Vier jaar lang heeft onze rode Opel Astra ons trouw gediend. Enkele krassen in het lakwerk en een deuk in de nummerplaat zijn hiervan getuige. Aan onze zeer succesvolle partnership is gisteren echter een einde gekomen. Een passender afscheid dan onze vierdaagse roadtrip door Duitsland konden we moeilijk bedenken. En nu is het wachten op zijn grote broer om ons de komende jaren van A naar B naar C te brengen en omgekeerd. Laat ons hopen dat onze samenwerking even vlekkeloos zal verlopen.
De zon liet zich eindelijk nog eens van haar beste kant zien, onze vrienden gaven elkaar het jawoord op één van de meest romantische locaties ooit en we maakten kennis met een boel toffe mensen.
Een uitgebreid verslag volgt nog, nu verdient mijn cursus Spaans voor een dag of twee mijn volledige aandacht. Mijn Duits is er de voorbije dagen beslist op vooruit gegaan, jammer genoeg kan dat niet van mijn Spaans gezegd worden.
Het wordt zo’n beetje routine, tegenwoordig, want vanaf morgen zijn we er weer voor enkele dagen tussenuit. En laat ons hopen dat de zon een aangename metgezel is op onze roadtrip.
Of zoals ik altijd zeg: zonder boottochtje is een reisje niet compleet. Al mocht het raam van het bootje waar wij mee reisden wel wat beter gekuisd worden. Nu was het foto’s nemen tussen de vlekken door. Jammer dat het te koud was om op het bovendek van het uitzicht te genieten.
Bevindt zich een Land waar je verwend wordt met zalig lekker eten en heerlijk bijzondere wijnen. En goed gezelschap is de ideale saus om een heerlijke maaltijd perfect te maken. Een waar genot.
PS: The Day After was echter niet voor iedereen even stralend. Wodka, het blijft een verraderlijk goedje. Nazdrovje!
‘t Moet gezegd: het vet was al een tijdje van de soep. Het kostte me steeds meer moeite om me op vrijdagavond na een zware werkweek op te laden voor de cursus fotografie. In de cursus zelf werd er ook te vaak naar mijn goesting tijd verspild aan gebabbel, terwijl ik echt liever gefotografeerd had in mijn sowieso al schaarse vrije tijd. Net doordat mijn vrije tijd zo schaars is, slaag ik er ook niet in voldoende tijd vrij te maken om tot een deftige foto te komen. De deadline voor het indienen van het eindwerk is over twee weken en ik heb nog quasi niks waar ik tevreden over ben. Ik hoop op een moment van inspiratie.
Enfin, ik was al een tijd aan het twijfelen of ik die fotografie 2 nog wel zag zitten. En nu is de beslissing voor mij genomen. De enige cursus die ‘s avonds georganiseerd wordt, vindt plaats op woensdagavond, gelijktijdig met mijn cursus Russisch. En ‘t is waar, ik voelde een zekere opluchting toen ik dit vernam. Ik ben aan dit traject begonnen met de ambitie om een diploma te halen, maar misschien is het tijd om toe te geven dat het grote fotografietalent niet in mij verscholen ligt. Een tentoonstelling met mijn werk zal er nooit komen, maar kijk, ik kan maar plezier beleven aan mijn hobby. En die opgelegde werkjes, die deed ik toch al nooit met veel enthousiasme. Russisch, it is!
Al zal ik wel mijn best doen om iets aanvaardbaar in te dienen om het jaar af te ronden. Zoveel trots heb ik dan nog wel.
And so I failed, again.
PS: Het hoeven niet altijd beslissingen te zijn waar een mens ‘s nachts van wakker ligt.
We hebben eindelijk een ongedeukte voordeur! Eentje die zelfs in de daartoe voorziene deuropening past!
Vandaag ging ik nog eens naar een conferentie. In Brussel ditmaal. Het moet niet altijd Kopenhagen of Warschau zijn, he. Inhoudelijk viel er niet veel nieuws te rapen, het was dan ook een “awareness event”. Veel mooie honingzoete woorden, dus. Maar kijk, er was sushi, dus wat zou ik durven klagen!
Wie Budapest bezoekt, moet absoluut het Terror Háza of House of Terror bezoeken. Vrolijk zal je er niet buiten komen, deze plek was immers achtereenvolgens het hoofdkwartier van de fascistische en communistische geheime diensten. De kelders waar ‘staatsgevaarlijke’ individuen opgesloten en gemarteld werden is een plek die je bij de keel grijpt. De vele getuigenissen op video vertellen over gruwelen die niet te bevatten zijn: dodenmarsen, martelingen, strafkampen,… Als kritiek op het museum kan je misschien zeggen dat de zalen die aan het fascisme gewijd zijn de rol die Hongarije hier zelf in speelde als bondgenoot van de nazi’s onderbelicht laat. Mij stoorde dit minder. Wel jammer dat de meeste tentoongestelde voorwerpen enkel van Hongaarse tekst voorzien zijn. Gelukkig vind je in elke zaal een A4’tje met informatie in het Engels. De informatie is erg uitgebreid en vaak te veel om grondig te lezen. Naar het schijnt was er de mogelijkheid om een audioguide te huren, maar die plek zijn we dan toch voorbij gelopen.
Happy anniversary to us!