De barbecue die er geen was

Gisterenavond waren we uitgenodigd voor een barbecue bij vrienden in Kessel-Lo. Helaas doorkruisten de grillen van de weergoden deze plannen, waardoor mijn vriend en ik waarschijnlijk de enige mensen in België zijn die dit jaar nog niet gebarbecued hebben. In de plaats daarvan aten we een verrukkelijk komkommersoepje met garnalen en kalkoengebraad met broccoli, ananas, pommes duchesses en een heerlijk kokos-currysausje. Als dessert was er nog aardbeientaart en een glaasje chartreuse.

En we hadden het voorrecht getuigen te zijn van de eerste pasjes van Nieuwjaarskindje O. Nog een beetje oefenen en hij stapt als een pro.

Mijn eerste fotografieopdracht

De zus van een goede vriendin van ons trouwde voor de wet en zocht een fotograaf om dit (hopelijk eenmalige) gebeuren vast te leggen. Omdat ze wist dat fotograferen mijn hobby is, vroeg ze of ik bereid was om een paar fotootjes van haar en de bruidegom te maken. Voordat ik hier half freelancend fotografenland over mijn dak krijg: ze hadden al enkele professionele fotografen gecontacteerd, maar die hadden allemaal een volle agenda en zodoende was ze bij mij uitgekomen. Voor mij was dit wel een leuke uitdaging, want het zou de eerste keer zijn dat ik echt als “officiële” fotograaf een trouw zou vastleggen. Ik schoof wat met de afspraken in mijn agenda en nam de uitdaging aan.

De plechtigheid in het gemeentehuis duurde amper een kwartiertje, wat maakte dat ik niet veel tijd had om de bijzondere momenten vast te leggen. En ik moet toegeven dat ik toch wat zenuwachtig was, want wat als al die foto’s nu opeens onscherp uit mijn fototoestel zouden komen? De zaal waar de twee jongelingen in de echt verbonden werden, was ook niet echt fotogeniek. Gelukkig was er na de formaliteit van het wettelijk huwelijk een kleine receptie voorzien in een toffer zaaltje mét een mooi balkon dat een prachtig uitzicht gaf over de groene omgeving. Na wat geëxperimenteer met flitsen, werd besloten dat de groene omgeving met de dreigende grijze wolken een prima achtergrond was voor wat portretjes van bruid en bruidegom in wisselende samenstellingen met hun familie en schoonfamilie. Ik ben net eens snel door alle foto’s gegaan en denk dat er toch een paar geslaagde tussen zitten.

De laatste groepsfoto voor het gemeentehuis was net genomen, toen de hemelsluizen opengezet werden en het ganse gezelschap schielijk in hun auto’s diende weg te vluchten. Hopelijk zijn bruid en bruidegom tevreden met het resultaat.

Kinect

Vrijdagavond waren we samen met vrienden C, J en hun offspring te gast bij vrienden in Rotselaer. Belangrijkste item op de todo-lijst van de avond (naast frietjes en hot dogs eten, waar ik helaas niet zo’n fan van ben): hun kinect uitproberen. Een kinect is een fancy (Microsoft-)versie van de Wii waarbij je geen controller meer nodig hebt en je enkel je lichaam gebruikt om commando’s te geven  aan de console. Plezant was het zeker, al dat huppen en springen en rare bewegingen maken, maar soms had ik toch het gevoel dat de bewegingen niet altijd even juist werden geïnterpreteerd. Maar ik kan me goed voorstellen dat dit de toekomst is van de spelconsoles. Weg met die vervelende controllers die batterijen nodig hebben om te functioneren. Je eigen lichaam is een zoveel veelzijdiger instrument. En je kan ondertussen nog eens goed met jezelf lachen ook, door de foto’s die tijdens het spel genomen worden achteraf te bekijken.

(Al dat huppen en me in rare bochten wringen, leverde me de volgende dag wel wat spierpijn op. Nog goed voor een extra workout ook.)

Wat een service

Deze avond samen met collega L de trein naar Leuven genomen. Onderweg het idee opgevat om samen een snelle hap te gaan eten. We zouden pas rond zeven uur in Leuven zijn en aangezien collega L om acht uur verwacht werd op de AV van haar appartementsblok, moest het allemaal snel gaan. Dus gebeld naar mijn vriend, onze bestelling via de telefoon doorgegeven. Hij al naar L’Etoile d’Or om een tafeltje te bemachtigen en onze bestelling door te geven. En net op het moment dat we het restaurant binnen wandelden, werd onze bestelling (vissoep, maatjes en koninginnehapje) geserveerd.

Dat noem ik nu eens goede service.

(Uiteraard is collega L uiteindelijk toch nog te laat op haar AV gekomen, omdat we het gesprek maar niet afgerond kregen. Babbelkousen dat we zijn.)

Samenwonen

Ik las bij Lilith dat haar eerste samenwoningservaringen vrij traumatisch waren geweest. Ha, dacht ik, voer voor een leuk blogpostje, want ongetwijfeld moet dat eerste samenwonen bij mij en mijn vriend toch ook een paar straffe verhalen opgeleverd hebben? Blijkbaar niet. Ofwel liggen die prille begindagen al zo lang achter mij dat ik alle kleine ergernissen gewoon uit mijn geheugen gebannen heb, want ik kan me, met de beste wil van de wereld, niets ergerlijks voor de geest halen.

Als ik er zo op terugkijk, lijkt het wel alsof we heel geleidelijk van de ene toestand in de andere gleden. Want, na nog geen jaar samen stonden al mijn spullen al op zijn kot en hoewel ik nog een eigen kot had, dat vooral diende om mijn katholieke ouders wijs te maken dat ik niet zoiets onkatholiek als samenhokken deed, bracht ik het merendeel van mijn dagen (en nachten) op zijn kot door. En wie kan samenleven op een ruimte van drie op vier meter in het gezelschap van een stuk of tien computers, die heeft weinig tot geen problemen als er effectief verhuisd wordt naar een flatje (bestaande uit een leefruimte, piepklein badkamertje en een aparte slaapkamer) in een studentenresidentie.

Het eerste kot waar we samenleefden, was ook het kot waar we een nachtkastje hadden dat bestond uit opgestapelde pc’s. Altijd goed voor een paar verbaasde blikken van onze bezoekers. Studeren deden we samen: hij aan de bureau en ik op zijn bed. En dan Futurama’s kijken en niet kunnen stoppen, want we hadden geen van beiden zin om opnieuw achter de boeken te kruipen. Goh, ik krijg zelfs nog een beetje heimwee naar de tijd van toen. Al is er één ding dat ik beslist niet mis: slapen in een eenpersoonsbed. Al denk ik dat vooral mijn vriend heeft afgezien in die tijd, wetende dat ik niet vaak stil lig en graag met de dekens aan de haal ga.

Dat flatje was dan weer het toneel van menig legendarisch feestje. Vier housewarming parties gaven we er. Daarnaast hielden we er een whiskeyfeestje, een wodkafeestje, een post-examenfeestje, een Fiesta Mexicana, een Japans feestje, een Mediterraan feestje, een afzuip, een bierproefavond, een oktoberfeestje, een kerstfeestje, een Red Party en een Italiaans feestje. (Nu geef ik alleen nog maar gewone feestjes, te lui om nog met een thema te werken.) Een afscheidsfeestje ontbreekt in het lijstje, merk ik nu. Waarschijnlijk omdat het een afscheid in mineur was. Ons huurcontract liep af en ons nieuwe appartementje was nog verre van klaar. Heel even waren we dakloos. Gelukkig was er nonkel K om ons uit de nood te helpen en ons een mooie kamer in zijn grote huis aan te bieden.

We blijven nonkel K eeuwig dankbaar voor het dak boven ons hoofd, maar echt op mijn gemak heb ik me nooit gevoeld in dat moderne witte huis met zijn krakende trap, vreemde indeling en douchekabine die we na het douchen van kop tot teen moesten afdrogen omdat er geen kalk op de kunststof deuren mocht achterblijven.

We slaakten dan ook allebei een zucht van verlichting toen we een half jaar later in ons eigen appartementje konden trekken, dat nog verre van af was en regelmatig overdag bezocht werd door werkmannen die bij ons hun gevoeg kwamen doen. Maar hey, het was wel ons eigen stekje. Waar we nog jaren voor moeten afbetalen, maar met voldoende ruimte om al die pc’s een plaats te geven. 😉

Pijnlijk

In een vergadering met je ganse team zitten en dan een telefoontje krijgen: “We zitten al een half uur op jou te wachten. Waar blijf je?” En dan beseffen dat je een verkeerde dag in je agenda geplaatst hebt en dat de superbelangrijke vergadering waarvan je dacht dat die de volgende dag zou plaatsvinden, helaas op dat eigenste moment plaatsvindt. De ene vergadering dan maar opschorten en in zeven haasten vertrekken naar de andere. Met het schaamrood op de wangen. Uiteraard.

Twaalf jaar

Of een goede reden om met z’n tweeën iets te gaan eten in restaurant Trente, het restaurant van Kwinten De Paepe, aka “Jonge Vlaamse Topchef 2011″. Zo’n mooie titel geven ze niet voor niets, he. 😉 Enig nadeel: je moet wel een maand of vier op voorhand reserveren om een tafeltje vast te krijgen. Doordat we onderweg wat bekenden tegen het lijf liepen, waren we een beetje later dan gepland. Maar het was leuk om even bij te praten met een koppel ouders die genoten van een avondje uit in Leuven en vervolgens een collega die tweeënhalve maand in het buitenland vertoefd had, Sint-Jakobsschelpen verzamelend.

En het eten, ja, dat was voortreffelijk. Net als de wijn die ons in hogere sferen bracht. 😉

Добрые намерения

Laat het hier en nu gezegd zijn dan ik deze grote vakantie van mijn (schaarse) vrije tijd gebruik zal maken om de leerstof Russisch van het derde en vierde jaar te herhalen als voorbereiding op het vijfde. Ik vind Russisch een prachtige taal en zou deze graag écht onder de knie krijgen. En alhoewel ik goede punten had dit jaar, voel ik me in een gesprekssituatie nog altijd heel onzeker. En ja, ik weet dat je een taal pas echt kan beheersen als je erin ondergedompeld wordt. Maar ik ben echt gemotiveerd om volgend jaar het maximum uit de lessen te halen door me goed voor te bereiden en de huistaken te maken. Iets wat ik dit jaar al te vaak heb nagelaten. Met als excuus te weinig tijd. Awoert aan mezelf.

En ik ga proberen elke dag naar een filmpje op http://www.ntv.ru te kijken!

Babybezoek

Jaja, het ziet er niet naar uit dat er snel een einde zal komen aan de babyboom in onze vriendenkring. Grote gezinnen zijn weer hip tegenwoordig! Dus gingen we gisterenavond op bezoek bij F, zes weken en een serieuze brok van een baby die alle groeicurves aan haar laars lapte. Speciaal voor ons beperkte baby F haar huilavondje tot een huilkwartiertje, iets wat wij ten zeerste apprecieerden. En we werden door de trotse ouders getrakteerd op bavarois en ander gebak. Er zijn voordelen aan op babybezoek gaan. 😉

Veranderingen

Het bedrijf van mijn vriend staat voor een aantal grote veranderingen. Er wordt veel gepraat en gediscussieerd en er moeten zware knopen doorgehakt worden. En dat brengt twijfel en onzekerheid met zich mee. Vanavond zat ik met mijn vriend en zijn collega’s aan tafel en was ik, als outsider, getuige van de discussies. Het was boeiend om aanwezig te zijn op zo’n beslissend moment. De grootste knopen bleven (voorlopig) onaangeroerd, maar vroeg of laat zal het ervan moeten komen. Benieuwd hoe het verder zal evolueren.