Maandagavond trok ik samen met een collega naar Destelheide. Een ietwat hachelijke onderneming, want we hadden voor de tocht van het centrum van Brussel naar Dworp een cambio gehuurd. De cambio bleek een hippe Fiat 500 te zijn met op het eerste gezicht een automatische versnellingsbak. Noch mijn collega-chauffeur, noch ikzelf raakten echter goed wijs uit de aanduidingen op de versnellingsbak. De vertrouwde ‘D’ van Drive viel nergens te bespeuren en we vielen ei zo na in het midden van de weg stil toen we een U-turn maakten bij het vertrekken.
Mijn collega is een Turkse en heeft gelukkig een man die lang in een autogarage gewerkt heeft. Terwijl ik zat te googlen naar de handleiding van onze wagen, hing mijn collega al aan de lijn met haar man. Via videochat wist hij ons te vertellen dat de wagen een halfautomatische versnellingsbak had. We hoorden het allebei in Keulen donderen, maar na een korte uitleg van haar man was mijn collega ermee weg. Toegegeven, een iets snellere oplossing dan op zoek gaan naar een youtube filmpje. 😉
Onderweg naar Destelheide vertelde mijn collega me hoe ze haar man had leren kennen. Ze waren aan elkaar voorgesteld door vrienden en toen het serieus begon te worden, had mijn collega tegen haar toekomstige echtgenoot gezegd dat als hij het echt meende, hij maar om haar hand moest gaan vragen bij haar moeder. Mijn collega was al een paar keer teleurgesteld geweest in de liefde en ze ging er half vanuit dat hij dat toch niet zou doen. Maar jawel, hij had het zwaar te pakken en hij voegde de daad bij het woord. En nu zijn ze gelukkig getrouwd. 😉
Enfin ja, de hoofdreden van dit uitstapje was uiteraard niet het liefdesleven van mijn collega, maar wel degelijk de infoavond over het masterplan Destelheide. Ik ben al wel vaker naar infoavonden over stedelijke vernieuwing geweest, maar deze info-avond liet me toch met een wrang gevoeld achter. Terwijl ik vol bewondering luisterde naar de plannen die zo goed mogelijk de verschillende belangen probeerden te verzoeken (van buurtbewoners, groene zandbijen en gebruikers van de site), waren de reacties uit de zaal voor het merendeel negatief. En dat terwijl er toch duidelijk inspanningen gedaan werden om de buurtbewoners ter wille te zijn. Maar ‘t is nooit goed genoeg, zeker, want terwijl de ene fanatiekeling ervan overtuigd was dat de groene zandbij zeker de biezen zou pakken door de aanpassingen (nochtans voorgesteld door een gespecialiseerde bioloog), klaagde de andere over het kappen van de bomen, terwijl een derde vond dat de bomen moesten blijven staan en een vierde meende dat de parking niet groot genoeg was (en dat in tijden van klimaatbetogingen!). Enfin ja, de positieve commentaren waren ver te zoeken en ik voelde me omringd door een stelletje verzuurde mensen. Achter mij hoorde ik zelfs iemand fluisteren dat als het zo zat, ze zeker zouden verhuizen. Good riddance, dacht ik meteen.
Zeer, zeer jammer. Gelukkig werd er achteraf een glaasje schuimwijn geschonken om de bittere smaak in mijn mond door te spoelen.
