Inhuldiging van de Vredesbeiaard in de Parkabdij

De beiaard is een instrument dat me van jongs af aan gefascineerd heeft. Eén van mijn vroegste herinneringen is dat ik samen met mijn ouders terugkeer van een bezoek aan mijn oom en tante (die toen waarschijnlijk nog in Borgerhout woonden). Ik zit op de arm van mijn moeder. De stille, avondlijke straten glimmen van de regen. Uit de duisternis daalt opeens een hemelse melodie op ons neder. Klinkende klokken die de duisternis minder zwaar maakten. Ik was verrukt. Nog jaren later kon ik de melodie in mijn hoofd oproepen die ik die avond had gehoord. Spijtig genoeg heeft de tijd de herinnering vervaagt. De melodie is vergeten en ik herinner me nu wellicht de herinnering.

Maar goed, toen ik de kans had mijn steentje bij te dragen aan de Leuvense Vredesbeiaard, heb ik geen moment getwijfeld. Take my money, please! Ik vond het dan ook ontzettend jammer dat ik de bronzen klokken niet in persoon kon bewonderen toen ze tentoongesteld werden op de binnenplaats van de abdij. Gelukkig kon ik er deze zondag wel bij zijn, op deze heel bijzondere wapenstilstand, exact honderd jaar na het einde van de Groote Oorlog, the War to end all wars. Samen met Goofball en haar gezin luisterden we naar de klanken van de nieuwe beiaard. Al was het even zoeken naar een plekje waar de wind in de juiste richting stond. 😉

Ik deed nog een poging om de nieuwe tentoonstelling ‘Religie – Helend – Verdelend’ in PARCUM te bezoeken, maar omdat er té veel bezoekers waren, mocht ik niet meer binnen. Geen erg, ik keer nog wel eens een keertje terug en zo had ik de gelegenheid om van Goofball’s heerlijke vers gemaakte groentesoep te proeven!

In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie,
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

Major John McCrae – 1915
Boezinge

Spelletjes spelen met mijn petekindje

Deze namiddag trok ik met mijn petekindje, zijn broer en zijn mama naar de International Games Day in de Agora. Het was er gezellig druk, maar we slaagden er toch in een tafeltje te bemachtigen om een spelletje te spelen. Altijd fijn om nieuwe spellen te leren kennen.

We speelden achtereenvolgens Jungle Speed, Coconuts en als afsluiter Camel Up. Het laatste spelletje vond ik het leukste, maar dit was duidelijk nog iets te gecompliceerd voor mijn vijfjarige petekindje. Zijn driejarige broertje had toen al een tijdje afgehaakt. Het viel me wel op hoe geconcentreerd mijn petekindje probeerde mee te spelen, zelfs al snapte hij de spelregels niet zo goed. Ik voorzie menig Risk-avondje in de toekomst!

Ik reed met de mama van mijn petekindje mee naar hun huis in Tielt-Winge, waar we met de Betoverde Doolhof en Vier op een Rij nog een vervolg aan onze spelletjesnamiddag breiden. Van al dat spelletjes spelen krijgt een mens honger… Gelukkig stond er quiche op het menu! De wedstrijd tussen de quiche met roquefort en peren en de quiche met kip, curry, appeltjes en ricotta werd glansrijk gewonnen door de quiche met roquefort en peren. Heerlijk!

After-opleidingsdag

Na mijn uitstapje naar de Hoge Rielen gisteren, was ik vandaag met mijn collega-teamverantwoordelijken terug te vinden in het prachtige Kasteel van Gaasbeek. Deze keer was ik gelukkig niet afhankelijk van het openbaar vervoer: een Leuvense collega was zo vriendelijke mezelf en nog een derde Leuvense collega op te pikken aan de kiss and ride voor het stadskantoor.

Na een best wel lange rit met veel fileleed, wachtte ons dit prachtige schouwspel: de herfst op zijn best.

De rest van de dag brachten we binnen in het kasteel door terwijl onze lesgeefster onze skills als leidinggevende aanscherpte. Zo nu en dan werd er een pauze ingelast en konden we genieten van de sprookjesachtige omgeving. ‘t Is eens iets anders dan de stinkende Brusselse straten. 😉

Na afloop van de opleiding dronken we nog iets in de Graaf van Egmond. Dat hadden we wel verdiend na een dag nadenken over het verschil tussen competentie en intentie. Al spitste ik vooral de oren toen het onderwerp ‘ruimte creëren’ aan bod kwam, want eerlijk gezegd, ik heb nog nooit zoveel afspraken in mijn agenda gehad. Ik kom zelfs amper aan eten toe. Recorddag was maandag toen ik maar liefst zes opeenvolgende afspraken had. Hoog tijd om hier paal en perk aan te stellen.

Na het aperitief trokken we met een uitgedund groepje (we waren met zes) naar restaurant Molensteen alwaar ik genoot van een heerlijk stukje fazant. Mijn eerste wild van het jaar! De dame blanche achteraf was een tegenvaller (veel te weinig en te waterige chocoladesaus), maar het deed deugd om met de collega’s van gedachten te wisselen. Er is nog veel werk aan de winkel om onze organisatie performant te maken, maar ik wil graag samen met mijn collega’s de schouders onder dit project zetten.

Glacier 3000 en Montreux – 4 november 2018

Vroeg uit de veren vandaag, want we moeten al om 8.45u op de Place Dorcière zijn voor onze dagtrip naar Glacier 3000 en we willen niet vertrekken zonder een stevig ontbijt achter de kiezen. Op de Place Dorcière wacht een minibusje met plaats voor een veertiental personen. Onze chauffeur is een Londenaar met, aan zijn vurig rosse haar te oordelen, Schotse roots. Onze groep is een behoorlijk gevarieerd samenraapsel van toeristen afkomstig van diverse continenten.

De rit naar de parking van Glacier 3000 verloopt vlotjes. We doen er ongeveer een uur en veertig minuten over. Da’s een pak minder dan de tweeënenhalf uur die de dame van het Tourism Office ons had voorgehouden. Iets waar we behoorlijk blij mee zijn, uiteraard. We nemen de Cable Car naar boven en krijgen meteen een fenomenaal uitzicht voorgeschoteld. Prachtig. Alleen al dit ritje met de Cable Car van amper een kwartier, inclusief één overstap, maakt deze uitstap de moeite waard. Boven aangekomen, blijkt meteen dat het op 2971 meter een pak frisser is dan beneden. We dan zijn ook erg blij dat we gisteren nog de moeite hebben gedaan om extra handschoenen en twee fleeces te gaan halen. Er ligt op deze hoogte een flink pak sneeuw en de eerste skiërs van het seizoen suizen dik ingepakt de hellingen af.

We besluiten meteen de topattractie te bezoeken: de peak walk by Tissot (yep, gesponsord door een horlogemerk, zo gaat dat in Zwitserland), een hangbrug die ons naar een top brengt vanwaar we een schitterend 360° uitzicht hebben. Ik vloek inwendig dat ik mijn fototoestel niet meegenomen heb (paste niet in mijn koffertje van de handbagage), maar moet toegeven dat mijn iphone het er niet slecht vanaf brengt. De hangbrug is trouwens niet aan te raden voor mensen met hoogtevrees. De brug wiebelt vervaarlijk en de afgrond lonkt vervaarlijk.

Na de Peak Walk nemen we de stoeltjeslift die ons naar de glacier walk brengt. Onze neuzen vriezen er bijna vanaf op de stoeltjeslift, zo koud is het. Beneden aangekomen zien we dat de dame met de hondenslee toch op post is. Onze chauffeur had ons tijdens de rit warm gemaakt voor een ritje met een échte hondenslee om ons bij aankomst meteen teleur te stellen met de mededeling dat vandaag de dame met de hondenslee niet op post zou zijn. Hij had zich duidelijk vergist, want nog geen vijf minuten later zitten we op de hondenslee. Daarvoor moesten we eerst onderhandelen, want normaal gezien kost een ritje maar liefst 30 Zwitserse frank per persoon. Mijn vriend doet echter slim alsof hij niet kan passen en uiteindelijk gaat de dame van de hondenslee ermee akkoord om ons voor 30 Zwitserse frank te vervoeren. We doen twee rondjes en vinden het allebei geweldig.

Helaas is de koude op mijn blaas geslagen en moet ik na het ritje op de hondenslee dringend plassen. We laten het fun park (de naam is lichtelijk overdreven voor een heuveltje waarvan je naar beneden kan sleeën) voor wat het is en keren met de stoeltjeslift terug naar boven om naar het toilet te kunnen gaan. Oef!

We hebben het allebei flink koud en besluiten binnen in het self-service restaurant op te warmen. De pasta bolognaise is redelijk ok en we genieten van het uitzicht. We kunnen ons er geen van beiden toe brengen om opnieuw de kou op te zoeken, dus drinken we nog iets en wachten we braaf tot de buschauffeur iedereen van onze groep verzamelt heeft. Een kort ritje met de cable car later staan we weer beneden.

De chauffeur last nog een kleine tussenstop in: 45 minuten om Montreux te bezoeken, da’s net genoeg tijd om een ijsje te eten en een wandeling langs het meer te maken, alwaar men al druk in de weer is met het opzetten van de kerstmarkt. Een fijn weerzien met een stad waaraan ik goeie herinneringen heb.

Rond 18u zijn we opnieuw in Genève. We besluiten het onszelf niet te moeilijk te maken en in de buurt Chinees te gaan eten bij een restaurant dat een goeie score op tripadvisor heeft. Per slot van rekening moet ik de dag nadien al om 5 uur ‘s ochtends uit de veren om mijn vlucht van 7.05u te halen. We bestellen dumplings als voorgerecht, altijd lekker. De noedelsoep die ik als hoofdgerecht eet, is een beetje flets van smaak en de portie is veel te groot voor mij. Geef mij toch maar een lekkere kom ramen!

Mijn vriend keert met mij terug naar het hotel en ik heb niet veel overredingskracht nodig om hem te overtuigen te blijven slapen. Zelfs al moet ik de dag nadien op een onchristelijk vroeg uur opstaan. Betekent dit dat we nu friends with benefits zijn? 😉

In de reeks: waar was yab vandaag?

In De Hoge Rielen!

Meteen ook een goed excuus om de keuken ginder eens uit te proberen.

Na mijn bezoek aan De Hoge Rielen ook nog even bij het Frans Masereel Centrum binnen gesprongen, maar toen was het al te donker voor foto’s.

Diner in Le Selecto

Ter gelegenheid van een evenement dat twee van mijn medewerkers organiseerden, werden de sprekers en partners van het evenement de dag voordien uitgenodigd op een etentje in Brussel. Aangezien netwerken zoveel leuker is dan alleen thuis komen in een leeg appartement, ging ik graag op de uitnodiging in om deel te nemen aan het diner. Altijd fijn om nieuwe, interessante mensen te leren kennen. En ik zeg natuurlijk ook nooit neen tegen nieuwe culinaire ontdekkingen. 😉

En zo belandde ik op een doodgewone woensdagavond met een boeiende mix van kunstenaars en architecten in restaurant Le Selecto. Een bijzonder aangename eerste kennismaking moet ik zeggen. We zaten aan een hoge tafel en het eten en de wijnen waren werkelijk fabuleus. Nog nooit zo’n zacht stoofvlees gegeven in mijn leven. Nu begrijp ik volkomen waar de uitdrukking ‘smelt in je mond’ vandaan komt. En dat alles voor een zeer redelijke prijs. Bij Le Selecto zien ze mij zeker terug!

Velouté van coco de paimpol, gerookte Dombes kwartels en geroosterde hazelnoten:

Sauté van hoevekalf zoals Vlaamse karbonades klaargemaakt, wortelen uit Créances, zilveruitjes en mousseline van ratte aardappelen uit Touquet:

Genève – 3 november 2018

Ik heb met mijn vriend afgesproken dat ik zaterdagochtend zou uitslapen. Ik klop tegenwoordig lange dagen op het werk en ik wil van de gelegenheid gebruik maken om wat slaap in te halen. Van zodra ik wakker ben, stuur ik een berichtje zodat hij naar het hotel kan komen om samen te ontbijten. We treffen elkaar in de lobby en zoeken een tafeltje in de ontbijtruimte. Het ontbijt in het hotel is ok, maar ik ben lichtelijk teleurgesteld dat er geen scrambled eggs zijn. Gelukkig is er wel de mogelijkheid om een eitje te koken. We hebben geen grootse plannen vandaag, dus nemen we onze tijd. De situatie is al een pak minder ongemakkelijk dan de vorige dag. En zolang het gesprek niet op onze huidige relatiecrisis komt, gaat alles prima. Het voelt allemaal erg vertrouwd: samen aan een hotelontbijt bijpratend over de laatste ontwikkelingen op het werk.

Het is een zachte, droge herfstdag in Genève en we besluiten daarvan te profiteren om een gedeelte van Genève te bezoeken waar we nog niet vaak geweest zijn: Carouge. Carouge maakt onderdeel uit van Genève, maar begon als een apart stadje dat in de 18de eeuw gebouwd werd door Victor Amaudeus III, de koning van Sardinië, om te concurreren met Genève. De architectuur van deze stadswijk doet eerder mediterraan aan dan Zwitsers, wat Carouge een heel gezellige uitstraling geeft. Alleen jammer dat het bewolkt is, want met de zon komt dit stadsgedeelte ongetwijfeld nog beter tot zijn recht.

We wandelen van mijn hotel naar de Tourist Office. Ik vlieg pas maandagochtend terug, wat ons de gelegenheid geeft om zondag samen iets leuks te doen. Nu we toch met elkaar opgescheept zitten, zullen we er maar het beste van maken. 😉 Ons eerste idee is een uitstapje naar Chamonix boeken, maar dat raadt de vriendelijke dame in het Tourist Office ons af. Blijkbaar zijn de kabelbaan en veel van de andere attracties daar gesloten. Ze stelt ons als alternatief een bezoekje aan Glacier 3000 voor. Best wel een prijzig uitstapje, maar hey, een mens leeft maar één keer…

De temperaturen zijn bijzonder mild voor de tijd van het jaar, net zoals een jaar geleden, toen ik zielig en werkloos door de straten van Genève dwaalde. Het contrast met dit jaar kan amper groter zijn. Vorig jaar voelde ik me miserabel omdat ik geen doel in mijn leven had, maar ging alles goed tussen mijn vriend en mezelf en nu is de situatie volledig omgekeerd. De ironie ontgaat me niet.

We volgen een wandeling die aangegeven staat op het plannetje dat we in ons hotel vonden. De wandeling start bij de Pont Carouge, die ons naar de overkant van de Arve brengt. Ergens in de helft van de wandeling stappen we een bakkerij binnen om iets kleins te eten. Het stevige ontbijt maakt dat we allebei niet veel honger hebben en ik kies het kleinste belegde broodje dat ik in de toonbank zie liggen. Helaas blijkt dit een ongelukkige keuze te zijn. Het broodje is langs beide zijden dik ingeboterd en als er iets is wat is helemaal niet lekker vind (buiten koffie), dan is het boter. Ik besluit het broodje te laten liggen en beperk mijn lunch tot een glas Chasselas.

Na deze korte lunchpauze blijkt opeens de zon door de wolken gebroken te zijn. De laagstaande herfstzon schildert de gevels van de huizen in een warme gloed. Prachtig. De wandeling is naar onze goesting veel te snel gedaan en we lopen nog een stuk verder langs de Arve tot aan de Pont Hans-Wilsdorf, die me altijd een beetje doet denken aan de Helix Bridge in Singapore. Aangezien ik de lunch heb overgeslagen, heb ik plek voor een vieruurtje en de heerlijke pannenkoek met Zwitserse chocolade van Muller’s Factory blijkt ideaal om dit hongertje de kop in te drukken.

Onze wandeling brengt ons naar de oever van het Meer van Genève en het voelt als een fijn weerzien met een oude bekende. We lopen tot aan het nieuwe zandstrand dat momenteel nog volop in opbouw is en maken dan rechtsomkeert om te aperitieven in de oude stad. Ons eerste plan is kaasfondue te gaan eten bij Les Armures, maar we zien verschillende mensen het restaurant binnen gaan en weer naar buiten komen. Volzet, dus. Gelukkig hebben we door ons vieruurtje nog niet veel honger. We drinken twee heerlijke glazen wijn in Le Studio, een gezellige bar die zowaar ietwat betaalbare wijn serveert.

We proberen ons geluk bij een tweede restaurant dat volgens tripadvisor goeie kaasfondue serveert, maar ook daar blijkt alles volzet te zijn. We besluiten op goed geluk toch maar onze kans bij Les Armures te wagen. Misschien is er nog een plekje voor twee aan de toog. En jawel, we hebben geluk, we slagen erin twee barstoelen aan de toog te bemachtigen. De toog wordt bemand (of is het bevrouwd?) door een zeer competente Roemeense jongedame die wel een extra paar handen lijkt te hebben. Ze schenkt wijn, zet koffie, bereidt desserts en allemaal met de glimlach. Indrukwekkend.

We bestellen een portie kaasfondue met paddenstoelen voor twee personen en doppen ons brood in de heerlijke gesmolten kaas. We hebben het heel gezellig met ons tweetjes en slagen erin de discussies van de voorbije weken even te vergeten. Na het avondmaal lopen we naar het appartementje van mijn vriend om wat dikke truien, sjaals en handschoenen bijeen te pakken voor ons uitstapje naar Glacier 3000. Stiekem ben ik erin geslaagd mijn vriend te overtuigen dat het makkelijker is bij mij in het hotel te blijven slapen. 😉

Het doet deugd om weer zoals vroeger samen een bed te delen. Niet dat we deze crisis al achter ons kunnen laten. Daarvoor zijn er te diepe wonden geslagen. But not all hope is lost.

Van Leuven naar Genève – 2 november 2018

Het was met een dubbel gevoel dat ik de trein van Leuven naar Zaventem nam. Ik had de vluchten en een hotel in Genève geboekt zonder op voorhand af te stemmen met mijn (ex-?) vriend. Uiteraard had ik hem vervolgens wel laten weten dat ik naar Genève kwam. In de hoop een gesprek te kunnen voeren over onze steeds sneller afbrokkelende relatie. Mijn vriend is sowieso al geen held op het vlak van communiceren en sinds onze Koreareis is hij volledig dichtgeklapt. Mijn doel van de trip was een opening creëren om de communicatie tussen ons weer op te bouwen. Wat dan ook de uitkomst daarvan zou zijn.

Ik kocht me een smoothie op de luchthaven en na een korte vlucht landde ik in Genève. Mijn vriend stond me op te wachten in de aankomsthal van de luchthaven. Het eerste contact was behoorlijk awkward. Daar moet ik niet flauw over doen. We wisten ons allebei niet goed een houding te geven en kozen voor een eerder zakelijke begroeting.

Mijn vriend vergezelde mij op de bus naar mijn hotel (ik zag het niet zitten om in zijn appartement te blijven overnachten). Nadat ik mijn spullen op de kamer gedropt had, dronken we samen een glas Chasselas in de hotelbar. De situatie bleef ongemakkelijk en ik merkte dat de afstand tussen ons nog groter geworden was dan voordien. Mijn vriend was moe na een lange werkweek (in Zwitserland is Allerheiligen geen verlofdag en Allerzielen al helemaal niet). Na één glas namen we afscheid van elkaar. Hij vertrok naar zijn appartement en en liet me alleen achter in mijn hotelkamer. Niet meteen de start van het weekend zoals ik het gehoopt had.

Maar goed, morgen aan het ontbijt een nieuwe kans om de knopen te ontwarren.

Bezoek aan het Coudenbergpaleis op Allerheiligen

Vandaag had ik afgesproken met twee vrienden en hun dochters voor een uitstapje naar Brussel. We troffen elkaar iets voor het middaguur op de stoptrein in Herent om vervolgens samen verder te sporen naar Brussel-centraal. Na een kort bezoekje aan de fameuze Brusselse Grote Markt was het tijd om onze hongerige magen te spijzen. Onze eerste keuze Pasta Divina bleek helemaal volzet. Of dat maakte de ober aan de ingang ons althans wijs. Volgens ons leek het er eerder op dat hij geen kinderen in zijn restaurant wilde. Beetje belachelijk, want onze bijzonder pientere jongedames van acht en tien weten beslist wel hoe zich te gedragen in een restaurant.

Nu, geen erg, onze tweede keuze Ricotta & Parmesan bleek een schot in de roos. De meisjes waren erg blij met hun pizza, terwijl wij als volwassenen genoten van de verse pasta en (in mijn geval) overheerlijke risotto.

Met volle magen wandelden we via het Warandepark naar het Coudenbergpaleis (drie jaar geleden deed ik al een poging om deze ondergrondse kasteelruïnes te bezoeken, maar dit plannen werden doorkruist door een veel te lekkere lunch). De meisjes deden een zoektocht op de smartphone, terwijl we her en der naar de (te downloaden) audiogids luisterden. Ik vond het een zeer boeiend bezoek, maar denk dat in dit geval een gids zeker een meerwaarde zou bieden om de restanten van het afgebrande paleis in de juiste historische context te plaatsen.

Na het bezoek aan het paleis sprongen we nog even binnen in de Sint-Jacob-op-Koudenbergkerk, alwaar ik te weten kwam dat de eerste Belgische koning Leopold I op de trappen voor de kerk de grondwettelijke eed aflegde. Heel mooie kerk trouwens!

We liepen nog even langs de Kunstberg, maar werden door een typisch Belgische regenbui gedwongen om te gaan schuilen in een café in de buurt. Le Roi Chocolat bleek een erg gezellige plek, ideaal om op krachten te komen met een heerlijke warme chocomelk of een Brusselse wafel. De jongedames hielden het bij een ijsje (en dat bij dit koude weer!).

Alvorens de trein terug te nemen, liepen we nog even snel tot aan Manneken Pis, omdat beide jongedames die nog nooit in het echt gezien had. Het was trouwens opvallend hoeveel toeristen er in Brussel rondliepen. Het zag zwart van het volk op de Grote Markt en de straat die richting Manneken Pis leidde. Nog nooit zoveel mensen op zo’n beperkte oppervlakte wafels zien eten trouwens. Goed om zien dat het toerisme na de aanslagen weer helemaal op peil is. Nu nog een oplossing vinden voor de overdaad aan bedelaars in en rond het centraal station.

We spoorden samen terug naar Leuven na een fijne dag. Ik kijk al uit naar een volgend uitstapje!

Yet Another Blog

Life on my side