persoonlijk

Brunchen bij Sint-Gerardus

Vorige zondag hadden we een afspraak met oud-collega L en haar man en drie kindjes. Een weekje voor onze afspraak kreeg ik een mailtje van L met de vraag of we geen zin hadden om mee te gaan brunchen in Sint-Gerardus, waar pluimgewichtje een tijdje in de opvang was gebleven. Tuurlijk wilden we graag een kleine bijdrage leveren aan de school waar pluimgewichtje en andere kinderen met een functiebeperking zo goed werden opgevangen.

Veel had ik me er niet van voorgesteld, van die brunch: wat broodjes met hesp en kaas met koffie en thee. Bleek dat ik de omvang van Sint-Gerardus volledig verkeerd had ingeschat. Het bleek een zeer grote, moderne school te zijn waar hopen leerkrachten en vrijwilligers rondliepen in hippiekledij, volgens het thema van dit jaar. Alles was mooi versierd en we mochten aanschuiven aan een indrukwekkend buffet met eitjes, spek en worstjes, een ruime keuze aan beleg, yoghurtjes, perziken met tonijn, tomaat garnaal, tongrolletjes en veel groentjes. En dan was er ook nog eens een dessertbuffet. Bij dit alles kon natuurlijk het glaasje cava niet ontbreken. 😉

Terwijl we smulden, speelden we met de kindjes. Pluimgewichtje is al een flinke jongen en hij kan veel meer dan de dokters verwacht hadden. Hij hield zijn hoofd meestal mooi recht en keek je soms aan met die indringende blik van hem terwijl hij geluidjes uitstootte die ik niet kon interpreteren, maar waaruit zijn ouders wel konden afleiden of hij het comfortabel had of niet. En hij leert beetje bij beetje weer zelfstandig eten (zonder voedingspomp), al mag hij enkel eten krijgen dat bijzonder fijn gemixt is. Al de juffrouwen van de oppas kwamen hem bewonderen en over zijn krullenbol strelen.

Na het eten liepen we nog wat rond op de Vlaamse kermis. De jongste van het gezelschap (drie jaar) kon zijn geluk niet op toen hij even brandweerman mocht spelen met een echte brandslang. Verder werd er op eendjes gevist, trampoline gesprongen en liepen er cavia’s in genummerde holletjes. De kindjes hadden het naar hun zin. Bij elk spel dat ze deden konden ze bonnetjes verdienen, die op het eind ingeruild werden voor een speelgoedje.

Toen de ouders oordeelden dat het welletjes was geweest, trokken we naar hun huis, terwijl de vader afscheid nam om nog wat te werken. We speelden samen UNO (lang geleden, maar zoiets verleer je niet), een soort memory met krokodillen en een spelletje van Lego waarbij je verschillende magische voorwerpen moest verzamelen.

Tegen het avondeten namen we afscheid. Best wel vermoeiend, zo’n dag met drie kinderen op schok. Chapeau voor mijn oud-collega L die er door de drukke baan van haar man vaak alleen voor staat en altijd lief en geduldig is tegen de kinderen.

Holebihaat

Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij. Dat mensen in mekaar geslagen worden omdat ze toevallig verliefd worden op iemand van hetzelfde geslacht. Dat je niet zomaar op straat hand in hand kan rondlopen met je geliefde waar en wanneer je dat wil. Dat een zoentje de aanleiding kan zijn tot denigrerende en kwetsende opmerkingen. Dat je moet verstoppen wie je werkelijk bent.

En ik vind het vooral onbegrijpelijk dat zoveel mensen de andere kant op kijken. Haat kan en mag niet getolereerd worden. Nooit.

Een akelige ervaring

Terwijl ik dit schrijf, ben ik nog aan het bekomen van de schok. Mijn vriend en ik daalden gezellig pratend de trap van het perron naar de tunnel in het station van Leuven af, toen ik vanuit mijn ooghoek een oudere dame zag vallen op de trap. De meeste mensen in de menigte liepen door, maar ik zag direct dat de dame op eigen krachten niet recht kon. Ze zat op haar knieën op een trede.  Eerst dacht ik dat het nog wel zou meevallen. Maar toen we haar met vereende krachten rechthielpen (gelukkig was er nog een jonge kerel die meehielp), zag ik het bloed op haar scheenbenen. En toen stroopte ze haar kousen naar beneden en zag ik de echte omvang van de wonden. Haar hele scheenbeen was bijna ontveld. Het was gruwelijk. Ik wist meteen dat hier professionele verzorging nodig was. Dus ging mijn vriend op zoek naar de security van het station om een ambulance te bellen en bleven wij de de dame. Die volgens mij half in shock was, zo rustig. En nog keuvelen over haar zuster en dat ze normaal nooit viel en dat ze nog goed te been was. Terwijl de ander jonge kerel en ik probeerden ons goed te houden terwijl het bloed naar beneden drupte.

Gelukkig kwam er snel hulp van de security en verzekerde men ons dat de ambulance onderweg was.

En nu zit ik hier nog na te trillen. Want die wonden, dat zal maanden nodig hebben om te genezen. De kans op infecties is reëel en misschien zal deze dame nooit meer alleen de trein kunnen nemen en belandt ze voorgoed in een rolstoel. Ik ben er echt niet goed van.

Werkgerelateerd gezaag

Vandaag was zo’n dag waarvan je grijze haren zou krijgen (ware het niet dat ik dankzij de genen van mijn vader de zekerheid heb dat die grijze haren nog wel een jaar of twintig op zich zullen laten wachten). Rare beslissingen van het hoger management, foute communicatie, een onterechte terechtwijzing via mail, onrealistische deadlines, chaos ende verwarring,… The works.

Maar! Morgen heb ik een dagje verlof! En! Voor dit weekend geven ze goed weer. Hopelijk worden dat zwembad en die jacuzzi even goed gebruikt als vorig jaar.

Een makkelijke vraag

Terwijl mijn vriend ik met de wagen onderweg waren naar hartje Limburg stelde ze gsm-gewijs de vraag. Of mijn vriend en ik peter en meter wilden worden van hun derde kindje. En dat we door de afstand (zij wonen in Den Haag) elkaar wel niet zoveel zien, maar dat ze het als een manier zagen om de vriendschapsband te bevestigen en te verstevigen. Over het antwoord hoefden we niet lang na te denken. Natuurlijk wilden we dat.

Het peterschap en meterschap heeft immers niks dan voordelen. Je mag ongegeneerd het kind in je loslaten terwijl je met de kleine speelt en pampers verversen kan je fijn overlaten aan de ouders. 😉 Je kan leuke uitstapjes maken, maar je draagt niet de zware verantwoordelijkheid van het ouderschap. Je blijft gespaard van slapeloze nachten. Je kan leuke speelgoedjes en kleertjes kopen (ik ben dol op de huidige generatie baby- en peuterboekjes, zo inventief). Als ze (want het wordt een meisje) wat groter is, dan koop ik een Fundels-boekje voor haar. En als ze nog wat groter is haar eerste digitale camera. En uiteraard zetten we een centje opzij voor als ze gaat studeren. Want het wordt ongetwijfeld een briljante meid, als ze de genen van haar ouders meekrijgt.

Alleen hoop ik stilletjes dat er geen doopviering van ons verwacht wordt.

Samenwonen

Ik las bij Lilith dat haar eerste samenwoningservaringen vrij traumatisch waren geweest. Ha, dacht ik, voer voor een leuk blogpostje, want ongetwijfeld moet dat eerste samenwonen bij mij en mijn vriend toch ook een paar straffe verhalen opgeleverd hebben? Blijkbaar niet. Ofwel liggen die prille begindagen al zo lang achter mij dat ik alle kleine ergernissen gewoon uit mijn geheugen gebannen heb, want ik kan me, met de beste wil van de wereld, niets ergerlijks voor de geest halen.

Als ik er zo op terugkijk, lijkt het wel alsof we heel geleidelijk van de ene toestand in de andere gleden. Want, na nog geen jaar samen stonden al mijn spullen al op zijn kot en hoewel ik nog een eigen kot had, dat vooral diende om mijn katholieke ouders wijs te maken dat ik niet zoiets onkatholiek als samenhokken deed, bracht ik het merendeel van mijn dagen (en nachten) op zijn kot door. En wie kan samenleven op een ruimte van drie op vier meter in het gezelschap van een stuk of tien computers, die heeft weinig tot geen problemen als er effectief verhuisd wordt naar een flatje (bestaande uit een leefruimte, piepklein badkamertje en een aparte slaapkamer) in een studentenresidentie.

Het eerste kot waar we samenleefden, was ook het kot waar we een nachtkastje hadden dat bestond uit opgestapelde pc’s. Altijd goed voor een paar verbaasde blikken van onze bezoekers. Studeren deden we samen: hij aan de bureau en ik op zijn bed. En dan Futurama’s kijken en niet kunnen stoppen, want we hadden geen van beiden zin om opnieuw achter de boeken te kruipen. Goh, ik krijg zelfs nog een beetje heimwee naar de tijd van toen. Al is er één ding dat ik beslist niet mis: slapen in een eenpersoonsbed. Al denk ik dat vooral mijn vriend heeft afgezien in die tijd, wetende dat ik niet vaak stil lig en graag met de dekens aan de haal ga.

Dat flatje was dan weer het toneel van menig legendarisch feestje. Vier housewarming parties gaven we er. Daarnaast hielden we er een whiskeyfeestje, een wodkafeestje, een post-examenfeestje, een Fiesta Mexicana, een Japans feestje, een Mediterraan feestje, een afzuip, een bierproefavond, een oktoberfeestje, een kerstfeestje, een Red Party en een Italiaans feestje. (Nu geef ik alleen nog maar gewone feestjes, te lui om nog met een thema te werken.) Een afscheidsfeestje ontbreekt in het lijstje, merk ik nu. Waarschijnlijk omdat het een afscheid in mineur was. Ons huurcontract liep af en ons nieuwe appartementje was nog verre van klaar. Heel even waren we dakloos. Gelukkig was er nonkel K om ons uit de nood te helpen en ons een mooie kamer in zijn grote huis aan te bieden.

We blijven nonkel K eeuwig dankbaar voor het dak boven ons hoofd, maar echt op mijn gemak heb ik me nooit gevoeld in dat moderne witte huis met zijn krakende trap, vreemde indeling en douchekabine die we na het douchen van kop tot teen moesten afdrogen omdat er geen kalk op de kunststof deuren mocht achterblijven.

We slaakten dan ook allebei een zucht van verlichting toen we een half jaar later in ons eigen appartementje konden trekken, dat nog verre van af was en regelmatig overdag bezocht werd door werkmannen die bij ons hun gevoeg kwamen doen. Maar hey, het was wel ons eigen stekje. Waar we nog jaren voor moeten afbetalen, maar met voldoende ruimte om al die pc’s een plaats te geven. 😉

Twaalf jaar

Of een goede reden om met z’n tweeën iets te gaan eten in restaurant Trente, het restaurant van Kwinten De Paepe, aka “Jonge Vlaamse Topchef 2011″. Zo’n mooie titel geven ze niet voor niets, he. 😉 Enig nadeel: je moet wel een maand of vier op voorhand reserveren om een tafeltje vast te krijgen. Doordat we onderweg wat bekenden tegen het lijf liepen, waren we een beetje later dan gepland. Maar het was leuk om even bij te praten met een koppel ouders die genoten van een avondje uit in Leuven en vervolgens een collega die tweeënhalve maand in het buitenland vertoefd had, Sint-Jakobsschelpen verzamelend.

En het eten, ja, dat was voortreffelijk. Net als de wijn die ons in hogere sferen bracht. 😉

Veranderingen

Het bedrijf van mijn vriend staat voor een aantal grote veranderingen. Er wordt veel gepraat en gediscussieerd en er moeten zware knopen doorgehakt worden. En dat brengt twijfel en onzekerheid met zich mee. Vanavond zat ik met mijn vriend en zijn collega’s aan tafel en was ik, als outsider, getuige van de discussies. Het was boeiend om aanwezig te zijn op zo’n beslissend moment. De grootste knopen bleven (voorlopig) onaangeroerd, maar vroeg of laat zal het ervan moeten komen. Benieuwd hoe het verder zal evolueren.

Chocolade en circus

Vorige zaterdag was er eentje om in te kaderen. Het heetste moment van de dag bracht ik door in het gezelschap van zes dames en één heer, terwijl we samen ingewijd werden in de kunsten van het chocolade bewerken. De hitte maakte dat de chocolade moeilijk stolde en we, hoewel vocht een grote vijand van chocolade is, de pralines een tijdje in de frigo moesten stoppen om het stollingsproces een handje te helpen. Maar het resultaat smaakte er even lekker door.

Na de workshop trok ik met twee vriendinnen het stadspark in om daar te genieten van de optredens van Circus en Co. Het was gezellig druk in het park, we lieten ons graag betoveren door de acts, aten Indonesisch uit een kartonnen bakje, zaten in het gras en praatten over het leven. Na het laatste optreden dronken we een sangria op het Hooverplein waar de kraampjes van de Europese markt stonden. We sloten de avond af met een mojito op het terras van de Domus terwijl de warmte van de dag nog nazinderde. Magisch.

Begrafenis

Vanochtend werd de vrouw van mijn collega begraven. De kerk zat afgeladen vol. Het was een mooie plechtigheid die het beeld schetste van een vrolijke vrouw die intens had liefgehad en heel erg gemist zou worden. Mijn collega en zijn drie zonen namen één voor één het woord. In heel persoonlijke zinnen namen ze afscheid. Het was prachtig, maar ook zeer emotioneel. De papieren zakdoekjes kwamen van pas, zelfs al kende ik de vrouw niet persoonlijk.

In de viering werd dit nummer van Jackson Browne gespeeld als eerbetoon aan de overledene. Het is de moeite om de tekst van het nummer te lezen. Kippenvel.

Ik hoop dat onze collega zich een beetje gesteund voelde door de grote opkomst van collega’s en dat hij erin slaagt zijn leven beetje bij beetje weer op te bouwen. Al weet ik niet goed hoe je daaraan begint als de partner wegvalt waarmee je al meer dan dertig jaar samen bent. Maar je moet verder, veel keuze heb je niet.