Zondag!

Voorbije zondag maakte ik kennis met mijn tweede petekindje! Een coole, flinke kerel van bijna vier kilogram. De ouders waren in de wolken met hun tweede spruit, net zoals de trotse grootouders die gewoon geen genoeg konden krijgen van hun eerste kleinkind. Hij liet zich de aandacht welgevallen en sliep de slaap der onschuldigen. En een goeie smaak heeft hij ook al, want we kregen een reep chocolade van hem mee naar huis in plaats van de klassieke doopsuiker (niet dat ik iets tegen doopsuiker heb, integendeel!).

‘s Avonds kregen we twee nichtjes over de vloer. Het was lang geleden dat we elkaar nog gezien hadden, dus kozen we gerechten uit die niet al te moeilijk waren:

  • als voorgerecht serveerden we crab cakes, scampi en zalm met geitenkaas van De Walvis, in één woord: heerlijk!
  • voor het hoofdgerecht vielen we terug op ons oude vertrouwde recept gebakken kabeljauw met avocado, gamba’s, room en kaas, dat zoveel lekkerder smaakte met de kabeljauw van De Walvis, echt een wereld van verschil!
  • en als dessert sloten we af met chocoladefondue: you can never go wrong with molten chocolate!

Bij dat alles maakten we twee flessen cava en een flesje witte wijn soldaat. Ja, het was een bijzonder plezante avond. En ik had de geboorte van mijn petekind te vieren, dus die extra fles bubbels, dat mocht wel voor één keertje.

De producten van A. Vogel

Toen Amaury van Enchanté/Adhese mij contacteerde met de vraag of ik graag gezond de lente in wilde door middel van een kuur op basis van natuurlijke producten, heb ik even getwijfeld. Want eerlijk, kuren is mijn ding niet echt. Aan de andere kant drink ik maar al te graag een goed glas wijn en chocolade is mijn grote zonde, dus op het vlak van gezond eten zijn er wel wat verbeteringen mogelijk. Het was mijn vriend die me over de streep haalde. Hij kende de producten van A. Vogel nog vanuit zijn kindertijd en na het nogal overdadige vieren van mijn vriend zijn verjaardag leek zo’n zuiverende week opeens geen slecht idee. Dus ik zei ja en kreeg drie producten van A. Vogel thuis toegestuurd.

Enfin ja, die zuiverende week geraakte vorige week niet echt uit de startblokken, maar kijk, vanavond heb ik mijn eerste portie Molkosan van A. Vogel ingenomen. Molkosan is een product bereid uit gezuiverde en geconcentreerde melkwei van verse Zwitserse alpenmelk. Het zou zorgen voor een dagelijkse milde reiniging, welzijn van binnenuit én helpen bij het behoud van een gezond gewicht. De smaak is fris zurig, niet onaangenaam. En omdat kuren nu eenmaal leuker is met zijn tweetjes, doet mijn vriend ook mee. Ik ben benieuwd!

Voor wie wil meedoen aan de officiële lenteweek van A. Vogel, je kan je inschrijven op http://www.avogel.be/lenteweek en er valt nog vanalles te winnen ook. Een lenteweekpakket kost 25 euro, verzending is gratis.

Perceptie

Perceptie, het is iets vreemd. Mijn ervaring is dat het quasi onmogelijk is om een foute perceptie recht te zetten, eens deze ontstaan is. Mensen hebben de neiging om mee te huilen met de wolven in het bos. Want, als die en die het zegt, dan zal het toch wel waar zijn, zeker? En waar rook is, daar moet ongetwijfeld vuur zijn. Ik heb het er soms moeilijk mee, met perceptie. Want in mijn ervaring, durft die er al eens naast zitten. Heel erg naast zitten. En dan sta je  daar, met al je goede bedoelingen en al je harde werken. Als de perceptie tegen jou is, is het allemaal null ende void. Demotiverend vind ik dat.

En dan vraag ik mij af. Welke perceptie hebben de mensen van mij? En is dat ook zo radicaal anders dan de realiteit?

Cultuurverschillen

Vrijdagavond na alweer een veel te lange werkdag hadden mijn vriend en ik afgesproken om iets te gaan eten met het Roemeense koppel waarmee het zo goed klikte. Onze vrienden hadden wel zin in iets Oosters, dus kwamen we terecht in restaurant Kabuki, spijtig genoeg niet aan de conveyor belt, omdat I niet graag rauwe vis eet. Da’s wel heel jammer, vooral als je weet dat ze dit jaar naar Japan op reis gaan. Hoe je het draait of keert, als je in Japan geen sushi kan eten, dan mis je toch een belangrijke reiservaring.

Het werd een gezellige avond, maar eentje waarop ik toch een paar keer moest slikken. Het politiek correcte denken heeft in Roemenië duidelijk nog geen ingang gevonden, getuige de ronduit racistische uitspraken over de Roma. Ik zal niet ontkennen dat er zich problemen voordoen met dit nomadische volk, maar het is een feit dat deze bevolkingsgroep in Roemenië op verregaande wijze gediscrimineerd wordt en in armoede leeft. Het ongenuanceerde denken over bepaalde bevolkingsgroepen kwam ook naar voren toen het gesprek over de Russen ging. Dat de inwoners van de voormalige Oostbloklanden geen fan zijn van het communisme, de Sovjetunie en de Russische overheersing, dat begrijp ik maar al te goed, maar je kan toch moeilijk voorbij gaan aan het feit dat de Russen zelf ook heel erg geleden hebben tijdens het Sovjetregime. Laten we niet vergeten dat Stalin één van de grootste massamoordenaars aller tijden is. En ja, ik weet dat in de voormalige Oostbloklanden de geschiedenislessen erg gekleurd waren, maar net daarom zou je toch een zekere kritische ingesteldheid verwachten.

Het was voor mij wel wat op de tong bijten en een goeie reality check. Het kan zeker geen kwaad om op tijd en stond met meningen geconfronteerd te worden die radicaal botsen met de mijne. Al hebben we het wel beschaafd gehouden. En een lekker glas warme saké dat helpt om de verschillen te overbruggen.

 

Een goede daad

Vrijdagvoormiddag had ik mijn evaluatiegesprek (it’s that time of the year again). Ik zat nog geen seconde in het lokaaltje dat we voor deze klus gereserveerd hadden, toen mijn oog op een mooie kleurrijke handtas viel. Helemaal zielig en alleen achtergelaten in een vergaderzaaltje. Ik wees mijn baas die al van wal wou steken met het evaluatiegesprek op de handtas en opende het ding om te kijken of er een identiteitsbewijs of zoiets in zou zitten. Bingo! Een al even mooie kleurrijke portefeuille, geldbeugel én een blackberry op de koop toe. Bij nadere inspectie bleek de handtas geen eigendom van iemand van ons departement te zijn.

En zo werd mijn evaluatiegesprek even opgeschort en begon de zoektocht naar de eigenaar van deze hippe handtas. Na een tocht die ons in verschillende andere vergaderlokalen bracht, vonden we dan eindelijk het zaaltje waarin de eigenares van de handtas zich bevond. Ze was er zich na de lokalenwissel nog niet van bewust dat ze haar handtas kwijt was. Maar blij was ze wel, natuurlijk.

Mijn evaluatiegesprek begon dan wel twintig minuten te laat, maar we hadden dan toch een goeie daad verricht!

Een uitputtende squashpartij

Mijn squashpartner, ‘t is een geval apart. Sympathieke kerel, daar niet van, maar hij leeft soms wat met zijn hoofd in de wolken. ‘t Is al meermaals voorgevallen dat ik tevergeefs op hem stond te wachten omdat hij onze afspraak vergeten was (de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit zich niet meer heeft voorgedaan sinds hij zich een iphone heeft aangeschaft en ik hem de dag zelf sms dat het squash is). Of hij is te laat, omdat hij de weg is kwijtgeraakt door een omleiding of iets aan de hand heeft met zijn fiets/auto/whatever.

Ik ben ondertussen dus wel het een en ander gewoon. In plaats van mij op te jagen, lees ik in het Guidomagazine dat gratis ter beschikking ligt in het squashcenter en wacht ik geduldig tot hij komt opdagen (ok, sommige dagen al iets minder geduldig dan andere, ik geef het toe). Enfin, om jullie maar mee te geven dat ik niet bepaald verbaasd was toen hij vandaag alweer te laat was. Zijn excuus was echter geweldig: hij was vandaag tijdens zijn middagpauze nieuwe sportschoenen gaan kopen. Flashy blauwe dingen met witte strepen. Erg cool. Alleen jammer dat hij met twee rechterschoenen was thuisgekomen. En dan had hij die schoenen nog aangedaan ook en wilde hij proberen zo te squashen. Dat heb ik hem toch maar uit het hoofd gepraat. In plaats van ons in het zweet te squashen, hebben we dan maar iets gedronken. Maar ik heb wel heel hard gelachen. Zo typisch.

Jammer dat ik mijn iphone niet bij had om het koddige gezicht van mijn squashpartner met twee rechterschoenen aan zijn voeten met jullie te delen.

Brossen

Vandaag voor het eerst sinds mijn studententijd nog eens gebrost, op voorstel van de grote baas dan nog wel. Een doorgaans moeilijke vergadering was goed gegaan, het zonnetje scheen en de eerste terrasjes van het jaar lonkten. En een aanbod van de grote baas om te trakteren op een drankje, zeg nu zelf, wie durft dat af te slaan? En zo lasten we stiekem een adempauze in van een drietal kwartier die iedereen zichtbaar deugd deed en konden we er de rest van de dag met vernieuwde daadkracht tegenaan.

Omdat je een verjaardag niet genoeg kan vieren

Zijn we zaterdagavond nog eens gaan dineren in Het Land aan de Overkant (decadent, ik weet het, maar mijn vriend mocht kiezen wat hij het liefste deed tijdens zijn verjaardagsweekend). Onze kater van vrijdag indachtig, hielden we het iets bescheidener wat de drankconsumptie betreft. Dat mocht ook wel, want gezond leven hebben we de laatste tijd niet echt gedaan. Die actie van A. Vogel komt op het juiste moment!