Author: yab

Eend!

Als de schoonfamilie op bezoek komt, doet een mens al eens extra moeite, want ze komen zelden naar Leuven. De laatste keer moet toch al een jaar of drie geleden zijn. De hapjes die we tijdens ons vorige etentje uitgetest hadden, vielen ook in de smaak bij de ouders van mijn vriend. Advocado en garnalen, it truly is a winning team. Het hoofdgerecht werd verondersteld een curry met struisvogel en appeltjes te zijn, maar per abuis namen we eend mee in de Delhaize. Gelukkig bleek eend met appeltjes ook erg lekker te zijn. Voor het dessert speelden we op safe met gebakjes van Demeestere. Zo’n prachtige chocoladekunstwerkjes, dat krijg ik zelf niet in mekaar gebokst. En als je daar dan nog eens een glaasje overheerlijke porto bij drinkt, is het helemaal smullen geblazen.

We gaven de souvenirs af die we in Hokkaido kochten (confituur en mochi) en wuifden de schoonfamilie uit na een erg gezellige en ontspannen avond. Heel leuk om een keertje op ons gemak te kunnen bijpraten zonder dat de kleinkinderen erbij waren.

Reorganisatie

Een tijd geleden streken externe consultants neer bij ons op het werk om een kritische blik te werpen op onze organisatie en werkmethodes. En zoals dat dan meestal gaat, volgde er uit hun aanbevelingen een herorganisatie. Eentje die veel mensen morrend achterliet en waarbij je je een aantal vragen kan stellen, dat wel. Zo gaat dat nu eenmaal met reorganisaties.

De reorganisatie heeft ook rechtstreekse gevolgen voor mijn eigen werk: ik kreeg er een aantal mensen bij om aan te sturen en zal daardoor wat van mijn eigen dossiers uit handen moeten geven en me meer concentreren op het leidinggevende aspect van mijn job. Eigenlijk komt het erop neer dat het team dat ik al aanstuurde met vijf mensen wordt uitgebreid die met heel andere zaken bezig zijn dan ikzelf. Een uitdaging om deze nieuwe materie onder de knie te krijgen, dat is zeker.

Verder ben ik best tevreden met deze nieuwe taakinvulling en niet alleen omdat hier op middellange termijn een loonsverhoging aan gekoppeld zal zijn. Ik had een tijd geleden aan mijn grote baas te verstaan gegeven dat ik ambitie had en dat ik hoopte deze in mijn huidige werkcontext te kunnen waarmaken (ik had eens over het muurtje gekeken en kreeg elders een jobaanbieding). Dat ik nu deze verantwoordelijkheid krijg, betekent voor mij dat mijn werk gewaardeerd wordt. En dat stemt me tevreden.

Our circumscribed days

Een vriendin uit de Spaanse les had ons Facebookgewijs uitgenodigd voor de vertoning van ‘Our circumscribed days‘, een film geregisseerd door haar oom.

Ik dacht, hey, een film over Moskou, interessant om de stad wat beter te leren kennen. En ‘t is een kortfilm, als het dan tegenvalt, dan verlies ik tenminste niet te veel tijd, want ik had diezelfde avond ook nog een squashafspraak opstaan.

Door vertragingen bij de nmbs (what’s new), was ik maar nipt op tijd voor de start van de voorstelling. Mijn plan om nog snel op ons appartement een boterham te eten, viel hierdoor in het water. Maar goed, een kortfilm lang honger lijden, dat zou ik nog wel overleven.

Helaas bleek kortfilm een rekbaar begrip. De film duurde een uur en een kwartier en ik moet eerlijk zeggen dat ik er mij van het eerste half uur niet veel is bijgebleven. Een warme en donkere zaal en repetitieve beelden, maakte dat ik al snel zat te knikkebollen. Er gebeurde dan ook bitter weinig in de film die bestond uit voyeuristische beelden van Moskovieten, die ook na het bekijken van de film een enigma bleven.

Het tweede deel van de film ging het iets beter om mijn ogen open te houden omdat er een aantal interessante scènes in zaten: een ruzie tussen een koppel, een dronken zakenman die amper nog op zijn benen kon staan. En to save the best for last: de slotsscène met de wodkadronken filmcrew was geweldig.

De regisseur zei achteraf zelf dat hij weer even moest wennen aan het trage ritme van de film. Al denk ik dat traag in dit geval een understatement is. Beslist geen spek naar ieders bek.

Das Lied von der Erde

Shame on me, de tweede les van Russisch en meteen al brossen. Maar ik had een goed excuus: twee vrijkaarten voor Das Lied von der Erde in een fabuleuze opvoering door Oxalys. Wat een prachtig muziekstuk! En dan heb ik weer even spijt dat ik mijn eigen instrument de laatste jaren schandelijk verwaarloosd heb. Al weet ik dat ik op dit moment in mijn leven de tijd, noch de energie kan opbrengen om mijn oude niveau opnieuw te bereiken.

Voorlopig beperk ik me tot het passief consumeren van muziek, maar ooit, ooit, pik ik de draad weer op.

Ik ben geraakt

Kanker, het is een vreselijke ziekte waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt. Iedereen kent wel een vriend, vriendin, familielid, collega die een kankerdiagnose te verwerken kreeg. Of misschien onderging je zelf een behandeling of vecht je op dit moment om de ziekte te overwinnen. Of verloor je iemand die je dierbaar is.

Oktober is traditioneel de maand waarin bestrijding van borstkanker in de kijker wordt gezet. De Stichting tegen Kanker koppelt daar dit jaar de online campagne www.ikbengeraakt.be aan.  Want als borstkanker ons allemaal raakt, kunnen we er ook allemaal samen iets tegen doen. De sleutel tot dat ‘doen’ ligt in wetenschappelijk onderzoek. Nieuwe opsporings- en behandelingsmethoden, betere medicatie, … Ik heb vrienden die zich met kankeronderzoek bezig houden en geloof me, er mag heus wat meer geld naar deze onderzoeksprojecten vloeien.

De Stichting tegen Kanker roept daarom op om geld te doneren voor wetenschappelijk onderzoek naar borstkanker.Via de site www.ikbengeraakt.be kan je je eigen spaarteams opstarten of gewoon een paar euro’s doneren. Simpel en snel, allemaal online.

Waar wacht je nog op?

 

Een lekker weekend

Zaterdag iets gaan eten in de Turquoise met vrienden. Dat was geleden van toen we nog in de Parkstraat woonden op ons piepkleine flatje (dat flatje was zo klein dat we drie housewarmingparties moesten houden om iedereen te kunnen ontvangen). Toen was de Turquoise bij wijze van spreke bij ons om de hoek en sprongen we er regelmatig binnen om te proeven van de mediterrane keuken van één van de meest extravagante chefs van Leuven. Het is altijd afwachten hoe het humeur van de chef is. Als het op onweer staat, zoek je beter andere oorden op.

Zondag werden we dan verwacht voor een rondleiding en een diner in het splinternieuwe huis van onze vrienden C & C. C & C bouwden hun droomhuis op een flinke lap grond. Vriendin C is architecte en ontwierp hun huis volledig zelf. Echt helemaal mijn stijl: clean, modern, grote ruimtes met veel licht en vloerverwarming. Heel knap. Er moest nog veel afgewerkt worden, vriend C zal weten wat doen de komende weekends, maar het belangrijkste is toch wel dat ze eindelijk in hun eigen huisje wonen. En die mooie kinderkamers met bamboeparket gaan goed van pas komen, want over een paar maanden wordt hun huishouden uitgebreid met een baby’tje.

Architecte C verzamelt kerstballen uit verschillende landen en had ons op voorhand gevraagd om in Japan uit te kijken naar een kerstbal. Nu wordt kerstmis niet echt gevierd in Japan en we begonnen al te vrezen dat we zonder kerstbal zouden moeten terugkeren, maar kijk, in het Furano Glass Forest vonden we iets wat op een kerstbal leek. Eigenlijk was het een balvormig vaasje om een kleine glazen bloem in te steken, maar verder waren de gelijkenissen met een kerstbal treffend. We slaagden erin de kerstbal in één stuk in Leuven te krijgen en waren blij dat ons cadeautje in de smaak viel. Hetzelfde kan gezegd worden over de heerlijke chili con carne en blini‘s met gerookte zalm en zure room. I<3 blini’s. En het dessert met mascarpone, aardbeien en bladerdeeg was ook niet te versmaden!

 

Op een dag werd ik wakker

En besefte ik dat ik in een cynicus veranderd ben. Acties zoals Sing for the climate zouden door mijn vroegere geëngageerde persona enthousiast onthaald zijn. Want ja, ik ging de wereld veranderen, helemaal in mijn eentje. Maar kijk, die wereld laat zich helemaal niet zo makkelijk veranderen en een gezellige samenzingactie zal geen grammetje CO2 in de atmosfeer minder opleveren. Integendeel, ik ben benieuwd om te vernemen hoeveel mensen met de auto naar dit event gegaan zijn.

Hoe ouder ik word, hoe donkerder ik het allemaal begin in te zien. De wereld wordt geregeerd door grote internationale bedrijven die veel geld in lobbywerk steken en zo de politici naar hun pijpen laten dansen. Al die goedbedoelde petities en facebookacties, het brengt geen zoden aan de dijk. Een klik is gemakkelijk, zelf iets veranderen aan je levenswijze is een heel pak moeilijker. Want ja, een auto is nog steeds een statussymbool en we kunnen echt niet zonder (ik pleit ook schuldig, alhoewel wij ons exemplaar enkel in het weekend gebruiken).

Het ziet er alvast niet naar uit dat mijn generatie erin zal slagen de wereld te verbeteren, mijn generatie heeft het te druk met zichzelf, doet wat aan samenzang en stort, om het geweten te sussen, wat aan goede doelen (ook schuldig). We kunnen niets anders dan onze hoop vestigen op de kinderen geboren in het nieuwe millennium, misschien zijn zij de altruïsten die we nodig hebben om de wereld te redden.

Een zaterdag onder vrienden

Vorige week zaterdag hadden we het plezier Peter, Lynn, Joke en Vincent over de vloer te hebben. Mijn vriend bekommerde zich om de hapjes: gerookte eendenborst met basilicum, druif en mozarella (heerlijk! dit maken we zeker nog eens) en stokbrood met guacamole en grijze garnaaltjes. Daarnaast zetten we ook nog kaasblokjes, chips en cashewnootjes op tafel. Een beetje te veel, want na de hapjes zaten we al goed vol en toen moest ik nog beginnen aan het hoofdgerecht.

Voor het hoofdgerecht hadden we een beetje vals gespeeld. We waren een bereiding van hert gaan halen bij de Wild & Gevogelte om de hoek. Lekker makkelijk: je schuift het bakje in de oven en een twintigtal minuten later komt er een heerlijk gerecht uit. Het hert werd geserveerd met pastinaak- en wortelpurée en een appeltje met veenbessen. Zalig!

Na het hoofdgerecht zaten we allemaal zo vol dat we besloten een wandelingetje door Leuven te maken om het eten wat te laten zakken. Het was een mooie herfstavond, ideaal om onze Oost-Vlaamse vrienden wat nauwer te laten kennismaken met Leuven en haar mooie winkelstraten. We toonden het middelpunt van Leuven, zochten naar de RedBall (die helaas op opgevouwen was), gaven uitleg bij het pas geopende Rector De Somerplein en toen belandden we op de kermis op het Laudeuzeplein. Lynn zag een ritje in de octopus wel zitten en wist ons te overtuigen om haar te vergezellen. Het moet jaren geleden zijn dat ik nog op een kermisattractie zat, maar ik heb er voluit van genoten. Armen in de lucht en gillen maar. :-) Al was mijn vriendje blij toen de rit gedaan was. 😉

Na onze wandeling schoven we aan tafel voor het dessert: chocoladefondue. You can never go wrong with chololadefondue.

Er gaat weinig boven een gezellige ontspannende avond met vrienden. En we hielden er fleurige bloemetjes en lekkere koekjes aan over. Bedankt voor de fijne avond, y’all!