culinair

Vrijdagavond

Het stond al een tijdje in mijn agenda: de eerste vrijdagavond van juli zouden mijn vriend en ik iets gaan eten met mijn broertje en zijn vriendin, om daarna nog een beetje Beleuvenissen mee te pikken. Het zou een bijzondere avond worden, want zowel mijn potentieel toekomstig schoonzusje (mijn broer staat even weigerachtig ten opzicht van het huwelijk als ikzelf) als ik zouden dan onze uitslag hebben. Door een gebrekkige communicatie van de faculteit rechten (waarover later meer) zat ik echter nog een beetje in spanning.

Potentieel schoonzusje B had haar punten al wel en was met glans (en waarschijnlijk een graad, vandaag is haar proclamatie) geslaagd. Dus bestelden we prompt een fles cava in restaurant De 3 Tonghen om dit te vieren. Het bepalen van een diploma moet met bubbels gevierd worden, nietwaar? Ik was superblij voor haar. Ze heeft dit jaar ontzettend hard gewerkt aan haar thesis en haar stage. Oververdiend dat ze loon naar werken krijgt. Ze was zelf natuurlijk behoorlijk in de wolken met het afronden van haar studies en ik twijfel er niet aan dat ze een fantastische pedagoge zal zijn.

Na het eten (tapas als voorgerecht, zarzuela voor mij, paëlla voor broer en vriendin en gemengde grillade voor mijn vriend) was het tijd om ons cadeautje te overhandigen. Mijn broer en ik hadden afgesproken dat we een Bongo ballonvaart cadeau zouden geven. Als een diploma behalen nog geen goede reden is om van de grond te gaan, dan weet ik het ook niet meer. 😉

Vervolgens trokken we ter afronding van de avond richting Oude Markt, waar we er met veel geluk in slaagden nog een vrij tafeltje voor vier op een terrasje te vinden. Bart Peeters was net bezig aan de laatste nummers van zijn optreden en de ganse Oude Markt ging uit de bol. Ik moet zeggen dat ik geen fan van Bart Peeters ben, maar het publiek bespelen kan hij als geen ander. Toen de vermoeidheid toesloeg, werd het tijd om huiswaarts te trekken. Een fijne avond.

Achtentachtig jaar

Zo oud is mijn bomma vandaag geworden. Een respectabele leeftijd. We vierden het gisterenavond in intieme kring met al haar kinderen en kleinkinderen. Een klein mirakel dat het gelukt was iedereen bijeen te krijgen, want het is niet evident mijn vier neefjes (de kleinste is een meter vijfentachtig of zo) allemaal op dezelfde dag vrij te vinden.

Mijn bomma wist het merendeel van de tijd niet goed wie al dat jong volk was, maar ik denk dat ze er toch van genoten heeft. Iedereen krijgt graag cadeautjes, nietwaar? Elk cadeautje heeft ze met de grootste zorg uitgepakt, erop lettend om toch zeker maar niet de verpakking te scheuren, die naderhand natuurlijk gewoon bij het oud papier belandt. Mijn broer had me een aantal goeie tips voor cadeautjes gegeven, want bloemen en planten heeft ze al meer dan genoeg en ik wist niet goed wat ze nog kon gebruiken had.

Het was een gezellige avond. We smulden van de gourmet en luisterden naar de reisverhalen van neefje X, die al de halve wereld heeft afgereisd. Hij was net terug uit India en nog herstellend van de typische toeristenziekte. Al viel dat niet te zien aan de hoeveelheid voedsel die hij tot zich nam. Hij was vorig jaar in Australië geweest, dus kon hij ons wat tips geven voor onze komende reis. Als dessert genoten we van ijs uit Averbode en toen kon ik echt geen pap meer zeggen.

Tapas!

Soms ben ik een beetje ouderwets. Dat is zeker het geval wat betreft mijn favoriete communicatiemiddel. In deze Twitter-tijden, hou ik nog steeds koppig vast aan IRC. Ondertussen zijn de mensen op mijn IRC-kanaaltje goede vrienden geworden en organiseren we regelmatig iets. Ondanks de steeds drukker wordende agenda’s (schijnt eigen te zijn aan de leeftijd) was ik erg tevreden met de opkomst van tien personen voor een avondje tapas in Los Flamencos. We hebben twee keer alle tapas op de kaart besteld en daarna nog enkele tapas om de laatste gaatjes te vullen.

Het was bijzonder leuk om vriend E terug te zien. Helemaal gekomen uit het verre Australië, om samen met ons tapas te eten. 😉 (En ook wel een beetje omdat hij hier passeerde op zijn reis rond de wereld (Australië, Hong Kong, België, Canada, Australië). De tapas smaakten verrukkelijk, al viel de bediening een beetje tegen. Het was erg druk en soms vergaten ze onze kan sangria bij te vullen. Ik kan erg kribbig worden als ik niet snel genoeg van drank wordt voorzien. 😉

Na de tapas deden we een terrasje op de Oude Markt. Het was een beetje frisjes, zo laat op de avond. Ons groepje groeide nog aan met vriend M en zijn zwangere vrouw L, (helaas) niet zo vrolijke vrijgezel T en de broer van één van de tapaseters met zijn vriendin. Een fijne bende die veel bij te praten had. Té veel, want ik heb het gevoel dat ik niet met iedereen genoeg heb kunnen praten om weer helemaal mee te zijn met het reilen en zeilen in hun leven.

Rond een uur of één sloeg de vermoeidheid echter toe en besloten we naar huis af te zakken voor de after party. Mijn vriendje en onze twee gasten sloegen nog een paar wodka’s achterover. Ik hield het wijselijk bij water. We praatten nog wat na over het Leven en de Liefde en zochten rond een uur of half drie moe, maar tevreden onze bedstede op.

Trouwreceptie aan de Schelde

Jaja, alweer een koppel in onze vriendenkring dat elkaar eeuwige trouw beloofd heeft. Noem mij een cynicus, maar soms vraag ik mij af wanneer de statistieken al deze trouwers zullen inhalen. Maar goed, aan de trouwers om de statistieken ongelijk te bewijzen. 😉

Het was een beetje een alternatief feest. De bruid en bruidegom hadden niet voor een klassiek avondfeest (je kent dat wel: veel eten, dessertenbuffet, openingsdans) gekozen, maar een uitgebreide receptie op één van de mooiste locaties waar ik ooit gefeest heb: het Zuiderterras. We smulden van werkelijk uitstekende hapjes (sushi, tartaar van zalm, overheerlijke scampi,…) terwijl we genoten van een verbluffend uitzicht over Antwerpen en de Schelde. Het was aangenaam warm, de zon scheen en sommige schouders van de dames begonnen een beetje rood te zien. Niet de mijne, want ik heb mijn momenten in de zon verstandig afgewisseld met schaduw.

Ik had heel leuke gesprekken met het Syrische meisje dat ik vorige week heb leren kennen en haar Hollandse prins op het witte paard, met de getuige van de bruid, met een heuse Japanse (plots kon ik me geen enkel Japans woordje meer voor de geest halen) en onze gemeenschappelijke vrienden. Ik voelde mij heel relax en de gesprekken liepen supervlotjes. En aangezien ik bob zou spelen, lag dat niet aan de drank. 😉

Na de receptie namen we afscheid van de kersverse bruid en bruidegom. Ze vertrokken voor een intiem dineetje met de familie en daarna een nachtje Hilton. We waren net onderweg naar onze wagen, toen mijn vriend zei: kijk eens wie daar lopen. Ik keek en wie zagen we daar? (Suspens, suspens.) De ouders van mijn vriend, zijn zus en haar vriendje. Een ongelooflijk toeval dat ze net vandaag met z’n vieren in Antwerpen waren. De ouders van mijn vriendje gingen iets eten bij zijn zus en haar vriend en hadden een kleine omweg gemaakt langs het Zuiderterras. Mijn vriend en ik hebben onszelf dan maar een beetje uitgenodigd. Gelukkig was er genoeg lasagne voor zes personen. 😉

Een fijne dag. Ik heb ervan genoten.

Home made sushi!

Toegegeven de voorverpakte doosjes die je in de winkel kan kopen, zien er mooier uit. Maar er smaakt niets zo lekker als sushi die met veel liefde gemaakt is door het vriendje. En het is een volhouder, mijn vriendje, want hij is in de winkel vergeten bamboematjes te kopen, wat het toch allemaal net iets simpeler maakt. En dat allemaal om mij wat aan te moedigen. Een echte held.

Vrijgezellenavondje

Naast de babyboom in onze vriendenkring, is er ook nog steeds een niet-aflatende stroom trouwers (het voordeel van vrienden in alle leeftijdscategorieën te hebben). Mij hoor je niet klagen over dit laatste fenomeen. Ik ben altijd wel te vinden voor een feestje.

Dus zat ik gisteren met zes andere meisjes in de Thai House te genieten van een overheerlijke menu. Het programma voor de vrijgezellen was al in de namiddag gestart met een bezoekje aan de sauna, maar omdat het drukke tijden zijn voor mij, besloot ik enkel het etentje bij te wonen. Dat duurde iets langer dan verwacht waardoor mijn planning een beetje in duigen viel. Gelukkig het was gezellig.

Nog nooit meegemaakt: de moeder van de bruid in spé was er ook bij. Tot zover de liederlijke uitspattingen. Het bleef allemaal ontzettend braaf. We dronken zelfs gewoon water bij het eten, stel je voor. De meeste meisjes die aanwezig waren, kende ik wel, maar slechts heel oppervlakkig. We hadden niet zoveel gemeen, wat betekende dat het etentje een goeie oefening was voor mijn social skills: op zoek gaan naar geschikte gespreksonderwerpen.

We spraken over de jeugd van de bruid in spé. Enig kind en toch wel een beetje verwend. Begrijpelijk ergens, want de moeder vertelde hoe moeilijk het was om zwanger te geraken. Maar toch was ik even een beetje jaloers. Dingen waar ik hard voor moet werken, krijgt zij zomaar in de schoot geworpen (denk een appartement waar ze samen met haar toekomstige echtgenoot gratis in kan wonen, een dure studie waar ze eigenlijk niet zoveel meer mee doet). Maar goed, niemand heeft gezegd dat het leven eerlijk is.

Ik had een heel tof gesprek met een Syrische vriendin van de bruid die nu in België woont. Ze had een heel interessant verhaal te vertellen. Ze leerde haar Nederlandse echtgenoot kennen via het internet en trok vervolgens naar Nederland om erachter te komen of hij effectief de man van haar dromen was. Dat bleek zo te zijn en ondertussen woont ze al drie jaar in België en zijn ze getrouwd. Als dat geen mooi sprookje is. Ik was ook erg onder de indruk van haar Nederlands (met zwaar Hollandse tongval), behoorlijk goed voor iemand die nooit lessen gevolgd heeft.

Rond half twaalf besloot het gezelschap andere oorden op te zoeken en trok ik richting huis. Er wachtte nog werk op mij.

Red Radio Scorpio!

Gisteren hebben mijn vriendje en ik een steentje bijgedragen aan het redden van Radio Scorpio, de oudste vrije radio van België. Radio zonder reclame, het lijkt een utopie, maar Radio Scorpio houdt deze utopie al jaren in stand, koppig tegen de stroom in zwemmend. Vrijwilligers met een passie die al hun vrije tijd in het radio maken steken. Als dat niet sympathiek is. Helaas is in de loop der jaren een financiële put geslagen, die nu gevuld moet worden.

En weet je, op zo’n Radio Scorpio buffet kom je veel interessante mensen tegen. Oud-Scorpiomedewerkers die nu in de journalistiek beland zijn of voor de openbare omroep werken, een schepen van cultuur, enthousiaste medewerkers waarmee we een heel leuk gesprek hadden. En ja, natuurlijk bleken we weer gemeenschappelijke kennissen te hebben, het wordt een beetje afgezaagd. 😉

Het zou een verarming betekening voor het Vlaamse radiolandschap als Radio Scorpio ophield te bestaan. Wie weet kan jij ook wel helpen om Radio Scorpio te redden?

Just the two of us

Door tijdsgebrek gebeurt het tegenwoordig niet zo vaak meer dat mijn vriendje en ik met ons tweetjes op stap gaan. Gelukkig plannen we af en toe een avondje samen en daar laten we niks tussen komen.

Restaurantweek is een fijn initiatief dat is komen overwaaien vanuit Antwerpen (‘t is niet al slecht daar 😉 ). 25 euro voor een driegangenmenu, daar kan een mens niet voor sukkelen, dachten wij zo. We reserveerden om half zeven in de Adellijke Belofte met het idee dat we rond een uur of acht dan wel buiten zouden zijn. Het vele wachtende werk in het achterhoofd. Uiteindelijk bleken we pas rond een uur of half tien gedaan te hebben met eten. Gelukkig bood het lekkere eten, het mooie kader en de voortreffelijke wijn troost. We hebben van het eten en elkaar genoten en ach, deadlines zijn een rekbaar begrip.

Contrast

‘s Middags op een terrasje in de zon genieten van een lekkere Italiaanse pasta met een fris wit wijntje in het gezelschap van collega’s. In de namiddag een lange en saaie vergadering waarbij ik alle moeite van de wereld had om mijn ogen open te houden (volgens mij zat dat wijntje daar voor iets tussen).