Da’s de beste manier om de lessen Koreaans te omschrijven. De leerkracht geeft de ganse les plankgas. Je kan geen moment je aandacht laten verslappen, want voordat je het weet, word je aan het bord geroepen om enkele Koreaanse woordjes neer te pennen. Het tempo ligt een pak hoger dan in de Japanse lessen die ik aan het CLT volgde. Nu, de lessen Koreaans duren ook minder lang (van 18.45u tot 21.15u), dus misschien heeft het daar iets mee te maken. Door de manier van lesgeven ben je wel verplicht om de leerstof bijhouden. Als je het alfabet thuis niet oefent, ben je de volgende les reddeloos verloren.
Persoonlijk hou ik wel van een uitdaging, maar ik ben toch echt benieuwd om te zien hoeveel studenten het tot het einde van jaar zullen volhouden.
Zes weken te vroeg, maar toch al 2,8 kilogram zwaar en 49 centimeter lang. Als de baby tot het einde in de baarmoeder was blijven zitten, was hij wellicht ter wereld gekomen met een geboortegewicht van 5 kilo. Een flinke brok dus, die het na zijn iets te vroege start heel erg goed doet. Mijn petekindje is een trotse grote broer, die er nog wat aan moet wennen dat alle ogen nu niet enkel op hem gericht zijn.
Vorige zondag stond er een bezoekje aan deze flinke kerel op het programma. Om het de ouders niet te moeilijk te maken (het is al druk genoeg met een peuter en een baby in huis), bestelden we voor het avondeten twee quiches bij Convento Food, eentje met zalm en broccoli en eentje met lamsvlees, butternutpompoen en fetakaas. Deze foto van het quicheoverschot geeft meteen een antwoord op de vraag of het lekker was:
Als dessert aten we crumble met frambozencoulis en mascarpone. Een recept van Jeroen Meus. Heel lekker!
En de baby? Die toonde zich een gewillig fotomodel met een gezonde eetlust!
Ok, ik had eigenlijk mijn statief moeten opzetten, maar ik was zo slaapdronken dat dit zelfs niet bij mij opkwam. Maar het is toch een mooie, zij het imperfecte, herinnering aan een bijzonder natuurfenomeen.
Eigenlijk feitelijk moest ik vandaag om 20u in de Waaiberg zijn voor de tweede salsales van het jaar. Maar toen liep de prijsuitreiking en bijhorende ceremoniële lofbetuigingen een beetje uit en vervolgens overtuigden mijn collega’s me om te blijven plakken op de afsluitende receptie (met afschuwelijk slechte schuimwijn dan nog wel, dus het was echt het gezelschap dat me over de streep trok). En zo kwam het dat er vandaag weer te weinig vrouwen in de dansles waren. Gelukkig is mijn vriend wel gegaan en kon hij me achteraf de figuren aanleren.
Dankzij de lieve mensen van Toerisme Vlaanderen mocht ik vrijdagavond op dinner date met Kasper uit Denemarken. Daarvoor moest ik helaas wel vroegtijdig het afscheidsfeestje van een heel lieve en dierbare collega verlaten. De nieuwe job van mijn ondertussen ex-collega is gehuld in een waas van mysterie, dus wij vermoeden nu allemaal dat hij voor de staatsveiligheid gaat werken. Spijtig, maar een mens kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn en ik wilde de opportuniteit om een buitenlandse blogger te ontmoeten niet laten schieten.
Ik nam de allerlaatste trein die ik kon nemen om op tijd in Leuven te zijn en ging rechtstreeks van het station naar de Klimop. Ik had op voorhand een fotootje van Kasper doorgestuurd gekregen en dankzij de hipster baard herkende ik mijn dinner date meteen. Onze ontmoeting kaderde in de #belgianbeerbattle. Het concept van de #belgianbeerbattle is simpel: nodig een aantal buitenlandse bloggers uit om kennis te maken met de Belgische bieren. In zes dagen verkenden ze Poperingen, Gent, Oudenaarde, Antwerpen, Brussel, Mechelen en Leuven. Een vermoeiend programma dat hen de kans bood om te proeven van een ruime selectie Belgische bieren.
Het bezoek aan Leuven was gepland op de vijfde dag. Kasper was dus al redelijk vermoeid toen we de voeten onder tafel schoven in de Klimop. Het is altijd een beetje afwachten of het klikt met een persoon die je nog nooit ontmoet heb, maar Kasper bleek een aangename babbelaar te zijn met een interessant persoonlijk verhaal (zijn echtgenote is een Amerikaanse met Deense roots die na hun huwelijk naar Denemarken emigreerde). Een échte bierkenner ook. Jammer dat ik zelf ondanks herhaalde pogingen nog altijd geen bierdrinker ben. Gelukkig heb ik dankzij de bierliefde van mijn vriend al veel brouwerijen bezocht en ben ik geïnteresseerd in onze Belgische biercultuur. Iets waar wij als klein landje terecht trots op mogen zijn.
Kasper vertelde over de bezoeken die hij de vorige dagen had afgelegd, terwijl we genoten van een op bier geïnspireerd menu. Gelukkig vind ik bier wel lekker als het in een gerecht verwerkt is. Zo waren de mosseltjes in wit bier overheerlijk, de varkenswangen in Chimay boterzacht en de sabayon met Tripel Karmeliet een fantastische afsluiter van de maaltijd. Kasper had nog nooit in zijn leven sabayon gegeten en was erg enthousiast over dit heerlijke dessert. Het aanbod om bij elke gang een aangepast glas bier geserveerd te krijgen, sloeg ik vriendelijk af. Ik had al genoeg cava gedronken op de afscheidsreceptie van mijn collega en water smaakt lekker bij alles!
Die arme Kasper had al zoveel te eten gekregen de voorbije dagen dat hij van elke gang amper een derde op kon krijgen. Heel leuk zo’n bloggertripje, maar ik had de indruk dat de organisatie in hun enthousiasme om de bloggers zoveel mogelijk van Vlaanderen en Brussel te laten zien het programma een beetje té volgepropt hadden. Wat niet wil zeggen dat ik zelf niet graag uitgenodigd zou willen worden voor zo’n tripje!
Na een zeer aangenaam diner namen wij dan ook afscheid van mekaar zodat Kasper wat kon relaxen in zijn hotel om voldoende energie te hebben om de laatste dag van de battle door te komen.
Donderdagavond stond de opening van de Architectuurprijs Leuven in OPEK op het programma. Ik was wellicht al wat vermoeid van de voorbije dagen, want bij de eerste stap op de OPEK loopbrug voelde ik dat ik mijn hoog gehakte voet verkeerd had neergezet en ging ik in slow motion tegen de grond tevergeefs grabbelend naar iets om mijn val te stuiten. Een gat in mijn kous, een geschaafde knie en een dikke deuk in mijn ego, waren het resultaat. Er waren zelfs mensen die bezorgd kwamen vragen of het ging. Om door de grond te zakken.
Enfin ja, een beetje van slag na dit kleine akkefietje kwam ik aan in de ruimte waar zich al een aantal mensen verzameld hadden. Een beetje misnoegd zag ik de minuten wegtikken. Ik stuurde tijdens het wachten wat geïrriteerde whatsapp berichtjes naar mijn vriend om te klagen dat stiptheid niet meer van deze tijd is. Totdat ik mij bij de start van het evenement realiseerde dat het woord architectuur geen enkele keer voorkwam in het inleidend woordje. Poëzie daarentegen des te meer. Al snel begreep ik dat ik per ongeluk op het foute evenement beland was. Helaas had ik mij strategisch vooraan gepositioneerd en was het moeilijk om nog snel even weg te glippen. Dus deed ik maar alsof ik daar thuis hoorde (party crashen was vroeger mijn specialiteit).
Toen er even een pauze werd ingelast, griste ik snel een glaasje wijn van Dulst mee en begaf ik mij een verdieping hoger naar de effectieve locatie van de opening van de architectuurprijs. Daar waren ze blijkbaar toch stipt begonnen, want al de speeches waren al afgelopen. Er stond her en der nog wat volk te keuvelen en naar de tentoongestelde projecten te kijken. Ik nam snel wat foto’s en raakte kort aan de praat met een landschapsarchitect, alvorens mij terug naar het poëzie-evenement te begeven. Daar hadden ze immers betere hapjes. 😉 En stoeltjes waar ik even kon uitrusten en mijn zere knie wat masseren. De lieve dame op de stoel naast mij sprak mij aan en bleek zowaar uit mijn geboortestreek afkomstig te zijn, na haar studies was ze, net als ik, verhuisd naar Leuven. Ik werd zelfs uitgenodigd om haar splinternieuwe appartement in het centrum van Leuven te bekijken.
En hup, de eerste les Spaans hebben we ook alweer achter de kiezen. Niet de geloven dat ik ondertussen al tot in het vijfde jaar geraakt ben. Lijkt helemaal nog niet zo lang zo lang geleden dat mijn vriendje en ik vol enthousiasme aan het eerste jaar begonnen. Een kleine rekensom leert mij dat ik ondertussen al sinds 2003 non-stop ingeschreven ben aan het CLT. Dat is ondertussen al twaalf jaar! Mijn vriendje heeft ondertussen afgehaakt, ik doe dapper verder.
Het begon allemaal met een cursus Italiaans, omdat de cursus Spaans die we oorspronkelijk wilden volgen jammerlijk volzet was. En ja, ook die allereerste en allerlaatste les Italiaans kan ik mij nog goed voor de geest halen. Juffrouw Inge was een geweldige leerkracht!
Na Italiaans volgden Japans, Russisch en Spaans. Met Japans stopten mijn vriend en ik in het vierde jaar, wegens echt totaal geen goesting meer. We hadden immers ons doel bereikt: een basiskennis Japans voor onze eerste grote reis naar het land van de rijzende zon. Russisch moest ik laten schieten wegens te weinig tijd om de taal echt grondig onder de knie te krijgen. Ik ben echter vast van plan mijn Russisch in de toekomst opnieuw op te pikken. Wellicht start ik dan ik een lager jaar om er op het gemak weer in te komen.
En ja, wat Spaans betreft heb ik mij alvast voorgenomen verder te doen tot het allerlaatste jaar. Kwestie van toch één taal grondig te beheersen. Na dit jaar nog drie jaar te gaan dus. Benieuwd of ik mijn voornemen zal houden!
Mijn collega’s en ikzelf worden zo langzamerhand vaste klant bij deBuren, maar deze donderdagmiddag stond er een wel heel bijzondere editie van deBuren hebben Oren op het programma: de man van één van onze collega’s trad op met zijn ensemble Revue Blanche, een kamerensemble met een nogal ongebruikelijke bezetting: sopraan, fluit, altviool en harp.
Mijn collega had uiteraard veel reclame gemaakt voor het optreden, we waren bijgevolg met een delegatie van ongeveer tien collega’s naar deBuren afgezakt. En niemand die het zich beklaagde. Revue Blanche bracht prachtige interpretaties van werken van Claude Debussy en Benjamin Britten. Echt een fenomenaal optreden, eerlijk waar het beste wat ik tot nu toe in deBuren gehoord heb. En dat zeg ik heus niet om mijn collega een plezier te doen.
Dus als je de kans krijgt om naar een optreden van Revue Blanche te gaan, laat deze niet aan jou voorbij gaan.
Ok, tot voor twee weken had ik nog nooit van Pansori gehoord, maar kijk, met mijn inschrijving voor de taalcursus Koreaans is er een nieuwe wereld voor mij open gegaan. Dat is natuurlijk het voordeel van les te volgen in het Korean Cultural Center. Zij willen natuurlijk maar al te graag dat de cursisten kennis maken met de Koreaanse cultuur.
Maar goed, ik zal jullie niet langer in spanning laten: Pansori is een traditionele Koreaanse eenpersoonsopera en is sinds 2003 opgenomen in de immateriële werelderfgoedlijst van de Unesco. Ik had het voorrecht om de Zuid-Koreaanse Ahn Sook-sun, één van de grootste pansori-zangers van vandaag, live aan het werk te horen in de Bozar.
Om ons de gelegenheid te geven op tijd in het concert te zijn, startte de les Koreaans een kwartier vroeger en ging de leerkracht aan een verschroeiend tempo door de leerstof. Regelmatig moesten we haar vragen om te opnieuw aan te geven op welke bladzijde we zaten en nog eens te herhalen wat de opdracht ook alweer was. Eén ding is nu al zeker: vervelen zal ik mij het komende jaar in de les zeker niet doen.
Klokslag 20u stonden we met een groepje mede-cursisten in de Bozar. Het was even zoeken naar de juiste zetel (de plaatsen waren genummerd, maar blijkbaar was niet iedereen zich daarvan bewust, chaos dus). Daarna waren we vertrokken voor 80 minuten waarin Ahn Sook-sun het beste uit de epische sage over Heungbo ten beste gaf. Ongelooflijk hoe deze dame op leeftijd de ganse voorstelling in haar eentje droeg, enkel begeleid door een trommel.
Het toffe is dat het publiek bij een Koreaanse pansori verondersteld wordt te reageren. Iets wat voor ons Westerlingen bijna ondenkbaar is. Regelmatig werd er dus vanuit de zaal naar het podium geroepen, meestal aanmoedigende of instemmende geluiden. Erg bijzonder.
Ik ben heel blij dat ik de gelegenheid gekregen heb om dit spektakel bij te wonen. Het was dan ook gezellig napraten met mijn medestudentjes op de receptie na de voorstelling.
Na een lang en zenuwslopend proces zijn mijn lieve collega en haar man eindelijk terug in België met hun adoptiekindje uit Oeganda. Ondertussen is het kindje in kwestie al bijna twee jaar oud. Dinsdagavond zakten we met een groepje collega’s af naar hun tijdelijke woonst (mijn collega en haar man hebben er niet alleen een uitputtende adoptieprocedure opzitten, ze zijn ook nog eens aan het verbouwen).
Voor de rit naar Herne hadden we twee cambio’s ter onzer beschikking. Ik belandde in de cambio die mijn baas bestuurde. Een heel avontuur, zowaar, want mijn baas blijkt niet zo’n best chauffeur te zijn. Het aantal keren dat ik in de gordel gehangen heb door een bruusk stopmanoeuvre, was gewoon niet bij te houden. En starten op een helling was ook niet zijn sterkste punt. Bij het inrijden van de tunnels in Brussel ging hij daarom heel langzaam rijden op het stuk dat naar beneden ging, om er zeker van te zijn dat hij niet moest stoppen op de helling naar boven.
Enfin ja, we zijn heelhuids ter plekke geraakt, dat is het voornaamste. In Herne wachtte ons een feestelijk onthaal. Ik had een hoop cadeautjes van de verlanglijst gekocht en onze peuter deed ze één voor één open en speelde even met elk speelgoedje. Heel tof om te merken dat onze cadeautjes in de smaak vielen.
Op voorhand was ik een beetje bang dat het niet zou lukken om contact te maken met het adoptiekindje. Uiteindelijk was hij heel ziek toen mijn collega en haar man hem gingen ophalen in Oeganda en had hij in het begin wat hechtingsproblemen (heel normaal lijkt me dat). Ik wist ook niet zo goed hoe hij zou reageren op een bende luidruchtige collega’s. Maar kijk, wat een fijne verrassing: zo’n sociaal baasje. Hij heeft echt met iedereen gespeeld en toverde zo nu en dan een prachtige glimlach op zijn gezichtje. We waren allemaal enorm gecharmeerd.
Oja, we kregen ook nog eens zalig lekkere quiche te eten. Dat mijn plan om op de terugweg de trein te nemen in Edingen op dertig seconden na faalde (eigenlijk zag ik de terugrit met mijn baas aan het stuur niet echt zitten), vond ik niet eens zo erg. En de terugrit viel een pak beter mee dan de heenrit (die paar glazen schuimwijn maakten wellicht dat ik meer op mijn gemak was). Mijn baas dropte mij en een andere collega af in Brussel-Zuid en ik geraakte verder zonder problemen met de trein in Leuven.
Echt zo blij dat de grootste wens van mijn collega in vervulling is gegaan. Het is nu al duidelijk dat zij en haar man fantastische ouders zijn.
