Verjaardagsweekend

Ik wil jullie even geruststellen, gelukkig heb ik niet alleen maar triestige dingen gedaan tijdens mijn verjaardagsweekend. Na het toch wel zwaarmoedige bezoek aan In Flanders Fields, werden de smaakpapillen verwend in Hostellerie St Nicolas. En omdat bij een uitgebreide meergangenmenu in een sterrenrestaurant nu eenmaal aangepaste wijnen hoorden, hadden we een kamer gereserveerd in Hotel Nicolas van dezelfde uitbaters, gelegen op een paar honderd meter van het restaurant. Een goed overbrugbare afstand, zelfs met wat wijn achter de kiezen.

Man, man, wat we daar allemaal te eten kregen. Het aperitief vergezeld van de eerste hapjes namen we in de bar, waar een gezellig open gasvuur brandde. Uiteraard koos ik voor de huischampagne, terwijl mijn vriend van de sherry proefde. Na enkele culinaire hoogstandjes (een English breakfast hapje, een hapje mossel friet, wie verzint het?), mochten we plaats nemen aan tafel alwaar de ontdekkingstocht werd verder gezet. Nu hebben mijn vriend en ik al enkele ster-restaurants aangedaan (nuja, verder dan één ster zijn we nooit geraakt), maar Hostellerie St Nicolas mag zich zonder schroom bij de beste restaurants die wij al bezocht hebben plaatsen, als het al niet het beste was. Alles was perfect: elk gerecht was een kunstwerk, de smaken waren harmonieus uitgebalanceerd, de wijnen fantastisch. En er waren maar liefst drie voorgerechtjes met Sint-Jacobsvrucht! Alleen die toefjes koffie bij het derde dessert vond ik niet lekker, maar daar at ik vakkundig rond.

Enfin, de foto’s spreken voor zich. Ik laat jullie meegenieten:

Appetizers

Appetizer Met Pompoen en Paddenstoel

Hapje English Breakfast

Hapje van Mosselen met Frieten

Kalfs Tartaar Met Ganzelever

Sint-Jacobsvrucht met Angus Beef

Sint-Jacobsvrucht Met Gerookte Paling

Toast Met Sint-Jacobsvrucht En Tomaten

Zeebaars Met Pijlinktvis En Bouillabaise

Kalfszwezerik Met Risotto Van Oud Brugge Kaas En Eekhoorntjesbrood

Patrijs

Marshmellow Van Appel En Selder Met Groene Thee

Dessert Met Witte Chocolade, Veenbessen En Mandarijntjes

Dessert Met Banaan, Chocolade En Koffie

En de dag nadien werd het genieten gewoon verder gezet aan de ontbijttafel met Het Beste Ontbijt Ever! Wat een verwennerij!

The Broken Circle Breakdown

Gisteren zijn mijn vriend en ikzelf eindelijk The Broken Circle Breakdown gaan zien. Doordat we dit jaar niet naar de opening van het filmfestival gegaan zijn, was het er nog niet van gekomen. Ik had al veel goeds gehoord over de nieuwste film van Felix van Groeningen, wiens De helaasheid der dingen ik eveneens op het filmfestival zag. De opmerkingen dat we zeker de zakdoeken niet mochten vergeten, nam ik dan ook ter harte en gewapend met een pakje kleenex trok ik naar de Kinepolis om de hoek.

En ja, het hoofdthema van de film is verlies, maar de afwisseling tussen emotioneel zware scènes en scènes over de ontluikende liefde tussen Didier en Elise waarin er gelukkig ook wat te lachen viel, maakten de film draaglijker dan ik had verwacht. Het leven is nu eenmaal geen rozengeur en manenschijn. Een kind afgeven, moet zowat het ergste zijn wat een ouder kan overkomen en het gebeuren verplettert de liefde tussen Didier en Elise. De film toont dat iedereen anders omgaat met verdriet en hoe groot de liefde ook is, sommige hordes die het leven op onze weg plaatst, lijken zelfs voor de liefde onoverkomelijk.

Ik heb echt genoten van de prachtige beelden en de schitterende bluegrass soundtrack. Ik beschouwde mezelf nooit als een country-fan, maar dit subgenre van de country met enkel snaarinstrumenten en stemmen kon me erg bekoren. Naast puike acteerprestaties afleveren, kunnen beide hoofdacteurs ook geweldig zingen, indrukwekkend.

Al zuigt het einde even alle lucht uit je longen, de film is een absolute must see.

In Flanders Fields

Dit weekend brachten mijn vriend en ik door in Ieper om mijn verjaardag te vieren. Sinds de heropening stond een bezoek aan het vernieuwde In Flanders Fields museum hoog op mijn lijstje. Ik had al veel goeds gehoord over de nieuwe multimediale opstelling en was erg benieuwd. Toegegeven, een bezoek aan een museum dat de gruwelijkheden van de eerste wereldoorlog in beeld brengt, vrolijk wordt een mens daar niet van. Maar ik vind het bijzonder belangrijk om dit stuk van onze geschiedenis in de herinnering levend te houden. Een conflict waarbij mensen uit vijf continenten en van meer dan vijftig verschillende landen en culturen vochten op een paar kilometers grond in Vlaanderen, dat mag nooit vergeten worden. Zo’n bezoek helpt me ook de dagdagelijkse beslommeringen te relativeren en te beseffen hoe ongelooflijk fantastisch het leven in vredestijd is, ondanks de tegenslagen die bij het leven zelf horen.

Ik was bij mijn vorige bezoek al erg onder de indruk van het museum en had dan ook hoge verwachtingen van de vernieuwde inrichting. Die verwachtingen werden ten dele ingelost. De opstelling was erg creatief, maar de eerste defecten aan de multimediale toepassingen waren al een feit: een groot aantal touchscreens had er al de brui aan gegeven. En eerlijk, ik was een beetje teleurgesteld in de extra mogelijkheden die de “poppy” armband bood. Wellicht had ik te veel verwacht, maar ik vond dat er mij relatief weinig gepersonaliseerde informatie werd voorgeschoteld, ondanks de initiële belofte dat men met mijn persoonlijke gegevens rekening zou houden. De meerwaarde van de armband vond ik erg beperkt, ik zou evenzeer van het museum genoten hebben zonder.

Wat ik wel prachtig vond waren de persoonlijke verhalen die door gefilmde acteurs in historische kledij gebracht werden. Chilling. Ook de interactieve luchtfoto’s waarbij je de mogelijkheid had het huidige landschap van de Westhoek te vergelijken met luchtfoto’s genomen tijdens de oorlog was erg interessant. De oorlog heeft blijvende littekens in het landschap achtergelaten. En de simulatie van de frontlinie in de vier jaar durende oorlog geprojecteerd op de geografie van de Westhoek was fenomenaal: je ziet de troepenbewegingen ten opzichte van mekaar, vechtend voor een paar meter land. In het algemeen genomen vond ik de opstelling veel moderner dan vroeger en erg knap in beeld gebracht. Eén ding vond ik wel spijtig: van de vorige opstelling herinnerde ik met een gedeelte dat heel pakkend het leven in de loopgraven weergaf, dat aspect van de oorlog kreeg in de nieuwe opstelling naar mijn aanvoelen minder aandacht.

Een bezoek aan het vernieuwde museum is alleszins zeker de museum waard. Hopelijk pakt men het probleem met de touchscreens snel aan.

Een goed begin van het weekend

De collega’s op het werk getrakteerd met pralines (noot: volgende keer voor meer witte pralines zorgen). ‘s Avonds een gezellige after-work drink met diezelfde collega’s en een paar oud-collega’s in de Churchill’s, alwaar we profiteerden van het happy hour. Tegen mijn gewoonte in een hamburger gegeten, maar eentje met een echt broodje (niet zo’n spons als bij McDonalds), echt gehakt en groentjes. Naar Leuven teruggekeerd en nog iets gedronken met mijn vriend en zijn ex-collega’s die zaten na te praten over een Bijzonder Belangrijke Vergadering die gelukkig goed gegaan is.

Een mooie start van het weekend!

Duurzaamheid

Deze middag op het werk een heel inspirerende uiteenzetting bijgewoond over transitienetwerken en duurzaamheid. En ja, ik kon me helemaal vinden in het pleidooi om meer lokaal voedsel te produceren, opnieuw rekening te houden met de seizoenen en aan de hand van kleine inspanningen ons energieverbruik terug te dringen. Onze elektriciteit nemen we al een tijdje af bij Ecopower en wonen op een appartementje is sowieso veel duurzamer dan in een alleenstaand huis. De auto blijft tijdens de week altijd op stal en voor onze verplaatsingen in Leuven gebruiken we de fiets of de benenwagen (je zou wel gek zijn om met de auto rond te rijden in de smalle straatjes van het centrum). Toch kan alles altijd beter, dus ga ik de komende dagen bekijken op welke manier we ons gedrag kunnen aanpassen. Beslissing nummer één: de pc zal voortaan niet meer dag en nacht draaien. De tijden dat ik ‘s ochtends ellenlange epistels moest bijlezen van wat er op IRC werd gezegd, liggen ondertussen toch al enkele jaren achter ons. En niets wat een IRC-proxy niet kan oplossen.

Een drama

De onheilspellende berichten werden bewaarheid. Ford Genk sluit in 2014 definitief de deuren. Voor de duizenden mensen die in volle crisistijd op straat komen te staan, is dit een regelrecht drama. Het lijkt me niet makkelijk om, als je al jaren voor hetzelfde bedrijf werkt, op zoek te moeten gaan naar een andere job. Opnieuw moeten een plek vinden op een arbeidsmarkt die helemaal veranderd is. Voor jonge mensen zal die zoektocht wellicht iets makkelijker zijn, maar ‘t is niet dat de jobs in Limburg zo dik gezaaid zijn.

Gelukkig hebben zowel mijn vriend als ikzelf momenteel een mooie en stabiele job. Maar wat als daar opeens van de ene dag op de andere verandering in komt? Wat met al de rekeningen die blijven binnen stromen? De hypotheek die dient afbetaald te worden? En ondenkbaar is het niet, want ook mensen met een universitair diploma zijn heden ten dage niet meer zeker van hun job. Als één van de twee zonder werk komt te zitten, zullen we natuurlijk niet zo dadelijk van de honger omkomen, maar het zou wel gedaan zijn met de verre reizen en uitstapjes waar we allebei zo van genieten. Maar wat als je alle twee zonder werk valt? Ik mag er niet aan denken.

Veel sterkte aan alle werknemers en toeleveranciers van Ford Genk.

Fotoshoot!

Ja, het zijn drukke tijden voor mijn fototoestel. We hadden al een tijdje beloofd om mijn vriendin en haar gezin te portretteren voor hun kerstkaartjes. Om allerlei redenen moest de afspraak al twee keer verzet worden, maar hey, zoals ze dat zeggen, derde keer, goeie keer. De herfstzon was van de partij. De herfstkleuren waren al een beetje zichtbaar en we trokken het bos in om optimaal van de omstandigheden te profiteren.

Zo’n shoot is altijd een beetje spannend. Zeker als je vier mensen tegelijkertijd al lachend en in de lens kijkend wil portretteren. Niet gemakkelijk met kleine kinderen, maar ik denk dat er wel een aantal geslaagde foto’s tussen zitten. Hopelijk vinden de modellen dat ook! Ik zou het zonde vinden om mijn vrienden te teleurstellen.

De andere kant van de taalgrens

Zaterdag waren we uitgenodigd bij vrienden die in het Waalse landsgedeelte wonen. Altijd een plezier om bij hen op bezoek te gaan, want de cooking skills van de perfect tweetalige gastvrouw mogen er wezen. Voordat we begonnen aan de hapjes kregen we een rondleiding in hun vernieuwde woonst. Eigenhandig verbouwd en ingericht en het resultaat mocht gezien worden. Vooral de badkamer vond ik prachtig. Ik heb er alvast inspiratie opgedaan voor onze eigen badkamer, die hoewel nog niet zo oud, gerust al een serieuze make-over kan gebruiken.

En oja, ik had even een vroeg Halloween-moment (creepy!):

The food (van de hapjes en het dessert heb ik helaas geen foto’s):

We praatten vooral over de uitdagende job van de gastvrouw, een echte self-made woman die zich zonder diploma heeft opgewerkt en waar ik enorm naar opkijk omwille van haar doorzicht en gezond verstand. Ik twijfel er niet aan dat ze deze uitdagingen tot een goed einde zal brengen.

Pre-babybezoek

Het is me wat met die moeilijke zwangerschappen tegenwoordig, al komt (gelukkig maar) geen enkele zwangere vrouw in de buurt van Lies. Zo gingen we vrijdagavond de zus van mijn vriend een hart onder de riem steken. Zwanger van nummer drie en al in ziekteverlof sinds eind augustus. Gelukkig is ze niet misselijk en konden we chocolaatjes meenemen voor haar. Niets beter dan chocolade om een mens op te beuren, zeg ik altijd!

Het werd een gezellige avond waar we vooral brainstormden over hun bouwplannen op het stukje grond dat ze net gekocht hadden. Eerst een huis verbouwen en dan opnieuw beginnen bouwen, je moet er maar goesting in hebben, denk ik dan. Voor mij zou het niets zijn. Ik vond één sleutel-op-de-deur ervaring al meer dan voldoende. 😉