Mensen die nooit of te nimmer antwoorden als je hen mails stuurt om nog eens af te spreken, maar die wel opeens je e-mailadres teruggevonden hebben wanneer ze je om een gunst willen vragen. Ik zal het doen, maar daarna moeten ze niks meer van mij verwachten. Alweer een koppel dat ik kan schrappen uit mijn vriendenlijst. Die was toch al te lang aan het worden.
Author: yab
Blue Screen
Ik had net met veel lawaai zitten verkondigen dat het toch doodzonde was dat dat mooie grote tweede scherm ongebruikt naast de laptop van mijn collega stond. En dat ik wel eens eventjes snel dat tweede scherm zou aankoppelen. En ze zou wel zien hoeveel handiger en sneller dat ze in de toekomst zou kunnen werken. En toen gebeurde het onvermijdelijke: blue screen. En uiteraard had mijn collega niet al haar werk bewaard. Pijnlijk.
Veel succes, schatje!
Vandaag begint mijn vriend aan een nieuwe consultancy-opdracht. Een nieuwe werkplek en nieuwe collega’s zijn altijd spannend, al ben ik er rotsvast van overtuigd dat hij zich ook op deze werkplek onmisbaar zal maken. Hopelijk zijn de collega’s even tof als die van zijn vorige werk, die hem met geschenken overladen uitgewuifd hebben.
Shame on you, Israël
Een regelrechte schande is het. Hoog tijd dat de internationale gemeenschap een vuist maakt en consequenties verbindt aan deze flagrante schending van het internationaal recht. Schepen enteren in internationale wateren, elders heet dat piraterij.
Het Ros Beiaard
Straks zal ik voor de eerste keer in mijn leven het beroemde Ros zien uitrijden! Ik kijk er, ondanks het slechte weer, echt naar uit om te kunnen delen in het enthousiasme van de Dendermondenaren.
Feest
Vandaag trokken we na het examen Russisch naar de Antwerpse suburbs om de eerste verjaardag te vieren van kleine I. Ja, ze worden steeds jonger die feestvarkens, al heb ik zo’n flauw vermoeden dat het vooral een feestje was voor de mama, die blij kirde bij het zien van elke nieuw cadeautje voor haar schattige dochter. De dochter zelf keek een beetje verdwaasd naar al dat volk en zat zich beslist af te vragen waar haar melkje bleef. 😉
Volgende halte: een bezoek aan vriendin E in een ander gedeelte van de Antwerpse suburbs. Vriendin E kreeg ook voor haar tweede zwangerschap rust voorgeschreven, waardoor ze al ettelijke weken thuis op de zetel zat. Ben ik blij dat ik niet in haar plaats ben. Je kan dan nog wel graag boeken lezen en tv kijken, maar uiteindelijk ben je voor alles op anderen aangewezen. Zelfs voor je eigen dochter zorgen wordt moeilijk. Gelukkig heeft mij vriend dochtertje G (twintig maanden) zo hard afgemat met het spelen dat ze vannacht zeker goed zal slapen.
Leuven in scène – editie 2010
Ik dacht eerlijk gezegd niet dat het mogelijk was, maar de editie van Leuven in Scène van dit jaar heeft al de vorige moeiteloos overtroffen. Uiteraard heeft dit alles te maken met het schitterende weer. Na weken grauw en koud weer, straalde de zon in het Pinksterweekend alsof ze besefte dat ze iets had goed te maken.
De sfeer op Circusbruul was fantastisch, met bestofte voeten begaven we ons van de ene naar de andere act terwijl we struikelden over de gezinnen met jonge kinderen. De act die mij het meest wist te bekoren was Hors Cycles, twee mannen op een fiets die een glimlach op ieders gezicht wisten te toveren. Ook zeer mooi: D’Irque en Fien, Belgisch circustalent om trots op te zijn.
‘s Avonds werden de grote kanonnen bovengehaald. De eigen productie van ARTBOEM en Leuven in Scène kon ik helaas niet bewonderen, wegens echt geen vrij plaatsje meer te vinden op het Hogeschoolplein. Volgende keer een locatie zonder in de weg staand bladerdek? Gelukkig zag ik Neige de Feu van Entre Terre et Ciel al op de vooropening (ik voel de kilte van de uit de grond opstijgende kou nog steeds in mijn botten, meer vuur, alstublieft), want ik hoorde van veel mensen dat het zaterdag en zondag bijna ondoenbaar was om een glimp van de vurige dame op te vangen.
Voala op het Ladeuzeplein was mooi zonder meer, maar bezorgde mij niet dat magische gevoel dat andere acts mij wel leverden deze editie. Of misschien had ik al te veel mooie dingen gezien en waren mijn zintuigen gewoon overbelast.
Over overbelaste zintuigen gesproken, met Fous de Bassin bracht Ilotopie dé meest besproken act van het festival. Iedereen kent ongetwijfeld wel iemand die mopperend is wedergekeerd omdat er door de ongelooflijke massa volk niets te zien viel van het spektakel. En óf er volk was. Na het optreden van Voala vertrok een gigantische mensenmassa richting de zwaaikom. Nog nooit gezien. Met mijn fiets maakte ik deel uit van een lange karavaan die de stad uittrok.
Op voorhand had ik zo mijn twijfels of deze act, die zich toch een stuk buiten het centrum afspeelde, wel volk zou trekken. Boy, was I wrong. Ik hoorde dat er op zaterdag zo’n 20.000 man was en het zou me niets verbazen als op zondag vlot de 30.000 aanwezigen overschreden werd. Wat het voor de helft van het volk quasi onmogelijk maakte om het spektakel op het water te bewonderen. En dat is doodjammer, want het was magnifiek. Vanaf het dak waarop ik stond, genoot ik van wat een scène uit een droom leek: fietsers en auto’s op het water, een drijvend bed en vuurwerk, veel vuurwerk. En last, but not least, een poedelnaakte vent op hakken. Jay!
Een donderslag bij heldere hemel
Vandaag kreeg ik tijdens mijn blokverlof een telefoontje van het werk met voor mij redelijk onverwacht nieuws. Nuja, onverwacht is misschien veel gezegd, uiteindelijk waren er al signalen aanwezig, maar dacht ik altijd dat het zo’n vaart niet zou lopen. Een collega zal mijn team verlaten voor een nieuwe uitdaging, zoals dat zo mooi heet. Dit is de eerste keer dat dit mij overkomt en ergens voelt het aan als een persoonlijk falen. Heb ik mijn best niet genoeg gedaan, was de sfeer niet goed, heb ik niet genoeg tijd voor de persoon in kwestie vrijgemaakt?
Uiteraard gun ik iedereen alle kansen, maar het vertrek van deze, zeer bekwame, persoon zal niet zo gemakkelijk op te vangen zijn. Jammer, vooral nu ik echt het gevoel begon te krijgen dat ons team goed functioneerde en uit elkaar aanvullende persoonlijkheden bestond.
Feit is dat dit nieuws niet goed is voor de blokconcentratie.
Verkiezingslelijkheid
Het aftellen naar de verkiezingen is begonnen en we worden weer geconfronteerd met lelijke borden met daarop fake glimlachende politici. Stem op mij, aub, want ik ben zoveel beter dan mijn concurrent. Langs lange steenwegen met lintbebouwing, het fraaiste wat ons land te bieden heeft qua ruimtelijke ordening, staat de bordenprocessie. Een aanslag op mijn netvlies.
Pinkstermaandag
Te vroeg (ik was nog niet helemaal bekomen van Leuven in Scène) begonnen met een doctoraatsverdediging om 10.00u. Ja, jullie lezen het goed: een doctoraatsverdediging op een pinkstermaandag. Een echte onderzoeker laat zich niet tegenhouden door een officiële feestdag om zijn doctoraatstitel te behalen. Na de receptie iets gaan eten met vrienden op het terras van The Lodge (waar de wind soms een rioolgeurtje in onze neusgaten blies waarvan de oorsprong onduidelijk was, iets minder leuk), daarna naar een paardenshow waarvoor we vrijkaarten hadden en dan doorgereden naar Kampenhout om te barbecuen bij een zwembad. En nu zou ik eigenlijk nog wat Japans moeten studeren, maar de energie ontbreekt me een beetje. Eens vroeg in bed kruipen, zal deugd doen na dit vermoeiende, maar geweldige weekend.