Enkele uurtjes in Koblenz

Met al die drukte rond Leuven in Scène zou een mens nog bijna vergeten dat we het verlengde Hemelvaartsweekend vier dagen in Duitsland vertoefden. Een land dat me steeds opnieuw weet te bekoren met zijn vriendelijke mensen en kraaknette toiletten. Het huwelijk van onze vrienden in Beieren was de ideale gelegenheid voor een roadtrip. Het werd een fabuleuze vierdaagse met stralend zomerweer dat echt deugd deed na al die koude en kille lentedagen. Het leek wel alsof de zon begon te schijnen vanaf het moment dat we de grens tussen Nederland en België overschreden. Het zou een absoluut perfect weekend geweest zijn, ware het niet dat we de maandag daarop mondeling examen Spaans hadden en mijn vriend daardoor niet onbezorgd kon genieten. Gelukkig blijken lange autoritten ideaal om conversaties Spaans te oefenen. 😉

Eerste halte op onze trip: Koblenz. Een stad die ik beslist langer had willen verkennen. Nu beperkten we ons bezoek tot een wandeling langs de Rijn en de Moezel en een korte verkenning van de Duitsches Eck. Alleen de auto parkeren bleek niet zo evident. Het mooie weer en het feit dat er één of ander festival aan de gang was, had hordes Duitsers naar de stad gelokt. Eén ding is zeker: de volgende keer dat we in Koblenz komen, neem ik beslist de kabelbaan!

Teva The List

Goed, de vriendelijke mensen van Echanté vroegen mij iets te schrijven over de nieuwste campagne van Teva. Ik moet daar eerlijk in zijn, ik vind Teva’s niet bepaald het meest elegante schoeisel. In het echte leven zal u mij dus eerder op hakken aantreffen dan op dit makkelijk schoeisel dat waarschijnlijk honderd keer beter is voor je voeten.

Maar! Die dingen zijn wel ongelooflijk handig als je op reis bent! Ik kocht mijn eerste paar Teva’s vlak voordat we naar Australië trokken en die sandalen zijn de komende drie weken enkel van mijn voeten gekomen om te slapen, te zwemmen en te snorkelen. Robuuste dingen die de voet toch de nodige steun en bescherming bieden om stevige wandeltochten te ondernemen.

Enfin, een nieuwe campagne dus. Ter gelegenheid van de lancering van een nieuwe sneaker die de naam Fuse-Ion kreeg. Je leest er hier alles over. Er is een Facebook app die je toelaat  jouw verhaal  in een ‘storyboard’ te gieten met foto’s, items en tekst. De campagne loopt nog tot 11 juni en deelnemers maken kans op verschillende Teva prijzen en GoPro cams. Het verhaal met de meeste stemmen wint de ultieme prijs: het avontuur beleven van een van de andere top tien verhalen, waar ook ter wereld. Welke reis dat wordt ligt in de handen van een officiële jury, de team riders van Teva.

Leuven in Scène: nabeschouwingen

Zo lang naar uitgekeken en alweer voorbijgevlogen. Het was een fantastisch weekend met de zon in de onbetwiste hoofdrol. Al moet ik toegeven dat ik deze editie minder vond in vergelijking met die van twee jaar geleden. Acts die onaangekondigd van locatie wisselden, lang aanschuiven aan de Keizersberg voor een theelichtje (door wat klauterwerk konden we de rij gelukkig voorbij steken) en gedwongen worden te kiezen tussen de verschillende acts. Heel veel bekenden tegen gekomen ook, bewust en onbewust (achteraf spotte ik op de foto’s gezichten van bekenden die me tijdens de act zelf helemaal ontgaan waren).

Deze editie waren het vooral de ‘kleinere’acts die me aanspraken: Les Goulus, de Propere Fanfare, Skryf, Boucherie Bacul en de vuurinstallaties van Toverspel. Het spektakelstuk van Xarxa Teatre op het Ladeuzeplein kon me minder bekoren. De mooiste act vond ik die van La Salamandre op de Keizersberg, al leek de act qua concept heel erg op de voorstelling ‘Neige de feu’ van Entre terre & ciel van twee jaar geleden. Alleen jammer dat er te weinig plaats was om al de kijklustigen comfortabel van de show te laten genieten. Er brak ei zo na een volksopstand uit met spreekkoren en boegeroep. Gelukkig was de act betoverend genoeg om het gemor te laten verstommen.

Eervolle vermelding ook voor het Leuvense collectief Skullmapping dat een prachtig  kunstwerk maakte, opgedragen aan de Fiere Margriet. Vier minuten lang betoverd worden. Zeer knap.

Fudge!

Tot voor kort kende ik fudge alleen maar door erover te lezen in Engelstalige boeken. Welke smaak en substantie ik me bij dit goedje moest voorstellen, ik had geen idee. Totdat ik dit weekend kennis maakte met fudge op Fiesta Europa op het Hooverplein. En het was meteen grote liefde. De Vlaamse cowboy aan het kraampje vertelde ons dat zijn fudge zoveel gezonder was dan traditionele fudge, want met veel minder suiker gemaakt. Enfin, ja, het zal wel. Bij ons was de fudge met whiskey alvast een topper. Al mocht die met rum en rozijnen er ook wel zijn!

Muggen – yab: 6 – 0

Gisteren waren we te gast bij vrienden in Limburg. Gelukkig woonden ze niet al te ver van een station, want momenteel zijn we tijdelijk autoloos. Naar goede gewoonte werden we onthaald op een heerlijke maaltijd en een overvloedige keuze aan kazen voor het dessert. Om de thee te drinken, besloten we even buiten op het terras te gaan zitten. Big mistake, want Limburgse muggen zijn blijkbaar dol op hun (ex-)streekgenootjes. En zo stond ik in een mum van tijd vol muggenbeten. Mijn vriend heeft nochtans dapper geprobeerd mij te verdedigen. Het mocht niet baten. Daar zijn de rode, jeukende bulten weer…

PS: Bestaat er een betere manier om overtollige calorieën te verbranden dan springen op een trampoline? Spijtig dat zo’n ding niet past op ons bescheiden balkon in hartje Leuven. (Gelukkig lagen de kinderen op dat moment al in bed.)

Budapest highligts: Margiteiland

Wie Budapest bezoekt, moet zeker een wandeling maken op Margiteiland. Auto’s worden hier geweerd en het ganse eiland is een prachtig park waar je kan wandelen, sporten of de ruïnes van oude kloosters bezoeken. Er is een kleine dierentuin (nuja, eerder een kinderboerderij) en de Donau is nooit meer dan een paar meter stappen verwijderd. We hadden het geluk dit eiland te bezoeken onder een staalblauwe hemel en al was het niet veel warmer dan een graad of zes, de zon op ons gezicht deed deugd.

Wat mij het meeste angst aanjaagt

Is de onvermijdelijke aftakeling die ouder worden met zich meebrengt. Ik kan het mij momenteel nog niet voorstellen, maar het lijkt me verschrikkelijk te moeten vaststellen dat je lichaam niet meer doet wat je ervan verlangt. Dat je merkt dat er gaten in je geheugen beginnen te vallen. Dat er rimpels en plooien ontstaan op plaatsen die eerst glad waren. Dat de zwaartekracht zijn werk begint te doen. Dat de grijze haren niet meer op één hand te tellen vallen (of in mijn geval, de witte haren). Dat er ouderdomsvlekken op je handen verschijnen, zonder dat er een crème bestaat om dit proces af te remmen, laat staan te stoppen.

Iedereen wordt oud. Het is onvermijdelijk en het hoort bij het leven. Maar ik ben er als de dood voor. Ik wil jeugdig blijven ronddartelen tot mijn dood, een dood die liefst snel en pijnloos plaatsvindt in mijn slaap. Lange aftakelingsprocessen, kan ik moeilijk een plaats geven. Ik loop er bij voorkeur heel hard van weg. Ziekenhuizen, rusthuizen, het zijn plekken die ik het liefst links zou laten liggen in mijn leven. Het rusthuis waar mijn oma haar laatste levensjaren slijt, het is mijn ergste nachtmerrie. De dementerende mensen in hun rolstoelen die de ganse dag in het niets staren, het is de ultieme gruwel. De personen die ze eens waren zijn onherroepelijk opgelost in het niets.

Ik kan alleen maar hopen dat zulk een einde mij bespaard blijft en voorzie alvast, mocht het ooit zover komen, gebruik te maken van de mogelijkheden die de euthanasiewetgeving me biedt.

A beautiful day for a wedding

Zon en Beierse romantiek, het bleek een ideale combinatie. Zelden een mooiere locatie gezien om een huwelijk te voltrekken dan de Vexierkapel. Spijtig dat ik vanuit het dal geen foto’s genomen heb van de kapel om jullie een idee te geven van de heuvel waarop de kapel lag. Na de huwelijksviering werden onder een stralende zon honderden ballonnen de lucht in gelaten. Een prachtig gezicht. Na een korte receptie aan de kapel vertrokken we in colonne naar de feestzaal Schwarzer Adler, waar chefkok Wadija Salik (piepjong en al voor prins Charles gekookt hebben, dat kunnen er niet veel zeggen) ervoor zorgde dat we van een overheerlijk buffet konden smullen. Aangezien we een kamer geboekt hadden in de Schwarzer Adler, konden we zolang feesten als we wilden, zonder ons zorgen te maken over wie er bob zou zijn. Ideaal!

Oja, de taarten op de foto’s zijn (volgens de Beierse traditie) gemaakt door familieleden van de bruid en werden als vieruurtje geserveerd. En die Klosterfrau Melissengeist is een soort wondermiddel dat tegen alles helpt. (Zolang je er maar in gelooft, zeker. ;-))