leuven

Leuven in scène

Toen ik het programma van Leuven in scène dit jaar onder ogen kreeg, had ik een beetje mijn twijfels. Zouden de acts even magisch en spectaculair zijn als de twee voorgaande edities die een verpletterende indruk op mijn gemaakt hadden? Gisteren werden mijn twijfels echt in één klap weggevaagd door achtereenvolgens het optreden van Circ Panic en Grupo Puja!. Waar Circ Panic voor de kleinschalige romantische aanpak stond, liet Grupo Puja! alle toeschouwers met open mond achter. Fantastisch, ongelooflijk, magnifiek.

Het slotspektakel van Les Commandos Percu op het Ladeuzeplein overdonderde met knetterend vuurwerk, maar veel van het optreden op het podium ging verloren voor de toeschouwers die verder achteraan stonden. Gelukkig viel er in de lucht meer dan genoeg te beleven. Mijn persoonlijke hoogtepunt is en blijft echter Grupo Puja!

Leuven in scène is trouwens veel meer dan spectaculaire acts. Het is een gelegenheid om mensen te ontmoeten, te genieten van een drankje op een terrasje, wok uit een kartonnen doos te eten op een bankje in het park, de sfeer op te snuiven en gelukkig te zijn dat jij een plek in deze stad hebt gevonden.

Lachen met the Lunatics

Gisteren ging ik in het uitmuntende gezelschap van Lime, Bart en een jongen die geen blog heeft (jaja, die bestaan nog) naar the Lunatics in de Minnepoort. Er was wat overredingskracht voor nodig om mijn vriendje te overtuigen om mee te gaan, want hij stond een beetje sceptisch ten opzichte van het concept improvisatie. Gelukkig kan Lime zeer overtuigend overkomen. 😉 Gelukkig hebben we ons dit avondje uit zeker niet beklaagd. De spelers van The Lunatics en de Neveneffecten waren in grote doen. Echt smakelijk gelachen, zelfs als ze soms de clichématige toer op gingen (jaja, CD&V-ers zijn een gemakkelijk doelwit, we weten het). Het speelplezier van de jongens op het podium droop ervan af. Ik wist niet dat improvisatie zo fysiek kon zijn. Deze eerste kennismaking met improvisatie smaakte zeker naar meer. Jammer genoeg heb ik mij laten vertellen dat dit het laatste optreden van The Lunatics in Leuven was. Ze zijn alvast geëindigd in schoonheid.

Na het optreden trokken we naar Villa Ernesto, waar het een beetje te warm, te druk en te lawaaierig was naar mijn goesting. Pas op, dat is ideaal als je lekker wil fuiven, maar minder als je op je gemak met een drankje in de hand wil babbelen. “Wablieft” is niet mijn favoriete woordje. En oja, de mojito’s smaakten te veel naar water. Tss. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed. 😉 Bedankt voor de uitnodiging, Lime!

De M van Museum

Vandaag hebben mijn vriendje en ik fotomodel gespeeld. Samen met 234 anderen hebben we een prachtig mooie M gevormd op de binnenplaats van bibliotheek Tweebronnen. M is de naam van het nieuwe Leuvense museum dat volgend jaar zal opengaan. De menselijke M werd gefotografeerd door fotograaf Marco Mertens die op onderstaande foto’s druk bezig is met aanwijzigingen geven. “U daar meneer, u vervormt het beentje van mijn M, kan u een beetje dichter bij die mevrouw gaan staan. Danku!”

Marco Mertens

Dus als er binnenkort grote affiches in het Leuvense straatbeeld verschijnen met een grote, door mensen gevormde, M op, weten jullie dat ik daar ergens tussensta. Het zal niet zo moeilijk zijn om mij te vinden. Ik ben het blonde meisje dat heel hard haar ogen dichtknijpt tegen het veel te felle schijnsel van de zon.

Verschuivingen

Deze middag na het examen nam ik even de tijd voor een wandeling in de Parkstraat en omgeving. Vijf jaar hebben mijn vriend en ik daar gewoond, in een klein flatje op een studentenresidentie. Leuk en gezellig, maar wel wat krapjes voor twee personen. Koken voor gasten was er een ware uitdaging met twee kleine vuurtjes en helemaal geen werkblad om groenten en vlees op te snijden. Ik denk dat daar onze voorliefde voor wokgerechten is ontstaan. 😉  Sinds we verhuisd zijn, kom ik nog zelden in die buurt. Uit het oog, uit het hart, zo gaat dat. Al mis ik de goeie bakker en slager die we toen op loopafstand hadden, nog steeds. In de plaats daarvan hebben we het comfort van een station op kruipafstand gekregen. Erg, erg handig. En wonen we nu wat dichter bij de winkelstraten.

Ik zal niet zeggen dat ik nostalgisch werd, daarstraks, al kon ik het niet laten een paar meergranenkoeken met chocolade te gaan halen bij Bakkerij van Huyck-Vandenplas. Al knabbelend wandelde ik verder (het gebeurt niet vaak dat ik de tijd neem om rustig te wandelen, ik zou dat vaker moeten doen). Het viel me op hoeveel nieuwe huizen er waren bijgekomen en hoeveel bouwputten de plaats van oude, vervallen huizen hadden ingenomen. Er komt geen einde aan de bouwwoede in Leuven. In elke straat staan er wel een paar kranen.

De campus Sociale Wetenschappen ziet er ook steeds beter uit. Wat een metamorfose. Ik herinner me de lelijke parking en de afstandse gebouwen van vroeger nog goed. Die hebben nu plaats geruimd voor een nieuwe aula, een nieuwe studentenresidentie, een binnenplein met rare, groot uitgevallen molshopen en een mooie glazen ingang voor de gebouwen van de campus zelf. Het beeld van hoe het vroeger was wordt echter steeds vager en moeilijker op te roepen. Het wordt verdrongen door het nieuwe uitzicht. Een mens zou wat meer moeten fotografisch vastleggen, want mijn geheugen is te klein om al deze informatie te bewaren.