Als mijn geheugen mij niet in de steek laat, moet dit de allereerste keer zijn dat ik in mijn leven dezelfde film twee keer ben gaan zien in de bioscoop (abstractie makend van de ontelbare keren dat ik als kind The Neverending Story in onze parochiezaal gezien heb). De gelegenheid om samen met mijn Leuvense vriendinnen van dit stukje topcinema te genieten, kon ik uiteraard niet laten liggen. Er zitten zoveel leuke details en spitsvondige dialogen in deze film, dat ik hem sowieso nog eens opnieuw wilde zien en ik steun graag films van vrouwelijke makers. Alleen jammer dat de film vertoond werd in de Cinema ZED zaal in het STUK en niet in de mooie, nieuwe zalen in de Tiensestraat. Allez, niet dat de zaal in het STUK niet mooi is, maar het was er zo warm dan een paar van mijn vriendinnen bijna in slaap zijn gevallen. En dat kan niet de bedoeling zijn.
En ja, natuurlijk had ik voor deze bijzondere gelegenheid mijn roze kleedje en mijn hot pink schoenen voor de gelegenheid uit de kast gehaald. Al geef ik toe vals gespeeld te hebben door pas vlak voor het binnen gaan van de zaal mijn wandelschoenen om te ruilen voor deze beauty’s.
En bleef de film overeind na een tweede kijkbeurt? Jazeker! Ik zou hem zelfs gerust nog een derde keer kunnen zien.
De kers op de avond was het drankje achteraf met mijn vriendinnen in het STUKcafé, waarbij we verder discussieerden over al de dubbele bodems en verborgen lagen in de film. Zalig!
Gisteren was ik nog eens op stap met mijn jonge vriendin. We startten de avond met een heerlijke sushiboat bij Kintsugi en vervolgens trokken we naar de Kinopolis voor dé film van het jaar: Barbie! En dat schrijf ik hier neer zonder ook maar een spatje ironie. Wat een fantastisch geweldige film: prachtige beelden, grappig zonder onnozel te zijn, geweldige vertolkingen (Ryan Gosling verdient een Oscar!), doorvlochten met zeer slimme maatschappijkritiek én geschreven en geregisseerd door een vrouw. Zelfs Ken is op het einde van de film een betere versie van zichzelf geworden! Al had ik de Ken’s wel een zekere vertegenwoordiging in de macht van Barbieland gegund, maar ik begrijp dat dat niet past bij het concept van Barbie.
Echt, gaat deze film zien met uw dochters én uw zonen!
Gisteren had ik de eer en het genoegen om aanwezig te zijn op de feestelijke opening van het Film Fest Gent. Last minute besloten mijn collega en ik toch maar met de trein te gaan, want Waze en googlemaps toonden enorm veel file onderweg. Kwestie van niet al nagelbijtend in de wagen te moeten zitten, terwijl de minuten wegtikken en je vreest het begin van de film te missen. Met de blue-bike was de afstand van het station naar de Kinepolis in Gent zeer vlot overbrugbaar.
De openingsfilm was Close van Lukas Dhont. Bijzonder ontroerende en schitterend in beeld gebrachte film. Chapeau voor de twee jonge hoofdrolspelers die de film op hun frêle schouders dragen. De camera zit hen letterlijk dicht op de huid. Prachtig, maar wel zwaar om te verteren. Ik moet toegeven dat ik soms snakte naar een vleugje humor om de tristesse te doorbreken, maar dat werd me niet gegund. Een film die ik niet zou aanraden als je zelf een moeilijke periode doormaakt. Tenzij je een goed wilt uithuilen, dan is deze film ideaal.
Tijdens de film werd ik twee keer gebeld door een onbekend nummer (mijn gsm staat altijd op stil, dus niemand heeft er iets van gemerkt). Ik zag dat er een bericht werd ingesproken op mijn antwoordapparaat, waardoor ik ervan uitging dat het redelijk dringend was. Ik belde dus meteen terug na het einde van de film.
Bleek dat het bericht afkomstig was van mijn collega, die nog laat op de avond sollictatiegesprekken had en zichzelf buitengesloten had uit ons kantoorgebouw in Brussel. Zonder gsm en zonder haar spullen uiteraard. Uiteindelijk was ze bij het hotel vlakbij ons kantoorgebouw aanbeland en had ze van daaruit mij proberen te bereiken. Tegen dat ik uit de filmzaal was, was ze er dankzij de bewaker van ons kantoorgebouw in geslaagd om terug binnen te geraken. Gelukkig had de tweede persoon met wie mijn collega de gesprekken afnam en die nog in het gebouw was, alarm geslagen. Eind goed, al goed!
Opgelucht begaf ik me naar de receptie, alwaar ik mijn tong verbrandde aan kokend hete soep. Gelukkig was er cava om te blussen. 😉 Lang konden we helaas niet blijven hangen op de receptie, want mijn collega, haar zoon (een filmstudent die het fantastisch vond deze opening te kunnen bijwonen) en ik moesten de laatste trein naar Leuven halen. We namen nog snel een foto van haar zoon op de rode loper, die prachtig versierd was met bloemen, sprongen op onze blue-bikes en haalden zonder problemen de laatste trein naar Leuven.
Op de trein kregen we gezelschap van nog een andere collega die met ons meespoorde tot in Brussel. Gezellig!
Sinds juli 2011 zijn mijn vriend en ik klant bij Ecopower. Het feit dat ons tienjarig aandeelhouderschap ongeveer samen viel met het dertigjarig bestaan van Ecopower, was voor ons de ideale gelegenheid om naar het STUK af te zakken voor de vertoning van de film ‘We the power’ en het daaraan gekoppelde feestelijke moment. Even dreigde een uitgelopen vergadering in Brussel roet in het eten te gooien, maar uiteindelijk was ik net op tijd terug in Leuven om op de fiets te springen en stipt om 19u in het STUK te zijn.
De film ‘We the power’ toont aan wat gewone burgers kunnen bereiken als ze de handen in mekaar slaan. Toch iets om bij stil te staan in tijden waarin de ene crisis de andere schijnt op te volgen en de kritiek op ‘de politiek’ steeds harder aanzwelt.
Na de formele feestelijkheden volgde een lekkere, veganistische receptie in het STUKcafé. We hadden een zeer fijne babbel met een aantal Ecopower medewerkers en kunnen alleen maar hopen dat steeds meer mensen zich aansluiten bij deze burgercoöperatie die investeert in hernieuwbare energie!
Aangezien ik het Industry Closing Debate van de Dag van het Filmberoep wilde meepikken, vertrok ik wat vroeger van het mijn werk in Brussel om van daaruit de trein naar Gent te nemen. Toen ik de straat overstak om mij richting het station te haasten, hoorde ik iemand luid toeteren. Stoppen jullie als iemand in Brussel luid toetert? Ik alvast niet. Maar dat het de toeteraar menens was, bleek uit het feit dat een andere voorbijganger naar me riep en mijn aandacht vestigde op het feit dat de toeteraar hevig aan het wuiven was. Bleek de toeteraar in kwestie mijn baas te zijn, die net op het moment dat ik de straat over stak met zijn wagen langsreed. Echt een ongelooflijk toeval. Aangezien mijn baas en ik dezelfde bestemming hadden, maakte ik dankbaar gebruik van zijn aanbod om mee te rijden. Me inwendig voornemend er alles aan te doen om een herhaling van onze rit naar Antwerpen te voorkomen.
Gelukkig viel de vrijdagavondspits mee en eens we uit Brussel waren verliep alles vlotjes. We vonden zelfs vrij makkelijk parking een straat verwijderd van het filmfestival. Ik was al blij dat mijn baas niet vlak voor de deur wilde parkeren. 😉
Het Industry Closing Debate bracht mij niet al te veel vernieuwende inzichten. De audiovisuele sector voelt natuurlijk de hete adem van de buitenlandse streaming platformen in de nek en hoezeer ik ook sympathiseer met een initiatief als Streamz, ik vrees stevig voor de levensvatbaarheid op lange termijn.
Na het debat gingen mijn baas, twee collega’s en ikzelf dineren met wat mensen van de Film Fest organisatie. Ik moet zeggen dat ons diner bij Faim Fatale de perfectie benaderde: lekker eten, heerlijke wijn en een supersympathieke bediening die zich perfect aan de gevraagde timing hield. Want veel tijd hadden we niet: we werden immers om 20.15u verwacht op de première van Cool Abdoul, een film die het verhaal vertelt van de beruchte Gentse bokskampioen Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul.
Vlak voordat mijn collega’s en ik de filmzaal binnen gingen, zag ik een dame in zo’n fantastisch glitterkleedje dat ik niet anders kon dan haar feliciteren met haar outfit. Blijkt na de première dat ik de vrouw van de enige echte Ismaïl “Cool Abdoul” Abdoul gecomplimenteerd had. Ik denk niet dat ze het erg vond. 😉
Ik vond Cool Abdoul trouwens een betere film dan Dune en dat is geheel en al de verdienste van de fantastische hoofdrolspeler, Nabil Mallat, die de film letterlijk op zijn schouders torst. Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal shots die hem op de rug in beeld brachten, maar amai, wat een présence heeft die kerel. In het echte leven ben ik trouwens helemaal geen fan van de bokssport, veel te gewelddadig wat mij betreft, maar de boksscènes waren erg knap in beeld gebracht en maakten integraal deel uit van het verhaal, dat eigenlijk ook een beetje een liefdesverhaal is. Knappe Vlaamse film die het verdient om een succes te worden.
Ik had echt uitgekeken naar dit avondje cinema. Mijn vorige cinemabezoek dateerde immers van bijna exact een jaar geleden. En afgaande op de recensies was Dune het waard om op het grote scherm te bekijken.
Maar jullie voelen het zeker al aankomen, mij stelde de film teleur. Ik had het gevoel dat ik naar een lang uitgesponnen proloog zat te kijken. Mooie beelden ja, maar met een verhaal dat ondertussen zo bekend klinkt, dat het begint te vervelen. Een voorspelde messias met bijzondere krachten die een onderdrukt volk komt verlossen. Echt? En ja, het bronmateriaal dateert uit een andere eeuw, ik weet het. Maar ik heb de boeken niet gelezen (meer een Asimov fan in die tijd) en ik kan dus ook niet terugvallen op een soort van nostalgie naar de wereld van de boeken.
En ja, de cinematografie is indrukwekkend, de kostuums zijn fantastisch en de woestijnplaneet is fabuleus in beeld gebracht. Maar ook: veel scènes zijn echt wel donker gefilmd. En aangezien ik al niet zo geweldig goed zie, moest ik me dus inspannen om te begrijpen wat er nu eigenlijk aan de hand was.
Wie een écht goeie film met Timothée Chalamet wil zien, kan ik alvast “Call me by your name” aanraden.
Vanavond ben ik voor het eerst sinds de lockdown in maart nog eens in een filmzaal geraak. En amai, ik heb er deugd van gehad! Het oorspronkelijke plan was om eindelijk die lang geleden geplande wandeling in Wijgmaal te doen, tot één van de Leuvense dames slim opmerkte dat de zon al redelijk vroeg onder gaat in oktober, wat een after work wandeling iets minder ideaal maakt. Op zoek naar een alternatief dan maar. Omdat één van onze dames in de filmsector werkt en die sector zeer hard getroffen is door de coronacrisis, besloten we een avondje in Cinema ZED door te brengen. Ik stelde de dames, louter op basis van de korte inhoud, een totaal onbekende Poolse film voor: Corpus Christi. Alle dames (nuja, vijf van de acht, de drie overige dames haakten op het laatste moment af) stemden toe. Online tickets gekocht et voilà!
We hadden met ons vijven een ganse rij voor ons alleen in de kleine zaal van Cinema ZED Vesalius. We konden dus mooi telkens een zetel tussen laten en op veilige afstand van mekaar van de film genieten. Mét mondmasker, uiteraard! Ik zie een tweede quarantaineperiode immers echt niet zitten, hoe graag ik ook op stap ga met de Leuvense dames.
De film zelf was een schot in de roos. Amai, wat een mokerslag van een film. We moesten er allemaal even van bekomen. De film raakte universele thema’s aan als schuld, boete en vergiffenis. En hoe we, ondanks goede bedoelingen om ons leven te beteren, door de omstandigheden weer naar beneden getrokken worden. Geen feel good movie, maar zeker de moeite van het bekijken waard.
Na de film dronken we iets op het terras van Het Strand. Een beetje frisjes, buiten zitten in oktober, maar wel zo veilig. Al leek de bediening helemaal vergeten te zijn dat er buiten ook nog klanten zaten te wachten op hun bestelling. En dat terwijl ik bij het binnenkomen langs de cinema-ingang nochtans uitdrukkelijk aan de meisjes achter de toog had aangegeven waar ons gezelschap zou gaan zitten. Dus ik naar de toog om voor ons gezelschap te bestellen, alwaar ik weggejaagd werd, want aan de toog bestellen mocht niet. De dienster weigerde zelfs een paar meter van de toog verwijderd onze bestelling, die ik braaf gememoriseerd had, op te schrijven en stond erop deze aan de tafel zelf te komen opnemen. Klantvriendelijk zijn ze niet bij Het Strand, maar we zullen het maar op de onervarenheid en coronagerelateerde stress van de bediening steken, zeker? Gelukkig maakte hun warme appelsap met kaneel vergezeld van een chocolaatje van Tony’s Chocolonely het veel te lange wachten een klein beetje goed. Helaas bleek ook een tweede rondje bestellen niet evident. Fijn concept, Het Strand, maar nog veel ruimte voor verbetering. Ik denk niet dat ze mij er gauw terug zullen zien.
Unorthodox, vier beklijvende afleveringen met prachtige vertolkingen die ons een blik gunnen achter de schermen van de gesloten gemeenschap van de Chassidisch joden in Williamsburg, New York. Dat op zich maakt deze serie al fascinerend, maar het hart van dit verhaal ligt niet bij godsdienst of godsdienstfanatici. Het ligt in het verhaal van een jonge vrouw die vecht tegen de regels die haar gemeenschap haar oplegt om zichzelf te zijn. En dat verhaal is universeel.
In de vorm van mijn favoriete nummer van System Of A Down, dat ik in een ver en duister verleden heb leren kennen via het fenomenale filmpje van OrT and DeLa. Iemand die zich dat filmpje nog herinnert? Een ware klassieker!
