Opstaan om 4.30u is niet bepaald plezierig, maar hey, ik keek ernaar uit om terug te keren naar warmere oorden. De terugrit verliep probleemloos. De Grand Vitara afgeleverd bij Avis, nog wat moeten herschikken omdat mijn valies te zwaar was (26 kilo, volgende keer minder schoenen meenemen want uiteindelijk heb ik alleen maar mijn wandelschoenen aan gehad), kleine vertraging op de vlucht naar Schiphol, maar we waren nog op tijd om onze trein te halen. De treinrit naar Leuven was er vervolgens wat te veel aan, vooral omdat we twee keer moesten overstappen met al onze valiezen. Een heel gesleur.

Op het Martelarenplein wachtte ons een heel ontvangstcomité. Zelfs de politie was paraat om ons van onze fans af te schermen. Mijn vriend en ik waren erg vereerd, maar het bleek dan toch voor onze koning en koningin bedoeld te zijn. 😉

Laatste ontbijt met haring, komkommer en paprika! Heb om toch wat variatie in mijn menu te brengen, hier zelfs al porridge gegeten. Met wat rozijnen valt dat eigenlijk best te eten, al was de versie met whiskey en honing nog altijd de beste!

Om tien voor tien stonden we mooi op tijd klaar bij het standbeeld van Leif Eriksson bij de Hallgrímskirkja. We ontmoetten Auður, de blogster die ons zou rondleiden. Zij vertelde ons dat ons groepje uit in totaal vier personen bestond. De twee andere personen die de wandeling hadden geboekt, waren echter nog nergens te bekennen. We wachtten een beetje tot Auður telefoon kreeg met het bericht dat de ontbrekende personen tien minuten later zouden zijn. Terwijl we op hen wachtten, gingen we al even de Hallgrímskirkja van binnen inspecteren. Het interieur was eerder sober, maar het orgel was echt de moeite. Het orgel werd volledig gefinancierd met privaat geld. Iedereen die wilde, kon bijdragen en ook nu nog kon je giften doe om het orgel te laten onderhouden.

Terug bij het standbeeld was er nog altijd geen teken van leven van de twee ontbrekende personen. Auður begon in afwachting alvast met haar uitleg over twee figuren die hun stempel op het uitzicht van Reykjavik nalieten: Guðjón Samúelsson, de architect van de Hallgrímskirkja en veel andere gebouwen in Reykjavik, en Einar Jónsson, een beeldhouwer die een museum vol beelden achterliet.

Een beetje later doken dan toch de ontbrekende klanten op. Enja, het waren Amerikanen… Uit Phoenix, Arizona. Ze waren met een cruise in Reykjavik beland. Zo echte typische cliché Amerikanen die alles amazing vinden en je meteen bij de voornaam aanspreken alsof ze je al jaren kennen. Mijn vriend en ik moesten inwendig lachen.

We zetten onze wandeling verder door de straten van Reykjavik en bekeken de typische met ijzeren golfplaten beklede kleurrijke huizen. Veel van wat onze gids ons vertelde, wisten we ondertussen al, maar een kleine opfrissing kon geen kwaad. Deze wandeling is vooral geschikt als een eerste kennismaking met Reykjavik en IJsland, maar verveeld hebben we ons zeker niet. Auður toonde ons de mooie beeldentuin die hoorde bij het huis van Einar Jónsson en onderweg stopten we ergens voor een koffie en een warme chocomelk. Het was nodig, want alhoewel het gelukkig droog bleef, stond er een ijzig koude wind die de gevoelstemperatuur danig naar beneden haalde.

Wat mij persoonlijk het meest boeide aan deze wandeling was de street art die her en der de huizen sierde. Er waren echt meesterwerkjes bij. Zeer knap. Ben blij dat dit soort kunst ook meer en meer in de Leuvense straten opduikt.

Auður wees ons de oudste boom van Reykjavik aan (die slechts een dikke honderd jaar oud was) en vertelde ons dat Reykjavik de dichtst beboste regio was van heel IJsland. Straf.

Tijdens de wandeling kwam het gesprek op puffins en het feit dat deze fotogenieke vogels bedreigd zijn in IJsland. Iets wat mij verbaasde, want op Vigur doden ze er zelfs omdat er te veel zijn en ‘t is niet dat we tijdens onze reis lang hadden moeten zoeken naar een puffin. Ik ging even dieper op het onderwerp in en het bleek dat vooral in het zuiden van het land de populatie erop achteruit ging.

Iets na twaalf was de rondleiding ten einde, we bedankten onze gids en liepen terug naar het museum met de onmogelijk naam ‘Reykjavik 871 +/-2 The Settlement Exhibition’ waar we de overblijfselen van een oude verblijfplaats van de vikingen konden bekijken. Bij de bouw van een nieuw hotel een tijd geleden was men op de grondvesten van deze oude bouwwerken gestoten, de oudste bekende structuren in gans IJsland. Doordat deze overblijfselen met een laag vulkanisch as bedekt waren, was het mogelijk om deze zeer precies te dateren aan de hand van het ijs van de Groenlandse gletsjers.

Het was een erg mooi, interactief museum waarin we ongeveer een uurtje doorbrachten. Hoog tijd voor een middagmaal, dus. We aten een pannenkoek (ik een zoete, hij een hartige) in café Babalú, een eetgelegenheid die op zich bijna een museum was: tjokvol met allerlei prullaria en brocante. Best gezellig, maar de pannenkoeken waren overduidelijk opgewarmd in de microgolfoven.

Na het middagmaal gingen we met de lift naar boven in de Hallgrímskirkja om van het uitzicht op Reykjavik te genieten. Het was grijs miezerweer, dus veel stelde het uitzicht niet voor en om eerlijk te zijn, zo’n mooie stad is Reykjavik nu ook weer niet. We stonden dus snel weer beneden. Met de auto reden we vervolgens naar Perlan (The Pearl), een voormalige waterreservoir gelegen op een heuvel met uitzicht op de stad. Binnen in het gebouw staat een waterfontein die het gedrag van een spuitende geiser imiteert. Je kan er ook iets eten en natuurlijk is er de onvermijdelijke souvenirshop.

We hielden het er snel voor bekeken. In de auto stelde ik voor om naar het Harpa gebouw te gaan voor een rondleiding. Mijn vriend zocht even op (hoera voor 3G) hoe laat de rondleidingen waren. Bleek dat over een dikke tien minuten de laatste rondleiding van 15.30u zou starten. We twijfelden of we dat zouden halen, maar besloten het er toch op te wagen. Gelukkig is Reykjavik een stad met bijzonder weinig verkeer en konden we om 15.28u onze wagen parkeren onder de parking van Harpa. Ik ging al naar boven om te melden dat we graag de rondleiding zouden volgen, terwijl mijn vriend het parkeersysteem probeerde uit te vogelen.

We werden rondgeleid door een charmante jongedame die vertelde dat ze een jobstudente was. Fijn om te zien dat er in IJsland ook enthousiaste jobstudenten rondlopen. Harpa is een uitzonderlijk modern gebouw dat een knappe architectuur combineert met de nieuwste geluidstechnieken. Heel indrukwekkend om een blik achter de schermen te kunnen werpen en wat meer inzicht te krijgen in het functioneren van het gebouw, dat er door de crisis bijna niet was gekomen.

Het meisje dat ons rondleidde vertelde ook dat bijna elke IJslander dit weekend op Heimaey zat voor het festival, vandaar dat de straten er zo uitgestorven bijlagen. We informeerden ook naar de gigantische bouwput vlak langs Harpa waar duidelijk al een tijdje niet meer in gewerkt werkt. Bedoeling was om op die plaats een vijfsterrenhotel te bouwen, maar het lukt voorlopig niet om een partnership af te sluiten met een buitenlandse keten om dit project te voltooien.

Onze charmante gids vertelde ook dat Harpa verschillende betekenissen had. ‘Harpa’ is niet alleen ‘harp’ in het IJslands, het is ook een populaire vrouwennaam en het was in de oude IJslandse kalender de naam van de eerste zomermaand. Zeer symbolisch allemaal. Ik was echt blij dat we op het laatste nippertje beslist hadden deze rondleiding te doen. Het was erg interessant.

Tijd om een aperitiefje te nemen voor het avondmaal, want het was er ondertussen niet echt warmer op geworden. Mijn vriend wilde graag een biertje proberen in de
Micro Bar. Het eerste bier dat de barman hen aanraadde was het Lavabier dat hij al eens eerder had gedronken. Uiteindelijk dronk hij een Gaedingur van het vat. Mijn vriend zei dat het wel opvallend was dat geen enkele IJslandse barman een fatsoenlijke pint konden tappen. Ik hield het op een glaasje wijn, slecht idee uiteraard in een biercafé, want de wijn was veel te zoet naar mijn goesting.

Ondertussen was het tijd om ons naar restaurant Kjallarinn te begeven. We kregen een gezellige ronde tafel toegewezen vlakbij de chauffage, die we prompt een beetje hoger draaiden. We gingen natuurlijk voor de vijfgangen proeversmenu. Wat we op ons bord zouden krijgen, was een verrassing, maar wij houden wel van dit soort culinaire verrassingen. Omdat mijn vriend nog terug moest rijden naar het hotel, hield hij het op water. Ikzelf bestelde een groot glas witte wijn (25 cl) waarmee ik de ganse maaltijd toekwam.

Het eten was werkelijk een feest. Sint-Jacobsvruchten, langoustines met bloemkool en chilisaus, lamsvlees (uiteraard), rundsvlees, tonijn met popcorn en wasabi, crème brûlée, lychee-ijs. Het was allemaal even lekker en mooi afgewerkt. Spijtig genoeg weet ik niet meer wat we exact hebben gegeten, maar de herinnering is vastgelegd in iphonefoto’s. Ook een plezier: de lieftallige jongedame die ons elke gang met een grote glimlach kwam presenteren.

Bij het voorstellen van de langoustine zei ze erbij dat dit haar favoriete gerecht was. Toen ze de lege potjes kwam ophalen, zei ik tegen haar dat ze gelijk had, het gerecht was zeer lekker. Spontaan antwoordde ze: “Of course I’m right, I’m a woman.” Schitterend. Op deze laatste dag in IJsland hadden we eindelijk een plezierig contact met een paar IJslanders. Is het toeval dat dit alledrie vrouwen waren? Wie zal het zeggen…

Het diner in Kjallarinn was alleszins een fijne afsluiter van een vakantie die, we moeten daar eerlijk in zijn, onder de verwachtingen presteerde. Jammer, want ik had al zoveel enthousiaste verhalen over dit land gehoord en bovendien was dit een erg dure vakantie (IJsland is niet bepaald goedkoop). De klik was er voor mij gewoon niet. Ik vrees dat dit dan ook mijn eerste én laatste bezoek aan IJsland zal zijn.