The day after

De dag na een feestje blijft er van de feestvreugde niet veel meer over dan een plakkerige vloer, niet opgegeten hapjes en vuile glazen. Maar de mooie herinneringen, die zijn blijvend.

Om maar te zeggen dat het gisteren weer een geweldig feestje was (we lagen pas iets voor vijven in bed). Er was minder volk dan bij de vorige zomerse feestjes die mijn vriend en ik organiseerden. Blijkt dat het geen slim idee is een feestje te organiseren het eerste weekend van het schooljaar. Ik zal een knoop in mijn zakdoek moeten leggen om dat te onthouden voor volgend jaar. Het voordeel van minder volk is wel dat je meer tijd hebt om echt met de mensen te praten. En zo werd het een feestje met een lach en een traan.

Helaas veel slecht nieuws deze keer. Een vriendin werd ontslagen op haar werk, een vriend zijn broer vecht momenteel voor zijn leven, maar het ziet er naar uit dat de kanker zal winnen, een vriend gaat scheiden van zijn vrouw en een andere vriendin sukkelt met haar gezondheid. Het volwassen leven gaat helaas niet altijd over rozen.

Gelukkig was er het fijne nieuws dat een vriendin zwanger is van haar tweede kindje. Als dat een even groot feestbeest wordt als haar tweejarige, dan gaan zij en haar man nog interessante tijden tegemoet. 😉 Ook heel fijn om voor de eerste keer het te vroeg geboren kindje van onze vrienden vast te kunnen houden. Blij om te zien dat hij het zo goed doet!

Het wervelende weekend

Mijn vriend en ik zetten ons ons weekend al vervroegd in met een fijne lunch samen met een vriendin en voormalig blogster. We lunchten op het terras van de Umamido op het Sint-Katelijneplein. Noedelsoep, my favorite! Op het middaguur was het al goed warm, we waren dan ook erg blij dat we een plekje in de schaduw van de luifel konden bemachtigen. Het was erg fijn om te kunnen bijpraten met onze vriendin. Eigenlijk had ik nog wel de ganse namiddag op dat terrasje kunnen blijven zitten, maar de plicht riep, helaas.

Mijn voornemen om op deze schitterende vrijdagavond wat vroeger naar huis te gaan, werd echter doorkruist door een telefoontje dat binnenkwam net op het moment dat ik met mijn rugzak in de hand klaar stond om naar huis te vertrekken. Bummer.

’s Avonds hadden we afgesproken om samen met vrienden iets te gaan eten in het gloednieuwe restaurant Ratata. Ik was erg benieuwd om te zien wat de nieuwe eigenaars gemaakt hadden van het voormalige restaurant van Jeroen Meus.

Ik had een tafeltje voor vier gereserveerd om 19u, door een kortsluiting in mijn hersenen had ik in mijn herinnering-sms’je echter vermeld dat ons tafeltje om 21u gereserveerd was. Ter mijner verdediging, in de oorspronkelijke mail had ik wel het juiste uur vermeld. Normaal maak ik zulke fouten nooit. We zullen het maar op de nog niet volledig verteerde jetlag steken, zeker? Of mijn chronisch slaapgebrek.

Enfin ja, zo rond kwart na zeven vroeg mijn vriend: “Je hebt hen toch wel een herinnering gestuurd, he?” En ik, “ja natuurlijk, uiteraard heb ik dat gedaan. Hier zie, kijk maar. “ Waarop mijn blik valt op het uur dat ik in mijn sms vermeld heb. 21u. Ik kon wel door de grond zakken. Dadelijk gebeld naar onze vrienden, maar die hadden effectief 21u genoteerd en waren nog aan het wachten op de babysit. Stom, stom, stom.

Gelukkig waren ze flexibel bij de Ratata en konden we verkassen naar de bar om te wachten op onze vrienden. Na twee cocktails op onze nuchtere maag waren we alleszins bijzonder goedgezind toen onze vrienden rond 20.45u arriveerden. En dan kregen we daar bovenop nog een cocktail maison aangeboden om de heropening te vieren. Het werd alleszins een heel geslaagde avond met heerlijk eten en een bovengemiddelde alcoholconsumptie. 😉

Laat het ons erop houden dat ik me de dag nadien die cocktails toch wel een beetje beklaagde. Gelukkig voelde ik me na een stevig ontbijt al beter. Maar goed ook, want er stonden twee feestelijkheden op dezelfde dag in onze agenda. We trokken naar Dendermonde om het tienjarig huwelijk van Karel en Eveline te vieren. Tien jaar later en twee kinderen rijker stralen ze nog steeds van liefde en geluk. De potluckformule zorgde voor een bijzonder overdadige feestdis. Vooral het dessertenbuffet was indrukwekkend. Helaas ben ik niet zo’n keukenprinses, dus speelde ik een beetje vals door taarten van Willems en chocolaatjes van Bittersweet mee te brengen.

Heel tof idee: Karel en Eveline hadden voor allerlei volksspelen gezorgd. En zo brachten we de namiddag door met kegelen, sjoelbakken en nog veel meer. Maar dé topper was Jenga. Dat hebben we echt verschillende keren gespeeld, steeds met andere mensen en kinderen. Echt plezant.

Helaas konden we niet lang genoeg blijven om het dessertbuffet volledig te verorberen: we werden om 17u verwacht bij de ouders van mijn vriend voor het traditionele zomerse familiefeest. Na een korte tussenstop bij de opa van mijn vriend zochten we een plaatsje in de tuin en schoven we aan voor het avondmaal. Veel honger had ik eerlijk gezegd niet, dus ik hield het bij een bescheiden pistoleetje met wat kaas.

Zondag sliepen we een beetje uit en deed ik een manmoedige poging om zoveel mogelijk foto’s van onze Canadareis te verwerken. ’s Avonds werden we voor een barbecue verwacht bij vrienden die op de Vismarkt wonen. Helaas gaf de zon er de brui aan een half uurtje voordat we bij onze vrienden verwacht werden en gingen de hemelsluizen open. Wij geraakten tussen de buien door droog bij hen, maar het andere koppel dat ook uitgenodigd was, had minder geluk. Gelukkig bood de fietskar voldoende bescherming om hun baby’tje droog te houden.

De barbecue werd onder een afdakje geplaatst en wij genoten binnenshuis van al het lekkers van slagerij Rondou dat ons voorgeschoteld werd. We praatten over onze respectievelijke vakanties en toekomstplannen. En natuurlijk ging de baby van arm naar arm. Nieuwtje van de dag: als alles mee zit, verhuizen de vrienden met de fietskar volgend jaar naar California! Jawadde.

Zalig zomerweekend

Vrijdagavond 10 juli stond al een hele tijd met stip aangeduid in mijn agenda: het openingsweekend van Het Groot Verlof wilde ik voor geen geld van de wereld missen. Wij liepen van de ene naar de andere act en genoten van de optredens met als rode draad percussie. Van trommelen op een ouderwetse kiosk met hamers en andere werktuigen, over met houten stokken slaan op grote olievaten tot een spectaculaire percussie-battle ondersteund door vuurwerk. En als daar dan nog blote mannentorso’s aan te pas komen, dan hoor je mij niet klagen. Jawadde, de zomer is op een spectaculaire wijze van start gegaan, hier in Leuven.

Onderweg naar het Ladeuzeplein voor de slotact liepen we toevallig een goede vriendin en haar vriend tegen het lijf. Ik wist dat ze hier ook zouden zijn vanavond, maar het leek me te lastig om af te spreken, omdat mijn vriend en ik voortdurend in beweging waren. Maar kijk, soms helpt het toeval een handje en zo konden we samen genieten van de slotact.

We sloten de avond af met een cocktail op het terras van de Gainsbourg, waar we tot onze eigen verbazing erin slaagden een leeg tafeltje voor vier op de kop te tikken.

Ook onze Vlaamse Feestdag was goed volgeboekt. In de namiddag gingen we naar Aartselaar om een ondertussen niet meer zo kersverse baby te bezoeken. Wat een schatje! Gaf de hele tijd geen kik terwijl hij in mijn armen lag te slapen. Het geboorteverhaal was wel een beetje akelig, omdat de mama een zwangerschapsvergiftiging opgelopen had. Gelukkig kende het verhaal een happy end en ging alles nu prima met moeder en zoon. Met onze doopsuikertjes in de hand en enkele glaasje cava achter de kiezen namen we afscheid om verder te rijden naar Willebroek.

In Willebroek kwamen we net op tijd aan om de barbecue te zien ontvlammen (piece of cake als je met een gasbarbecue werkt). Onze vrienden hadden net een nieuw zwembad laten aanleggen met alles erop en eraan. Mijn vriend dook het water in om met de kinderen (zes jongens en één meisje) te spelen, terwijl ik bijpraatte met onze vrienden en een ander bevriend koppel dat samen met ons uitgenodigd was.

Een heel relaxte avond. Blij trouwens dat ons cadeau (een Kubbspel) meteen op enthousiast gejuich van de kinderen onthaald werd.

Zondag gaf de zon die de twee voorbije dagen zo haar best gedaan had, verstek. Jammer, want we hadden het petekindje van mijn vriend graag zon gegund op haar verjaardagsfeestje. Naar goede gewoonte werd ze overladen met cadeaus. Al moet ik zeggen dat het me deugd deed dat één van onze cadeaus het meest in de smaak leek te vallen: een simpel UNO spel. We hebben bijna de ganse namiddag UNO gespeeld. Een cadeau hoeft niet duur te zijn om er plezier aan te beleven… Het Tambuzi-spel werd eerder op gemengde gevoelens onthaald. De dreiging van de nakende blikseminslag was wellicht wat té spannend voor onze zesjarige. De volwassenen aan de andere kant, amuseerden zich kostelijk.

We werden door de ouders van de jarige getrakteerd op koude schotel met kip en de jarige mocht onder luid gezang zes kaarsjes op de smurfentaart uitblazen. Ze was zo trots als een pauw. Over anderhalve maand gaat ze naar het eerste studiejaar. Niet te geloven hoe snel de tijd gaat.

Een dagje Westmalle

Een tijdje geleden viel er een uitnodiging in de bus voor een feest van mijn nonkel en tante. Samen met vrienden en familie wilden zij hun veertigjarig huwelijk en hun beider vijfenzestigste verjaardag vieren. Dat zijn indrukwekkende cijfers, wat mij betreft, reden genoeg om te vieren. Gelukkig hadden ze hun feest ruim op tijd aangekondigd zodat ik de datum kon vrijhouden en kwam er ditmaal geen huwelijk roet in het eten strooien. De feestelijkheden speelden zich af in het Sint-Pauluscentrum in Malle, niet bepaald een streek die mijn vriend en ik frequent bezoeken. Enfin, ik was er zelfs nog nooit geweest.

Omdat we er tegenop zagen om ‘s avonds na het feest naar huis te rijden, boekten we een kamer in een hotel in de buurt. Het hotel was niet veel soeps, maar proper en voldoende om als slaapplek voor één nacht te dienen.

We vertrokken in Leuven zo rond het middaguur, want de uitbater van het hotel had laten weten dat de receptioniste niet meer aanwezig zou zijn ná 14u. Voorwaar, geen druk bezet hotel, dat Hotel Beukenhof. Geen probleem voor ons, wij waren sowieso van plan de streek wat te verkennen. Spijtig dat de Abdij van Westmalle zelf niet te bezoeken viel. Geen erg, wij vonden online een fijne wandeling in de omgeving van de abdij.

Alvorens aan de wandeling te beginnen, deden we eerst wat krachtvoer op in Café Trappisten. We bestelden een portie Westmalle kaas vergezeld van een Westmalle (voor mijn vriend, uiteraard) en een sangría. De zon brak aarzelend door het wolkendek en wij hadden er allebei zin in.

De wandeling stelde niet teleur. De website had ons veel rust en stilte beloofd in een bosrijke omgeving en dat was niets gelogen. We zagen op de twee uur die we wandelden amper mensen in deze prachtige groene omgeving.

Echt genoten! Na de wandeling keerden we terug naar het hotel om ons op te frissen en onze feestkleren aan te doen. We aten een snelle snack in het restaurant bij ons hotel, want het uitnodiging beloofde hapjes en we wilden zeker nog wat ruimte overhouden voor al de lekkers. Dat bleek een slimme zet, want de vier zonen van onze nonkel en tante droegen het ene na het andere hapje aan. Alle hapjes waren om duimen en vingers af te likken én daarenboven glutenvrij. Ik heb helaas maar van één soort hapje een foto genomen, dus jullie zullen me op mijn woord moeten geloven.

Het werd een gezellige avond met een aantal hernieuwde kennismakingen. Vreemd als je mensen tegen het lijf loopt die je voor het laatst gezien hebt als kleuter en die nu volwassen mensen met een eigen gezin blijken te zijn. Ik zal wellicht even hard verouderd zijn in hun ogen als omgekeerd, maar het voelde toch een beetje onwerkelijk aan.

Er waren niet alleen veel hapjes, er was ook nog eens een uitgebreid dessertenbuffet (helaas ook geen foto van). Per persoon hadden mijn nonkel en tante drie desserts gerekend, wat gezien de reusachtige porties per dessert, een schromelijke overschatting bleek. Ik deed nochtans mijn best door een panna cotta met bosvruchten én een chocomousse te eten. Maar daarna kon ik echt niet meer…

We bleven plakken tot een uur of één, schreven een melige boodschap in het gastenboek en keerden terug naar onze hotelkamer voor een vrij onrustige nacht (slecht bed in combinatie met veel te verwerken en veel lawaai van de drukke baan bij het hotel).

Pinksterweekend!

We hielden het bewust rustig, dit Pinksterweekend, want ik had zaterdagochtend nog een mondeling examen Spaans. En door al dat studeerwerk was ik flink achterop geraakt met mijn mails en administratie. Hoog tijd voor een kleine inhaalbeweging!

Naar goede gewoonte liep het mondeling examen Spaans gigantisch hard uit. (Om de één of andere reden gebeurde dit nooit bij mijn examens Japans, I wonder why that would be?) Na ongeveer een uur (!) wachten, mochten mijn examenpartner en ik eindelijk het examenlokaal betreden. Het examen ging wel ok, maar na een mondeling examen heb ik altijd een ontevreden gevoel. Ik kan mij nooit zo vlot uitdrukken als ik wel zou willen en de fantastische volzinnen die door mijn hoofd zweven komen nooit uit mijn mond. Ik heb daarnaast ook altijd het gevoel dat mijn partner het veel beter kan dan ikzelf. Enfin ja, gebuisd zal ik wel niet zijn.

Normaal gezien hadden mijn vriend en ik om 12u afgesproken om samen te gaan lunchen met de kersverse ouders van de schattige couveusebaby, maar door een borstpomp-vergetelheid kon dat niet doorgaan. Maar goed ook, want anders hadden onze vrienden dankzij de vertraging die de juf Spaans had opgelopen, een tijdje mogen wachten op mij (ons mondeling examen begon pas om 12u).

Geluncht met gewone boterhammetjes dus en niet veel later vertrokken naar Heffen (ergens vlak voor Mechelen) om het (tweede) huwelijk van mijn squashpartner te vieren. Het was een heel relaxte receptie waarbij vrienden en familie de catering op zich namen. Fijn ook dat er nog een ander bevriend koppel was dat we al een tijdje niet meer gezien hadden. Ik had zelfs de gelegenheid om enkele woordjes Russisch te praten. Grappig dat elke Rus tegen wie ik drie woorden zeg, me complimenteert met mijn Russisch. Ik denk dat ze vooral onder de indruk zijn van het feit dat iemand überhaupt een paar woorden kan spreken in hun erg moeilijke taal, want ik moet daar eerlijk in zijn, ik heb niet echt veel moeite gedaan om mijn Russisch te onderhouden. Denk dat mijn niveau opnieuw op dat van het tweede jaar zit of zo.

Ik vloog na het examen Spaans misschien net iets té vlot in de cava, maar goed, dat maakte dat ik meer open stond voor tikkertje spelen met de kinderen van onze vrienden. En geloof me vrij, tikkertje spelen op hakken is een sport op zich.

Rond een uur of half zeven waren we terug van de receptie en na een uitgebreide vrijpartij liet mijn maag van zich horen: honger! Niets was onze favoriete afhaal-Indiër niet kon remediëren. Spinaziemomo’s are the best! Veel nuttigs deed ik die avond niet meer. Alcohol is een productiviteitskiller. Een goeie reden om op tijd in bed te kruipen.

Zondag werd de zweep erop gelegd en werkten mijn vriend en ik vlijtig onze achterstand weg. Na de middag trokken we een klein uurtje naar het provinciedomein om eindelijk nog eens wat te oefenen met mijn splinternieuwe rollerblades. De rolschaatspiste is een ideale plek om te oefenen voor beginners. Mooie gladde piste en weinig volk. Ik slaagde erin zo’n 4,5 km af te leggen zonder op mijn bek te gaan en naar het einde van deze eerste serieuze oefensessie toe voelde ik dat het al wat vlotter begon te gaan.

Om vier uur hadden we afgesproken met vrienden in Overijse. Het was de eerste keer dat ik hun volledige verbouwde huis waarover ik al zoveel gehoord had, kon bewonderen. We begonnen ons bezoek met een rondleiding door de gigantische tuin (met twee kippen, een haan, twee konijnen, een poes en twee schapen). Een hele dierentuin, zowaar. Onze gastvrouw vertelde me dat ze elke dag om 6 uur opstond om alle dieren eten te geven. Respect, want om 6 uur slaag ik er nog niet eens in mezelf eten te geven.

Het huis was een prachtige verbouwing van een mooi, oud en karaktervol huis van drie verdiepingen met prachtige houten tussendeuren en een schitterende houten trap. Het huis was enorm, ik denk dat ons appartement er meer dan drie keer in paste en dan waren onze gastheer en gastvrouw nog aan het klagen over gebrek aan opslagruimte. Euhm, ja, al een geluk dat mijn vriend en ik geen verzamelaars zijn. Ik zou niet weten waar we het allemaal zouden moeten opbergen.

We aperitiefden in de schaduw van het huis (spijtig, want de zon scheen zo prachtig). De prosecco en de hapjes waren de ideale opmaat voor ons bezoek aan Italiaans restaurant Pino. Een heerlijk restaurant volledig in het teken van de Italiaanse keuken. Een echte aanrader!

IMG_7050[1]

IMG_7059[1]

IMG_7067[1]

Op Pinkstermaandag stonden er helemaal geen sociale verplichtingen op het programma. We kwamen enkel ons appartementje uit voor een oefensessie met de roller blades in het provinciedomein. Een zegen voor mijn todolijstje!

Vormsel en ziekenhuisbezoek

De voorbije zondagnamiddag brachten we door in de zonovergoten tuin van onze vriendin en haar twee kinderen. Een beetje tot mijn eigen verbazing waren we uitgenodigd om het vormsel van haar oudste zoon (yikes, waar is de tijd dat hij nog een klein baby’tje was?) te vieren. Het grote feest voor de familie had de dag voordien plaatsgevonden, maar wij mochten op zondagnamiddag mee genieten van de heerlijke desserts die de trotse mama eigenhandig had gemaakt: taarten, ijs, wafels, tiramisu, fruitsla, het aanbod was indrukwekkend. Ik probeerde me een beetje in te houden, maar kon onmogelijk weerstaan aan de overheerlijke dessertwijn. Het deed trouwens enorm veel deugd om gewoon op ons gemak van de zon en van een goed gesprek te kunnen genieten.

Rond een uur of zes namen we afscheid en reden we vanuit Tongeren rechtstreeks naar Gasthuisberg om onze vriendin nog even een hart onder de riem te steken. Ze had genoten van een fijne moederdag, dus ze was heerlijk goed gezind. En de baby zat nog altijd braaf in de buik. Mooi zo!

Het laatste weekend van april 2015

Na twee weekjes uitslapen tijdens de paasvakantie, moest ik op zaterdagochtend weer vroeg uit de veren voor de Spaanse les. Het zijn de laatste loodjes, want de examens komen nu wel heel kortbij. Hoog tijd om in gang te schieten!

Na de Spaanse les propte ik snel een paar boterhammen naar binnen, want om 14u werden we ergens in Eindhout verwacht voor een huwelijksreceptie van een nicht van mijn vriend. Een nicht die ik nog nooit gezien had. Fijn dat we uitgenodigd werden, maar eerlijk gezegd hoefde dit niet echt voor mij. Eén uur en twintig minuten rijden heen en terug om twee uur in iemands tuin te staan, hopend dat het niet regent… Enfin ja, ik begrijp niet dat mensen op wat zogezegd de mooiste dag van hun leven moet zijn, familieleden uitnodigen die ze al jaren niet meer gezien hebben. En het ergste van alles: er waren niet eens hapjes, enkel een frietkraam waar je frieten en allerlei nepvlees kon krijgen. Blah.

(Toch nog een opmerkelijk feit: buiten de broer en zus van mijn vriend kende ik echt niemand op het feest, maar blijkbaar kenden veel neven en nichten van mijn vriend mij wel via onze facebookfoto’s. Dat leverde ongeveer zulke conversaties op: “Hallo, ik ben Carolien.” “Ja, dat weet ik. Hoe was het in Singapore?” Akward.)

Stipt om vier uur verlieten we de receptie, want om half zes verwachtten wij een collega en zijn vrouw. Ja, wij schieten zo goed met elkaar op dat we ook buiten het werk met elkaar afspreken. We aperitiefden op ons appartement om vervolgens op ons gemak naar de Krua Thai te wandelen. Voor een avondje heerlijk Aziatisch eten en fijne babbels. We kaartten nog even na op ons appartement en namen dan afscheid met de belofte om hen een keer in Dendermonde te gaan bezoeken.

‘s Zondags sliepen we uit. Hoera! Het duurde even voor ik op kruissnelheid was, maar tegen de middag had ik genoeg energie verzameld om naar het stadhuis te fietsen om daar de Leuvense kroonjuwelen te bewonderen op Erfgoeddag. Ik bleef er langer hangen dan verwacht, want het berichtje dat het middagdutje van mijn petekindje achter de rug was, kwam maar niet.

Uiteindelijk waren mijn petekindje en zijn ouders pas rond vier uur bij ons op het appartement. De plannen om naar het provinciedomein werden herzien wegens slecht weer en het lang uitgelopen middagdutje. Het eerste kwartier met mijn petekindje verliep erg moeizaam. Hij wilde niet naar me kijken en was extreem verlegen. Ik hield eerlijk gezegd mijn hart vast. Maar dan opeens, alsof er een knop werd omgedraaid, begon hij te lachen en te spelen (ok, we hebben hem wat omgekocht met de knuffels die overal in ons appartement liggen). Ik was erg opgelucht en de ouders ook, geloof ik.

Ik had om half zes een tafel gereserveerd in Brasserie 500, omdat ik uit ervaring weet dat dit een erg kindvriendelijke zaak is. Het is altijd een beetje afwachten hoe een kind van twee zich gedraagt in een restaurant, maar mijn petekindje was een echt engeltje. Braaf kleuren met de potloden van het restaurant, met smaak zijn curryworst met frietjes opeten en grapjes maken met de ober. Echt een heel geslaagde avond. En ik ben heel blij dat het goed begint te klikken tussen mijn petekindje en mezelf.

Zalig aprilweekend

Uitslapen op zaterdagochtend, die paasvakantie heeft zo zijn voordelen. Op het gemak wat boodschappen gedaan, iets waar we normaal geen tijd voor hebben en in de namiddag naar de dansvoorstelling Droooomen van dansschool Marleen Sempels geweest. De twee dochters van een goeie vriend met wie ik nog samen gestudeerd heb, dansten mee. En ze deden dat met verve, zonder overdrijving. Vooral de jongste ontpopte zich als een echt podiumbeest. Jammer genoeg kon ik na de voorstelling niet blijven wachten tot ze omgekleed waren om hen persoonlijk te feliciteren, want we werden voor het avondmaal in het verre Kruibeke verwacht.

‘k Had nooit gedacht ooit in mijn leven in Kruibeke te belanden, maar kijk, wanneer vrienden daar een huis kopen en vervolgens blijkt dat er zich een sterrenrestaurant op loopafstand van hun nieuwe woonst bevindt, tja, dan is twijfelen overbodig. Zwaar onder de indruk van de nieuwe woonst van onze vrienden, trouwens: een fenomenaal herenhuis met hoge plafonds, stucwerk, beschilderde deuren, een moderne achterbouw die het licht binnen zuigt en een grote tuin mét zwembad. Zeer knap.

In het Hofke van Bazel klonken we dan ook eerst en vooral op hun nieuwe woonst en zetten we een avond vol culinaire verrassingen in. Is trouwens de eerste keer dat ik een rondleiding kreeg in een sterrenrestaurant, de keuken waar iedereen hard aan het werk was, inbegrepen. Ik proefde ook voor de eerste keer in mijn leven hopscheuten. Echt een bijzonder aangename ontdekking, dat Hofke van Bazel: gezellig interieur, vriendelijke bediening en originele smaakcombinaties. We zullen ongetwijfeld nog vaker beroep doen op de gastvrijheid van onze vrienden daar in Kruibeke. 😉

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde:

Schotse zalm / gravad lax / mierikswortel / dille / sugar snaps / rammenas / bergamot
Op de huid gebakken wilde zeebaars /venkel / Schots scheermes / mini-paksoi / quinoa / heldere bouillon citroengras
Hopscheuten met gepocheerd ei
Granny Smith on ice / koriander / granité selder
Tussenribstuk melkkalf uit Corrèze / bloemkool / Italiaanse peterselie / relish / kalfsjus bbq
Citroen, rabarber, steranijs, tonkaboon, basilicum-ijs

Elke gang was een waar festijn, enkel het dessert viel me wat tegen. Die deconstructie van een citroentaart had voor mij gerust een echte authentieke citroentaart mogen zijn. Ach ja, you can’t win ‘m all.

Na dit voortreffelijke avondmaal was het tijd om onder de wol te kruipen. Speciaal voor mijn nachtelijke toiletbezoekjes (ik heb een kleine blaas), werd er een nachtlampje opgeduikeld om de duistere gang te verlichten, zodat ik niet per ongeluk van de trap viel of zo. Gelukkig diende ik slechts één maal de oversteek naar het toilet te maken.

‘s Ochtends waren onze gastheer en gastvrouw zo vriendelijk om ons te laten uitslapen. We ontbeten samen in het zonnetje op het terras (mét uitstekend roerei van de chefkok van dienst), al was het net een beetje te fris om echt comfortabel buiten te zitten. Zo rond het middaguur kwamen de ouders van onze gastvrouw kleine I terugbrengen (hij was een nachtje gaan logeren zodat wij zonder zorgen op restaurant konden) en speelden we nog even samen met I op de mat. Wie had gedacht dat zo’n zakje papieren zakdoekjes zo’n plezierig speelgoed kon zijn?

We namen afscheid en reden naar Mol voor de volgende festiviteiten op het programma: het verjaardagsfeestje van het neefje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. De jarige werd bijna begraven onder een berg van cadeaus. Zoveel cadeaus dat ik me in stilte afvroeg of hij wel met alles zou spelen dat hij gekregen had. De jeugd van tegenwoordig is toch echt verwend. Terwijl de kinderen hun hartje ophaalden op de trampoline en het springkasteel genoten wij van een zalig lentezonnetje in de tuin (blij dat ik mijn in Singapore opgedane kleurtje nog een beetje kan onderhouden). Het avondmaal kon me niet echt bekoren (hamburgers zijn mijn ding niet echt), maar de voortreffelijke maaltijd in het Hofke van Bazel en het uitstekende ontbijt maakten dat ik toch niet echt veel honger had.

We keerden op een deftig uur terug naar Leuven. Kwestie van de nieuwe werkweek goed uitgerust te kunnen aanvangen.

Een bijna-lente weekend

De zon liet zich dit weekend van haar beste kans zien. Zo fijn om de eerste aarzelende zonnestralen op je huid te voelen en te ruiken dat de lente in aantocht is.

‘s Avonds hadden we (alweer) gasten over de vloer: Joke, Vincent, Peter, Lynn en hun schattige dochters. En, jullie raden het nooit, we plaatsten een bestelling bij Convento Food om hen eens goed in de watten te leggen. Enfin ja, ik weet op dit punt eerlijk gezegd zelfs niet meer of ik nog kán koken. 😉

Stonden op het menu: Oesterzwammensoep met truffel, Carpaccio van rode biet (dé verrassing van de avond, overheerlijk), Luikse balletjes met groentjes voor de kinderen, Varkenshaasje in graanmosterdsaus met bloemkool en spruitjes. Om duimen en vingers bij af te likken, zo lekker. Ditmaal hadden we de porties beter ingeschat, waardoor de overschotten beperkt bleven.

Als dessert had ik fruitsla gemaakt (eentje mét en eentje zonder). Omdat we ook weer niet té gezond wilden doen, kochten we ijs bij Bittersweet.

IMG_6384[1]

Ik werd door onze gasten letterlijk in de bloemetjes gezet. Bloemen en planten maken mij altijd vrolijk, dus dat was een schot in de roos. Hoe het komt weet ik niet, maar de planten op ons appartementje doen het de laatste jaren verrassend goed (zie ook de plant die ons afwasbak bijna heeft over genomen). De ruiker zal natuurlijk sterven, maar de potplant zal ik met veel liefde omringen.

IMG_6377[1]

Zondagnamiddag werden we op het verjaardagsfeestje van mijn petekindje verwacht. Ik waagde mij voor het eerst met blote benen buiten. Het was even rondrijden om bij het huis van mijn petekindje te geraken, want vlak voor zijn deur vond de aankomst van een wielerwedstrijd voor vrouwen plaats. Veel volk was er niet, maar de weg was wel helemaal afgezet voor de finishlijn.

Als cadeautje had ik een grote duplo treinset gekocht voor kinderen van twee tot vijf jaar, maar aan de reactie van de papa te zien was die leeftijdsgrens niet volledig goed gekozen. 😉 Wat een hilarisch tafereel opleverde van een hoop volwassen ingenieurs die met duplo treintjes aan het spelen waren, terwijl mijn petekindje buiten in het zand zat te spelen. 😉

Omdat mijn petekindje een geweldige fan van ballen is (jawel, er werden de ganse avond veel dubbelzinnige grapjes gemaakt), had zijn mama er een heus ballenfeestje van gemaakt. Bitterballen als hapje, erwtensoep met balletjes als voorgerecht, balletjes in tomatensaus en preisaus met aardappelballetjes als hoofdgerecht en soesjes als dessert. De kaarsjes op de taart uitblazen interesseerde mijn petekindje niet echt, de vele ballonnen die over het huis verspreid waren, konden des te meer op zijn goedkeuring rekenen.

Benieuwd naar het thema van zijn verjaardagsfeestje volgend jaar! 😉

IMG_6386[1]

Hoe een jarige in de watten te leggen?

Gisteren kwam er een jaartje bij op de teller van mijn vriendje. De dagen dat we ons nog tot het jonge volkje mochten rekenen, lijken nu echt definitief tot het verleden te horen. Maar niet getreurd, wij voelen ons nog steeds piepjong!

Zo’n verjaardag is het ideale excuus om mijn vriend eens extra in de watten te leggen. Dus boekte ik een tijdje geleden een Arrangement Aqua bij Aquaheaven, inclusief een half uurtje massage voor ons allebei. Vroeger kwamen we minstens één keer per jaar bij Aquaheaven over de vloer, maar door omstandigheden was het er de voorbije drie jaar niet meer van gekomen.

Ongeveer op hetzelfde tijdstip als de carnavalstoet uitreed in Leuven, wandelden wij naar onze wellness-om-de-hoek. We hadden de exotische sauna helemaal voor ons alleen en genoten in alle rust van de sauna, het stoombad, de jacuzzi en het zwembad. Leuk om in alle privacy even op adem te kunnen komen van ons drukke leven.

Rond vier uur begaf ik mij naar de massageruimte om mij eens goed onder handen te laten nemen. Na zo’n massage ben ik altijd helemaal ontspannen, zalig! Voor mijn vriend was het de eerste keer dat hij een professionele massage kreeg. Hij vond het gefriemel aan zijn voeten maar een beetje raar, maar denk dat hij er toch van heeft genoten.

In het arrangement waren een alcoholvrije cocktail en tapas inbegrepen. En alhoewel ik niets heb tegen gefrituurde hapjes, verbaasde me het toch dat een wellness center geen gezondere hapjes aanbood. Nuja, het is waarschijnlijk makkelijker om van die diepvrieshapjes in de friteuse te smijten dan gezonde groentjes te snijden.

Nog helemaal nagloeiend van deze drie uurtjes afzondering van de wereld, reden we om negen uur naar restaurant Fidalgo voor een tweede poging om onze cadeauboxbon te verzilveren. Omdat het mijn vriend zijn verjaardag was, kroop ik achter het stuur. Kwestie van hem de kans te gunnen een glaasje te drinken. Trouwe lezers van dit blog weten wellicht dat ik zelf vrij weinig rijd, maar ik heb me voorgenomen om daar vanaf nu verandering in te brengen. Kwestie van mijn vriend niet altijd in de rol van bob te duwen. De rit verliep vlotjes en al snel zaten we met een glaasje champagne voor onze neus te genieten. Meteen ook mijn laatste drankje van de avond.

Het eten bij Fidalgo was zeker lekker, maar niet om van achterover te vallen. Het dessert vond ik zelfs eerder middelmatig. Het wijnglas van mijn vriend (die de aangepaste wijnen had gekozen), werd echter royaal bijgevuld en tegen het einde van de avond was hij bijzonder vrolijk gestemd. Een compensatie voor het feit dat we een keer tevergeefs op en af naar Tienen gereden waren, kregen we echter niet. Zelfs geen drankje van het huis. Toch wel straf. Dat zal ik toch moeten vermelden in hun Tripadvisor review.

Hapjes:

Visvoorgerechten Hondshaai en Skrei:

Hoofdgerecht ree en als dessert gedroogde appel en een hele hoop variaties met kersen:

De rit naar huis verliep even vlotjes als de heenweg, het kleine omweggetje langs een volledig opgebroken straat met diepe putten (al een geluk dat het niet geregend had) even niet meegerekend. Soms is een gps toch niet de beste raadgever.

Thuis keken we nog een serietje en kropen we op tijd in bed om de fijne dag op gepaste wijze af te sluiten. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

feest