Salsa hereniging

Lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens samen salsa gedanst hadden. Beetje moeilijk natuurlijk als de ene lessen volgt in Genève en de andere in Kessel-Lo. Dus moesten we profiteren van het feit dat mijn vriend op vrijdagavond in Leuven was. Gelukkig was het voor Marc en Claudia geen probleem dat mijn vriend een avondje kwam mee dansen. Uiteindelijk zijn er altijd mannen te kort. 😉

Het eerste uur salsales (semi-intermediair) ging supervlotjes. Mijn vriend herinnerde zich de figuren niet meer, maar dat merkte je amper. Hij keek goed naar de lesgever en verder viel hij terug op muscle memory. Het tweede uur (intermediair) was lastiger. Gelukkig hadden we besloten de tweede les niet door te schuiven en enkel met z’n twee te dansen. De vier laatste figuren van de les wilden niet echt lukken en het is vervelend voor de andere leerlingen als je zit te knoeien.

Ik vond het alvast superleuk om eindelijk nog eens samen te dansen, misschien moeten we de volgende keer dat we elkaar zien in Genève of Leuven naar een salsafeestje gaan!

Herenigd op vrijdag

Beetje een hectische vrijdag, toch wel. Na een terugrit van Ter Rijst naar Leuven van ongeveer anderhalf uur, met de grote baas als chauffeur, was ik maar nipt op tijd om op de fiets te springen en naar de salsales te fietsen. Helaas, doordat ik zo gehaast was, slaagde ik erin een stuk leer tussen de rits van mijn laarzen te krijgen en blokkeerde de rits onverbiddelijk. Hoe hard ik ook duwde of trok, er viel geen beweging in te krijgen, noch in de ene, noch in de andere richting. Er restte mij dus geen andere oplossing dan mijn mooie zwarte laarzen kapot te knippen om eruit te geraken. Doodzonde. En dus arriveerde ik tien minuten te laat in de salsales.

Oorspronkelijk twijfelde ik of ik wel naar de les zou gaan, want mijn vriend landde diezelfde vrijdag om 20u met zijn collega’s op Zaventem voor hun jaarlijkse FOSDEM-uitstapje. De bedoeling was om rechtstreeks van het vliegtuig naar Brussel te sporen en te genieten van authentieke Belgische kost, maar het leek mij allemaal nogal nipt getimed. Uit persoonlijke ervaring weet ik dat die latere vliegtuigen zelden op tijd vertrekken en bovendien was het aan het sneeuwen geslagen. En jawel, al snel kreeg ik het bericht dat hun vlucht vertraging had. Ik kon dus zonder schuldgevoel mijn salsapasjes oefenen terwijl mijn vriend ergens in de lucht hing.

Uiteindelijk landde de ganse bende pas rond half tien in Zaventem (het uur waarop ze normaal gezien aan een tafel in een Brussels restaurant hadden moeten zitten).  Ik stemde mijn treinrit vanuit Leuven af op die van mijn vriend en zijn collega’s en we troffen elkaar rond kwart na tien in Centraal. Al een geluk dat ze die tafel geannuleerd hadden. 😉 Te voet wandelden we met de ganse bende (zeven mannen, één vrouw, tja IT, het blijft een mannenwereld) naar het Steigenberger Wiltcher’s hotel. Alwaar we ons bij aankomst vergaapten aan de overgedimensioneerde, marmeren inkomhal.

IMG_1412

We dropten onze spullen op de kamer en eigenlijk was ik liefst in bed gekropen na een drukke en vermoeiende werkweek, maar het vlees is zwak, dus liet ik me toch overhalen om nog één glas te drinken in bar Louie, dat er al even chique uitzag als de rest van het hotel. De bediening daarentegen was matig, maar de warme chocomelk was de perfecte voorbereiding voor een goeie nachtrust.

Salsa reboot!

Om mezelf te dwingen toch minstens één avond in de werkweek op een normaal uur huiswaarts te keren, schreef ik mij opnieuw in voor salsalessen van Salsa Sabrosita. Dat onverwacht salsafeestje heeft de goesting om te dansen weer aangewakkerd en als ik ‘s avonds een verplichting heb, dan moet ik wel mijn laptop dichtklappen! De lessen dienen ook een beetje om mijn vriend bij te benen, die ondertussen meerdere dagen per week salsalessen volgt in Genève. Straks is hij een volleerd danser en herinner ik mij nog alleen de basispasjes! Dus schreef ik me maar meteen in voor twee opeenvolgende cursussen: beginners plus en intermediate. Eén uurtje salsa dansen per week vind ik te weinig, twee is net genoeg om je helemaal te kunnen uitleven.

Dus fietste is vanavond naar het sportcentrum van Kessel-Lo om de benen los te gooien in de eerste cursus van dit semester. En ‘t is vreemd, al die figuren die ik al lang vergeten was, kwamen bijzonder snel naar boven drijven. Mijn voeten vonden als vanzelf het juiste ritme en na een uurtje dansen zat ik er weer helemaal in. Zelfs de complexe figuren van de intermediate cursus gingen vlotjes. Een goed begin! Al zou het natuurlijk wel toffer zijn, mocht ik deze cursussen samen met mijn vriend kunnen volgen…

How to crash a private salsa party

Zaterdag had ik afgesproken met mijn vriendin uit Tongeren om samen te dineren. Mijn vriendin had gezegd dat ze graag iets exotisch wilde proberen, waarop bij mij spontaan een belletje begon te rinkelen: Korean hot pot! Sinds ik een tijdje geleden ontdekte dat je bij De 3 Wijzen in de Parijsstraat Korean hot pot kon eten, was ik op zoek naar een geschikt moment om dit gerecht uit te proberen. Aangezien de meeste van mijn vrienden nog nooit Koreaans gegeten hebben, vond ik wel dat dit als exotisch geclassificeerd kon worden. Dus reserveerde een tafeltje via hun website en dat was dat.

Helaas moet er iets misgelopen zijn met mijn reservatie, want toen ik het restaurant binnen stapte, bleek dat dit volledig afgehuurd was voor een privéfeestje van salsaclub Los Peligrosos. Ik vloekte inwendig, want een vrij tafeltje vinden op een zaterdagavond in een Leuvens restaurant is geen sinecure. Gelukkig waren de mensen van Los Peligrosos heel vriendelijk en was het voor de uitbaters geen probleem om nog snel een tafeltje bij te zetten. Ik zag dat er een buffet klaar stond voor het gezelschap van Los Peligrosos en vreesde al even dat mijn hot pot plannen in het water zouden vallen, maar de vriendelijke uitbaatster verzekerde mij dat wij gewoon van de kaart konden bestellen. Over flexibiliteit gesproken.

Even later stapte mijn vriendin het restaurant binnen en legde ik haar uit dat we strict genomen op een privéfeestje terecht gekomen waren en dat we later op de avond wellicht de gelegenheid hadden om even de beentjes los te schudden. Mijn vriendin is een goeie danseres (ze heeft jaren ballroom dancing gedaan), dus ik ging ervan uit dat salsa voor haar niet al te moeilijk zou zijn. Ze was meteen enthousiast!

We hadden alleszins stof genoeg om bij te praten, want het was al een hele tijd geleden dat we elkaar gezien hadden, en voor we er erg in hadden stond er een dampende hot pot voor onze neus. Mijn eerste reactie was er één van teleurstelling: ik had verwacht dat de hot pot aan tafel gekookt zou worden, helaas werd de hot pot voorgekookt opgediend. Wat toch een pak minder authentiek was. En als ik dan helemaal eerlijk moet zijn: de hot pot kon niet tippen aan de heerlijkheden die we in Korea zelf gegeten hebben. Wat niet zo verbazingwekkend is, want ik vermoed niet dat de krab in onze hot pot rechtstreeks uit het aquarium kwam.

IMG_1276

IMG_1278

IMG_1279

Oh well, het was gezellig en toen de tafels opzij geschoven werden voor een rondje rueda de casino, deden mijn vriendin en ik vrolijk mee. Zoals ik verwacht had, ging het mijn vriendin heel goed af en ook ikzelf vond verbazingwekkend snel het salsaritme terug. De ideale manier om ons eten te verteren!

Naarmate de avond vorderde steeg ook het volume van de dansmuziek. We hadden ons al goed in het zweet gedanst en besloten dat het tijd was om rustigere oorden op te zoeken, want het was bijna onmogelijk om nog boven de muziek uit te komen.

We eindigden onze avond met een thee (voor mijn vriendin die nog terug moest rijden naar Tongeren) en een glas champagne (voor mij, uiteraard).

Bijzonder genoten van het fijne gezelschap én de onverwachte wending die de avond nam. Dat moeten we meer doen!

DBDDBB – Hiatus/Daniel Linehan

Het toegangsticket voor deze voorstelling kreeg ik toegestopt door een vriendin, die wegens ziekte helaas de voorstelling zelf niet kon bijwonen. Meestal kan ik een goeie dansvoorstelling wel smaken, maar deze voorstelling slaagde er om de één of andere reden niet in mij te bekoren. Hoewel ik onder de indruk was van de choreografische precisie van de dansers in combinatie met het feit dat de dansers al tong klakkend, sissend en roepend voor hun eigen soundtrack zorgden, vond ik het moeilijk om in de voorstelling te komen. DBDDBB leunde voor mij nog het dichtste aan bij tribale dansen, maar dan met minder exotische outfits. De voorstelling duurde naar mijn gevoel ook te lang. Ergens in het midden van de voorstelling voelde ik mijn oogleden zwaarder worden en misschien bevond ik mij zelfs enkele seconden in dromenland.

Alleszins heb ik toch meer meegepikt van de voorstelling dan de heer naast mij, die na tien minuten al in slaap lag. 😉

Macht der gewoonte

Op de fiets gesprongen om 19.45u, aan een flink tempo door de Leuvense straten trappen richting Waaiberg, onderweg studenten allerhande ontwijkend, aankomen bij de Waaiberg en je realiseren dat de salsales wegens een cantus verplaatst is naar het sportcomplex in Kessel-Lo. Stilletjes rechtsomkeer maken en beslissen dat het voor een klein half uurtje salsa dansen ook niet meer de moeite is nog helemaal naar Kessel-Lo te fietsen.

En dan te bedenken dat die gewijzigde locatie wel degelijk in mijn agenda stond…

Salsaparty!

Deze toch al erg goed gevulde week werd afgesloten met een heuse salsaparty. Na de verhuis op het werk, die ongeveer een dik half uur duurde omdat ik er een erezaak van maak alles digitaal te doen en zo weinig mogelijk papier te verzamelen, had ik wel zin om het fusiefeest van de dag voordien nog eens dunnetjes over te doen. Helaas waren mijn voeten nog niet bekomen van zoveel uren rechtstaan (ik ben zelfs met mijn wandelschoenen aan gaan werken, mijn collega’s wisten niet wat ze zagen, misschien moet ik mij toch eens deftige platte schoenen aanschaffen). De sexy hakken bleven dus in de kast staan en ik deed een paar witte sketchers aan die ik nog ergens achteraan de kast terugvond, ooit gekocht voor onze eerste Japanreis en daarna nooit meer aangedaan.

De party werd voorafgegaan door een etentje dat net zoals vorig jaar veel te lang duurde. Van acht tot elf aan tafel zitten met mensen met wie je weinig tot niks gemeen hebt, is niet bepaald een pretje. Ik kreeg ook al bijna ruzie met een Roemeen aan onze tafel die het nodig vond de schuld voor de zelfmoord van Steve Stevaert in de schoenen te schuiven van de dame die de klacht wegens verkrachting tegen hem indiende. Victim Blaming, daarvan gaan de haren op mijn armen recht overeind staan. Ik telde dus de minuten af tot we effectief de dansvloer op konden.

Het dansen zelf was heel erg leuk, maar veel te kort. We herinnerden ons niet meer alle salsabewegingen, maar degene die we ons nog wel voor de geest konden halen, gingen vlotjes. Nog een paar jaar oefenen en we gaan het effectief kunnen! Omdat ik de dag nadien alweer om negen uur in de Spaanse les verwacht werd, vertrokken we zo rond middernacht. Kwestie van niet in slaap te vallen tijdens de les.

Lesson learned: volgend jaar enkele naar het dansgedeelte gaan en het diner wijselijk overslaan.

Maarts weekoverzicht

De tweede week van maart in ‘t kort!

Maandag 9 maart: ‘s Middags een noedelsoeplunch met een supergeweldige collega, ‘s avonds salsa!

IMG_6388[1]

Dinsdag 10 maart: Diner bij Osteria Michele XXII met een vriend die we leren kennen hebben in de Spaanse les. Ik heb heel veel bijgeleerd over de kunst van het schaken, want ons vriend is zelf een bijzonder goed schaker die elk jaar wel een paar internationale tornooien meepikt.

IMG_6394[1]

Woensdag 11 maart: Vernissage van Peter Buggenhout in M. Heel bijzondere kunstwerken die alleen al door hun omvang en complexiteit overdonderen. Toch weet ik nog altijd niet goed wat ik ervan moet denken. Da’s goeie kunst, zeker? Kunst die je aan het denken zet. Ik denk dat ik nog een paar keer terug zal moeten gaan om de werken opnieuw in me op te nemen. Al denk ik dat deze objecten gewoon onbevattelijk zijn.

IMG_6403[1]

Donderdag 12 maart: Prijsuitreiking van een prijs voor jonge ondernemers. Mijn favoriet heeft gewonnen. Hij stak er gewoon met kop en schouders bovenuit. Oja, na de uitreiking was er een ginbar, die ik naar goede gewoonte links liet liggen. Het buffet daarentegen kon wel op mijn goedkeuring rekenen.

IMG_6409[1]

Mijn eerste salsafeestje

Woensdagavond 30 april organiseerden onze dansleerkrachten een feestje om het danslesseizoen af te sluiten en het salsazomerseizoen te openen. Voor de gelegenheid hadden we gans de Waaiberg voor onze groep ter beschikking. Ik had er best wel naar uitgekeken. De lessen op zich zijn erg leuk, maar je voert de figuren alleen uit op commando, er is geen ruimte voor vrij dansen. Dit zou dus de allereerste keer worden dat mijn vriend en ik ons op de dansvloer zouden wagen om uit te testen hoeveel van die figuren nu effectief in ons geheugen waren blijven zitten.

De Waaiberg had voor Zuid-Amerikaans getinte gerechten gezorgd en er was best wel veel volk, ook van andere cursussen. Wij zaten aan tafel met een paar gasten en een ietwat oudere dame die ons vrolijk toevertrouwde dat ze al van ‘s middags op een terras zal en ondertussen al twaalf pinten achter de kiezen had. Ik verbaasde mij over het feit dat ze er nog zo nuchter uit zag. Die verbazing verdween echter snel toen ze haar dagelijkse drankverbruik begon op te sommen. Minstens één fles wijn per dag lijkt me toch wat van het goede te veel.

Tijdens de dansles hadden we niet echt de gelegenheid om veel met onze danspartners te praten. Iedereen is te geconcentreerd bezig met het onthouden van de correcte volgorde van de bewegingen en te vermijden om op elkaars tenen te gaan staan. Dit was dus de eerste keer dat we echt de gelegenheid hadden om met mekaar in gesprek te gaan. Jammer genoeg bleken mijn vriend en ik weinig tot niets gemeenschappelijk te hebben met onze tafelgenoten wat tot heel wat ongemakkelijke stiltes leidde. Het tafelen duurde dan ook veel te lang naar mijn goesting en ik zat te popelen om mijn stoel te verlaten.

Helaas was het al bijna half twaalf toen er eindelijk schot in de zaak kwam. Na een korte herhaling mochten we vrij dansen, maar toen was onze goesting al een beetje over. We moesten de dag nadien immers al rond het middaguur in Brasschaat zijn voor een huwelijksfeest en we wilden er toch een beetje presentabel uitzien. We namen dus afscheid voor het feest goed en wel begonnen was. Doodjammer. Volgende keer beter?

IMG_4705[1]