persoonlijk

Eén jaar geleden

Overspoelde een allesvernietigende tsunami Japan. De cijfers zijn even hallucinant als onbevattelijk. Zoveel doden, zoveel ontheemden, zoveel schade, het gebied rond Fukushima zal nog jaren een niemandsland blijven. Maar de voor en na foto’s in deze slideshow van de Standaard bieden ook hoop. Ze tonen een land dat aan de heropbouw begonnen is. Het puin werd (gedeeltelijk) geruimd; straten, huizen, spoorwegen werden heraangelegd. Met dat ondoorgrondelijke doorzettingsvermogen dat Japanners nu eenmaal bezitten.

Eén jaar geleden dreigden in één verschrikkelijke golf onze reisplannen naar het land van de rijzende zon van de tafel geveegd te worden. Dagenlang volgden we het nieuws op de voet. Nieuws dat van slecht naar slechter naar onvoorstelbaar evolueerde. Maar kijk, we zetten door, vertrokken toch en ontmoetten niets dan vriendelijkheid en dankbaarheid. Dit jaar zullen we voor de tweede keer voet op Japanse bodem zetten. Het zal ongetwijfeld een heel andere reis worden. Meer relax dan de vorige keer. Maar de schaduw van Fukushima en de ramp zal Japan nog vele jaren blijven achtervolgen.

Ezra Eeman, collega-student Japans, is momenteel in Japan:



頑張って、日本!

Terugkerende ergernissen

Ik schreef er al eens eerder over, over die rottige Danone-automaat in het CLT die weigert centen te aanvaarden en als het je dan eens lukt om het ding een paar muntstukken te laten inslikken, is het niet in staat wisselgeld terug te geven, want aja, de kleinere muntsoorten weigert het ding steevast te aanvaarden, waardoor je genoodzaakt bent iets anders te nemen waar je helemaal geen zin in hebt of toch maar af te druipen zonder gezond tussendoortje. Het is godgeklaagd!

Omdat ik kleine ergernissen graag uit mijn leven help om mij te kunnen concentreren op de grote ergernissen (prioriteiten en zo), dacht ik enkele weken geleden: ik grijp de koe bij de horens en bel naar het nummer vermeld op de automaat. Uiteraard kwam ik bij een antwoordapparaat terecht. Een mens kan van Danone niet verwachten dat ze om acht uur ‘s avonds nog een telefoonpermanentie voorzien. Dus ik spreek een berichtje in waarin ik het probleem van de automaat schets en vriendelijk vraag of dit probleem kan verholpen worden. Een week later functioneert het ding nog altijd even slecht, dus ik bel opnieuw. Leg vriendelijk uit dat ik uitkijk naar een min of meer gezonde hap tijdens de pauze en dat mij dit ontzegt wordt door een apparaat dat geen muntstukken aanvaardt.

Een tweetal weken later is het ding nog altijd even non-functioneel als voorheen. Ik neem opnieuw mijn iphone ter hand om een nieuwe klaagzang op het antwoordapparaat achter te laten. Ik krijg hetzelfde bandje als voorheen te horen, maar kijk, ditmaal is er iets veranderd. De boodschap is uitgebreid met één zinnetje: “Gelieve dit nummer niet te bellen als er problemen zijn met een Danone-automaat of als het toestel leeg is.”

En op slag besefte ik dat mijn actie de wereld een klein beetje veranderd had, zij het niet in de zin die ik verwacht had.

Eén ding is zeker, het kan Danone geen bal schelen dat hun automaten niet werken. En Danone is ook niet aanwezig op sociale media, want ondanks mijn wekelijkse gezaag op twitter, is er nog geen Danone-vrachtwagen voor mijn appartement gestopt om het één en ander goed te maken met een gulle schenking van puddinkjes, yoghurtjes en kaasjes. Awoert Danone, awoert!

The other side of the pillow

Kijk eens aan, na (slik) bijna dertien jaar samen, kan je partner je nog steeds verrassen.

Vlak voor het slapengaan, wisselen wij ‘s avonds in bed nog enkele levenswijsheden uit. Toevallig ging het gesprek op een avond over het feit dat we nog eens nieuwe hoofdkussens moeten kopen, omdat de huidige aan het verslijten zijn. We hebben zo van die ergonomische kussens aangepast aan je lichaamsvorm. Mijn vriend heeft een symmetrisch kussen met aan onder- en bovenzijde een verdikking, terwijl mijn kussen asymmetrisch is en slechts één grotere verdikking heeft onderaan om voor optimale ondersteuning van de nek te zorgen. Zegt mijn vriend dat hij blij is dat hij niet zo’n kussen als ik heeft.

Ik: “Huh???”
Hij: “Aja, dan kan ik ‘s nachts mijn kussen niet omdraaien zonder te riskeren op de foute kant terecht te komen.”
Ik: “Waarom zoudt ge in godsnaam ‘s nachts uw kussen willen omdraaien.”
Hij: “Ach, om af te koelen, natuurlijk, de andere kant van het kussen is veel koeler.”
Ik: “Gij draait ‘s nachts uw kussen om??”
Hij: “Euh, ja natuurlijk. Nog nooit gehoord van die uitdrukking: as cool as the other side of the pillow?”
Ik: “Nope…”
Stilte.
Ik: “Gij draait ‘s nachts uw kussen om of wat????”

Hilariteit.

Na al die jaren naast mekaar geslapen te hebben, nooit iets van gemerkt, van dat kussenomdraaien.

Fietstraining

Deze namiddag stond in het teken van de voorbereidingen voor onze Japanreis. We hebben namelijk het idee opgevat om van de platgetreden paden af te wijken en deze vakantie over een gans andere boeg te gooien dan we gewoon zijn. Daarom kozen we voor een fietstocht door Hokkaido. Het is eens wat anders dan dagelijks een museumbezoek, nietwaar? Back to nature. Lang leve de fysieke inspanningen! En zeg nu zelf, een fietstocht die zichzelf “The playground of the Gods” noemt, dat moet toch wel de moeite zijn?

Omdat onze fietstochten zich normaalgezien beperken tot boodschappen doen en naar de avondschool fietsen, allemaal binnen de ring van Leuven, laat onze fietsconditie nogal wat te wensen voor. Niet dat we de zwaarste tocht eruit gekozen hebben, maar het leek ons niet slecht ons toch een beetje voor te bereiden.

Gelukkig is het station van Leuven zowat het vertrekpunt van een hele hoop verschillende routes. Mijn vriend stippelde een route uit van zo’n 15 kilometer, maar doordat we een aantal keren de bordjes gemist hebben en flink verkeerd gereden zijn, hebben we er eerder 20 kilometer over gedaan. En boy, het Hageland telt een aantal venijnige heuveltjes, zeg. Het zal ongetwijfeld aan mijn te platte banden en slecht werkende versnellingen gelegen hebben (kuch), maar ik heb toch een aantal keer moeten afstappen. Die Boskouter is een stevig heuveltje.

Gelukkig kwamen we ergens halverwege in Linden een Kasteelhoeve tegen om wat op krachten te komen met een soepje en een croque. Nu is Linden niet onze normale uitgangsplek, maar zie, kwamen we daar toch geen medebewoners van ons appartementsgebouw tegen én iemand met wie we ooit nog in de Italiaanse les gezeten hebben. It’s a small world, ik val in herhaling.

De terugweg leek een pak vlotter te gaan, of misschien reden we toen gewoon minder verkeerd. Al kan ik jullie met stelligheid verzekeren: bergaf is zoveel toffer dan bergop!

Onze route voerde ons langs knooppunten 33, 80, 83 en 84.

Verjaardagsweekend

Twee weekends op een jaar houden we traditiegetrouw onze agenda vrij. Geen sociale verplichtingen, geen afspraken, we doen gewoon waar we zin in hebben. Dus klonken we deze vrijdagavond in het historische decor van de Faculty Club op de komende verjaardag van mijn vriend. Toegegeven, hij is niet meer zo piep als vroeger, maar hij ziet er nog altijd even knap uit als de dag dat we elkaar voor het eerste zagen, zeker na een paar glazen uitstekende wijn. 😉

Enfin, het eten was bijzonder lekker, wat uiteraard niet hoeft te verbazen gezien de samenwerking met restaurant Arenberg. Als afsluiter kregen we een glaasje dessertwijn gratis omdat men ons bij één gang vergeten was wijn te serveren en we waren aan onze tafel letterlijk omringd door kaarsjes. Een prachtig romantische avond.

De voordelen van een kunstwerk zijn

  • interessante ontmoetingen
  • boeiende gesprekken met kunstenaars
  • mogelijkheden om je Engels te oefenen
  • nadenken over de plaats die kunst inneemt in onze maatschappij
  • het gevoel onverantwoord interessant te zijn 😉
  • een appartement dat elke dag netjes opgeruimd is
  • gefilmd worden door een echte kunstenaar
  • een niet onaardige vrijwilligersvergoeding

Een dagje vrijaf

Vrijdag plande ik een vrije dag in mijn agenda, omdat ik voelde dat ik er nood aan had om mijn hoofd even leeg te maken. Maar omdat ledigheid des duivels oorkussen is, werd er een afspraak gemaakt met de techniekers van Belgacom om uit te vissen waarom onze internetconnectie er sinds de upgrade van ADSL naar VDSL de brui aan gegeven had. (Hoe slaagden wij er dan nog steeds in 24/24 online te zijn, vraagt u zich nu ongetwijfeld af. Wel, dankzij onze sympathieke onderbuurman die zijn wifi voor ons openstelde. Hartelijk dank, buurman! ‘t Is dat ze ten tijde van de bijbel nog geen internet kenden, want ik ben zeker dat het achtste werk van barmhartigheid anders wel “De internetlozen van connectiviteit voorzien, zou geweest zijn.)

Bon, de Belgacomlieden togen aan de slag, liepen wat binnen en buiten, trokken naar de kelder, voerden een adresverandering door en deelden me vervolgens mee dat alles voor hen in orde was, buiten het feit dat we nog altijd geen internet hadden. Daarvoor moesten we contact opnemen met onze provider, Dommel. Mijn humeur was al niet zo geweldig omdat ik te vroeg had moeten opstaan op mijn vrije dag om de mannen van Belgacom binnen te laten, maar een helpdesk gesprek, daar had ik helemaal geen zin in.

Toch maar door de zure appel gebeten. Na veel wachtmelodietjes kreeg ik iemand aan de lijn die bleef vasthouden dat we de verkeerde splitter op de modem hadden aangesloten. Ik zei dat dat niet kon zijn, hij bleef hardnekkig volhouden van wel. Behoorlijk pissed smeet ik de telefoon dicht, verder surfend op het internet van de onderbuur.

Gelukkig kon mijn vriend ‘s avonds, na nog wat meer frustrerende helpdeskgesprekken, Dommel overtuigen dat er toch iets anders scheelde. Een factory reset later, deed de modem zijn werk en konden we eindelijk onze VDSL verbinding in gebruik nemen. De Dommel helpdesk achterlatend in de overtuiging dat we een verkeerd wachtwoord voor de modem opgegeven hadden.

Nuja, whatever. Het werkt.

Alumnibijeenkomst

Donderdagavond brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van de nieuwe en oude medewerkers van onze studentenvereniging. Een jaarlijkse traditie door mezelf in gang gezet toen ik nog actief was binnen de vereniging en die nu wordt verdergezet door de nieuwe generatie.

We hadden afgesproken in The Lodge in Heverlee en waren met een stuk of zestien personen. Een mooie opkomst! Wat mij nog het meest tevreden stelde, was het feit dat er maar liefst vier vrouwen aan tafel zaten! Ikzelf, een andere alumnus (alumna?) en twee spiksplinternieuwe medewerksters. Het vermelden waard, vooral als je weet dat er sinds het ontstaan van onze vereniging in 1994, slechts drie  vrouwen medewerker geweest zijn. Maar nu staat de teller dus op vijf, bijna een verdubbeling!

Al was het ook confronterend te zien hoe jong die nieuwe medewerkers wel niet waren (of hoe oud dat wij ondertussen geworden zijn). We zaten aan tafel met mensen die nog nooit van Terbank of MUD’s gehoord hadden en voor wie het internet altijd aanwezig geweest is in hun leven. Maar de jonge mensen aan tafel zaten vol ambitie en wie weet, misschien gaan zij de wereld wél veranderen.

Prikkelbaar

Ik weet niet wat het is, het druilerige weer, het feit dat ik me fysiek niet honderd procent voel, slaapgebrek, de stress op het werk,… Feit is dat ik de laatste tijd nogal snel ontvlambaar ben en in een voortdurende toestand van slechtgezindheid rondloop. Dingen die ik anders gewoon naast me zou neerleggen, werken nu op mijn zenuwen. Kleine incidentjes zijn voldoende om me boos te maken.

Zo werd ik deze namiddag op een cursus voor leidinggevenden verwacht, speciaal georganiseerd voor mij en mijn collega’s middenkader leidinggevenden op het werk. Ik had daarvoor nog een andere vergadering gehad die bijzonder slecht was verlopen, dus mijn humeur was al niet optimaal. Bovendien had die vergadering langer geduurd dan verwacht waardoor ik uiteraard te laat was en iedereen al zat te wachten. Het ongetwijfeld goed bedoelde grapje van de lesgever toen ik binnenkwam, schoot bij mij dan ook in het verkeerde keelgat en ik ging meteen in de aanval.

Niet meteen een goede indruk gemaakt. De cursus bleek dan ook nog eens een zware tegenvaller: inhoudelijk meer van hetzelfde en de relevantie was soms ver te zoeken. Dus multitaskte ik tussendoor op mijn iphone en zorgde ik dat tijdens de pauze een dringend dossier afgerond werd door één van mijn medewerkers. En zo was ik natuurlijk maar half aanwezig in de cursus. Al een geluk dat het niet bijzonder boeiend was.

Dat dagje verlof morgen is alleszins welkom.

Klik

Vreemd toch, hoe het met sommige mensen vanaf het eerste moment klikt en met anderen, helemaal niet, hoewel je dat graag zou willen en je heel hard op zoek gaat naar gemeenschappelijke grond. Maar hoe meer het gesprek vordert, hoe meer je je realiseert dat het er alleen maar erger op wordt. Jammer, vooral omdat je weet dat de persoon in kwestie nog wel vaker in je leven zal opduiken.