Vrijdagavond kreeg ik een rit aangeboden van Gent naar Leuven. Ik twijfelde: ik was sowieso te laat voor de cursus fotografie, maar met het drukke verkeer konden daar nog ettelijke minuten bijkomen en met de trein reizen bood me de mogelijkheid om mijn laptop open te klappen en nog wat te werken. Maar goed, ik zwichtte en beklaagde mij dit niet. Het werd een aangename rit waarin gesproken werd over film en cinemazalen, over Leuven en wat er leeft en over gedeelde interesses. Ik vond het zelfs niet erg dat ik meer dan een half uur later thuis arriveerde dan wanneer ik met de trein gereisd zou hebben. Een goed gesprek kan deugd doen.
Author: yab
Crappy iphone foto’s van een magisch concert
Tinker Tailor Soldier Spy
Dinsdagavond zijn mijn vriend en ik naar de traditionele opening van het filmfestival van Gent geweest. Om te vermijden dat we net als vorig jaar de receptie moesten laten schieten om de laatste trein naar Leuven te halen, reserveerden we een B&B. En wat voor eentje! De suite van Engelen aan de Waterkant was geknipt om lekker uit te slapen en van een heerlijk uitgebreid ontbijt te genieten (na al dat harde werken, vond ik dat ik me wel een dagje vrijaf mocht permitteren). De receptie zelf viel wat tegen. Om één uur weigerde de bediening nog drank te schenken en dat terwijl op de uitnodiging stond dat de receptie tot twee uur zou duren! En de hapjes waren ook niet zo lekker en overvloedig als andere jaren. Er zal ongetwijfeld bespaard zijn op het catering budget. Ook voor filmfestivals is het crisis…
En de film, vraagt u. Wel, die was geweldig. Echt een goede, ouderwetse spionagethriller, maar dan één van een zelden gezien niveau. De vertolking van Gary Oldman is subliem. Wat een briljant acteur! Met weinig woorden zoveel zeggen. Deze vertolking levert hem gegarandeerd enkele filmprijzen op. Het complexe verhaal dat zich afspeelt tijdens de koude oorlog (die decors! geweldig!) wordt gedragen door een uitmuntende cast. Met extra bonuspunten omdat mijn favoriete Mister Darcy erin meespeelt. Je kan de film zelfs bekijken zonder geluid, zo mooi zijn de beelden. Ook tof: door de situering tijdens de koude oorlog wordt er meer dan één woordje Russisch in de film gesproken. Én ze zingen het volkslied van de toenmalige Sovjet-Unie tijdens een kerstfeestje. Geweldig. 
Eén jaar iPhone
Vandaag is het exact een jaar geleden dat ik de trotse bezitter van een iPhone4 werd. Drie dagen geleden stierf de man die dit schitterende stukje mechaniek hielp realiseren. En alhoewel ik de personencultus rond Jobs overdreven en zelfs wat griezelig vind (Wozniak is degene die de eerste Apple computer ontwikkelde, al kwam het idee wel van Jobs; de iPod, iPhone en iPad werden ongetwijfeld door een gans team uitgedacht en de mens heeft ook zijn fouten), kan ik niet ontkennen dat mijn iPhone mijn leven echt wel een pak makkelijker gemaakt heeft. Daarom, als saluut voor een briljant man die te vroeg gestorven is, een lijstje van mijn favoriete apps:
- De mailclient, zodat ik altijd en overal mijn werkmail kan lezen. Man, man, mijn verplaatsingen zijn zoveel productiever geworden.
- Safari, tja… Nooit meer je hersenen hoeven te pijnigen om op een vergeten naam, plaats of tijdstip te komen.
- Evernote. Synchronisatie, I love it!
- Twitter, om te klagen wanneer de NMBS er weer eens voor zorgt dat alles in het honderd loopt en om de tijd te doden als ik ergens moet wachten.
- Google translate. Handig in taalcursussen en daarbuiten.
- Facebook!
- Tripadvisor. Love it! Al moet ik dringend wat teruggeven aan de Tripadvisor community. Een bron van goede en bruikbare tips over restaurants en hotels overal ter wereld.
- Foodspotting. Wordt helaas heel weinig gebruikt in België, maar is een beetje mijn guilty pleasure.
- GPS4Cam: om automatisch gps-coördinaten aan mijn foto’s te koppelen. Werkt geweldig goed.
- Een hoop kinderspelletjes om het kleine grut te amuseren: Bus, Animatch, Little People, Itsy Bitsy Spider, Fairies Fly,…
- Wunderlist: om lijstjes te maken, uiteraard.
Waar ik mijn iphone niet voor gebruik: muziek beluisteren. Ik heb wel even geprobeerd om naar Japanse dialoogjes te luisteren, maar die witte oortjes zitten gewoon niet comfortabel. Ik vermoed dat ik extreem kleine oren heb of zo, want ik krijg altijd pijn van die dingen en ik zie het niet zitten om met zo’n grote headphone op de trein te zitten. En muziek leidt me af van mijn werk. Sinds kort gebruik ik een koptelefoon op het werk, maar enkel omdat het ding aan noise cancelling doet (een open werkomgeving is soms niet bevorderlijk voor de concentratie); muziek zet ik niet op.
Lees vooral ook dit artikel op Gawker dat het over Jobs minder fraaie kantjes heeft.
Jon Stewart tells it like it is
‘t Zou grappig zijn, moest het niet zo triest zijn dat zoveel Amerikanen het mens effectief als een rolmodel zien.
Artistiek verantwoord?
Of gewoon mislukt?
Deze week
- werkte ik op mijn vrije dag.
- werkte ik op de laatste zonnige zaterdag van het jaar.
- Moest ik het onderspit delven tegen een Ledebergse muggenovermacht met als resultaat acht jeukende bulten.
- Werd ik eens niet door mijn squashpartner in de steek gelaten (al nam ik het zekere voor het onzekere door hem sms-gewijs aan onze afspraak te herinneren).
- Werkte ik tot half twee ‘s nachts.
- Moest ik machteloos toezien hoe het aantal ongelezen mails in mijn inbox aangroeide.
- Vergaderde ik de pannen van het dak .
- Ging ik naar een schitterend concert van Thomas Zehetmair, maar kon ik niet beletten dat mijn gedachten afdwaalden naar het werk dat nog verzet moest worden.
- Reeg ik de werkgerelateerde dromen aan mekaar.
- Coördineerde ik als een professional.
- Leek ik ondanks alle onrealistische deadlines en slaapgebrek energie op overschot te hebben.
En de week is nog niet om! (Maar voel ik daar een kriebel in mijn keel?)
Studentenwelkom
Toen ik begon met studeren (lang, lang geleden), bestond het studentenwelkom nog gewoon uit een film die geprojecteerd werd op een groot scherm op de Oude Markt. Ik herinner me vaag een vertoning van Trainspotting en de beruchte toiletscène (the horror). Vandaag de dag worden de studenten gebombardeerd met allerlei informatieve standjes en foldertjes. Informatie waar we vroeger, in tijden dat KotNet nog in de kinderschoenen stond en internet op kot alles behalve een evidentie was, helemaal zelf achteraan moesten. Gsm’s kenden we niet. Neen, wij gingen bij elkaar op kot langs en als de persoon in kwestie niet thuis was, lieten we briefjes achter op de deur om hem of haar te laten weten waar we gingen feesten. Computers zag je enkel en alleen in de computerlokalen. En als je een taak moest maken op de pc, was het aanschuiven geblazen om een plekje te bemachtigen.
Mijmerend liep ik donderdagnamiddag rond op het Ladeuzeplein. Ik kuierde tussen studenten die op de warme tegels in de herfstzon naar de optredens zaten te luisteren en studenten die hun gegevens achterlieten bij een infostandje in de hoop iets te winnen. Het plein lag bezaaid met folders en afval. Het begin van een nieuw academiejaar, jonge mensen vol goede voornemens en gespannen verwachtingen. Jong en trappelend van ongeduld in de overtuiging dat de wereld aan hun voeten ligt.
Na al die jaren die mij ondertussen scheiden van het studentenbestaan zou ik nog steeds zonder verpinken met hen willen ruilen. Al denk ik dat ik niemand meer ga kunnen wijsmaken dat ik een generatiegenoot ben.
Samenloop van omstandigheden
Ik was vandaag een beetje aan de late kant voor de squash, ditmaal niet door toedoen van de NMBS, maar wel omdat ik simpelweg te lang op het werk was blijven zitten (één dag afwezigheid en mijn mailbox liep alweer over). Dus sprong ik in zeven haasten op mijn fiets om er een mooi sprintje richting squashclub uit te persen, toen ik merkte dat er parkeerwachters in onze straat rondliepen. Normaal hebben we een bewonerskaart, maar die is al een tijdje vervallen en omdat het leasingcontract van de wagen nog moet overgezet worden naar onze nieuwe bvba, besloten we nog even te wachten met de aanvraag van een nieuwe bewonerskaart tot alles in orde was. En natuurlijk, net die ene keer dat we de wagen niet op het Engels plein geparkeerd hadden, komen ze opschrijven. Ik maakte rechtsomkeer en drukte op de bel van ons appartement om snel aan mijn vriend te melden dat er parkeerboetes werden uitgedeeld. Zegt mijn vriend mij via de parlofoon dat hij op dat moment mijn collega aan de lijn had “waarvan het geluid niet werkte”. Ik in de war, hij nog meer.
Nu moeten jullie weten dat ik mijn trouwe iphone één keer in de week achterlaat om te gaan squashen. Ik zie er het nut niet van in dat ding mee te nemen en het risico te lopen dat hij gestolen wordt terwijl ik op een balletje sta te meppen. Omdat de iphone bleef rinkelen had mijn vriend toch maar opgenomen, denkend dat het dringend was. En net op dat moment belde ik aan. Ik kan me zijn verwarring levendig voorstellen. Enfin, de problemen raakten opgelost en de auto werd verzet (helaas te laat, want de parkeerretributie was een feit).
Door dat alles was ik uiteraard hopeloos te laat op de squash. Maar toch nog eerder dan mijn squashpartner. Ik begon al lont te ruiken en na een dik kwartier alleen tegen een balletje gemept te hebben, realiseerde ik me dat hij waarschijnlijk onze afspraak weer vergeten was en dat ik mezelf als tegenstander zou hebben voor de rest van het uur. Ik heb alleszins flink doorgemept, want ik slaagde erin mijn twee balletjes in het plafond te kloppen. Gelukkig kreeg ik er eentje uit de grote voorraad “in het plafond geklopte” balletjes van de squashclub. Nog een kwartier later komt de uitbater mij melden dat mijn squashpartner er niet meer zou geraken. Dat had ik tegen dan ook wel door, maar kom, ik was nu toch goed bezig.
Op de terugweg van de squash hielp ik nog een verdwaalde buitenlandse studente uit de nood die dacht dat het busstation aan de Vaartkom lag. Had ik tenminste het gevoel dat mijn eenzaam squashuurtje toch nog ergens nuttig voor was geweest.
Volgende week beter?
Andere stijl
De eerste les Spaans zit er alweer op. Het zal even wennen worden aan de nieuwe leerkracht die er toch een heel andere stijl op nahoudt dan we gewoon zijn van onze liefste Lily. De nieuwe leerkracht is er eentje die zelf nogal veel praat en weinig corrigeert (tenzij een beetje stiekem op een blad papier; wat is er mis met gewoon in de klas een leerling te verbeteren? we kunnen daar toch allemaal iets van leren?). Nu, het was pas de eerste les, dus dan moet er noodzakelijkerwijs wat uitleg gegeven worden, maar ik had toch verwacht dat iedereen de kans zou krijgen om zichzelf kort voor te stellen. Er zijn toch weer een hoop nieuwe gezichten tussen de medestudenten. Altijd handig om te weten met wie je oefeningen zit te maken. Enfin, we zien wel wat het geeft.