Koreaanse diner bij Maru

Ter ere van mijn collega die in juli op vakantie geweest was in Zuid-Korea (ik stikjaloers natuurljk!), had ik een etentje georganiseerd in het Brusselse restaurant Maru. We waren in totaal met zes collega’s en mijn vriend (die kon aansluiten omdat zijn meerdaagse zeiltocht naar Ramsgate afgelast was). Ik had gereserveerd om 19u en het was de bedoeling om daarvoor nog iets te gaan drinken met de collega’s.

We vertrokken rond een uur op vijf op het werk (hey, op een vrijdag mag dat al eens, he!) en namen na een fikse wandeling, onder de deskundige begeleiding van onze Brusselse collega met gidsaspiraties, de tram naar het JAM hotel. Op het dak van dit hotel is onlangs een hippe bar geopend. Het uitzicht vanaf het dakterras is zeer mooi, alleen jammer dat er te weinig tafeltjes zijn op het hoogste niveau om van het uitzicht te kunnen genieten. We daalden dus langs een buitentrap een verdieping naar beneden om ons daar in de lounge chairs te nestelen. Jammer genoeg zonder uitzicht op de Brusselse skyline, maar wel mét uitzicht op het smalle zwembad. We dronken prosecco en gin-tonic om de start van het weekend te vieren.

Daarna liepen we nog even langs het gemeenschapshuis van onze jongste collega. Een prachtig gerenoveerd herenhuis waar zij met haar partner en enkele huisgenoten woont. Onze jongste collega is duidelijk niet zo goed in het inschatten van de tijd, want no way dat we om 19u in het restaurant zouden zijn, waar mijn vriend (die wel stipt is) op ons zat te wachten. Zo’n twintig minuten te laat arriveerden we in restaurant Maru.

Echt een fijn restauant trouwens voor wie zich wil verdiepen in de Koreaanse keuken. Al de klassiekers staan er op de menukaart en ze hebben ook een mooi aanbod aan Koreaanse dranken. Ik ging voor de 불고기 (bulgogi) en de Koreaanse pruimenwijn. De meeste van mijn collega’s bestelden een 비빔밥 (bibimbap). Bij het bestellen van de bulgogi vroegen ze of we dit aan tafel bereid wilden hebben. Dat leek ons te veel gedoe, maar achteraf bezien, zagen we bij andere tafels dat dit er wel tof uit zag.

Ik had als dessert Koreaanse pannenkoekjes besteld, maar besefte al gauw dat ik genoodzaakt was mijn dessert te delen met mijn tafelgenoten. Het groenetheeijs met rode bonen viel niet in de smaak bij mijn collega’s aan de overkant van de tafel, dus offerde ik mijn pannenkoeken op en at ik de overschot van het groenetheeijs op. Dat trouwens bijzonder lekker was.

Na de maaltijd keerden we terug richting Brussel-Centraal om nog iets te drinken bij de BrewDog, een bar die een bijzonder indrukwekkend bieraanbod op tap heeft. Ik ben geen bierdrinker, maar hun cava is ook niet slecht. 😉 Mijn collega vond het bier wat te duur, maar ik moet zeggen dat deze hippe plek vlak tegenover Brussel-Centraal wel bij mij in de smaak viel.

Uiteraard namen we de laatste trein richting Leuven. Plakkers, he. 😉

Prachtig Planckendael

De date met mijn petekindje stond al even lang in mijn agenda als de Grote (helaas geannuleerde) Kanaaloversteek van mijn vriend . Alleen de invulling van de dag lag nog niet vast. Eerst dachten we op weekend te gaan, maar dat zag de mama dan toch niet goed zitten. Tot ik een week voordien een ingeving kreeg en voorstelde om samen naar Planckendael te gaan.

Zo gezegd, zo gedaan. De mama kwam mij samen met haar twee zonen (mijn petekindje en zijn broer van bijna een jaar oud) in Leuven ophalen om van daaruit verder te rijden naar Planckendael. De weersvoorspellingen waren eerder pover, dus ik was voorzien van een dikke fleece en ik rekende erop dat we zeker een paar keer zouden moeten schuilen voor een regenbui. Maar kijk, de weersvoorspellingen zaten er grandioos naast: het stralende zonnetje dat ons begeleidde toen we de auto parkeerden, bleef tijdens de rest van onze uitstap haar beste beentje voorzetten.

Ik vermoed dat de weersvoorspellingen veel mensen afgeschrikt hadden, want het was vrij rustig in de dierentuin. Ideaal, zo konden wij makkelijk manoeuvreren met de twee buggy’s. Voor de jongste van de twee broers was het de eerste keer dat hij een dierentuin bezocht. Op voorhand konden we moeilijk inschatten of hij het leuk zou vonden, maar we hadden nooit durven hopen dat hij het zo fijn zo vinden. Hij deed niets anders dan lachen en keek oprecht geïnteresseerd naar alle diertjes.

Voor mij persoonlijk waren er een paar momenten dat ik echt voelde dat het lukte om een band met mijn petekindje op te bouwen. Hij is erg verlegen en soms is het moeilijk om contact met hem te leggen. Maar kijk, we hebben fijn samen gespeeld toen zijn mama met zijn broer naar het toilet was en zijn samen met ons tweetjes naar de speeltuin geweest toen zijn mama zijn broertje eten gaf. Ik ben zelfs speciaal voor hem op handen en voeten door een buis gekropen om wat konijnen te bekijken. Hij vond het zo geweldig dat hij graag nog een keertje wilde, maar dat zagen mijn knieën niet meer echt zitten.

Hét moment van de dag was toch wel ons bezoek aan de kinderboerderij. De geiten aldaar zijn niet te onderschatten. Ze roken direct dat er eten in de buggy lag en voordat ik hen kon tegenhouden hadden ze de plastic zak met sandwiches vast. De mama van mijn petekindje slaagde erin de zak met een heldhaftige ruk af te pakken van de geiten, maar toen was de zak al helemaal kapot en hadden de geiten al stukken van de sandwiches gebeten. Een bijzonder traumatische ervaring voor mijn petekindje (‘t is niet zo’n held) die helemaal overstuur raakte, omdat de geiten zijn favoriete eten hadden afgepakt. Ik moet toegeven dat ik het geheel nogal amusant vond. Enfin ja, uiteindelijk heb ik de aangevreten sandwiches toch maar aan de geitjes gegeven, ‘t is niet dat wij ze nog zouden opeten. Drie tellen later viel er niets meer van de sandwiches te bespeuren. 😉

Na de middag was de pijp van de jongste uit en deed hij een dut in de buggy terwijl wij de nog resterende dieren gingen bekijken. Al bleek het om de één of andere reden moeilijker dan verwacht om de giraffen te vinden, nochtans de favoriete dieren van mijn petekindje. Ook de vissende pelikanen die het één na het ander visje boven haalden, waren een groot succes. Mijn petekindje kon er geen genoeg van krijgen.

Zo rond kwart voor vijf was het tijd om huiswaarts te keren. We hadden bijna gans Planckendael gezien en enorm genoten van het prachtige weer. Buiten het sandwich-incident was de dag supervlot verlopen. De kinderen hadden er zichtbaar van genoten en de volwassenen ook. Al blijkt het niet zo evident om goeie foto’s te nemen als je tegelijkertijd een buggy moet voortduwen en een petekindje moet entertainen.

Terwijl we richting Tielt-Winge reden, gaf ik instructies door aan de papa van mijn petekindje voor het avondmaal. Mijn vriend arriveerde zo’n tien minuten na ons in Tielt-Winge zodat we gezellig met z’n allen konden avondeten. Hamburgers met honderd procent rundvlees, guacamole en veel groenten. Ik ben niet echt zo’n hamburgereter, maar ik moet zeggen dat het mij smaakte.

Een stevige regenbui noodzaakte ons het terras te ontruimen en naar binnen te vluchten, alwaar we nog wat na keuvelden bij een kopje thee. Net op het moment dat we afscheid genomen hadden, verscheen er een prachtige regenboog aan de hemel.

Een dag met een veelkleurig strikje er rond.

Spontane dinner dates

Trouwe volgers van deze blog weten het ongetwijfeld, onze agenda laat weinig tot geen ruimte voor spontaneïteit. Deze zomer had ik me echter voorgenomen om de weekavonden niet vol te plannen, kwestie van wat tijd te hebben voor spontane invallen (en ook een beetje om al mijn reisverslagen te kunnen schrijven en mijn foto’s te kunnen verwerken).

Zo konden mijn vriend en ik woensdagavond op de bots beslissen om te genieten van de prachtig zomeravond en iets te gaan eten op een terrasje. Ik denk dat ik er al eens eerder over geschreven heb, maar het is in Leuven enorm moeilijk om een terras te vinden waar je lekker kan eten en dat ‘s avonds in de zon ligt. Ik meende dat het terras van De Hoorn, midden in de nieuwe hippe stadswijk in wording wel nog avondzon zou hebben. Helaas, een recente nieuwbouw blokkeerde de laatste zonnestralen. Maar: de mosselen waren uitstekend en de locatie is zeer inspirerend. Momenteel ligt De Hoorn midden in een bouwwerf, maar het is niet moeilijk je voor te stellen hoe mooi de site zal zijn, eens de werken achter de rug zijn.

Op donderdagavond hadden we eveneens niets gepland. Tot we een berichtje kregen van onze kameraad uit Meldert dat hij voor zijn werk de ganse dag in Leuven in de Faculty Club zat. En of we al plannen hadden voor het avondmaal. Nu wel dus!

Ik was oprecht blij dat ik ditmaal geen sms moest terug sturen dat het niet paste voor ons. We spraken af rond 18u aan het station van Leuven en zochten een plekje op het terras van de Klimop. Super leuk om bij te kunnen praten. Helaas stelde het eten teleur. Ik had een kabeljauw met asperges besteld en mijn tafelgenoten een Thaise noedelsalade. De salade zag er eerlijk gezegd wat povertjes uit. Mijn gerecht was daarentegen wat van het goede te veel. Mijn portie kabeljauw was het dubbele van wat ik een normale portie beschouwd. Verder dreef de kabeljauw in een witte roomsaus en waren de asperges te hard gebakken (groene asperges moeten groen zijn, niet bruin). Het was ook gewoon echt te veel, waardoor ik genoodzaakt was een flink stuk vis te laten liggen. Teleurstellend!

Gelukkig maakte het ijsje van Decadenza achteraf veel goed. Dat zabaglione-ijs was ronduit fenomenaal. Al smullend liepen we terug naar ons appartement om daar nog een flesje Corsicaanse witte wijn te kraken en te praten tot de zon al ver onder was.

Meer van dat!

Murphy

Die ene keer op een jaar dat ik mijn portemonnee thuis vergeet met daarin al mijn geld, bankkaarten én treinabonnement, wordt ik natuurlijk gecontroleerd op de trein… En dat terwijl ik sinds ik terug ben van vakantie ‘s ochtends nog geen enkele keer controle heb gehad. Ik heb mijn allerbeste, sorry-ik-kan-er-niets-aan-doen-blik boven gehaald en mocht verder sporen. Al een geluk dat ik mijn identiteitskaart tegenwoordig in mijn gsm-hoesje heb zitten, zodat ik toch íets van legitimatie bij me had.

Filitosa en Propriano – 16 juli 2016

Onze eerste handeling nadat de wekker ging: de nieuwsberichten lezen. De couppoging in Turkije lijkt nu definitief mislukt en Erdogan zit steviger dan ooit in het zadel. Ik denk eerlijk gezegd niet dat dit een goeie zaak is. Noch voor Turkije, noch voor de rest van de wereld. Een dictator die de touwtjes nu nog strakker in handen heeft en al zijn tegenstanders genadeloos zal vermorzelen.

We ontbeten zalig in het zonnetje langs de kant van het zwembad. De warme temperaturen deden mij echt deugd. Gewoon elke dag een ander kleedje kunnen aantrekken, ganser dagen in flipflops rondlopen en altijd buiten eten, versterkt het vakantiegevoel (neen, het IJsland-trauma is nog steeds niet verteerd).

Vandaag stond een uitstap naar de prehistorische site Filitosa op het programma. Iets waar ik lang naar had uitgekeken, want Corsica heeft meer te bieden dan zon, zee en strand. Het eiland heeft een heel boeiende geschiedenis die millennia terug gaat.

Filitosa lag op een half uurtje rijden van ons hotel en maakte de verwachtingen helemaal waar. De menhirs toonden vervaagde afbeeldingen van mensen die wellicht duizenden jaren geleden op Corsica geleefd hadden (over wie de menhirs exact voorstellen bestaan verschillende theorieën). Ik kon het niet laten de stenen aan te raken om contact te maken met een volk waarvan de oorsprong onbekend is.

We bezochten ook restanten van een nederzetting van de Torréens. Ook van deze bewoners van Corsica is weinig tot niets gekend. Enkel de bouwwerken met ronde torens zijn de stille getuigen van een lang vervlogen verleden. Heel boeiend zo’n mysterieuze beschavingen waar historici het gissen naar hebben.

Vanuit Filitoso reden we rechtstreeks naar het strand van Propriano om een tochtje met een catamaran en een paddle board te regelen. Omdat we geen van beide zaken al ooit eerder gedaan hadden, leek het ons verstandig om tweemaal een leraar te boeken. De vriendelijke dame van de watersportclub noteerde onze gegevens en verzekerde ons dat we een leuke tijd zouden hebben.

Aangezien we pas om 15u verwacht werden voor ons tochtje met de catamaran, namen we de tijd om te lunchen bij L’Ambata in Propriano. Ik bestelde een portie mosselen en mijn vriend ging voor een pizza. Niet origineel, wel heel lekker. Na de lunch keerden we terug naar het hotel om ons om te kleden en de gopro op te halen. Ik was van plan onze exploten op de baai van Propriano uitgebreid te documenteren.

Om 15u stipt stonden we klaar voor onze tocht met de catamaran. Ik was een klein beetje zenuwachtig omdat ik vreesde zeeziek te worden, maar de leerkracht stelde mij gerust: op een catamaran word je niet zeeziek. Helemaal vertrouwde ik zijn woorden niet, maar kijk, catamaran varen bleek zowaar mijn ding. Op zo’n kleine catamaran zit je vlak bij het water en alhoewel zo’n catamaran helemaal niet stabiel op het water ligt, voelde ik me het ganse uur prima.

Catamaran varen is ook een ideale sport om te doen op een warme zomerdag. Regelmatig kregen we golven zeewater over ons heen, die voor een aangename verfrissing zorgden. Onze instructeur bleek een zeer aangename kerel te zijn, afkomstig van het Franse vasteland. Hij was duidelijk trots op zijn Engels (dat idd zeer goed was), want hij stond erop ons in het Engels uitleg te geven ondanks het feit dat wij hem meermaal verzekerd hadden dat Frans voor ons ok was. Afwisselend bedienden we het roer, de fok en het grootzeil. Heel tof!

Ik legde heel onze tocht vast met de gopro. Niet dat iemand ooit dit filmpje zal bekijken, maar het is wel een fijne herinnering.

Na onze zeiltocht gingen we een klein uurtje bekomen op het strand. Stipt om 17u stonden we opnieuw paraat voor onze kennimaking met paddle boarding. Onze instructeur liet even op zich wachten, maar daarna konden we eraan beginnen. Paddle boarding bleek een pak moeilijker uit te vallen dan verwacht. De tips van de instructeur kwamen alleszins goed van pas. Het moeilijkste aan deze sport is het vinden van je evenwicht op het paddle board. Eens je dat beet hebt, ben je vertrokken.

De eerste keer dat ik erin slaagde om vanuit kniestand recht te staan, dacht ik ‘ oh, dat valt wel mee’, maar dat bleek een zware misrekening te zijn. Een paar tellen later lag ik met mijn klikken en klakken in het water. Helaas verlieten bij deze valpartij zowel de gopro (die met een elastische band op mijn voorhoofd was bevestigd) als mijn zonnebril mijn hoofd. Ik koos ervoor achter de gopro aan te gaan (die gelukkig voorzien was van een drijvend achterstuk), wat betekende dat mijn zonnebril helaas op de bodem van de Middellandse Zee terecht kwam. Een zeemansgraf.

Mijn vriend en ik donderden nog een paar keer van het paddle board af, terwijl onze lesgever ons instructies gaf over de juiste technieken. Op het einde van het uur hadden we allebei het gevoel dat het eindelijk een beetje begon te lukken, maar toen moesten de paddle boards alweer ingeleverd worden. Mijn vriend deed daarna nog een manmoedige poging om al snorkelend mijn zonnebril terug te vinden op de bodem van de baai, maar zoals ik al verwacht had, leverde dit geen enkel resultaat op.

Ik baalde wel een beetje dat ik mijn zonnebril kwijt was, want ik haat het om mijn ogen te moeten dichtknijpen wegens te fel zonlicht. Gelukkig realiseerde ik mij dat de meeste winkels in Corsica tot vrij laat op de avond open zijn. We haastten ons dus naar de winkelstraat in de hoop daar een nieuwe zonnebril op de kop te tikken. En jawel, in een accessoirewinkel vond ik een min of mee aanvaardbaar model voor de zeer aanvaarbare prijs van 14 euro. Niet mijn droommodel, maar goed genoeg om deze vakantie mee uit te doen.

Blij gemutst keerden we terug naar het hotel voor een verfrissende douche, waarna we opnieuw naar het centrum van Propriano terugkeerden voor het avondmaal. We hadden onze zinnen gezin op een diner in restaurant Terra Cotta om te vieren dat het catamaran zeilen en paddle boarden zo goed was meegevallen. Terra Cotta zou één van de beste restaurants van Propriana zijn, allez, althans volgens tripadvisor. Benieuwd of de tripadvisor community het ook nu weer bij het rechte eind had.

Helaas, we hadden ons voor niets opgedirkt, Terra Cotta zat helemaal vol. Nochtans hadden we gehoopt dat er op dit latere uur (het was ondertussen al 21u) een plekje zou vrijkomen. We reserveerden dan maar meteen een plaatsje voor maandag (zondag waren ze gesloten), kwestie van geen twee keer van een kale reis terug te komen. Uiteindelijk belandden we een paar restaurants verder op het overdekte terras van Dolcemare, waar ik een werkelijk uitstekende zeewolf at. Ik had na het avondmaal nog net plek voor een heerlijke carpaccio van ananas als dessert.

Helemaal in vakantiestemming genoten mijn vriend en ik van het mooie uitzicht op de haven en de prachtige avond. Fantastisch.

Workshop Landschapsfotografie

Zaterdag 6 augustus volgde in een workshop landschapsfotografie in de omgeving van het fantastisch mooie Kasteel van Horst onder de deskundige begeleiding van fotograaf Koen De Langhe. Het was lang geleden dat ik de tijd genomen had om me een paar uur grondig te concentreren op mijn fotografie. Helaas moet ik bekennen dat de meeste foto’s die hier op deze blog passeren snel, snel gemaakt zijn en dus niet van het hoogste kwalitatieve niveau zijn. Het was alleszins bijzonder fijn om tips te krijgen van een professional. En ik maakte enkele beelden die ik nooit gemaakt zou hebben, mocht ik deze workshop niet gevolgd hebben. Altijd fijn om even uit je comfort zone te stappen. Alleen jammer dat ik de enige vrouw in het voor de rest uitsluitend mannelijke gezelschap was.

Enkele resultaten:

Na de fotografische inspanning volgde de ontspanning: samen iets drinken en napraten op het gezellige terras van het Wagenhuis. Mijn vriend was zo lief om mij te komen ophalen, zodat ik niet in het holst van de nacht op zoek moest naar een bus in het bijzonder landelijke Horst.

Een ervaring die alvast naar meer smaakt.

Van Corte via Ajaccio naar Propriano – 15 juli 2016

Wakker geworden met het verschrikkelijk nieuws van de aanslag in Nice. Mijn vermoeden van de avond voordien bleek bewaarheid: een terroristische aanslag die brutaal de feestvreugde van quatorze juillet teniet deed. Dat een mens in staat is om met een vrachtwagen in te rijden op onschuldige kinderen, het gaat er gewoon niet in bij mij. Zoveel doden op wat een fijne avond voor jong en oud had moeten zijn. Ik was er oprecht niet goed van.

Het ontbijt (dat nog steeds voortreffelijk was) verliep dan ook in mineur, met de beelden van de aanslag op de achtergrond. Het leek ietwat ongepast om plezier te hebben op vakantie, terwijl niet zo ver van ons vandaan mensen in het ziekenhuis voor hun leven vochten en nabestaanden rouwden om vrienden en familieleden.

In bedrukte stemming pakten we onze valiezen en lieten Corte, waar dikke regenwolken zich samenpakten, achter ons. We reden richting Ajaccio, hoofdstad van Corsica en geboorteplek van Napoleon. Onze route leidde ons opnieuw over de Col de Vizzavona waar het volgens onze auto slechts dertien graden was. Brrr. Onderweg kregen we zelfs een miniregenbuitje over ons heen. Zeker 20 druppels vielen uit de lucht. Met in totaal drie miniregenbuitjes zaten we daarmee boven het gemiddelde van 2 regendagen in de maand juli.

In eerste instantie vond ik het jammer dat het reisbureau geen overnachting in Ajaccio gepland had, maar toen we de stad binnen reden en meteen in de file terecht kwamen, vonden we dat opeens een pak minder erg. Ajaccio is een erg drukke stad met veel verkeer. Iets waar we duidelijk niet meer aan gewoon waren. We parkeerden onze auto in een enorme ondergrondse garage en wandelden de stad in.

Nog een teleurstelling: de citadel van Ajaccio was militair domein, een bezoekje was dus niet mogelijk. We liepen langs de citadel naar de haven en bewonderden de boten die daar aangemeerd lagen. Er passeerden boven onze hoofde opvallend veel helikopters die aan en af vlogen naar het ziekenhuis. In vogelvlucht is Nice niet zover van Ajaccio, misschien werden sommige gewonden naar hier gebracht voor verzorging?

Opeens trokken er donkere wolken samen boven Ajaccio en barstte een flinke regenbui los boven onze hoofden. Een échte regenbui met dikke, natte druppels. We schuilden op een overdekt terras met een glaasje muscat. Gelukkig verdreef de zon de regenwolken snel. Na een kwartiertje kon je zelfs aan niets meer merken dat het geregend had.

Een boottochtje vanuit Ajaccio naar de Îles Sanguinaires leek ons wel wat, maar de dame aan het loket deelde ons mee dat het erg winderig was waardoor de boot niet kon aanleggen op het eiland. Winderig weer en ruwe zee, dat klonk als een recept om zeeziek te worden. We besloten dan maar in zijn geheel af te zien van onze boottocht.

Na een verder niet noemenswaardige lunch op het terras van L’Instant reden we met de wagen de Route des Sanguinaires af tot we niet meer verder konden en we hem achterlieten op een reusachtige parking. We gingen te voet verder tot aan Pointe de la Parata alwaar we een prachtig uitzicht hadden op de Îles Sanguinaires. We klommen de rotsen op tot aan de voet van (alweer) een Genuese toren voor het allerbeste uitzicht. Al moesten we wel opletten dat we niet weggeblazen werden door de stevige wind.

Na de eilanden op zoveel mogelijk wijzen fotografisch vastgelegd te hebben, liepen we terug naar de parking. We zaten nog met een heleboel broodjes en koffiekoeken die we van de ontbijttafel meegenomen hadden en die niet in de maag van één of ander varken beland waren. De krijsende zeemeeuwen bleken echter waardige vervangers voor de varkens. En jawel, we waren snel van deze overtollige bagage verlost.

Er wachtte ons vanuit Ajaccio nog een stevige autorit naar Propriano. Onderweg passeerden we vele stranden waar het stikte van het volk. Veel te druk voor ons, dus we reden verder. Ondertussen waren we er helemaal van overtuigd dat we niets misten door niet in Ajaccio te overnachten. Ok, we hadden wel geen enkele van al de Napoleon gerelateerde bezienswaardigheden aangedaan, maar ik was toch al nooit een fan van de man.

We hadden met opzet gekozen voor de iets langere route langs de kust in de hoop op prachtige vergezichten. In dat opzicht stelde de route een beetje teleur. We waren beter gewoon!

Een half uur voor sluitingstijd kwamen we aan in Hotel Bartaccia. Een chic hotel opgedeeld in verschillende gebouwen met een prachtig zwembad en lounge bar. We kregen een mooie kamer met een rondruit prachtige badkamer én uitzicht op zee toegewezen.

Omdat ik me na de bochtige autorit niet helemaal optimaal voelde, dineerden we langs het sfeervol verlichte zwembad in ons hotel. Toch kon ik het niet laten een cocktail met de welluidende naam île de beauté te bestellen. Na een eerste teug van mijn cocktail voelde ik me miraculeus beter. Heerlijk!

Het eten zelf mocht er ook wezen, mijn kabeljauw met risotto was zalig lekker, zij het ietwat aan de prijzige kant. De bediening daarentegen was desastreus slecht. Borden werden niet afgeruimd, het duurde een eeuwigheid voor we onze drankjes en ons eten kregen we moesten drie keer infomeren waar de rekening bleef. Toen ik bij het afrekenen zei dat de service beter kon, kreeg ik zelfs niet eens excuses. ‘t Was zogezegd allemaal de schuld van het nieuwe kassasysteem. Nog iets: zogezegd kregen we twee verschillende glazen wijn geserveerd, maar geen van ons beiden kon het verschil tussen die twee glazen proeven.

Ondanks de crappy service was het eten bijzonder goed en kon ik het niet laten nog even langer te genieten van de prachtige avond. Die dessertcocktail met chocolade en rode vruchten was de perfecte afsluiter.

Vlak voor het slapen gaan, sijpelde helaas alweer slecht nieuws onze vakantie binnen: er was een staatsgreep in Turkije aan de gang. Wat een tumultueuze zomermaanden… De komkommertijd is niet meer wat ze geweest is.

Een geslaagd feestje!

Misschien wat minder volk dan gewoonlijk (geheel en al mijn fout, ik had bij het prikken van de datum helemaal over het hoofd gezien dat maandag 15 augustus een feestdag was), maar daar malen we niet om. Het is de kwaliteit die telt, niet de kwantiteit. Dankzij het mooie weer kon de balkondeur de hele avond/nacht blijven open staan om voor verkoeling te zorgen. De aanwezigen slaagden er niet in onze drankvoorraad noemenswaardig te laten slinken, maar da’s een reden om nog eens een feestje te geven, nietwaar? Ditmaal had iedereen zich ook prima gehouden aan het voorschrift ‘geen cadeaus’. Applaus daarvoor!

Ik heb me zaterdagavond alleszins uitstekend geamuseerd en hoop dat dit ook geldt voor de rest van de aanwezigen.

Kappers zijn duur

En omdat ik gemiddeld één keer om de twee jaar een kapperszaak binnen stap, is dat iets waar ik mij altijd aan mispak. Nochtans had de totaalprijs mij geenszins mogen verbazen, als ik de moeite genomen had op voorhand even mijn research te doen op dit blogje. Deze keer dacht ik nochtans verstandig te zijn en mijn haar niet te laten brushen (duurt gewoon veel te lang) en nog was ik in totaal 60 euro kwijt. En dat enkel voor wassen, puntjes knippen en drogen. Gelukkig was dit een bijzonder efficiënte kapper: op drie kwartier stond ik opnieuw buiten met mijn nieuwe coupe.

Ik kan er weer tegen voor twee jaar!

Winkelontmoetingen

Wanneer mijn vriend en ik boodschappen doen, moet het meestal vooruit gaan. We maken er een sport van om zo snel mogelijk alles in ons karretje te smijten, af te reken, in te laden en terug naar huis te rijden. Kwestie van onze kostbare tijd zo snel mogelijk aan een andere activiteit te kunnen besteden.

Ter voorbereiding van ons feestje waren genoodzaakt zowel donderdag als vrijdag boodschappen te doen. Donderdag in de AH en vrijdag in de Delhaize (toch één en dezelfde groep nu) en jawel, je zal het altijd zien, net als je hopen sterke drank in je winkelkarretje aan het laden bent, loop je bekenden tegen het lijf. Donderdag de mama en de zus van onze kameraad in Chicago, vrijdag de nonkel van mijn vriend, bij wie we in een ver verleden nog ingewoond hebben. Beide babbels kwamen onze efficiëntie niet ten goede, maar het was wel leuk om wat te kunnen bijpraten. (En ik heb meteen ook Curaçao als mogelijke vakantiebestemming genoteerd.)

Yet Another Blog

Life on my side