persoonlijk

Zalig geslapen

Ik heb vannacht geslapen als een roosje (wat een rare uitdrukking, eigenlijk, slapen rozen wel?) Ik kon het gebruiken. Nogal veel stress op het werk en daarbuiten, de laatste tijd. Korte nachten met weinig slaap hebben meestal een niet zo positief effect op mijn humeur. Gisteren hebben we echter de tijd genomen om ‘s avonds uitgebreid te ontspannen: lekker lang weken in een veel te warm bad, een fijne vrijpartij, slapen tot je wakker wordt en je vervolgens omdraaien omdat je geen haast hebt om op te staan.

Zalig.

Lijstje

Een lijstje van dingen die ik dolgraag zou willen doen, maar waar ik helaas geen tijd voor heb:

  • een cursus digitale fotografie volgen aan de academie
  • mijn Frans opfrissen aan het CLT
  • mijn Italiaans oppikken waar ik het heb laten vallen
  • een deftige kookcursus volgen
  • zanglessen volgen
  • een nieuw instrument leren spelen
  • mijn oude instrument vanonder het stof halen en mij engageren in een orkest
  • opnieuw bij een koor gaan
  • de ongelezen boeken in mijn boekenkast in één ruk uitlezen
  • een hele dag niks doen
  • schilderlessen volgen

Frustratie.

Paasbarbecue

Pasen vieren we al enkele jaren traditiegetrouw bij vrienden in Limburg. Dit jaar was het een Pasen in mineur, omdat de man in het gezin er niet bij was. Toch heb ik ervan genoten: op het gemak de barbecue aansteken, spelen met de kindjes op de reuzetrampoline, puzzelen, schaken en buiten eten met een glaasje wijn in de hand.

Veel serieuze gesprekken gevoerd met de gastvrouw. Opnieuw maakte ik me de bedenking dat een ogenschijnlijk gelukkig uiterlijk veel miserie kan verbergen. Al die mensen die je dagelijks op straat, op de trein, in de winkel, op je werk,… tegenkomt, welke zorgen en verdriet verbergen zij achter hun glimlach? Misschien vang je even een glimp op van wat er zich binnenin afspeelt. Maar weten zal je het nooit.

Flitsend

Nagenieten van een gezellig etentje in goed gezelschap. Een goed glas wijn in de hand. Met de lamellen volledig geopend, keken we naar de donkere nacht en genoten we van het lichtspel van moeder natuur. Een hemel die om de paar seconden opgelicht werd door zich snel vertakkende bliksemschichten. Ontzagwekkend.

Plaats voor een dessert was er niet meer, maar een glaasje wodka kan er altijd wel in. Toen de druppels niet meer vielen, stapten we naar de Oude Markt waar we verwacht werden op een feestje. We dronken mojito’s in bekend en minder bekend gezelschap. En gingen met een tevreden gevoel naar huis.

Een flitsende avond, voorwaar.

For the record: We aten pikante soep met kip en paddenstoelen en mijn favoriete ovenschotel met kabeljauw en gamba’s.

Perplex

Net als je denkt dat een situatie moeilijk nóg erger kan worden, gebeurt er zoiets onverwachts, zoiets totaal absurds dat het met geen pen, laat staan een toetsenbord, te beschrijven valt. Ondertussen ben ik al wel het één en ander gewoon, maar dit slaat alles. Ik stond aan de grond genageld toen ik het nieuws hoorde. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, terwijl ze zichzelf wijsmaken dat ze een goeie daad doen, het is niet te geloven. Er zijn geen woorden voor.

Depressie

Hij heeft op het eerste gezicht alles om gelukkig te zijn. Hij is intelligent, zeer intelligent zelfs. Heeft een liefhebbende vrouw, schattige kinderen, een mooi nieuwbouw huis in een gezellige wijk, een job aan een gereputeerde instelling. En toch is hij niet gelukkig. Hij twijfelt. Zoekt naar de zin. Voelt zich niet op zijn plaats op zijn job. Vindt zijn draai niet. Denkt na over zijn plaats in deze wereld, vindt geen antwoorden. De vloek van mensen die té intelligent zijn, denk ik. Want de vraag “waarom?”, heeft die wel een antwoord? Zijn gedachten worden steeds donkerder. Hij ziet nog maar één weg: die naar beneden.  Hij daalt af. Dieper en dieper.

Hij heeft besloten zich te laten opnemen in de psychiatrie. Voor de tweede keer. Hij beseft dat hij er niet alleen uitgeraakt. En het is goed dat hij dat beseft. Ik zou hem willen helpen, maar sta machteloos aan de zijnlijn. Hij moet vooral leren zichzelf te helpen. Het soort vragen waar hij mee worstelt, ze zijn me niet onbekend. Maar de pikzwarte wanhoop die daarmee gepaard gaat, ken ik gelukkig niet. Hopelijk leert hij stap voor stap weer te genieten. Van de kleine dingen. Een streepje zon, de lach van zijn kinderen. Niet iedereen is tot grootse dingen in staat. Niet iedereen kan de wereld veranderen. 

Ik wou dat ik hem kon helpen.

Vermoeiend

Een gesprekspartner waar alle logische argumenten vanaf kaatsen. Die niets lijkt te horen van wat je zegt. Die doof blijft voor logisch beredeneerde argumenten en blind voor de harde werkelijkheid. Het is behoorlijk frustrerend om op iemand in te praten die de realiteit niet onder ogen wil zien, terwijl je zeker weet dat er maar één mogelijke optie is. Hoop koesteren is één ding, het getuigt van gezond verstand om uit te gaan van het slechtst mogelijke scenario.

Imec

Gisteren een bezoekje gebracht aan Imec. Imec organiseert elke maand nocturnes. De kans om een cleanroom te bezoeken, krijg je niet elke dag, dus schreven we ons snel in. Het was ongemeen boeiend. We kregen een zeer goeie uitleg door twee gepassioneerde Imec-medewerkers, waarvan er eentje al sinds 1974 bij Imec werkte. Even dacht ik dat we in van die ruimtepakjes de cleanroom zouden bezoeken, maar de 300mm cleanroom is voorzien van een glazen gang waardoor je zonder space suit de bedrijvigheid daarbinnen kan bekijken. Een aanrader voor iedereen die ook maar een beetje geïnteresseerd is in nanotechnologie.

Pakkend verhaal

Vanmiddag vertelde een collega mij een verhaal dat me erg aangreep. Mijn collega moet zowat de mooiste zwangere vrouw geweest zijn die ik ooit zag. Ze paradeerde door de gangen met een prachtig buikje, gezond roze wangetjes en had helemaal geen last van zwangerschapskwaaltjes of overdreven gewichtstoename. Stralend zwanger, leek voor haar uitgevonden te zijn. Eens te meer werd ik eraan herinnerd dat je aan het uiterlijk niet kan aflezen wat er zich in een persoon afspeelt.

Ze vertelde me dat ze in de eerste weken van de zwangerschap te horen kreeg dat haar kindje een kans van 20% had om mentaal gehandicapt te zijn. Een verbinding tussen de twee hersenhelften ontbrak. Een vruchtwaterpunctie en verder onderzoek zouden nodig zijn om na te gaan of het kindje effectief gehandicapt was of niet. De resultaten van de vruchtwaterpunctie zouden pas beschikbaar zijn na drie weken. Ze had nog één week om te beslissen of ze de zwangerschap zou afbreken of niet.

Wat een afschuwelijk dilemma. Ik kreeg er kippenvel van. Mijn collega vertelde er heel rustig over, maar het moet een loodzware beslissing geweest zijn. Zij en haar echtgenoot besloten het kindje te houden. Het te nemen zoals het was.

Vandaag is ze de trotse moeder van een gezonde zoon van 13 maanden. Een happy end, het is niet iedereen gegeven.