persoonlijk

Koen Vanmechelen

Dinsdagavond had ik het plezier de onvolprezen Koen Vanmechelen te horen spreken. Ik ben al langer een grote fan van zijn werk (The Cosmopolitan Chicken! De Cosmogolem! Wij wonen zelfs naast een kunstwerk van de man!), maar het was de allereerste keer dat ik hem live aan het werk zag. Fantastische man. Zo gepassioneerd door zijn werk en tegelijkertijd zo open en aanspreekbaar. Je merkt dat hij voortdurend op zoek is naar nieuwe manieren om kunst en wetenschap met mekaar in contact te brengen en mekaar te laten verrijken. Uit die samenwerkingen ontstaan vervolgens de prachtigste ideeën. Om jaloers op te zijn!

Akelig

Deze namiddag zouden mijn vriend en ik op babybezoek gaan bij een vriendin met wie ik samen gestudeerd heb en die pas bevallen is van haar derde kindje. Tot ik deze ochtend op de nieuwjaarsreceptie voor de M-bassadeurs een bericht kreeg dat ze onze afspraak moest afzeggen. Ze hadden deze ochtend problemen gekregen met hun nieuwe chauffage waardoor er CO was vrijgekomen. Ze waren net met het hele gezin terug van spoed om te controleren of niemand CO intoxicatie had. Man, daar was ik toch even niet goed van, want dit had zo veel slechter kunnen aflopen. In een flits zag ik mezelf en mijn vriend deze namiddag voor de deur staan, niets vermoedend, terwijl zij met hun vijven bevangen door CO binnen in huis zouden liggen. Brrr, ik mag er niet aan denken.

Enfin, ik ben heel blij met dit happy end. En een afspraak, die valt te verzetten, nietwaar?

Vrijetijdsactiviteiten

Gisterenavond lag ik in bed en kon ik de slaap moeilijk vatten. Ik lag terug te denken aan wat ik al gedaan heb in mijn leven en wat ik nog wil realiseren. Daarom leek het me interessant om hier op deze blog eens een oplijsting te maken van alle activiteiten waarmee ik me sinds mijn vroege jeugd heb bezig gehouden in mijn vrije tijd. Bij deze dus:

  • Zwemlessen: mijn allereerste echte hobby, mee gestart in het eerste studiejaar
  • Ballet: amper een maand volgehouden wegens totaal geen aanleg en behoorlijk saai
  • Muziekschool: heel het parcours doorlopen, gestart met lessen notenleer, dwarsfluit, samenspel, the works. Ik ben er tot op de dag van vandaag nog steeds trots op dat ik mijn einddiploma dwarsfluit op zak heb, want ik zal de eerste zijn om toe te geven dat ik niet echt het meeste talent had van de meisjes die samen met mijn afstudeerden, maar verdorie, ik heb hard gewerkt voor die grote onderscheiding toen.
  • Kinderkoor
  • Typles: beste investering ooit, al is mijn vingervlugheid en accuraatheid er in de loop der jaren op achteruit gegaan door veelvuldig switchen tussen qwerty en azerty en ben ik tot nader order nog steeds te lui om dvorak te leren
  • Pingpong: nog steeds één van mijn favoriete sporten, al heb ik in jaren niet meer gespeeld
  • Jeugdkoor
  • Dictielessen: heel erg leuk, beetje spijtig dat ik daar nooit iets mee gedaan heb
  • Studentenkoor
  • Studentenvereniging: elk jaar ga ik nog trouw naar de alumnibijeenkomst, heel erg tof om de mensen van toen nog eens terug te zien. Ik word trouwens binnenkort meter van het kindje van één van de gasten met wie ik in deze studentenvereniging zat.
  • Studentenkamerorkest: Na mijn eerste universitaire studies ben ik gestopt met spelen, mijn mislukte poging om opnieuw aansluiting te vinden bij een orkest niet meegerekend
  • Cursus rock and roll: komt nog van pas op trouwfeesten
  • Cursus stijldansen: van chacha over Weense wals tot tango, al die stapjes zijn uit mijn geheugen verdwenen, totaal niets van blijven hangen
  • Buikdansen: vond ik heel leuk tot de cursus van locatie veranderde en ik een nieuwe leerkracht kreeg die me niet wist te inspireren
  • Badminton: ik ben nogal een fan van racketsporten, helaas is mijn badmintonpartner geëmigreerd naar Chicago
  • Studie rechten: een tweede universiteitsdiploma gehaald terwijl ik full time werkte; als ik er nu op terugkijk, weet ik niet goed meer hoe ik daar in geslaagd ben
  • Middelbare graad beeldende kunsten: heel mijn leven doodgraag getekend, maar pas naar de academie gegaan toen ik al werkte. Helaas bleek ik me op dat moment al te zeer de denkwijze van een ingenieur eigen gemaakt te hebben, wat de echte vrije artistieke expressie belemmerde of ja, anders gezegd, te weinig talent
  • Digitale fotografie: ik neem erg graag foto’s, maar moet eerlijk zijn dat ik ook hier niet over het grote talent beschik; ondertussen ben ik gestopt met het volgen van lessen en heb ik me zowat neergelegd bij het feit dat ik op zijn best een middelmatig fotograaf genoemd kan worden
  • Photoshop: Maar een half jaar lessen gevolgd, genoeg om me deftig uit de slag te kunnen trekken, maar te weinig om al die wondere functionaliteiten goed onder de knie te hebben
  • Zanglessen
  • Italiaans aan het CLT
  • Spaans aan het CLT
  • Japans aan het CLT
  • Russisch aan het CLT
  • Squash: wekelijks een uurtje op een balletje slaan, het blijft plezant en nu maar hopen dat mijn squashpartner niet emigreert
  • Bloggen: toch ook alweer een paar jaren ondertussen, al blijft het aantal lezers en reacties zeer laag en vraag ik me soms af of ik niet beter ermee zou stoppen
  • Organiseren van weekendjes en diners voor de vriendenkring: toch altijd goed voor een opkomst van een twintigtal personen
  • Bachata: een nieuwe hobby, de lessen zouden normaal vorige week starten, maar werden wegens de sneeuwval met een week uitgesteld
Enfin ja, best wel een indrukwekkend lijstje als je het zo allemaal bij mekaar ziet staan, maar ook een perfecte illustratie van mijn grootste probleem: ik kan een beetje van alles, maar niets echt goed. Of misschien heb ik gewoon het geduld niet om me in één iets te bekwamen, dat kan ook zijn. Ik ben nu op een punt gekomen in mijn leven waarop ik het mij niet langer kan permitteren om zowat te blijven rondzwalpen. Blijf ik aanmodderen of ga ik echt op zoek naar iets wat mij passioneert? En wat zou dat dan kunnen zijn? Ik heb geen idee.

Exit de nieuwjaarsfeestjes, lang leve de verjaardagsfeestjes

Ik was eigenlijk een beetje moe, vorige vrijdag, na de eerste volledig werkweek van het jaar. Een werkweek waarin ik niets anders deed dan van de ene vergadering naar de andere hollen. Langzaam warmlopen bij de start van het nieuwe jaar, het werd me niet gegund. Dus ik was niet van plan lang te blijven op het verjaardagsfeestje van de collega die zo vriendelijk was me uit te nodigen.

Maar kijk, het kan verkeren. Met een glaasje rode wijn in de hand maakten we kennis met een aantal toffe vrienden en familieleden van de jarige. Ik leerde bij over Verbindende Communicatie, deelde tips uit over reizen in Australië en haalde tegelijkertijd herinneringen aan onze eigen Australiëreis op (ondertussen al meer dan vier jaar geleden). De tijd vloog voorbij en voordat we het goed en wel beseften waren we bij de laatste gasten. Groot voordeel: het feestje was zowat bij ons om de hoek. Nog geen tien minuten later lagen we al in bed. Ideaal!

PS: Ik dacht dat ik altijd té veel eten en drinken voorzag, maar dit moet toch wel het feestje zijn met de grootste overschot ooit. Er zaten nog ganser dozen Dr. Oetker pizza’s in de diepvries. Er waren nog genoeg sandwiches en hotdogs om een half leger te voorzien en dan waren we nog niet eens toegekomen aan de versgemaakte soep. Genoeg food voor een stevige day after-party alleszins. 😉

Een bijzondere kerstboom

Zondag waren we uitgenodigd bij de toekomstige ouders van mijn petekindje om hun kerstboom te bewonderen met kerstballen uit de hele wereld. Driekoningen is nu eenmaal de laatste dag dat het nog officieel is toegestaan een kerstboom in huis te hebben (tenzij je, zoals wij, je kerstboom pas twee dagen voor oudjaar gezet hebt). Ondertussen hebben we al twee kerstballen bijgedragen aan de collectie: eentje uit Japan en eentje uit Genève. Ik kijk er alvast naar uit om de collectie in de toekomst verder aan te vullen.

We maakten kennis met de peter van mijn toekomstige petekindje, dronken een glaasje Chardonnay Meerdael, belegden onze pizza’s met héél véél beleg en werden verwend met een voortreffelijke chocolade panna cotta. Meer van dat. :-)

Een bijzondere zaterdag

De eerste zaterdag van het nieuwe jaar was er eentje om in te kaderen. Een aaneenschakeling van eerste keren, altijd leuk om de routine van het dagelijkse leven te doorbreken.

Het petekindje van mijn vriend las voor het eerst haar nieuwjaarsbrief voor. En ze deed dat werkelijk schitterend. Met veel overgave en een bijzonder goede intonatie. Heel knap voor zo’n ding van drie. Uiteraard kreeg ze daarna een centje en een dikke knuffel.

Omdat we haar extra in de watten wilden leggen, nu ze de aandacht van de mama en papa met een extra zusje moet delen, namen we haar mee naar een binnenspeeltuin in de buurt. Handig, zo’n binnenspeeltuin, je laat het kind in kwestie los op de speeltuigen en vervolgens zie het je het kind alleen nog maar terug als het dorst of honger heeft. Werden binnengespeeld: een fristi in recordtempo, een flesje water dat iets spaarzamer genuttigd werd, een K3-ijsje en een kleine portie spaghetti. Het petekindje was superbraaf, alleen bij het naar huis gaan, werden we even op een scène getrakteerd, maar dat had ik wel verwacht. Ik ben er alleszins zeker van dat ze ‘s nachts als een roosje geslapen zal hebben, ze was helemaal uitgeteld toen we haar bij haar ouders afleverden.

Vanuit de Kempen reden we vervolgens door naar Brussel voor het verjaardagsfeestje van een collega van mijn vriend. Dezelfde collega wiens huwelijk we een aantal jaar geleden bijwoonden. Spijtig genoeg is het huwelijk ondertussen alweer voorbij, maar geen erg, beide ex-echtgenoten hebben opnieuw de liefde gevonden. Ik wist niet zo goed wat te verwachten van een Pools verjaardagsfeestje, maar eigenlijk feitelijk had ik het moeten weten: een overdaad aan drank en eten. En een gastheer en gastvrouw die voortdurend bezorgd vroegen of we wel genoeg te eten of te drinken hadden. Dik spijt van die veel te grote en niet zo bijster lekkere spaghetti die we in de binnenspeeltuin binnengepropt hadden.

We knoopten een heel fijn gesprek aan met een Roemeens koppel dat plannen had om voor hun huwelijksreis naar Japan te gaan, haalden herinneringen op aan Japanse onsens, lachten wat geforceerd met de grapjes van een absoluut onverstaanbaar Engels sprekende Pool, vroegen ons af tot welke taalfamilie Fins behoort (Oeraals, net zoals het Ests) en vergat ik in een vlaag van verstandsverbijstering dat Roemeens een Romaanse taal is. Tijdens de rit naar huis herinnerde mijn vriend me eraan dat we van het Roemeense koppel met wie het zo goed klikte een uitnodiging gekregen hadden voor hun trouwfeest in Bulgarije, maar dat dit samenviel met ons reeds geplande weekend in Kopenhagen. En dat vond ik even heel erg spijtig, maar tja, een mens kan niet alles hebben, zeker?

Nieuwjaarsreceptie

En de kop is weeral af. Gelukkig is de eerste werkdag van het nieuwe jaar altijd een feestelijke bedoening met een receptie en veel collega’s om gelukkig Nieuwjaar te kussen. Altijd plezant. :-)

Dit jaar had ik een hele discussie met een collega over Leuven en dan meer bepaald over de zogenaamde overlast die studenten in Leuven veroorzaken. De collega in kwestie woonde in centrum Leuven en voor haar waren ongeveer alle studenten krapuul. Ik zal niet zeggen dat studenten altijd braaf en stilletjes op hun kot zitten te studeren en ik kom ‘s ochtends na een wilde donderdagnacht ook liever geen plasjes kots op straat tegen, maar sommige inwoners schijnen toch echt te vergeten dat Leuven net zo’n aangename en toffe stad is dankzij de universiteit en haar studenten. Het feit dat er op elk moment van de dag en nacht wel studenten rondlopen, creëert een veiligheidsgevoel dat je elders niet hebt. En laten we vooral niet vergeten dat het de universiteit is die Leuven groot gemaakt heeft. De KULeuven, Imec en UZ Leuven zijn de grootste werkgevers van Leuven. Het onderzoek dat in Imec gebeurt, is van wereldniveau en onze universiteit mag terecht trots zijn op haar rijke geschiedenis. Trouwens dat krapuul van vandaag, studeert morgen af en zal overmorgen belangrijke posities in het bedrijfsleven innemen. Laat ons dus hopen dat hier van enige overdrijving sprake is.

Als uitsmijter: wie kan zich beter over deze problematiek uitspreken dan onze eigen burgervader?

In de eerste helft van het universitaire jaar klagen de locals over de studenten. Na Pasen klagen de studenten over de locals. Ik krijg tijdens de blok klachten van studenten die vinden dat de beiaard van de universiteitsbibliotheek te veel lawaai maakt. Op andere momenten krijg ik klachten van de Leuvenaars over te luide muziek in disco’s en cafés. Dat is dus voortdurend rijden en omzien, maar ik denk dat ze allebei behoorlijk samenleven.

Afscheid

Het jaar is nog maar net begonnen en daar raast de eerste schokgolf al door mijn nieuw samengestelde team. Mijn back-up teamverantwoordelijke heeft een nieuwe job gevonden. Ik ben blij voor haar, want ze verdient het echt en het is waar, door de reorganisatie was ze op een zijspoor terechtgekomen. Ik zal haar warme persoonlijkheid en positieve ingesteldheid oprecht missen. Het was altijd een plezier om met haar samen te werken en het is jammer dat onze samenwerking nu tot een einde komt. Maar zo is het leven: een nieuwe kans die zich aandient, die moet je grijpen.

Dat wordt weer puzzelen, de komende weken, want het ziet er niet naar uit dat er snel een vervanging zal komen.