feest

Een verrassende Paasmaandag

Oorspronkelijk was het onze bedoeling om de volledige drie dagen in de Westhoek door te brengen, maar dat was buiten het verrassingsfeestje voor onze vriend Q gerekend. Een dik half jaar geleden kwamen vrienden van hem met het voorstel om een kookboek samen te stellen met verschillende (gezonde) recepten. Iedereen zou één of meerdere recepten insturen, samen met een bijpassende foto van henzelf met hun gerecht. Dit om de vriend in kwestie te feliciteren met het feit dat hij op korte tijd heel wat kilo’s is kwijtgespeeld én erin geslaagd is de kilo’s ervan af te houden. Ik weet het, een beetje raar om dan een kookboek als cadeau te geven, maar mijn vriend en ik probeerden het gezond te houden met twee recepten voor smoothies. Tijdens het verrassingsfeestje zou het kookboek overhandigd worden en daar wilden we natuurlijk graag bij zijn.

Dus vertrokken we na een laatste voortreffelijk ontbijt in Dharma B&B terug naar Leuven. Een heel internationaal gezelschap aan onze ontbijttafel, trouwens: een Australiër die in Londen woonde met zijn Tsjechische vriendin en een Litouwer met zijn vrouw die samen in Zwitserland woonden. Wanneer ik zulke mensen ontmoet, ben ik altijd een beetje jaloers. Hoe fantastisch moet het zijn om een tijd van je leven in een ander land te wonen. Je kan wel veel landen bezoeken als toerist, maar een land en zijn inwoners kan je volgens mij pas echt leren kennen door er een tijd te wonen. Maar misschien doet er zich in de toekomst wel een opportuniteit voor?

De terugrit verliep vlotjes, we dropten onze bagage af op ons appartement en sprongen opnieuw de wagen in om naar Landen te rijden. Het was prachtig zonnig weer en iedereen zat buiten op het terras te wachten tot vriend Q zou verschijnen. De verrassing was honderd procent geslaagd. Vriend Q had echt niets in de gaten en was echt superblij, zowel met het feestje als met de mooie receptenboek. Mijn vriend en ik bestelden ook een exemplaar voor onszelf. Benieuwd wanneer we nog eens aan koken zullen toekomen. 😉

In de late namiddag namen we afscheid van de feestvierende bende en reden we terug naar Leuven voor onze volgende stop: een receptie ter ere van de officiële feestdag van de stad Rome. Er waren veel hapjes en de wijn vloeide rijkelijk. We raakten aan de praat met de leveranciers van de wijn, die net als wij stripliefhebbers bleken te zijn. Gevolg: we bleven veel te lang plakken en we dronken veel te veel van hun voortreffelijke wijn.

Maar we kunnen niet klagen, het was een bijzonder geslaagd paasweekend!

Weekoverzicht

  • Maandag 7 april: Beetje stresserende dag omdat ik een brainstorm moest leiden (niet meteen iets waar ik veel ervaring mee heb) met technieken die ik de avond voordien pas in mijn hoofd gestampt had. Gelukkig waren de deelnemers allemaal heel constructieve mensen en ging het vlotjes. ‘s Avonds op babybezoek in Leuven. Zeer brave baby (nummer drie in de rij) die zich tijdens ons bezoekje voorbeeldig gedroeg.
  • Dinsdag 8 april: Tweede brainstormbegeleiding op rij. Ook hier ging alles prima. ‘s Avonds een rustig avondje thuis doorgebracht, dat mag ook wel eens.
  • Woensdag 9 april: De begrafenis van de oma van mijn vriend.
  • Donderdag 10 april: ‘s Middags met de collega’s ideeën verzameld voor het pensioneringsfeestje van onze collega. Dat wordt een afscheid in stijl!
  • Vrijdag 11 april: Geen noemenswaardige dingen gebeurd.
  • Zaterdag 12 april: Het huis voor mij alleen, omdat het vriendje op zeilweekend was. Wat foto’s verwerkt, boodschappen gedaan en ‘s avonds Thais gaan eten bij onze vrienden E en T die we in een ver verleden in Sydney  bezochten. Het werd een kleine reünie, want hun Australische vrienden waren voor een weekje in België samen met hun dochter en de moeder van de mannelijke helft van het koppel. We dronken een glas champagne om te vieren dat de conferentie die vriend E moest organiseren een succes was en aten een stuk taart om de verjaardag van K, een charmante vijfjarige Chinees-Nieuw-Zeelandse mengeling te vieren.
  • Zondag 13 april: Terwijl het vriendje kou leed op een boot, ging ik in de namiddag wijn proeven met wat collega’s. Natuurlijk liet ik me verleiden tot de aanschaf van enkele flesjes. Na het wijn proeven scheen de zon zo heerlijk dat we met z’n vieren besloten nog een terrasje te doen in Leuven. We vonden een uur voor sluitingstijd een plekje op het terras van House of Taste en konden het niet laten om een stukje overheerlijke chocoladetaart te eten. Na het terrasje gaf ik de collega’s nog een klein rondleiding langs de belangrijkste Leuvense bezienswaardigheden. En ‘s avonds vierden mijn vriend en ik ons weerzien met afhaal Indisch en kropen we lekker vroeg in bed om de tijd apart in te halen. 😉

Verjaardagsweekend

Mijn vriend verjaarde de laatste dag van februari, altijd goed voor enige festiviteiten. Dit jaar begon de aanloop naar de feestelijkheden al op donderdagavond, toen we te gast waren bij vrienden om ons uitstapje naar de Westhoek (naar ‘t schijnt is daar 100 jaar geleden vanalles voorgevallen) tijdens het paasweekend voor te bereiden. Een glaasje cava zorgde voor de nodige inspiratie bij het plannen. En om het geheel toch een beetje ontspannend te houden (al die kerkhoven, vrolijk wordt een mens daar niet van) planden wij ook enkele culinaire bezoeken in. Ik kijk er al naar uit!

Op zijn verjaardag zelf gingen we na een kortere werkdag dan gewoonlijk eerst aperitieven op het openingsfeest van de nieuwe Leuvense Exki (die biologische schuimwijn mocht er zeker zijn) om vervolgens de benen onder tafel te schuiven bij Beluga, Leuvens charmantste visrestaurant. Bediend worden door de chef-kok, ik blijf het geweldig charmant vinden. Ook charmant: het eten (natuurlijk) en mijn allerliefste vriend, die er nog altijd even jong uit ziet als al die jaren geleden, toen we elkaar voor het eerst ontmoetten. Op sommige mensen heeft de tijd echt geen vat.

IMG_4250[1]

IMG_4251[1]

IMG_4254[1]

Zaterdagochtend bracht ik door in de Spaanse les terwijl mijn vriend alles opruimde om een goede indruk te maken op ons bezoek. We hadden in de namiddag met nog drie andere koppels afgesproken om samen naar de wijnbeurs in de businesslounge van OHL te gaan. Het werd een ontspannende namiddag waarbij we heel wat lekkere (en minder lekkere) wijnen proefden. Aangezien onze wijnvoorraad ongeveer tot nul herleid was, lieten we ons flink gaan: we kochten 24 nieuwe flessen (hoe meer proevertjes achter de kiezen, hoe losser de knip op de portemonnée). Kunnen we er weer even tegen. 😉 Ik geef graag een goeie fles wijn cadeau, maar dan ben ik er ook graag zeker van dat het effectief om een goeie fles gaat. Al blijft zoiets natuurlijk altijd subjectief. Tussen het proeven door speelde ik met de twee slimme blonde dochters van één van de koppels die mee waren. Blondines één front! 😉

‘s Avonds had ik voor onze groep gereserveerd in de Oude Kantien. Het werd een heel fijn en ontspannen diner waarbij al de aanwezigen elkaar wat beter leerden kennen en de twee jongedames zich bijzonder voorbeeldig gedroegen. Lang leve de iPad, zullen we maar zeggen.

Zondag sliepen we uit, of deden we althans een poging tot uitslapen. Het is vreemd, als ik gasten te logeren heb (één van de koppels kwam uit West-Vlaanderen en bleef bij ons slapen), slaap ik zelf nooit zo goed. Ik ben altijd vroeg wakker en ook ‘s nachts lijkt het alsof ik minder vast slaap. Iets waarvan ik in een hotel nooit last heb. Goed, ik was dus te vroeg wakker, maar dat gaf niets, zo was er nog keuze genoeg bij de bakker.

Toen onze gasten dan eindelijk uit bed rolden (zij hadden duidelijk een pak beter geslapen dan ikzelf) was het al bijna middag en ontbeten we gezellig samen. We namen afscheid en wensten hen een fijne terugreis toe.

De rest van de dag brachten we gezellig met z’n tweetjes door, om de dag af te sluiten met aan huis bezorgd Indisch van de New Holy Cow en een filmpje. Een perfect einde van een bijzonder geslaagd weekend.

 

 

Een wervelend weekend

Het weekend is weer in een zucht voorbij gevlogen. Op vrijdag namen we afscheid van stadssopraan Noémie Schellens in de meest romantische setting van heel Leuven (de Kruidtuin). We liepen er een ex-klasgenootje uit de les Spaans tegen het lijf die haar vriend voor zijn Valentijn verrast hadden met dit concert. Ze waren geen van beiden echte operaliefhebbers, maar het optreden van Noémie was erg toegankelijk en ze genoten ervan.

Zaterdag was ik, zoals dat een ijverige student betaamt, mooi op tijd voor de Spaanse les. Het ging me erg vlotjes af, misschien heb ik eindelijk de klik gemaakt en begint het Spaans in mijn hersenen de bovenhand te krijgen op het Italiaans? Best wel frustrerend dat voor sommige woorden mij nog steeds eerst de Italiaanse versie te binnen schiet en dan pas de Spaanse (vooral bij pericoloso – peligroso overkomt me dat vaak).

Zaterdagavond stond een restaurantbezoekje met de zus en schoonbroer van mijn vriend op het programma. Jammer genoeg was ik uit het oog verloren dat het zaterdag de dag ná Valentijn was en bleek elk iet of wat deftig restaurant in heel Leuven volgeboekt te zijn. Eigen schuld natuurlijk, nochtans heb ik meestal de gewoonte om goed op tijd te reserveren. Maar die ene keer dat ik het vergeet, is het natuurlijk prijs. De plannen dan maar veranderd, ons appartement opgeruimd en zelf voor een maaltijd gezorgd. De voorgerechtjes kochten we bij de Walvis (we zijn daar ondertussen al trouwe klant) en het hoofdgerecht kwam van naar Convento Food, overheerlijke Luikse balletjes en balletjes in zachte currysaus met heerlijke gestoofde groenten. Ben normaal gezien niet zo’n fan van gehakt, maar dit was echt overheerlijk. Pluim voor de jonge vrouwelijk chef-kok Laura Massa. Voor het dessert zorgden we zelf: aardbeien in balsamicoazijn met mascarpone. Een fijne avond!

Zondag was de drukste dag van het weekend. Met een babyborrel in Merelbeke in de namiddag (zó véél desserts!) en een afspraak om ‘s avonds samen te dineren met twee bevriende koppels in Les Parisiennes. De afspraak om samen te gaan dineren was er eerst, vandaar de nogal ongelukkige combinatie. Maar omdat we de nieuwe spruit van Peter en Lynn nog niet in het echt hadden kunnen bewonderen, reden we met plezier op en af naar Merelbeke. Zeer knappe dochter trouwens!

En toen was het alweer tijd om in bed te kruipen, want de werkweek loerde om de hoek.

 

Soms heb ik toch echt een zwaar leven…

Zoals in de week van 10 februari, bijvoorbeeld. Maandag moest ik ocharme salsa en bachata gaan dansen, dinsdag werd ik door bvlg uitgenodigd voor een geleid bezoek aan de tijdelijke expositie ‘Meesters van het expressionisme’, afgesloten met een receptie met heerlijke wijn, lekkere hapjes én een fantastisch uitzicht over Brussel (iedereen weet dat kunst en lekker eten een combinatie is die mij helemaal niet kan bekoren), woensdag aten we (tegen onze zin, uiteraard) sushi in de Wabi Sabi Sushi met een collega en haar vriend die ons wat tips gaven voor onze IJslandreis, donderdag was ik aanwezig bij de opening van de Imec-toren en de opstart van het kunstwerk Global Rainbow (wat ik natuurlijk helemaal niet mooi vond en dat uitzicht vanuit de toren was ook maar niks) én dronk ik een glaasje vergezeld van een hapje (of vier) met sint-jacobsvruchten en wakame (helemaal niet mijn favoriete voedsel) én werd mij bijzonder vriendelijk een lift naar huis aangeboden (met de bus is zoveel toffer!).

Ik weet het, ik ben te beklagen.

Een bijzonder goed gevuld weekend

Jawadde, lang geleden dat we nog eens drie dagen achter mekaar volk over de vloer van ons appartementje gekregen hebben.

Kick-off van het weekend: de allerlaatste nieuwjaarsreceptie van het jaar, georganiseerd door onszelf voor een groep vrijwilligers die samen met ons aan een project werken. In totaal waren we met dertien personen en mengde ik veel cocktails die ik zelf nog nooit had uitgeprobeerd (een groot pisang-overschot noopte mij tot creatieve cocktailrecepten). Aanrader van de avond: de Avalon (1 deel pisang, 1,5 deel limoensap, 3 delen wodka, 6 delen appelsap). Echt een cocktail die kans maakt de nieuwe cocktail maison te worden. Het werd een erg fijne avond, leuk om al die verschillende karakters van zeer uiteenlopende leeftijden (het oudste koppel was in de zeventig, de jongste aanwezige was zestien) zich samen te zien amuseren. We wuifden de laatste gasten (de één al wat meer aangeschoten dan de ander) uit om 3 uur ‘s nachts en ik besloot wijselijk de Spaanse les de dag nadien te laten voor wat die was.

Zaterdag sliepen we dus uit om de cocktails de kans te geven verteerd te geraken. Vlak na de middag gingen we winkelen om de gasten die bij ons zouden langskomen van spijs en drank te voorzien. Het werd weer een rondje langs onze favoriete zaken: Sukrée Salee op het marktje in de Brusselsestraat, Saha in de Pensstraat en Pastificio Antonio en de Walvis in de Mechelsestraat. We probeerden ook voor het eerst enkele broden van het kraampje van het Broodmieke.

Zaterdagavond deden we ons samen met een bevriend koppel tegoed aan heerlijke crabcakes, toastjes met verse garnaalsla, gevulde pepertjes met smeerkaas, een mini-quiche met zalm en prei (waarin tot onze verbazing curry verwerkt was), bladerdeeg met spinazie en witte vis en als kers op de taart: werkelijk overheerlijke cannelloni met kreeft. Man, man, dat was smullen! Met dank aan de Walvis, want de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik enkel de garnaalsla op de toastjes gesmeerd heb en de warme gerechten in de oven geplaatst heb. Een luie-mensen-diner, dus, maar extra veel tijd om bij te babbelen met onze vrienden. Het had trouwens niet veel gescheeld of ze waren niet komen opdagen, want de afspraak was uit hun agenda verdwenen. Dat komt ervan als je een half jaar van te voren afspraken vastlegt, he. Al goed dat ik mezelf de goeie gewoonte aangekweekt heb reminders te sturen. Eén keer met eten blijven zitten omdat gasten niet kwamen opdagen, was wat mij betreft voldoende. Enfin ja, als dessert serveerden we chocoladefondue, can’t go wrong with that.

Zondag sliepen we opnieuw uit. Al moesten we iets vroeger uit de veren dan zaterdag. We verwachtten onze gasten namelijk om 12u. En ze waren stipt! Twee koppels met allebei twee kindjes tussen de drie en vijf jaar. Veel lawaai dus, af en toe een pruillip en een traantje, maar vooral veel plezier. Genoten van de heerlijke pasta van Pastificio Antonio, me gewaagd aan een patatas bravas dipsausje van Oil and Vinegar (succes!) en iedereen blij gemaakt met de heerlijke brownies, chocoladetaarten, sneden bananenbrood en cheese cakes van Sukrée Salee. Getoast op de zwangerschap van onze lieve vrienden die vorig jaar hun kindje verloren. Super blij voor hen, dat ze opnieuw zwanger zij. 2013 was een echt annus horribilis voor hen: met het verlies van hun kindje, een dubbele beenbreuk, een galcrisis en stormschade aan de dakkapel van de kamer die ze net vernieuwd hadden, hebben ze hun portie miserie wel gehad. Hopelijk verloopt deze zwangerschap wel goed en brengt 2014 hun niets dan geluk. Ik duim alvast!

Zo rond zes uur, een paar spelletjes Uno en memory (dik ingemaakt door een vierjarige!) later, namen we afscheid van onze gasten en genoten we van de wedergekeerde stilte.

Een heerlijk weekend vol met fantastische mensen. Echt genoten.

(Oja, nooit tegen één van twee zussen zeggen “ik kom naast jou zitten, want jij bent mijn vriend”, want dat levert gegarandeerd een huilbui van de andere zus op. Gelukkig heb ik twee kanten!)

2014 kick-off!

En ja, voordat een mens er erg in heeft, is 2014 alweer een paar dagen oud. De eerste dag van het nieuwe jaar, brachten mijn vriend en ik traditioneel door bij mijn ouders in Limburg. Sinds vorig jaar is de afspraak god-zij-dank verzet naar ‘s avonds ipv ‘s middags. Zo heeft het feestvierende volkje toch wat tijd om te recupereren. 😉 Al even traditiegetrouw zaten onze nonkel en tante en wat neven samen met ons rond de gourmetstellen.

Het gesprek ging eerst over de tijdloze honderd van Stubru, vervolgens over de klassiekers uit mijn pa zijn jonge jaren en voordat we er goed en wel erg in hadden passeerden de grootste hits van 2013 youtube-gewijs de revue. Tot mijn grote verbazing hadden mijn neven, die toch wat jaartjes jonger zijn dan ikzelf nog nooit van The Fox van Ylvis gehoord. Say what? WHAT??! SAY WHAATT?? WHAAATT?!!?!! Dat schrijnend gebrek aan kennis over dé viral video van 2013 werd snel geremediëerd. :-)

Als dessert trakteerden mijn vriend en ik op heerlijk nieuwjaarsgebak van Demeestere. Het werd even stil aan tafel, zo werd er gesmikkeld ende gesmuld.

De tweede dag van het nieuwe jaar werd er met de collega’s geklonken op het nieuwe jaar tijdens de nieuwjaarsreceptie. Ik vind het altijd erg leuk om na de kerstvakantie mijn collega’s gelukkig nieuwjaar te kussen en in een ontspannen sfeertje een babbel te kunnen slaan met een glaasje in de hand. Helemaal klaar om er weer in te vliegen!

Na al die drank op de receptie ‘s middags, lastte ik in de namiddag een dutje in, om tegen de avond van de tweede januari in vorm te zijn om iets te gaan eten met onze vrienden uit Lummen die hun kroost bij een babysit hadden achtergelaten. We aten Indisch niet ver van ons appartementje en het smaakte me geweldig goed. Lang leve momo’s!

De eerste echte werkdag verliep rustig. Er waren veel collega’s die vrijdag nog een snipperdag hadden genomen. Het zag er dan ook naar uit dat deze dag geruisloos zou voorbijgaan. Dat was echter buiten de hevige storm gerekend die ‘s avonds over het land trok, een spoor van vernieling achterlatend. Een blikseminslag zette het station van Leuven zonder stroom en maakte dat er lange tijd geen verkeer tussen Brussel en Leuven mogelijk was. En zo strandden mijn vriend en ik de eerste werkdag van het nieuwe jaar in het station van Brussel Noord. Gelukkig werden we twitter-gewijs op de hoogte gehouden van de toestand, want de intercom in onze trein liet het afweten.

Na zo’n drie kwartier gewacht te hebben, besloten we iets te eten te gaan zoeken om onze rommelende magen tot zwijgen te brengen. We vonden een Italiaans restaurant niet ver van het Noordstation dat redelijke pasta serveerde, maar dat buiten ons akelig leeg bleef… Na ons avondmaal bleek Leuven station terug stroom te hebben en konden we onze reis naar huis verder zetten. Blij alvast dat wij niet tot de ongelukkigen hoorden die gestrand waren in de buurt van Aarschot.

Nog één keertje, om het af te leren:

:-)

2013 rustig uitgewuifd

Geen spectaculaire festiviteiten om 2013 af te sluiten. Gewoon een gezellig etentje met vrienden en hun twee schattige dochters in Leuven. Een lekkere gezonde maaltijd met vergeten groenten zoals aardpeer en pastinaak. Mij kan je altijd plezier doen met een lekkere curry! Wel een klein beetje gezondigd bij het dessert, maar hey, het is feest voor iets, he. De desserts van Demeestere zijn trouwens altijd een voltreffer, al hadden we ook voor verse fruitsla gezorgd om het geheel uit te balanceren.

Rond middernacht trokken we de straat op om naar het vuurwerk te kijken dat overal rondom ons werd afgeschoten. Daarna gingen we al pratend het nieuwe jaar in en voordat we er erg in hadden gaf de klok half vier ‘s nachts aan. Mijn vriend en ik wandelden naar huis door de Leuvense straten, waar we onderweg groepjes feestvierders tegenkwamen in min of meer benevelde toestand. Sommigen zagen eruit alsof 2014 voor hen minder goed begonnen was, maar ook dat hoort erbij. Er is nog nooit iemand doodgegaan van een flinke kater.

2014, bring it on!

De feesten zijn ingezet

Zaterdag vond het traditionele kerstfeest plaats bij de ouders van mijn vriend. Voor het eerst in vijf jaar zaten de drie kinderen, hun partners en nakomelingen weer samen aan de kerstdis. Het voelde soms wat geforceerd aan, maar hey, het is een grote stap voorwaarts en de mama van mijn vriend was, uiteraard, dolgelukkig. Ik werd voor de verandering weer aan het tekenen gezet, al moet ik nog wat oefenen op de anatomisch correcte uitvoering van een kikker. Het aantal decibels dat het kleine grut produceerde was recht evenredig met het aantal cadeaus dat ze ontvingen. Iedereen haalde dan ook opgelucht adem toen het slaaptijd was. 😉 Ik was, net als vorig jaar, erg blij met mijn HappyPack, want eerlijk, ik heb al alles wat ik kan verlangen en er zijn genoeg mensen op deze aardbol die nooit cadeaus krijgen.

Zondag waren we te gast bij vrienden die in de buurt van Leuven woonden en konden we onze gastheer en gastvrouw feliciteren met een tweede dochter op komst. We waren in totaal met drie koppels en twee kinderen en ik hoef jullie zeker niet te vertellen wie het meeste lawaai produceerde? 😉 We kregen overheerlijke zelfgemaakte cannelloni voorgeschoteld en praatten over de dingen des levens. Het doet me altijd veel plezier om te zien hoe mijn vrienden stuk voor stuk erin geslaagd zijn op een succesvolle manier hun leven uit te bouwen. En door te spelen met hun kroost kan ik me ook weer heel even jong voelen. De argeloze drang van een kind om de wereld te verkennen, het blijft me ontroeren.

Laatste weekoverzicht van het jaar

Beloofd! Volgend jaar hoop ik weer wat meer tijd te hebben voor iets uitgebreidere posts.

  • maandag 16 december 12.00u: Lunchdate met de collega’s. Een Japans middagmaal gaat er altijd wel in! Jammer dat de grote groep Franstaligen die in Kabuki neergestreken waren niet begrepen dat het free flow systeem zoveel efficiënter is! Vraag maar aan Alma!
  • maandag 16 december 20.00u: Afspraak op de Leuvense kerstmarkt met een vriendin die ik leerde kennen op het doctoraatsfeestje van Lime. We lieten ons vooral gaan op vlak van eten en drinken. Ik deed me tegoed aan een pannenkoek met appelmoes, een hete trulla (gemaakt van amarula), een glühwein (of twee) en een kerstzoen. Tijdens het babbelen ontdekten we dat we gemeenschappelijke kennissen hadden. Blijkbaar had mijn vriendin in het middelbaar in dezelfde klas gezeten als onze kameraad die nu met vrouw en kind in Genève woont. Overkomt me de laatste tijd echt vaak dat ik zulke verborgen connecties ontdek. It’s a small world after all!
  • dinsdag 17 december 20.00u: Na (alweer) een lange werkdag gewoon een avondje thuisgebleven om wat administratie weg te werken.
  • woensdag 18 december 14.00u: Onaangenaam gesprek met de Grote Baas die mij, naar mijn mening, volkomen onterecht dingen verweet, terwijl ik met de hand op het hart kon zeggen dat alle acties die ik rond het betwiste dossier ondernomen had in het belang van de klant waren. Ik voelde me echt heel unfair behandeld, maar besloot the bigger person te zijn en het van me af te laten glijden.
  • woensdag 18 december 19.00u: Afspraakje met twee bevriende koppels in Officina Clandestina. Het eten was heerlijk, het gezelschap voortreffelijk én we hadden een kersverse verloving om op te klinken. Prachtige avond die veel te vlug voorbij was!
  • donderdag 19 december 20.00u: Hoera, een avond thuis om te bekomen van alweer een tumultueuze werkdag.
  • vrijdag 20 december 18.30u: Samen met mijn vriendje naar de Brusselse kerstmarkt. Glühwein en nog meer glühwein. Een opgewarmde pannenkoek met veel te veel en half gesmolten chocolade (= geen succes) en een aziatisch noedelgerecht zonder smaak (= ook geen succes), gelukkig werden deze mindere culinaire ervaringen gecompenseerd door de glühwein en een onverwachte ontmoeting met emich die we in geen jaren meer gezien hadden.
  • vrijdag 20 december 20.30u: Kerstconcert van Capella Vocale, het koor waarvan mijn lieve vriendin (dezelfde als die waarmee we twee dagen geleden waren gaan eten in Officina Clandestina) deel uitmaakt. Ze was supernerveus voor een stukje piano dat ze moest spelen. Maar, zoals ik wel verwacht had, op het moment suprême ging alles voortreffelijk.
  • zaterdag 21 december 9.00u: Laatste les Spaans voor de kerstvakantie.
  • zaterdag 21 december 18.00u: De vader van mijn vriend behaalde zijn vijfde Dan Shihan in de gevechtskunst Jujutsu en dit werd gevierd met een (min of meer) traditionele Japanse ceremonie en afhaalchinees nadien. 😉 Was wel bijzonder om dit te kunnen meemaken. Het behalen van zo’n vijfde Dan Shihan is immers het resultaat van vele jaren doorgedreven training. De vader van mijn vriend was supernerveus, maar de sensei wist hem (een beetje) op zijn gemak te stellen. Na het eten kwam de sensei wat technieken demonstreren op mij. Ik had de indruk dat hij nogal gretig klemmen zette op mijn arme polsen. Nochtans had hij het resultaat van de foto’s die ik maakte tijdens de ceremonie nog niet gezien. 😉
  • zondag 22 december 14.30: De jaarlijkse operette waarin mijn vriendin uit Tongeren meespeelt. Dit jaar stonden voor het eerst haar beide kinderen op het podium met het kinderkoor én mocht hun oudste zoon het slagwerk bedienen. Ik was echt supertrots toen ik broer en zus daar beneden zag staan. Ongelooflijk dat ik die twee grote kinderen nog als baby in mijn armen heb gehad. Wat vliegt de tijd toch. De operette duurde wel wat te lang naar mijn goesting. Vier uur, ik moet daar eerlijk in zijn, dat is gewoon een uur te veel. Gelukkig konden we tijdens de pauzes een beetje bijpraten met een ander bevriend koppel en een kennis uit de Russische les wiens vriendin ook in het orkest meespeelde. Wat zei ik daar ook alweer over die kleine wereld?