Een dagje Ieper

Opgestaan op een onchristelijk vroeg uur om de trein van 7.04 naar Ieper te halen voor een teambuilding uitstapje met het werk. Nu ja, wat heet ‘de trein naar Ieper’. Overstappen in Brussel Zuid en vervolgens overstappen in Kortrijk. Ieper is niet meteen makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer. Het was de bedoeling dat ik de lange rit samen met een collega die in Wijgmaal woont zou doen, maar een kleine miscommunicatie leidde ertoe dat we op verschillende treinen terechtkwamen (in haar voordeel: zij moest alleen in Kortrijk overstappen, in mijn voordeel: ik kon langer in mijn bed blijven liggen).

De overstap in Kortrijk was nog spannend. In Brussel Zuid stond mijn trein al aangekondigd met vijf minuten vertraging en ik had maar een dikke vijf minuten om over te stappen in Kortrijk. Geen probleem, dacht ik, die trein haalt de vertraging onderweg wel in. Niet dus… Sms-gewijs bracht ik mijn collega’s op de hoogte van het feit dat ik wellicht de aansluiting in Kortrijk niet zou halen, in de hoop dat hun collectieve overredingskracht het vertrek van de trein naar Ieper enkele minuten zou kunnen uitstellen. Me druk gemaakt om niets, want de bestuurder van de trein van Kortrijk naar Ieper bleek op dezelfde trein als ik te zitten. Lang leve de NMBS! :-)

We startten onze dag in Ieper met koffie (thee in mijn geval) en koffiekoeken in bakkerij De Tempelpoort. Een vrij nieuwe zaak die wellicht profiteert van het feit dat de Westhoek volop in de picture staat met de herdenking van 100 jaar WOI.

Na dit opkikkertje trokken we twee uur met een gids door Ieper. Focus van de rondleiding lag, hoe kan het ook anders, op de eerste Wereldoorlog. Ondertussen ben ik al een paar keer in Ieper geweest en ken ik de stad en haar bewogen geschiedenis vrij goed, maar het blijft altijd boeiend om uitleg van een plaatselijke gids te krijgen.

We namen afscheid van de gids bij de Menenpoort en trokken richting de Fonderie voor ons middagmaal. Heel mooie zaak gelegen in een historisch gebouw met een schitterend terras. Het was prachtig weer, dus stiekem had ik gehoopt dat we op het terras ons middagmaal zouden nuttigen, maar we kregen en apart zaaltje toegewezen onder het dak. Ook gezellig natuurlijk. Het eten was uitstekend: eerlijke (en verse) brasseriekeuken. Lang geleden dat een koninginnenhapje mij nog zo gesmaakt heeft.

In de namiddag stond, hoe kan het ook anders, een bezoek aan het In Flanders Fields museum op het programma. Ik schreef al eerder over dit museum op deze blog en zelfs al was mijn laatste bezoek minder dan twee jaar geleden, opnieuw wist het museum mij diep te raken. Hoe oud ik ook word, de waanzin van de oorlog kan ik gewoonweg niet begrijpen. Ik kan alleen maar hopen dat de periode van vrede die we nu meemaken in Europa nog lang blijft duren.

Mijn collega’s waren duidelijk ook onder de indruk van hun bezoek. Met de achterblijvers dronken we nog iets op het terras van In het Klein Stadhuis. Een prosecco om te klinken op de wonderbaarlijke wederopstanding van Ieper. Het begon echter wat af te koelen en we hadden allemaal nog een lange rit naar huis voor de boeg, dus we hielden het bij één drankje.

Ditmaal spoorde ik wel samen met mijn collega naar Leuven, waar we iets voor 20u arriveerden.

Een mooie dag in een stad die een bijzondere plek in mijn hart heeft.

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

DCIM100GOPRO

Een dagje Me-time

Mijn vriend vertoefde dit weekend alweer op de woeste baren (nuja, er was zo weinig wind dat ze op de motor moesten varen). Ik had zaterdag het rijk dus voor mij alleen en ik moet zeggen dat ik ervan genoten heb, van mijn dagje Me-time.

Vroeg opgestaan voor de Spaanse les, maar het uitbundig schijnende zonnetje verzachtte de pijn. Na de les wat het zo’n schitterend nazomerweer dat ik besloot me op het zonnigste terras van heel Leuven neer te vleien (dat van de Exki op het Rector De Somerplein) en op mijn gemak een slaatje en een stuk cheesecake te eten. Genietend van misschien wel de allerlaatste zonnestralen van de nazomer.

Daarna fietste ik op mijn gemak terug naar ons appartement om mijn cursusspullen om te ruilen voor mijn fototoestelrugzak en trok ik richting de braderie in het bovenste gedeelte van de Tiensestraat. Momenteel is de helft van de wijk één grote zanderige vlakte, maar over een paar jaar zal hier een gans nieuw stadsdeel verrijzen. Je merkt dat de wijk daar nu al deugd van heeft, want er zijn de laatste tijd talrijke nieuwe of vernieuwde zaken bijgekomen. Het was er gezellig druk en het was fijn vertoeven tussen de vele kraampjes. Niet dat ik iets kocht, want ik ben een beetje allergisch aan rommelmarkten en brocanteries. Respect voor mensen die tussen al die rommel leuke spulletjes weten te ontdekken, ik zie alleen maar brol. :-)

Tijdens mijn wandeling door de Tiensestraat verkende ik de mooi vernieuwde optiekzaak Verhulst mét grazende schapen in hun stadstuin. Jawadde, niet meteen iets wat je verwacht in hartje Leuven. Leuk dat deze stad mij nog altijd weet te verrassen. Mijn oog viel eveneens op een nieuwe kapperszaak. Geen idee wat me plots bezielde, maar ik gaf toe aan de ingeving van het moment (er was net geen volk in de zaak) en stapte de zaak binnen met de vriendelijke vraag om mijn puntjes bij te knippen. Het moet ondertussen alweer een jaar of twee geleden zijn dat ik nog eens een kapper binnen stapte, mijn kapsel kon wel een kleine opfrissing gebruiken. Wat een absoluut fantastische ervaring. Kapper Henk Swinnen bleek een vlotte kerel te zijn die er geen moeite mee had zich te beperken tot enkel de puntjes bij te knippen. En de prijs voor mijn nieuwe kapsel (nuja, niemand van mijn collega’s zag het verschil) was ook erg schappelijk. Bij Cutting Ends zien ze mij zeker nog eens terug.

Ondertussen was het al half zes geworden en rammelde mijn maag. Ik was oorspronkelijk nog van plan geweest om naar een barbecue bij vrienden in Rotselaar te gaan, maar ik had langer in de Tiensestraat rondgehangen dan verwacht en ik werd om zeven uur op de opening van het eerste project van stadskunstenaar Ief Spincemaille verwacht. Plannen bijgesteld dan maar en snel iets gaan eten bij Oli de Chinees. Snel, lekker en goedkoop, meer moet dat niet zijn. En oja, een ijsje als dessert dat kon er ook nog wel bij. 😉

De opening van de Eerste Verstoring was een klein beetje een teleurstelling omdat het volledige kunstwerk nog niet onthuld kon worden, wegens gevaar op instorting. De basis van de aarden toren was te nat, waardoor de omkisting nog niet verwijderd kon worden. ‘k Zal nog eens moeten teruggaan om het eindresultaat te bekijken.

IMG_2967

IMG_2924

 

IMG_2958

IMG_2934

IMG_2894