Een zondag die bestond uit
Gisteren was een dagje gewijd aan de familie. In de namiddag naar de oma en opa van mijn vriend, op wie de jaren nu echt beginnen te wegen. De oma loopt krommer en krommer en het gehoor van de opa gaat er steeds verder op achteruit, wat de gesprekken er niet echt makkelijker op maakt. Maar ze wonen op hun hoge leeftijd nog met z’n tweetjes samen in hun eigen huis en dat is prachtig.
Daarna werden we voor het diner verwacht bij de ouders van mijn vriend. Die altijd erg hun best doen, maar er nooit in slagen écht lekkere gerechten op tafel te toveren. Het is me onduidelijk waar het net misloopt, want wat er op tafel getoverd wordt, smaakt altijd zo flets. Versta me niet verkeerd, ik heb mijn bord mooi leeggegeten zoals het een braaf meisje betaamt en ze krijgen een A for effort.
Terug in Leuven maakten we ons op voor een rustig avondje, toen opeens, geheel onverwacht de deurbel ging. Mijn neven uit Antwerpen die toevallig in Leuven waren voor een avant-première en besloten even binnen te wippen. Een heel leuke verrassing, want ik zie mijn neven niet zo veel. Blijkt dat neef X in het najaar voor drie maanden naar Zuid-Amerika trekt om daar vrijwilligerswerk te doen. Prachtig vind ik dat, al moet ik toegeven dat ik altijd een tikkeltje jaloers ben als mensen mij zulke plannen uit de doeken doen. Waar is het avontuur in mijn leven?
En na een zaterdag, volgt natuurlijk een zondag. Te veel gegeten, te veel gedronken en te weinig slaap, echt geweldig voelde ik me niet. Maar het uitgebreide ontbijt in het Grand Café in het gezelschap van de bruid en bruidegom maakte dat ik me meteen stukken beter voelde. Dat moest ook wel, want er wachtten nog familiale verplichtingen op ons. Een bezoekje aan mijn oma, altijd goed voor een moment van bezinning. Over een leven dat steeds verder uitdooft, langzaam vervaagt tot alle dagen er gelijk uitzien en er slechts het wachten op de dood overblijft. Terwijl de gezichten rondom haar geen enkele vorm van herkenning meer oproepen. Het contrast met het bezoekje aan de broer en schoonzus van mijn vriend die net de trotse ouders geworden waren van hun eerste zoon, kon moeilijk groter zijn.
Het was een goed gevuld weekend.
Dat de geur ervan zo in je kleren en haren kruipt dat je er uren later nog van kan “genieten”.
Kerstdiner bij de schoonfamilie. Traditioneel een familiefeest. Jammer genoeg ontbraken, net als vorig jaar, twee personen op het feest.
Het gebeurt dat er een wonde geslagen wordt. Het lijkt op het eerste zicht oppervlakkig te zijn. Er wordt er een pleister op gedaan, maar die blijft niet plakken. De zalfjes en smeersels helpen niet. De wond begint te etteren en te ontsteken en genezing lijkt verder weg dan ooit. Doodjammer is het, als je een voorheen perfect gelukkig gezin uiteen ziet vallen. De kloof lijkt er in vergelijking met vorig jaar alleen maar groter op geworden. Hopelijk wordt 2010 een jaar van bruggen bouwen.
Goed, ik zal er geen doekjes om winden. Sunparks Vielsalm is een park dat zijn beste tijd gehad heeft. De muren van ons huisje leken wel van karton en het meubilair ging duidelijk al een tijdje mee. Gelukkig was het sanitair, inclusief sauna, splinternieuw. Het was voor mij de eerste keer dat ik in zo’n park verbleef. Uit mezelf zou ik dit ook nooit doen. Het heeft iets kunstmatigs: al die identieke huisjes, het zwembad dat ooit hip geweest moet zijn, het winkeltje dat veel te dure producten verkocht, de belachelijke verplaats-je-wagen-stickers die ‘s nachts op de wagens geplakt werden terwijl er parkeerplaats zat was. Maar kom, het was goedkoop.
Aangezien we vlak boven de keuken sliepen, werden we ‘s ochtends vroeg gewekt door hongerig babygehuil. Het kon erger, want de baby’s hadden zich ‘s nachts voortreffelijk gedragen en waren muisstil geweest. Eén voor één druppelden de neven en nichten binnen en werd er aan de ontbijt/brunchtafel aangeschoven. Ik kauwde moeizaam op veel te hard brood uit het plaatselijke winkeltje. We speelden wat spelletjes en hingen wat rond. Ik moest me wat aanpassen aan dit ritme, want ik ben een veel hoger tempo gewoon als ik een uitstapje maak. Gelukkig had ik wat CV’s mee om na te lezen, want wie weet, misschien zou ik me nog verveeld hebben.
In de late middag (14.00u) schoven we de voeten onder tafel voor een lading croque-monsieurs. Ontdekking van de dag: croques met kaas en banaan. Verrassend lekker. Daarna kwam er eindelijk wat actie in de groep en vertrokken we richting het subtropisch zwemparadijs. Nuja, paradijs, het ding had een zwembad, een glijbaan en dat was het zowat. Op een klein uurtje hadden we zowat alles gezien wat er te zien viel en amuseerden we ons wat met elkaar natspetsen in het kinderbadje. De baby’s in het gezelschap waren eigenlijk nog een beetje te klein om echt te kunnen genieten van de waterpret, maar ze gedroegen zich eens te meer voorbeeldig. Modelkinderen.
Ik vind zwemmen op zich heel leuk, maar er zijn een paar dingen waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb: de veel te kleine omkleedhokjes, die rottige lockers waarvan er altijd wel een paar kapot zijn en die gewoon veel te klein zijn om je spullen goed op te bergen, de douches na het zwemmen die niet krachtig genoeg zijn om het zeep uit mijn haren te spoelen, de vuile voetstappen achtergelaten door modderschoenen in de kleedhokjes, de geur van chloor in mijn haar. Als ik naar een publiek zwembad gaan, zijn dit dingen waar ik me altijd over moet zetten.
Na een uur of twee zwemmen, hielden we het voor bekeken. We droogden ons haar en gingen terug naar het huisje, waar we ongeveer een uur discussieerden over wat we vervolgens zouden doen. Uiteindelijk splitsten mijn vriend en ik ons samen met aangetrouwde neef D en zijn zoontje B af van de groep en gingen we een avondwandeling maken in de omgeving. Tot dan toe hadden we nog niets van de streek gezien. Omdat bij valavond een boswandeling maken met een buggy niet zo’n goed idee leek, trokken we naar het centrum van Vielsalm waar we rond een kunstmatig meer liepen. Heel leuk en ontspannend.
Na de wandeling dronken we iets in een plaatselijke taverne.. Een warme chocomelk met amaretto voor mij en een plaatselijk gebrouwen bier voor de heren. Peuter B hield het op een beetje water en glutenvrije koekjes. De koekjes hadden duidelijk een gunstig effect op de spijsvertering van B, want de geur die even later uit zijn pamper omhoog steeg was memorabel. De geneugten van het ouderschap. 😉
We wandelden op het gemak naar het huisje terug en genoten van een laat avondmaal met spaghetti en spelletjes als dessert.
Mijn vriend en ik verbleven dit weekend samen met zijn neven en nichten en hun nakomelingen in Sunparks in Vielsalm. Hoofddoel van dit weekendje was gezellig samen zijn. Dit keer had ik de organisatie van het weekend niet op mij genomen wegens te weinig tijd en vooral te weinig goesting. Mijn vriend en ik hadden wel aangeboden om de boodschappen te doen voor het ganse weekend.
Omdat mijn vriend en ik het de laatste tijd ontzettend druk hebben op het werk, waren we later dan wenselijk in de Colruyt in Leuven. We winkelden al hollend door de Colruyt op basis van een onvolledig boodschappenlijstje dat ons door één van de nichtjes bezorgd was. Het was al half acht voordat we richting Vielsalm konden vertrekken. Al een geluk dat we ons oorspronkelijk plan om pas in Luik te gaan winkelen veranderd hadden.
Het geluk was echter niet aan onze kant, want vlak voor Luik bleek er een tunnel gesloten zijn, waardoor we een omleiding moesten volgen doorheen Luik. Het pluspunt: ik zag voor de eerste keer de overdonderdende schoonheid van het station Luik-Guillemins in het echt. Het minpunt: het verkeer ging stapvoets en we zagen heel onze timing overhoop gehaald. Onze eigen magen begonnen ondertussen serieus te rammelen en we vermoedden dat het bij de neefjes en nichtjes die op onze boodschappen zaten te wachten niet anders zou zijn.
Uiteindelijk waren we pas rond half tien in Vielsalm en bleken we zowat de laatsten te zijn. Gelukkig waren er onder de deelnemers twee professionele koks die het heft in handen namen en in een mum van tijd overheerlijke pannenkoeken op tafel toverden. Na een eerste hap van mijn pannenkoek met appeltjes voelde ik de stress in mijn lijf afnemen.
De rest van de avond babbelden we en speelden we spelletjes. We kropen vroeg in bed, een beetje bang gemaakt door het vooruitzicht van wenende baby’s in de ochtend.
Vandaag toegekeken hoe een onschuldig kind, zonder dat het daarom gevraagd had, opgenomen werd in de kerkgemeenschap. Gelukkig scheen het lijdend voorwerp in kwestie er zich niet al te veel van aan te trekken dat er water over haar hoofdje gegoten werd en er rondom haar allerlei rituele bezweringen geuit werden. ‘k Heb om de tijd te verdrijven dan maar wat fotootjes van deze folkloristische gebeurtenis genomen. Altijd leuk als herinnering voor later.
Vandaag stonden we veel te vroeg op, bezochten we élke provincie in het land, luisterden we bewonderend (of we deden toch alsof) hoe twee baby’s hun stembanden smeerden en werden we volgepropt met pastaschotels (‘s middags én ‘s avonds) en veel te veel hapjes.
Ik kan even geen pap meer zeggen. Uitgerust aan de nieuwe werkweek beginnen, zeggen ze dan.
Ik kom er niet zo vaak meer, in de hoofdstad van Limburg. De stad zal voor mij ook altijd verbonden blijven met ziekenhuis- en rusthuisbezoeken. Maar als ik er dan, zoals vrijdagavond, ben voor plezierige zaken als een dinner date, sta ik ervan versteld hoe gezellig de binnenstad is en hoe hip en trendy je er kan eten en drinken. Een geslaagde avond.