gids)? Clouds Bar & Bistro is een ideale plek om de zon te zien ondergaan onder het genot van een lekker glaasje wijn. We hebben een plek aan de barkrukken voor het raam weten te bemachtigen en genieten van het uitzicht, dat zich helaas door de vele weerkaatsingen erg moeilijk op foto laat vastleggen. Ik drink er een prosecco en een Barbera d’Alba. Beide zijn uitstekend.

Mijn vriend en ik raken aan de praat met het koppel naast ons. Het blijkt een pas afgestudeerd Amerikaans koppel te zijn, op reis doorheen Europa. Het meisje heeft Duitse roots (ze is naar eigen zeggen honderd procent Duits, een uitspraak waarop ik niet verder inga) en de kerel is een echte cliché Amerikaan uit Denver die duidelijk nog niet veel van de wereld gezien heeft. En effectief, het is zijn eerste keer buiten de VS. Het gesprek met hen bevestigt een beetje mijn vooroordelen ten opzichte van het Amerikaanse onderwijssysteem. De kerel heeft zelfs nog nooit van België gehoord, laat staan dat hij weet waar het ligt. We hebben het ook kort over de wapenwetgeving in de VS, maar aangezien we het gesprek plezant willen houden, stappen we snel over op een ander onderwerp.

We sluiten de avond af rond een uur of tien en wandelen te voet terug naar ons hotel. Genietend van de koele avondlucht.

Een uitgeregende barbecue in Saffloz – 28 juli 2019

De laatste dag van mijn (korte) zomervakantie bracht ik door in de piepkleine gemeente Saffloz in Frankrijk. Mijn vriend en ik waren daar uitgenodigd voor een barbecue bij één van zijn collega’s. Een aantal jaren geleden kochten de collega en zijn vrouw een huis met bijgebouw in Saffloz en sindsdien rijden hij en zijn vrouw elk weekend naar daar om het bijgebouw om te bouwen tot een heuse bed and breakfast. Chapeau! Ik denk niet dat ik er het geduld en het doorzettingsvermogen voor zou hebben. Ik was na de rondleiding onder de indruk van het vele werk dat onze gastheer en gastvrouw al verzet hebben. De verbouwingen zitten duidelijk in de laatste rechte lijn naar de voltooiing. Misschien hebben we volgend jaar wel een weekendje Saffloz in het vooruitzicht. 😉

Spijtig genoeg waren de weergoden ons deze zondag minder gunstig gezind dan de voorbije week. Het regende en het bleef regenen. De ongetwijfeld mooie omgeving werd helemaal opgeslokt door de regenwolken en in plaats van te kunnen genieten van de mooie tuin van de collega van mijn vriend, moesten we ons noodgedwongen terug trekken in de garage. Geen erg, het werd sowieso een fijne namiddag met boeiende gesprekken, lekker (en veel eten) en een aanwezigheidslijst die uit een zeer divers spectrum aan nationaliteiten bestond (Italiaans, Frans, Belgisch, Brits, Portugees, Spaans, Australisch en Fins). Dé sterren van de namiddag waren echter de twee spierwitte samoyed honden, meegebracht door het Finse homokoppel.

Op culinair vlak werden we dik in de watten gelegd. We maakten kennis met een paar lokale specialiteiten (heel lekkere crèmant du Jura) en ik mocht zelfs proeven van de door de ouders van onze Italiaanse gastvrouw zelf gebottelde schuimende rosé barbera. Dé ontdekking van de namiddag was echter de likeur Cantares de Portugal, een chocoladelikeur met krieken. We ontdekten trouwens dat niet iedereen bekend was met de fruitsoort krieken. En dan zijn we weer blij dat er zoiets als het internet bestaat. 😉

Na al deze culinaire overdaad was de collega van mijn vriend, met wie we mochten meerijden naar Saffloz, zo vriendelijk om mij mooi aan de luchthaven van Genève af te zetten. Alwaar mijn vlucht natuurlijk weer vijftig minuten vertraging had. Rondhangen op een luchthaven terwijl je liever je ogen zou willen sluiten en dutje doen: niet tof.

Een rustig dagje Genève – 27 juli 2019

Na ons mini-rondje van Zwitserland (waarover later meer), was deze zaterdag een dagje bekomen. Het gebouw waarin mijn vriend woont, was superheet na de hittegolf, maar dankzij zijn draagbare airco, konden we een temperatuur bereiken die min of meer aanvaardbaar was.

In de voormiddag lummelden we wat rond, maar in de namiddag besloten we van het onverwacht mooie weer (er was regen voorspeld) te genieten en een wandeling te maken. Mochten we onderweg door regen overvallen worden, konden we nog altijd ergens gaan schuilen.

Onze wandeling bracht ons via onze vertrouwde route langs de overdekte spoorweg en de wandelweg op de eerste verdieping van een aantal appartementsblokken naar de oevers van het meer. Het weer was veel beter dan verwacht, het was zelfs stevig warm en we wandelden een heel stuk langs de westoever van het meer tot we aan het punt kwamen waar we een week geleden ons rubberbootje te water gelaten hadden. Natuurlijk moesten we even onze voeten in het water steken.

Vervolgens namen we een Mouette naar Eaux-Vives aan de overkant van het meer. We waren allebei erg nieuwsgierig om het gloednieuwe, pas geopende Plage Publique des Eaux-Vives te bezoeken. We hadden wat gemengde reacties gehoord en waren benieuwd om het nieuwe strand zelf te bekijken. Persoonlijk vond ik de keuze voor de kiezels nogal vreemd, zeker om dat het oorspronkelijke strand waaraan dit strand werd toegevoegd een zandstrand was. Kiezels zijn niet bepaald comfortabel om op te liggen of om op te wandelen met blote voeten. De infrastructuur (douches, voetdouches) was zeker in orde, maar het geheel zag er nogal kaal uit. Hopelijk groeien die paar bomen die er aangeplant werden snel. De ontwikkeling van de site was nog niet volledig klaar, dat zal pas voor voorjaar 2020 zijn, misschien moeten we dan nog eens terug komen.

Omdat het zoveel warmer was dan voorspeld, konden we onderweg de verleiding niet weerstaan om vlakbij de Jet d’Eau een artisanale gelato te kopen. Het was zo warm dat mijn ijs al stevig begon te smelten tijdens het nemen van de foto en ik na een paar seconden plakkerige vingers had.

We wandelden verder langs de Jardin Anglais om te belanden op het terras van het Riverside Café, waar we eerder in hartje winter iets dronken. Het terras bevindt zich aan de oever van de Rhône en zat vol met mensen die van het onverwacht mooie weer aan het profiteren waren. Wij dronken allebei een glaasje wijn alvorens onze wandeling verder te zetten.

Uiteindelijk waren we veel langer op stap dan gepland. Spijtig dat die 10.000 stappen actie op het werk al afgelopen is, ik zou deze week anders nogal records verbroken hebben.

PS: ‘s Avonds aten we Indisch bij onze favoriete Indiër in de buurt. Een lekkere afsluiter van een relaxte dag.

Dobberen op het meer van Genève – 20 juli 2019

Onze (korte) zomervakantie meteen al goed ingezet. Toen ik vrijdag onderweg was van Zaventem naar Genève, whatsappte mijn vriend me of ik geen zin had om samen met zijn collega het meer van Genève te verkennen. Tuurlijk had ik daar zin in! Met hete zomerse temperaturen in het vooruitzicht leek een beetje verkoeling zoeken op het meer ideaal.

Zo gezegd, zo gedaan. Na zaterdagochtend de slaap uit onze ogen gewreven te hebben, gingen we naar de plaatselijke COOP om wat proviand (lees: bier, wijn, wasabinootjes, olijven, gevulde pepers, gemarineerde artisjok en ander meer-waardig voedsel) in te slaan. Vervolgens trokken we iets voor het middaguur naar het appartement van de collega in kwestie. De collega had zo mogelijk nóg meer proviand bij dan wij. Van de honger zouden we alvast niet omkomen.

Zwaar bepakt (zo’n rubberboot weegt verrassend veel) trokken we met z’n drieën naar het meer van Genève. Gelukkig was het niet ver wandelen van het appartement van de collega naar het meer. Aan het meer zochten we een plek in de schaduw om de rubberboot op te blazen. Het vertrekkensklaar maken van de boot ging verrassend snel. Het ding had zelfs drie opblaasbare zitjes en een stevige bodem. Zoveel luxe had ik niet verwacht! Alleen een buitenboordmotor ontbrak, we zouden het dus op mankracht moeten doen (er waren maar twee peddels en ik laat de heren der schepping zich graag belangrijk voelen).

We lieten de boot te water aan een steiger en peddelden in de richting van Lausanne. Het was behoorlijk druk op het meer. We waren duidelijk niet de enigen die verkoeling zochten. Al snel werd het eerste flesje bier/wijn gekraakt en we toastten op de vriendschap en mooie zomerse dagen. Zo nu en dan legden we onze boot vast aan een boei of een steiger en zochten we de verkoeling van het water op. Elk strandje waarlangs we voeren, was druk bevolkt met spelende kinderen en van de zon genietende mensen. En het aantal paddle boards in het water was bijna niet te tellen.

De zon speelde in de loop van de namiddag een beetje verstoppertje achter de wolken. Wat op zich niet slecht was, want anders zou het al snel té heet geworden zijn in ons bootje. We genoten al dobberend van vers brood met Zwitserse kaas, watermeloen en andere hapjes. Dankzij de koelelementen van de collega van mijn vriend, was de wijn zelfs nog aanvaardbaar fris te noemen.

Rond een uur of zes vonden we het welletjes. We haalden de boot uit het meer op dezelfde plek als we erin gingen, lieten de lucht uit alle compartimenten en puzzelden tot alle onderdelen mooi opgeborgen waren. We sleurden de hele handel terug naar het appartement van de collega en namen afscheid.

Na een luie namiddag op het meer wandelden mijn vriend en ik doorheen Genève, op zoek naar een niet te duur restaurantje. Uiteindelijk belandden we bij een Thais restaurant in het quartier des Grottes, vlak achter het station van Cornavin. Ik bestelde mij een heerlijk noedelsoepje met scampi. Een perfecte afsluiter van een fijne dag.

Zürich – 30 mei 2019

Het ontbijt in ons, nochtans niet zo goedkope hotel, valt een beetje tegen. De keuze is eerder beperkt te noemen. We laten het niet aan ons hart komen en genieten toch van een hardgekookt ei en vers brood met heerlijke Zwitserse kaas. Wie heeft nog ander beleg nodig als er Zwitserse kaas is? Ik proef van de lokale stadshoning en die kan ook op mijn goedkeuring rekenen.

Aan het ontbijt lees ik over het spijtige ongeval dat zich op de Donau in Boedapest heeft voorgedaan. Zelf heb ik goeie herinneringen aan het boottochtje dat wij enkele jaren geleden op diezelfde Donau maakten en tja, Zuid-Koreanen zullen altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben. Momenteel zijn er nog veel vermisten, maar eerlijk, de kans dat iemand die in dat ijskoude water terecht kwam dat overleefd heeft, is zo goed als onbestaande.

De zon is van de partij op deze mooie bijna-zomerdag. Al is het nog ietwat aan de frisse kant, ik besluit toch mijn havaianas aan te doen voor onze wandeling door het oude stadscentrum van Zürich. We volgen de wandeling aangegeven op het kaartje dat we in ons hotel hebben meegenomen en die ons langs alle highlights zou moeten brengen.

De pittoreske straatjes van het oude stadscentrum waarvan ik de avond voordien al een glimp kon opvangen, weten me meteen te bekoren. Wat een contrast met het beeld van grauwe kantoorgebouwen dat in mijn hoofd opkwam, wanneer ik vroeger aan Zürich dacht. We wandelen langs de fameuze Grossmünster, een romaanse kerk die een belangrijke rol speelde in de reformatie van het Duitssprekende gedeelte van Zwitserland. Een periode in de geschiedenis van Zürich waarbij een hoofdrol is weggelegd voor pastoor Huldrych Zwingli, een historische figuur waar ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord heb.

De wandeling breng ons naar de Sechseläutenplatz, gelegen voor het Operagebouw, die volledig in beslag wordt genomen door een gigantische rood-witte circustent van Circus Knie, inclusief paardenstallen en kamelenstallen. Het circus reist zowaar met een mini-zoo die je apart kan bezoeken. We wandelen verder langs de mooie, groene wandelboulevard langs het meer en genieten van de zon die steeds warmer wordt. Overal langs de oever van het meer zitten mensen te genieten van het mooie weer. Dat vraag om een gelato, nietwaar? We kopen een lekker ijsje bij het ijskraampje Gelati am See en voelen ons helemaal in onze sas.

Na nog een stuk langs het meer gewandeld te hebben, keren we naar het centrum terug om te gaan lunchen en onze wandelroute verder te zetten, waarvan we nogal stevig zijn afgeweken. We komen terecht op het grote en mooie terras van Biergarten Bauschänzli. Tijdens het wandelen had ik het aangenaam warm, maar in de schaduw van onze parasol is het beslist een beetje frisjes. Gelukkig heb ik een lichte zomerjas bij om aan te trekken. Ik houd het bij een simpele pasta met kip en artisjok die met veel Italiaanse flair door onze ober naar ons tafeltje gebracht wordt. Geen bijzonder memorabele lunch, maar de magen zijn gevuld en we hebben een mooi uitzicht op de rivier Limmat en de Grossmünster.

De wandeling brengt ons verder naar de Fraumünster Kirche. Een toegangsticket kost 5 Zwitserse frank, een faire prijs voor een bezoek aan deze mooie kerk met museum/crypte. Mooiste kunstvoorwerp in de kerk: de muurschildering die de stichtingslegende uitbeeldt: twee vrome prinsessen wilden hun leven aan God wijden en werden door een hert met lichtgevend gewei naar een plek geleid, alwaar ze prompt besloten een kerk te bouwen. Niet echt een originele stichtingslegende, maar de muurschildering is mooi bewaard gebleven. De crypte onder de kerk bevat een klein museum waar de restanten te bewonderen zijn van de oorspronkelijke abdij die in de negende eeuw gesticht werd. Wel stom dat het niet toegelaten is foto’s te nemen.

We beginnen een beetje dorst te krijgen, hoog tijd om naar een leuke plek op zoek te gaan om iets te drinken. Ik typ ‘rooftopbar’ in Googlemaps en jawel, niet zo ver van ons vandaan is een rooftopbar. Helaas we zijn duidelijk niet de enige mensen die dorst hebben en na even rondgedraaid te hebben in de hoop dat er een tafeltje zou vrijkomen, geven we het op. Spijtig, want het zag er supergezellig uit.

Van de Bahnhofstrasse wandelen we verder naar de St. Peter Kirche, een kerk die om verschillende redenen heel bijzonder is:

het is het enige gebouw in Zürich met een houten dak
de toren en het schip hebben twee verschillende eigenaren (de toren is van de stad Zürich en het schip, de beiaard en de trap naar de beiaard zijn eigendom van de kerkgemeenschap)
het uurwerk op de toren is het grootste uurwerk van Europa met een diameter van 8,7 meter

Wij lopen de kerk binnen op het moment dat er een generale repetitie van een kamerorkest plaatsvindt met als soliste een duidelijk zeer getalenteerde violiste. We blijven even luisteren en zetten dan onze weg verder naar het Lindenhof.

Het Lindenhof, een plein gelegen op een heuvel met een fabuleus uitzicht, is het historische hart van Zürich. De heuvel bevat prehistorische, Romeinse en middeleeuwse restanten en staat op de Zwitserse inventaris van cultureel erfgoed van nationaal en regionaal belang. Maar de meeste bezoekers komen er uiteraard om een selfie te nemen met het prachtige uitzicht op de rivier de Limmat en de rest van Zürich.

Na uitgebreid van het uitzicht genoten te hebben, doen we een tweede poging om een rooftopbar te vinden. En zo komen we terecht op het dakterras van het hippe Hiltl, een vegetarisch buffetrestaurant dat ook een mooie drankenkaart heeft. We moeten even wachten om een tafeltje op het terras buiten te bemachtigen, maar we hebben geluk, er komt er snel eentje vrij. Ik bestel mij een heerlijke mango lassi, gevolgd door een Hugo (altijd lekker!).

Na deze welverdiende pauze wandelen we verder naar Zürich Hauptbahnhof, een verrassend levendig station met in de ondergrondse gangen veel marktkraampjes die bereide gerechten en groenten en fruit verkopen. Super handig. In het station bevindt zich ook de Tourist Info, alwaar we een aantal foldertjes bijeen sprokkelen over Zürich.

We wandelen terug langs de Limmat en maken zo de lus van de wandeling dicht. We stoppen even bij ons hotel voor een sanitaire stop en merken dat we allebei flink wat zon gepakt hebben. Omdat het was fris was vandaag hebben we er geen van beiden aan gedacht zonnecrème in de rugzak van het fototoestel te steken. We smeren snel een beetje crème (veel te laat natuurlijk) en gaan weer op pad, terug richting het meer.

Ditmaal wandelen we langs de andere oever van het meer. We genieten van de warme gloed van de ondergaande zon op de bergen. Opeens zijn er wat wolken aan de hemel verschenen, maar in combinatie met de door de zon verlichte bergen levert dit prachtige foto’s op. We passeren langs Seebad Enge, een publiek badhuis in het meer en besluiten even een kijkje te gaan nemen. Wat een super ontdekking! Op een houten vlonder zitten overal mensen met blote voeten te aperitieven (je mag de vlonder niet met schoenen betreden). Wij bestellen twee glaasjes prosecco aan de bar en vervoegen de rest van de hipsters. 😉

We lopen tot we aan een restaurant- en barcomplex komen dat zich een beetje in het meer bevindt. Op het eerste gezicht lijkt dit een ideale plek om te eten: het complex heeft een dakterras. Helaas blijkt het complex te complex voor ons. Er bevinden zich blijkbaar drie verschillende zaken in het gebouw (een fastfood afhaalrestaurant buiten op het gelijkvloers, een echt restaurant op de eerste verdieping en een bar op de hoogste verdieping). Het restaurant sluit binnen een kwartiertje (het is kwart voor negen ondertussen) en als we iets willen eten op het dakterras moeten we naar het afhaalrestaurant beneden gaan om daar iets te halen en dat zelf mee naar boven te brengen. Niet echt klantvriendelijk. Nu de zon onder is, begin ik het erg fris te krijgen en als dan ook nog eens het afhaalrestaurant aan het afsluiten blijkt, trappen we het maar af.

We wandelen terug langs het meer in de richting van ons hotel alwaar we een Italiaanse tapas zaak vinden die ons wel nog eten wil serveren. Het is ondertussen half tien en de ober deelt ons mee dat de keuken over een kwartier sluit. We houden het simpel met een risotto en een pasta porcini. Lekker en net waar ik zin in had!

Yet Another Blog

Life on my side

suisse