Kerst

De eerste feestdagen zijn alweer achter de rug, het eten en de drank verteerd. Kerstdag vierden we met de ouders van mijn vriend. Toen de nicht van mijn vriend nog even langskwam met haar kroost, werd het even een hectische bedoening: zes kinderen tussen nul en vier jaar, die kunnen wat decibels produceren, maar leveren ook superschattige foto’s op. Al kan ik niet ontkennen dat de weergekeerde rust na het afscheid welkom was.

Het eten vond ik dit jaar een beetje tegenvallen. De kok van dienst had zijn best gedaan om een gezonde maaltijd op tafel te toveren, maar het resultaat was aan de fletse kant. Een beetje meer kruiden hadden het gerecht beslist geen kwaad gedaan. Gelukkig viel het dessert wel in de smaak: met een klassieke ijsstronk (not pictured here) kan je gelukkig niet veel verkeerd doen.

Tweede kerstdag reden we naar Den Haag om ons petekindje te bezoeken. Het was alweer van augustus geleden dat we haar gezien hadden en ze was flink gegroeid. Haar grote broer en zus logeerden bij de grootouders, dus we konden haar onze onverdeelde aandacht geven. Het mag gezegd, het is een pittige jongedame. Nog geen anderhalf en nu al in de neen-fase beland. Daar gaan we nog veel plezier aan beleven! Het eten dat we voorgeschoteld kregen, was zoals altijd weer voortreffelijk, inclusief de aangepaste wijnen. Die zoete dessertwijn was werkelijk to die for! (Aan de hete sausjes op de foto hebben we ons niet gewaagd.)

Sing star!

Gisteren na het verjaardagsfeestje van mijn vader nog even binnengesprongen bij mijn broer en zijn vriend voor een afzakkertje. Een glas lekkere moezelwijn, daar zeg ik geen neen tegen! En voordat ik het goed en wel besefte stond ik mee Sing Star te kwelen. Wat toch lastiger bleek dan verwacht wanneer je de teksten van de nummers niet kent. But hey, ‘t was zo plezant dat ik om één of andere onverklaarbare reden het nodig vond de sleutelbos van mijn schoonzusje mee te graaien en in mijn jaszak te steken. Ik pleit tijdelijke zinsverbijstering door overbelaste stembanden of zoiets.

Enfin, dat is dus de reden dat wij nu van Leuven onderweg zijn naar Limburg om vervolgens door te rijden naar Mechelen. Over een omweg gesproken.

Wachten

Ok, ik geef toe dat wachten nooit mijn sterkste kant geweest is. Maar zeg nu zelf: reserveren om 18.00u en pas je eten geserveerd krijgen om 20.30u, dat is er toch lichtelijk over. En dat nog wel voor de verjaardagsdiner van mijn vader waarop hij enkele van zijn oud-collega’s had uitgenodigd. Meer dan een zwak gemompelde verontschuldiging kon er zelfs niet af in Brasserie Sint-Jan. En dan te bedenken dat mijn vader daar een trouwe klant is. Sorry, maar zo behandel je je klanten niet. Dat er iets mis kan lopen in de keuken, tot daar aan toe, maar maak het dan op de één of andere manier goed. Omdat ik bijna verging van de honger (geen eten meer gezien sinds een uur of twaalf), ben ik dan uiteindelijk maar zelf gaan vragen waar het eten bleef. Niemand nam de moeite om onze tafel ook maar iets mee te delen.

Brasserie Sint-Jan, daar moet je dus niet heen. Spijtig, want het decor was stijlvol en de fazant echt wel lekker.

De magie van een handpop

Zondag speelden mijn vriend en ik Sinterklaas voor zijn petekindje, de oudste dochter van zijn zus. We hadden een dubbele reden om te feesten, want de goedheilig man had niet alleen veel leuke cadeautjes gebracht voor flinke F, het gezinnetje was een paar dagen voordien uitgebreid met een derde zusje. Het was alleszins een drukte van belang in hun huis. De twee oudste zusjes hadden energie te veel en holden op en neer. De baby daarentegen liet zich van haar braafste kant zien, een modelbaby, zeg maar. Gelukkig slaagde ik erin beide zusjes stil te krijgen met een simpel truukje: een handpop in de vorm van een paardje. Als betoverd keken ze naar het lapje stof dat ik met een piepstemmetje liet praten. Grappig om te zien hoe ze erin opgingen en het paardje voor hen echt tot leven kwam. De grenzeloze fantasie van een kind, het is iets prachtigs. Alhoewel de oudste (drieënhalf jaar) duidelijk wist dat ik het stemmetje produceerde, richtte ze zich rechtstreeks tot het paardje, dat ook talrijke knuffels mocht ontvangen.

Heel grappig. Alleen was het moeilijk om het spel te stoppen, want de zusjes wilden nog meer paardje, nog even paardje, paardje, paardje, paardje. En dat terwijl ik  nog serieus last had van de naweeën van een nacht monsters bevechten. Enfin, ik voelde me nogal vaatdoekachtig, om eerlijk te zijn. Gelukkig bracht de tv redding en kon ik paardje te slapen leggen.

En zo blijkt eens te meer: je hebt geen duur speelgoed nodig om een kind te entertainen (al helpt een iphone of ipad natuurlijk wel).

Wat een geheugen

Deze zaterdag gingen mijn vriend en ik met mijn vader, een verlaat verjaardagsetentje. Mijn motto is dat een mens nooit genoeg zijn verjaardag kan vieren. 😉 We gingen iets eten in de brasserie waar we al een paar keren voordien geweest waren, maar ‘t is niet dat ik daar zo frequent kom, hooguit een paar keer per jaar. En tot mijn grote verbazing herinnerde de ober zich nog dat hij mij een paar maanden geleden roze cava als aperitief had geschonken. En dat terwijl ik mij amper kan herinneren wat ik een week geleden gegeten heb! (Ok, dat is niet helemaal waar, ik kan het opzoeken in mijn foodspotting account, maar dat is valsspelen, natuurlijk.)

Wat een geheugen!

Pre-babybezoek

Het is me wat met die moeilijke zwangerschappen tegenwoordig, al komt (gelukkig maar) geen enkele zwangere vrouw in de buurt van Lies. Zo gingen we vrijdagavond de zus van mijn vriend een hart onder de riem steken. Zwanger van nummer drie en al in ziekteverlof sinds eind augustus. Gelukkig is ze niet misselijk en konden we chocolaatjes meenemen voor haar. Niets beter dan chocolade om een mens op te beuren, zeg ik altijd!

Het werd een gezellige avond waar we vooral brainstormden over hun bouwplannen op het stukje grond dat ze net gekocht hadden. Eerst een huis verbouwen en dan opnieuw beginnen bouwen, je moet er maar goesting in hebben, denk ik dan. Voor mij zou het niets zijn. Ik vond één sleutel-op-de-deur ervaring al meer dan voldoende. 😉

The big 3-0

Een paar maanden geleden werd mijn broertje dertig. Op zijn verjaardagsfeestje zaten we voor een trouwfeest in Duitsland en die sprong uit dat vliegmachien konden we ook al niet live meemaken. Om dat goed te maken, nodigden we hem uit voor zijn allereerste etentje in een sterrenrestaurant,want dertig is toch wel een memorabele leeftijd. We vonden een datum die voor ons allevier paste (ik pleit schuldig, ik ben degene met de overvolle agenda) en de keuze viel op Couvert Couvert. Het werd een zalige avond waarbij de culinaire hoogstandjes mekaar opvolgden, vergezeld van de heerlijkste wijnen. En die dessertjes, man, man, man! En dankzij de Lijn konden we allemaal een glaasje drinken. Lang leve de gratis nachtbussen en hoera voor onze logeerkamer die toch al goed dienst gedaan heeft!

De eerste mosselen van het seizoen

Vreemd dat het er nog niet eerder van gekomen was, maar gelukkig was daar de vriendelijke schoonfamilie om ons te vergasten op de eerste mosselen van het seizoen. De mosseltjes werden door mij met veel smaak (en door mijn vriend, de niet-mosselliefhebber, met beleefde welwillendheid) naar binnen gewerkt. Want, al zijn de kookkunsten van de vader van mijn vriend op z’n zachtst gezegd soms nogal “experimenteel”, mosselen klaarmaken kan hij als de beste!

‘t Was lekker!

“Alles is weg”

Dat zei mijn oma tegen mij. En ik keek in haar ogen en ik zag enkel leegheid. Het is waar, alles is weg. Alle herinneringen, goed en slecht, alle hoop, alles. Wat rest zijn eindeloos lange dagen die bestaan uit slapen, eten en voor haar uit staren. De traagheid van de eindeloze herhaling. De leegte van het wachten op de dood die eigenlijk al een beetje gekomen is.

Ze is de enige grootouder die ik ooit gekend heb, mijn meter, die samen met mij spelletjes speelde en met wie ik uren samen kon kleuren in haar oude huis waar de stoof in mijn herinnering altijd brandde.

Ik bezoek haar veel te weinig, ik weet het. Maar ik denk niet dat zij het nog weet.

Receptitis

De voorbije dagen van het ene feestje naar de andere receptie gehold. Ja, het leven kan zwaar zijn.

  • Receptie nummer één: Een minder geslaagd exemplaar na de conferentie van vrijdag. Geen schuimwijn of cava te bespeuren en wie doet er nu in hemelsnaam een toef mayonaise als versiering op sushi en taboulé? Volgens mij om te verdoezelen dat de hapjes zonder dat niet veel smaak hadden.
  • Receptie nummer twee: Maandag ter gelegenheid van de lancering van een nieuw product. De lancering werd opgevrolijkt door Bert Kruismans en een cowboy-achtig groepje die in het Nederlands zongen. Geen schuimwijn, wel heerlijke wijn en lekkere hapjes. Alleen bleek het aartsmoeilijk te zijn om met de slanke broodstokjes de tapanade die op tafel stond naar binnen te krijgen zonder de helft op de grond te laten belanden.
  • Receptie nummer drie: Dinsdag de heropening van restaurant Ming in Leuven. Een nieuw interieur en een nieuw concept, dat mag gevierd worden. We behoorden bij de gelukkigen die een uitnodiging ontvangen hadden. Er was meer dan honderd man en toch slaagde het personeel erin ons vol met hapjes te stoppen en ook met de cava werd niet zuinig omgesprongen. Sushi, dim sum, teppanyaki, we werden verwend. Minder leuk: de halve paniekaanval toen ik even dacht dat iemand mijn rugzak met daarin mijn fototoestel en al mijn lenzen had gepikt. Uiteraard stond de rugzak veilig vlakbij, maar goed voor mijn hart zal het niet geweest zijn. En dan ben ik ook nog in aanvaring gekomen met een Chinese draak, resultaat: een opgezwollen lip, die gelukkig de dag nadien tot normale proporties was geslonken.
  • Receptie nummer vier: De (aangetrouwde) nicht van mijn vriend verdedigde haar doctoraatsthesis en mocht zich na veel loftuigingen van de jury voor het eerst met ‘doctor’ laten aanspreken. Ik had mijn fototoestel meegenomen om dit heuglijke moment voor het nageslacht vast te leggen. De receptie werd verzorgd door Carpe Diem n.v. uit Tongeren en de hapjes waren echt waar subliem. Patatjes met zwezeriken en truffel en zo. Enfin, verfijnd was een understatement. En ook hier werd gul met de flessen schuimwijn rondgegaan. Recepties waarbij men als afsluiter met een dessertje langs komt, zijn trouwens de allerbeste! En ik hield er nog een fles champagne aan over ook.

Hmm, we zullen het de komende dagen toch maar een beetje soberder aan doen.