Babyborrel!

Deze namiddag naar een super-origineel evenement geweest. Ideaal om inspiratie op te doen voor het evenement dat we zelf organiseren begin oktober. De namiddag stond in het teken van de geboorte van een nieuwe organisatie, een fusie van twee bestaande organisaties. Heel het gebeuren was opgevat als een babyborrel. Met de medewerkers die, net zoals familieleden, allemaal een andere taak toegewezen kregen, lekkere broodjes, een ijs- en een wafelkraampje, doopsuiker, kleurrijke vlaggetjes, een open bar,… Al zal het op een doorsnee babyborrel niet vaak gebeuren dat een tiental mensen met een oculus rift op hun hoofd een virtuele achtbaan afroetsjen. 😉

Een ideale start van het weekend!

Kano varen op de Kleine Nete

Om hun veertigste huwelijksverjaardag te vieren, hadden de ouders van mijn vriend een kanotocht op de Kleine Nete georganiseerd met al hun kinderen en kleinkinderen. Met acht volwassenen en vijf kinderen voeren we op een gezapig tempo de Kleine Nete af. Het weer was fenomenaal. Zo warm dat de kinderen zonder problemen in hun zwemkledij en zwemvest in de kano’s konden zitten. Al snel maakten de kinderen er een sport van om al varend van bootje te wisselen. Ik denk dat we ongeveer wel elk kind in wisselende combinaties in onze kano op bezoek gehad hebben. Er werd zelfs een kleine tussenstop ingelast om op de oever van de Kleine Nete in de zwarte modder te spelen en in het warme water te zwemmen. De gopro ging van hand tot hand en vooral de meisjes leefden zich uit met selfies maken. Er werd gespetterd en gespat dat het een lieve lust was en op het einde van de rit was ongeveer iedereen (uitgezonderd mezelf, een digitale reflexcamera om de hals is een ideale paraplu) kletsnat.

Na ons wat opgefrist te hebben, toastten we in de tuin van het feestvierende koppel met een glaasje champagne op nog vele jaren gelukkig huwelijk erbij. Veertig jaar, da’s waarlijk een prestatie om trots op te zijn. Want een goeie relatie, dat komt niet vanzelf, daaraan moet je werken.

Vervolgens deden we ons te goed aan koude schotels die rechtstreeks uit de jaren tachtig naar het heden geteleporteerd leken. Een echte flashback naar onschuldiger en optimistischer tijden.

Een ideale anti-kater maaltijd. 😉

Een geslaagd feestje!

Misschien wat minder volk dan gewoonlijk (geheel en al mijn fout, ik had bij het prikken van de datum helemaal over het hoofd gezien dat maandag 15 augustus een feestdag was), maar daar malen we niet om. Het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Dankzij het mooie weer kon de balkondeur de hele avond/nacht blijven open staan om voor verkoeling te zorgen. De aanwezigen slaagden er niet in onze drankvoorraad noemenswaardig te laten slinken, maar da’s een reden om nog eens een feestje te geven, nietwaar? Ditmaal had iedereen zich ook prima gehouden aan het voorschrift ‘geen cadeaus’. Applaus daarvoor!

Ik heb me zaterdagavond alleszins uitstekend geamuseerd en hoop dat dit ook geldt voor de rest van de aanwezigen.

Winkelontmoetingen

Wanneer mijn vriend en ik boodschappen doen, moet het meestal vooruit gaan. We maken er een sport van om zo snel mogelijk alles in ons karretje te smijten, af te reken, in te laden en terug naar huis te rijden. Kwestie van onze kostbare tijd zo snel mogelijk aan een andere activiteit te kunnen besteden.

Ter voorbereiding van ons feestje waren genoodzaakt zowel donderdag als vrijdag boodschappen te doen. Donderdag in de AH en vrijdag in de Delhaize (toch één en dezelfde groep nu) en jawel, je zal het altijd zien, net als je hopen sterke drank in je winkelkarretje aan het laden bent, loop je bekenden tegen het lijf. Donderdag de mama en de zus van onze kameraad in Chicago, vrijdag de nonkel van mijn vriend, bij wie we in een ver verleden nog ingewoond hebben. Beide babbels kwamen onze efficiëntie niet ten goede, maar het was wel leuk om wat te kunnen bijpraten. (En ik heb meteen ook Curaçao als mogelijke vakantiebestemming genoteerd.)

Faculty Club Dinner!

Twee redenen om te vieren donderdagavond:

een laat cadeautje om onze vriend te feliciteren met de publicatie van zijn eerste dichtbundel
de examens zijn eindelijk achter de rug

Deze heerlijkheden verwenden onze smaakpapillen:

Appetizers:

‘Marbré’ van jong konijn: miso, gerookte eendenlever, gepekelde groentjes:

Wilde heilbot : bloemkool, romanesco, Comté kaas, wijngaardslakjes:

Zeebrasem: structuren van venkel, spitskool, jus met Pernod:

Lamsfilet: asperges, mozzarella, tomaat, kroketje van Grana Padano:

Belgische chocolade: yuzu, citrus, roomijs van witte chocolade:

Terwijl we genoten van deze culinaire heerlijkheden, hadden we diepgaande gesprekken over het leven en de liefde. Dat de avond veel te snel voorbij vloog, wordt treffend geïllustreerd door het feit dat het personeel vriendelijk aan ons kwam vragen of ze de rekening mochten maken terwijl wij met z’n drieën als allerlaatste klanten van de avond nog een afzakkertje zaten te drinken in het salon. Iemand moet de boel afsluiten, nietwaar? 😉

Afgelast wegens regen

Het lijkt wel de rode draad te worden voor de afspraken met mijn petekindje. We maken plannen om leuke dingen samen te doen en de regen strooit roet in het eten. Spelen in het provinciedomein in de regen, niet plezant. We overwogen nog even uit te wijken naar de binnenspeeltuin bij de Sportoase, maar daar is het altijd zo druk en de vorige keer vond mijn petekindje dat niet zo heel leuk. Dus bleef de enige optie: onze afspraak afzeggen. Maar geen nood, we hebben ter vervanging in de zomer een gans weekend vastgelegd voor een uitstapje naar zee!

En om heel eerlijk te zijn, heel ongelegen kwam deze verandering van onze plannen niet, want mijn vriend en ik moeten vandaag nog wat bekomen van het fenomenale verjaardagsfeestje van gisteren, dat we met een groepje die hards afsloten rond een uur of vier ‘s nachts, knabbelend op het overgebleven vlees van de barbecue. Veertig jaar worden doe je maar één keer in je leven en om dat in stijl te vieren organiseerde onze vriend met nog twee andere kameraden een spetterend feest in de Witte Villa van 3Hoog Leuven. De weergoden waren ons zaterdagavond alvast beter gezind dan vandaag, want we hebben de hele avond buiten gezeten en de paar druppels die toch uit de lucht vielen, slaagden er alvast niet in om ons naar binnen te jagen. Denk trouwens dat wij de enige feestvierders waren die met de fiets naar deze locatie waren gekomen. Iets wat ik mij, toegegeven, een beetje beklaagde toen ik al puffend die berg op reed en uiteindelijk noodgedwongen moest afstappen. Misschien toch eens investeren in een betere fiets.

Het eten van Traiteur Culinesse was trouwens uitstekend. Perfect barbecuevlees en -vis vergezeld van overheerlijke slaatjes. Dikke, dikke aanrader.

En deze beauty’s werden voor het eerst van stal gehaald en meteen al goed ingedanst. Al was ik zo rond een uur of twee ‘s nachts bijzonder blij dat ik ze kon inruilen voor flipflops. Maar al bij al vind ik dat ik het toch lang heb uitgehouden. 😉 Een memorabele avond op alle vlakken!

First birthday bash

Jaja, eigenlijk ging ik het verlengde Pinksterweekend niets anders doen dan studeren, maar hey, een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje kunnen we toch niet zomaar links laten liggen? Zeker als je weet dat de jarige in kwestie door complicaties te vroeg op deze wereld kwam. Gelukkig deed hij het vanaf het prille begin super en is hij nu een super brave en vrolijke peuter.

Voordeel aan verjaardagsfeestjes van eenjarigen is dat die rond 10u ‘s ochtends starten. En eten moet een mens toch, dus zorgden mijn vriend en ik dat we rond het middaguur bij het feestvarken aankwamen. Het feestvarken pakte op zijn dooie gemak zijn cadeautjes uit en genoot overduidelijk van al de aandacht die hem te beurt viel. Wat een dotje! Alleen jammer van het slechte weer. Na het schitterende verlengde Hemelvaartsweekend, stelde dit Pinksterweekend toch wel teleur. Te koud en te nat om te kunnen genieten van de schitterende tuin van onze gastheer en gastvrouw.

Gelukkig maakte het eten veel goed. Verse kip aan ‘t spit van de kippenkraam uit de buurt en heerlijke Griekse spreads en slaatjes. Man man, zo lekker! Ideaal blokvoer! 😉 Jammer dat we maar een tweetal uur konden blijven, maar ik ben toch blij dat ik op de uitnodiging ingegaan ben. Vroeger zou ik deze wellicht afgeslagen hebben, maar de ervaring leert dat mijn blokmotivatie erop vooruit ga als ik tussendoor toffe dingen doe. Zelfs al kan ik er minder tijd voor uittrekken dat ik zou willen…

De beste voorbereiding voor een succesvol uurtje squash

Blijkt een afscheidsreceptie van een collega te zijn.

Jawel, alweer een collega die ons verlaat, ditmaal voor een jaar loopbaanonderbreking om te herbronnen. Onze collega kwam als tiener in België terecht omdat haar vader op de vlucht moest voor het toenmalige Albanese regime. In al die jaren dat ze hier woonde, bleef de heimwee naar haar moederland knagen. Dit jaar hakte ze de knoop door en besloot ze terug te keren naar Albanië om ofwel daar een nieuw bestaan uit te bouwen ofwel eens en voorgoed met haar heimwee komaf te maken. Uiteraard wensen wij onze collega het beste toe en dat is in haar geval een nieuw leven starten in Albanië. Want hoe goed ze ook het Nederlands beheerst, het lijkt wel alsof onze collega al die jaren in België met de handrem op geleefd heeft, zichzelf voortdurend voorhoudend dat ze ooit naar haar geboorteland zou terugkeren. Dat zoiets nefast is voor het uitbouwen van diepgaande vriendschapsbanden en relaties moge duidelijk zijn.

Jammer genoeg was er door de paasvakantie niet zo heel veel volk op de afscheidsreceptie (die oorspronkelijk een week eerder gepland was, maar wegens de aanslagen verzet werd). Jammer, want onze collega was door velen graag gezien. Een bijzondere verschijning ook, met haar piepkleine, tengere gestalte op torenhoge naaldhakken. Vrouwen die met zoveel zelfvertrouwen op stiletto’s kunnen balanceren, respect! Je moest wel even door haar ietwat stuurse uitdrukking (resting bitch face, it’s a bitch) heen kijken om een boeiende persoonlijkheid met een groot hart voor dieren te ontdekken.

Weinig volk = receptie vroeg gedaan. Al rond zes uur zat ik op de trein naar Leuven. Perfect getimed, want om 21u stond er een squashpartijtje op het programma. Dat ik met enkele glazen schuimwijn achter de kiezen, glansrijk won. (Of misschien had mijn squashpartner een totale off day, dat kan natuurlijk ook).

Babyborrel op Paaszaterdag

Na deze toch wel tumultueuze week, deed het deugd om op Stille Zaterdag naar een ouderwets fijn feestje te kunnen gaan. De tweede keer op nog geen jaar tijd vierden we feest in De Kettinghe. De eerste keer ter gelegenheid van het huwelijk van onze vrienden, de tweede keer om de komst van hun eerste kind te vieren. Jaja, onze vrienden hebben er geen gras over laten groeien. 😉

Een aangenaam zonnetje zorgde voor een vrolijke noot, ondanks het feit dat de gesprekken uiteraard voor het merendeel over de aanslagen gingen. De kinderen holden in het rond en joelden van plezier en ik liet me zelfs even overhalen om op hoge hakken tikkertje te spelen. Je moet er iets voor over hebben om populair te zijn bij het jonge grut.

Onze gastheer en gastvrouw hadden ter ere van hun zoontje een heuse frietkraam besteld. Ik kan me zelfs niet meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik nog eens een frietje van de frituur at, maar ik moet toegeven dat het mij tegen alle verwachting in best wel smaakte. Een kaaskroketje gaat er natuurlijk altijd wel in. 😉

De moeder van de gastheer had voor het dessert gezorgd: een ware zondvloed aan mini-koffiekoeken en cupcakes. Ik denk dat er per genodigde minstens drie cupcakes waren. Mijn vriend en ik offerden ons dan ook maar al te graag op om de gastheer en gastvrouw te verlossen van hun overtollige koeken. Ideaal om maandag als dessert aan te bieden aan onze gasten!

Paaseieren rapen

Terwijl ik de kinderen binnen bezig hield met het ineen steken van oude Kinder Surprises die ik nog ergens op ons appartement had terug gevonden, speelden mijn vriend, zijn vader en zijn broer in de tuin voor paashaas.

De kreten van de kinderen toen ze merkten dat de paashaas langs was geweest, waren luid genoeg om gans de buurt te doen opschrikken. Als de weerlicht holden ze de tuin in en begon het verzamelen van de paaseieren. We konden het genoegen nog een tijdje rekken door stiekem eieren uit hun mandje te pakken en deze terug te leggen in de tuin, maar die kleine handjes waren verrassend goed in het eieren rapen. Al sneuvelde er zo nu en dan wel een exemplaar onder de te enthousiaste voetjes.

De buit was alleszins indrukwekkend. De paashaas was veel guller geweest dan de paasklokken in mijn kindertijd. Maar die klokken moesten dan ook helemaal uit Rome komen aanvliegen, he. Vermoedelijk is de paashaas zijn hol wat minder ver.

Iemand trouwens een idee sinds wanneer de paashaas het werk van de paasklokken over genomen heeft?

800x533-IMG_2300

800x533-IMG_2311

Yet Another Blog

Life on my side

feest