Omdat het geplande etentje met mijn broer en zijn vriendin wegens omstandigheden niet door kon gaan, besloten mijn vriend en ik de vrijgekomen zaterdagavond te benutten om nog eens naar de film te gaan. Was alweer erg lang geleden dat we nog eens in de Leuvense Kinepolis geraakt waren. Jammer, want ik ben echt wel een filmliefhebber, alleen slagen we er steeds minder in om tijd vrij te maken voor een avondje film.
The Martian bleek een aangename verrassing te zijn. Prachtige beelden, pakkend verhaal en schitterende vertolking van Matt Damon, die de film zowat in zijn eentje draagt. Ok, er spelen heel wat bekende sterren in de bijrollen mee, maar een film als The Martian staat of valt met de hoofdrolspeler. Ondanks het dramatische uitgangspunt (een astronaut die per ongeluk helemaal alleen achtergelaten wordt op Mars) valt er best wel wat te lachen in de film. Slimme humor, daar hou ik van.
Het enige aspect van de film dat me minder kon overtuigen was het feit dat het in 3D gefilmd was. Hier en daar zorgde de 3D voor bijzondere beelden, maar ook zonder deze techniek zou de film overeind blijven. Waar ik bij Gravity vond dat 3D echt een meerwaarde voor de film betekende, was dat hier veel minder het geval. Blijft het feit dat die stomme 3D-brilletjes het kijkcomfort geenszins ten goede komen. Die dingen zitten ook altijd vol met vlekken zodat je eerst tien minuten poetswerk hebt (gelukkig dienen daar de reclamefilmpjes voor) om het ding proper te krijgen.
Het is ondertussen een mooie jaarlijkse afspraak: een avondje filmfestival in Gent. Ditmaal was ik er al van in de namiddag omdat ik een inspiratiedag bijwoonde met als thema het publiek van morgen. Boeiende presentaties afgewisseld met ronduit saaie presentaties. Een evenwichtig programma samenstellen voor zo’n dag, het is niet gemakkelijk, weet ik uit eigen ervaring.
En zoals zo vaak gebeurd, liepen de presentaties veel te lang uit. Timekeeping is essentieel bij dit soort events. Om wat tijd in te lopen, was de organisatie genoodzaakt de tweede pauze te schrappen. De ijspralines die voor die tweede pauze voorzien waren, werden dan maar uitgedeeld in de zaal. Jummie, ijspralines: de smaak van nostalgie! Mijn collega en ik waren zo in de wolken dat we het aanbod voor een tweede pakje niet afsloegen en dit samen deelden. Enfin ja, blijkt dat negen ijspralines toch wat van het goede te veel is. Ik kan er weer voor een paar jaar tegen.
Na het afsluitende panelgesprek praatten we na met een glaasje wijn. We hadden niet genoeg tijd om iets te gaan eten alvorens het tweede deel van de avond van start zou gaan: de uitreiking van de cultuurprijs film en daarbij aansluitend de vertoning van Black. Om de honger te stillen, verzamelden we zoveel mogelijk schoteltjes met radijsjes en cashewnoten die verspreid stonden op de verschillende tafeltjes in de receptieruimte. Dan hadden we toch al iets in onze magen. Gelukkig bleek het personeel rond te komen met komkommer sandwiches en worstenbroodjes. Hoera!
Terwijl ik genoot van mijn glaasje wijn, hield ik mijn gsm in het oog. Mijn vriend zou nakomen met de wagen, zodat we ons niet moesten haasten om de laatste trein naar Leuven te halen. Hoe sympathiek ik mijn ontmoeting met Avalon ook vond, ik zag het niet zitten om nog eens te moeten bedelen voor een lift in de hoop op tijd in Gent-Sint-Pieters te geraken.
De cultuurprijs ging naar Sam Lowyck, een verdiende winnaar wat mij betreft. Ik nestelde mij samen met mijn collega’s op de allerlaatste rij van de filmzaal (een unicum, ik denk dat ik nog nooit helemaal achteraan in de zaal gezeten heb, ik zit persoonlijk liever op de zesde of zevende rij om het gevoel te krijgen dat ik helemaal in de film zit) om vervolgens helemaal weggeblazen te worden door Black.
Dikke proficiat aan de heren Adil El Arbi en Bilall Fallah voor dit prachtige werkstuk. De film is een echte rollercoaster die je vanaf het eerste moment bij de keel grijpt om je niet meer los te laten. Dit klassieke Romeo en Julia verhaal blijft je, tegen beter weten in, doen hopen op een happy end. Er waren een paar momenten in de film dat ik de neiging om weg te kijken van het grote scherm moest onderdrukken. Ik kan mezelf alleen maar gelukkig prijzen dat ik als vrouw nog nooit met zo’n mensonterend geweld in contact ben gekomen. Prachtige vertolking ook van de hoofdrolspelers. Vooral Martha Canga Antonio die Mavela vertolkt, schittert. Niet te geloven dat deze mensen voordat ze in Black meespeelden geen enkele acteerervaring hadden en zomaar van de straat geplukt zijn. Fenomenaal.
Dat glaasje wijn op de afsluitende receptie (twee recepties op één dag, kan het decadenter?) was dus meer dan welkom.
Al moet ik toegeven dat ik die nacht toch niet zo goed geslapen heb.
De eerste Cook & Look bij deBuren bracht met de documentaire Goddelijk Varken meteen een actueel onderwerp naar voren: hoe ethisch is het eten van dieren?
Ster van deze documentaire zijn scharrelslager Gerard Zwetsloot en zijn scharrelvarken Dorus. Dorus is een goddelijk varken dat met het beste eten verwend wordt en zo aan zijn baasje gehecht is dat hij hem overal volgt, ook op strandwandelingen. Het ganse dorp is dol op het beest en regelmatig komen er mensen in de slagerij van Gerard langs om te protesteren tegen het nakende slachten van het beest. Gerard zelf lijkt ook te twijfelen, want Dorus is toch zo’n lief beest. Zijn twee vorige varkens werden gered van het slagersmes door een crowdfunding actie en brengen nu hun dagen door in Het Beloofde Varkensland. In principe is het de bedoeling om na twee jaar zo’n scharrelvarken te slachten en het heerlijk malse vlees voor een mooie meerprijs te verkopen, maar Gerard liet zich vermurwen om zijn varkens te sparen.
De documentaire belicht alle verschillende standpunten: moslims en conservatieve christenen die varkens onrein vinden en walgen bij het idee alleen al varkensvlees te eten, vegetariërs en mensen die graag een stukje vlees eten, ze komen allemaal aan bod. Wat mij het meeste opviel, was dat de meeste mensen die kwamen pleiten voor het leven van Dorus geen vegetariër waren. Inconsequent als je het mij vraagt: als je er problemen hebt dat er dieren sterven om op jouw bord te belanden, dan moet je het vlees eten afzweren. Het lijkt me hypocriet te doen alsof de kippenfilet of de steak die je bij de slager koopt, vroeger geen levend wezen was.
Zelf eet ik graag een stukje vlees (ook varkensvlees) en zou ik er geen probleem mee hebben een stukje van Dorus (spoiler alert: hij wordt geslacht) te verorberen. Meer zelfs, ik eet liever een stuk vlees van een beest waarvan ik zeker ben dat het goed geleefd heeft. Wij kweekten vroeger thuis ook konijnen, eenden en haantjes om te slachten. Nooit een probleem mee gehad. Die diertjes werden goed verzorgd en je was er zeker van dat je een gezond stuk vlees op je bord kreeg.
Iets waar ik de laatste tijd wel meer over nadenk, zijn de ecologische gevolgen van de massaproductie van vlees. De veeteelt draagt in niet onaanzienlijke mate bij tot de CO2-uitstoot op onze planeet. Liefst zou ik alleen maar Dorussen eten, maar helaas om aan de voedselwensen van zoveel mensen te voldoen is dat onmogelijk. Een ethisch dilemma, zowaar. Voor de zekerheid at ik dus maar een vegetarische bol van Balls & Glory tijdens de film. Ook lekker.
Dit jaar heb ik al mijn DOCVILLE records gebroken door maar liefst drie documentaires bij te wonen in één week. Begin deze week maakte ik nauwer kennis met Edward Snowdon, dankzij een gelukkig toeval kon ik vrijdag met een vriendin naar de documentaire over Kurt Cobain en zaterdag ging ik met de man van diezelfde vriendin op stap. Terwijl mijn vriendin naar Nick Cave luisterde, nestelden mijn oud-studiegenoot en ikzelf ons in de zeteltjes van de Leuvense Schouwbrug voor de DOCVILLE slotavond.
Ik had enkel vluchtig de korte samenvatting van de slotfilm, The Look of Silence, gelezen. Ik was dus helemaal niet voorbereid op wat ik te zien zou krijgen. Ik krijg opnieuw kippenvel als ik eraan terug denk. Dit moet de gruwelijkste film zijn die ik in jaren gezien heb. Erger dan de ergste horror, want de dagdagelijkse realiteit in Indonesië: waar slachtoffers van de genocide en de daders gewoon naast elkaar wonen in hetzelfde dorp. De moordenaars zijn nog steeds aan de macht en moesten nooit verantwoording afleggen voor hun wandaden. Integendeel, zij zijn rijk en machtig geworden op de kap van hun slachtoffers.
Echt waar, er waren verschillende momenten in de film dat ik de neiging moest onderdrukken om mijn handen voor mijn ogen te slaan en mijn oren dicht te stoppen, omdat ik het gewoon niet meer kon verdragen. Maar ik heb doorgebeten, want het is belangrijk dat zulke verhalen verteld worden. Dat deze misdaden zichtbaar gemaakt worden.
In de documentaire confronteert de broer van één van de slachtoffers de moordenaars met hun daden. De ene helft reageert gepikeerd, zelfs dreigend, omdat hij over ‘politiek’ begint, de andere helft vertelt vol trots hoeveel mensen ze vermoord en vervolgens in de rivier gedumpt hebben. Heel grafisch spelen ze na hoe ze hun slachtoffers met machetes in mootjes hakten, hen het hoofd afsneden en hun bloed dronken om niet gek te worden. Dit alles zogezegd om hun vaderland te dienen en het te zuiveren van de communisten. Geen enkele van de geïnterviewden nam de verantwoordelijkheid op voor de wandaden die ze begingen, niemand toonde ook maar een greintje berouw En het ergste is, dit waren allemaal zeer gewone, alledaagse mannen. Een onthutsende blik op het monster dan in elk van ons schuilt.
De laatste keer dat ik nog zo oprecht kapot was van een film moet van Schindler’s list geleden zijn. Mijn geloof in de mensheid is er alleszins niet op vooruit gegaan na het zien van deze film en ik heb meteen Indonesië van mijn lijst van toekomstige reisbestemmingen geschrapt.
Het eerste glas schuimwijn op de slotreceptie diende dan ook om de bittere nasmaak van deze film door te spoelen.
Eigenlijk was ik op zoek naar een date voor de DOCVILLE slotavond, toen mijn vriendin mij het aanbod deed om naar Montage of heck te gaan kijken. Haar date was jammer genoeg ziek geworden en ze had al tickets gekocht. Ik had al veel goeds over deze documentaire over Kurt Cobain gehoord, dus ik zei meteen ja. Dat werkje Spaans zou ik wel na de film afmaken.
En wat ben ik blij dat ik heb toegezegd! Schitterende documentaire met de beste soundtrack aller tijden. Jawel, Nirvana is voor mij deels jeugdsentiment, maar je kan niet anders dan toegeven dat hun muziek na al die jaren niets aan kracht heeft ingeboet. Klassiekers stuk voor stuk.
De documentaire toont een schat aan informatie uit Kurt Cobains persoonlijke archief: home movies, schetsen, schilderijen, dagboeken,… Met dit unieke materiaal als rode draad wordt het leven van Kurt verteld. Analoge animatietechnieken brengen zijn tekeningen tot leven en laten de kijker een blik werpen in de getroebleerde geest van deze veel te jong gestorven muzikant. In zijn dagboeken komen de songteksten van Nirvana tot leven. De vele geluidsbanden die de regisseur aantrof, laten Kurt zelf aan het woord over zijn ongelukkige jeugd. De geluidsbanden worden tot leven gebracht in de vorm van een tekenfilm. Stukje bij beetje krijg je meer inzicht in de man Kurt Cobain. Je ziet een vrolijk kind uitgroeien tot een getormenteerde tiener, afgewezen door zijn eigen moeder en lijdend aan chronische maagpijn. Je ziet het geluk van de prille verliefdheid op Courtney Love, de verrukking als hij speelt mijn zijn dochter Frances, maar ook de verschrikkelijke gevolgen van zijn verslaving aan heroïne die hem verder de duisternis in trekt.
De documentaire is grafisch een pareltje en zit zo vol materiaal dat een tweede visie beslist geen luxe is. Al voelde ik me een beetje een voyeur bij het zien van de vaak erg intieme beelden en vroeg ik me af wat hijzelf, die zo’n hekel had aan het concept ‘beroemdheid’, van deze film zou vinden.
Vanavond stond de DOCVILLE documentaire Citizenfour op het programma. Erg indrukwekkend in zijn eenvoud: het verhaal wordt chronologisch verteld en de beeldvoering is zeer klassiek, met focus op de hoofdpersonage in dit drama. Toch boeit de documentaire van begin tot einde. Het verhaal van Edward Snowden is ondertussen genoegzaam bekend, maar deze documentaire toont een glimp van de mens Snowden. De rust en kalmte waarmee hij de storm doorstaat na zijn onthullingen, zijn ongelooflijk. Zijn bedachtzame en rustige manier van handelen overtuigde mij echt dat hij de praktijken van de NSA uit puur idealisme blootlegde. Wellicht had hij alles wat er zou kunnen gebeuren al honderd keer in zijn hoofd beleefd en was hij perfect voorbereid op wat hem te wachten stond. 29 jaar was Snowden op het moment dat de onthullingen over de NSA in de media kwamen. Zwaar onder de indruk van zijn maturiteit.
PS: Voordat de film begon mij wel geërgerd omdat ik voor niks naar het STUK was gefietst om de tickets op te halen (wat nochtans zo in mijn e-mailbevestiging stond). De tickets lagen gewoon klaar in het Wagehuys, waar natuurlijk een ellenlange rij stond aan te schuiven, waardoor de film een kwartier te laat begon. Hoog tijd om met e-tickets te werken, mijn gedacht!
Mooie, persoonlijke documentaire over de Armeense genocide, een vergeten misdaad tegen de mensheid. In 2015 is het honderd jaar geleden dat deze volkerenmoord aan naar schatting tussen de 800.000 en 1,5 miljoen Armeniërs het leven kostte. Deze genocide heeft ook de trieste eer één van de eerste ‘moderne’ genocides te zijn om wille van de systematische manier waarop de volkerenmoord werd uitgevoerd.
![IMG_8233[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2015/09/IMG_82331-e1443287368100-768x1024.jpg)