Binnenkort zal mijn vriend op een nieuwe werkplek de consultant gaan uithangen. Dit wil zeggen dat hij afscheid zal moeten nemen van zijn huidige multinationale werkplek. Jammer, want die werkplek heeft ons enkele leuke contacten opgeleverd en trouwfeesten in Kraków en zo. We zijn alleszins vast van plan de gelegde contacten te onderhouden. Daarom (en ook omdat samen lunchen gewoon leuk is, natuurlijk) zijn we gisterenmiddag gaan lunchen met wat collega’s van mijn vriend. In het bonte gezelschap werd Pools, Frans, Nederlands, Engels en Vietnamees gesproken. Wat tot grappige situaties leidt zoals per ongeluk op de verkeerde taal overschakelen en in het Engels bestellen bij het Chinese meisje dat onze bestelling kwam opnemen en duidelijk alleen maar Frans verstond.
culinair
O Fado
Bestaat er een betere manier om je te verwarmen op de koudste meidag ooit dan met lekker eten en goed gezelschap? Gisteren bevonden mijn vriend en ik ons in het uitmuntende gezelschap van vriendinnen J en N. We zien elkaar niet vaak genoeg, wegens druk druk druk, maar als we mekaar zien valt het gesprek nooit stil. Voor het restaurantje viel onze keuze op O Fado. Het was geleden van een zonnige open monumentendag in 2006 dat ik dit restaurant voor het laatst bezocht. Het contrast kon moeilijk groter zijn op deze koude meidag, maar het eten was nog even lekker en de bediening was ongelooflijk vriendelijk. Zo kregen we een proevertje van de moscatel die als aperitief aangeraden werd, omdat vriendin J niet zeker was of ze hem wel zou lusten. Ze lustte de wijn inderdaad niet, maar kreeg zonder morren een ander aperitief. Mijn hoofdgerecht was om duimen en vingers af te likken en zeker meer dan genoeg, maar pasteis de nata als dessert kon ik toch niet laten liggen. Gelukkig kon ik mijn dessert delen met mijn tafelgenoten. Ook nog een leuk gesprek gehad met andere klanten in het restaurant, die ons een beetje zaten af te luisteren tot ze in ons gesprek konden inbreken. 😉 De commentaar dat het de schuld was van al de hoogopgeleiden in Leuven dat de vastgoedprijzen er zo hoog zijn, hebben we maar naast ons neergelegd. 😉
Familie
Gisteren was een dagje gewijd aan de familie. In de namiddag naar de oma en opa van mijn vriend, op wie de jaren nu echt beginnen te wegen. De oma loopt krommer en krommer en het gehoor van de opa gaat er steeds verder op achteruit, wat de gesprekken er niet echt makkelijker op maakt. Maar ze wonen op hun hoge leeftijd nog met z’n tweetjes samen in hun eigen huis en dat is prachtig.
Daarna werden we voor het diner verwacht bij de ouders van mijn vriend. Die altijd erg hun best doen, maar er nooit in slagen écht lekkere gerechten op tafel te toveren. Het is me onduidelijk waar het net misloopt, want wat er op tafel getoverd wordt, smaakt altijd zo flets. Versta me niet verkeerd, ik heb mijn bord mooi leeggegeten zoals het een braaf meisje betaamt en ze krijgen een A for effort.
Terug in Leuven maakten we ons op voor een rustig avondje, toen opeens, geheel onverwacht de deurbel ging. Mijn neven uit Antwerpen die toevallig in Leuven waren voor een avant-première en besloten even binnen te wippen. Een heel leuke verrassing, want ik zie mijn neven niet zo veel. Blijkt dat neef X in het najaar voor drie maanden naar Zuid-Amerika trekt om daar vrijwilligerswerk te doen. Prachtig vind ik dat, al moet ik toegeven dat ik altijd een tikkeltje jaloers ben als mensen mij zulke plannen uit de doeken doen. Waar is het avontuur in mijn leven?
Lime is een slikker
Gisterenavond hadden we een vrolijke bende bloggers te gast: Lime, Koen, Lucie en respectievelijke aanhangels. Er werd gegeten (correctie: er werd ENORM VEEL gegeten), gedronken (correctie: er werd enorm veel gedronken) en chapeau gespeeld en dan durven de gesprekken later op de avond al eens vreemde kronkels vertonen. Want zeg nu zelf, wat is het semantische verschil tussen “ik slik alles” en “ik slik altijd”? I really want to know.
PS: Uiteraard is bovenstaande titel enkel in strikt medische context te interpreteren. (Moest ik er van Lime bij zetten.)
PS2: Benieuwd hoe onze gasten zich vandaag voelen na al die RussiSche wodka.
PS3: De eenvoudigste recepten zijn vaak nog de lekkerste.
PS4: Lucie haar lief kan nogal eten.
PS5: Hmmm, chocoladefondue.
De eerste barbecue van het jaar
In het verre West-Vlaanderen, was een groot succes. Lekker eten, fijn gezelschap en de twee jongsten in het gezelschap die de show stalen. Alleen jammer dat we voor het dessert naar binnen gejaagd werden door een kort buitje. Bij deze is het barbecueseizoen officieel voor geopend verklaard.
Vlek
Een goed gevulde dag, gisteren. ‘s Ochtends van de gelegenheid gebruik gemaakt om lekker lang uit te slapen, terwijl mijn vriendje zat te linuxen met zijn vriendjes. Daarna begonnen aan de grote opruim-actie, omdat ‘s avonds de familie Titeca bij ons kwam eten en een mens wil toch een beetje een goeie indruk maken, niet?
In de namiddag was mijn vriendje terug en trokken we samen de stad in voor een snelle boodschap. We kochten een strip om cadeau te geven aan de baby met dezelfde naam als de hoofdfiguur en gingen dan op zoek naar een geschikte feestoutfit voor mij. Volgende week trouwen B en K en ik had zin om me iets nieuws aan te schaffen voor de gelegenheid. Nu is het zo dat ik niet zo’n shopaholic ben, dus ik had me voorgenomen niet meer dan 1 winkel aan te doen. Ik las een tijd geleden bij Lien en Ilse dat er in de Dirk Boutslaan een nieuwe kledingwinkel was bijgekomen. Dus trok ik naar daar en liet me helpen door de supervriendelijke uitbaatster. Et voila, een klein half uur later was ik een volledig nieuwe outfit rijker, schoenen inclusief.
Na ons kort shoppinguitstapje haastten we ons naar vrienden L en J om hun nieuwe dochter met het mooie zwarte haar te bewonderen. Ze lag snoezig te slapen in haar wiegje en de ouders waren duidelijk moe, maar gelukkig, om het met een cliché te zeggen. We verontschuldigden ons toen de nieuwe lading bezoekers zich aandiende, want het werd tijd om richting huis te trekken om de rest van de rommel op te ruimen.
De laatste natte plekjes op het aanrecht waren net aan het opdrogen toen Karel en Eveline aanbelden. Wat een timing! Het werd een gezellige avond met lekker eten, toffe gesprekken en een kleine uitschuiver van mijn kant. Het allerlaatste stukje eend kwam ongewild ipv op het bord van Eveline, op de grond terecht en veroorzaakte zo een vetplek op haar mooie schoenen. ‘k Zag het gebeuren in slow motion, maar kon de val niet meer voorkomen. Dom, dom, dom. Gelukkig kon Eveline er nog mee lachen. Oef.
PS: Dit verslagje werd getypt op de luchthaven van Zaventem. And now it’s boarding time!
Eten onderweg
De voorbije twee weken heb ik mij de slechte gewoonte aangekweekt om mijn lunch of avondmaal op de trein te nuttigen, uit tijdsgebrek. Dit terwijl ik maar al te goed besef dat dit alles behalve een gezonde gewoonte is. Maar het spaart tijd en je kan je bij aankomst meteen naar je volgende afspraak haasten. Tijd, het is een kostbaar goed.
Snooker
Vanavond waren we uitgenodigd voor een diner bij vrienden (de vriendschap gaat bij ons echt wel door de maag ;-)) met drie kleine kinderen, goed voor heel wat decibels en kleine brandjes die voortdurend geblust moesten worden. Zo werd er gevochten om een sjaal, gesprongen op voetbankjes, gesmeekt om nog een paaseitje en ging er een hoop voedsel tegen de grond. En de ouders bleven de hele tijd kalm en beheerst glimlachen. Ik zie het mezelf nog niet doen.
Anyway, ik wilde het niet hebben over mijn opvoedkundige kwaliteiten die zich beperken tot heel veel theorie en bijzonder weinig praktijk, maar wel over het prachtige huis waarin onze vrienden wonen. Ik denk dat ons appartementje er ongeveer vijf keer in kan (in Limburg is er nog heel veel plaats). Het pronkstuk is de kamer onder het dak, waar een heuse snookertafel staat. Nu, is snooker niet meteen één van de sporten waarin ik uitblink, maar met een glaasje wijn op, gaat alles beter. Ik slaagde er zelfs in een gekleurde bal te potten, die, ik geef het toe, nog maar een tikje nodig had om in de pocket te rollen, maar toch.
Can’t win ‘m all
Wij hadden gisteravond dus moeilijke eters over de vloer en omdat ik het niet leuk vind dat mijn gasten kokhalzend naar het toilet moeten hollen, kozen we voor een aangepaste menu. Twee gerechten die we nog nooit gemaakt hadden. Mijn favoriete voorgerechten werden geschrapt en vervangen door een eenvoudige soepje met tomaat en groenten. En ‘t is jammer dat ik het moet zeggen, ik vond het zelf niet bijster lekker. Het smaakte te veel naar tomatenpuree en voorgesneden groenten, wat, samen met de kalfsfond, dan ook de enige ingrediënten waren. Het was poepsimpel om klaar te maken, maar het zal toch meteen de laatste keer geweest zijn dat we dit recept van de Colruyt bereidden. We hadden nog beter soep uit blik kunnen maken.
Gelukkig viel het hoofdgerecht (kip met spinazie, prei en cannellinibonen) veel beter mee. (Danku, Jamie Oliver.) Verder was het een gezellige avond. Al vrees ik dat het voor de verloofde van vriend C soms een beetje te technisch werd. Dat risico bestaat natuurlijk als je drie computernerds samen zet. ‘k Zag haar soms een beetje verveeld voor zich uit staren. En ik probeerde dan wel een ander onderwerp aan te snijden, maar tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan.
Moeilijke eters
Deze weekend komt er weer een bevriend koppel bij ons eten. Geleerd uit vorige ervaringen (het incident met de gaste met notenallergie, terwijl wij een gerecht met noten bereid hadden, staat me nog levendig voor de geest), vraag ik altijd na of er iets is wat onze gasten niet lusten of waar ze allergisch voor zijn. Het verbaast me telkens weer dat ik dan een waslijst terug krijg met dingen die ze niet lusten.
Ik snap dat echt niet. Dat je als volwassene zegt: “ik lust geen fruit” (álle fruit? komaan zeg!) of “ik lust geen rauwe/gekookte groenten” of “ik lust geen vis”. Dat er mensen zijn die geen kaas lusten, daar kan ik nog ergens inkomen, vanwege de bijzondere smaak en textuur, alhoewel de variëteit aan kazen quasi grenzeloos is. Ik vind het altijd een beetje pijnlijk: te gast zijn bij iemand en dan moeten zeggen: “Sorry, ik lust dit niet.” Van een kind kan ik dit begrijpen, als volwassene vind ik dat je moet eten wat de pot schaft. Of toch tenminste een hapje proeven van het aangebodene.
Soms voel ik gewoon plaatsvervangende schaamte. Zo ken ik mensen die geen barbecuevlees willen eten als er daarvoor scampi op de barbecue gelegen hebben of die niet meer willen eten van een bord als er mayonaise op ligt. Ik snap niet dat ze niet door de grond zakken van schaamte om dit te moeten toegeven. Zulk gedrag, dat zit toch tussen de oren?
Misschien heb ik makkelijk praten. Ik ben altijd al een makkelijke eter geweest. Er zijn maar twee dingen die ik echt niet lust: koffie en bier. En dat feit heeft mij nog nooit in ongemakkelijke situaties gebracht. Het is makkelijk om een tasje koffie af te slaan en in de plaats daarvan thee te vragen. ‘t Is zelfs gezonder. En er zijn zoveel smakelijke alternatieven voor bier, dat ik nog nooit de behoefte gevoeld heb om mij de smaak eigen te maken. Al kan ik me er wel nog toe bewegen zo’n zoet vrouwenbiertje als framboise of kriek te drinken.
Eetgewoontes, het blijft me verbazen.