Het einde van de Indian Summer

26 oktober 2017, een om meer dan één reden memorabele dag. En alhoewel de Indian Summer duidelijk aan de laatste loodjes bezig is, stak de zon speciaal op deze dag nog even een tandje bij. Ik zag het kwik tot maar liefst 26 graden stijgen. Reden te meer om de stad in te trekken te genieten van misschien wel de laatste écht zomerse dag.

Dankzij klein Venezolaans restaurantje waar ik lunchte voor slechts 20 CHF! Een koopje hier in Genève. En zo maakte ik voor het eerst kennis met Pabellón criollo, blijkbaar het nationale gerecht van Venezuela. A lucky pick, moet ik bekennen, want ik ken niets van de Venezolaanse keuken. De combinatie van rijst, bonen, gebakken bananen en geschaafde stukjes rundvlees was erg lekker. Zeker voor herhaling vatbaar.

Daarna maakte ik een prachtige wandeling doorheen zonovergoten Genève. Geen wolkje te bekennen en warm genoeg om in een zomerjurk van de zon te genieten. Een unicum op 26 oktober, moet ik zeggen.

En ‘s avonds probeerde ik voor de eerste keer échte Zwitserse pralines uit. Geen concurrentie voor mijn favoriete pralines, de pralines van Bittersweet, moet ik eerlijkheidshalve bekennen. Voor mij waren de pralines van Läderach te klassiek, terwijl ik net houd van een beetje meer avontuur. Maar het blijft chocola, natuurlijk! 😉

De was doen op z’n Zwitsers

En nu denken jullie waarschijnlijk, wat is er zo bijzonder aan de was doen in Zwitserland? Moet daar nu echt een ganse blogpost aan gewijd worden?

Wel, de was doen in Zwitserland vraagt toch net iets meer inspanning dan elders. Heel veel appartementen in Zwitserland zijn immers niet uitgerust met een privé-wasmachine. Om hun was te doen, maken alle bewoners van een appartementsblok gebruik van één gemeenschappelijke wasmachine en droogkast. Dat is ook zo in ons appartementsgebouw. De wasmachine en de droogkast staan opgesteld in de kelder en het is altijd duimen dat de wasmachine net vrij is op het moment dat jij de was wil doen. Zo ben ik op één vrijdag eens vier keer met een wasmand vol vuile was van een kale reis teruggekeerd omdat de machine altijd in gebruik was.

Nu we hier al wat langer wonen, hebben we gemerkt dat zaterdagochtend een goed moment is om de was te doen. Als je vroeg genoeg opstaat, is de wasmachine altijd vrij. De wasmachine in kwestie gebruiken is echter niet gratis. We moesten eerst een chipkaart kopen om het toestel te activeren, pas daarna kan je je wasprogramma kiezen. Die chipkaart bevat een aantal punten die goed zijn voor een aantal wasbeurten. Als de kaart leeg is, kan die niet herladen worden en moet je gewoon een nieuwe kaart kopen.

Nu hebben wij nog min of mee geluk dat we, als de wasmachine vrij is, de was kunnen doen wanneer we willen. In andere appartementsblokken wordt er met tijdslots gewerkt om de was te doen. Je zal maar de zieligaard zijn die op vrijdagavond om 20u de was moet doen. Een collega van mijn vriend werkt bijvoorbeeld altijd thuis op de dag dat hij een tijdslot heeft toegewezen gekregen om de was te doen. Anders zou zijn was nooit gedaan raken. Er zijn blijkbaar ook gebouwen waar je zelf je tijdslot kan kiezen, een ideaal recept voor conflicten met de buren. 😉 Ik kan me voorstellen dat er enig gedrum ontstaat op het moment dat de lijst met tijdslots bekend gemaakt wordt. 😉

Jawadde…

Het Catalaanse Parlement heeft dan toch voor de sprong in het duister (of de vlucht vooruit, afhankelijk van hoe je het bekijkt) gekozen. Catalunya gaat nog spannende tijden tegemoet. Ik houd mijn hart vast.

Jane Eyre – Charlotte Brontë

Een klassieker uit de Engelse literatuur die al enkele jaren in mijn kast lag stof te vergaren. Dankzij onze verhuis naar Genève en mijn huidige toestand als werkzoekende ben ik er eindelijk toe gekomen dit boek uit te lezen. Voordat ik hier neerschrijf wat ik van de roman vond, moet ik toegeven dat het een vergissing was een naar het Nederlands vertaalde versie te lezen. Zo’n klassiek werk moet je gewoon in het Engels lezen. De vertaling die ik had, zat dan ook nog eens boordevol typefouten. Erg storend.

Enfin, ik zal maar met de deur in huis vallen: ik vond dit een erg deprimerende roman. Het leven van een vrouw in het Victoriaanse tijdperk was niet bepaald een pretje, zeker als die vrouw geen familie of geld had. Vooral de beschrijving van de ontberingen in de meisjesschool vond ik hallucinant. Hoofdpersonage Jane Eyre is echter een uitzonderlijke vrouw voor haar tijd. Eentje die durft opkomen voor zichzelf en vrijuit haar gedachten spreekt, zonder hierbij haar morele kompas uit het oog te verliezen. En vrouw die zich op gelijke hoogte van de man durft te plaatsen, ik kan me voorstellen dat deze roman wat sensatie veroorzaakt moet hebben toen hij uitkwam. Ook de vragen die opgeworpen worden over de christelijke leer, zullen wellicht stof hebben doen opwaaien.

Ok, het plot zelf is wat ongeloofwaardig (wat een toeval dat Jane letterlijk halfdood op de stoep van haar enige familieleden in heel Engeland belandt), maar dat zie ik graag door de vingers. Voor mij is deze roman een coming of age verhaal van een sterk, vrouwelijk personage, gekruid met een vleugje romantiek. Jane Eyre is een feministe die ondanks alle tegenslagen telkens weer haar lot in eigen handen neemt en vecht om de ellende te boven te komen. Uiteindelijk is het de band die je als lezer met Jane Eyre opbouwt die het boek zo sterk maakt. Het feit dat het boek in de ik-vorm geschreven is, draagt hier zeker toe bij. Je wordt als het ware een kijk gegund in het hoofd en de gevoelens van Jane.

Het vleugje magisch-realisme dat hier een daar naar voren komt, kon mij als liefhebber van het genre zeker bekoren. En dat er op de allerlaatste pagina’s zelfs een min of meer verlossend happy end uit de bus komt, had ik zelfs niet meer durven verwachten.

Aanrader.

Kaasfondue in Meyrin

Deze zondag waren we te gast bij onze vrienden in Meyrin en hun twee geweldig slimme dochters. We waren uitgenodigd om samen kaasfondue te eten ter gelegenheid van de al dan niet op handen zijnde herfst (al voorspellen ze voor nu donderdag alweer twintig graden). Het was alleszins wisselvallig genoeg, met afwisselend buien en zon. Mijn vriend en ik durfden het er niet op wagen en kozen veiligheidshalve voor een tramritje in plaats van een gezonde fietstocht. Een half uur door de regen fietsen zag ik niet zitten.

De kaasfondue, bereid in een bijhorend Zwitsers fonduestel, was uitstekend! Heerlijk met een glaasje Chasselas erbij (al deden we er even over om de Italiaanse prosecco op te krijgen). Voor mij was het een gelegenheid om kennis te maken met een Belgische professor die al een tijdje in Genève woonde (mijn vriend had haar al bij een eerdere gelegenheid ontmoet). Een zeer intelligente en sympathieke dame die niet al te ver van ons woont. Dat schept mogelijkheden!

Na de kaasfondue was er nog een heerlijke fruitsla om de laatste gaatjes op te vullen en toen was ik echt volledig verzadigd. Gelukkig bleef het in de namiddag droog genoeg om buiten de benen te strekken. We wandelden doorheen Meyrin, verkenden het oude centrum en zagen dat er volledig nieuwe wijk in de steigers stond. Op een paar druppels na hielden we het gelukkig droog!

Het was erg gezellig en ik kijk ernaar uit om hier in de toekomst zelf mensen te kunnen ontvangen. Maar daarvoor moet ik eerst een job vinden (en de zoektocht verloopt helaas nogal moeizaam), zodat we kunnen verhuizen naar een groter appartement.

Fietsen in de omgeving van Bernex

Volgens de weerberichten is het einde van de Indian Summer nabij, reden te meer om nog vlug een fietstochtje in te plannen. Deze zaterdag zou het de ganse namiddag droog en zonnig blijven, maar voor de avond werd er regen voorspeld. Ik vond op routeyou.com een fietstocht in de omgeving van Bernex die goed doenbaar leek voor een namiddag (slechts 12,2 km). Het vertrekpunt was een dik half uur fietsen van ons appartement, maar daar draaien we tegenwoordig onze hand niet meer voor om.

De tocht voerde ons doorheen een golvend agrarisch landschap met op het einde een paar wijngaarden. Om heel eerlijk te zijn, vond ik deze route minder mooi dan degene die we vorige week aflegden. Daardoor stopten we natuurlijk minder om foto’s te nemen. In combinatie met het feit dat de route minder zwaar en minder lang was, waren we mooi om half zes thuis. Ruimschoots voordat de hemelsluizen open gingen.

The Chelsea Physic Garden en Basquiat in het Barbican Centre – 28 september 2017

Super vroeg wakker deze ochtend om mijn vriend te helpen zijn valies te pakken, zodat op tijd is voor zijn vlucht van om 8.55u op Heathrow. Mijn vlucht naar Genève vertrekt pas ‘s avonds om 20.30u. Aangezien ik enkel met handbagage terugvlieg, heeft mijn vriend de gewichtige taak de rest van de bagage heelhuids in Genève te krijgen. Na mijn vriend gedag gezegd te hebben, kruip ik lekker terug in bed voor nog een aantal uurtjes slaap. Ontbijten doe ik vandaag in mijn eentje.

Ik besluit op mijn laatste dag een bezoek te brengen aan de Chelsea Physic Garden, één van de oudste botanische tuinen van Europa. De Chelsea Physic Garden gaat jammer genoeg pas open om 11u, maar op basis van googlemaps concludeer ik dat de tuin niet zo groot is en dat ik zonder problemen om 13u in het Barbican Centre zal geraken om de tentoonstelling van Basquiat te bezoeken.

De metro brengt mij tot Sloane Square en vandaar is het nog een kwartiertje stappen naar de Chelsea Physic Garden. Ik passeer door een zeer mooie en statige wijk met de prachtige naam The Royal Borough of Kensington and Chelsea. Prachtige huizen met veel groen, mooie straatjes, het restaurant van Gordon Ramsay en een heus militair ziekenhuis, maken dat ik langer dan het geplande kwartier over de wandeling doe. Rond 11.15u ben ik aan de ingang van de botanische tuin en koop ik mijn toegangsticket. De vriendelijke heer aan de kassa maakt mij erop attent dat er gratis rondleidingen in de tuin gegeven worden en dat de eerstvolgende rondleiding start om 11.30u. Altijd leuk. Ik loop alvast wat rond in de tuin en sluit om 11.30u aan bij de rondleiding.

De zon komt erdoor en de tuin ziet er werkelijk prachtig uit met bladeren waarop de achtergebleven waterdruppels van de nachtelijke regen glinsteren in de zon. Wat oppervlakte betreft is de tuin inderdaad niet zo groot, maar wat een rijke collectie! De dame die ons rondleidt is een vat vol wetenswaardigheden en wijst ons om de ene na de andere bijzonderheid. Heel boeiend allemaal, maar tegelijkertijd houd ik mijn gsm bij de hand om de tijd in het oog te houden. Ik zou eigenlijk om 12.15u moeten vertrekken, maar ik beslis mijn tijd nog wat te rekken, ervan uitgaand dat ze mij, als ik een kwartier te laat ben, wel niet uit het Barbican Centre zullen schoppen. Uiteindelijk moet ik noodgedwongen om 12.30u de rondleiding verlaten en zet ik een spurtje in naar metrostation Sloane Square. Dik spijt dat ik geen ticket voor 14u gereserveerd heb. Ik heb het gevoel dat er nog veel meer te ontdekken valt in de Chelsea Physic Garden. Ik zal dus nog eens terug moeten komen!

De zon is ondertussen volop tussen de wolken doorgekomen en het is erg warm. Ik spring op een warme metro die helaas niet tot Barbican station rijdt, maar stopt in Edgeware Road. Heel wat verwarring later met treinen die spontaan van perron en van bestemming veranderen, slaag ik er toch in de juiste richting uit te kiezen. Omdat het ondertussen al veel te laat is, skip ik noodgedwongen mijn middagmaal en loop ik rechtstreeks naar de ingang van tentoonstelling van Basquiat. Ik ben een dik half uur te laat, want uiteindelijk nog goed meevalt.

De tentoonstelling van Basquiat is echt de moeite. Ik moet toegeven dat ik voordien niet echt bekend was met het werk van deze jonge Amerikaanse artiest, maar het is heel boeiend om de evoluatie in zijn werk te zien. De tentoonstelling doet veel moeite om de levensloop van Basquiat te schetsen: zijn faam in de New Yorkse kunstwereld, zijn samenwerking met Andy Warhol, zijn romance met Madonna, zijn muzikale samenwerking met hiphop artiesten,… Hij speelde zelfs een rol in een kunstfilm. Een bijzonder boeiend en rijk kunstenaar die als autodidact enkel maar respect afdwingt. Het enige wat ik jammer vind aan de tentoonstelling is dat er met geen woord gerept wordt over de heroïneverslaving die Basquiat op 27-jarige leeftijd het leven kostte. Toch een niet onbelangrijk detail, me dunkt. Maar verder niets dan lof!

Na het bezoek aan de tentoonstelling, dat ongeveer aan uur geduurd heeft, rommelt mijn maag van de honger. Ik loop naar de gezellige Broadgate Circle waar het stikt van de leuke eetgelegenheden en kies een tafeltje op het terras van restaurant Comptoir Libanais. Geen probleem om om 14.30u nog een maaltijd geserveerd te krijgen in Londen. Ik ga voor een heerlijke lamstajine en aangezien het mijn laatste momenten in Londen zijn, besluit ik mijn maaltijd af te ronden met een werkelijk voortreffelijke cheesecake. Wat een genot om eind september op een terrasje van de zon te kunnen genieten.

Helaas is het moment om van Londen afscheid te nemen aangebroken. Mijn vriend heeft me op het hart gedrukt zeker op tijd te vertrekken, omdat de metrorit op zichzelf al veel tijd in beslag neemt en de wachtrijen bij de security op Heathrow soms erg lang zijn. En ik luister altijd naar zijn goede raad (kuch). Naar goede gewoonte is het weer pokkeheet op de metro. Ach, heimwee naar die heerlijke aircogekoelde metrostellen in Singapore… Maar goed, ik ben al blij dat ik kan zitten.

Uiteindelijk ben ik twee uur te vroeg op de luchthaven en ben ik in een paar tellen door de security. Wat maakt dat ik tijd heb om nog een kaiten sushi mee te pikken bij Yo! Sushi. Jay!

En daarmee zit onze mini-uistapje naar Londen er weer op. Eén ding is zeker: I’ll be back!

Kennismaking met Rési.f

In ruil voor de gratis zumbalessen, vroeg de coördinatrice met zachte aandrang minstens één keer deel te nemen aan Rési.f, het Réseau interculturel d’Échange de Savoirs pour les femmes.De brochure verwoordde het mooi: “Femmes suisses ou étrangères, immigrées, réfugiées ou requérantes d’asile, nous avons des richesses personnelles à partager, des savoirs à échanger, de l’amitié à donner.”

Aangezien ik donderdagavond geen plannen had, besloot ik eens een kijkje te nemen bij Rési.f. Het was niet ver en misschien zou het mij wel helpen in mijn zoektocht naar werk. De opkomst was alvast indrukwekkend. Er moesten steeds nieuwe stoelen bijgehaald worden om al de vrouwen van een zitplaats te voorzien. Ik denk dat er in totaal zeker zestig vrouwen bijeen zaten om een tafel waaraan eigen slechts een twintigtal personen paste.

Chokoufeh Samii, de dame die de avond modereerde deed dat zeer goed en met overtuiging, en dat al bijna vijfentwintig jaar lang! Maar ik moet heel eerlijk zijn dat ik me als enige West-Europese een beetje een vreemde eend in de bijt voelde tussen de rest van het gezelschap, voornamelijk vrouwen uit Afrika en Azië. Let wel, veel respect voor de verhalen van deze vrouwen en ik kan me maar al te goed voorstellen hoe moeilijk het moet zijn je draai te vinden in Zwitserland als migrant uit een land met een radicaal andere cultuur, gebruiken en klimaat. Alleen had ik persoonlijk niet zoveel behoefte aan een groepsgesprek in slecht Frans met als thema: ‘hoe kom ik de winter door?” Zeker toen de ene na de andere dame recepten begon op te zeggen. Ik was dan ook stilletjes opgelucht toen na een uur en drie kwartier de bijeenkomst afgerond werd.

Het is jammer, maar ik voelde mij er echt een vreemde eend in de bijt. Misschien moet ik een keer teruggaan naar een Rési.f bijeenkomst nadat ik werk gevonden heb, want nu voelde het voornamelijk aan als tijdverlies.

The Charterhouse & Old Operating Theatre – 27 september 2017

Met een uitgebreid ontbijt achter de kiezen, keer ik terug naar de kamer om de plannen voor vandaag te finaliseren. Ik had graag een bezoek gebracht aan Dennis Severs’ House, maar blijkt dat je daar op voorhand voor moet reserveren. Spijtig. Weer iets om door te schuiven naar een volgende bezoek. Ik besluit dan maar richting het Barbican Centre te trekken om de befaamde tentoonstelling van Basquiat te aanschouwen.

Het weer zit nog altijd mee en ik heb zin in een stevige ochtendwandeling om mijn ontbijt te verteren. Ik passeer in de historisch interessante buurt Smithfield met oude markthallen en veilingsgebouwen. Als bij toeval vang ik vanuit een ooghoek een glimp op van een mooie toren en wijk ik af van de weg die googlemaps voor mij heeft uitgestippeld. En zo ontdek ik The Charterhouse, een historisch gebouwencomplex uit de veertiende eeuw. The Charterhouse is gratis te bezoeken en daar maak ik uiteraard graag gebruik van.

Zoals de naam doet vermoeden begon The Charterhouse als een katholiek kartuizerklooster. Het klooster werd gebouwd op een stuk grond dat enkele tientallen jaren vóór de stichting van het klooster dienst deed als begraafplaats voor de slachtoffers van de pest. Toen de kartuizermonniken in 1535 weerstand boden aan de godsdiensthervormingen van Koning Henry VIII, werden ze geëxecuteerd en werd het klooster in beslag genomen door de kroon. Vervolgens kwam het gebouwencomplex in handen van enkele edellieden, deed het dienst als hospitaal en jongensschool tot het in mei 1941 zwaar beschadigd geraakte tijdens de Blitz. In de jaren na de tweede wereldoorlog werd het complex zorgvuldig gerestaureerd en nu kan iedereen genieten van dit prachtig stukje Londense geschiedenis. Ik prijs het toeval dat mij hier bracht, want de gebouwen zijn prachtig en de tentoonstelling erg interessant.

Natuurlijk is door dit ongeplande bezoek mijn planning helemaal door mekaar gegooid. Het is ondertussen al middag, maar ik besluit toch verder te lopen in de richting van het Barbican Centre. Vlakbij het Barbican Centre zie ik zowaar mijn eerste echte Banksy in het wild: een portret van Basquiat gefouilleerd wordt door de Metropolitan Police. Duidelijk een kritiek op het rascisme dat ook vandaag nog in alle lagen van onze samenleving aanwezig is. En tegelijkertijd een eerbetoon aan een collega-straatkunstenaar.

Ik heb honger dus besluit op zoek te gaan naar iets lekkers om te eten. Ik passeer Finsbury Square Garden en kom vervolgens terecht op Finsbury Avenue Square. Overal zijn er kraampjes die street food verkopen. Londen is duidelijk fan (en ik ook!). Het is erg moeilijk kiezen en ik loop van het ene kraampje naar het ander. Uiteindelijk hak ik de knoop door en ga voor een Vietnamese noedelsoep, daarmee het totaal geconsumeerde noedelsoepen deze vakantie op drie brengend. Ik kan er niets aan doen, het is sterker dan mezelf. De Phở is dampend heet, zeer lekker en bijzonder goedkoop (7 pond). Waardoor ik het me permitteer om ook nog van een dessertje te snoepen: rijstpudding met mango. Heerlijk!

Via whatsapp spreek ik af met mijn vriend waar ik best reserveer voor ons laatste diner in Londen. De ervaring leert dat populaire plekken vaak stampvol zitten en voor onze laatste avond wil ik graag iets leuks doen. Onze eerste keuze: Koreaans restaurant Arang blijkt helaas vol te zitten. Gelukkig is er in onze tweede keuze wel nog een tafeltje vrij om 18u. Vanavond dineren wij in Rabot 1745, een restaurant dat met chocolade kookt en dat we ontdekten bij een wandeling in de buurt van Borough Market.

Met een volle maag begin ik aan mijn tweede poging om de Basquiat tentoonstelling in het Barbican Centre te bezoeken. Via de Barbican low emission walk (een verhoogd wandelpad) kon ik eindelijk in het Barbican Centre, dat, moet ik toegeven, eerder een sombere en donkere indruk op mij maakt. De indeling van het geheel is ook erg verwarrend. Zo’n plek waar je makkelijk verloren loopt. Neen, deze uiting van het brutalisme is bepaald niet aan mij besteed. Ik vind het complex (inclusief woontorens) bijzonder lelijk. Maar goed, ik kwam hier voor Basquiat.

Net voordat ik aankom bij het onthaal van de Basquiat tentoonstelling, krijg ik het bericht van mijn vriend dat zijn cursus er al op zit en het is pas 15u! Helaas, het next available time slot om de tentoonstelling vandaag nog te bezoeken is pas om 16.30u. Mijn vriend zou de tentoonstelling niet echt weten te appreciëren en in combinatie met de reservatie om 18u in Rabot 1745, was dit ook moeilijk haalbaar. Ik reserveer een kaartje voor 13u de volgende dag, meteen ook mijn laatste dag in Londen.

We spreken af dat we elkaar ontmoeten aan de ingang van het Old Operating Theatre. Ik neem in Barbican station de metro naar London Bridge en ben er een tiental minuten voor mijn vriend. Het gebouw waarin het Old Operating Theatre huist, staat volledig in de steigers en er wordt druk gewerkt aan de restauratie van de bijhorende kapel. En ouder heerschap met opvallend wit haar in een fluo vestje is belast met alle bezoekers erop attent te maken dat het Old Operating Theatre wel degelijk nog open is. Hij wil mij naar binnen begeleiden, ik sta zijn aanbod vriendelijk af, want mijn vriend is nog niet gearriveerd.

Het Old Operating Theatre is echt de moeite van een bezoek waard. Wij hebben geluk, want net op het moment dat wij er zijn, is er een toneelstuk aan de gang over het leven van John Keats. Een beetje vreemd misschien, maar ik maakte voor het eerst kennis met de Engelse dichter Keats in de Hyperion cyclus van de Amerikaanse schrijver Dan Simmons. Eén van de personages in zijn boeken was de kloon van John Keats. We pikken nog net de laatste twintig minuten van het toneelstuk mee dat zich afspeelt in de ruimte die vroeger voor operaties op vrouwen en tegelijkertijd als observatiezaal voor artsen in opleiding gebruikt werd.

Het Old Operating Theatre museum is tegelijkertijd een afstotende en fascinerende plek. Bij het lezen van de beschrijvingen hoe patiënten vroeger behandeld werden, gaat het haar op mijn armen recht overeind staan. We mogen van geluk spreken dat de geneeskunde momenteel wat verder geëvolueerd is dan aderlatingen en behandelingen met bloedzuigers. Het hele museum lijkt bevroren in de tijd, met zijn oude instrumenten, gedroogde bloemen en planten en zelfs enkele specimen op sterk water. Een bezoek is van harte aanbevolen.

Aangezien het museum sluit om 17u hebben we nog een uurtje voor onze reservatie. We richten onze stappen alvast naar Borough Market, een buurt die op mij een aantrekkingskracht uitoefent door de combinatie van de onwaarschijnlijke plek (gelegen onder een aantal spoorwegbruggen) en de geweldige, levendige sfeer die er heerst op elk moment van de dag. En voeg daar dan nog eens geweldig lekker eten aan toe en dan weten jullie het wel.

Mijn vriend en ik vinden een plekje om iets te drinken in een zetel onder een grote parasol op de charmante patio van Boro Bistro. Alleen jammer van de storende geur van sigarettenrook. Hoog tijd dat er een verbod komt op roken op terrassen! We genieten van een heerlijk glas prosecco als apertief, alvorens te vertrekken naar restaurant Rabot 1745.

Rabot 1745 blijkt echt een schot in de roos te zijn, een zeer gezellig en mooi ingericht restaurant op de eerste verdieping met een prachtig terras met uitzicht op Borough Market (dat we helaas te laat ontdekten). We krijgen een fijne tafel toegewezen waarop een paar geroosterde cacaobonen liggen om de maaltijd op een gepaste manier te beginnen. Ik ga voor de 24-hour Cacao Pulp Marinated Roast Sea Trout en mijn vriend (hoe kan het ook anders) voor de Burger of the Gods. Beide gerechten zijn perfect uitgebalanceerd van smaak. De chocolade is een meerwaarde voor beide gerechten. Heerlijk! Na zo’n uitstekende maaltijd kan ik het niet laten om nog een dessertje te bestellen: een crumble met mascarpone sorbet. Uiteraard lieten we ons verleiden om nog een afzakkertje te drinken. Het is per slot van rekening onze laatste avond in Londen. Een heerlijk glaasje rum verwarmt de innerlijke mens en die salted caramel vodka schreeuwde gewoon om uitgeprobeerd te worden.

Na het eten merken we dat het zachtjes is beginnen regenen. Gelukkig is het nog steeds niet koud. Ondanks de regen maken we toch nog een fijne nachtelijke wandeling langs de Thames. De avond sluiten we af in het zwembad en de sauna van ons hotel. We maken het niet laat, want mijn vriend moet de dag nadien op een onchristelijk vroeg uit opstaan om zijn terugvlucht naar Genève te halen.

BAPS Shri Swaminarayan Mandir en London views – 26 september 2017

Na de copieuze maaltijd van de dag voordien, heb ik niet bepaald veel honger ‘s ochtends aan het ontbijt. Jammer, want een uitgebreid Engels ontbijt, daar doe je mij normaal gezien altijd een plezier mee. Deze voormiddag heb ik een bezoek aan een echte Hindoetempel gepland. (Ja, mijn research naar bijzondere bezienswaardigheden in Londen heeft zijn vruchten afgeworpen.) De BAPS Shri Swaminarayan Mandir ligt in de wijk Neasden, zo’n vijftig minuten reizen vanaf ons hotel. Ik wil de Jubilee lijn naar Neasden nemen, maar er loopt vanalles mis. De metro die ik genomen heb, geeft er de brui aan in West Hampstead met de droge mededeling “This train terminates at West Hampstead”. Ok… Uiteindelijk slaag ik er met wat vertraging toch in op een metro richting Neasden te stappen.

Vanaf de metrohalte Neasden is de weg naar de tempel zeer goed aangegeven. Al is de wandeling naar de tempel zelf niet zo aangenaam, ik ben blij dat ik langs een drukke weg met commerciële baanwinkels passeer, want mijn blaas staat ondertussen op springen. Ik huppel een Subway binnen en de lieve dame aan de toog is zo vriendelijk mij van haar faciliteiten gebruik te laten maken. Een beetje verder loop ik een aangename woonwijk binnen. Heel even verliest mijn gsm zijn connectie en vrees ik reddeloos verloren gelopen te zijn, maar dan vang ik mijn eerste glimp van de tempel op. De mandir is een bijzonder indrukwekkend bouwwerk opgetrokken uit wit Carrara marmer en Bulgaarse kalksteen. Spijtig genoeg zijn er werken aan de gang, waardoor de schitterende tempel hier en daar ontsierd wordt door stellages. Volgens wikipedia zou het slechts twee jaar gekost hebben om de tempel te bouwen en kostte het gebouw in totaal 12 miljoen pond, volledig betaald door de Hindoegemeenschap in de UK. Al het marmer werd trouwens naar India vervoerd om daar door een team van 1526 beeldhouwers bewerkt te worden. Indrukwekkend.

Helaas is het niet toegestaan om foto’s te maken in het complex zelf. Ik laat mijn fototoestel en rugzak achter in een klein gebouwtje aan de overkant van de straat, wandel doorheen een metaaldetector (ze lachen hier niet met de veiligheidsmaatregelen), laat mijn schoenen achter in een houten rek en stap op blote voeten het culturele centrum versierd met prachtig houtsnijwerk binnen. Van daaruit loop ik via een gang naar de mandir. De binnenkant van de mandir is zo mogelijk nog indrukwekkender dan de buitenkant. Het gebeeldhouwde marmer lijkt wel van kant en de koepel komt regelrecht uit een sprookje. Ongelooflijk dat een mens zoiets moois kan maken.

Ik ben net op het juiste moment gekomen. Er is een soort ceremonie aan de gang die bijgewoond wordt door een paar klassen Engelse schoolkinderen. Het is behoorlijk vol in de tempel, dus het is wat dringen, maar ik heb wel de gelegenheid om een goede blik te werpen op de beelden die in nissen opgesteld staan. Zoals gewoonlijk krijg ik kop nog staart aan de verwarrende hoeveelheid goden en godinnen van het Hindoegeloof. Ook een bezoek aan de permanente tentoonstelling “Understanding Hinduism” maakt met niet veel wijzer, buiten het feit dat dit geloof er prat op gaat de oudste religie ter wereld te zijn.

Na mijn bezoek wring ik me in allerlei bochten om toch maar een paar goeie foto’s van de buitenkant te nemen, maar de hoge muren en de ijzeren poorten rondom het complex maken het de amateurfotograaf niet gemakkelijk. Ondanks dit kleine ongemak kan ik een bezoek aan deze tempel ten zeerste aanraden. Een erg bijzondere ervaring die me zeker zal bijblijven.

Het is ondertussen al 13u en ik begin zo stilletjesaan honger te krijgen. Aangezien Neasden op culinair vlak niet al te veel te bieden lijkt het hebben, neem ik de bus en de metro naar Piccadilly circus. Daar aangekomen valt mijn internetconnectie weer even weg, waardoor ik op goed geluk bij Shoryu ramen terecht kom. Een heerlijk dampende kom pikante noedelsoep, de beste manier om het energieniveau opnieuw op peil te krijgen.

Na het middagmaal is gelukkig ook mijn 4G-connectie gerevitaliseerd en wandel ik naar Farriers passage. Ik noteerde dit plekje op basis van een artikel dat enkele verborgen plekjes in Londen besprak die de moeite waren. En alhoewel charmant, ben ik toch niet echt onder de indruk. Ik blijf er welgeteld vijf minuten en besluit dan opnieuw richting Saint Paul’s Cathedral te lopen. Het weer zit nog altijd honderd procent mee, dus ik kan het niet laten een ijsje te kopen bij Four Winters, een wel heel bijzondere ijszaak, want je ijsje wordt ter plekke bereid met vloeibare stikstof. Ik bestel een German chocolate cake ijsje, omdat dit geafficheerd staat als ‘a chocolate lovers dream combination’. Het ijsje was niet slecht, maar naar mijn goesting zat er veel te veel kokos in, wat de smaak van de chocolade wat in de verdrukking bracht. Nu ben ik over het algemeen niet zo zot van kokos (behalve in de vorm van een echte kokosnoot), dus misschien had ik gewoon wat aandachtiger naar de ingrediënten moeten kijken. Al bij al is de bereiding van dit ijs eerder een gimmick, geef mij maar échte Italiaanse gelato!

De wandeling naar Saint Paul’s brengt me langs een China Town en vervolgens prachtige lanen met majestueuze gebouwen. De herfstzon maakt dat ik volop geniet. Onderweg krijg ik een berichtje van mijn vriend dat zijn cursus alweer vroeger is afgelopen en ik laat hem weten dat ik onderweg ben naar One New Change Shopping Mall Terrace. Volgens mijn informatie zou je vanaf dit dakterras een prachtig zicht op Saint Paul’s Cathedral hebben en dat helemaal gratis.

Ik ontmoet mijn vriend vlakbij Saint Paul’s en na even zoeken, vinden we de glazen lift die ons naar het dakterras brengt. En jawel, het uitzicht is de moeite! Aangezien ik de fototoestelrugzak bij heb, worden we goed in de gaten gehouden door security. Het is duidelijk dat de veiligheidsmaatregelen in Londen na de voorbije aanslagen serieus zijn aangescherpt.

Het dakterras heeft ook een leuke bar. Het is warm genoeg om een terrasje te doen en we hebben geluk: er komt een tafeltje vrij. Mijn vriend drinkt een biertje en ik kan heb niet laten een berrie daiquiri te bestellen. Zeer passend bij de mooie locatie waar we ons bevinden.

Na dit fijne aperitief is het tijd voor het avondmaal. Ik heb om 19u gereserveerd bij de Wright Brothers in Borough Market, omdat we er vorig jaar niet geslaagd zijn daar een tafeltje te bemachtigen en het er zo gezellig uit zag. We krijgen tot mijn grote vreugde een plek aan de toog toegewezen met uitzicht op de chefs die al het lekkers voor de klanten bereiden. We beginnen de maaltijd met zes oesters en een glaasje cava. Can’t go wrong with that! Daarna kies ik voor de krab, die zeker lekker is, maar misschien net een beetje pit mist. Het is superdruk bij de Wright Brothers en na amper twee uur tafelen staan we alweer buiten. Het zal beslist niet lang duren voordat ons plekje wordt ingepikt, want er staan buiten al mensen te wachten.

Omdat de avond nog jong is, besluiten we nog iets te gaan drinken. Op goed geluk komen wij bij Davy’s Wine Merchants’ Mug House terecht, onder London Bridge. Wat een fijne verrassing! Het leek wel alsof we een andere wereld binnen stapten, zo warm en gezellig! Ze vonden een prachtig tafeltje met twee comfortabele zetels en bestelden ons een glaasje porto. En omdat eentje geentje is, bestelden we daarna nog een glaasje madeira. Heerlijke plek waar ik bij een volgende gelegenheid graag wil terugkomen om een hapje te eten.

Een mooie afsluiter van een geslaagde dag.

Yet Another Blog

Life on my side