Vanavond waren we te gast bij onze goede vriend in zijn gezellige appartement in Leuven. Omdat zijn dochter graag vegetarische hamburgers eet, stond dat het op het menu (allez, veggie voor haar, vlees voor de rest van het gezelschap). Toegegeven, zelf ben ik niet zo’n grote hamburger fan, maar als zo’n hamburger gemaakt is met kwaliteitsvlees en verse groentjes, kan ik dit gerecht op tijd en stond wel appreciëren. En onze vriend haalt zijn vlees bij Rondou, dus qua kwaliteit zat dat wel snor. Het feit dat onze kameraad de hamburgers op de barbecue bakte, gaf ze natuurlijk nog extra smaak.
Mijn vriend en ik hadden voor de hapjes gezorgd en voor de gelegenheid had ik mijn anderhalve literfles Carlinet van mijn favoriete Piëmontese wijnboer Poderi Rosso Giovanni uit de kast gehaald. Amai, wat een streling voor de smaakpapillen! Echt een klassebak van een wijn.
En we werden zowaar op een heus privéconcert getrakteerd! Onze kameraad heeft altijd de coolste speeltjes in huis.
Laat maakten we het niet, want mijn vriend en ik hebben morgen een goed gevulde dag in Antwerpen op het programma staan en onze kameraad was duidelijk ook niet in topvorm.
Na een pittige werkweek had ik vrijdagavond zin om mezelf te trakteren op iets lekkers. Gelukkig had ik niet veel overredingskracht nodig om mijn vriend mee op sleeptouw te nemen naar Ongefilterd. Net als de vorige keer zorgden we dat we er op tijd waren en konden we zonder problemen een plekje aan de toog veroveren. Wat eigenlijk de beste plek is om te zitten in deze gastvrije gastropub. Terwijl chefkok Seppe de gerechten voor onze neus bereidde, hadden we een superleuke babbel met hem. Echt een fijne plek om te genieten van de goeie dingen des levens. En jawel, de gerechtjes waren opnieuw om duimen en vingers af te likken.
Vandaag doen we geen moeite om ergens een ontbijt in de buurt te vinden, we moeten immers al om 9u op de luchthaven zijn om onze huurwagen in te leveren. We werpen nog een laatste blik op Pico en vertrekken voor onze laatste rit met deze huurwagen. Naar goede gewoonte is het weer zoeken om de juiste plek te vinden om de wagen in te leveren. Komt daarbij dat we te veel marge genomen hebben. We staan twintig minuten te vroeg aan het AutAtlantis verhuurkantoortje, dat pas om 9u open gaat. Geen erg, we checken eerst onze valiezen in en keren dan terug naar AutAtlantis om de auto in te leveren.
Met deze praktische beslommeringen achter de rug gaan we op zoek naar iets om te eten. Op de luchthaven van Faial is er welgeteld één cafetaria, dus veel keuze hebben we niet. We nemen allebei een quiche, waarvan we geen van beiden onder de indruk zijn. De luchthaven van Faial is echt piepklein. Gelukkig hebben we een plaats op één van de plastic stoeltjes kunnen veroveren om te zitten, want het is er behoorlijk druk. De bestemmingen vanuit Faial zijn redelijk beperkt: vanaf drie gates vertrekken vluchten naar Portugal en vanaf de andere drie gates naar São Miguel.
We moeten letterlijk een paar meter wandelen over het tarmac alvorens aan boord van ons vliegtuig te gaan, terwijl we zien hoe onze valiezen op het vliegtuig geladen worden. Dat is alvast een geruststelling. De vlucht verloopt verder vlotjes en ook het ophalen van onze laatste huurwagen van de trip levert geen problemen op.
We zijn wel teleurgesteld in de Fiat Panda Hybrid die ons voor het laatste deel van deze reis zal vergezellen. De wagen heeft een monochroom scherm en geen mogelijkheid op CarPlay te gebruiken. Een serieuze stap achteruit in vergelijking met het comfort van de Citroën C3.
Na een stevige klimpartij langs smalle straten komen we om 13.35u aan in Casa da Cisaltina. Na kennisgemaakt te hebben met de vriendelijke eigenares toont ze ons de prachtige tuin van het huis en brengt ze ons naar ons mooie appartement. Wat een luxe! Daarop volgt een redelijk stevige onderhandeling over ontbijt-uur. Mijn vriend en ik willen graag rond acht uur ontbijten, want morgen moeten we al om 10u in Sete Cidades zijn voor een self guided tour op de fiets en de kano, maar dat is duidelijk veel te vroeg in de ogen van de eigenares. Uiteindelijk landen we op 8.15u.
Terug in onze wagen rijden we naar het centrum van het vlakbij geleden dorpje Povoação op zoek naar iets om onze rammelende magen mee te vullen. We belanden op het gezellig terras van Sabores da Terra, waar ik geniet van een heerlijke inktvis. Alleen het groenteaanbod was nogal karig. We hebben nog ruimte voor een dessert na de maaltijd, mijn vriend gaat voor een stukje taart en ik probeer een lokaal gebak, een soort eclairtje. Niet slecht, maar ook niets om van achterover te vallen.
Vervolgens gaan we naar een lokale winkel om een fles wijn te kopen om deze avond te drinken op ons appartement. We vallen bijna achterover als we zien hoe goedkoop de flessen wijn hier zijn. Hoe kan zo’n winkel daar nog winst op maken? Continue reading →
We starten onze dag op Faial met een korte, maar stevige regenbui. Gelukkig waait die snel over en komt daarna de zon erdoor!
We stappen meteen in de wagen en rijden naar de Miradouro de Nossa Senhora da Conceição om te genieten van het prachtige uitzicht op Horta, Pico en het zwarte strand Praia do Almoxarife. Het uitzicht is extra spectaculair omdat we vanaf ons zonnige uitkijkpunt een gigantische regenbui boven Pico zien hangen. Tot nu toe hebben we eigenlijk al veel geluk gehad met het weer op de Azoren, maar we zien met eigen ogen hoe veranderlijk het weer hier kan zijn.
Voor het ontbijt rijden we naar Horta. We belanden in een populaire bakkerij waar ik een lekkere quiche met tonijn eet. Alvast een steviger ontbijt dan gisteren.
Na het ontbijt besluiten we wat rond te wandelen in Horta zelf. Helaas, elke kerk die we willen bezoeken is dicht, maar we spotten wel een aantal mooie bouwwerken. Terug naar de wagen dan maar voor een bezoek aan de Fábrica da Baleia de Porto Pim. We parkeren onze wagen vlakbij het museum en beklimmen eerst de Monte da Guia tot aan de Capela de Nossa Senhora da Guia vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op de baai. De kapel zelf is helaas gesloten.
Jawel, jullie zien het goed, ik ben opnieuw aan het puzzelen geslagen. Na ongeveer honderd keer in mijn instagram feed gepasseerd te zijn, ben ik uiteindelijk overstag gegaan en heb ik mij een aantal puzzels van Water & Wines aangeschaft. Puzzelen terwijl je tegelijkertijd iets bijleert over wijnen. Als dat geen fijne combinatie is!
Na onze fijne double date gisteren, troffen mijn vriend en ik zijn zus en schoonbroer ‘s ochtends om 10u bij het riante ontbijtbuffet van het Park Inn hotel. Want wat is er beter om de dag te starten dan een heerlijk Engels ontbijtje? (Tip voor Cardo Brussels: Park Inn weet duidelijk hoe hun gerechten warm te houden! Hint: Le Creuset potten.)
Na dit stevige ontbijt hadden we alle vier nood aan een stevige wandeling om ons eten te laten verteren. Nadat de zus en schoonbroer hun valiezen op ons appartement hadden achter gelaten, trokken we dus samen de stad in en ik leidde mijn gezelschap langs de vele nieuwe Leuvense bouwsites. Best trots op mijn stad in volle transformatie.
En kijk eens aan, dankzij mijn geweldige time management skills stonden we stipt om 13u aan de deur bij Taste voor de winter wijndegustatie. De sympathieke gastvrouw en sommelier van Taste had voor de gelegenheid Sofie Cieters van So Different Wines uitgenodigd. De lijst met de te proeven wijnen was zo lang dat we er onmogelijk in slaagden alles te proeven. Gelukkig was er een spuwbak voorzien om de wijnen weg te gieten die minder in de smaak vielen. Ik denk dat ik de proeverij anders niet had overleefd. 😉 Oja en tussen al dat proeven door werden we verwend met hapjes van de chefkok van Taste. Naar goede gewoonte om duimen en vingers af te likken.
Aangeknoopt met een oude traditie die door de coronajaren wat in de vergetelheid geraakt was. Dit weekend zakten de zus en schoonbroer van mijn vriend af naar Leuven zodat we nog eens met ons viertjes op stap konden. Voor deze bijzondere gelegenheid boekten ze op mijn aanraden een nachtje in het Park Inn hotel.
Nadat ze ingecheckt waren, wandelden we samen op het gemak naar Convento Wijnbistro voor een fijne avond bijbabbelen. Als ik heel eerlijk moet zijn, de wijnen waren naar goede gewoonte nog steeds uitstekend, maar het eten kon me minder bekoren dan vroeger. Als ik me niet vergis is Convento Wijnbistro een tijd geleden van chefkok veranderd, want nu staat er een man op hun website en ik ben er honderd procent zeker van dat er vroeger een vrouw achter het fornuis stond. Alleszins was de ricotta gnudi met prei en guanciale echt veel te zout. Alsof de kok per ongeluk zijn zoutvaatje in het gerecht had laten vallen. Jammer, want we hadden de zus en schoonbroer van vriend graag een onvergetelijke ervaring laten beleven. Stiekem spijt dat ik mijn oorspronkelijke reservatie bij Barba had geannuleerd omdat er enkel nog plek was op het overdekte terras.
Witloof als appetizer:
Crudo, aji amarillo, boekweit:
Ricotta gnudi, prei, guanciale:
Zwezerik, gepekelde groentjes, agrodolce:
Everzwijn, pompoen, radicchio:
Voor bij de kaas:
Kaasbord Van Tricht:
Lichtelijk aangeschoten wandelden we na het diner door de nachtelijke Leuvense straten. De plannen om samen de dansvloer van één of ander Leuvens café te gaan verkennen, borgen we wijselijk op en we sloten de avond af met wat onnozele spelletjes bij Gameland in de Kinepolisgalerij. Niets leuker dan met een brandweerspuit (met echt water!) mikken op rare beesten als je een tikkeltje te veel wijn gedronken hebt. 😉
Dat zo’n Kamadobarbecue een veelzijdig ding is, dat wisten we ondertussen al, maar gisterenavond at ik voor het eerst pizza’s gemaakt op zo’n barbecue. Een grote pizzafan zal ik wel nooit worden, maar ik kan niet anders dan toegeven dat dit goeie pizza’s waren. Perfect gebakken korst en lekkere toppings. Mét een ubercool wijntje daarbij, uiteraard. De ouders van mijn petekindje weten wat goed is. 😉 En natuurlijk speelden we daarna exploding kittens met mijn petekindje en zijn gezin. Tradities zijn er om in ere te houden!
Gisteren was het dan eindelijk zover: het lang verwachte personeelsfeest. Dresscode: futuristisch. Da’s natuurlijk een dresscode waarmee je alle kanten uit kan of helemaal geen kant, want veel collega’s hadden de dresscode gewoon aan hun laars gelapt en droegen waar ze zich goed in voelden. Ik had speciaal voor deze gelegenheid een sprankelend zilver kleedje gehuurd bij RieRie Fashion for Rent in de Mechelsestraat. Het kleedje was een micromini (serieus, heel de avond erop moeten letten dat ik mijn armen niet hoog in de lucht stak bij het dansen) en de stof waarvan het kleedje gemaakt was, valt nog het best te omschrijving als een hoop zilveren kerstslingers aan mekaar genaaid. Mijn plan voor een hippe bob had ik helaas moeten laten varen, maar die hoge paardenstaart paste eigenlijk best wel goed bij de outfit. Mijn zwarte knielaarzen, zilveren glitternagels en gigantische zilveren oorbellen maakten het geheel af.
Enfin, dit alles om mee te geven dat ik al lang op voorhand bezig was met mijn outfit en ik er dus niet echt mee kon lachen toen de grote baas anderhalve week voor het event aan kwam zetten met een voorstel om alle leden van het managementcomité witte overalls aan te trekken met helmen over onze kop, in de stijl van Daft Punk. Zo’n witte overal zou nooit over dat kleedje passen en om gewoon in mijn ondergoed met daarover een witte overal op een podium te gaan staan voor al mijn collega’s, daar had ik weinig zin in. Ik gaf dus tegengas, maar blijkbaar was ik de enige van het managementcomité die al een outfit in gedachten had, want de rest bood verbazingwekkend weinig weerstand. Al zei hun lichaamstaal in mijn ogen iets anders.
Omdat onze baas niet makkelijk op andere gedachten te brengen is als hij iets in zijn hoofd heeft, liet hij zijn secretaresse een witte overall inclusief helmen voor iedereen bestellen. Ik had ondertussen duidelijk een veto tegen de overall uitgesproken en een avondlijke pasbeurt op mijn appartement om na te gaan of de overall over mijn kleedje kon, bevestigde mijn vermoedens: niet mogelijk. Allemaal geen probleem voor mijn baas die een heuse choreografie uit zijn mouw schudde op het nummer ‘Around the World’, waarbij ik geen overall diende aan te trekken. Een choreografie die we de dag van het feest zelf nog snel snel ‘s middags moesten oefenen op zijn bureau. Iets waar ik ook al een beetje de kriebels van krijg, want als ik voor een publiek optreed, wil ik graag goed voorbereid zijn. Geen fan van last minute improvisatie, hier.
Maar goed, rond een uur of vier begaf ik mij dus gisteren met mijn rolkoffertje naar Cardo Brussels, waar ik een kamer had gehuurd zodat ik me voor het feest op mijn gemak kon omkleden om vervolgens tot de late uurtjes te kunnen feesten. Mijn outfit zat in een aparte beschermhoes voor kledij die al de ganse dag aan de kapstok op ons kantoor hing te blinken. De kamer in mijn hotel was alvast een hele meevaller: ruim en versierd met allerlei gekke kunstvoorwerpen. Echt wel een fijne kamer. Dat beloofde alvast voor het ontbijt de dag nadien.
Stipt om 18u stond ik aan de ingang van TRACK Brussels waar mijn collega’s gestaag binnen druppelden. De ruimte in Brussel-Noord was feestelijk verlicht en zag er helemaal anders uit dat toen ik er de vorige was voor het Media.forum. Een aantal collega’s hadden zich voor hun outfits geïnspireerd op de ruimtevaart en droegen ruimtepakken. Ik spotte een elfje, twee steampunkers, een waarzegster, een planeet en iemand in een Marty McFly outfit (met voorsprong de meest originele outfit), maar het merendeel was niet echt verkleed. Zelf kreeg ik veel complimentjes over mijn outfit en na een paar glaasjes schuimwijn en wat aperitiefhapjes voelde ik de stress voor de komende act wegebben.
En dat was maar goed ook, want het verliep toch iets minder vlotjes dan verhoopt. Bedoeling was dat ik de act alleen in gang zou schoppen met een dansje op ‘Around the World’. Ik zou wat rond kijken, op zoek naar mijn collega’s van het managementcomité die vervolgens in hun witte overalls met hun helmen op hun hoofd in robotstijl van een trap zouden afdalen om mij te vergezellen en mij de laatste helm te overhandigen. Zo zou ik deel worden van het team. Op de voorkant van de overalls stonden letters die 1TEAM spelden en op de achterkant stond MERCI. Als laatste deel van de act zouden we de volgorde van de personen veranderen en ik me met een F bij het gezelschap voegen om RIEMAF te vormen.
Helaas klopte de timing niet helemaal en duurde mijn intro maar liefst dubbel zo lang dan gepland. Ik begon het al wat warm te krijgen, want hoe vaak kan een mens zoekend en dansend een ruimte rondkijken? Gelukkig zag ik een paar collega’s klaar staan om zich al dansend bij mij te voegen, mocht de act helemaal in het honderd lopen. Dat bleek uiteindelijk gelukkig niet nodig te zijn. Mijn collega’s van het managementcomité voegden zich bij mij, ik zette de helm op mijn hoofd en verder verliep alles gelukkig vlot, al denk dat maar één vierde van de zaal de letters effectief heeft kunnen lezen. Na de act kreeg ik wel veel schouderklopjes van collega’s voor mijn moed en doorzettingsvermogen. 😉 Uiteindelijk bleek de vertraging, waardoor mijn gedeelte van de act veel te lang duurde, veroorzaakt door een combinatie van een miscommunicatie met het team dat de avond organiseerde en het feit dat het opspelden van de letters langer duurde dan verwacht.
Met de act achter de rug kon ik eindelijk de laatste stress van mijn afschudden en beginnen te genieten van het feest. Het vegetarische buffet van Witlof was uitstekend, ik had veel fijne babbels met de collega’s en sloeg vervolgens vol overgave aan het dansen. En nu zou ik hier graag schrijven dat de rest van de avond vlekkeloos verliep, maar dat was helaas niet het geval. Op een gegeven moment was een collega zo stevig boven zijn theewater dat hij letterlijk niet meer op zijn benen kon staan. Hij lag op de grond in de toiletten, had zijn ogen gesloten en reageerde niet meer op onze vragen. Ik zag de kleur letterlijk uit zijn gezicht wegtrekken. Nog nooit iemand zo grauw zien worden. Het was op dat moment niet meer verantwoord om hem nog te proberen thuis te krijgen. Dus ambulance gebeld. En ja, alweer een miscommunicatie. De collega die de ambulance had gebeld, zei dat deze zou binnen komen langs de tunnel voor de bussen onder Brussel-Noord, dus stond ik daar tevergeefs een kwartier te wachten. Na helemaal geen ambulance gezien te hebben en ook niemand van mijn collega’s binnen aan de lijn gekregen te hebben, toch maar terug gegaan. Bleek dat de ambulance net gearriveerd was langs een andere ingang. Collega afgevoerd door de ambulanciers in een rolstoel met al zijn spullen (wat even wat zoekwerk opleverde).
En toen dacht dat ik eindelijk volop kon beginnen feesten. Helaas dat was buiten een andere collega gerekend die ook zwaar dronken was. Niet zo erg als de eerste collega, maar no way dat hij in het kot van de nacht met zijn plooifiets zijn huis heelhuids zou kunnen bereiken. Dus belde ik een taxi vert die bijna de rit annuleerde omdat het zo lang duurde voordat we de collega effectief van TRACK naar de taxi kregen. Uiteindelijk in mijn beste Frans weer mogen onderhandelen met de taxichauffeur en alles op voorhand cash betaald.
En toen was het feestje bijna ten einde. Ik kon me nog heel even laten gaan op Smells like Teen Spirit van Nirvana, het enige écht goeie nummer dat de DJ op de hele avond gedraaid heeft, nam afscheid van de laatste collega’s die mee het feest hadden afgesloten en wandelde naar mijn hotel terug. Vóór het slapen nam ik nog een douche om het zweet van mij af te spoelen. Geen heerlijker gevoel dan helemaal proper je tussen kraakwitte hotellakens te kunnen nestelen.
De dag nadien bleef ik zo lang mogelijk in bed liggen om vervolgens te genieten van een heerlijk hotelontbijt. Al mochten de warme gerechten toch net iets warmer zijn. Mijn fout omdat ik pas de laatste minuten voor het afsluiten van het buffet kwam opdagen, waarschijnlijk.
Omdat ik pas om 12u moest uitchecken, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de rest van de voormiddag door te brengen in het fantastische hotelzwembad op de bovenste verdieping met een panoramisch uitzicht op Brussel. Ik had het zwembad helemaal voor mij alleen. Geweldig!
Stipt om 12u stond ik proper gedoucht aan de hotelbalie om uit te checken na een fijn verblijf. Blij dat ik mezelf deze overnachting cadeau gedaan had na toch wel een tumultueus feestje.
PS: Beide collega’s hebben het feest overleefd en er niet meer dan een deuk in hun ego aan overgehouden.
