persoonlijk

Sol LeWitt

Ik had het geluk om al een preview gekregen te hebben van deze overzichtstentoonstelling toen ze nog in opbouw was. Zelfs toen de muurschilderingen, zorgvuldig opgebouwd volgens de instructies van Sol LeWitt, nog niet voltooid waren, maakten ze al een overdonderende indruk. Vanavond zijn we echter het eindresultaat gaan bewonderen. Adembenemend! Je kan er naar blijven kijken en ik denk dat ik met mijn gloednieuwe M-ambassadeurskaart zeker nog eens terug zal gaan. M is erin geslaagd een absolute toptentoonstelling naar Leuven te halen. Er is werkelijk geen enkele reden om deze tentoonstelling níet te bezoeken. Echt waar, je zal het je niet beklagen.

Crappy iphone foto om jullie een idee te geven:

Na ons museumbezoekje dronken we nog een afzakkertje in de Fiere Margriet. Laat me zeggen dat ik Pannepeut een geweldige naam voor een bier vindt. Grootschalige commercialisatie dringt zich op! Mijn humeur zal er wel bij varen.

 

 

Een zondags fietstochtje

Buiten twee dagen fietsen in het bijzonder platte Kopenhagen, zijn mijn vriend en ik de laatste tijd niet veel meer aan fietsconditieopbouw toegekomen. En dat terwijl onze fietstocht door Japan nu toch echt wel dichtbij begint te komen… Gelukkig was het vandaag stralend weer en hadden we verder niets gepland (mirakel!). Dus werd de fietsrouteplanner van fietsnet.be erbij gehaald en stelden we een route samen van 26,6 kilometer, met een extra 4,4 km erbij omdat we op aanraden van Goya een pannenkoek zijn gaan eten in café Maritime in Tildonk. Charmant café in een beschermd gebouw met een mooie tuin waar de bediening er ondanks de grote drukte (we waren niet de enige fietsers die daar een tussenstop inlasten) in slaagde ons snel en efficiënt te bedienen.

Het was ideaal fietsweer (niet te warm en niet te koud, met een aardig briesje) en deze tocht bleek een pak makkelijker in de benen te liggen dan de vorige (lees: veel minder venijnige heuvels die tot afstappen noopten) én mijn banden waren opgepompt. Het ging allemaal behoorlijk vlotjes en ik had het gevoel dat ik er zonder problemen nog een kilometer of twintig aan kon plakken. Nu nog een paar keer een route van een kilometer of vijftig doen en ik denk dat we er klaar voor zijn.

Kopenhagen – 13 juli 2012

Onze eerste dag en Kopenhagen begon onder een stralend zonnetje. Omdat we de toeristische highlights tijdens ons vorige bezoek in 2010 al voor een deel bezocht hadden, stond er minder druk op de ketel om zoveel mogelijk in korte tijd te zien. Omdat het weer zo prachtig was, besloten we een fiets te huren (kan geen kwaad om wat kilometers in onze benen te krijgen als voorbereiding op Japan). Ons hotel beschikte over prachtige witte fietsen mét charmant fietsmandje die nog goed fietsten ook. Makkelijker kon niet.

En zo vertrokken we welgemutst voor een tochtje langs het water tot aan de Kleine Zeemeermin (Den Lille Havfrue) die we de vorige keer enkel vanaf een bootje zagen. Nu stopten we vlakbij het beroemde beeld om het van dichtbij te kunnen bewonderen. Het beeld staat bekend als een beetje teleurstellend omdat het zo klein is (een beetje zoals Manneke Pis in Brussel), maar ik vond het best wel een mooi beeld. Heel elegant staart de Kleine Zeermeermin peinzend over het water, treurend om haar prins. Het beeld doet het tragische sprookje van H.C. Andersens alleszins recht aan.

Daarna bezochten we Kastellet en St. Alban’s Kirke, een Anglicaanse kerk gelegen binnen de pentagramvormige omwalling van Kastellet. Het fort Kastellet is gebouwd als verdediging tegen de Zweden, maar het werd slechts één keer gebruikt in 1807 tegen de Engelsen. Kastellet wordt vandaag nog steeds gebruikt door het Deense leger, maar bezoekers kunnen er vrij rondlopen. Ook voor mensen die niet geïnteresseerd zijn in militair erfgoed is deze plek een bezoekje waard, het is er gewoon prachtig wandelen in het groen.

Ons middagmaal nuttigden we in de foodcourt van het Magasin Du Nord. De Deense patisserie is beslist niet te versmaden met lekker veel kaneel. Nu we de smaak van het fietsen te pakken hadden, besloten we nog wat meer groene plekken te bezoeken: de parken Kongens Have met het prachtige Rosenborg Slot en Botanisk Have, de botanische tuin van Kopenhagen. Het zijn net deze grote parken midden in het centrum die van Kopenhagen zo’n leefbare stad maken. Iedereen zit er op het gras te picknicken of gewoon een boek te lezen. Heel relaxte sfeer overal.

Kopenhagen is trouwens de meest fietsvriendelijke stad die ik al bezocht heb (ja, nog beter dan Amsterdam). Waar er in Amsterdam vaak chaos heerst, regeert de orde in Kopenhagen. Mooie brede fietspaden langs groene plekken, aparte verkeerslichten voor fietsers, veel fietsenstallingen, afgesproken signalen tussen de fietsers onderling (hef je vlakke hand omhoog zoals een politieagent om aan te geven dat je gaat stoppen, hou altijd mooi rechts zodat snellere fietsers je kunnen passeren, steek de straat nooit in één keer over als je naar links wil afslaan, maar in twee keer), enzovoort.

Nu, Kopenhagen is ook wel fietsvriendelijk uit noodzaak. Veel inwoners hebben immers gewoon geen auto. De reden hiervoor is erg simpel. Bovenop de kostprijs van het voertuig moeten ze nog eens tweemaal diezelfde prijs betalen om het voertuig in te schrijven. Een auto kopen is dus voor de meeste Denen, die echt niet slecht verdienen, een hele investering. Mensen die in het stadscentrum wonen, doen vaak de moeite niet. Waarom zouden ze ook? Je geraakt volgens mij sneller met de fiets op je bestemming dan met de auto.

De volgende groene plek die we aandeden was het gebied rond de ‘meren’ (Søerne). Nuja, meren is een term die lichtelijk overdreven is voor deze groot uitgevallen waterbassins. Het toffe aan de Søerne is dat er een prachtig fiets- en wandelpad rond ligt dat je toelaat ten volle van de omgeving te genieten. Op de terugweg naar het hotel (we moesten onze cadeautjes nog oppikken voor ons bezoekje aan vrienden Q en M die negen maanden in Kopenhagen verbleven en ondertussen hun gezinnetje met een extra jongeman hadden uitgebreid, meteen de belangrijkste reden voor onze trip), stopten we nog even om een prachtig groen kerkhof te bezoeken. Ja, zelfs de kerkhoven in Kopenhagen zijn prachtige groene oases, waar mensen komen om even te wandelen en te verpozen.

De avond brachten we door bij onze vrienden met zelfgemaakte vegetarische lasagne en veel te veel wijn. Hun jongste zoon bleek een brave en vrolijke baby te zijn en we maakten plannen om de volgende dag samen door te brengen.

Emeritaat

Een tijdje geleden woonde ik voor de allereerste keer in mijn leven een emeritaatsviering bij. Een bijzonder moment. De afsluiting van een prachtige carrière die op een boeiende manier uiteengezet werd door de verschillende sprekers en waarbij er naast harde feiten ook ruimte was voor ontroering en persoonlijke verhalen.

Maar wat me nog het meest trof, was de stokoude professor die de viering bijwoonde. Helemaal kromgetrokken, moest hij in zijn pluchen zetel voortdurend recht geduwd en getrokken worden door zijn begeleider (zijn zoon?). Verschrikkelijk vond ik het te zien hoe deze waarschijnlijk briljante man door zijn lichaam in de steek gelaten werd, maar toch ondanks alle ongemakken doorzette en naar de speeches luisterde. Het brak mijn hart toen de situatie zo oncomfortabel werd dat hij door zijn begeleider naar buiten geleid moest worden nog voordat de viering ten einde was.

My worst nightmare.

De grote vakantie-uittocht is begonnen

Al merk ik daar op persoonlijk vlak weinig van. De treinen zitten nog altijd even vol, zij het nu met procentueel gezien iets meer kinderen die op de schoolreis gaan en Werchtergangers. En op het werk is het nog altijd even druk en blijft mijn aantal overuren gestaag toenemen. En dat zal niet zo snel veranderen, want met een reorganisatie op til, hebben we nog spannende weken en maanden voor de boeg.

Teleurstelling

Een project waar we maanden naartoe gewerkt hebben en keihard voor onderhandelden om het budget binnen aanvaardbare grenzen te krijgen, is afgelast. Mijn eerste reactie was er één van ongeloof, gevolgd door ontgoocheling en teleurstelling. But I guess that’s the way things go. Niets aan te doen, behalve de teleurstelling verbijten en onze aandacht op een nieuw project focussen.

Een aangename verrassing

Dinsdagvoormiddag stond er een behoorlijk vervelende vergadering in mijn agenda gepland. Een vergadering waarop ik een standpunt moest verdedigen waar ik zelf niet helemaal achter stond en waarvan ik wist dat alle andere aanwezigen erg hun best zouden doen om dit standpunt onderuit te halen. Ik had er zelfs ‘s nachts niet goed van geslapen. Enfin, het werd inderdaad een onaangename vergadering, maar minder erg dan verwacht. Zeker toen ik na anderhalf uur vergadering een sms kreeg van één van mijn medewerkers dat er een bos bloemen voor mij gearriveerd was. Het laatste half uur van de vergadering bleef ik koppig, maar beleefd, op mijn standpunt staan terwijl ik in mijn hoofd zat te bedenken van wie die bloemen zouden zijn. Ik nam afscheid van mijn tegenstanders die allemaal supervriendelijk waren en me vooral op het hart drukten dat ik hun kritiek vooral niet persoonlijk moest nemen. (Wat ik uiteraard ook niet deed.)

Toen ik terug aan mijn bureau kwam, bleek er een bos prachtige witte pioenrozen op mij te liggen wachten. Met een bedankbriefje omdat ik een dossier supersnel had afgehandeld. En het toppunt is: dit was de allereerste keer dat ik zo’n dossier behandelde. En dit enkel en alleen omdat mijn twee medewerkers die normaal dit soort dossiers behandelen allebei tegelijkertijd met vakantie waren. Jaja, klantvriendelijkheid loont!

Würzburg

Toch wel het hoogtepunt van onze trip naar Duitsland. Na onze vertrek uit Mainz, kwamen we zo rond de middag aan in Würzburg. We zagen meteen Festung Marienberg gelegen op een over de Main uitkijkende heuvel. We hadden tijd zat om van te genieten van de aanblik van Festung Marienberg, want we waren in een file terechtgekomen die typisch is voor een stad met te smalle straatjes om al het verkeer te slikken. We reden dan ook de eerste de beste parkeergarage binnen om de rest van de trip naar ons hotel te voet af te leggen.

Lunchen deden we in Brauerei-Gasthof Alter Kranen met een plaatselijke specialiteit Flammkuchen. Daar hadden we alletwee nog nooit van gehoord, dus de keuze was snel gemaakt. Flammkuchen hebben wat weg van een hele platte pizza en hoewel lekker, werd het deeg van zodra het afkoelde wat taaier en lastiger om te eten. Natuurlijk wierpen we ook een blik op de oude kraan waaraan het restaurant zijn naam dankte.

Vervolgens wandelden we op ons gemak naar de hoofdreden van ons bezoek aan Würburg: de Residenz. Jaja, we hebben nogal wat UNESCO werelderfgoed bewonderd tijdens onze trip. De bouw van dit fantastische paleis vond plaats tussen 1720 en 1744 en de belangrijkste architect was Balthasar Neumann. De pracht en praal van het interieur vallen haast niet te beschrijven en helaas ook niet te tonen, want fotograferen was er verboden. Jullie zullen dus zelf eens ter plekke moeten gaan kijken. Geloof me, je zal het je niet beklagen. Het verbluffende fresco van de Venetiaanse schilder Giovanni Battista Tiepolo, het grootste ter wereld, alleen al is de trip naar ginder waard. Uren kan je ernaar kijken.

Wat het allemaal nog verbluffender maakt, is dat het paleis volledig uitbrandde tijdens de Tweede Wereldoorlog. De foto’s van de vernielingen vormen een schril contrast met de gerestaureerde schoonheid. Würzburg zelf is net als Dresden bijna volledig platgelegd tijdens een bombardement op 16 maart 1945 dat twintig minuten duurde en 80 procent van de gebouwen van de stad verwoestte. Chilling.

We begonnen onze avond op de Alte Mainbrücke, de oudste brug van Würzburg die volledig autovrij is. Aan het begin van de brug zijn er twee plekken waar er goedkope (maar lekkere) Duitse wijn in royale glazen wordt verkocht. Iedereen staat dan ook te aperitieven met een glas wijn in de hand op de brug, genietend van het uitzicht op de Main en de Festung Marienberg. Uiteraard hadden we er geen probleem mee ons aan de gewoonten van de locals aan te passen. 😉

En natuurlijk eindigden we de dag met Spargel!

Yab snapt dat rokjes gedoe niet

Dat dagen zonder vlees gedoe, ok daar kon ik nog enigszins inkomen, al heb ik er zelf niet aan meegedaan wegens een hekel hebbend aan dit soort opgeklopte hypes. Collectief een beetje minder vlees consumeren is nu eenmaal goed voor onze planeet. En de Westerse vleesconsumptie ligt veel te hoog, daar valt geen speld tussen te krijgen. Maar waarom iemand per sé een actie wil opzetten rond blote benen, ik heb er niet het flauwste benul van. Een mens draagt toch wat hij wil, zeker? Voel jij je goed in rokjes en kleedjes, geweldig. Voel jij je beter in broeken, ook geweldig. ‘t Is maar om te zeggen dat ik niet meedoe, al hangt er in mijn kleerkast welgeteld één broek, die enkel in noodgevallen uit de kast wordt gehaald.

Oh wel, een maandje doorbijten en al die blogposts met blote benen negeren, dat moet wel lukken.