feest

Kerst

De eerste feestdagen zijn alweer achter de rug, het eten en de drank verteerd. Kerstdag vierden we met de ouders van mijn vriend. Toen de nicht van mijn vriend nog even langskwam met haar kroost, werd het even een hectische bedoening: zes kinderen tussen nul en vier jaar, die kunnen wat decibels produceren, maar leveren ook superschattige foto’s op. Al kan ik niet ontkennen dat de weergekeerde rust na het afscheid welkom was.

Het eten vond ik dit jaar een beetje tegenvallen. De kok van dienst had zijn best gedaan om een gezonde maaltijd op tafel te toveren, maar het resultaat was aan de fletse kant. Een beetje meer kruiden hadden het gerecht beslist geen kwaad gedaan. Gelukkig viel het dessert wel in de smaak: met een klassieke ijsstronk (not pictured here) kan je gelukkig niet veel verkeerd doen.

Tweede kerstdag reden we naar Den Haag om ons petekindje te bezoeken. Het was alweer van augustus geleden dat we haar gezien hadden en ze was flink gegroeid. Haar grote broer en zus logeerden bij de grootouders, dus we konden haar onze onverdeelde aandacht geven. Het mag gezegd, het is een pittige jongedame. Nog geen anderhalf en nu al in de neen-fase beland. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven! Het eten dat we voorgeschoteld kregen, was zoals altijd weer voortreffelijk, inclusief de aangepaste wijnen. Die zoete dessertwijn was werkelijk to die for! (Aan de hete sausjes op de foto hebben we ons niet gewaagd.)

Wachten

Ok, ik geef toe dat wachten nooit mijn sterkste kant geweest is. Maar zeg nu zelf: reserveren om 18.00u en pas je eten geserveerd krijgen om 20.30u, dat is er toch lichtelijk over. En dat nog wel voor de verjaardagsdiner van mijn vader waarop hij enkele van zijn oud-collega’s had uitgenodigd. Meer dan een zwak gemompelde verontschuldiging kon er zelfs niet af in Brasserie Sint-Jan. En dan te bedenken dat mijn vader daar een trouwe klant is. Sorry, maar zo behandel je je klanten niet. Dat er iets mis kan lopen in de keuken, tot daar aan toe, maar maak het dan op de één of andere manier goed. Omdat ik bijna verging van de honger (geen eten meer gezien sinds een uur of twaalf), ben ik dan uiteindelijk maar zelf gaan vragen waar het eten bleef. Niemand nam de moeite om onze tafel ook maar iets mee te delen.

Brasserie Sint-Jan, daar moet je dus niet heen. Spijtig, want het decor was stijlvol en de fazant echt wel lekker.

Vroeg kerstdiner

Ok, ik geef toe, stiekem ben ik dol op kerstlichtjes en kerstsfeer. Ik ben alleen te lui om zelf een kerstboom te zetten. En na eens rondgekeken te hebben in de AVEVE winkel, serieus geschrokken te zijn van de kostprijs van bomen en ballen, heb ik beslist dat een paar brandende kaarsjes genoeg kerstsfeer zijn voor ons appartementje.

Maar ik wijk af. Ik wilde het hebben over een fijne jaarlijks weerkerende traditie: het kerstdiner met de vriendenkliek die ontstaan is uit mijn momenteel zieltogend IRC-kanaal. Met 21 personen waren we. Een mooie groep, al zeg ik het zelf. We aten net als vorig jaar in D’Artagnan. Het prachtige zaaltje in combinatie met het heerlijke eten, de mooie kerstboom en de lekkere wijn, why change a winning formula?

De avond vloog voorbij en het eten was nog lekkerder dan ik me van vorig jaar herinnerde. Die everzwijn, zo’n zalig zacht vlees!

Rond middernacht zakten we met een beperkt groepje volgelingen af naar ons appartement. Tot een uur of twee was het luchtig en gezellig, maar daarna sloeg de sfeer om, maar daarover meer in een andere post.

Dit aten wij:

Carpaccio van Gebraden Hert met Qumquats en Pas de Bleu
Of
Sint-Jacobsvrucht met een Fondue van Kerstomaat

Medaillon van Everzwijn met Groene Kool en Poivrade
Of
Filet van Red Snapper met Venkel en Gevogeltejus

Kaasbordje
Of
Exotisch Fruit met Sorbet van Lychee

Geïmproviseerde feestjes zijn de beste feestjes

Zoals jullie weten, hadden we nog wat drank over van het feestje vorige zaterdag. En omdat er weinig dingen gezelliger zijn dan op een zomeravond samen een glas (of twee) drinken, plaatsten mijn vriend en ik woensdagnamiddag een kleine oproep op Facebook en Twitter om ons te helpen de drankvoorraad te laten slinken.

En zo zaten we enkele uren later met z’n achten rond onze eettafel en mengde ik cocktails alsof mijn leven er vanaf hing. Ik maakte kennis met een collega van mijn vriend, die ook burgie bleek te zijn en toevallig in hetzelfde jaar als de andere burgie aan onze eettafel afgestudeerd was. Kleine wereld, ik val in herhaling. De collega bleek van het jolige, bourgondische type te zijn. Een ideale gast om het gesprek gaande te houden! We bewonderden de rode broek van goofball en niemand begreep waarom ik geen bier lust (ik denk dat het de hopsmaak is).

We gooide de terrasdeuren wagenwijd open en genoten van de bliksemflitsen in de verte. A pleasant evening, indeed.

Ingrediënten voor een zomers feestje

  • Een stuk of veertig vrienden
  • Twaalf flessen rode wijn en vier flessen witte wijn
  • Veertien flessen schuimwijn
  • Ingrediënten voor de volgende cocktails: screwdriver, cosmopolitan, godmother, godfather, margarita, turquoise, cuba libre, blue monday en natuurlijk een caipirinha
  • Vier liter appelsap en zes liter sinaasappelsap
  • Heel veel blikjes cola, cola light en ice tea
  • Eén fles Schweppes tonic, omdat ik het idee had dat er mensen waren die dat graag dronken
  • Een assortiment speciale bieren

En dan te bedenken dat er niemand een cosmopolitan gedronken heeft. Zit ik hier met al dat veenbessensap! Eén ding is zeker, we kunnen nog een after party of drie, vier houden.

Voor:

Na:

Vraag van de dag: van wie zijn deze sexy benen?

4th of July feestje

Ok, een 4th of July feestje houden op de zevende juli is waarschijnlijk een beetje valsspelen, maar wie maalt daar om als je een prachtige tuin met zwembad bij een villa in één van de chique wijken in Brasschaat ter beschikking hebt. We hadden het geluk uitgenodigd te zijn bij een Amerika-enthousiastelinge en ons tegoed te mogen doen aan hamburgers (not really my thing) en een overdaad aan desserts (cheesecake! so my thing!).

Het werd een heel gezellig avond, waar enkel en alleen het weer het liet afweten. De regen viel bij bakken uit de hemel terwijl wij schuilden onder de zonnewering die evengoed dienst deed als gigantische paraplu. Gelukkig was het warm genoeg om buiten te blijven zitten.

De meeste mensen op het feestje waren onbekenden voor mij. Of toch niet helemaal, want sommige aanwezigen bleken mede-burgies te zijn die een jaar later dan mezelf afgestudeerd waren en wiens gezichten me bij nader inzien inderdaad bekend voorkwamen. It’s a small world. Yep, yep. Iedereen was trouwens heel erg vriendelijk en open, waardoor de gesprekken vlot in mekaar overvloeiden en ik weer wat interessante nieuwe mensen leerde kennen. Vooral het Amerikaanse nichtje maakte indruk op me. Geboren en getogen in Amerika, maar tweetalig opgevoed door haar Vlaamse moeder. Haar Nederlands was bijna accentloos, alleen het schrijven was een complete ramp, want ze had de taal enkel leren spreken en nooit geschreven. Vandaar dat ze nu in België was, om dat onderdeel van de taal ook onder de knie te krijgen.

Emeritaat

Een tijdje geleden woonde ik voor de allereerste keer in mijn leven een emeritaatsviering bij. Een bijzonder moment. De afsluiting van een prachtige carrière die op een boeiende manier uiteengezet werd door de verschillende sprekers en waarbij er naast harde feiten ook ruimte was voor ontroering en persoonlijke verhalen.

Maar wat me nog het meest trof, was de stokoude professor die de viering bijwoonde. Helemaal kromgetrokken, moest hij in zijn pluchen zetel voortdurend recht geduwd en getrokken worden door zijn begeleider (zijn zoon?). Verschrikkelijk vond ik het te zien hoe deze waarschijnlijk briljante man door zijn lichaam in de steek gelaten werd, maar toch ondanks alle ongemakken doorzette en naar de speeches luisterde. Het brak mijn hart toen de situatie zo oncomfortabel werd dat hij door zijn begeleider naar buiten geleid moest worden nog voordat de viering ten einde was.

My worst nightmare.

Receptitis

De voorbije dagen van het ene feestje naar de andere receptie gehold. Ja, het leven kan zwaar zijn.

  • Receptie nummer één: Een minder geslaagd exemplaar na de conferentie van vrijdag. Geen schuimwijn of cava te bespeuren en wie doet er nu in hemelsnaam een toef mayonaise als versiering op sushi en taboulé? Volgens mij om te verdoezelen dat de hapjes zonder dat niet veel smaak hadden.
  • Receptie nummer twee: Maandag ter gelegenheid van de lancering van een nieuw product. De lancering werd opgevrolijkt door Bert Kruismans en een cowboy-achtig groepje die in het Nederlands zongen. Geen schuimwijn, wel heerlijke wijn en lekkere hapjes. Alleen bleek het aartsmoeilijk te zijn om met de slanke broodstokjes de tapanade die op tafel stond naar binnen te krijgen zonder de helft op de grond te laten belanden.
  • Receptie nummer drie: Dinsdag de heropening van restaurant Ming in Leuven. Een nieuw interieur en een nieuw concept, dat mag gevierd worden. We behoorden bij de gelukkigen die een uitnodiging ontvangen hadden. Er was meer dan honderd man en toch slaagde het personeel erin ons vol met hapjes te stoppen en ook met de cava werd niet zuinig omgesprongen. Sushi, dim sum, teppanyaki, we werden verwend. Minder leuk: de halve paniekaanval toen ik even dacht dat iemand mijn rugzak met daarin mijn fototoestel en al mijn lenzen had gepikt. Uiteraard stond de rugzak veilig vlakbij, maar goed voor mijn hart zal het niet geweest zijn. En dan ben ik ook nog in aanvaring gekomen met een Chinese draak, resultaat: een opgezwollen lip, die gelukkig de dag nadien tot normale proporties was geslonken.
  • Receptie nummer vier: De (aangetrouwde) nicht van mijn vriend verdedigde haar doctoraatsthesis en mocht zich na veel loftuigingen van de jury voor het eerst met ‘doctor’ laten aanspreken. Ik had mijn fototoestel meegenomen om dit heuglijke moment voor het nageslacht vast te leggen. De receptie werd verzorgd door Carpe Diem n.v. uit Tongeren en de hapjes waren echt waar subliem. Patatjes met zwezeriken en truffel en zo. Enfin, verfijnd was een understatement. En ook hier werd gul met de flessen schuimwijn rondgegaan. Recepties waarbij men als afsluiter met een dessertje langs komt, zijn trouwens de allerbeste! En ik hield er nog een fles champagne aan over ook.

Hmm, we zullen het de komende dagen toch maar een beetje soberder aan doen.

A beautiful day for a wedding

Zon en Beierse romantiek, het bleek een ideale combinatie. Zelden een mooiere locatie gezien om een huwelijk te voltrekken dan de Vexierkapel. Spijtig dat ik vanuit het dal geen foto’s genomen heb van de kapel om jullie een idee te geven van de heuvel waarop de kapel lag. Na de huwelijksviering werden onder een stralende zon honderden ballonnen de lucht in gelaten. Een prachtig gezicht. Na een korte receptie aan de kapel vertrokken we in colonne naar de feestzaal Schwarzer Adler, waar chefkok Wadija Salik (piepjong en al voor prins Charles gekookt hebben, dat kunnen er niet veel zeggen) ervoor zorgde dat we van een overheerlijk buffet konden smullen. Aangezien we een kamer geboekt hadden in de Schwarzer Adler, konden we zolang feesten als we wilden, zonder ons zorgen te maken over wie er bob zou zijn. Ideaal!

Oja, de taarten op de foto’s zijn (volgens de Beierse traditie) gemaakt door familieleden van de bruid en werden als vieruurtje geserveerd. En die Klosterfrau Melissengeist is een soort wondermiddel dat tegen alles helpt. (Zolang je er maar in gelooft, zeker. ;-))

Pensioneringsfeestje

Vorige zondag waren mijn vriend en ik te gast op het persioneringsfeestje van mijn nonkel. Omdat hij veel vrienden en familie heeft, gaf hij geen één groot feest, maar verschillende kleine feestjes. Wij zaten in de feest-poule “jong volk”, samen met mijn broertje en zijn vriendin en mijn vier neven en hun aanhangsels. Mijn vier neven zijn nogal vrijbuiters, dus ik ben altijd verrast als er eentje een lief heeft en deze keer waren maar liefst vijftig procent van mijn neven bezet, een record zowaar.

Om zich niet te veel werk op de hals te halen, had mijn nonkel koude schotels besteld. Hij had daarbij onze eetlust nogal overschat, want ik denk dat hij met de overschot nog een feest kon geven. Nuja, de vrijgezelle neven zullen wel wat overschotjes meegenomen hebben. 😉

Op zijn gemak genieten van zijn pensioen, zal er echter de eerste jaren niet inzitten. Grootste verbouwingsplannen, hebben ze, mijn nonkel en tante. En dan zal hij waarschijnlijk ook nog wel meer dan een paar handen uit de mouwen steken bij de verbouwingen van één van zijn zonen. Mijn nonkel heeft nooit een zittend gat gehad, dus dat was te verwachten.

Voor mij was het bijzonder lang geleden dat ik nog eens in het huis van mijn nonkel en tante geweest was. Het deed me wel wat die plek uit mijn jeugd terug te zien, het toneel van menig zomerse logeerpartijtje. Ik was dol op de dagen die ik doorbracht in het rijtjeshuis in Antwerpen. Er was geen tv in huis en ik bracht het merendeel van de tijd door met het lezen van de stripcollecties van mijn neven. Kasten en kasten vol strips. Ik denk niet dat ik er ooit in geslaagd ben ze allemaal te lezen. Ik genoot ook erg van de wandelingen in het stadspark. Het leven in de stad was zo anders dan ik, als kind van het platteland, gewoon was. We gingen zelfs te voet naar de winkel! Ik denk nog steeds dat mijn liefde voor het stadsleven daar wortel heeft geschoten.

Erg benieuwd naar de metamorfose van het rijtjeshuis. En ik laat jullie een beetje meegenieten van het lekkers dat we voorgeschoteld kregen.