Kliederen met zoutdeeg

Zaterdag 14 november vormde ons appartement het strijdtoneel voor een heuse virtuele strijd, aka lan-party. Mijn vriend en zijn makkers stortten zich vanaf de vroege namiddag tot de late avond op het gamen. Een ideaal moment om af te spreken met mijn petekindje!

Het oorspronkelijke plan om naar het provinciedomein van Diest te gaan, werd doorkruist door het slechte weer. Gelukkig had de creatieve mama van mijn petekindje een plan B achter de hand. Zoutdeegfiguurtjes maken voor in de kerstboom!

Jullie zullen mij er misschien raar op aankijken, maar dit was de allereerste keer in mijn leven dat ik met zoutdeeg aan de slag ging. Erg eenvoudig te maken, trouwens, dat deeg, zeker als je over een keukenrobot beschikt. En zo zat ik samen met mijn petekindje aan tafel en rolde ik het deeg terwijl hij de figuurtjes uitstak en van een gaatje voorzag. Met een beetje hulp lukte dat prima. En zo kwamen we tot een mooie collectie om de kerstboom te versieren.

IMG_8810[1]

Het was de eerste keer dat mijn petekindje en ik echt samen speelden. Mijn petekindje is van nature erg timide en het is niet zo makkelijk om een band met hem op te bouwen. Ik was dus ontzettend blij dat hij op voorstel van zijn mama bij mij op schoot kroop om samen sinterklaasliedjes te zingen. En jawel, de Sint moet ons gezang mooi gevonden hebben, want opeens regende het chocolaatjes en nicnacjes. 😉 Leuk om de verrassing te zien in de ogen van mijn petekindje. Hij kon niet snel genoeg van mijn schoot af zijn om de snoepjes op te rapen. Het is de eerste keer dat hij het Sint-gebeuren bewust meemaakt. Een magische tijd die me stiekem deed terug verlangen naar mijn eigen kindertijd. Al wist ik al in het eerste studiejaar dat de Sint een fabeltje was. Mij maakte je als kind niks wijs. 😉 Gelukkig kon ik dankzij mijn broertje dat zes jaar jonger was nog jaren genieten van de komst van de Sint.

Ik bleef gezellig plakken bij de ouders van mijn petekindje voor het avondmaal (hmm, pasta!) en werd na een laatste limoncello aan het station van Aarschot afgezet voor de treinrit naar Leuven.

Hopelijk is het ijs bij mijn petekindje nu definitief gebroken en volgen er nog vele fijne momenten samen.

Een beknopt weekoverzicht

Ik blijf maar gigantisch achter de feiten aanhollen op deze blog, dus bij deze een klein inhaalmanoeuvre in de vorm van een puntsgewijs weekoverzicht.

  • maandag 9 november: salsa time!
  • dinsdag 10 november: openingsavond van het holebifilmfestival in de stadsschouwburg. Ik moet eerlijk toegeven dat ik liever wat meer film en minder gepraat had aanschouwd. De roze bubbels na de openingsavond vielen daarentegen bijzonder in de smaak en werden rijkelijk bijgevuld. Hips!
  • woensdag 11 november: vrij dagje voor mij, helaas niet voor mijn vriend. Ik bracht de dag door met het wegwerken van mijn onwegwerkbare fotoachterstand. ‘s Avonds aten we met een vriend tapas in De 3 Tonghen. Heel fijne, ontspannen avond met goede gesprekken!
  • donderdag 12 november: genoot ik ‘s middags van een heerlijke gelaatsverzorging en liet ik mij één of andere ongetwijfeld veel te dure oogcrème aansmeren. ‘s Avonds ging ik voor het eerst sinds lang nog eens squashen met een goede vriend die helaas onlangs zijn relatie op de klippen zag lopen.
  • vrijdag 13 november: klonken we op de zwangerschap van onze vrienden in restaurant Trente en genoten we van het heerlijk verfijnde eten aldaar.

 

Een weekendje Kaatsheuvel

Het laatste weekend van het Allerheiligenverlof plakten mijn vriend een extra vrije vrijdag aan het weekend en trokken we samen met zijn twee oudste nichtjes (5 en 6) en onze vrienden met hun twee jongens (3 en 7) naar Kaatsheuvel. We hadden twee vlak naast elkaar gelegen Boomgalows gehuurd voor twee nachten. Hoofddoel van ons uitstapje naar Nederland was, hoe kan het ook anders: een bezoek aan de Efteling, nog altijd het mooiste pretpark dat ik ooit bezocht.

Na ons succesvolle weekend in Zeeland durfden we het aan om het aantal kinderen onder onze hoede te verdubbelen. Twee kleine meisje in het oog houden, je hebt er ogen op je rug voor nodig. Gelukkig slaagden we er ditmaal wel in de dames min of meer op tijd in bed te krijgen. Al moest ik me wel boos maken omdat ze maar niet stopten met babbelen de eerste nacht. Die eerste nacht werd ook verstoord door een luide bonk rond een uur of drie. Eén van de twee dames was uit bed gevallen. Gelukkig was het voorval na een minuutje troosten alweer vergeten en sliepen ze zalig verder. Ikzelf bracht die eerste nacht helaas meer wakend dan slapend door wegens de combinatie van luide regen op het dak, luidruchtige uilen in de bomen, slechte matras, veel te dik en te hard kussen en uit bed vallende kindjes. Ik was blij dat het ochtend was!

De tweede nacht sliep ik iets beter (het abominabele kussen had ik uit bed geschopt) tot een woest zoemende mug rond een uur of drie de jongedames wakker maakte. Muggen in november, nog niet vaak meegemaakt, maar de dikke muggensteken op het handje van de jongste toonden haar gelijk aan. Na een fake muggenvang operatie opgezet te hebben en de kleinste tien minuten bij ons in bed genomen te hebben, ging ze braaf verder slapen in haar eigen bed. Om maar te zeggen dat ik redelijk geradbraakt van dit weekendje terug kwam.

Verder hadden we echt wel veel lol. De geplande wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen op vrijdagmiddag werd voortijdig afgelast door een flinke regenbui, maar niet voordat de kinderen in een hoop bomen geklommen waren. Geen erg, dan begonnen we wat vroeger aan het aperitief. Mijn vriend en ik stonden in voor de aperitiefbevoorrading en hadden ons goed laten gaan in de Albert Heijn. Natuurlijk hadden we veel te veel meegenomen, maar goed, niemand is van honger omgekomen tijdens het weekend. 😉 Het diner op vrijdagavond in De Roestelberg viel wat tegen, maar goed, de kinderen aten zonder morren hun frietjes en hun curryworst op. Mijn risotto viel nog mee, de pannenkoek met Stroganoff saus zag er daarentegen bijzonder onsmakelijk uit…

IMG_8680

Op zaterdag waren de weergoden ons gelukkig beter gezind. Hoewel de lucht er dreigend uitzag, bleef het droog én warm. Onze jassen waren totaal overbodig. Ongelooflijk dat je in november nog gewoon in een t-shirt en een hemd of golfje kan rondlopen. Lang leve de opwarming van de aarde! 😉 Gelukkig was het niet al te druk in de Efteling, ondanks dat het weekend was, misschien om wille van de grijze hemel? Het langste dat we de ganse dag moesten aanschuiven was twintig minuten om in de attractie Joris en de Draak te geraken. Ik moet zeggen dat ik het in de voormiddag wat moeilijk had door de combinatie van iets te veel wijn de avond voordien en veel te weinig slaap. De kinderen waren echter in topvorm. Omdat de jongsten nog niet in alle attracties mochten, splitsten we ons op in steeds wisselende formaties. De topformatie was toch wel het mooie homokoppel dat mijn vriend en onze kameraad vormden samen met de twee jongsten. Naar het schijnt hebben ze veel vertederende blikken van dames opgevangen. 😉

Ik at in de Efteling gelukkig twee heerlijke haringen die mijn energieniveau opkrikten. Het moet toch al enkele jaren geleden zijn dat ik in de wildere attracties geweest ben en ik voelde het kind in mezelf helemaal opleven. Daarnaast genoot ik ook erg van Droomvlucht en Pandadroom (zalig om de twee kleinsten te zien grijpen naar al die kleurige 3D-visjes die voorbij zwommen). We durfden het zelfs aan de wildwaterbaan Piraña te trotseren. Ik was gelukkig goed beschermd door mijn regenjas uit IJsland, maar onze kameraad kreeg de volle lading. Al een geluk dat de temperaturen meevielen, want rondlopen met een natte jeans is geen pretje. We hadden zoveel plezier op alle attracties dat we zelfs te weinig tijd hadden om het Sprookjesbos volledig te bekijken. Zullen we nog eens voor moeten teruggaan.

IMG_8996

IMG_9021

Rond sluitingstijd begaven we ons in colonne naar de uitgang. Opeens bleek er toch meer volk in de Efteling dan wij ingeschat hadden. Een bezoek aan de Efteling is niet volledig zonder een ballon als aandenken. Helaas kon de jonge jobstudent de drukte aan zijn kraampje niet echt de baas en moesten we verschrikkelijk lang wachten op onze ballonnen. Omdat onze vriendin graag nog een souvenir wou kopen in de shop, lieten we haar daar achter om de lange wachtrijen te trotseren en trokken we met drie volwassenen en vier kinderen richting de wagen. Mijn vriend ging voorop om onze wagen te zoeken en in een paar seconden onoplettendheid slaagde zijn oudste nichtje erin aan onze aandacht te ontsnappen. Ondertussen was het al erg donker en tussen de massa mensen ontwaarde ik niet direct een klein blond meisje met een roze ballon. Ik voelde mijn hartslag toenemen en haar naam roepend liep ik in de richting die ik vermoedde dat zij had genomen. Gelukkig bleek een paar oneindig lang lijkende minuten later dat mijn vriend haar onderschept had. Bijna een kind van een ander kwijtgeraakt. Slik.

Na dit gelukkig goed afgelopen avontuur reden we richting Kaatsheuvel om daar iets te eten. Een tweede avondmaal in De Roestelberg zagen we niet zitten, gelukkig wees Tripadvisor ons de weg naar Chinees restaurant Hong Kong City alwaar we voor 12,50 euro per persoon van een echt wel lekker buffet konden genieten. Aanrader!

IMG_8701

IMG_8703

Zondag moesten we helaas de Boomgalows al om 10u verlaten. Jammer, want we hadden op ons gemak willen brunchen. Gelukkig konden we het zo onderhandelen dat we één van de twee Boomgalows pas om 11u moesten verlaten. Na de brunch pakten we al onze spullen bijeen en vertrokken we voor een prachtige wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen. Schitterend natuurgebied waar we helemaal tot rust kwamen. Allez, de volwassenen dan toch. Het jonge grut had nog veel overtollige energie kwijt te geraken. Fijn om zien hoe goed de kinderen met elkaar overweg konden. Vooral de oudste jongen was de held van de twee meisjes. Ik zag menig verliefde blik in zijn richting geworpen worden. En hij genoot duidelijk van al de vrouwelijk aandacht die hem te beurt viel.

IMG_9069

IMG_9073

IMG_9077

IMG_9078

IMG_9108

IMG_9121

IMG_9137

IMG_9145

IMG_9153

Na de prachtige herfstwandeling zochten we ons een plek op het terras van Het Genieten en lieten we de kinderen los in de grote bijhorende speeltuin. Aaah, rust en kalmte! De zon kwam erdoor en mijn zonnebril kwam zelfs van pas!

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en hun zoontjes en trokken we terug richting Geel om twee vuile, maar enthousiaste meisjes bij hun ouders af te droppen. De rest van de avond hadden we nodig om te bekomen van het voorbije weekend. 😉

Verjaardagstraktatie

Op Allerheiligen trokken mijn vriend en ik vergezeld van een hele hoop taartjes van Willems en Demeestere, chocolaatjes van Bittersweet en een paar flessen bubbels richting mijn thuisfront. Het werd een gezellige namiddag in het gezelschap van mijn naaste familie. Uiteraard moest ook de fles Japanse whisky die mijn broertje en ik delen boven gehaald worden om in stijl te klinken om mijn nieuwe levensjaar. Hiep hiep hoera voor mezelf!

IMG_8656

IMG_8657

IMG_8658

IMG_8663

IMG_8655

En ik hield er nog een mooie collectie cadeautjes aan over ook!

IMG_8670

Een dagje VRT

De laatste werkdag van oktober werd er niet veel gewerkt. In plaats van typend achter een pc, brachten we onze jaarlijkse afdelingsdag door in de wandelgangen van de VRT. Wij kregen een uitgebreide rondleiding op de nieuwsredactie, mochten een blik werpen op de gloednieuwe studio’s van MNM, bezochten de tv-sets van verschillende tv-programma’s waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv op ons appartement) en deden ons best om niet te verdwalen in de kelders, waar het bijzonder uitgebreide VRT-archief ligt te rusten. Ik heb extra goed rondgekeken, want over een paar jaar zal dit stukje Belgisch erfgoed tegen de vlakte gaan en vervangen worden door een gloednieuw gebouw. Dan zal de tijd dat de RTBF en de VRT broederlijk één gebouw delen definitief tot het verleden behoren.

IMG_8836

IMG_8841

IMG_8855

IMG_8859

IMG_8866

IMG_8870

IMG_8871

IMG_8881

Na de rondleiding mochten we ons in de watten laten leggen door de chefkok van de VRT. Een zeer getalenteerd man. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de lunch op zo’n culinair hoogstandje zou uitdraaien. Niemand trouwens, want het was oorspronkelijk de bedoeling om na een snelle lunch de namiddag ondergronds door te brengen in de Coudenberg. Het etentje liep echter nogal uit en het leek zonde al dit lekkers snel snel binnen te steken. De gids die aan de Coudenberg op onze groep stond te wachten dan maar afgebeld en zorgeloos van een lange lunch genoten. En zeg nu zelf, als je deze foto’s ziet, kan je ons ongelijk geven?

IMG_8638

IMG_8640

IMG_8644

IMG_8646

Pelgrim of niet? – Judith Vanistendael

Cadeautje van mijn lieve tante die mij altijd met originele boeken weet te verrassen.

IMG_8671[1]

Ik kende Judith Vanistendael al van haar stripboek ‘De Maagd en de Neger’, maar dit is boekje is iets helemaal anders. Het bevat tekeningen en aquarellen die Judith maakte tijdens haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. De tekeningen waren oorspronkelijk niet bedoeld om uitgegeven te worden en dat merk je aan de doorhalingen en het soms moeilijk leesbare handschrift.

Ik kan me voorstellen dat zo’n tocht een heel louterende ervaring kan zijn, maar ergens bleef ik op mijn honger zitten. Over het waarom van de pelgrimstocht vernemen we niet veel en de ervaringen onderweg zijn te fragmentarisch om een goed beeld van de trip te krijgen. Ik vermoed dat je meer aan dit boekje hebt als je zelf deze tocht hebt afgelegd.

Día de Muertos

Vandaag kregen we na de pauze in de les Spaans een Mexicaanse op bezoek. Deze sympathieke dame woonde al een paar jaar in België en kwam ons wat meer vertellen over de festiviteiten ter gelegenheid van ‘Día de Muertos‘ in Mexico. Ik herinnerde mij nog vaag een filmpje uit de les van een paar jaar geleden, maar verder dan dat reikte mijn kennis over dit bijzondere feest niet.

Día de Muertos is een feest dat reeds gevierd werd ten tijde van de Azteken, lang vóór de Spanjaarden Mexico koloniseerden. Interessant om te vernemen dat dit ‘heidense’ feest ook na de katholieke kolonisatie bleef verder leven, zij het in een aangepaste vorm. In Mexico is Día de Muertos zelfs uitgegroeid tot een nationaal symbool. Zoals de naam al doet vermoeden draait het bij dit feest om de herdenking van de overledenen. De Mexicanen richten de dag voor Día de Muertos prachtige, rijk versierde altaren op voorzien van foto’s en aandenkens van de dierbare overledenen. De altaren kunnen zich bevinden in de eigen woonst of op het kerkhof bij het graf van de overledene. Er worden zelfs altaren opgericht voor de overleden huisdieren. Vaak wordt het lievelingsgerecht van de overledene bereid en bij het altaar geplaatst. De dag nadien wordt dit gerecht dan opgegeten in familiale kring terwijl de overledene herdacht wordt door het vertellen van anekdotes over zijn of haar leven.

Een steeds wederkerend beeld tijdens de festiviteiten is dat van een skelet uitgedost in vrouwenkleren. Dit is ‘La Catrina‘, een figuur die de alomtegenwoordige dood moet voorstellen. Ook heel typisch zijn de calaveras de azúcar (zoetigheden in de vorm van een doodshoofd) en het pan de muerto, een speciaal brood dat enkel rond dit tijdstip wordt geconsumeerd.

Er is zelfs een regio in Mexico waar de inwoners nog verder gaan dan enkel het versieren van de graven. Zij poetsen elk jaar de botten van de overledenen op. Het klinkt macaber, maar het is voor hen een manier om respect aan de overledenen te betuigen.

De Mexicaanse dame had haar presentatie met veel sprekend beeldmateriaal geïllustreerd en het uurtje presentatie was voorbij voordat ik er erg in had. Heel boeiend om wat meer te leren over een cultuur waar ik zo goed als niets vanaf weet. Ooit hoop ik met eigen ogen zo’n viering van Día de Muertos te kunnen meemaken.

Babybezoek!

De laatste vrijdag van oktober brachten we ‘s avonds een bezoekje aan een kersverse baby van vrienden. De baby kreeg een bijzondere naam met een mooie betekenis en gunde mij zelfs één van zijn allereerste lachjes. Wat een charmeur!

Verder werden we in de watten gelegd met een pastareceptje van Jeroen Meus met champignons en gehaktballetjes. Daarna werden we getrakteerd op stroopwafelvla uit de Albert Heijn (hoewel ik geen fan ben van ketens, moet ik zeggen dat het wel leuk is om een ander aanbod te ontdekken) vergezeld van een kopje thee uit de meest geweldige theekop ooit. 😉

A lovely evening was had by all.

IMG_8649[1] IMG_8652[1]

Lync

Een paar weken geleden werd de software Lync op onze werkpc’s geïnstalleerd. Ik wist wel dat deze software het mogelijk maakte om te chatten en telefoongesprekken te voeren, maar had er mij nog niet echt mee bezig gehouden. Deze week werden de collega’s en ik echter tijdens een uitlegsessie van een uurtje ingewijd in de geheimen van Lync. Ik was zo enthousiast dat ik zelfs overging tot de installatie van Lync op mijn smartphone! En nu vliegen de berichtjes heen en weer tussen de collega’s. (Er wordt zelfs nu en dan een al dan niet zo bedoelde poging tot skypen ondernomen.) Alsof de hoogdagen van ICQ terug zijn! Al moet er mij wel van het hard dat het stokoude ICQ en pak beter en functioneler is dan Lync (waarom kan ik geen berichten sturen naar iemand die offline is?? Wat is dat met al die foutmeldingen?). Onbegrijpelijk dat een bedrijf als Microsoft er niet in slaagt om iets als Lync goed te laten werken…