Vandaag begreep ik opeens perfect waarop de uitdrukking ‘mijn bloed kookt’ slaat, het scheelde namelijk niet veel of er kwam stoom uit mijn oren. Het lijkt gewoon onmogelijk om op deze planeet een syndicus te vinden die een beetje beroepsernst heeft en zijn job gewoon goed uitoefent. Hulpvaardigheid, klantvriendelijkheid, duidelijk onbekende begrippen. Hoog tijd voor ander en beter. Iemand suggesties?
Verjaardagsweekend – zondag op Signal de Botrange
Na een nachtje worstelen om het donsdeken (er is een reden dat mijn vriend en ik thuis twee aparte donsdekens hebben), werden we ‘s ochtends onthaald op de grote glimlach van Kabouter. We namen de tijd om op ons gemak wakker te worden en samen te ontbijten.
Na het ontbijt trokken we naar de Hoge Venen voor een wandeling in de buurt van Signal de Botrange, voornamelijk omdat ik daar nog nooit geweest was. Jawel, tot voor enkele dagen had ik nog nooit op het hoogste punt van België gestaan. Dat euvel werd snel verholpen, al viel er verder niet veel te beleven, daar op dat hoogste punt. De wandeling zelf was prachtig. We genoten van de stralende zon en het uitzicht op de windmolens in Duitsland. Erg mooie streek, die Hoge Venen.
Na de wandeling moesten we helaas al afscheid nemen van Goofball en haar gezin, omdat zowel Goofball als Jan diezelfde avond nog op businesstrip vertrokken. Drukke mensen, zeg dat wel. Omdat we vrij laat ontbeten hadden, waren we de tijd wat uit het oog verloren. Lunchtijd was ondertussen al lang gepasseerd. We reden naar Eupen waar we op aanraden van onze gastheer en gastvrouw in de Ratskeller gingen eten, een brasserie waar de keuken gelukkig de ganse namiddag open was. Zo rond half drie arriveerden onze wildgerechten. En smaken dat het deed!
We waren rijkelijk laat om nog een grote wandeling te maken, maar reden van Eupen toch verder naar Ternell. Terwijl de ondergaande zon de herfstbladeren in de mooiste kleuren schilderde, genoten we van de frisse boslucht en het geruis van het riviertje. Jammer dat we geen tijd genoeg hadden om een lange wandeling te maken. In het donker door de bossen hossen zagen we niet echt zitten. We zullen nog eens moeten teruggaan, he. 😉 We waren mooi vlak voor zonsondergang bij de wagen terug, zodat we op de terugweg naar Leuven konden genieten van een fenomenale zonsondergang.
Zeer geslaagd weekend!
Verjaardagsweekend – zaterdag in La Menuiserie
Het voorbije weekend had ik het genoegen om mijn verjaardag te vieren in het schattige dorpje Waimes in het uitmuntende gezelschap van Goofball en haar gezin.
Voordat we echter konden vertrekken naar Waimes, moesten mijn vriend en ik nog een paar boodschappen doen. Belangrijkste item op onze todo-lijst was het aankopen van een Halloween-outfit voor de Halloween-party die ik komende vrijdag organiseer voor mijn collega’s. Met dit doel trokken we helemaal naar Scherpenheuvel om daar aangekomen vast te stellen dat de meeste verkleedkledij dikke brol is. Lelijk en slecht gemaakt, nuja, kan ook moeilijk anders voor de spotprijzen waaraan die dingen verkocht worden. Maar toch, het kostte ons de nodige moeite om twee min of meer aanvaardbare outfits samen te stellen, waardoor we wat later dan gepland richting Waimes vertrokken.
We kwamen in de vooravond bij het weekendhuisje van onze gastheer en gastvrouw aan (de zon was al onder) en konden meteen de stapkunsten van Kabouter bewonderen. So very cute. Terwijl Kabouter de avond doorbracht met de hippe babysit met dreadlocks, genoten wij samen met zijn ouders van een voortreffelijk feestmaal in restaurant La Menuiserie, op enkele stappen van het weekendhuisje.
Dit passeerde er allemaal op ons bord (en ja, het was even lekker als het eruit ziet):
We startten de avond uiteraard met een aperitief van het huis, een lichte rosé schuimwijn, perfect om mee te klinken op de gezondheid van onze gastheer en gastvrouw.
Daarna volgden de amuse-gueules.
Kip curry tapioca chips (i kid you not):
Escargots met look:
Iets lekkers met vis in een groen erwtensoepje:
Eitjes zonder eiwit waarvan het eigeel een aantal uur gegaard heeft afgewerkt met aardpeer. Fenomenaal lekker:
Het bezoekje aan La Menuiserie was trouwens een goeie oefening voor mijn culinair Frans.
La Truite d’Ondenval de Nicolas Marichal: Chicons rouges acidulés, chicons braisés, chicorée:
Saint-Jacques: Marinées, jambon de Montenau, aneth,beurre de lacto-fermentation: zo lekker dat ik helemaal vergeten ben er een foto van te maken.
Queue de boeuf: Confite, bouillon condimenté, panais de notre ami Yves, tartine de moelle:
Chevreuil “Birkenhof à Bütgenbach”: Mousseline de potimarrons fumés, coings rôtis, jus corsé:
Pommes et poires: Soupe de poires, pommes en pickles de cerfeuil musqué, vanille de Tahiti:
Chocolat souple: Kalamansi, poudre de yaourt, crème glacée à la bergamote:
Dit alles uiteraard vergezeld van aangepaste wijnen. Fijn dat er bij het dessert een perencider geserveerd werd. Is eens iets anders dan de klassieke dessertwijn.
Wat versnaperingen voor bij de koffie/thee:
Ongelooflijk goeie rum (die van mij was een Demerara uit Guyana van 14 jaar oud, maar Jan had met zijn Diplomatico Reserve uit Venezuela de hoofdvogel afgeschoten, goed spul):
A splendid evening, indeed, afgesloten met een spannende wandeling in het pikkedonker naar het weekendhuisje. Al een geluk dat elke smartphone tegenwoordig ook als zaklamp kan gebruikt worden.
Japanse paraplu’s
Zwaar onder de indruk van het werk dat in dit clipje gekropen moet zijn. Al kan ik moeilijk geloven dat bij het laatste gedeelte geen cgi te pas gekomen is.
Danone-lijdensweg
Ik heb er al eens eerder over geschreven, over mijn niet-eindigende queeste om de Danone-automaat op het CLT goed te laten functioneren. Tot nu toe is deze queeste echter tevergeefs geweest, dus beperk ik mij voorlopig tot zagen op sociale media dat het ding niet werkt. Danone blijft tot nu toe Oost-Indisch doof, maar van de twitter-account van het CLT zelf kreeg ik bericht dat de automaat gecontroleerd was en zonder problemen functioneerde (quod non, maar allez; waarom het zoveel moeite is om het element dat het geld accepteert te vervangen, ik snap het niet).
Wat ik echter niet verwacht had, was dat de leerkracht mij bij het begin van de les vroeg naar mijn frustratie over de automaat. Blijkbaar had het nieuws de ronde gedaan en was ze gebrieft door haar collega’s. Dus in mijn beste Spaans uitgelegd wat mijn grote ergernis was (me molesta que no funcione!). Altijd goed om je ergernissen te kunnen delen in een andere taal. 😉
Sensatie en Sensualiteit
Een tijdje geleden had ik het geluk om via mijn werk de tentoonstelling Sensatie en Sensualiteit. Rubens en zijn erfenis te kunnen bezoeken. Iets minder dan twee uur lang werden we door een gids in Bozar rondgeleid. Het was even wennen aan de veelvuldige langgerekte “euh’s” waarmee de uitleg van de gids doorspekt was, maar haar enthousiasme maakte dit meer dan goed. Bij elk meesterwerk van Rubens wist ze wel een interessante anekdote te vertellen (zo blijkt dat Rubens wel een beetje een oude snoeper was die op de rijpe leeftijd van 53 jaar hertrouwde met een jonge deerne van amper 16 jaar). Maar Rubens was natuurlijk eerst en vooral een geniaal schilder. Wat een fantastische erfgoed heeft het atelier van Peter Paul Rubens ons nagelaten. Ik was echt onder de indruk van de werken die na zovele jaren nog niets aan zeggenschap ingeboet hebben.
De tentoonstelling Sensatie en Sensualiteit. Rubens en zijn erfenis is opgedeeld in zes thema’s: geweld, macht, lust, compassie, elegantie en poëzie en bevat niet enkel de absolute topstukken van Rubens, maar ook werken van kunstenaars die zich door zijn werk lieten inspireren. Zo worden werken van Van Dyck, Manet,Rembrandt en zelfs Picasso geconfronteerd met de voorbeelden van het genie Rubens. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat de werken van Rubens in de meeste gevallen echt wel superieur zijn. Het was alleszins interessant om te zien hoe ver (in tijd en ruimte) de invloed van Rubens reikt.
Ik heb enorm genoten van deze tentoonstelling en ik besef maar al te goed dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen dat ik een werkgever heb die zulke uitstappen mogelijk maakt.
Als uitsmijter: er is zelfs een soundtrack bij deze geweldige tentoonstelling!
Hoe oud wil jij worden?
Vandaag kreeg ik op het werk een gloednieuwe hoesje voor mijn iphone. Een volledig wit, erg artificieel stinkend hoesje. Erg ironisch als je weet dat ik al twee maanden of zo op een nieuw hoesje zat te wachten, omdat mijn oude tot op de draad versleten was. Maar goed, een klein beetje stank, daar kan ik nog wel tegen.Een collega die een gelijkaardig hoesje als ikzelf had gekregen, wilde echter niets te maken hebben met het ding. Ervan overtuigd dat de giftige dampen die het spul uitwasemde haar zeker twee jaar van haar leven zouden kosten.
Waarop ik zei: “Ach, zo oud wil ik toch niet worden. Liever een beetje meer plezier in dit leven en wat jonger sterven dan heel mijn leven supervoorzichtig te moeten zijn.” Waarop een andere collega meteen de vraag stelde: “En hoe oud wil jij dan wel worden?” Een goeie vraag waarop ik geheel spontaan, zonder erover na te denken “negentig jaar” antwoordde, “maar dan wel op voorwaarde dat mijn geest mij niet in de steek laat, lichamelijk ongemakken wil ik nog wel trotseren, maar liefst niet te veel.” Ik was er zelf een beetje verbaasd over dat het antwoord zo snel van mijn tong rolde, maar nu ik er wat meer over nagedacht heb, lijkt negentig jaar me echt een mooie leeftijd om de boeken dicht te doen. Geeft me nog genoeg kans om de wereld te verkennen en veel nieuwe dingen te leren. Hopelijk staat de geneeskunde dan alweer een beetje verder en kan ik negentig jaar worden in optimale conditie. En dan overlijden in mijn slaap. Bij wie kan ik daarvoor tekenen?
Waste Land
Gisterenavond woonde ik op het filmfestival van Gent de première van Waste Land van Pieter Van Hees bij. Na noodgedwongen een jaar te moeten overslaan hebben, was ik erg blij opnieuw van de partij te kunnen zijn. De film was echter niet echt minj ding. Niet dat hij slecht was, maar dit soort drama’s waarbij het hoofdpersonages zichzelf door eigen toedoen steeds dieper de put in helpt, zonder dat hier een aanwijsbare reden voor is, kunnen mij steeds minder bekoren. Er is al zoveel ongewilde miserie in de wereld, wat maakt dat het voor mij moeilijk is ervan getuige te zijn hoe iemand nodeloos zijn eigen leven om zeep helpt. Respect wel voor hoofdrolspeler Jérémie Renier die de ganse film draagt met zijn prestatie. Klassebak die er het beste van maakt met een script dat naar mijn gevoel wat met haken en ogen aan mekaar hing. Op sommige momenten werden de scènes ook te lang uitgerokken en moest ik de neiging onderdrukken om op mijn horloge te kijken. De film voelde alleszins langer aan dan hij in werkelijkheid was.
Geen spek voor mijn bek, dus. Gelukkig maakte de fijne receptie waarop ik veel collega’s en bekenden tegenkwam veel goed. Hopelijk volgend jaar opnieuw (maar dan met een betere film).
De weekends zeilen voorbij
Alweer een weekendje in mijn eentje moeten doorbrengen. Ik word nog een echte zeilweduwe! Enfin, niet dat ik de kans heb gehad om me eenzaam te voelen. De zaterdagochtend is altijd goed gevuld met de Spaanse les. Ben wel tevreden met de nieuwe leerkracht, al is haar enthousiasme soms een beetje vermoeiend, zo vroeg op de ochtend. De nadruk ligt in het vierde jaar op conversatie en ik heb echt het gevoel dat de Spaanse zinnen en werkwoordsvormen vlotter van mijn lippen vloeien.
Zaterdagnamiddag deed ik boodschappen en schafte ik me eindelijk een nieuwe portemonnée aan. Het lot is mij deze keer niet goed gezind geweest en ik zal de hoop om mijn portemonnée met inhoud ooit nog terug te zien, definitief moeten laten varen. Tijd dus om de tot op de draad versleten portefeuille van mijn vriend die ik als tussenoplossing gebruikte, in te ruilen voor iets deftigs. Een mooi donkerrood exemplaar dat hopelijk wat langer bij mij zal blijven dan zijn gifgroene broertje.
Zondag werd ik rond het middaguur bij vrienden verwacht. Omdat mijn chauffeur zich op datzelfde moment ergens op de Noordzee bevond, moest het openbaar vervoer redding brengen. In het station vlakbij onze vrienden stopt op zondag echter slechts om de twee uur een trein. Ik was dus een uur te vroeg op de afspraak. Is me nog niet vaak overkomen. Onze vrienden waren zo vriendelijk om me van het station te komen afhalen en daar ook weer af te zetten na een erg fijne namiddag. Het eten was heerlijk en het was erg leuk om bij te praten met de twee aanwezige koppels en te spelen met de in totaal vier aanwezige kinderen. Erg leuk ook om my girl L haar eerste zinnetjes te zien en horen lezen. Indrukwekkend hoeveel kinderen op zo’n korte tijd leren in het eerste studiejaar.
Zondagavond was het een blij weerzien met mijn door zon en wind getaande vriend. Helemaal vermoeid na een weekendje onder mannen. De zielepoot. 😉
PTX, Vol. III van Pentatonix
Dankzij de sympathieke mensen van Walkie Talkie mag ik aan één van mijn lezers een exemplaar van PTX, Vol. III van mijn favoriete a capella groep Pentatonix weggeven. Yep, die van de geweldige “Papaoutai” cover. Ik kan me niet meer exact herinneren hoe ik Pentatonix ontdekt heb, waarschijnlijk door wat doelloos surfen op youtube blijven hangen bij één van hun fenomenale covers. Pentatonix is ook niet zomaar een groep die een zangwedstrijd won: drie van de vijf leden kennen mekaar al sinds hun kindertijd en hun beatboxer Kevin Olusola (trouwens ook een fantastische chello-speler) vonden ze, jawel, via youtube. Pentatonix is, samen met Walk Off The Earth en 2CELLOS één van die groepen die snappen hoe je het internet inzet om de band met je fans nauwer aan te halen én er zelf beter van te worden. En oja, hun muziekvideo’s zijn ook nog eens geweldig ende fantastisch.
Laat me in de commentaren weten wat jouw favoriete Pentatonix cover is om kans te maken op een exemplaar van PTX, Vol. III. Het lot zal op 1 november beslissen wie de winnaar is.