Dat mensen die bevestigen dat ze naar ons feestje komen, de dag zelf verhinderd zijn (ik heb zelf ook al wel eens moeten afzeggen omdat ik ziek was), daar kan ik inkomen, maar dat er mensen zijn die op voorhand toezeggen om te komen en vervolgens niet komen opdagen, zonder een sms’je of een whatsapp’je, neen, dat gaat er bij mij niet in. Da’s toch elementaire beleefdheid? Of ben ik gewoon hopeloos ouderwets?
Een culturele week
Bij de start van het culturele jaar vallen er altijd interessante premières mee te pikken en toevallig vielen een aantal voorstellingen en events die ik zeker niet wilde missen samen in één week. Dus zo kwam het dat ik mij zondagavond liet meevoeren door de jeugdige monoloog Stand Up in OPEK, maandagavond even moest slikken bij de atonaliteit van het openingsconcert van het Festival van Vlaanderen in de PDS, woensdag omvergeblazen werd door de theatervoorstelling Leni en Susan in de Schouwburg en zaterdag een glaasje schuimwijn dronk op de onthulling van de toren Eerste Verstoring van Ief Spincemaille.
Een goed gevulde week die mijn sluimerende liefde voor theater opnieuw deed opflakkeren. Misschien zal 2014 niet alleen de geschiedenis ingaan als het jaar met de slechtste zomer ooit, maar ook als het jaar waarin yab het theater herontdekte.
De eerste les Spaans van het nieuwe schooljaar
Voilà zie, ook bij Spaans is de kop er alweer af. Naar goede gewoonte zijn we op zaterdagochtend met een kleine groep, maar dat vind ik niet erg, zo krijg je meer de gelegenheid om te spreken en kan je je minder makkelijk wegsteken in de les. Toch nog twee bekende gezichten uit de klas van vorig jaar, verder een hoop mensen die hun Spaans opnieuw wilden oppikken of een aantal jaren met de taal gestopt waren.
Eén van de nieuwkomers, een oude dame die vroeger nog romaanse talen (Frans en Spaans) gestudeerd had, slaagde erin al op mijn zenuwen te werken nog voordat ze haar eerste zin afgemaakt had. Ze was nog niet zeker dat ze zich ging inschrijven, dus laat ons hopen dat ze haar niveau te hoog vindt voor onze groep en aan afstandsonderwijs of zoiets begint. ‘t Zal beter zijn voor mijn gemoedsrust.
Bonajuto chocolade
Donderdagavond verkeerde ik in het uitstekende gezelschap van 11 andere chocoladeliefhebbers. Ik had de kans om kennis te maken met Bonajuto-chocolade, zogezegd de beste chocolade van gans Italië. Ik kende dit Siciliaanse merk niet, maar zet de woorden chocolade en degustatie in dezelfde zin en je hebt mijn aandacht. Een gelegenheid om nieuwe smaken te leren kennen, die grijp ik graag met beide handen.
Het exacte recept van deze chocolade wordt al decennia lang angstvallig geheim gehouden, want het zou gebaseerd zijn op de manier waar op de Azteken hun ‘Xocoàtl’ maakten. De Bonajuto-chocolade bestaat enkel uit een mengeling van cacao, suiker en kruiden, wat maakt dat de smaak moeilijk te vergelijken valt met die van onze eigen Belgische chocolade. De textuur van deze chocolade is ook heel anders, een beetje korrelig en krakend als je erop bijt, niet de zachte smeuïgheid die wij gewoon zijn.
Smaken die de revue passeerden waren: zeezout, suiker, vanille, witte peper, nootmuskaat, kardemom, peperoncino. Bij de chocolade kregen we glaasje rode wijn, porto en whiskey aangeboden. De combinatie van de smaken was erg bijzonder. Al moest ik toch passen bij de heel pure chocoladerepen van 80, 90 en zelfs 100%. That was just too much. Als je in zo’n stukje chocolade beet, had je het gevoel dat alle speeksel uit je mond werd weggezogen, zo droog. Ik proefde ook voor het eerst in mijn leven een onverwerkte cacaoboon. Beter dan de pure chocolade. 😉 Maar onbetwiste topper van de avond was de porto van 60 jaar oud, zo lekker! Niet te doen.
Het was alleszins een zeer leerrijke avond. Mijn persoonlijke top 3: Bonajuto met nootmuskaat, kardemom en peperoncino. Zo’n tablet mag je altijd voor mij meenemen, mocht je toevallig in Modica in Sicilië passeren.
It started with a bang
Een uur vroeger op te staan dan normaal op een doordeweekse werkdag moet ik wel een bijzonder goeie reden hebben. Die was er ook: deze vrijdag werd de moeder van mijn baas begaven. De dame in kwestie had de gezegende leeftijd van 88 bereikt en sukkelde al een ganse tijd met haar gezondheid. Een grote schok was haar overlijden dan ook niet, maar dat neemt niet weg dat een begrafenis altijd een emotioneel moment is en ik het belangrijk vind om daar aanwezig te zijn om mijn steun te betuigen.
Vanuit Brussel zouden we met een delegatie collega’s naar de Sint-Dionysiuskerk van Moerkerke rijden met een wagen van het werk. Om tijdig in Moerkerke te geraken, rekening houdend met mogelijke files onderweg, besloten we al om kwart voor negen te vertrekken. Mooi op tijd stonden we in de parkeergarage waar de wagen geparkeerd stond. We waren met vijf personen in totaal, dus het was nogal gezellig op de achterbank. Mijn lieve collega had aangeboden te rijden. Zelf rijd ik niet graag met een wagen die ik niet ken en al helemaal niet in het verraderlijke Brussel, dus ik was blij met haar aanbod.
Mijn collega schakelde in achteruit en drukte de gaspedaal in om de parkeerplaats uit te rijden. Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, als in slow motion. Voordat ik echter ‘stop’ kon roepen, knalde de rechterzijspiegel met een klap tegen één van de steunpilaren in de parkeergarage. Ik zag de spiegel helemaal dubbel plooien en de verschillende onderdelen van mekaar loskomen. We waren nog geen zestig seconden onderweg…
Terug uitgestapt om de schade te bekijken: de spiegel zelf bleek nog min of meer heel te zijn, maar losgekomen van het omhulsel. Oplossingsgericht denken: een andere wagen was er niet en we hadden niet veel tijd op overschot. De spiegel lag in stukken vaneen, maar niets wat niet te verhelpen viel met wat stevige tape. Zo gezegd, zo gedaan en na wat knutselwerk konden we toch naar Moerkerke vertrekken. Een straf verhaal rijker. Onze collega zal het nog lang mogen horen. 😉
Gelukkig verliep de rest van de rit probleemloos en dankzij de marge die we hadden ingecalculeerd, waren we toch nog op tijd. De kerk zat stampvol (een grote familie en in West-Vlaanderen zijn de mensen nog een beetje katholieker dan in de rest van het land) en de viering duurde eindeloos lang. Pas op, het was een hele mooie viering, maar een beetje korter was nog mooier geweest. Er kwam maar geen einde aan de stroom mensen die een bidprentje kwamen ophalen. Vreemd genoeg vertrok het merendeel van het volk na de offerande. Daarna bleek het aantal aanwezigen ongeveer gehalveerd. Is iets typisch West-Vlaams, wisten sommige van mijn collega’s te vertellen. Als je tot het einde van de viering blijft, zou je jezelf uitnodigen op de koffietafel of zoiets. Vreemd.
Nu, het allerbelangrijkste was dat ik aan mijn baas zag dat hij onze aanwezigheid erg op prijs stelde. Toen ik hem mijn deelneming betuigde wilde hij mijn hand maar niet loslaten en een andere collega kreeg zelfs kussen. Denk dat de emoties hem wat te veel werden.
Het was ondertussen al middag, dus besloten we eerst iets te eten in de omgeving. Ons oog was tijdens de heenrit al op de Stroopijp gevallen, een frituur van het chiquer soort waar je ook wat snacks kon krijgen. Huisgemaakte garnaalkroketten, die gaat er bij mij altijd wel in. En de frieten waren helemaal niet van die platte, vettige gevallen, maar lekker knapperig. Best wel een fijne zaak.
De terugrit verliep verder zonder problemen, al moest er zo nu en dan wel een spiegelgrapje gemaakt worden. In de namiddag wachtte er nog een berg werk op mij, dus ik maakte gebruik van het feit dat ik op vrijdagavond geen afspraken had om wat langer te blijven werken.
Al bij al een interessante dag.
Blij nieuws!
Onze eerste teambaby is een feit! Een stipte kerel, want hij heeft zich perfect gehouden aan de uitgerekende datum. Helemaal zijn mama, want dat is ook iemand die erg stipt en correct is! Ben superblij dat alles zo vlot is gegaan. En binnenkort op babybezoek! Teentjes en vingertjes tellen.
Party Time!
Het was alweer een daverend succes, onze traditionele zomerparty. Dit jaar vierden we de allerlaatste dag van de zomer die er geen was. Gelukkig maakte het nazomerweer van de voorbije weken dit gemis een beetje goed. Er was veel volk en er was nog veel meer drank. Ondanks het uitdrukkelijke verbod dat ik had opgenomen in de uitnodiging, waren er toch mensen die nog wat extra drank bij hadden (schrik om dorst te moeten lijden, zeker?). Denk dat we genoeg drankvoorraad in huis hebben om nog een jaartje of zo toe te komen. Dus geneer je vooral niet om een drankje aan te nemen als je bij ons op bezoek komt! Wij hebben zo ongeveer alles in huis.
Het was echt een superfantastische avond. Ik mixte veel cocktails, het was warm genoeg om op het balkon te gaan staan en ik kreeg heel veel lekkere chocolaatjes. En het beste van alles: het fijne gezelschap van al onze vrienden.
Volgend jaar opnieuw.
35 km op de fiets
Vandaag een dagje gefietst in de omgeving van Brussel in het fijne gezelschap van mijn onovertroffen collega’s. Het was best wel een heuvelachtig parcours en ik merkte dat mijn fietsconditie niet meer was wat het geweest is. Maar goed, ik ben er toch in geslaagd elk heuveltje boven te geraken zonder af te stappen. Al moet ik zeggen dat ik blij was met de extra lange middagpauze om even op adem te komen met een lekkere tomaat garnaal. Én we hebben het tegen alle verwachtingen in de ganse dag droog gehouden! Gelukkig maar, want fietsen in de regen = niet leuk.
De Schotten zeggen NO
Al moet ik toegeven dat ik stiekem gehoopt had het het YES zou worden. Gewoon al om te zien hoe Groot-Brittannië en de EU met zo’n precedent zouden omgaan. Ik keek er al een beetje naar uit om in een onafhankelijk Schotland whiskey te gaan proeven. 😉 Maar goed, de ratio heeft het gehaald en Schotland sleept sowieso extra bevoegdheden uit de brand. Good on them.
Fietsherstelperikelen
Een tijdje geleden botste ik met het achterlicht van mijn fiets ergens tegen en zei het rode plastic kapje van mijn achterlicht ‘krak’. Kapot. Het lichtje zelf brandde nog wel, maar de reglementair rode kleur was nu wit. Geen nood. Naar het fietsherstelpunt onder het Rector De Somerplein, want die hebben superlange openingsuren, heel handig voor mensen zoals ik die normaal gezien niet voor de normale sluitingstijd terug van het werk zijn.
De jongeman aldaar monsterde mijn achterlicht en zei me dat ze zo geen achterlicht in voorraad hadden en dat ze dit moesten bestellen en dat hij dit niet kon doen. Geen probleem voor mij, ‘t is niet dat de afstand van mijn appartement naar het Rector De Somerplein onoverbrugbaar is, ik zou wel op een ander moment terugkomen.
Een paar dagen later stond ik opnieuw met mijn fiets in het fietsherstelpunt. Ik wees een nogal nors ouder heerschap op mijn kapotte achterlicht en liet de fiets daar achter, in de overtuiging dat ze binnen een paar dagen wel over het juiste achterlicht zouden beschikken.
Groot was dan ook mijn verbazing toen hetzelfde heerschap mijn enkele dagen later bij het ophalen van mijn fiets doodleuk meedeelde dat het achterlicht niet hersteld was, omdat ze, ik citeer: “zo geen achterlicht hadden”. Ik was te verbouwereerd om een goeie repliek te bedenken. ‘t Is niet dat het hier over een hightech achterlicht ging van een superfancy fiets. Neen, we hebben het over een doodgewone stadsfiets, niet eens van de allerbeste kwaliteit aan de oprukkende roestplekken te zien.
Dan maar met mijn fiets naar het Velo fietspunt met de iets moeilijkere openingsuren getrokken, waar ze mijn achterlicht in een wip hersteld hadden.
Onvoorstelbaar.