Volunteering for Fengarion

Een dikke week geleden zag ik op de Glocals Geneva Volunteering Group een oproep passeren voor vrijwilligers om mee te werken aan de prijsuitreiking van de Prix Mireille Caloghiris door Fengarion. Nu had ik nog nooit van Fengarion gehoord, maar een kleine zoektocht leerde me dat Fengarion een platform is dat schenkers toelaat specifieke projecten van non-profit organisaties te sponsoren, met garantie dat al het geschonken geld effectief naar het goede doel in kwestie gaat. Een organisatie waar ik me bijgevolg volledig achter kan scharen. Ik stuurde dus direct een mailtje om te laten weten dat ik vrij was op woensdagavond en graag een handje wilde toesteken.

Het evenement vond plaats in het Casino du Lac Meyrin, aangezien er hier in Genève na al de maandelijkse kosten niet veel centjes overblijven om te gokken, was dit een locatie die ik nog niet eerder bezocht had. Ik vond het gebouw waarin het casino zich bevond vrij gemakkelijk, maar daarna moest ik maar liefst twee keer vragen waar het Casino zelf zich bevond. Uiteindelijk vond ik de ingang op niveau -2, overdadig gedecoreerd met kerstversiering. Ik maakte kennis met Christine, de organisatrice van de avond en mijn collega-vrijwilligers Paula en Katerina, een Roemeense en een Tsjechische. Het klikte meteen met de andere vrijwilligers, een goed begin.

Ik moet zeggen dat ik toch wel onder de indruk was van de locatie. Het casino zelf was heel groot en bruiste van het leven. De overdaad aan lichten in combinatie met de kerstversiering overal waren bijzonder indrukwekkend. Het was duidelijk dat dit casino een bijzonder gevarieerd publiek aantrok, van mensen die zich een beetje opgetut hadden voor een avondje uit tot ronduit slonzig geklede mensen die wellicht op hun eentje een ganse avond achter een slotmachine zouden doorbrengen. Voor ons evenement konden we gebruik maken van de VIP ruimte van het Casino, een zeer mooie met houten lambriseringen afgewerkte zaal, eveneens overdadig versierd met kerstornamenten. Zeer sfeervol.

Vanaf 18u tot 19.45u ontvingen mijn drie collega-vrijwilligers en ikzelf de gasten. Paula vulde de aanwezigheidslijst aan en Katerina en ik brachten de gasten in kleine groepjes naar de zaal, die niet zo makkelijk te vinden was als je nog nooit in het casino geweest was. Onze taak was minder voor de hand liggend dan je zou denken, want ook de gewone klanten van het casino kwamen langs dezelfde ingang binnen. Wij stonden met z’n drieën aan een klein rond tafeltje met daarop een afbeelding van nog geen A4 groot om aan te geven dat de gasten zich bij ons moesten aanmelden voor het Fengarion evenement. We moesten dus een beetje inschatten wie voor Fengarion kwam, want het risico bestond dat de gasten ons zouden voorbij lopen. Op den duur werd het een spelletje om te gokken wie voor Fengarion kwam en ik moet zeggen, ik heb me niet vaak vergist. 😉

In het begin van de avond hadden we een klein akkefietje met de persoon die het onthaal voor het casino bemande. Voordat iemand een casino mag betreden, moet die persoon zijn of haar identiteitskaart tonen. Dit om na te gaan of de persoon in kwestie niet op een zwarte lijst staat. Eén van onze gasten was echter binnen geglipt zonder zijn identiteitskaart te tonen en de casino-medewerker had hier Paula nogal hard over aangepakt. Ik was op dat moment net een groepje aan het begeleiden, dus hoorde het pas toen ik terug was. Paula haar Frans was niet zo goed en de casino-medewerker kon geen Engels, dus de communicatie verliep sowieso nogal stroef, maar ik was vooral verontwaardigd dat de casino-medewerker zijn fout in de schoenen probeerde te schuiven van een jong meisje dat als onbetaalde vrijwilliger werkte. Ik stelde Paula gerust dat het helemaal haar fout niet was, suste de casino-medewerker en vroeg aan Katerina (die hem begeleid had) om de heer in kwestie te vragen terug te komen en zijn identiteitskaart te presenteren. Deze heer had hier uiteraard geen enkel bezwaar tegen en het incident was snel afgehandeld. Maar toch, behoorlijk onprofessioneel van die casino-medewerker.

Verder verliep alles vlotjes. Rond 19.45u onthief Christine ons van onze opdracht en konden we zelf genieten van de rest van de avond. We waren alledrie hongerig en waren blij te zien dat er nog heel veel hapjes over waren. Ik genoot van een bordje met lekkere kazen en charcuterie, maar voor Paula, die vegan was, waren de opties nogal magertjes. De obers konden niet meer doen dan twee magere broodjes met geroosterde groenten aanbieden. Ik signaleerde het probleem aan Christine en zij zorgde ervoor dat er een extra schotel voor Paula werd klaargemaakt. Tegelijkertijd suggereerde ik om bij de inschrijvingen voor een volgend event specifiek na te vragen of de deelnemers diëtaire restricties hebben. Uiteindelijk kreeg Paula een mooi groot bord met warme linzen aangeboden. Heel sympathiek.

We genoten van de rest van de avond, maakten kennis met de vierde vrijwilliger, Yue, een Chinese man die verantwoordelijk was voor de verkoop van de wenskaarten en de boeken, en applaudisseerden voor de winnaars van de Prix Mireille Caloghiris: Ecole Bansalourngnork Amphur Mae Rim in Chiang Mai, Thailand. Een mooi project dat verdiend de hoofdprijs van 5000 euro mee naar huis mocht nemen. De projecten die op de tweede en de derde plaats eindigden, moesten echter niet met lege handen naar huis gaan, ook zij kregen een mooie geldsom aangeboden.

Toen de avond op zijn einde liep, besloten Paula, Katerina, Yue en ik om de cadeaubon van het Casino ten gelde te maken die we gekregen hadden als bedankje. Wij dames slaagden er alledrie in om de tien CHF in een mum van tijd kwijt te spelen aan één van de slotmachines, maar Yue daarentegen kon zijn beginnersgeluk verzilveren en met 60 CHF naar huis terugkeren. Het geluk was aan zijn kant!

We namen samen de bus terug naar het centrum, maar na amper één halte moest ik al afscheid nemen van mijn mede-vrijwilligers omdat ik de andere kant uit moest. Een fijne avond waarop ik met plezier kan terugkijken.

Zeehonden spotten en bezoek aan een kaasboerderij – 3 november 2017

Tot mijn eigen grote verbazing bijzonder goed geslapen. Geen nachtmerries of nachtelijke muggenjachten die ditmaal mijn nachtrust kwamen verstoren. De meisjes waren blijkbaar rond half zeven wakker wakken geworden, maar mijn vriend heeft dat professioneel aangepakt door hen aan te manen nog een beetje te slapen en toen dat niet lukte hen voor de tv te zetten zodat ik nog wat kon slapen. De held!

We ontbeten allemaal samen in het appartementje van onze vrienden en vertrokken mooi op tijd naar het haventje van Oudeschild voor een boottochtje met Het Sop. We meldden ons aan twintig minuten voor inschepen en gebruikten de wachttijd om een beetje rond te lopen in het charmante haventje van Oudeschild.

Ik was op voorhand een beetje zenuwachtig dat iemand van de kinderen of ikzelf zeeziek zou worden, maar gelukkig was de zee bijzonder rustig en verliep het hele tochtje in optimale omstandigheden. Naast ons waren er nog vier andere mensen aan boord, heel gezellig. De kinderen vonden het vooral geweldig dat ze door verrekijkers mochten turen en één voor één aan het roer mochten plaatsnemen. De zeehonden op de zandbanken vonden ze wel leuk, maar konden hun aandacht niet lang vasthouden. De schipper was supersympathiek en heel vriendelijk en open naar de kinderen toe. Hij legde ons ook haarfijn het verschil uit tussen de twee soort zeehonden in de Waddenzee: de gewone zeehond en de grijze zeehond. It’s all in the nose, baby!

Tijdens de terugtocht mochten de kinderen de meeuwen voeren. Volgens mij hét hoogtepunt van hun dag. Het brood voor de meeuwen was in een paar tellen verdwenen, waarna de schipper vol gas gaf. We vlogen we haast over de golven en de meisjes vonden het fantastisch. Even vreesde ik dat we op het nippertje toch nog een zeezieke zouden hebben, toen het oudste nichtje van mijn vriend zei dat ze zich niet zo goed voelde, maar toen waren we letterlijk nog maar een drietal minuten van de haven verwijderd. Oef!

Van zo’n spannende boottocht wordt een mens hongerig! ‘s Middags lunchten we bij snackbar Veronica, een zeer sympathieke en kindvriendelijke plek waar je aan de toog allerlei heerlijkheden kan bestellen en je via een buzzer gewaarschuwd wordt wanneer je eten klaar is. Hun visbereidingen waren uitstekend en ik kon het oudste nichtje zelfs overhalen om wat gefrituurde inktvisringen te proberen die ze zowaar lustte! Een mirakel! Zelf at ik een overheerlijk broodje met verse garnalen en wat gefrituurde vis, inktvis en garnalen. Echt voortreffelijk en heel erg goedkoop.

Na het middagmaal reden we naar Kaasboerderij Wezenspyk. We volgden de aangeduide wandeling en ontmoetten kalfjes, kippen en varkens. Het leukste was het kleine veerpontje dat je handmatig moest bedienen om een brede sloot over te steken. De kinderen vonden het geweldig. Na het pontje liepen we letterlijk tussen de schapenstront en het was een beetje zigzaggen om te vermijden dat we in een dikke stront trapten. Nog wat verder leken we ogenschijnlijk niet meer verder te kunnen, dus keerden we op onze stappen terug. Pas later realiseerden we ons dat we de cirkel gewoon hadden kunnen rond maken.

De kaasmakerij zelf lag helaas stil, maar het winkeltje met bijhorende (zeer minimale) tentoonstelling over hoe je kaas maakt, was wel open. We bleven er niet lang, want de kinderen vonden het maar saai en besloten iets te gaan drinken in Den Hoorn.

Het was nog niet zo makkelijk om ergens een parkeerplaats te vinden, dus zetten we onze wagens op de parking van de Spar, we waren toch van plan om daar wat later te gaan winkelen om de ingrediënten te kopen voor een spaghettifeestmaal. We bewonderen het mooie kerkje van Den Hoorn en vonden na eerst op nogal onvriendelijke wijze buiten gezet te zijn in een andere brasserie een mooie tafel in De toegift @klif 12, een bizarre mengeling van een theater en een brasserie. We waren er de enige klanten, zodat de kinderen zonder problemen tussen de lege stoelen van het theater konden rondlopen. Een lekker glaasje witte wijn ging vlotjes binnen en de kinderen smulden van een typisch Holland streekproduct: bitterballen.

Daarna keerden we terug naar de Spar. Onze kameraad bleef met de jongens in de wagen zitten, terwijl mijn vriend en ik, samen met onze vriendin en de drie meisjes gingen winkelen. Hoe rollenpatroonbevestigend! Tot hun grote vreugde had de Spar kleine winkelkarretjes voor kinderen en ik denk dat onze drie blondines zowat alle harten van winkelend Den Hoorn veroverd hebben. 😉

Na het winkelen zette ik alle meisjes één voor één onder de douche terwijl onze vriendin zo vriendelijk was de spaghetti klaar te maken. Het oudste nichtje at heel flink haar bord spaghetti leeg en ook de jongste ging voor een twee portie spaghetti mét gehakt zónder saus. Het middelste nichtje vond het echter nodig een gans drama te maken van de maaltijd. Bokkig niet willen eten en daarna komen zeuren dat ze honger had. Een echte diva. Dat gaat wat geven in de pubertijd.

Het slaapritueel verliep zoals de vorige avond: mijn vriend die op een stoel in de kamer van de meisjes wachtte tot ze in slaap vielen, hen nu en dan streng toesprekend als er weer eentje niet wilde zwijgen.

En toen alle kinderen sliepen, konden de volwassenen eindelijk onderuit zakken met een welverdiend glas wijn. Een bijzonder geslaagde dag op Texel!

Genève, de place en parc

Twee weken na de vorige rondleiding, ontdekten we, begeleid door een professionele gids, een gans ander gedeelte van Genève. Het contrast met de vorige wandeling had amper groter kunnen zijn, want deze koude, maar zonnige wandeling bracht ons naar het historische hart van Genève. We startten aan het Monument Brunswick, een mausoleum voor hertog in ballingschap, Charles II de Brunswick. De hertog liet zijn ganse fortuin na aan de stad Genève op voorwaarde dat de stad een monument voor hem optrok. Aan het monument te oordelen (een replica van de graftombe van de familie Della Scala in Verona) zat de man er warmpjes bij… Naar het schijnt was zijn familie minder opgezet met dit genereuze gebaar.

We wandelden verder langs de Quai du Mont-Blanc naar het Île Rousseau, het oudste en kleinste park van Genève, genoemd naar filosoof en schrijver Jean-Jacques Rousseau, die er een bijzonder tumultueus leven op nahield. Daarna ging het verder naar de Place du Molard, waarvan ‘s nachts de straatstenen oplichten en woorden bevatten in het Engels, Frans, Spaans, Russisch, Chinees, Japans en Arabisch. Bijzonder is ook de uit 1591 daterende Tour du Molard met een reliëf van Lenin dat de rol van Genève als vluchtelingenstad in de verf wet.

De volgende halte op onze wandeling was de beroemde Horloge Fleurie in de Jardin Anglais, waarvan de splinternieuwe wijzers geschonken werden door horlogemaker Patek Philippe. Vervolgens wandelden we via de Place de la Madeleine naar het historische centrum van Genève. De gids toonde ons de plek waar vroeger de gevangenis stond en gaf ons wat meer achtergrond over de rol die het protestantisme gespeeld heeft in Genève.

Natuurlijk kon de gids niet anders dan een woordje wijden aan de bijzondere kathedraal van Genève, een nogal eclectisch geheel van architecturale stijlen. We eindigden onze wandeling in Maison Tavel, de oudste bewaard gebleven privéwoonst van Genève die nu dienst doet als stadshistorisch museum. Absoluut een bezoek waard, al is het maar om het relief Magnin te bewonderen, de bijzonder indrukwekkende maquette van de stad Genève in 1850 gebouwd door architect August Magnin.

Wij werden echter begeleid naar de kelderverdieping waar de muntcollectie van Maison Tavel geëxposeerd wordt om te genieten van, jullie raden het nooit, een aperitief met een glaasje Zwitserse wijn en bladerdeeghapjes! Qua gratis eten en drinken, hebben we hier alvast niet te klagen. 😉

Ferry van Den Helder naar Texel – 2 november 2017

Na een bijzonder goede nachtrust (je kon een speldenkop horen vallen, zo stil!), ontbeten mijn vriend en ik op het gemak samen met zijn ouders. Na het ontbijt namen we afscheid en reden we met de wagen van mijn vriend’s moeder naar zijn zus en schoonbroer. Gedaan met de rust, want daar werden we opgewacht door drie enthousiaste jongedames van 5, 6 en 8 jaar oud. We laadden al onze bagage in de splinternieuwe Opel Zafira en vertrokken met ons vijven blij gezind naar Texel.

De autorit verliep vlotjes dankzij smartphones en tablets. Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik als kind opzag tegen die urenlange saaie autoritten, dus als er moderne hulpmiddelen bestaan om verveling en gezeur tegen te gaan, dan zal ik niet aarzelen om daar dankbaar van gebruik te maken.

Rond lunchtijd besloten we de snelweg af te rijden en in de buurt van Utrecht op zoek te gaan naar een leuke plek om te eten. Helaas konden we wegens de wekelijkse marktdag niet parkeren op de parking bij de brasserie die ik gevonden had. En al de overige parkeerplekken waren natuurlijk ook ingenomen door enthousiaste marktbezoekers. We reden dus op goed geluk verder en kwamen zo terecht bij Café De Punt in Baambrugge. Een bijzonder aangename ervaring: kindvriendelijk en goedkoop en lekker eten. Ik at een slaatje met geitenkaas en nog wat stukken van de pizza margarita die de middelste jongedame niet meer wilden opeten. Al was die chocomelk met slagroom die ze even daarvoor had gedronken er wel bijzonder vlotjes ingegaan.

Daarna was het even doorrijden om op tijd bij de ferry te geraken. Iets te veel tijd verspild tijdens de middagpauze. We waren nochtans goed op tijd vertrokken. Ferry’s en wij, het blijft een moeilijke combinatie. Uiteindelijk waren we mooi op tijd bij de inscheepplaats in Den Helder en konden we een tiental minuten later met onze Opel Zafira de TESO ferry oprijden.

We genoten, ondanks de stevige wind, van het zonnetje op het buitendek, maar de kinderen vonden het al snel te koud (of wilden liever in de speelhoek op de grote touch screens gaan spelen, dat kan natuurlijk ook). De ganse overtocht duurde amper vijftien minuten. Jammer, want ik had nog wel even langer op deze comfortabele boot willen blijven rondhangen. Zonder twijfel de mooiste en modernste ferry die mijn vriend en ik tot nu toe genomen hebben.

Op Texel aangekomen reden we rechtstreeks naar Hotel Duin en Bos. Terwijl mijn vriend samen met onze vriendin de paperassen in orde maakte, speelden de kinderen op het kleine speeltuintje. Ze gingen nogal wild tekeer op de trampoline en ik zag mijn vriend en mezelf al in een flits met een kind zonder voortanden naar spoed rijden, maar gelukkig kwam iedereen er ongehavend vanaf.

We reserveerden een tafel voor negen personen in het restaurant van het hotel en maakten nog een wandeling naar zee voor het avondmaal. De heentocht vonden de kinderen geweldig: verstoppertje en tikkertje spelen, de volwassenen laten schrikken (Halloween was net achter de rug) en ook de zee zelf vonden ze fantastisch. Al was ik minder een fan van dat gooien met zand naar elkaar.

De terugweg was echter een ware strijd. Het middelste nichtje van mijn vriend wilde niet meer stappen en haalde al de truken boven om dat te benadrukken. Op de grond liggen, met de voeten slepen, zeuren dat ze dood ging van de honger. En al onze overredingskracht leverde uiteraard helemaal niks op. Van pure miserie heeft mijn vriend dan toegegeven en haar op zijn schouders gezet, hoewel ze daar eigenlijk te oud voor is. Enfin, wat acteerprestaties betreft, had ik haar bijna de Oscar voor beste actrice gegund.

Gelukkig duurde de terugtocht maar een klein half uurtje en was er daarna de gezellige warmte van restaurant Bosq. Opeens waren alle kinderen weer helemaal opgeknapt. 😉 Het restaurant was eigenlijk een beetje te chic om te dineren met kinderen, maar ze deden echt hun best om het ons naar de zin te maken, met kleurplaten en kleurpotloden en aangepaste kindergerechten. De gerechten op de kaart waren erg verfijnd. Mochten we enkel onder volwassenen geweest zijn, zouden we zeker voor het proeversmenu gegaan zijn, maar nu hielden we het op twee kleine gerechtjes. Het was heerlijk! En omdat alle kinderen zo flink waren geweest tijdens het diner kregen ze nog een ijsje als dessert.

Na het avondmaal stak ik de twee jongste meisjes nog snel onder de douche om het zand van hen af te wassen en toen was het afwachten tot ze in slaap zouden vallen. Met drieën op één kamer was dat natuurlijk een hele opgave. Mijn vriend had besloten een nieuwe taktiek uit te testen: met een stoel in de kamer zelf plaatsnemen totdat ze in slaap lagen. Dat werkte gedeeltelijk, want hij moest hen toch nog vaak streng tot stilte aanmanen.

Uiteindelijk sliepen ze alle drie en slopen we stilletjes de deur uit naar het appartementje van onze vrienden naast ons om met een glas wijn te klinken op onze eerste namiddag en avond op Texel. Via facebook messenger en de ingebouwde camera van zijn laptop hield mijn vriend de leefruimte van ons appartementje in het oog. Zo konden we op ons gemak van de wijn genieten zonder ons zorgen te hoeven maken dat we niet zouden merken wanneer één van de meisjes zou opstaan.

Geneva welcome!

Ja, de Genevois willen zich duidelijk profileren als een gastvrij volkje, zoveel is ons ondertussen al duidelijk. Zaterdagavond was echter de kers op de taart: alle nieuwkomers werden verwacht in de Salle communale de Plainpalais voor de officiële welkomstplechtigheid.

De grote zaal zat ongeveer halfvol toen mijn vriend en ik er iets voor 16.30u arriveerden na een fietstocht door de regen. We werden onthaald op de vrolijke klanken van het Ensemble de Jazz des Nations Unies en hoorden achtereenvolgens speeches van Rémy Pagani, de burgemeester van Genève, en Jean-Charles Lathion, de voorzitter van de gemeenteraad. De speeches waren kort en to the point. Uiteraard werd verwezen naar de link met de internationale organisaties in Genève en werd de gastvrijheid voor politieke vluchtingen in de verf gezet. Ik onthoud vooral dat Genève trots is op haar multiculturaliteit. Maar liefst 1 op 2 inwoners van Genève heeft een andere nationaliteit. Het officiële gedeelte werd afgesloten met een getuigenis van Isabelle Gattiker, de directrice van het Festival du film et forum international sur les droits humains. Een zeer welbespraakte vrouw die met haar ouders gans de wereld rondreisde alvorens zich definitief te vestigen in Genève. Gebracht met passie en overtuiging. Echt knap.

Het officiële gedeelte was strak getimed en maar goed ook, want er mochten dan wel tolken (Spaans, Italiaans, Duits, Arabisch, Portugees, Albanees) in de zaal aanwezig zijn, die konden onmogelijk alle aanwezigen tegelijk te woord staan. Ik ben er zeker van dat de meerderheid van de aanwezigen in de zaal niet veel begrepen heeft van al die Franstalige speeches. Gelukkig was de receptie achteraf meer dan dik in orde. Wat een overdaad aan hapjes! Mini croque monsieurs, mini worstenbroodjes, gefrituurde garnalen, mini belegde broodjes, truffelrisotto, en taartjes met citroen en praliné. Uiteraard vergezeld van, hoe kan het ook anders, Zwitserse wijn.

We raakten aan de praat met een oudere dame van Geneefse afkomst die met gepaste trots vertelde over haar dochter die dezelfde haarkleur had als ik. Wellicht ook de reden waarom ze met ons is komen praten, vermoed ik. 😉 We hadden een kort babbeltje met de Chinese dame en haar zoon die we al eerder ontmoet hadden bij het Visite du Quartier en ontmoetten een Fransman met de dubbele nationaliteit (Zwitsers-Frans) gehuwd met een Spaanse. We lieten ons glas nog eens bijvullen met Zwitserse Chasselas en schoven geduldig aan voor een foto als aandenken. Van zodra ik de digitale versie heb, publiceer ik deze uiteraard op deze weblog.

Een geslaagde avond, zo bleek, want we waren bij de laatsten om onze jas bij de vestiaire op te halen. 😉

Aankomst in België – 1 november 2017

Lang lang voordat er sprake was dat mijn vriend en ik naar Genève zouden verhuizen, prikten we de datum voor het jaarlijkse weekend met onze vrienden en hun twee zonen. Na een paar stevige discussies, besloten mijn vriend en ik de uitdaging aan te gaan en zijn drie (3!) nichtjes mee te nemen op weekend. De allereerste keer dat de vrouwen in de meerderheid zouden zijn! Ik zag het zitten, want het jongste nichtje (bijna 5) van mijn vriend is een schatje en ik had haar al wat voorbereid op ons weekendje door haar te zeggen dat zij de coolste van allemaal was. Je kan niet vroeg genoeg beginnen werken aan een positief zelfbeeld!

Op 1 november (geen officiële feestdag in protestants Zwitserland) kwam mijn vriend wat vroeger terug van zijn werk en namen we de bus naar de luchthaven. Ruimschoots op tijd om nog even bij onze favoriete Thai langs te gaan voor een curry als avondmaal. De vlucht naar België verliep supervlotjes en in Zaventem werden we opgewacht door de schoonbroer van mijn vriend, die ons met zijn splinternieuwe voiture (als in: de dag zelf in de garage opgehaald en bijgevolg slechts enkele tientallen kilometers op de teller) kwam ophalen. En, en, en: wij mochten deze wagen gebruiken voor ons uitstapje naar Texel met zijn drie dochters!

De schoonbroer van mijn vriend leverde ons af bij de ouders van mijn vriend, alwaar we onthaald werden op vers gemaakte soep en fruitsla. Ik kon nog net plaats maken voor een vers gemaakte fruitsla (Thaise curry vult nogal) terwijl we de ouders van mijn vriend vertelden over onze wedervaringen in Zwitserland. We gingen op tijd slapen, want de ervaring leert dat vorige weekends nogal nefast waren voor mijn slaap en aangezien ik nogal slecht slaap in Genève, wilde ik absoluut vermijden al uitgeput aan het weekend te beginnen.

Onze kraaknette kamer met proper gewassen lakens en speciaal voor ons gekochte kussens en donsdekens deed me alvast het beste hopen!

Première édition d’Explorateurs de(n)vies

Toegegeven, ik schreef me vooral in voor de Explorateurs de(n)vies meetup om wille van de originele naam, want ik was niet helemaal zeker of dit wel een goede match was. Dat vermoeden werd helaas bevestigd naarmate de avond vorderde. Het begon allemaal wat chaotisch, bij Foound, een creatieve locatie niet ver van station Cornavin. De spreker was een uur te laat en de twee gastvrouwen probeerden de tijd wat te rekken door over zichzelf te praten en alvast de brainstorm oefening uit te delen. De locatie was ook verre van ideaal: we hadden geen apart zaaltje en er was nogal wat achtergrondlawaai van de kapper en het café die zich in dezelfde ruimte bevonden.

Uiteindelijk kwam de spreker toch opdagen om zijn verhaal te doen. Spreker Sophea Sok (ok, ik ben zijn naam moeten gaan opzoeken, want totaal gemist tijdens het moment dat hij voorgesteld werd) bracht een voor mij heel onsamenhangend en warrig verhaal. Tot nu toe heb ik hier in Genève weinig problemen met het Frans ondervonden, maar Fransman Sophea Sok sprak zo onduidelijk dat ik maximaal 50% van zijn relaas verstond. Ik denk dat hij ook veel argot termen gebruikte, al kan het gewoon het omgevingslawaai zijn dat de klanken vervormde. Enfin ja, ik deed dapper mijn best, maar op het einde van de uiteenzetting had ik, buiten het feit dat hij een artiest was, nog altijd niet door wat hij nu eigenlijk deed om de kost te verdienen.

Ik was alleszins blij dat we aan de brainstorm konden beginnen. Ik kwam terecht aan een tafeltje met nog vier andere personen: een dame die voordien in de communicatiesector werkte en die een website opgestart heeft om haar authentieke zelf te vinden, een dame van Spaanse afkomst die in maart voor een half jaar naar Spanje verhuist om zich daar te concentreren op het dansen van de flamenco, een architect met een voorliefde voor minimalisme en tiny houses die de wereld wilde rondtrekken en een psychologiestudente van Russische afkomst geïnteresseerd in beeldende therapie. Oja, en ikzelf, die gewoon simpelweg zo snel mogelijk een job wil, eender welke job.

Enfin ja, ik was dus een beetje de vreemde eend in de bijt. Mij konden mijn tafelgenoten helaas weinig tips geven, maar ik had wel het gevoel dat ikzelf enkele waardevolle suggesties heb kunnen aandragen. Alleszins was een brainstorm van zeven minuten per persoon veel te kort.

Uiteindelijk was het de bedoeling dat om af te ronden één iemand per groep samenvatte wat er besproken was en dit aan de andere aanwezigen zou terugkoppelen. Toen ik de samenvattingen van de andere groepen hoorde, realiseerde ik me dat dit honderd procent zeker niet de bijeenkomst was die me aan een job zou helpen. Maar hey, ik heb er wel wat nieuwe facebookvriendjes aan overgehouden. 😉

Een Belgisch blitzbezoek

Vorige week moest ik voor werkgerelateerde redenen terug naar België vliegen. Alwaar ik beroep kon doen op de uitmuntende gastvrijheid van Goofball and friends. Ik landde dinsdagavond met enkel handbagage op de luchthaven van Zaventem en nam de eerste de beste trein richting Leuven. Goofball had mij uitstekende instructies gegeven en ik arriveerde inderdaad iets na de babysitter bij hen thuis. De twee jongens waren uiteraard dik teleurgesteld dat ik hun mama niet was, maar gelukkig kwam Goofball niet lang daarna thuis. En dik kwartier later gevolgd door de sushileverancier. 😉 Hoera, want het was van mijn laatste bezoek in België geleden dat ik nog eens fatsoenlijke sushi gegeten had. Ging vlotjes binnen met een glaasje witte wijn erbij. 😉

Na een uitstekende nachtrust (zoveel stilte ‘s nachts ben ik niet meer gewoon!) en een fijn gezamenlijk ontbijt, bracht ik de dag voornamelijk door op de trein, op de tram, in een saai kantoor in Schaarbeek, op de tram en op de trein. Iets na zes was ik opnieuw in Leuven, alwaar ik beertje, de jongste zoon van Goofball alweer moest teleurstellen dat ik zijn mama niet was. Gelukkig was er banaan om hem te troosten en duurde het niet al te lang voor zijn mama en zijn oudste broer thuis kwamen. Tijd voor mij om afscheid te nemen, want ik had met de mama en papa van mijn petekindje afgesproken om samen te gaan dineren in restaurant Masalatop. Naar mijn bescheiden mening het beste Indische restaurant van Leuven. En ook ditmaal werden we niet teleurgesteld. Het was heerlijk!

Continue reading →

Vrijwilligerswerk

Deze voormiddag ontdekte ik dat het niet alleen een hele opgave is om een job te versieren, hier in Genève, maar dat in sommige gevallen zelfs vrijwilligers aan een strenge screening onderworpen worden. Ik had namelijk een Skype-gesprek met een vrijwillige medewerker van IDCN, een door bedrijven gesponsord netwerk dat partners van expats begeleidt in de zoektocht naar een job. Ik had op voorhand al een heel uitgebreid formulier met allerlei informatie over mezelf en mijn vriend moeten invullen alvorens ik lid van IDCN mocht worden. Ik had toen ook opgegeven dat ik wel als vrijwilliger wou meehelpen. Tijdens het gesprek kreeg ik vervolgens te horen dat mijn CV gescreend zou worden om te kijken of ik in aanmerking kwam voor één van de vrijwilligersteams van ICDN.

Blijkbaar hebben ze hier in Zwitserland geen gebrek aan vrijwilligers…

Bezoek aan Aquatis in Lausanne

Zondag hadden we afgesproken met onze vrienden uit Aubonne, tevens ouders van ons petekindje om samen naar het gloednieuwe Aquarium – vivarium in Lausanne te gaan. Ik keek er erg naar uit want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben én ik ben dol op aquaria.

Mijn vriend en ik spoorden met de trein naar Alleman, alwaar we opgepikt werden door onze vriendin. We hadden het pas gerenoveerde huis al eens eerder gezien voor dat ze erin getrokken waren, maar het was de eerste keer dat we het volledig ingericht konden bewonderen. Het schitterend uitzicht op het meer was om jaloers op te zijn! En natuurlijk konden de kinderen niet wachten om vol trots hun nieuwe kamers te laten zien. Er moeten nog wat details afgewerkt worden, maar je ziet zo dat dit een fantastische thuis is/zal worden.

Na samen tortilla’s gegeten te hebben, vertrokken we met de wagen naar Lausanne. Aquatis was makkelijk te vinden en dankzij onze vriend die snel online tickets kocht, konden we aan de lange wachtrijen ontsnappen. Helaas was het zo druk in Aquatis dat het onmogelijk was om ten volle van de opstellingen in dit gloednieuwe gebouw te genieten. Veel opstellingen toonden bewegend beeld en bijhorend geluid, wat zeer moeilijk te verstaan was in al de drukte. De spiegels op de grond die dienden om taferelen op het plafond te weerkaatsen en zo de illusie te creëren dat je boven een bepaald landschap vloog, waren al stevig bekrast. De vraag is of die spiegels bestand zijn tegen al die mensen die er dagelijks over passeren. Sommige touch screens werkten gewoon niet en de grote aquaria gaven een nog wat lege indruk. Iets wat wellicht in de loop der maanden zal veranderen. En ik het algemeen vond ik het ook allemaal wat te donker.

Hét hoogtepunt van ons bezoek was de krokodil die net op het moment dat wij erop stonden te kijken en hoop visbotten uitbraakte, waar de andere vissen in het aquarium zich vliegensvlug op stortten. Kannibalisme, iemand? Maar wel interessant om te zien, want ik was er altijd vanuit gegaan dat een krokodil zijn slachtoffer volledig verteerde.

Al bij al verlieten we het aquarium met gemengde gevoelens. Ik denk echt dat Aquatis meer potentieel heeft dan wij te zien kregen. Misschien nog eens teruggaan als de kinderziektes weggewerkt zijn.

Maar het leukste is natuurlijk dat we samen een gezellig namiddag hebben doorgebracht.